Η μητέρα μου.- Ν. Καζαντζάκη (απόσπασμα απ' το μυθιστόρημα ''Αναφορά στο Γκρέκο'' )

  

                                                                                                                            

[Η μητέρα μου]

                                                                                                                                   

Η μάνα μου μια άγια γυναίκα

Με υπομονή, μ’ αντοχή, με όλη τη γλύκα της γης απάνω της.

Όλοι από το αίμα της μάνας μου οι πρόγονοι ήταν χωριάτες.

Σκυμμένοι στο χώμα, κολλημένοι στο χώμα, τα πόδια τους, τα χέρια τους, 

τα μυαλά τους γεμάτα χώματα.

 Αγαπούσαν τη γης και της εμπιστεύουνταν όλες τις ελπίδες.

 Είχαν γίνει πάππου προς πάππου ένα μαζί της.

 Στην αβροχιά, κοράκιαζαν κι αυτοί μαζί της, κι όταν ξεσπούσαν τα πρωτοβρόχια , 

τα κόκκαλά τους έτριζαν και φούσκωναν σαν καλάμια. Κι όταν αλέτριζαν και χαράκωναν βαθιά την κοιλιά της με το γενί, ξαναζούσαν στα στήθια και στα μεριά

 τους,την πρώτη νύχτα που κοιμήθηκαν με τη γυναίκα τους....

   

Ποτέ δεν είχα δει τη μητέρα μου να γελάει, χαμογελούσε μόνο, και τα βαθουλά, μαύρα 

μάτια της κοίταζαν τους ανθρώπους γεμάτα υπομονή και καλοσύνη. 

Πηγαινοερχόταν σαν πνέμα αγαθό μέσα στο σπίτι, και όλα τα πρόφταινε ανέκοπα κι αθόρυβα, σαν να ‘χαν τα χέρια της μια καλοπροαίρετη μαγική δύναμη, που κυβερνούσε με καλοσύνη την καθημερινήν ανάγκη.

Μπορεί και να ‘ναι νεράιδα συλλογιζόμουν κοιτάζοντάς την σιωπηλά...

Οι ώρες που περνούσα με τη μητέρα μου ήταν γεμάτες μυστήριο.

 

  καθόμασταν ο ένας αντίκρα στον άλλο, 

εκείνη σε καρέκλα πλάι στο παράθυρο, 

εγώ στο σκαμνάκι μου, 

κι ένιωθα, μέσα στη σιωπή, 

το στήθος μου να γεμίζει και να χορταίνει, 

σαν να 'ταν ο αγέρας ανάμεσά μας γάλα και βύζαινα. 

Από πάνω μας ήταν η γαζία, κι όταν ήταν ανθισμένη, η αυλή μοσκομύριζε. 

Αγαπούσα που τα ευωδάτα κίτρινα λουλούδια της, τα 'βαζε η μητέρα μου στις κασέλες 

και τα εσώρουχά μας, τα σεντόνια μας, 

όλη μου η παιδική ηλικία μύριζε γαζία.

 Μιλούσαμε, πολλές ήσυχες κουβέντες, 

πότε η μητέρα μου μου διηγόταν για τον πατέρα

 για το χωριό που γεννήθηκε,

και πότε εγώ της στορούσα τους βίους των αγίων που είχα διαβάσει,

και ξόμπλιαζα τη ζωή τους με τη φαντασία μου• 

δε μ' έφταναν τα μαρτύριά τους, έβαζα κι από δικού μου, 

ωσότου έπαιρναν τη μητέρα μου τα κλάματα, 

τη λυπόμουνα, κάθιζα στα γόνατά της, 

της χάιδευα τα μαλλιά και την παρηγορούσα:

- Μπήκαν στον Παράδεισο, μητέρα, μη στεναχωριέσαι,

 σεργιανίζουν κάτω από ανθισμένα δέντρα,

 κουβεντιάζουν με τους αγγέλους και ξέχασαν τα βάσανά τους. 

Και κάθε Κυριακή βάζουν χρυσά ρούχα, 

κόκκινα κασκέτα με φούντες και πάνε να κάμουν βίζιτα στο Θεό.

Κι η μητέρα σφούγγιζε τα δάκρυά της, με κοίταζε σα να μου έλεγε:

«Αλήθεια λες;» και χαμογελούσε.

    Και το καναρίνι, μέσα από το κλουβί του, 

μας άκουγε, σήκωνε το λαιμό και κελαηδούσε μεθυσμένο, 

ευχαριστημένο, σαν να 'χε αφήσει μια στιγμή τους αγίους κι ήρθε στη γης 

να καλοκαρδίσει τους ανθρώπους.

Η μητέρα μου, η γαζία, το καναρίνι, έχουν σμίξει αχώριστα, 

αθάνατα μέσα στο μυαλό μου• 

δεν μπορώ πια να μυρίσω γαζία,

ν' ακούσω καναρίνι, 

χωρίς ν' ανέβει από το μνήμα της -από το σπλάχνο μου- η μητέρα μου 

και να σμίξει με τη μυρωδιά τούτη και το κελάδημα του καναρινιού.

   Ποτέ δεν είχα δει τη μητέρα μου να γελάει• 

χαμογελούσε μόνο, και τα βαθουλά μαύρα μάτια της κοίταζαν τους ανθρώπους 

γεμάτα υπομονή και καλοσύνη. 

Πηγαινοέρχονταν σαν πνέμα αγαθό μέσα στο σπίτι, 

κι όλα τα πρόφταινε ανέκοπα κι αθόρυβα, 

σαν να 'χαν τα χέρια της μιαν καλοπροαίρετη μαγική δύναμη, 

που κυβερνούσε με καλοσύνη την καθημερινήν ανάγκη.

   Μπορεί και να 'ναι η νεράιδα, συλλογιζόμουν κοιτάζοντάς την σιωπηλά, 

η νεράιδα που λεν τα παραμύθια, και κινούσε το παιδικό μυαλό μου η φαντασία

 να δουλεύει: 

μια νύχτα ο πατέρας μου, περνώντας από τον ποταμό, την είδε να χορεύει στο

 φεγγάρι, χίμηξε, της άρπαξε το κεφαλομάντηλο, κι από τότε την   έφερε στο σπίτι

 και ψάχνει να βρει το κεφαλομάντηλο, να το ρίξει στα μαλλιά της, 

να γίνει πάλι νεράιδα και να φύγει. 

Την κοίταζα να πηγαινοέρχεται, ν' ανοίγει τα ντουλάπια και τις κασέλες,

να ξεσκεπάζει τα πιθάρια, να σκύβει κάτω από το κρεβάτι, 

κι έτρεμα μην τύχει και βρει το μαγικό κεφαλομάντηλο της και γίνει άφαντη. 

Η τρομάρα αυτή βάσταξε χρόνια και λάβωσε βαθιά την νιογέννητη ψυχή μου• 

κι ακόμα και σήμερα αποκρατάει μέσα μου πιο ανομολόγητη η τρομάρα ετούτη: 

παρακολουθώ κάθε αγαπημένο πρόσωπο, 

κάθε αγαπημένη ιδέα, 

με αγωνία, 

γιατί ξέρω πως ζητάει το κεφαλομάντηλό της

 να φύγει" 

Νίκος Καζαντζάκης-"Αναφορά στο Γκρέκο"

Ο Δεκέμβριος ή Δεκέμβρης ή Χριστουγεννάρτς (ποντιακά) «Άσπρος μήνας», «Ασπρομηνάς» αλλά και «χιονιάς».

Ο Δεκέμβριος ή Δεκέμβρης ή Χριστουγεννάρτς (ποντιακά) ή Σινιντρέ (Αρβανίτικα) είναι ο δωδέκατος και τελευταίος μήνας του έτους κατά το Γρηγοριανό Hμερολόγιο και είναι ένας από τους 7 μήνες με διάρκεια 31 ημερών. Στα Λατινικά, decem σημαίνει δέκα, αφού ο Δεκέμβρης ήταν ο 10ος μήνας σύμφωνα με το Ρωμαϊκό ημερολόγιο. Με την άφιξη του Δεκεμβρίου το κρύο αρχίζει να είναι αρκετά τσουχτερό ενώ την 22 Δεκεμβρίου μπαίνει επισήμως ο Χειμώνας και ξεκινούν οι χιονοπτώσεις. Γι’ αυτό, άλλωστε ο Δεκέμβριος λέγεται και «Άσπρος μήνας», «Ασπρομηνάς» αλλά και «χιονιάς».

Τα λουλούδια του Δεκεμβρίου είναι ο νάρκισσος και ο ελαιόπρινος. Οι ζωδιακές πέτρες του είναι τουρκουάζ, λάπις λάζουλι, ζιρκόνιο και τανζανίτης. Ο Δεκέμβριος είναι ο μήνας με τις λιγότερες ώρες φωτός στο βόρειο ημισφαίριο και τις περισσότερες ώρες φωτός στο νότιο ημισφαίριο. Ο Δεκέμβρης πάντα ξεκινά την ίδια μέρα της εβδομάδας με τον Σεπτέμβριο.

