# της γενιάς μας τα πουλιά τα διαβατάρικα #

Με συνεπήρε γρήγορα η ζωή...
μου έμαθε από νωρίς..
να αγαπάω τα πουλιά, που λεύτερα πετούνε
ούτε που το φαντάσθηκα ποτές σαν ήμουν νια
πως της γενιάς μου τα πουλιά
θα γίνουν διαβατάρικα ..
ας όψεται η νεότης..
μα μες στους απολογισμούς μου τους σοφούς
κρίνω τα πεπραγμένα
αέναος ο χρόνος.....
τώρα εγινήκαμε εμείς
της γενιάς μας τα πουλιά τα διαβατάρικα
δεν έχω να παρουσιάσω τις περγαμηνές
ούτε και τίτλους φαντασμένους
μα ακολούθησα συχνά τους ''σπουδαγμένους''
βγαίνουνε οι γερόντοι μέσα από τις λυγαριές
με ενθυμήματα παλαιά
μας εμαθαίνουν γράμματα ζωής
της ζωής τ' αλφαβητάρι..
τώρα η μυλόπετρα κλωθογυρνά
κι ο χρόνος πανδαμάτωρ μας καλεί
μας παροτρύνει..''γρηγορείτε''
αποστηθίζω πλέον τη γλώσσα των πουλιών
ελεύθερη πετάω στους αιθέρες!

# της γενιάς μας τα πουλιά τα διαβατάρικα # - σμιλεύτηκε από Σοφία Θεοδοσιάδη
 

« δυο κήποι κατοικούνε την ψυχή »

 Της μέρας τις σταλαγματιές
ξυπνούνε οι κήποι της ψυχής μου
δυο κήποι κατοικούνε την ψυχή
ο ένας είν' γιομάτος με ασπράγκαθα
ο άλλος είν' γιομάτος λούλουδα π' ανθούν
ρόδα και μενεξέδες.....
την αρμονία της φύσης να ισορροπεί
την εμορφάδα να χαρίζει..
τους κήπους μου τους δυο τους αγαπώ
κανέναν στη ζωή δεν ξεχωρίζω
ο ένας πόνο με κερνά
αυτός με τα αγκάθια που συνάντησα
σε κακοτράχαλους γκρεμνούς
σε παραλίες ερημικές
κι ο άλλος την ευωδία μου σκορπά
στην κάμαρη τη θαλερή
που κατοικώ τις νύχτες.
Έχει δυο όψεις η ζωή μας η μικρή
γι αυτό την αγαπώ δεν την αρνιέμαι
στοιχείο της ζωής κι η χαρμολύπη
δεν ήρθα άσκοπα στον κόσμο αυτό
λαμπάδα καίει μέσα μου νυχθημερόν
η μεταμέλεια σημείον μιας καμπής
τον κόσμο να αγγίξω.

« δυο κήποι κατοικούνε την ψυχή »

σμιλεύτηκε από τη Σοφία Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

# διαδρομές μιας άλλης εποχής#

Πήρε να χαράζει..
είναι όμορφη η ώρα ετούτη της σιωπής
της γαλήνης.......
ένα φλιτζάνι αχνιστού καφέ με συντροφεύει
συλλογιέμαι..οι καιροί άλλαξαν.
τόσο ίδια και τόσο αλλαγμένα όλα
οι καιροί άλλαξαν...........
μα ανεξίτηλες οι θύμισες στριφογυρνούνε
ψιχαλιστά ποτίζουνε το νου και την καρδιά
κανέλλα και μπαχάρι οι μαχαλάδες
σε τούτα τα σοκάκια τραγούδια γράφουν τα παιδιά
και περπατώντας χορεύουν και γελούν
διαδρομές μιας άλλης εποχής
της ξενοιασιάς ,της αθωότης ....
γι αυτό σου λέω μη γονατίζεις
περπάτα ακόμα όσο μπορείς
προσπάθησε τη μάνα να ονειρευτείς
γλυκά να πιάνει τη μαγιά
να φτιάχνει ζυμωτό ψωμί
ο κόσμος ολάκερος να γίνεται ένας ήλιος..

