Απόσπασμα από το ποίημα του Νίκου Καββαδία - Fata-Morgana
............................................
Ποιός από μας στ' αλήθεια δεν σιγοτραγούδησε :Θα σε χορέψω στο φτερό του καρχαρία...
Ποιός δεν ταξίδεψε νοερά πέρα από τις γραμμές των οριζόντων...
Πόσες φορές δεν πήραμε ''πορεία ανάστροφη'''στα νερά του Ινδικού..
Σάμπως δεν σταθήκαμε ώρες πολλές στο παραπέτο ...δεν αρμενίσαμε σε θάλασσες..
Δεν μεταλάβαμε με νερό θαλασσινό ? Και σαν μετάλαβες με νερό ''θαλασσινό''' με το νερό της ζωής και την απεραντοσύνη της θάλασσας...σαν είχες οδηγό σου τον αστρολάβο...σαν κοίταξες ψηλά και μέτρησες τα αστέρια.....ποιά μετάληψη θα σταθεί δυνατότερη από τούτο το νερό...
λένε για μένα οι ναυτικοί που εζήσαμε μαζί πως είμαι κακοτράχαλο τομάρι διεστραμμένο, Μ' απόψε, τώρα που έπεσεν η τροπική βραδιά, και φεύγουν προς τα δυτικά των Μαραμπού τα σμήνη, κάτι με σπρώχνει επίμονα να γράψω στο χαρτί, εκείνο, που παντοτινή κρυφή πληγή μου εγίνη.
Τρυφερός ...βαθύς και ανεπανάληπτος...αν και θαλασσοδαρμένος... Τάχα αυτό δεν σημαίνει ''ποιητής ''?
η φίλη σας Σοφία...
Ο «ποιητής των θαλασσών» Νίκος Καββαδίας
Ο Νίκος Καββαδίας γεννήθηκε στις 11 Ιανουαρίου του 1910, στο Χαρμπίν
της Μαντζουρίας στην Κίνα. Αμφότεροι οι γονείς του Νίκου Καββαδία ήταν
Κεφαλλονίτες, ενώ ο πατέρας του, Χαρίλαος, είχε και τη ρωσική
υπηκοότητα. Με το ξέσπασμα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου η οικογένεια
εγκαταλείπει την Άπω Ανατολή και επιστρέφει στην Ελλάδα – εκτός από τον
Χαρίλαο Καββαδία ο οποίος επιστρέφει στην Ρωσία, όπου διατηρεί
επιχειρήσεις γενικού εμπορίου με κύριο πελάτη το τσαρικό στρατό. Με το
ξέσπασμα την Οκτωβριανής Επανάστασης, ο Χαρίλαος Καββαδίας φυλακίζεται
ενώ οι επιχειρήσεις του έχουν καταστραφεί.
Το 1921 ο πατέρας της οικογένειας επιστρέφει στην Ελλάδα τσακισμένος.
Η οικογένεια αρχικά διαμένει στο Αργοστόλι της Κεφαλλονιάς αλλά στην
συνέχεια μετακομίζει στον Πειραιά. Ο μικρός Νίκος πηγαίνει στο δημοτικό
εκεί, συμμαθητής με τον Γιάννη Τσαρούχη
ενώ στο εξατάξιο τότε Γυμνάσιο γνωρίζεται και με τον λογοτέχνη Παύλο
Νιρβάνα. Από μικρός αγαπά την ανάγνωση και διαβάζει κυρίως Ιούλιο Βερν
και περιπέτειες ενώ ήδη από το δημοτικό διαφαίνεται το συγγραφικό του
ταλέντο, όπου εκδίδει ένα σχολικό περιοδικό.
Σε ηλικία 18 ετών δημοσιεύονται τα πρώτα ποιήματά του, υπό το
ψευδώνυμο «Παύλος Βαλχάλας» στο περιοδικό της Μεγάλης Ελληνικής
Εγκυκλοπαίδειας. Μετά το Γυμνάσιο δίνει εξετάσεις για την Ιατρική σχολή
αλλά ο θάνατος του πατέρα του τον αναγκάζει να εγκαταλείψει τα θρανία
για να εργαστεί πλέον για την επιβίωση. Εξακολουθεί ωστόσο να γράφει και
έργα του εμφανίζονται σε διάφορα φιλολογικά περιοδικά της εποχής.
Ήταν Νοέμβριος του 1928 όταν εκδίδεται το πρώτο του ναυτικό φυλλάδιο
ως «ναυτοπαίς» και τον επόμενο χρόνο μπαρκάρει για πρώτη φορά, ως
ναύτης, στο φορτηγό πλοίο «Άγιος Νικόλαος». Το 1933 κάνει την επίσημη
είσοδό του στα ελληνικά γράμματα με τη δημοσίευση της ποιητικής συλλογής
του «Μαραμπού», το οποίο γίνεται δεκτό από τη λογοτεχνική κοινότητα με
σκληρά σχόλια – μόνοι ενθουσιώδεις υποστηρικτές του εμφανίζονται οι
Φώτος Πολίτης και Κώστας Βάρναλης.
Η οικογένεια Καββαδία μετακομίζει από τον Πειραιά στην Αθήνα, το
1934, και η οικεία της γίνεται εστία συγκέντρωσης λογοτεχνών, ποιητών
και ζωγράφων της εποχής. Το 1939 παίρνει το δίπλωμα του ασυρματιστή αλλά
με το ξέσπασμα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου επιστρατεύεται στο αλβανικό
μέτωπο. Τα χρόνια της γερμανικής κατοχής, παραμένει στην Αθήνα, ενώ μετά
το τέλος του Εμφυλίου Πολέμου ( με τη «ρετσινιά» του «κομμουνιστή άνευ
δράσεως») μπαρκάρει ξανά, ως ασυρματιστής, και ταξιδεύει συνεχώς για τα
επόμενα τριάντα χρόνια, απαθανατίζοντας στο χαρτί τους ξένους τόπους και
τις εμπειρίες του.