Εορτές και Λαογραφία

Στο καλαντάρι του λαού μας ο Δεκέμβριος θεωρείται ιδιαίτερα «γιορτινός» λόγω των πολλών θρησκευτικών εορτών του όπως του αγίου Διονυσίου στις 17 του μήνα. Ο Δεκέμβρης ονομάζεται, μεταξύ άλλων, και «κυρ Λευτέρης» από την γιορτή του αγίου Ελευθερίου στις 15 του μήνα που χαρίζει «καλή λευτεριά» στις έγκυες γυναίκες. Στης αγίας Άννας, στις 9 του μήνα, «η μέρα παίρνει ανάσα», ενώ στις 12, στην εορτή του αγίου Σπυρίδωνα «η μέρα παίρνει ένα σπυρί», αρχίζει δηλαδή να μεγαλώνει.

Στις αρχές, όμως, του μήνα έχουμε τα «Νικολοβάρβαρα» οπότε «κάνει νερά και χιόνια» όπως λέει ο λαός μας, ενώ οι ναυτικοί συμπληρώνουν: «Τ’ αϊ-Νικολοβάρβαρα, κατεβασιές και χιόνια, μπουράσκας και τελώνια». Για τον χειμώνα γίνεται και η εξής αναφορά: «Αν τ’ Αγιού Φιλίππου λείπω, τ’ Άγια των Αγιών δε λείπω, κι αν λείπω τ’ Άγια των Αγιών τ’ Αϊνικολοβάρβαρα είμαι εδώ». Άλλες παρόμοιες παροιμίες αναφέρουν επίσης ότι «Η αγία Βαρβάρα βαρβαρώνει (το κρύο), ο αϊ-Σάββας σαβανώνει κι ο αϊ-Νικόλας παραχώνει». Σύμφωνα με τον Γεώργιο Ν. Αικατερινίδη:

«...οι γιορτές της αγίας Βαρβάρας, του αγίου Σάββα και του αγίου Νικολάου (4,5 και 6 Δεκεμβρίου) παρουσιάζουν μια αγιωνυμική ενότητα. Ενότητα χρονική, που δημιουργείται από τις συνήθως ακραίες καιρικές συνθήκες τις μέρες αυτές: "Τ’ Αγιονικολοβάρβαρα, ή βρέχει ή χιονίζει", λέγουν στη Σίφνο. Την κλιμακωτή επέλαση του κρύου εκφράζει παραστατικά και ο ποντιακός λόγος: "άε-Βάρβαρα φύσα, άε-Σάββα βρέξαν, άε-Νικόλα σόντσον (χιόνισε)". Υπάρχουν όμως και αντίθετες δοξασίες, ότι τότε μπορεί να επικρατεί και καλοκαιρία: "Τα Νικολοβάρβαρα κι οι τοίχοι βράζουν" (Χίος)».
— Γεώργιος Ν. Αικατερινίδης

Στις 4 Δεκεμβρίου τιμάται επίσης και η μνήμη του αγίου Ιωάννη του Δαμασκηνού (674-749) που χαρακτηρίζεται ως «οικουμενικός διδάσκαλος» και με γνώσεις τόσες «ώστε με τίποτα δεν θα μπορούσε να καταταγεί δεύτερος όσων είναι ονομαστοί». Ο δε Νικόλαος Γ. Πολίτης μας λέει ότι:

«Σχετικώς με την συνεισφορά του στις καθημερινές λειτουργικές ανάγκες θυμίζουμε πως ολόκληρο το εικοσιτετράωρο η Εκκλησία αναπέμπει ύμνους που έχει γράψει ο Δαμασκηνός... Αντί άλλης κρίσεως για το ποιητικό του έργο, αρκεί να αναφερθεί πως το τροπάριο που ακούγεται σήμερα κυρίως στις νεκρώσιμες ακολουθίες, το ‘‘πάντα ματαιότης τα ανθρώπινα, όσα ουχ υπάρχει μετά θάνατον’’, είναι από τα πρώτα που έγραψε».

— Νικόλαος Γ. Πολίτης

Χριστούγεννα και Ρώμη

Ο Δεκέμβριος, πάντως, όπως κι αν το δει κάποιος, είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένος με τον εορτασμό των Χριστουγέννων στις 25 του μήνα. Ο κύριος, μάλιστα, λόγος που έκανε την Εκκλησία να προσδιορίσει τον εορτασμό των Χριστουγέννων στις 25 Δεκεμβρίου είναι η προσπάθεια των Πατέρων, όπως αναφέρει ο Πάπας Γρηγόριος Α΄ «να μετατραπούν βαθμιαίως αι εορταί των εθνικών εις Χριστιανικάς», αφού η 25η Δεκεμβρίου ήταν για τη Ρώμη η κεντρική εορτή των Σατουρναλίων και της γέννησης του «αήττητου ηλίου», η γνωστή ως Dies Natalis Invicti Solis. Παράλληλα οι αρχαίοι Έλληνες γιόρταζαν τα Κρόνια (αφιερωμένα στον Κρόνο) και τα Διονύσια, καθώς επίσης και τα θεοφάνια ή επιφάνεια του ηλιακού θεού Φοίβου-Απόλλωνα.

Τα Σατουρνάλια ήταν η αρχαιότερη γιορτή των Ρωμαίων και την απέδιδαν στον Ρωμύλο ή στους Πελασγούς. Ξεχώρισε όμως από τις άλλες αγροτικές γιορτές τους το 217 π.Χ. Οι γιορτές αυτές έπαιρναν πανηγυρικό χαρακτήρα και είχαν κατακτήσει ολόκληρο τον ελληνορωμαϊκό κόσμο. Άρχιζαν με τα Βρουμάλια από τις 24 Νοεμβρίου έως τις 17 Δεκεμβρίου και ακολουθούσαν τα Σατουρνάλια από τις 18 έως τις 24 Δεκεμβρίου. Κατά την κεντρική ημέρα της γιορτής του «αήττητου ηλίου» στις 25 Δεκεμβρίου, εορταζόταν το γεγονός της τροπής του ηλίου, που άρχιζε και πάλι να ανεβαίνει στον ουρανό, να μεγαλώνουν οι ημέρες, και μαζί τους οι ζωογόνες ακτίνες του ήλιου ξανάκαναν τη Γη να καρποφορήσει.

Επειδή, λοιπόν, οι πρώτοι χριστιανοί ήσαν εκτός νόμου στη Ρώμη, και δεν τους επιτρεπόταν να συναντιούνται ή να εκκλησιάζονται μαζί, οι συναντήσεις τους γίνονταν κρυφά και σε μικρές ομάδες στις κατακόμβες τους, όπου και τελούσαν τις θρησκευτικές τους εορτές. Για να αποφύγουν λοιπόν τους διωγμούς αποφάσισαν να γιορτάσουν τα Χριστούγεννα στις 25 Δεκεμβρίου, όταν οι Ρωμαίοι ήσαν απασχολημένοι με τις δικές τους γιορτές των Σατουρναλίων. Μ’ αυτόν τον τρόπο έλπιζαν να μην ανακαλυφθούν από τους εορτάζοντες Ρωμαίους.

Έτσι η 25η Δεκεμβρίου ως ημέρα εορτασμού των Χριστουγέννων, καθιερώθηκε για πρώτη φορά στη Ρώμη κατά τα μέσα περίπου του 4ου μ.Χ. αιώνα, ενώ κατά τη διάρκεια της αυτοκρατορίας του Ιουστινιανού, τον 6ο αιώνα, ο εορτασμός των Χριστουγέννων στις 25 Δεκεμβρίου ξαπλώθηκε σ’ ολόκληρη την Ανατολή εκτός από την Αρμενία όπου διατηρήθηκε ο συνεορτασμός στις 6 Ιανουαρίου.

Ο εορτασμός όμως των Χριστουγέννων την ίδια ημέρα που οι εθνικοί γιόρταζαν τα δικά τους Σατουρνάλια ή Κρόνια είχε και τις δυσμενείς του επιπτώσεις. Γιατί, σιγά-σιγά, και ιδιαίτερα μεταξύ του 5ου και 8ου αιώνα, πολλά από τα απαράδεκτα για την εκκλησία έθιμα των αρχαίων εορτασμών πέρασαν και στην Χριστιανική εορτή και ιδιαίτερα στο Βυζάντιο «όπου ο λαός τα ακολουθούσε με υπερβολή και γι’ αυτό οι Πατέρες της Εκκλησίας ή οι Κανόνες των Συνόδων τα πολεμούσαν». Το 729 μ.Χ. μάλιστα ο Πάπας Ζαχαρίας αναγκάστηκε να απαγορεύσει με αυστηρότητα τους εορτασμούς των Χριστουγέννων του τύπου των αρχαίων Καλενδών.

Εντούτοις πολλά από τα έθιμα αυτά των Σατουρναλίων και των Καλενδών, που διαρκούσαν 12 συνολικά ημέρες, διατηρούνται ακόμη και σήμερα στους εορτασμούς του «Δωδεκαημέρου» του χρονικού δηλαδή διαστήματος μεταξύ των δυο μεγάλων ακινήτων εορτών της Χριστιανοσύνης των Χριστουγέννων στις 25 Δεκεμβρίου, και των Θεοφανίων στις 6 Ιανουαρίου.

