# συγχώρεσης δρόμοι #

 

 

Συχνά τις νύχτες που αναπολείς
συγχώρεση..εξαγνισμό ψυχής γυρεύεις
από τα πρόσωπα που πόθησες
ζητάς συγχώρεση μεγάλη
αγάπες που τις άφησες μισές
και άλλοτε σε άφησαν εκείνες..
δόξες τρανές - μισές
στο ανεκπλήρωτο του χρόνου.

Σε συγχωρώ..
ένα ποτήρι δύσκολο..βάλσαμο της ψυχής
έν' δύσκολο εγχείρημα η κάθαρση
γαλήνη σε ποσότητα αγοράζεις..το τολμάς
γαλήνη σε ποσότητα πολύ - πολύ μεγάλη
διαδρομές χιλιόμετρα απάνω στην ψυχή σου....
δύσκολο το εγχείρημα μα όμως το τολμάς..
μαγεία των ανθρώπων η συγχώρεση
πνευματικότης ........
το Θείον αγγίζει..ακουμπά...
Εξαγνισμός..λύτρωση ψυχής..το γιατρικό
όλα εκείνα τα σημαίνοντα
που ζήσαμε μαζί.......
με τη συγχώρεση απόψε ανταλλάσσω.

# συγχώρεσης δρόμοι # - σμιλεύτηκε από τη Σοφία Θεοδοσιάδη 

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

 

# σονάτα Φθινοπωρινή #

 

 

 

 

Νοέμβρης ήτανε θαρρώ
περάσανε τα χρόνια
η μνήμη μου δε μ' απατά
και από τότες και μετά
δεν είναι πένθιμο το δείλι..
ποίημα ήτανε το βλέμμα σου
αξεθώριαστη στα μέσα μου η ματιά σου!
Χινοπωριάζει γρήγορα
στον τόπο που με άφησες
και δεν υπάρχει δέντρο ούτε σκιά
πεσμένα είναι τα φύλλα
ποίημα είναι του Νοέμβρη η εξαπάτηση
η συγκατάβασή σου στην αγάπη μας
ζεσταίνει ακόμα την ψυχή μου!

# σονάτα Φθινοπωρινή # - σμιλεύτηκε από τη Σοφία Θεοδοσιάδη 

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

# νοσταλγικό ταξίδι #

πίνακας :

Gustav Klimt

 

 

 Στήνουν μακάβριο χορό
οι θύμησες στα περασμένα γύρω....
βλέπω τα μάτια τα μελιά να με κοιτούν...
τα βλέφαρα ανθίζουν..
μέσα απ' το βάθος των καιρών...
νοσταλγικά.. μου στήνουνε ταξίδια..
τι κι αν τις νύχτες κύματα παρηγορητικά
με ευλάβεια προσκυνούν τη μοναξιά μου...
δραπέτης γίνομαι συχνά
κι ο ψίθυρος του φεγγαριού
τρανή παρηγορία...
κοιμούνται πια οι πόθοι μου
θα 'θελα κάπου - κάπου να σε συναντώ...
στου χρόνου το ατελεύτητο σεντόνι!

# νοσταλγικό ταξίδι # - σμιλεύτηκε από τη Σοφία Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

# άλμα στο μέλλον #

φωτο : Κάστρο Ρίου

Άλμα στο μέλλον
έργα και πολιτισμοί
πέτρα την πέτρα χτίζονται
λιθάρι το λιθάρι
το οικοδόμημα τρανό στου κόσμου τις αιώρες..
κι αν δεν ανθίζουνε ξανά οι ληγμένες μας στιγμές
κι αν οι ημερομηνίες μας
είν' χαρακιές απλές
επάνω εις τις πέτρες
σταγόνα σταγόνα το νερό
και μάρμαρο τρυπάει
κι αν το παιδί π' απέμεινε όρθιο
κι αν έχει χαραγμένο στην ψυχή
αόρατο μελάνι
μην θλίβεσαι και μην το λησμονάς
το άλμα που ετόλμησε
στο μέλλον θα σε φέρει