Το 1947 κυκλοφορεί η ποιητική συλλογή του «Πούσι» και
επανακυκλοφορεί το «Μαραμπού» με την προσθήκη τριών ανέκδοτων ποιήματα
και με αυτή τη συλλογή, ο Καββαδίας ξεφεύγει από τα πρότυπά του. Το 1954
εκδίδει τη «Βάρδια», την οποία οι φιλόλογοι, όπως και με το Μαραμπού,
δυσκολεύονται να κατατάξουν τόσο λόγω της άψογης δημοτικής και της
ιδιωματικής ναυτικής γλώσσας όσο και του γεγονότος ότι δεν μπορούσαν να
αποφασίσουν αν επρόκειτο για μυθιστόρημα, αυτοβιογραφικό διήγημα,
νουβέλα φαντασίας ή οτιδήποτε άλλο.
Όσοι τον γνώριζαν, έκαναν λόγο για έναν άνθρωπο ήπιο και γλυκομίλητο
που αγαπούσε τα αστεία, τα μπορντέλα και τα κορίτσια τους, όπως και την
ζωγραφική - στην καμπίνα του είχε κρεμασμένους τρεις πίνακες του Henri de Toulouse-Lautrec.
Διάβαζε πάντα πολύ και του άρεσε ιδιαίτερα να απαγγέλλει ποίηση άλλων -
άλλωστε γνώριζε πολλούς από τους μεγαλύτερους ποιητές της εποχής, όπως
τους Βάρναλη, Σεφέρη, Ελύτη, Σικελιανό.
Πηγή : Βικιπαίδεια.
Ο «Κόλιας» όπως ήταν το παρατσούκλι του μεταξύ των συντρόφων του
ναυτικών, οι περισσότεροι από τους οποίους αγνοούσαν ότι ήταν ένας από
τους σπουδαιότερους ποιητές της χώρας, εγκαταλείπει τη θάλασσα μονάχα
όταν το επιβάλλει η υγεία του και με τη συμπλήρωση τριών μηνών διαμονής
του στη στεριά, στις 10 Φεβρουαρίου του 1975, πεθαίνει
ύστερα από εγκεφαλικό επεισόδιο. Λίγο καιρό μετά το θάνατό του εκδίδεται
η τρίτη ποιητική συλλογή του «Τραβέρσο», με 14 ποιήματα και 3
νανουρίσματα, και χαρακτηρίζεται από πολλούς ως το ωριμότερο έργο του,
ενώ τρία χρόνια αργότερα ο συνθέτης Θάνος Μικρούτσικος μελοποίησε με
εξαιρετική επιτυχία 11 ποιήματα του, τα οποία κυκλοφόρησαν σε δίσκο με
τίτλο «Ο Σταυρός του Νότου». Το 1992, ο Θάνος Μικρούτσικος μελοποιεί και
άλλα ποιήματα του Καββαδία, με ερμηνευτές όπως οι Γιώργος Νταλάρας,
Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας.
Όταν πέθανε ο Νίκος Καββαδίας, σύντροφοί του ναυτικοί είπαν στην κηδεία του: «Αγαπημένε
μας , σύντροφε ποιητή! Ο χτεσινός άνεμος , έφερε σε μας τους ναυτικούς
το πιο θλιβερό ραπόρτο ... Το φορτηγό που περίμενες να σε πάρει ,
καθυστέρησε. Είναι τραβερσωμένο καταμεσίς του Ωκεανού, ζωσμένο στο
πούσι. Στα ποστάλια τέλειωσαν τα ματσακονίσματα , οι ναύτες κρεμασμένοι
στις σκαλωσιές βάφουν τις άγκυρες , τραγουδώντας τα δικά σου τραγούδια. Οι καπετάνιοι δοκιμάζουν τη μπουρού. Το σερβέι σε λίγο τελειώνει ...
Ένας μαρκόνης ανήσυχος, χθες αργά έστειλε το ραπόρτο στ΄ αγαπημένα σου
μαραμπού να μη γρυλίζουν πια. «Αν ο Κολόμβος ανακάλυψε την Αμερική ,
εμείς , δε βρήκαμε τη δικιά μας ήπειρο να ξεμπαρκάρουμε ...» μας έλεγες.
Μα εσύ τι βρήκες; Ποιο τσακισμένο καραβοφάναρο σε πέταξε σ΄ αυτές εδώ
τις στεριές;
Πες μας αν είναι αυτό το λιμάνι πού άθελά σου φουντάρισες , ετοίμασε και για μας ένα ντοκ να δέσουμε πρυμάτσα ... Ο
Μάρτης! Αχ αυτός ο Μάρτης! Ξαναγεννιόσουν κάθε Μάρτη! άργησε φέτος,
όπως άργησε και το φορτηγό που θα αποχαιρετούσες τους γνωστούς απ' όλα
τα λιμάνια του κόσμου ... Όλα άργησαν για σένα φέτος. Μονάχα εσύ
βιάστηκες για το ταξίδι το αλαργινό.
Αγαπημένε μας ποιητή , καλό
ταξίδι. Δεν κουνάμε τα μαντίλια μας. Αυτό είναι για αταξίδευτους
στεριανούς. Εμείς τα δικά μας τα πλέξαμε σαλαμάστρα και θα δέσουμε τις
καινούργιες παντιέρες στα ξάρτια , τις παντιέρες που στο κέντρο τους θα
'χουν την γαλάζια σου ζωγραφιά. Αδελφέ μας ποιητή! Ξεκουράσου
στην τελευταία σου κουκέτα , στην πιο μικρή καμπίνα που γνώρισε ποτέ
ναυτικός ... Εμείς θα πάμε για σκάντζα βάρδια. Ένα καράβι , που πλέει
αλάργα χωμένο στο πούσι, αν βρει την ρότα του θα μας πάρει. Για
κατευόδιο , εμείς οι ναυτεργάτες σύντροφοί σου, σου αφήνουμε λίγο
φιλτραρισμένο , από τα μάτια μας , θαλασσινό νερό. Είναι μαζεμένο απ'
της θάλασσας τον καθάριο βυθό.... Γεια σου».