Ηλιοστάσιο

Ο εορτασμός της 25ης Δεκεμβρίου από τους αρχαίους είχε μία σπουδαία αστρονομική σημασία. Στην εποχή μας, ο Ήλιος βρίσκεται στο νοτιότερο ύψος του στις 22 Δεκεμβρίου. Επί έξι μήνες, κάθε μέρα χαμηλώνει όλο και περισσότερο στον ουρανό ανατέλλοντας όλο και πιο αργά και δύοντας καθημερινά νωρίτερα. Μετά τις 22 Δεκεμβρίου όμως, ο Ήλιος αρχίζει σιγά-σιγά να αναρριχάται και πάλι στον ουρανό, και οι μέρες αρχίζουν να μεγαλώνουν. Έτσι, τα μεσημέρια ο Ήλιος φαίνεται όλο και πιο ψηλά στον ουρανό. Ονομάζουμε την 22α Δεκεμβρίου ημέρα της «χειμερινής τροπής του Ηλίου», οπότε ο Ήλιος σταματάει την προς Νότο κίνησή του και τρέπεται στην αντίθετη φορά, προς Βορρά. Επειδή μάλιστα για μερικές ημέρες πριν και μετά τη «χειμερινή τροπή» ο Ήλιος φαίνεται να αργοστέκεται πάνω στην εκλειπτική σαν να είναι έτοιμος να σταματήσει, η χειμερινή τροπή ονομάζεται επίσης και «χειμερινό ηλιοστάσιο». Η ημέρα αυτή επισημαίνει επίσης την αρχή της εποχής του Χειμώνα.

Ο πάπας Γρηγόριος ΙΓ΄

Ημερολόγια: Ιουλιανό και Γρηγοριανό

Το πρόβλημα αρχίζει με το Ιουλιανό Ημερολόγιο που εισήγαγε ο Ιούλιος Καίσαρ το 44 π.Χ. που είχε όμως κι αυτό τις δικές του ατέλειες γιατί έχανε μία ημέρα κάθε 128 χρόνια. Το Ιουλιανό λοιπόν ημερολόγιο είχε θεσπίσει την «χειμερινή τροπή του Ηλίου», το χειμερινό δηλαδή ηλιοστάσιο, στις 25 Δεκεμβρίου, αλλά με την πάροδο των ετών το προστιθέμενο μικρό λάθος είχε μεταθέσει την πραγματική ημερομηνία της χειμερινής τροπής. Έτσι λοιπόν το 325 μ.Χ. το έτος που έγινε η Σύνοδος της Νίκαιας, η χειμερινή τροπή συνέβαινε στις 22 Δεκεμβρίου. Η μετάθεση όμως του Χειμερινού Ηλιοστασίου συνεχίστηκε χωρίς να διορθωθεί μέχρι και το έτος 1582, οπότε η χειμερινή τροπή συνέβαινε στις 12 Δεκεμβρίου.

Τότε ο Πάπας Γρηγόριος ΙΓ΄ εισήγαγε μία νέα μεταρρύθμιση, γι’ αυτό και το νέο ημερολόγιο, αυτό που χρησιμοποιούμε σήμερα, ονομάζεται Γρηγοριανό, και χάνει μία μόνον ημέρα στα 3.333 χρόνια. Για να γίνει μια καινούρια αρχή, η Γρηγοριανή μεταρρύθμιση έτρεψε τη θέση του ημερολογίου προς τα εμπρός με βάση το έτος της Συνόδου της Νίκαιας και όχι το έτος εισαγωγής του Ιουλιανού ημερολογίου, το 44 π.Χ. Γι’ αυτό και το Χειμερινό Ηλιοστάσιο συμβαίνει σήμερα στις 22 Δεκεμβρίου, και ο πρωταρχικός λόγος για τον εορτασμό της 25ης Δεκεμβρίου έχει πια χαθεί.

ΠΗΓΗ: http://el.wikipedia.org/wiki/

Το Νησί Των Συναισθημάτων - Μάνος Χατζηδάκις.

Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε ένα νησί στο οποίο ζούσαν όλα τα Συναισθήματα.
Εκεί ζούσαν η Ευτυχία, η Λύπη, η Γνώση, η Αγάπη και όλα τα άλλα συναισθήματα.
Μια μέρα έμαθαν ότι το νησί τους θα βούλιαζε και έτσι όλοι επισκεύασαν τις βάρκες τους και άρχισαν να φεύγουν.
Η Αγάπη ήταν η μόνη που έμεινε πίσω. Ήθελε να αντέξει μέχρι την τελευταία στιγμή.
Όταν το νησί άρχισε να βυθίζεται, η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια.
Βλέπει τον Πλούτο που περνούσε με μια λαμπερή θαλαμηγό.
Η Αγάπη τον ρωτάει: «Πλούτε, μπορείς να με πάρεις μαζί σου;»,
«Όχι, δεν μπορώ» απάντησε ο Πλούτος. «Έχω ασήμι και χρυσάφι στο σκάφος μου και δεν υπάρχει χώρος για σένα»
Η Αγάπη τότε αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια από την Αλαζονεία που επίσης περνούσε από μπροστά της σε ένα πανέμορφο σκάφος.
«Σε παρακαλώ βοήθησέ με» είπε η Αγάπη.
«Δεν μπορώ να σε βοηθήσω Αγάπη. Είσαι μούσκεμα και θα μου χαλάσεις το όμορφο σκάφος μου» της απάντησε η Αλαζονεία.
Η Λύπη ήταν πιο πέρα και έτσι η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει από αυτή βοήθεια.
«Λύπη άφησέ με να έρθω μαζί σου».
«Ω Αγάπη, είμαι τόσο λυπημένη που θέλω να μείνω μόνη μου» είπε η Λύπη.
Η Ευτυχία πέρασε μπροστά από την Αγάπη αλλά και αυτή δεν της έδωσε σημασία.
Ήταν τόσο ευτυχισμένη, που ούτε καν άκουσε την Αγάπη να ζητά βοήθεια.
Ξαφνικά ακούστηκε μια φωνή: «Αγάπη, έλα προς τα εδώ! Θα σε πάρω εγώ μαζί μου!».
Ήταν ένας πολύ ηλικιωμένος κύριος που η Αγάπη δεν γνώριζε, αλλά ήταν γεμάτη από τέτοια ευγνωμοσύνη, που ξέχασε να ρωτήσει το όνομά του.
Όταν έφτασαν στην στεριά ο κύριος έφυγε και πήγε στο δρόμο του.
Η Αγάπη γνωρίζοντας πόσα χρωστούσε στον κύριο που τη βοήθησε, ρώτησε την Γνώση:
«Γνώση, ποιος με βοήθησε»;
«Ο Χρόνος» της απάντησε η Γνώση.
«Ο Χρόνος;;» ρώτησε η Αγάπη. «Γιατί με βοήθησε o Χρόνος;»
Τότε η Γνώση χαμογέλασε και με τη βαθιά σοφία της είπε:
«Μόνο ο Χρόνος μπορεί να καταλάβει πόσο
μεγάλη σημασία έχει η Αγάπη».
Μάνος Χατζηδάκις.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Για Την Αγάπη Σου Μιλώ....
Σοφία Θεοδοσιάδη

 Για την αγάπη σου μιλώ....
Το να αναλογίζεσαι... πολλές φορές θαρρείς θα σε γεμίσει θλίψη...
Λάθος αντίληψη αυτή...μπορεί ο αναλογισμός ..γαλήνη ....επαναπροδριορισμό και σκέψη δημιουργική ξανά και να σου φέρει...
Πόσες φορές στ' αλήθεια από μπροστά σου ιστορίες δεν πέρασαν ?
Βαρέθηκες πολύ συχνά ...δε στάθηκες σ' αυτές...και τη ματιά σου βιαστικά την πέρασες σ' αυτές...
Εσένα μαθημένο σε είχανε από μικρό...να αποστηθίζεις πέντε φράσεις όλες- κι όλες αν μπορείς...και τις γνώσεις σου έτσι να νομίζεις πως πλουτίζεις...
Και ήρθαν ακόμα πιο δύσκολοι καιροί...το γρήγορο και το φαστ- φουντ...σαν φαγητό για το στομάχι και το νου να σου προσφέρουν...
Το δέχτηκες το εύκολο και ούτε που σε ένοιαξε ...αν τη γεύση του '''καλοδουλεμένου φαγητού'''την έχασες για πάντα από μπροστά σου...
Ξεχάστηκαν τα συναισθήματα αρκετές φορές...γιατί δεν πρόλαβες να τα ξυπνήσεις...
Παρατημένα εκεί σε μια γωνιά...και ξεχασμένα ολότελα...διαμαρτυρία ήρθαν να σου κάνουν ξαφνικά...και μερτικό να σου ζητήσουν...
Αγάπη σου ζητούσαν να προσφέρεις ...μα ω τι συμφορά...ξέχασες να αγαπάς...και απ' το σκληρό σου το δισάκι να την ανασύρεις δεν τολμούσες...
Ξαναπροσπάθησε...και στάσου ευλαβικά...μπροστά στις λέξεις...που στην αγάπη την αληθινή θα σε οδηγήσουν...
Σοφός κι αν νόμισες πως έγινες...να μάθεις έχεις ακόμα πολλά...
Θα την ξανασυνάντησες την Ιστορία αυτή...αυτό το Παραμύθι...
Σου δίνουν ίσως βιαστικά ...φρασούλες να διαβάζεις...
Μα ξαναστάσου και διάβασε αυτήν την ιστορία...κατάθεση είναι μιας ευαίσθητης ψυχής...του Μάνου Χατζιδάκι....
Ποτέ κανέναν στη ζωή δεν έβλαψε η επανάληψη...μιας ιστορίας όμορφης ...που την αγάπη μέσα μας και πάλι θα ξυπνήσει...Την αγάπη αυτή που μες στο χρόνο άντεξε...όσα εμπόδια κι αν εσυνάντησε...
Γιατί είναι και κάποιοι άνθρωποι...και κάποιες εποχές...που τόμαθαν ...το βίωσαν ...το πάλεψαν...και την αγάπη να πετρώσει δεν αφήσαν...
Αυτή είναι η καλημέρα μου για σήμερα...