#  διαδρομές μιας άλλης εποχής#

 σε ποίηση  Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# συγχώρεσης δρόμοι #

 

 

Συχνά τις νύχτες που αναπολείς
συγχώρεση..εξαγνισμό ψυχής γυρεύεις
από τα πρόσωπα που πόθησες
ζητάς συγχώρεση μεγάλη
αγάπες που τις άφησες μισές
και άλλοτε σε άφησαν εκείνες..
δόξες τρανές - μισές
στο ανεκπλήρωτο του χρόνου.

Σε συγχωρώ..
ένα ποτήρι δύσκολο..βάλσαμο της ψυχής
έν' δύσκολο εγχείρημα η κάθαρση
γαλήνη σε ποσότητα αγοράζεις..το τολμάς
γαλήνη σε ποσότητα πολύ - πολύ μεγάλη
διαδρομές χιλιόμετρα απάνω στην ψυχή σου....
δύσκολο το εγχείρημα μα όμως το τολμάς..
μαγεία των ανθρώπων η συγχώρεση
πνευματικότης ........
το Θείον αγγίζει..ακουμπά...
Εξαγνισμός..λύτρωση ψυχής..το γιατρικό
όλα εκείνα τα σημαίνοντα
που ζήσαμε μαζί.......
με τη συγχώρεση απόψε ανταλλάσσω.

# συγχώρεσης δρόμοι # - σμιλεύτηκε από τη Σοφία Θεοδοσιάδη 

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

 

# σονάτα Φθινοπωρινή #

 

 

 

 

Νοέμβρης ήτανε θαρρώ
περάσανε τα χρόνια
η μνήμη μου δε μ' απατά
και από τότες και μετά
δεν είναι πένθιμο το δείλι..
ποίημα ήτανε το βλέμμα σου
αξεθώριαστη στα μέσα μου η ματιά σου!
Χινοπωριάζει γρήγορα
στον τόπο που με άφησες
και δεν υπάρχει δέντρο ούτε σκιά
πεσμένα είναι τα φύλλα
ποίημα είναι του Νοέμβρη η εξαπάτηση
η συγκατάβασή σου στην αγάπη μας
ζεσταίνει ακόμα την ψυχή μου!

# σονάτα Φθινοπωρινή # - σμιλεύτηκε από τη Σοφία Θεοδοσιάδη 

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

# νοσταλγικό ταξίδι #

πίνακας :

Gustav Klimt

 

 

 Στήνουν μακάβριο χορό
οι θύμησες στα περασμένα γύρω....
βλέπω τα μάτια τα μελιά να με κοιτούν...
τα βλέφαρα ανθίζουν..
μέσα απ' το βάθος των καιρών...
νοσταλγικά.. μου στήνουνε ταξίδια..
τι κι αν τις νύχτες κύματα παρηγορητικά
με ευλάβεια προσκυνούν τη μοναξιά μου...
δραπέτης γίνομαι συχνά
κι ο ψίθυρος του φεγγαριού
τρανή παρηγορία...
κοιμούνται πια οι πόθοι μου
θα 'θελα κάπου - κάπου να σε συναντώ...
στου χρόνου το ατελεύτητο σεντόνι!

# νοσταλγικό ταξίδι # - σμιλεύτηκε από τη Σοφία Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

# άλμα στο μέλλον #

φωτο : Κάστρο Ρίου

Άλμα στο μέλλον
έργα και πολιτισμοί
πέτρα την πέτρα χτίζονται
λιθάρι το λιθάρι
το οικοδόμημα τρανό στου κόσμου τις αιώρες..
κι αν δεν ανθίζουνε ξανά οι ληγμένες μας στιγμές
κι αν οι ημερομηνίες μας
είν' χαρακιές απλές
επάνω εις τις πέτρες
σταγόνα σταγόνα το νερό
και μάρμαρο τρυπάει
κι αν το παιδί π' απέμεινε όρθιο
κι αν έχει χαραγμένο στην ψυχή
αόρατο μελάνι
μην θλίβεσαι και μην το λησμονάς
το άλμα που ετόλμησε
στο μέλλον θα σε φέρει

# άλμα στο μέλλον # - σμιλεύτηκε από την Σοφία Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,