[Ο επικήδειος
εκφωνήθηκε από το ναυτεργάτη φίλο του Καββαδία ,Χρήστο Παντελίδη, ο
οποίος ακολούθησε το ναυτικό επάγγελμα, όταν έφηβος πρωτοδιάβασε το
"Μαραμπού".]
θα μείνω πάντα ιδανικός κι ανάξιος εραστής
των μακρυσμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων,
και θα πεθάνω μια βραδιά σαν όλες τις βραδιές,
χωρίς να σχίσω τη θολή γραμμή των οριζόντων.
Για το Μαδράς τη Σιγκαπούρ τ’ Αλγέρι και το Σφαξ
θ’ αναχωρούν σαν πάντοτε περήφανα τα πλοία,
κι εγώ σκυφτός σ’ ένα γραφείο με χάρτες ναυτικούς,
θα κάνω αθροίσεις σε χοντρά λογιστικά βιβλία.
Θα πάψω πια για μακρινά ταξίδια να μιλώ,
οι φίλοι θα νομίζουνε πως τα `χω πια ξεχάσει,
κι η μάνα μου χαρούμενη θα λέει σ’ όποιον ρωτά:
"Ήταν μια λόξα νεανική, μα τώρα έχει περάσει"
Μα ο εαυτός μου μια βραδιά εμπρός μου θα υψωθεί
και λόγο ως ένας δικαστής στυγνός θα μου ζητήσει,
κι αυτό το ανάξιο χέρι μου που τρέμει θα οπλιστεί,
θα σημαδέψει κι άφοβα το φταίχτη θα χτυπήσει.
Κι εγώ που τόσο επόθησα μια μέρα να ταφώ
σε κάποια θάλασσα βαθειά στις μακρινές Ινδίες,
θα `χω ένα θάνατο κοινό και θλιβερό πολύ
και μια κηδεία σαν των πολλών ανθρώπων τις κηδείες.
..................................................................................................................................................................
Το πούσι - Νίκος Καββαδίας.
Έπεσε το πούσι αποβραδίς
το καραβοφάναρο χαμένο
κι έφτασες χωρίς να σε προσμένω
μες στην τιμονιέρα να με δεις
Κάτασπρα φοράς κι έχεις βραχεί
πλέκω σαλαμάστρα τα μαλλιά σου
Κάτου στα νερά του Port Pegassu
βρέχει πάντα τέτοιαν εποχή
Μας παραμονεύει ο θερμαστής
με τα δυο του πόδια στις καδένες.
μην κοιτάς ποτέ σου τις αντένες
με την τρικυμία, θα ζαλιστείς.
Βλαστημά ο λοστρόμος τον καιρό
είν’ αλάργα τόσο η Τοκοπίλλα
Από να φοβάμαι και να καρτερώ
κάλλιο περισκόπιο και τορπίλλα.
Φύγε! Εσέ σου πρέπει στέρεα γη
Ήρθες να με δεις κι όμως δε μ’ είδες
έχω απ’ τα μεσάνυχτα πνιγεί
χίλια μίλια πέρ’ απ’ τις Εβρίδες
.............................................................................................................................................
Ποιητική συλλογή Μαραμπού (1933)
ΜΑΡΑΜΠΟΥ
Λένε για μένα οι ναυτικοί που εζήσαμε μαζί πως είμαι κακοτράχαλο τομάρι διεστραμμένο, πως τις γυναίκες μ' ένα τρόπον ύπουλο μισώ κι ότι μ' αυτές να κοιμηθώ ποτέ μου δεν πηγαίνω.
Ακόμα, λένε πως τραβώ χασίσι και κοκό, πως κάποιο πάθος με κρατεί φριχτό και σιχαμένο, κι ολόκληρο έχω το κορμί με ζωγραφιές αισχρές, σιχαμερά παράξενες, βαθιά στιγματισμένο.
Ακόμα, λένε πράματα φριχτά πάρα πολύ, που είν' όμως ψέματα χοντρά και κατασκευασμένα, κι αυτό που εστοίχισε σε με πληγές θανατερές κανείς δεν το 'μαθε, γιατί δεν το 'πα σε κανένα.
Μ' απόψε, τώρα που έπεσεν η τροπική βραδιά, και φεύγουν προς τα δυτικά των Μαραμπού τα σμήνη, κάτι με σπρώχνει επίμονα να γράψω στο χαρτί, εκείνο, που παντοτινή κρυφή πληγή μου εγίνη.
Ήμουνα τότε δόκιμος σ' ένα λαμπρό ποστάλ και ταξιδεύαμε Αίγυπτο γραμμή Νότιο Γαλλία. Τότε τη γνώρισα - σαν άνθος έμοιαζε αλπικό - και μια στενή μας έδεσεν αδελφική φιλία.
Αριστοκρατική, λεπτή και μελαγχολική, κόρη ενός πλούσιου Αιγύπτιου όπου 'χε αυτοκτονήσει, ταξίδευε τη λύπη της σε χώρες μακρινές, μήπως εκεί γινότανε να τηνε λησμονήσει.
Πάντα σχεδόν της Μπασκιρτσέφ κρατούσε το Ζουρνάλ, και την Αγία της Άβιλας παράφορα αγαπούσε, συχνά στίχους απάγγελνε θλιμμένους γαλλικούς, κι ώρες πολλές προς τη γαλάζιαν έκταση εκοιτούσε.
Κι εγώ, που μόνον εταιρών εγνώριζα κορμιά, κι είχα μιαν άβουλη ψυχή δαρμένη απ' τα πελάη, μπροστά της εξανάβρισκα την παιδική χαρά και, σαν προφήτη, εκστατικός την άκουα να μιλάει.
Ένα μικρό της πέρασα σταυρό απ' το λαιμό κι εκείνη ένα μου χάρισε μεγάλο πορτοφόλι κι ήμουν ο πιο δυστυχισμένος άνθρωπος της γης, όταν εφθάσαμε σ' αυτήν που θα 'φευγε, την πόλη.
Την εσκεφτόμουνα πολλές φορές στα φορτηγά, ως ένα παραστάτη μου κι άγγελο φύλακά μου, και μια φωτογραφία της στην πλώρη ήταν για με όαση, που ένας συναντά μες στην καρδιά της Άμμου.