Καλή σας μέρα φίλοι μου !!!
Καλή σας Εβδομάδα !!! 
η φίλη σας Σοφία...
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
 Αφιερωμένο σε όσους την αγάπη ξέρουν να εκτιμούν...μα και σ' αυτούς που βιαστικά από μπροστά της πέρασαν και να σταθούν δεν καταδέχτηκαν...
Υπέροχη μουσική...μοναδικά τα λόγια του Χατζιδάκι......

Χατζηδάκις ❤ Το Νησί των Συναισθημάτων

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Μια φορά και ένα καιρό ….ήταν μια «ώριμη» αγάπη!

Στην πραγματικότητα όλοι μας πιστεύουμε ότι τίποτε δεν είναι ευκολότερο από το να αγαπάς , καθώς είναι ένα συναίσθημα που σε κάνει να νιώθεις απέραντη χαρά. Ο Έριχ Φρόμ όμως πιστεύει ότι είναι ένα πολύ ειδικό αίσθημα , που ενώ κάθε ανθρώπινο ον έχει την ικανότητα να το νιώσει , η πραγματοποίηση του φέρνει μεγάλο βαθμό δυσκολίας . Τι χρειάζεται λοιπόν η αγάπη για να γίνει ώριμη;

Της Κατερίνας Μαλλιωτάκη

Μέσα από τα πέρατα του χρόνου έως σήμερα δεν υπάρχει άλλη λέξη που να είναι τόσο διφορούμενη , όπως την λέξη « αγάπη».  Χρησιμοποιείται ναι μεν για να δηλώσει κάθε συναίσθημα που δεν έχει μίσος και απέχθεια όμως διαφέρει στο είδος , την ένταση και τον προσανατολισμό κάθε σχέσης που την διεκδικεί.
Οι πιο πολλοί άνθρωποι βλέπουν την αγάπη πρωταρχικά σαν  μέσο για να αγαπηθούν , και όχι για να αγαπήσουν. Η αγάπη βέβαια όπως λέει και ο Σπινόζα , είναι δράση , είναι άσκηση μιας ανθρώπινης δύναμης που μπορεί να εκδηλωθεί μόνο ελεύθερα και ποτέ ως αποτέλεσμα καταναγκασμού. Το να δίνεις αγάπη είναι η πιο υψηλή έκφραση του δυναμισμού , καθώς νιώθουμε μέσα από αυτή , τη δύναμη ,τον πλούτο και τις ικανότητες μας.
Η ώριμη αγάπη , είναι η ένωση της ακεραιότητας με την ατομικότητα μας. Είναι μια ενεργητική δύναμη  κατά το Φρόμ , που δίνει χωρίς αντάλλαγμα , στον σύντροφο , στον συνάνθρωπο , στους γονείς και στα παιδιά . Αν αγαπάς καθώς εκφράζεσαι στην ζωή , σαν άνθρωπος που αγαπά ,  τότε η αγάπη σου είναι ικανή. Αν αγαπάς καθώς «σ έχουν μάθει »από φιλανθρωπία , ή για να κερδίσεις την ταυτότητα του «καλού» , τα θεμέλια της αγάπης σου δημιουργούν εσωτερική  δυστυχία και ενοχές , καθώς τα συναισθήματα αυτά δεν είναι αληθινά.
Στην πραγματικότητα όλοι μας πιστεύουμε ότι τίποτε δεν είναι ευκολότερο από το να αγαπάς , καθώς είναι ένα συναίσθημα που σε κάνει να νιώθεις απέραντη χαρά. Ο Έριχ Φρόμ όμως πιστεύει ότι είναι ένα πολύ ειδικό αίσθημα , που ενώ κάθε ανθρώπινο ον έχει την ικανότητα να το νιώσει , η πραγματοποίηση του φέρνει μεγάλο βαθμό δυσκολίας . Τι χρειάζεται λοιπόν η αγάπη για να γίνει ώριμη;
 Μια ώριμη αγάπη ,  χρειάζεται φροντίδα , ευθύνη , σεβασμό και γνώση . Την φροντίδα της μάνας προς το παιδί , την ευθύνη της εξέλιξης της , τον σεβασμό στο πρόσωπο που αγαπάς και την γνώση να κρατάς όλη αυτή την διαδικασία παραγωγική. Μην ξεχνάμε ότι η αγάπη είναι ένας προσανατολισμός που αφορά όλους και όχι μόνο το ένα , χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν διαφορές στον τρόπο που ο κάθε  μας την εκφράζει. Αν σκεφτούμε , ότι τα πλοκάμια της μοναξιάς βρίσκονται ακριβώς στο συναίσθημα μας να νιώθουμε αποκομμένοι από τους άλλους ξένοι δηλαδή και αδύναμοι , η αγάπη παίρνει σάρκα κι οστά ως την  σπουδαιότερη αξία της ανθρώπινης ύπαρξης , που μπορεί να θεραπεύσει , να επουλώσει , και να μεταβάλει κάθε αρχή. Αυτό  ακριβώς υποστήριζε και  η ΄Ιντιρα Γκάντι με την φράση « Όπου υπάρχει αγάπη , υπάρχει ζωή » , καθώς και πολλοί φιλόσοφοι  , πνευματικοί και ψυχολόγοι .
Η πιο βαθειά και τολμηρή συνέπεια της αγάπης είναι ίσως αυτή που με ιδιαίτερη σοφία ο Α. Σβάιτερ διαπίστωσε στην προσπάθεια του να την  κατανοήσει. Η μεγαλύτερη συμβολή της αγάπης είναι ότι μέσα από αυτήν μπορούμε,  να «συλλάβουμε» το μυστικό του ανθρώπου και του σύμπαντος και να κατανοήσουμε το μεγαλείο του.

 Και καθώς αγαπάμε , και υπάρχουμε ,  σε ένα κόσμο που κάθε μέρα γίνεται όλο πιο σκληρός , και εύθραυστος,  οπλιζόμαστε  με την μαγική λέξη των πέντε γραμμάτων και πολεμάμε  σε  πείσμα των καιρών ,με όπλο μας ,  το μεγαλύτερο συναίσθημα χαράς και δημιουργίας ,  που μας έχει απομείνει . Την αγάπη !

Κατερίνα Μαλλιωτάκη- Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

ΚΑΛΟ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ !!! Βρέχει.......

'' Η ζωή δεν είναι να περιμένεις να περάσει η καταιγίδα...
αλλά να μάθεις να χορεύεις στη βροχή !
Mahatma Gandhi
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
Βροχή μου εσύ με επηρεάζεις...σε επηρεάζει...
Αναπόσπαστο στοιχείο της επιβίωσής σου , το νερό...
Η αληθινή βροχή...που  ποτίζει ...ξεπλένει...αναζωογονεί...
Μα και η '''άλλη'''...η βροχή της καταστροφής...η καταιγίδα..
.που σε αιφνιδιάζει...πούρχεται με άγρια μπόρα και κεραυνούς...
Και σε φοβίζει ...σε πλημμυρίζει...σε πνίγει...
Μάρτυρας εσύ...των καταστάσεων των πάντων....
Και της λυτρωτικής βροχής...που εσένα ξεδιψάει...
μα και της καταιγίδας της αυτής...που σε απόνερα θολά σε παρασύρει...
Είναι ο καιρός σου βροχερός αυτός που ζεις....
μα μέσα από μπόρες ξαναβράχηκες και βγήκες....
Μη φοβηθείς και τούτη τη φορά...
κι ας πέφτει η βροχή και το χαλάζι στο πετσί σου και μουσκεύεις...
Ρούχο στεγνό εσύ και πάλι στο κορμί σου θα φορέσεις...
Έχεις το χρόνο να σκεφτείς και σήμερα...
Γαλήνεψε ...τις μέρες σου εκμεταλλεύσου...

 Η φίλη σας Σοφία Θεοδοσιάδη..
 
ΚΑΛΟ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ !!!

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
https://www.youtube.com/watch?v=lku5dqfjeYo
To sakaki mou ki an stazei Dalaras

 ,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Χειμώνιασε......

Χειμώνιασε ....κρυώνει ο καιρός...
Θα βαρυχειμωνιάσει...

