# σε τούτο το συμπόσιο της Γης#

Σε τούτο το συμπόσιο της Γης
μια ακόρεστη δίψα με συντρόφευε
ήταν σαν αλμυρό νερό.
Διψούσα...
Διψούσα αφάνταστα για τη ζωή..να τη γευτώ.
Ήθελα πάντα να ξεφεύγω απ την παλιά μου βεβαιότητα
πάντοτε κυνηγούσα το ανέφικτο
τη δίψα μου να σβήνω..
Ανήσυχη..ταξιδευτής της μέρας του φωτός
εκατατάχτηκα ιδεολογικά
ει μιαν άλλην φιλοσοφίαν της ζωής
του φευγαλέου..του εφήμερου
της ματαιότητας εν τέλει..
Όμως .....
υπήρξα ανατρεπτική
στην καλοπέρασή μου δε βολεύτηκα
ελπίζω να έβρω τον δικό μου τον Παράδεισο
κι αν δεν τον βρω........
αρκεί που επερπάτησα απάνω εις την Γην
που άκουσα τα κελαηδήματα αηδονιών
που εσίμωσα τον ουρανό,το φέγγος της ψυχής μου.
Ίσως το πέρασμά μου αυτό το σύντομο
και να 'χε νόημα βαρύ
τα βήματά μου να άφησαν πατημασιές
στην έρημη ακτή σας..

# σε τούτο το συμπόσιο της Γης#

σμιλεύτηκε από την Σοφία Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

⫷Χιλιοπλουμιστό το γελεκάκι που σου φόρεσε η ζωή ⫸

 

 

Χιλιοπλουμιστό το γελεκάκι
που σου φόρεσε η ζωή..
το γέμισες κεντίδια στιγμές..
κεντίδια ματιές..κεντίδια αισθήματα.
Μελωδικό το τραγούδι της ζωής σου
και εσύ μαέστρος το ενορχήστρωνες
βιολιά..αγκαλιές..σε μέθυσαν φωνές
μεγάλωσες........
και σιγοπερπατώντας σιωπηλά
επάτησες φορές
σε πέτρες που έμοιαζαν τραχειές.
Κορίτσι όμορφο
φιλημένο από τον αίλουρο άνεμο
τι καρτερείς?
ας έρθει ο χρόνος ο επόμενος
να σ' βρει τραγουδώντας
ξημέρωσε του Άη -Λιός
κι ο ήλιος στάθη αψηλά
μαζί με τ' όνομά σου
Ηλιανή μου ακριβή
γλυκοπνοές του γιασεμιού
στη ρίζα σου να φτάνουν.

η μάνα σου
μια αγάπη άνευ ορίων.
η  Σοφία σου ....

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

στην κόρη μου- ( στην Ηλιανή μου) - Εορταστικόν!

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

⫷ ψυχής κραυγή ⫸

Μεσάνυχτα βαθιά βαθιά
είναι η στιγμή που ο ποιητής
ελεύθερος τους στίχους του διαλέγει
η αλήθεια μου είσαι εσύ ψυχής κραυγή
επίτρεψέ μου να σου πω το μυστικό μου:
''Θα πάρω μια ανηφοριά
σε μονοπάτια σκιερά να περπατήσω
ειδυλλιακές να με σκεπάζουνε νυχτιές
ολούθε να αναπνέω αγέραν καθαρόν
να ψάξω να βρω τον καινούριο εαυτό μου
ψηλά στη ράχη να βρεθώ
εκεί π' ανθίζουνε βιολέτες κι ανεμώνες
ένα ''παλάτι ακριβό'' να συναντήσω
ίσως και να 'ναι οφθαλμαπάτη
μα θα έχω σώσει την ψυχή μου!''

  ⫷ ψυχής κραυγή ⫸ σε ποίηση - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

#στα χερσοτόπια της καρδιάς#

Ανάμεσα σε χερσοτόπια κι άγριους ποταμούς
μια κορασίδα ατίθαση εγεννήθη μίαν αυγή.
Η διαφυγή της ήτανε το διάβασμα
κι η αστείρευτη η δίψα για ζωή.
Ρομαντική, επαναστάτρια ,αισθαντική
έμοιαζε με σπορέα η ατίθαση μικρή
εφύτευε λέξεις σε σελίδες ακριβές.....
Αέναη ελπίδα της το κληροδότημα
για τα μεγάλα ,τα σπουδαία, τ' αληθινά
στα χερσοτόπια της μεγάλης της καρδιάς
ανθίζαν ρόδα αειθαλή.

#στα χερσοτόπια της καρδιάς# - σε ποίηση Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

║▌χαμένα όνειρα ║▌

Της νιότης όνειρα γεμάτα γρατσουνιές
γινήκανε ρυτίδες αυλακώνουν τις ψυχές
χαμένα όνειρα πυξίδες χαλασμένες
κλωθογυρνούνε και αφήνουνε ουλές.
μα βρίσκουν ρότα πάντα στην καρδιά.

 ║▌χαμένα όνειρα ║▌

σμιλεύτηκε από Σοφία Θεοδοσιάδη στις 16.22 μ.μ

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

# Ο χορός των οραμάτων#

Μονάχη στέκεται στην όχθια του κόσμου
με μεθυσμένα βήματα ακροβατεί
την πεθυμιά της κουβαλεί
σε όρμους και σε βράχια.
Μένει στο έσχατό της καταφύγio
πάντα η ζωή της αρμένιζε στο ανέφικτο
μες στο μικρό της το παράρτημα ψυχής...
αιρετική..στασιαστής..αμετανόητη
ξόδεψε χίμαιρες πολύτιμες..
στης αστραπής τη λάμψη φυλακίστηκε...
αέρινες φιγούρες την τυλίγουν απαλά
χορός των οραμάτων την κυκλώνει ασφυχτικά..
είναι οι ψυχές ..οι σκιές των οι ανάριες.

# Ο χορός των οραμάτων # -

σμιλεύτηκε από Σοφία Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

# μιας ρομαντζάδας η στιγμή#

 

 

 

 

Πόσες φορές δεν είδαμε το φως τ' αυγερινού
πουλιά κελάηδαγαν γλυκά
σε μονοπάτια μυστικά
τα λόγια μας σταλαγματιές
μες στο κρυφό μας μονοπάτι
μια ρομαντζάδα η ζωή μας μιας στιγμής...
μας κλέβει το ταξίδι
ήχοι φωνές νοσταλγικές
κοιμούνται αναπαμένες στις ψυχές μας.

# μιας ρομαντζάδας η στιγμή# - σε ποίηση Σοφίας Θεοδοσιάδη 

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,