Νομίζω πως θε να 'πρεπε να σταματήσω εδώ. Τρέμει το χέρι μου, ο θερμός αέρας με φλογίζει. Κάτι άνθη εξαίσια του ποταμού βρωμούν, κι ένα βλακώδες Μαραμπού παράμερα γρυλίζει.
Θα προχωρήσω!...ΜΙα βραδιά σε πόρτο ξενικό είχα μεθύσει τρομερά με ουίσκυ, τζιν και μπύρα, και κατά τα μεσάνυχτα, τρικλίζοντας βαριά, το δρόμο προς τα βρωμερά, χαμένα σπίτια επήρα.
Αισχρές γυναίκες τράβαγαν εκεί τους ναυτικούς, κάποια μ' άρπαξ' απότομα, γελώντας, το καπέλο (παλιά συνήθεια γαλλική του δρόμου των πορνών) κι εγώ την ακολούθησα σχεδόν χωρίς να θέλω.
Μια κάμαρα στενή, μικρή, σαν όλες βρωμερή, οι ασβέστες απ' τους τοίχους της επέφτανε κομμάτια, κι αυτή ράκος ανθρώπινο που εμίλαγε βραχνά, με σκοτεινά, παράξενα, δαιμονισμένα μάτια.
Της είπα κι έσβησε το φως. Επέσαμε μαζί. Τα δάχτυλά μου καθρά μέτρααν τα κόκαλά της. Βρωμούσε αψέντι. Εξύπνησα, ως λένε οι ποιητές, "μόλις εσκόρπιζεν η αυγή τα ροδοπέταλά της".
Όταν την είδα και στο φως τ' αχνό το πρωινό, μου φάνηκε λυπητερή, μα κολασμένη τόσο, που μ' ένα δέος αλλόκοτο, σα να 'χα φοβηθεί, το πορτοφόλι μου έβγαλα γοργά να την πληρώσω.
Δώδεκα φράγκα γαλλικά...Μα έβγαλε μια φωνή, κι είδα μια εμένα να κοιτά με μάτι αγριεμένο, και μια το πορτοφόλι μου...Μ' απόμεινα κι εγώ ένα σταυρόν απάνω της σαν είδα κρεμασμένο.
Ξεχνώντας το καπέλο μου βγήκα σαν τον τρελό, σαν τον τρελό που αδιάκοπα τρικλίζει και χαζεύει, φέρνοντας μέσα στο αίμα μου μια αρρώστια τρομερή, που ακόμα βασανιστικά το σώμα μου παιδεύει.
Λένε για μένα οι ναυτικοί που εκάμαμε μαζί πως χρόνια τώρα με γυναίκα εγώ δεν έχω πέσει, πως είμαι παλιοτόμαρο και πως τραβάω κοκό. Μ' αν ήξεραν οι δύστυχοι, θα μ' είχαν συγχωρέσει...
Το χέρι τρέμει...Ο πυρετός...Ξεχάστηκα πολύ, ασάλευτο ένα Μαραμπού στην όχθη να κοιτάζω. Κι έτσι καθώς επίμονα κι εκείνο με κοιτά, νομίζω πως στη μοναξιά και στη βλακεία του μοιάζω… ............................................................................................
ΕΝΑ ΜΑΧΑΙΡΙ
Απάνω μου έχω πάντοτε στη ζώνη μου σφιγμένο ένα μικρό αφρικανικόν ατσάλινο μαχαίρι - όπως αυτά που συνηθούν και παίζουν οι Αραπάδες - που από ένα γέρον έμπορο τ' αγόρασα στ' Αλγέρι.
Θυμάμαι, ως τώρα να 'τανε, το γέρο παλαιοπώλη, όπου έμοιαζε με μιαν παλιάν ελαιογραφίαν του Γκόγια, ορθόν πλάι σε μακριά σπαθιά και σε στολές σχισμένες, να λέει με μια βραχνή φωνή τα παρακάτου λόγια:
"Ετούτο το μαχαίρι, εδώ, που θέλεις ν' αγοράσεις με ιστορίες αλλόκοτες ο θρύλος το 'χει ζώσει, κι όλοι το ξέρουν, πως αυτοί που κάποια φορά το 'χαν, καθένας κάποιον άνθρωπο δικό του έχει σκοτώσει.
Ο Δον Μπαζίλιο σκότωσε μ' αυτό τη Δόνα Τζούλια, την όμορφη γυναίκα του, γιατί τον απατούσε. Ο Κόντε Αντόνιο, μια βραδιά, το δύστυχο αδερφό του με το μαχαίρι τούτο εδώ κρυφά δολοφονούσε.
Ένας Αράπης τη μικρή ερωμένη του από ζήλεια και κάποιος ναύτης Ιταλός ένα Γραικό λοστρόμο. Χέρι σε χέρι ξέπεσε και στα δικά μου χέρια. Πολλά έχουν δει τα μάτια μου, μ' αυτό μου φέρνει τρόμο.
Σκύψε και δες το, μι' άγκυρα κι ένα οικόσημο έχει, είν' αλαφρή, για πιάσε το, δεν πάει ούτε ένα κουάρτο, μα εγώ θα σε συμβούλευα κάτι άλλο ν' αγοράσεις." - Πόσο έχει; - Μόνο φράγκα εφτά. Αφού το θέλεις, πάρ' το.
....................................................................................................................................................... Ο Δον Μπαζίλιο σκότωσε μ' αυτό τη Δόνα Τζούλια, την όμορφη γυναίκα του, γιατί τον απατούσε. Ο Κόντε Αντόνιο, μια βραδιά, το δύστυχο αδερφό του με το μαχαίρι τούτο εδώ κρυφά δολοφονούσε.
Γιατί ας αναρωτηθεί κανείς...πως τάχατες με ένα τέτοιο '' μαχαίρι'''δε σκότωσε ποτές κάποιον δικό του άνθρωπο ? Είναι αυτές οι ''μαχαιριές οι αναίμακτες'''που μοιάζουν...που όμως μέσα μας αιμορραγούνε πάντα....