Τις ηλιαχτίδες πια τις λιγοστές...που η καρδιά σου ονειρεύεται και κυνηγά μέσα στις χαραμάδες...δεν τις αφήνεις τώρα πια.. η παγωνιά ...να τις σκιάσει ...
Δεν είσαι εσύ για βαρυχειμωνιές...
Δεν το μπορείς το χιόνι στην καρδιά σου....
Κι αν πέσει αναπάντεχα μια μέρα εκεί...και  να το λιώσεις μονομιάς δεν καταφέρεις.. προσπαθείς...το ουράνιο τόξο ονειρεύεσαι και κυνηγάς...σινιάλο πάντα δυνατό...με την ψυχή του κάνεις...
Δεν είναι πάντα μπορετό μετά την καταιγίδα...το ουράνιο τόξο να φανεί... τη γη σου να αγκαλιάσει...
Σύννεφα έρχονται συχνά- ξανά...τα χρώματα να κρύψουν προσπαθούν...
Καρδιά εσύ που πάλευες ...τα χρώματα και τις αποσκευές τις ανθηρές ...μες στη φαρέτρα σου κρατούσες...μην λησμονήσεις τώρα άλλη μια φορά...μη φοβηθείς...στην ξαστεριά να περπατήσεις...κι ας λεν πως είναι παγερά της ξαστεριάς τα βράδυα...
Χειμώνιασε ...μα εσύ με το παλτό...που την καρδιά σκεπάζει...θα κρύψεις και τούτη τη φορά στις τσέπες σου...λίγα από τα χρώματα της Άνοιξης...που μες στο καταχείμωνο...οι Αλκυονίδες μέρες σου προσφέρουν...
Πόσες φορές σε γέλασαν κι αυτές οι ''Αλκυονίδες'''...
Μα σαν δεν τις αφουγκράστηκες... σαν αρνήθηκες...σαν τα αυγά μες στη φωλιά σου την μικρή...δεν κούρνιαξες για να ζεστάνεις...πως περιμένεις τώρα εσύ...καινούρια πια κλωσσόπουλα να βγάλεις ...να πετάξουν ?
Χειμώνιασε τριγύρω σου....
Φευγάτοι ...βιαστικοί...υποσχετάδες ψεύτικοι και την ψυχή σου παζαρεύουν...
Μη φοβηθείς ψυχή μου εσύ...γιατί σε πούλημα -ξεπούλημα...τη λαμπερή σου την ψυχή...κανένας ''έμπορος ψυχών'''δεν μπόρεσε ποτέ...λύτρα ανάλογα να βρει...αυτήν να εκτιμήσει και να αγοράσει.... 
Χειμώνιασε στ' αλήθεια και βραδιάζει γρήγορα...

Άναψε το καντήλι σου ...την κάμαρά σου να φωτίσει... 
Μέσα στη βαρυχειμωνιά φορές- φορές...γλυκές σκιές παρουσιάζονται...κάτω από το φως του καντηλιού...
Σου γνέφουν...δεν τις βλέπεις ?
Είναι αγαπημένες οι σκιές...που την καρδιά σου να ζεστάνουν προσπαθούν...το χιόνι να φτυαρίσουν...μακριά ....πέρα στους λόφους να σωριάσουν...
Χειμώνιασε πολύ......
Μην αρνηθείς και την βροχή.....να σε ξεπλύνει δοκιμάζει....
Ήχος λυτρωτικός ...το τζάμι σου χτυπά...δεν τον ακούς?
Άνοιξε το παράθυρο...σταγόνες να σε λούσουν...
Κρυώνεις μου λες...και δεν μπορείς....
Χειμώνιασε στ' αλήθεια...
Μοναχικά πάντα σου άρεσε να περπατάς ...ομπρέλλα ξένη και χρωματιστή ...πλανεύτρα να κρατάς αρνιόσουν...
Φόρεσε την ομπρέλλα σου...μη φοβηθείς περπάτα...
Αδηφάγος ο κόσμος γύρω σου....σκληρός....
Κανείς δε θα μπορέσει για εσέ.. ομπρέλλα για να βρει...αν το χρώμα της αυτό... μονάχος δεν διαλέξεις...
Χειμώνιασε μου λες.........  
Κείμενο-  Σοφία Θεοδοσιάδη. 
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷μικρές σχεδίες⫸

art : Rafal Olbinski

 

 

 

Μικρές σχεδίες στα πέλαα 

της πλάνης μου τα άσματα..

του νου μου τ' απαυγάσματα

γεμάτα από μηνύματα

εις των αφρών τα κύματα

ονείρατα τρανά που ταξιδεύουν..

της σύντομης ζωής μας τα ταξίδια τα μακρά
κι αν το φωσάκι στις σχεδίες λιγοστό..

αυτό το λίγο που καθημερνά...

προς την Ιθάκη μας πηγαίνει..  

κι αν μακριά μας φαίνεται...

κι όλο κι αν ξεμακραίνει..
σάμπως μες στα ταξίδια μας...

μικρές - μικρές Ιθάκες εις τα πέλαα της ζωής.
δεν ανταμώσαμε..δεν ηύραμε λιμάνια ?

Είν' η ελπίδα της ψυχής

λύχνος μιας προσμονής που σιγοκαίει.

 
⫷ μικρές σχεδίες⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη                                                                                                        

 ,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Πόσες Αλήθειες Θάφτηκαν........

                                                                                        Πόσες Αλήθειες Θάφτηκαν........

Πόσες αλήθειες θάφτηκαν στ' αλήθεια, επάνω στην καθυστέρηση και στο βωμό του εγω'ι'σμού σου?
Πόσα σ'αγαπώ ανείπωτα παγιδεύτηκαν, επάνω στα πλοκάμια.. της άσκοπης αυτής.. της  ανασφάλειάς σου ....
Χάθηκαν μέρες ..μήνες... χρόνια... χρόνια άτολμα...χρόνια μισά...χρόνια συγκρατημένα...
Μα είναι η ζωή συγκράτηση θαρρείς...ή μήπως το δρόμο εσύ της τόλμης πρέπει μόνος να επιλέξεις...?
Σάμπως και δεν  την έπαθες τόσες φορές ?
Σχεδίαζες...υπολόγιζες και νόμιζες...σε τάξη προσπαθούσες ...τα συναισθήματα να βάλεις...
Μα δεν ειν' τα συναισθήματα χαρτιά...να τα ταχτοποιήσεις...
Αυτά δεν είναι αριθμοί σε πράξεις να αραδιάσεις...
Ποτέ σου δεν εβιάστηκες...τα όμορφα τα λόγια και τις σκέψεις σου...στην ώρα τους να προλάβεις, εσύ να καταθέσεις...
Ζόρι τρανό σου εφαινότανε...το πέπλο της καρδιάς να το τραβήξεις...κι έτσι ξέσκεπος να βγείς να περπατήσεις...
Κι επερπάταγες εκεί σε μονοπάτια δύσβατα...πάντα κουκουλωμένος...
Στον ήλιο εφοβόσουνα το πρόσωπο να εκθέσεις...
Ανέβαλες ...ανέβαλες...το αύριο παρέα πάντα εκουβαλούσες...
Και έφυγε το αύριο...επέταξε ένα πρωί...χωρίς και να το καταλάβεις... 
Έμεινες τώρα να κρατάς και να μετράς...τα τόσα σ' αγαπώ...που ήθελες και δεν φώναξες...
Δε βιάστηκες...ανυποψίαστος παρέμενες...αμπαρωμένος στον εγω'ι'σμό ...πως στα χέρια σου, την ψυχή του άλλου κουβαλούσες.....
Μα οι ψυχές πουλιά είναι πετούμενα και ελεύθερα πετούν...
Δεν ζούνε μέσα σε κλουβιά...και η φαντασία σου σε πρόδωσε..διχτάτορας σαν νόμισες ψυχών εσύ πως είσαι...

 Κείμενο -Σοφία Θεοδοσιάδη... 
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Μποφίλιου - ''Σε λάθος στάση θα κατεβείς''

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

Waltz "Gramophone". Piano - Maestro Eugen Doga.

Eugen Doga

Eugen Doga

Γεννημένος 1 Μαρτίου του 1937 (ηλικίας 78)Mocra, Μολδαβικά ASSR, Σοβιετική Ένωση(στη σύγχρονη Υπερδνειστερία) Ιθαγένεια της Μολδαβίας- Εθνότητα της Ρουμανίας

 (Γεννημένος 1 του Μαρτίου, 1937) είναι ένας Ρουμανο-Μολδαβός συνθέτης.
Γράφει μουσική σε όλα τα είδη των ειδών και στυλ, το οποίο τον έκανε έναν από τους πιο παραγωγικούς συνθέτες και ευέλικτο .
 Έχει το δικό του εύκολα αναγνωρίσιμο ύφος. Ο δημιουργός τρία μπαλέτα «Luceafărul", "venancia", "Queen Margot», η όπερα «Διάλογοι της Αγάπης",
πάνω από 100 instrumental και χορωδιακά έργα - συμφωνίες, 6 κουαρτέτα, «Ρέκβιεμ», εκκλησιαστική μουσική, και άλλα, καθώς και μουσική για 13 θεατρικά έργα, ραδιοφωνικές εκπομπές, περισσότερες από 200 ταινίες, περισσότερα από 260 τραγούδια και μυθιστορήματα, περισσότερα από 70 βαλς.

Αυτός είναι επίσης ο συγγραφέας των έργων για τα παιδιά, η μουσική για την τελετή έναρξης και λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων το 1980 στην Μόσχα.

Θεωρείται μια ιδιοφυΐα  και ένας από τους πιο ρομαντικούς συνθέτες, που περιλαμβάνεται επίσης στον κατάλογο των είκοσι καλύτερων και πιο πολυπαιγμένων συνθετών του εικοστού αιώνα.

 Στη Μολδαβία, το έτος 2007 (όταν ο συνθέτης γιόρτασε τα 70α γενέθλιά του) ανακηρύχθηκε Έτος Eugen Doga.
Είναι επίτιμος πολίτης του Κισινάου, και ένα μουσικό σχολείο πήρε το όνομά του.

Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Πνευματικής Ιδιοκτησίας (Γενεύη) σε αναγνώριση των εξαιρετικών επιτευγμάτων του στη μουσική του απένειμε  ένα ειδικό πιστοποιητικό το 2007.