# άλμα στο μέλλον # - σμιλεύτηκε από την Σοφία Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

# σε τούτο το συμπόσιο της Γης#

Σε τούτο το συμπόσιο της Γης
μια ακόρεστη δίψα με συντρόφευε
ήταν σαν αλμυρό νερό.
Διψούσα...
Διψούσα αφάνταστα για τη ζωή..να τη γευτώ.
Ήθελα πάντα να ξεφεύγω απ την παλιά μου βεβαιότητα
πάντοτε κυνηγούσα το ανέφικτο
τη δίψα μου να σβήνω..
Ανήσυχη..ταξιδευτής της μέρας του φωτός
εκατατάχτηκα ιδεολογικά
ει μιαν άλλην φιλοσοφίαν της ζωής
του φευγαλέου..του εφήμερου
της ματαιότητας εν τέλει..
Όμως .....
υπήρξα ανατρεπτική
στην καλοπέρασή μου δε βολεύτηκα
ελπίζω να έβρω τον δικό μου τον Παράδεισο
κι αν δεν τον βρω........
αρκεί που επερπάτησα απάνω εις την Γην
που άκουσα τα κελαηδήματα αηδονιών
που εσίμωσα τον ουρανό,το φέγγος της ψυχής μου.
Ίσως το πέρασμά μου αυτό το σύντομο
και να 'χε νόημα βαρύ
τα βήματά μου να άφησαν πατημασιές
στην έρημη ακτή σας..

# σε τούτο το συμπόσιο της Γης#

σμιλεύτηκε από την Σοφία Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

⫷Χιλιοπλουμιστό το γελεκάκι που σου φόρεσε η ζωή ⫸

 

 

Χιλιοπλουμιστό το γελεκάκι
που σου φόρεσε η ζωή..
το γέμισες κεντίδια στιγμές..
κεντίδια ματιές..κεντίδια αισθήματα.
Μελωδικό το τραγούδι της ζωής σου
και εσύ μαέστρος το ενορχήστρωνες
βιολιά..αγκαλιές..σε μέθυσαν φωνές
μεγάλωσες........
και σιγοπερπατώντας σιωπηλά
επάτησες φορές
σε πέτρες που έμοιαζαν τραχειές.
Κορίτσι όμορφο
φιλημένο από τον αίλουρο άνεμο
τι καρτερείς?
ας έρθει ο χρόνος ο επόμενος
να σ' βρει τραγουδώντας
ξημέρωσε του Άη -Λιός
κι ο ήλιος στάθη αψηλά
μαζί με τ' όνομά σου
Ηλιανή μου ακριβή
γλυκοπνοές του γιασεμιού
στη ρίζα σου να φτάνουν.

η μάνα σου
μια αγάπη άνευ ορίων.
η  Σοφία σου ....

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

στην κόρη μου- ( στην Ηλιανή μου) - Εορταστικόν!

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

⫷ ψυχής κραυγή ⫸

Μεσάνυχτα βαθιά βαθιά
είναι η στιγμή που ο ποιητής
ελεύθερος τους στίχους του διαλέγει
η αλήθεια μου είσαι εσύ ψυχής κραυγή
επίτρεψέ μου να σου πω το μυστικό μου:
''Θα πάρω μια ανηφοριά
σε μονοπάτια σκιερά να περπατήσω
ειδυλλιακές να με σκεπάζουνε νυχτιές
ολούθε να αναπνέω αγέραν καθαρόν
να ψάξω να βρω τον καινούριο εαυτό μου
ψηλά στη ράχη να βρεθώ
εκεί π' ανθίζουνε βιολέτες κι ανεμώνες
ένα ''παλάτι ακριβό'' να συναντήσω
ίσως και να 'ναι οφθαλμαπάτη
μα θα έχω σώσει την ψυχή μου!''

  ⫷ ψυχής κραυγή ⫸ σε ποίηση - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,