η φίλη σας Σοφία..... ....................................................................................................................................
Η ζωή είναι μιά μέλισσα, λένε. Λένε ... Δηλαδή κεντρί και μέλι. Κι
εσύ ... Αν είσαι καλός μελισσάς πετάς το κεντρί και τρως το μέλι. Αν
είσαι κακός, τρως το κεντρί και πετάς το μέλι ...
Βλακειών το
ανάγνωσμα. Όλοι είμαστε άνθρωποι. Άνθρωποι που ήρθαμε για να φάμε όχι
μόνο το μέλι αλλά και το κεντρί. Όμως ... σαν είσαι μικρός, και
άχνουδος, τότε τρως μόνο το κεντρί, και το μέλι στο τρώνε άλλοι. Πολύ
γνωστά πράματα. Τάπαθε κι ένας φίλος μας (αυτός που είναι για να γεμίσει
τις σελίδες αυτού του βιβλίου) Θα τον ξέρετε ... Ο Μέλιος Καδράς. Που
γέμισε τις σελίδες ενός άλλου βιβλίου. "Ένα παιδί μετράει τ' άστρα". Μα
τώρα δεν είναι πια "παιδί" ούτε "άστρα" μετράει. Τώρα μετράει αγκάθια.
Μα ... αν είναι έτσι όπως το λες (τότε αυτός ο Μέλιος) με τόσα πολλά
αγκάθια θα μοιάζει με σκαντζόχοιρο! Μα δε μοιάζει. Γιατί τ' αγκάθια
τάχει όλα από μέσα και δεν φαίνονται. Καλά μα ... δεν τον πονάνε; Θα
ρωτήσεις. Τον πονάνε, αλλά όχι και τόσο πολύ. Γιατί ο Μέλιος ανακάλυψε
ένα γιατρικό που μόνο στα γηρατειά τους τ' ανακαλύπτουν οι άνθρωποι: Το
μυστικό να κάνεις τ' αγκάθια σου φίλους. .....................................................................................................................................................................
και να ο ήλιος, σ' αγκάλιασε, ζεστάθηκε η ψυχή σου, οι σκέψεις σου ξεπάγωσαν, φτερούγισε η καρδιά σου, λέξεις που σχημάτισαν , χαμόγελα στα χείλη, λέξεις που ειπώθηκαν, ματιές που δεν περίμεναν, μίλησαν, οι κρύες μέρες πέρασαν, ήλιος να λάμπει δυνατά, τις αλκυόνες να ζεσταίνει, και συ τις ανέφελες νύχτες, να μεσουρανείς, εσπερινές τις ώρες, στο σύμπλεγμα Πλειάδων, ως ο αστέρας Αλκυών, αλκυονίδες μέρες, μια ζεστή αγκαλιά...
Andreas Georgiou ................................................................................................................................................................... Χειμώνας βαρύς... Μα πάντα ...πάντα εκεί...κόντρα στο ανεμοβρόχι...στις καταιγίδες ...στη βροντή στην αστραπή οι ''αλκυονίδες μέρες'' ... ''Αλκυονίδες μέρες της ψυχής μας.... ''Αλκυόνες '''που όνειρα γεννούν... Με τους υπέροχους στίχους του ( φίλου εδώ μέσα στο Google Ανδρέα Γεωργίου και τις μικρές ελάχιστες σκέψεις μου σας εύχομαι: τις '''αλκυονίδες '''της ζωής σας ανασύρτε και εκμεταλλευτείτε... Σοφία Θεοδοσιάδη. ......................................................................................................................................................................
Μύθοι για τις αλκυονίδες ημέρες
Αν και υπάρχει η επιστημονική εξήγηση, ουκ ολίγοι είναι και οι μύθοι γύρω από το φαινόμενο των αλκυονίδων ημερών.
Σύμφωνα
με τον επικρατέστερο, η Αλκυόνη, κόρη του Αίολου, ήταν μία πανέμορφη
γυναίκα η οποία ήταν παντρεμένη με τον Κήυκα. Μάλιστα ο γάμος τους ήταν
τόσο τέλειος που οι δυο τους πίστεψαν ότι είναι ισάξιοι των Θεών.
Τότε
ο Δίας για να τιμωρήσει την αλαζονεία τους βύθισε το καράβι του Κύηκα
και τον άφησε να πνιγεί. Η Αλκυόνη θρήνησε τόσο πολύ τον χαμό του
συζύγου της που ο Δίας την λυπήθηκε και την μεταμόρφωσε σε ένα πανέμορφο
πουλί, το οποίο ήταν όμως καταδικσμένο να γεννά τα αυγά του τον
χειμώνα.
Έτσι, τα αγριεμένα κύματα ορμούσαν στα βράχια και κατέστρεφαν τη φωλιά και τα αυγά της Αλκυόνης.
Τότε λοιπόν ο Δίας την λυπήθηκε για άλλη μια φορά και διέταξε να
σταματούν οι άνεμοι και να λάμπει ο ήλιος για δεκαπέντε μέρες μέσα στην
καρδιά του χειμώνα προκειμένου να μπορεί η Αλκυόνη να κλωσάει τα αυγά
της.
Μετεωρολογικό φαινόμενο ή προϊόν μυθολογίας, όπως και να
έχει οι αλκυονίδες μέρες μας προσφέρουν μέχρι και δύο ολόκληρες
εβδομάδες ηλιοφάνειας και καλοκαιρίας μέσα στον χειμώνα.
Από μετεωρολογική άποψη τις μέρες αυτές του χειμώνα λόγω του γεωγραφικού
πλάτους της Ελλάδας, παρατηρείται εξίσωση των πιέσεων η οποία έχει ως
αποτέλεσμα αφενός να μην υπάρχουν άνεμοι, και αφετέρου να υπάρχει έντονη
ηλιοφάνεια, ακόμη κι αν η θερμοκρασία είναι χαμηλή.
Αυτό,
φυσικά, δεν σημαίνει πως κάθε χρόνο παρατηρούνται αλκυονίδες ημέρες.