ΠΗΓΗ :
Από την Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
Όταν μιλάει η Μουσική εμείς απλά σωπαίνουμε...
Ένα σπάνιο και μοναδικής ποιότητας κονσέρτο !!!!...
Απολαύστε το....

                                             Waltz "Gramophone". Piano - Maestro Eugen Doga.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Πότε Kάποιος Άνθρωπος Θεωρείται Mορφωμένος;

Ρώτησαν κάποτε τον φιλόσοφο Σωκράτη πότε ένας άνθρωπος θεωρείται μορφωμένος.

Δεν ανέφερε καθόλου την συσσώρευση γνώσεων. Απεναντίας απάντησε με τον εξής τρόπο:

«Η μόρφωση, είναι θέμα συμπεριφοράς. Ποιους ανθρώπους θεωρώ μορφωμένους;

1. Πρώτα απ'όλους αυτούς που ελέγχουν δυσάρεστες καταστάσεις, αντί να ελέγχονται από αυτές...

2. Αυτούς που αντιμετωπίζουν όλα τα γεγονότα με γενναιότητα και λογική...

3. Αυτούς που είναι έντιμοι σε όλες τους τις συνδιαλλαγές

4. Αυτούς που αντιμετωπίζουν γεγονότα δυσάρεστα και ανθρώπους αντιπαθείς καλοπροαίρετα...

5. Αυτούς που ελέγχουν τις απολαύσεις τους...

6. Αυτούς που δεν νικήθηκαν από τις ατυχίες & τις αποτυχίες τους...

7. Αυτούς που δεν έχουν φθαρεί από τις επιτυχίες και την δόξα τους...».
ΣΩΚΡΑΤΗς
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

  Οι Μορφωμένοι μου Άνθρωποι

Δεν ξέρω αν είναι τελικά καλό ή κακό, αυτό που τόσα χρόνια μας περνούν στη σκέψη μας...εδώ μέσα στη χώρα μου  και μέσα στην Ελλάδα...
Γαλούχησαν , ορμήνεψαν, χρόνια ατέλειωτα και πολλά , την έννοια της μόρφωσης, κατανοητή σε όλους μας, να κάνουν και να μας την εμφυτέψουν....  
Μήπως ποτέ αναρωτηθήκαμε...πως μπέρδεμα και σύγχυση...μες στο μυαλό μας φέραν...αυτοί οι μεγαλύτεροι, που βιάζονται και τρέχουν, να μας ωθήσουν στο σωστό , που αυτοί για μας επιλέγουν ?
Ποιός είναι άραγε για σε, πως εξεχώρισες εσύ και είπες...ποιός είναι ο μορφωμένος σου άνθρωπος που αγαπάς...και ποιός ο καλλιεργημένος ?
Απογοητεύτηκες πολλές φορές μες στη ζωή και μες στην καθημερινότητά σου, από ανθρώπους γύρω σου...που ούτε το περίμενες...
Ανυποψίαστος εσύ...και με τα αυτιά γεμάτα, από τα λόγια των γονιών και των γνωστών και φίλων σου , πως πάντα έπρεπε μες στη ζωή , πως πάντα ηταν πρέπον για εσέ...τους μορφωμένους να επιλέγεις, για συντροφιά καθημερινή...μα και για τους έρωτές σου...
Κι έτσι ταχτοποιημένος μες στη σκέψη σου...κάθε φορά...τους τίτλους των σπουδών...με τρόπο φυσικά κάθε φορά...να εκμαιεύσεις προσπαθούσες...
Δεν σούπρεπε...δεν ταίριαζε εσύ με τις περγαμηνές σου...με τους ''παρακατιανούς'''να αναλώνεσαι...που τίτλους σπουδών δεν είχαν να σου επιδείξουν...
Και ξεχώριζες εσύ σε τάξεις τους ανθρώπους...ονόματα τους έδινες...ταμπέλες τους κολλούσες... 

Πως ήταν μορφωμένος εσύ , πως εγινότανε, μια παρακατιανή να αγαπήσεις...?
Δεν ήταν μορφωμένη όλοι σου λέγανε κι εσύ το μονοπάτι αυτό απέφευγες να ακολουθήσεις...
Ποτέ σου δεν φαντάστηκες την πίκρα , την απογοήτευση και τον σκληρό απανθρωπισμό...μέσα πολλές φορές...στους από την κοινωνία παραδεχτά...'''των μορφωμένων '''πως θα συναντούσες...
Ήρθε μονάχος σου στο δίλλημμα πολλές στιγμές, να αναρωτηθείς, να αναλύσεις, μορφωμένος τι σημαίνει...
Κανείς δεν υποτίμησε τον κόπο σου και την προσπάθεια , βελτίωση, σπουδές στον εαυτό σου να προσφέρεις...
Είναι οι ίδιες οι σπουδές , που τον χαραχτήρα σου θα  σμιλέψουν...ή στέρφες γνώσεις μοναχά σε σένα θα προσφέρυν ?
Θα γίνεις γνώστης και σοφός, σε θεωρείες αποδεδειγμένες, απ' τους σοφούς, τους επιστήμονες και τους ερευνητές...μα άνθρωπος με μόρφωση και καλιέργεια θα καταλήξεις ?
Ποιός είναι αυτός που θα μου εγγυηθεί...πως την καλλιέργεια του νου και της ψυχής...εσύ με τις περγαμηνές και μοναχά , θα κατορθώσεις να αποχτήσεις...
Κανείς θαρρώ, σφραγίδα μορφωμένου αληθινά...ποτέ μόνο για τα βιβλία που διάβασες..κανείς δε θα σου δώσει...
Μόνος σου, ολομόναχος...βήμα το βήμα, καθημερινά, τον εαυτό σου στα χέρια σου, σαν εύπλαστο ζυμάρι να ζυμώνεις...
Κοίταξε ολόγυρα και δες, την περηφάνεια στους ανθρώπους να ανταμώσεις...
Την περηφάνεια της αξιοπρέπειας..του αγώνα , της καθαρής ταυτότητας και συμπεριφοράς.... 

Γνώρισα πλήθος  γραμματιζούμενους, πραματευτάδες  μιας κουλτούρας στυγνής και αποστειρωμένης από τη ζωή...
Εφαρμογή , μα και κατάθεση των γνώσεων πολλές φορές εκάμαν...
Μα πάντα εξεχώριζα , ποτέ μου τα παπαγαλάκια, κατάθεση ψυχρή και άνευρη των γνώσεων σαν κάναν, μα εκείνα τα αστέρια τα λαμπερά...που την γνώση και την πείρα τους...πετσί και δέρμα το φορούσαν...
Τι να τα κάνω εγώ τα γράμματα τσουβάλι κι αν εκουβαλούσες...αν αυτά δεν εκατόρθωσαν άνθρωπο να σε κάνουν...
Μεγάλωσες, ωρίμασες, αμφιταλαντεύεσαι και πρέπει να διαλέξεις...
Με ποιούς θα πας, ποιανών μεριά θα ακολουθήσεις...ποιούς για μορφωμένους μέσα σου, εσύ θα κατατάξεις...  
Είναι αυτοί που επίδειξη ανόητη , ματαιόδοξη, υπερφίαλη και οπισθοδρομική...μπροστά σου σου προτάσσουν ...αν θες να είσαι του συρμού ή τον κατάλογο ψυχής, με τους δικούς σου που σου ακουμπούν...καλλιεργημένους θα διαλέξεις ?
Μεγάλωσες κι ωρίμασες...μην το ξεχνάς...ο χρόνος σου ζητά...και σε πιέζει....

 Κείμενο- Οι Μορφωμένοι μου Άνθρωποι
Σοφία Θεοδοσιάδη - Εκπαιδευτικός.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

"Αυτός είναι ένας μορφωμένος άνθρωπος, έχει πάει Πανεπιστήμιο..."

Φτάσαμε στο σημείο να βλέπουμε πράξεις και να ακούμε απόψεις κάθε άλλο παρά "καλλιεργημένες" από άτομα που η νεοελληνική λογική τα έχει κατατάξει με περίσσια ευκολία στην ελίτ της μορφωτικής πυραμίδας. 

