⫷ ψυχής κραυγή ⫸

Μεσάνυχτα βαθιά βαθιά
είναι η στιγμή που ο ποιητής
ελεύθερος τους στίχους του διαλέγει
η αλήθεια μου είσαι εσύ ψυχής κραυγή
επίτρεψέ μου να σου πω το μυστικό μου:
''Θα πάρω μια ανηφοριά
σε μονοπάτια σκιερά να περπατήσω
ειδυλλιακές να με σκεπάζουνε νυχτιές
ολούθε να αναπνέω αγέραν καθαρόν
να ψάξω να βρω τον καινούριο εαυτό μου
ψηλά στη ράχη να βρεθώ
εκεί π' ανθίζουνε βιολέτες κι ανεμώνες
ένα ''παλάτι ακριβό'' να συναντήσω
ίσως και να 'ναι οφθαλμαπάτη
μα θα έχω σώσει την ψυχή μου!''

  ⫷ ψυχής κραυγή ⫸ σε ποίηση - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

#στα χερσοτόπια της καρδιάς#

Ανάμεσα σε χερσοτόπια κι άγριους ποταμούς
μια κορασίδα ατίθαση εγεννήθη μίαν αυγή.
Η διαφυγή της ήτανε το διάβασμα
κι η αστείρευτη η δίψα για ζωή.
Ρομαντική, επαναστάτρια ,αισθαντική
έμοιαζε με σπορέα η ατίθαση μικρή
εφύτευε λέξεις σε σελίδες ακριβές.....
Αέναη ελπίδα της το κληροδότημα
για τα μεγάλα ,τα σπουδαία, τ' αληθινά
στα χερσοτόπια της μεγάλης της καρδιάς
ανθίζαν ρόδα αειθαλή.

#στα χερσοτόπια της καρδιάς# - σε ποίηση Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

║▌χαμένα όνειρα ║▌

Της νιότης όνειρα γεμάτα γρατσουνιές
γινήκανε ρυτίδες αυλακώνουν τις ψυχές
χαμένα όνειρα πυξίδες χαλασμένες
κλωθογυρνούνε και αφήνουνε ουλές.
μα βρίσκουν ρότα πάντα στην καρδιά.

 ║▌χαμένα όνειρα ║▌

σμιλεύτηκε από Σοφία Θεοδοσιάδη στις 16.22 μ.μ

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

# Ο χορός των οραμάτων#

Μονάχη στέκεται στην όχθια του κόσμου
με μεθυσμένα βήματα ακροβατεί
την πεθυμιά της κουβαλεί
σε όρμους και σε βράχια.
Μένει στο έσχατό της καταφύγio
πάντα η ζωή της αρμένιζε στο ανέφικτο
μες στο μικρό της το παράρτημα ψυχής...
αιρετική..στασιαστής..αμετανόητη
ξόδεψε χίμαιρες πολύτιμες..
στης αστραπής τη λάμψη φυλακίστηκε...
αέρινες φιγούρες την τυλίγουν απαλά
χορός των οραμάτων την κυκλώνει ασφυχτικά..
είναι οι ψυχές ..οι σκιές των οι ανάριες.

# Ο χορός των οραμάτων # -

σμιλεύτηκε από Σοφία Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

# μιας ρομαντζάδας η στιγμή#

 

 

 

 

Πόσες φορές δεν είδαμε το φως τ' αυγερινού
πουλιά κελάηδαγαν γλυκά
σε μονοπάτια μυστικά
τα λόγια μας σταλαγματιές
μες στο κρυφό μας μονοπάτι
μια ρομαντζάδα η ζωή μας μιας στιγμής...
μας κλέβει το ταξίδι
ήχοι φωνές νοσταλγικές
κοιμούνται αναπαμένες στις ψυχές μας.

# μιας ρομαντζάδας η στιγμή# - σε ποίηση Σοφίας Θεοδοσιάδη 

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

#μικρές πυραμίδες #

 

 

 

Εμείς οι αγέρωχοι.. φαιδρότατοι
που λογιζόμαστε ενίοτε ποιητές...
γινόμαστε συλλέκτες των πολύτιμων στιγμών
κρυβόμαστε μες στις μικρές τις συλλογές μας
μικρές πυραμίδες μες στην έρημη ψυχή
οάσεις δροσερές οι συλλογές μας..
Κάποτε έρχονται εκείνες οι στιγμές ..μας γονατίζουν
μα ένα χέρι αόρατο τον ώμο μας κρατεί
έρχεται στα απρόσμενα το βλέμμα μας χαιδεύει.
Εμείς οι αγέρωχοι..ενίοτε φαιδροί ως ποιητές
χανόμαστε σε θάλασσες σε ωκεανούς φουρτουνιασμένους
νησίδες ψάχνουμε να βρούμε ερημικές
να ξαποστάσουν οι ναυαγισμένες οι ψυχές μας.

#μικρές πυραμίδες # σε ποίηση Σοφίας Θεοδοσιάδη

# λησμονημένο θυμιατήρι#

Αν κάποτε συλλογιστείς
να εξαγνίσεις την ψυχή σου
τούτο μονάχα θε να θυμηθείς
τρεμίζει αχνοβολά η ψυχή
σάμπως λησμονημένο θυμιατήρι
πιάνουν χορό..μύρα ..
ήχοι τ' απόβραδου
απ' τ' ανοιχτό σου παραθύρι
στα μέσα σου η μνήμη του
άγιο δισκοποτήρι
ξεσπάει η καρδιά και στροβιλίζεται
μα η φωνή του έρχεται γλυκά και την αγγίζει
''είσαι της λέει σα ρόδινο του Φθινοπώρου δείλι''
μα η καρδιά ψυχορραγεί
κι αφήνει πίσω της θυμό
στα ράθυμά της χείλη.

 # λησμονημένο θυμιατήρι # - σε ποίηση Σοφίας Θεοδοσιάδη

..........................................................................................................