Υπήρξαν χρονιές που απουσίασαν εντελώς, όπως το 1947, ενώ ούτε οι
ημερομηνίες ούτε η διάρκεια τους είναι σταθερές.
Συνήθως καλύπτουν το δεύτερο μισό του Ιανουαρίου, αν και πολλοί διευρύνουν το διάστημα εμφάνισης τους από τις 15 Δεκεμβρίου έως 15 Φεβρουαρίου.
Είδα στον ύπνο μου, πως μίκρυνες. Πως έγινες ένα τριαντάφυλλο κόκκινο, Φρέσκο, σαν άκοπο. Σ’ είχα στο χέρι μου, τάχα, και πήγαινα, πήγαινα – Πέρασα κι άφησα δεξιά τον Ταΰγετο. Στάθηκα μόνο, τον κοίταξα λίγο, ξαναπήρα τον δρόμο μου κι’ όλο πήγαινα, πήγαινα – Πού να σε βάλω; Όλη η γής είναι στήθος μου. ..................................................................................................................................
''Το τριαντάφυλλο''' - Νικηφόρος Βρεττάκος....
Συναυλία της Πηγής Λυκούδη στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών... Απαγγέλει ο Γιάννης Φέρτης, ερμηνεύει η Ελένη Πέτα. Τη καμεράτα διευθύνει ο Αλέξανδρος Μυράτ. ....................................................................................................................................
Η αλήθεια είναι ότι από συνήθεια θεωρούμε τους ανθρώπους που έχουμε στην ζωή μας δεδομένους , και ότι θα είναι εκεί ... Μέχρι που βλέπουμε ότι είναι έτοιμοι να φύγουν ... Πιστεύω
πολύ στους ανθρώπους , στα λόγια τους , στην καλή τους πρόθεση , στην
αλήθεια τους γιατί αν δεν πιστέψω δεν μπορώ να ζήσω και να υπάρξω . Ένας
άνθρωπος όμως που νοιάζεται για εσάς θα τρέξει να σας βρει ακόμα και αν
είναι κλεισμένος σε κελί , δεν θα σας φθείρει , δεν θα σας εκθέσει ,
δεν θα σας δώσει , δεν θα σας προδώσει , θα σας υπερασπιστεί με ότι
κόστος , θα μπεί μέσα στην ψυχή σας - στην θέση σας , θα σας κατανοεί ,
θα σας αποκρυπτογραφεί , δεν θα σας κάνει να περιμένετε να δείτε τα
αυτονόητα τα όσα ο άγραφος και κοινός πια νόμος της αγάπης προστάζει
μέσα του να πράξει ..... Τα αισθήματα πρέπει να λέγονται upfront και να
δείχνονται μέχρι τελευταίας σταγόνας όσο λίγο και να διαρκούν.
Κατερίνα Μπούρα. ................................................................................................................................................................... Πιστεύοντας και επενδύοντας στο αύριο , νομίζοντας πως κάτι άλλο αναπάντεχο και πιο τρανό θα συναντήσουμε στο μέλλον...χάνουμε από μπροστά μας, χωρίς να διακρίνουμε αυτό που τώρα μας χτυπά την πόρτα... Ασήμαντα και δεδομένα θεωρούμε κάποια πράγματα και καταστάσεις...κι έτσι από τα χέρια μας κυλά, αυτή η ίδια η ευτυχία.. Λίγα ,απλά είναι αυτά που μπορούν , έχουν τη δυνατότητα να μας ευτυχήσουν,αρκεί να έχουμε κεραίες ανοιχτές,τα ασήμαντα , σημαντικά να κάνουμε να μοιάζουν.... Θέλει ισορροπία ,σκέψη και ενέργεια, μυαλό στη θέση του πάντα βαλμένο και βλέμμα οξυδερκές, τα πρόσωπα και τις ομορφιές να εκτιμούμε...παντού και πάντοτε στην ώρα τους... Έτσι κι αλλιώς δεν είναι τίποτα πιο όμορφο από την αγάπη για τον εαυτό σου και τους γύρω σου. Γίνε λοιπόν ο πιο τρυφερός άνθρωπος,ο πιο συναρπαστικός για σένα και τους γύρω σου...μην αναβάλλεις....
Λένε πως πως η μεγαλύτερη ευτυχία στον άνθρωπο είναι η δημιουργία ένός παιδιού ενός νέου ανθρώπου.. Ο ερχομός ενός παιδιού μες στη ζωή..και στη δική μας τη ζωή..είναι η πεμπτουσία της ίδιας μας της ύπαρξης.. στον κόσμο ετούτο.. Ο ερχομός σου Γιάννη μου..ο δικός σου ερχομός μου έδειξε το δρόμο.. Δενείναι εύκολο.. μα είναι τόσο συναρπαστικό να 'σαι νάσαι γονιός ..δημιουργός και λαξευτής νέας ψυχής και νου..πρόκληση αυτή μοναδική..υψίστης σημασίας..Δεν είναι εύκολο να λες..πως θάχεις φίλο το παιδί σου.. Μα γίνεται αυτό πολλές φορές και είναι τόσο μαγικό..όταν αυτό συμβαίνει... Τι όμορφο νάχεις μπροστά σου ένα παιδί...κι αν και ηλικιακά μοιραία τόσα χρόνια σε χωρίζουν...νάχεις έναν νέο άνθρωπο κι από τη δροσιά και τις γνώσεις του να ''παίρνεις'''. Αυτή είναι όλη η ομορφιά...μέσα από μια τόσο ανιδιοτελή αγάπη...της μάνας προς το γιο ...μα και του γιου προς την γεννήτορά του ..αυτή είναι όλη η ομορφιά της πλήρους κατανόησης και επικοινωνίας....ναι αυτό συμβαίνει μέσα μου...