Μερικές συμβουλές που έγραψε το 1886 σε ένα γράμμα ένας νέος 25 χρονών προς τον 28χρονο αδερφό του. Ο τελευταίος, όντας ζωγράφος, είχε αρχίσει να συγχρωτιζεται με ακαδημαϊκούς και με διανοούμενους, εκφράζοντας την αμηχανία του προς τον μικρότερο του αδερφό, τον Αντόν, για το πώς θα καταφέρει να σταθεί επάξια ανάμεσα σε ανθρώπους ξεχωριστούς. 
Μεταξύ άλλων, οι απαντήσεις που πήρε, ανέφεραν τα εξής:

1. Οι μορφωμένοι και καλλιεργημένοι άνθρωποι σέβονται την προσωπικότητα και την ύπαρξη κάθε ανθρώπου αδιακρίτως και γι' αυτό το λόγο υπάρχουν πάντα άνθρωποι ευγενικοί κι εξυπηρετικοί που είναι έτοιμοι να προσφέρουν στους υπολοίπους. 
2. Οι μορφωμένοι και καλλιεργημένοι άνθρωποι δεν δείχνουν συμπάθεια μονάχα απέναντι στους επαίτες και τις γάτες. Η καρδιά τους πονάει, ακόμη και για όλα εκείνα που δεν μπορούν να δουν τα μάτια τους. Μένουν ξάγρυπνοι δουλεύοντας προκειμένου να βοηθήσουν τον τάδε, να πληρώσουν για τα δίδακτρα του αδερφού τους στο πανεπιστήμιο, για να αγοράσουν ρούχα στη μητέρα τους. 

klimbim2014.wordpress.com

3. Οι μορφωμένοι και καλλιεργημένοι άνθρωποι είναι ειλικρινείς. Δεν λένε ψέματα ούτε για τα πλέον ασήμαντα πράγματα. Ένα ψέμα αποτελεί προσβολή γι' αυτόν που το ακούει, καθώς τον τοποθετεί σε δυσμενέστερη θέση στα μάτια εκείνου που το εκστομίζει. Επίσης, δεν ποζάρουν και γενικότερα όταν βρίσκονται στο δρόμο συμπεριφέρονται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που συμπεριφέρονται όταν βρίσκονται στο σπίτι τους. Σέβονται την ακοή των συνανθρώπων τους: προτιμούν τη σιωπή από τη φλυαρία. 
4. Οι μορφωμένοι και καλλιεργημένοι άνθρωποι δεν δυσφημίζουν τον ευατό τους προκειμένου να αποκομίσουν τη συμπόνοια των άλλων. Δεν λένε "με έχουν παρεξηγήσει" ή "έχω καταντήσει δεύτερης διαλογής", διότι κάτι τέτοιο είναι φθηνό, ψεύτικο και χυδαίο.
5. Οι μορφωμένοι και καλλιεργημένοι άνθρωποι δεν είναι ματαιόδοξοι. Δεν ενδιαφέρονται για όλα εκείνα τα ψεύτικα διαμάντια, όπως είναι λόγου χάρη η γνωριμία με μια διασημότητα, η χειραψία με τον τάδε αναγνωρισμένο άνθρωπο, η αναγνώριση από τους πάντες όταν μπαίνουν σε μία ταβέρνα. Ο πραγματικά καλλιεργημένος άνθρωπος προτιμά να μένει στην αφάνεια ανάμεσα στο πλήθος, αποφεύγει τη διαφήμιση. Κι όπως είπε και ο Κριλόβ, "ένα άδειο βαρέλι δημιουργεί πολύ μεγαλύτερη ηχώ από ένα αντίστοιχο γεμάτο."

6. Οι μορφωμένοι και καλλιεργημένοι άνθρωποι, αν διαθέτουν κάποιο ταλέντο, φροντίζουν να το σέβονται. Θα θυσιάσουν υπέρ αυτού, την ανάγκη για ξεκούραση, τη θέληση για τις γυναίκες, το κρασί, τη ροπή προς τη ματαιοδοξία.
7. Οι μορφωμένοι και καλλιεργημένοι άνθρωποι, αναπτύσσουν όσο περισσότερο μπορούν την αισθητική τους. Δεν κοιμούνται με τα ρούχα τους, δεν αφήνουν τα σκοτωμένα έντομα στον τοίχο, δεν αναπνέουν "μπαγιάτικο" αέρα, δεν περπατούν πάνω σε ένα πάτωμα όπου κάποιοι έχουν προηγουμένως φτύσει, δεν μαγειρεύουν το φαγητό τους πάνω σε μια σόμπα πετρελαίου. Προσπαθούν να εξευγενίσουν τα σεξουαλικά τους ένστικτα. Δεν επιζητούν απλώς μια γυναίκα που θα τους συντροφεύει στο κρεβάτι. Δεν πίνουν βότκα καθόλη τη διάρκεια της ημέρας. Κρατούν το μυαλό τους υγιές, μέσα στο εξίσου υγιές τους σώμα. 
Το ξενικό επίθετο του νέου αυτού, που ενδεχομένως μπορεί να σταθεί αρωγός στην επανατοποθέτησή μας απέναντι στη μόρφωση και την καλλιέργεια, ήταν Τσέχωφ.
ΑΝΤΟΝ ΤΣΕΧΩΦ
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

ΠΗΓΗ : Ντίνος Ρητινιώτης.

provocateur.gr

Η Ψυχή....

Η ψυχή είναι σαν μια πόλη, πίστεψε με. Έχει πολλά παράθυρα, για να μπορείς να κοιτάς τα αξιοθέατα της. Μ’ αρέσει να κάθομαι και να περνώ ώρες ατέλειωτες, κοιτώντας την θεά. Μερικά τζάμια είναι σπασμένα και πρέπει να προσέχεις μην κοπείς, μα όπως και να ‘χει λατρεύω να αφήνω το βλέμμα μου, να χάνεται στην μεγαλοπρέπεια αν και κάποιες φορές δίπλα απ’ τα όμορφα τοπία και τους κήπους με τα συναισθήματα, βλέπεις σκουπίδια, υπολείμματα της ανθρώπινης φύσης που ίσως αν προσπαθήσεις να καθαριστούν. Μα θέλει κόπο…
Μια ψυχή πρέπει να είναι πάντα καθαρή και αν δεν είναι πρέπει να βρίσκει εκείνο τον λόγο που θα την κάνει να θέλει να καθαρίσει. Γιατί είναι ωραίο από τα παράθυρα της να φαίνεται μονάχα η ομορφιά. Σαν κάθε πόλη έτσι και η ψυχή, έχει έναν ουρανό. Λάμπει, συννεφιάζει, ξεσπά, ανάλογα με το τι η καρδιά σου ορίζει. Μα ξέρεις κάτι, κάποιες φορές το χρώμα του ουρανού είναι αυτό που τα μάτια μπορούν να αντέξουν να δουν και όχι αυτό που ο ουρανός επέλεξε να φορέσει 
Βlog ''' Οι Κρυφές μου Σκέψεις '''.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 Στη ''Φωνή Της Σιγής'' που η Ε.Π.Μπλαβάτσκυ μετέφρασε,- μεταφέροντας έτσι στην Δύση αποσπάσματα από το "Βιβλίο των Χρυσών Κανόνων", ένα αρχαίο έργο της Ανατολής, που ήταν γραμμένο στην Ιερατική γλώσσα "Senzar"-, συναντάμε την ίδια αντίληψη για την

 Ψυχή σαν Πεταλούδα..

"Παρασυρμένη πρός την εκτυφλωτική φλόγα της λάμπας,
η νυχτερινή πεταλούδα είναι καταδικασμένη να χαθεί μες
το πηχτό λάδι. Η αστόχαστη ψυχή, που αφήνει κάθε ευκαιρία
να αγωνιστεί με τον δαίμονα της πλάνης, τον σαρκαστικό,
θα ξαναγυρίζει πάλι πρός την γή, σκλάβα του Mara
(η προσωποποίηση του πειρασμού, αυτό που σκοτώνει την Ψυχή)
Κοίτα τις λεγεώνες τις ψυχές! Παρατήρησε πως περιπλανιούνται
πάνω από την τρικυμισμένη θάλασσα τηs ανθρώπινης ζωής,
πως αιμόφυρτες, εξαντλημένες, με σπασμένες φτερούγες,
πέφτουνε η μία ύστερα από την άλλη μές τα φουσκωμένα κύματα.
(Φωνή της σιγής, σελ. 19, εκδ. Θεοσοφική Εταιρία)"

Πηγές πληροφοριών
- Λεξικό των Συμβόλων, Τζ. Κούπερ, Πύρινος Κόσμος.
- Η Φωνή της Σιγής, Ε.Π.Μπ.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

«Δεν υπάρχει ψυχή, όλα πηγάζουν από τον εγκέφαλο» λέει ο κορυφαίος Έλληνας νευροεπιστήμονας Γιώργος Παξινός

Οι άνθρωποι πρέπει να εγκαταλείψουν την ψευδαίσθηση πως υπάρχει ψυχή, αφού όλα -και τα συναισθήματα- προέρχονται και ελέγχονται από τον εγκέφαλο, λέει σε συνέντευξή του στο Αθηναϊκό & Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων ο κορυφαίος Έλληνας νευροεπιστήμων της διασποράς Γιώργος Παξινός.
Αρνείται ότι υπάρχει καν ελεύθερη βούληση στον άνθρωπο, δηλώνει άθεος και φανατικός ποδηλάτης, ενώ τονίζει ότι η θέση της Ελλάδας πρέπει να είναι στην Ευρώπη.