κι από τη δροσιά σου '''κλέβω''. Ήσουν παιδάκι και σου μαθαινα και τώρα από σένα ...ω! ευτυχία μου ...ναι από σένα εγώ μαθαίνω...είναι μοναδικό ανεπανάληπτο το δούναι και λαβείν των συμπεριφορών και αγάπης.... Αγάπη ...σεβασμός και όριο...χωρίς ποτέ κανείς να το υπενθυμίζει... Με ρώτησαν πολλές φορές οι φίλοι και οι συγγενείς μου...τι είναι αυτά που απόχτησα μέσα στη ζήση τούτη..σπίτια..παλάτια αυτοκίνητα ή κότερα αν τη ζωή μου μπόρεσα πλούσια να την κάνω..Δεν δίστασα ούτε λεπτό και να τους απαντήσω..Δεν ήτανε τόσα πολλά τα υλικά αγαθά που είχα να απαριθμήσω..Και ναι ευθύς απάντησα..πως τυχερή λογίζομαι που ευλογήθηκα παιδιά για να αποχτήσω... Και ναι θαρρώ ακόμα πως ευτύχησα, που εσένα αγόρι μου γλυκό..στην αγκαλιά μου κράτησα εκείνο εκεί το πρω'ι'νό που τα μάτια σου αντίκρυσα...και τη στιγμή αυτή την αποτύπωσα ...και μέσα στο άλμπουμ της ψυχής να ξεθωριάσει... δεν εμπόρεσε κανένας να τη σβήσει...Χαρές μου έδωσες πολλές...και δεν στέκομαι σ'αυτές που στις επιδόσεις και τα αριστεία άλλοι τα κρεμούν στους τοίχους και τα καρφιτσώνουν... Τα αριστεία τις χαρές ..τις επιδόσεις σου τις κράτησα για μένα και τις ξέρω...Όχι σ'αυτά δεν θα σταθώ...μα στον ακέραιο χαραχτήρα σου....στο αδιάβλητο το είναι σου..που άνθρωπο σωστό σε έκανε.. εμπρός μου για να στέκεις... Δεν είναι που είμαι η μάνα σου και να μεροληπτήσω προσπαθώ και θέλω...Το 'ξερες πάντα πως ήμουν αυστηρός κριτής στα πεπραγμένα σου και στα καμώματά σου... Μα ήρθε η ώρα τώρα πια να σου το πω..έστω και μια φορά δημόσια..αγαπησιάρικα και μαμαδίστικα και ταπεινά όσο μπορώ..πως ναι..είμαι πολύ χαρούμενη που εσύ είσαι ο γιος μου. Ήθελα έτσι να σου ευχηθώ ετούτη τη φορά τη μέρα της γιορτής σου...
Χρόνια πολλά λεβέντη μου !!! Χρόνια πολλά βλαστάρι μου !!! Υγεία να σου δίνει ο Θεός και νόηση και αγάπη να σκορπίζεις !! Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη ( Γράμμα στο γιο μου ) ................................................................................................................................................................. Αυτό το υπέροχο Νανούρισμα θα σου αφιερώσω :
ΝΑΖΙΜ ΧΙΚΜΕΤ
Νανούρισμα στο γιο μου
Κοιμήσου, σπλάχνο μου, κοιμήσου• νάνι...
Στον ύπνο σου έρχεται μια θάλασσα απέραντη. Βουνά
τα κύματά της, φουσκώνουν αφρισμένα, λυσσομανάνε...
Κοιμήσου, σπλάχνο μου, κοιμήσου• νάνι...
Στον ύπνο σου έρχεται ένα καράβι, κι εσύ στη γέφυρα
του καπετάνιου. Στα δεξιά σου, το κύμα που χτυπιέται,
και στα ζερβά σου... Για δες το που σε πολεμάει...
Μα μη σε νοιάζει, γιε μου, μη φοβάσαι! Οι μηχανές δουλεύουνε
σαν την καρδιά σου. Το σκαρί γερό και το τιμόνι στα χέρια σου...
Κοιμήσου, σπλάχνο μου, κοιμήσου• νάνι...
Πελώρια αέρινη γέφυρα δένει τα περιγιάλια.
Στ' αστραφτερό δοκάρι της εσύ αγναντεύεις.
Κοίτα κάτω, μη ζαλιστείς. Κοίτα πάνω,
το κεφάλι σου λες κι ακουμπάει στον ουρανό...
Κοιμήσου, σπλάχνο μου, κοιμήσου• νάνι...
Τι πολλά βιβλία είν' αυτά; Όλα τα έχεις διαβάσει;
Ρυτίδες στο μέτωπό σου, τα μαλλιά σου κατάλευκα.
Τα μάτια σου είναι τα μόνα στη γη που έχουν καταλάβει.
Το πρόσωπό σου όμορφο σαν την αιωνιότητα.
Μην αμφιβάλλεις, μη φοβάσαι μη και δεν βρήκες ό,τι έψαχνες.
Διάβαζε πολεμώντας, διάβαζε αυτό που διαβάζεις
χωρίς να το ξεχωρίζεις από τη μάχη...
Κοιμήσου, σπλάχνο μου, κοιμήσου• νάνι...
Άκου• φωνές ακούς. Κοίτα τι όμορφα χρώματα που βλέπεις...
Τα χέρια σου χαϊδεύουν το μάρμαρο, και να, του δίνουν το πιο σταθερό,
το πιο ζωντανό σχήμα...
Κοιμήσου, σπλάχνο μου, κοιμήσου• νάνι...
Άφοβος σαν θαλασσινός, μάστορας δημιουργός,
φιλόσοφος γνώστης και καλλιτέχνης τολμηρός• έτσι να γίνεις...
Κοιμήσου, σπλάχνο μου, κοιμήσου• νάνι...
Ν. Χικμέτ, Το ερωτευμένο σύννεφο. ΠΗΓΗ : Κείμενα Νεολληνικής Λογοτεχνίας.
Θα σε παραπλανήσουνε με τα λόγια τα στομφώδη...θα σου πούνε πράγματα ,όπως χρόνια σου λένε τώρα ,κάθε γιορτή σαν έρχεται,να σε αποκοιμήσουν προσπαθούν...κι από το στόχο τον αληθινό να σε λοξοδρομήσουν...
Γιατί δεν είναι αληθινά τα λόγια τα στομφώδη τα αναπόδειχτα ,που σε νοήματα βαθιά και ορθολογιστικά δεν σε οδηγούνε ...δεν σε πάνε....