O Γιώργος Παξινός είναι μέλος (αντεπιστέλλον) της Ακαδημίας Αθηνών από το 2012 και της Αυστραλιανής Ακαδημίας Επιστημών από το 2009. Είναι διεθνώς γνωστός και πολυβραβευμένος για τη συμβολή του στη νευροανατομία και στη χαρτογράφηση του εγκεφάλου του ανθρώπου και των ζώων. Τα συγγράμματά του και οι έρευνές του έχουν ανοίξει νέους δρόμους στην καταπολέμηση νευροεκφυλιστικών παθήσεων όπως το Πάρκινσον και το Αλτσχάιμερ.
Γεννήθηκε στην Ιθάκη το 1944 και μετά το γυμνάσιο έφυγε για σπουδές στις ΗΠΑ. Σπούδασε Ψυχολογία στο Πανεπιστήμιο Μπέρκλεϊ της Καλιφόρνια και μετά πήρε το διδακτορικό του από το Πανεπιστήμιο ΜακΓκιλ του Καναδά. Αφού έκανε μεταδιδακτορική έρευνα στο πανεπιστήμιο Γιέηλ των ΗΠΑ, από το 1974 μετακινήθηκε μόνιμα στην Αυστραλία, όπου μέχρι σήμερα είναι καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Νέας Νότιας Ουαλίας στο Σίδνεϊ και βασικός ερευνητής-επικεφαλής ομάδας στο Ερευνητικό Ινστιτούτο Νευροεπιστήμης της Αυστραλίας (Neuroscience Research Australia).
Αυτές τις μέρες βρίσκεται στην Αθήνα (στις 22 Μαϊου θα μιλήσει σε εκδήλωση του Aegean College μεθέμα «Εγκέφαλος, Συμπεριφορά, Εξέλιξη») και το ΑΠΕ-ΜΠΕ είχε την ευκαιρία να μιλήσει μαζί του. Ακολουθεί το κείμενο της συνέντευξης:

- Υπάρχει τελικά ψυχή και τι εννοούμε σήμερα με αυτό τον όρο, υπό το φως των σύγχρονων επιστημονικών ανακαλύψεων;

Η μεγάλη πλειονότητα των νευροεπιστημόνων δεν θεωρεί ότι χρειάζεται ο όρος «ψυχή». Δεν θεωρούν ότι υπάρχει "φάντασμα μέσα στη μηχανή", στον οργανισμό μας. Η ψυχολογία έχασε την ψυχή της το 1930, όταν οι ψυχολόγοι (σ.σ. οι μπιχεβιοριστές) σταμάτησαν να μιλάνε για ψυχή και άρχισαν να μιλάνε για συμπεριφορά, για ερέθισμα-αντίδραση.
Σήμερα πια ο ψυχολόγος δεν χρειάζεται να επικαλεσθεί τον όρο «ψυχή» για να δουλέψει με έναν ασθενή που έχει μία φοβία, μια κατάθλιψη, μια έμμονη ιδέα. Βέβαια, δεν μπορεί να αποδειχθεί ότι δεν υπάρχει ψυχή. Αρκείσαι να πεις ότι δεν υπάρχει κάποια ένδειξη γι' αυτήν και ότι δεν χρειάζεσαι να την επικαλεσθείς για να κάνεις τη δουλειά σου ως ψυχολόγος. Βέβαια, η ευθύνη της απόδειξης δεν είναι δικιά μου, αλλά εκείνου που ισχυρίζεται ότι υπάρχει ψυχή.
-Είναι ξεπερασμένο αυτό που πιστεύει ο μέσος άνθρωπος, ο οποίος τοποθετεί τα συναισθήματα στην καρδιά του; Είναι πια ξεκάθαρο για τους επιστήμονες ότι όλα τα συναισθήματα, από τα πιο αρνητικά (μίσος) έως τα πιο θετικά (αγάπη-έρωτας), εδράζονται στον εγκέφαλο-νου και δεν έχουν καμιά σχέση με την καρδιά;

Οι καρδιοχειρουργοί έδειξαν ότι αν ένας άνδρας κάνει μεταμόσχευση καρδιάς, μετά δεν αγαπά τη γυναίκα του πεθαμένου. Βέβαια, ο εγκέφαλος δεν κάνει ταχυπαλμία, όταν η αγαπημένη μας μάς φιλά, ενώ η καρδιά κάνει ταχυπαλμία. Όμως η καρδιά μας είναι ο σκλάβος του εγκεφάλου, ο οποίος την κατευθύνει.
-Έχει εντοπισθεί κάποιο «κύκλωμα» στον ανθρώπινο εγκέφαλο, που να μπορεί να εξηγήσει γιατί ένας άνθρωπος ξαφνικά μετατρέπεται σε εγκληματία;
Έχω μελετήσει την επιθετικότητα από τότε που ήμουν στο Γιέηλ. Η γάτα συνήθως δεν σκοτώνει αρουραίους, αλλά μόνο ποντικούς. Εντούτοις μπορείς να την κάνεις να επιτεθεί σε έναν αρουραίο, αν της ερεθίσεις ένα συγκεκριμένο μέρος του εγκεφάλου, στον υποθάλαμο, που έχει να κάνει με την επιθετικότητα. Φαίνεται πως υπάρχουν αδρανή συστήματα μέσα στον εγκέφαλο, που μπορούν να ενεργοποιηθούν τεχνητά μέσω ηλεκτρικού ρεύματος.
-Μπορούν, αντίστροφα, να ξεριζωθούν από τον ανθρώπινο εγκέφαλο οι εγκληματικές τάσεις;
Ακριβώς αυτό προσπαθούσα στο Γιέηλ: να κάνω μια γάτα να μην σκοτώνει ποντίκια. Πράγματι, βρήκαμε μια εγκεφαλική περιοχή, στον θάλαμο, που αν την ερέθιζες με ηλεκτρικό ρεύμα, τότε σταματούσες την επιθετικότητά της γάτας. Άρα πρέπει να υπάρχουν συστήματα στον εγκέφαλο, που είτε βοηθούν, είτε καταστέλλουν την επιθετικότητα. Δεν μπορεί, έτσι, να αποκλείσει κανείς ότι στο μέλλον θα βρεθεί κάποια χημική ουσία που θα καταστέλλει τις επιθετικές τάσεις.

-Πόσο μοιάζει ο ανθρώπινος εγκέφαλος με τον εγκέφαλο των ζώων; Είμασθε καταδικασμένοι να έχουμε επιθετικά ζωικά ένστικτα;
Δεν έχω βρει ανατομικές διαφορές μεταξύ του εγκεφάλου του ανθρώπου και των πιθήκων. Είναι βέβαια επικίνδυνο να βγάλει κανείς συμπεράσματα από αυτές τις ομοιότητες. Ίσως θα είναι κάποτε εφικτό να ελεγχθεί περισσότερο το ζωικό στοιχείο στον άνθρωπο, αλλά δεν ξέρω πόσο επιθυμητό θα ήταν αυτό. Μπορεί να έχουμε ακόμη ένα μεγάλο μέρος από τον εγκέφαλο των ερπετών, αλλά το ερώτημα είναι τι μπορούμε να χάσουμε, αν τον καταστείλουμε. Πάντως κάτι χρειάζεται να γίνει με την επιθετικότητα, γιατί οι άνθρωποι σκοτώνονται για τόσες αιτίες, όπως φυλετικές ή θρησκευτικές. Περισσότερα εγκλήματα γίνονται στο όνομα του Θεού, παρά του Διαβόλου.
-Είναι αυτό που λέμε «συνείδηση» το μεγαλύτερο μυστήριο για τους νευροεπιστήμονες ή υπάρχει κάτι ακόμη πιο μυστηριώδες;
Κανείς δεν έχει δώσει ακόμη τον κατάλληλο ορισμό, αλλά όλοι μας ζούμε χωρίς καν να ξέρουμε τι είναι η συνείδηση. Εγώ ως μεγαλύτερο πρόβλημα θεωρώ ότι η ανθρωπότητα πρέπει να έχει το «γνώθι σ αυτόν», να καταλάβει ο άνθρωπος ποιος είναι. Δεν ξέρουμε ποιοι είμαστε και γιατί είμαστε εδώ πέρα.

-Πιστεύετε ότι υπάρχει Θεός; Είναι δυνατό να εξηγήσει κανείς τα θαύματα του νου καθαρά εξελικτικά, χωρίς να ανατρέξει σε έναν θεϊκό Νου-Δημιουργό;
Είμαι άθεος. Ο Θεός δεν χρειάζεται καθόλου για να αντιληφθείς τι συμβαίνει στον εγκέφαλο. Δεν κάνω προσευχές για να έχω επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος, αλλά κάνω πειράματα. Ασφαλώς δεν μπορείς να αποδείξεις ότι δεν υπάρχει Θεός. Υπάρχουν λίγοι θρησκευόμενοι νευροεπιστήμονες και τελικά μπορεί αυτοί να έχουν δίκιο. Όμως εγώ δεν έχω δει καμία ένδειξη του Θεού.
-Πιστεύετε πράγματι πως δεν υπάρχει ελεύθερη βούληση στον άνθρωπο; Τότε όμως ποιος μέσα μας παίρνει τις αποφάσεις, π.χ. να κόψει το τσιγάρο ή να επενδύσει σε αυτήν την μετοχή και όχι στην άλλη;

Ο νους είναι η ενέργεια των νευρώνων. Και, σαν τη Βουλή των Ελλήνων, κάθε νευρώνας λέει το δικό του και κάποιος νικάει στο τέλος. Στο συναισθηματικό πεδίο, π.χ. στην αγάπη, δεν υπάρχει ελεύθερη βούληση. Δεν μπορείς να κατευθύνεις τα συναισθήματά σου με τη θέλησή σου. Για άλλα θέματα, πέρα από τα συναισθήματα, είναι δυσκολότερο να αποδείξει κανείς ότι επίσης δεν υπάρχει ελεύθερη βούληση. Νομίζεις ότι εσύ αποφασίζεις πως θα πας να δεις αυτή την ταινία και όχι την άλλη, όμως στην πραγματικότητα ο εγκέφαλός σου έχει αποφασίσει από πριν και σε ενημερώνει. Οι αποφάσεις σου είναι θέμα νευρώνων. Δεν είσαι παρά ένας φελλός πάνω στα κύματα του εγκεφάλου και όχι το ίδιο το κύμα.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Κάθε στιγμή να ζεις του Κόσμου.- Γιώργος Κιμούλης.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,