Μεγάλη και η γιορτή η σημερινή που θέλησε '''σημάδι'''σαν το περιστέρι ,μες στο νου του ανθρώπου για να στείλει....
Δεν στέκομαι στο τελετουργικό,,που απαραίτητο ίσως για κάποιους είναι....
Δεν με αφορούν...τα φαντασμαγορικά καμώματα ,παπάδων και αναπαραστάσεις άνευ νοήματος συχνά μπροστά μας που εκτυλίσσονται...
Λόγοι σοφοί...αυτοί αρμόζουν και είναι πάντα χρήσιμοι και χρηστικοί....τον άνθρωπο αν θες να προχωρήσεις και το νου σε άλλα μονοπάτια λυτρωτικά να οδηγήσεις...
Μεγάλη είναι η γιορτή και η σημερινή....σαν ο Θεός σου λένε πως παρουσιάστηκε σαν ένα περιστέρι....και το πνεύμα σου εθέλησε να το αλλάξει....
Περιστέρι δεν έγινε κανείς...και περιστέρια είναι τα λόγια του Χριστού...μέσα στο νου σημάδι αφήνουνε πνευματικό...σ' αυτούς που μπόρεσαν να τα αφομοιώσουν και οδηγό στις πράξεις τους και στη ζωή τους έχουν...
Πνευματική κι αληθινή και ανθρωπιστική η θεωρία του Βαπτισθέντος Ιησού Χριστού......
Γιατί με αυτήν καθαρίζει τον Αδάμ, υψώνει τον πεσμένο, ντροπιάζει τον
τύραννο, που προκάλεσε την πτώση, ανοίγει τους ουρανούς, κατεβάζει το
θείο Πνεύμα, και χαρίζει την αφθαρσία και ελπίδα φυτεύει στις καρδιές για αναγέννηση...αναγέννηση ψυχής...ελπίδα φέρνει για τον ξαναβαφτισμένο... τον ''καινούριο'' άνθρωπο....
Και ναι ...εσύ αν το κατάλαβες και με περίσκεψη αν στραφείς στον ουρανό κι εκεί ψηλά κοιτάξεις...ένα είναι σίγουρο πως βαθιά μες στην καρδιά και την ψυχή σου θα στραφείς...διαμάντια αγάπης,γαλήνης..ηρεμίας και λύτρωσης...θα ανακαλύψεις ...και στην επιφάνεια επάνω θα ανασύρεις
Μην παρασύρεσαι άνθρωπε από τις μεγαλοστομίες τους και τους ήχους και τις ψαλμωδίες τους που από συνήθεια μπροστά σου παραθέτουν....
Στα λόγια στάσου σήμερα και στα νοήματά τους...
και το Πνεύμα εν είδει περιστεράς εβεβαίου του λόγου το ασφαλές Ο επιφανείς Χριστέ ο Θεός Και τον κόσμον φωτίσας δόξα Σοι»
Λόγια βαθιά ...λόγια μεστά...λόγια αληθινά....αν σωστά είναι ερμηνευμένα... Ποιός μπόρεσε στ' αλήθεια να αμφισβητήσει και να αντισταθει...στις ανεξίτηλες τις ρήσεις και διδασκαλίες του Χριστού διαχρονικά ? Κανείς θαρρώ δεν αμφισβήτησε την αληθινή αξία της ζωής.που τα λόγια Του σκορπίσαν... Αλληγορία και συμβολισμός λοιπόν για τη σημερινή τη μέρα και την περιστερά...που το φως στο νου σκορπίζει....
Με μεγαλοπρέπεια γιορτάζονταν στον Πόντο τα Θεοφάνεια ή Φώτα
με χαρακτηριστικά έθιμα, κάποια εκ των οπόιων τηρούνται μέχρι σήμερα.
"Σ' έμπαν είν' τα κάλαντα και σ' έξ' τα Φώτα", στην αρχή της χρονιά είναι τα κάλαντα και στις έξι τα Φώτα.
Στην Αμισό, Ινέπολη, Οινόη (Ούνγια), Σούρμενα λέγανε το Φώτισμα, στην Κερασούντα, Κοτύωρα (Ορντού), Σάντα, Τραπεζούντα, Χαλδία λέγανε το Φώτιγμαν και στη Χαλδία το Φώτιμαν.
Στον
Πόντο έλεγαν σχετικά ότι αυτή την μέρα στον Ιορδάνη ποταμό, άνοιξε ο
ουρανός και το Άγιο Φως κατέβηκε σαν πουλί πάνω από το Χριστό:
"Σον Ιορδανοπόταμον ο ουρανόν ενοί(γ)εν Και τ' Αεφώς άμον πουλίν σον Χριστόν εκατήβεν"
Παραμονή των Θεοφανείων
Την
παραμονή των φώτων γινόταν ο αγιασμός των υδάτων μόνο μέσα στην
εκκλησία και πάνω σε μια εξέδρα στολισμένη με κλαδιά. Οι πιστοί έπαιρναν
τον πρώτο αγιασμό. Αυτόn δεν τον κρατούσαν κατά τη διάρκεια του χρόνου.
Ήτανε για να ευλογήσουν τα ζωντανά τους, τα χωράφια και το σπίτι τους.
Κατόπιν ο παπάς γυρνούσε στα σπίτια και τ' αγνίαζε με την αγιαστούρα του, ψάλλοντας το τροπάριο "Εν Ιορδάνη...", ενώ οι πιστοί έριχναν κέρματα "απές σο παρχάτσ'", που κρατούσε ένας μικρός, που συνόδευε τον παπά. Τα κεριά για τ' αποθαμέντς
Ένα
από τα πιο χαρακτηριστικά έθιμα των ποντιακών Φώτων ήταν το μνημόσυνο
των νεκρών που γινόταν την Παραμονή της γιορτής των Θεοφανείων.
Πριν το βραδινό τραπέζι, που ήταν νηστίσιμο, σε ένα μεγάλο ταψί γεμάτο σιτάρι όλα τα μέλη της οικογένειας άναβαν κεριά «για τ’ αποθαμέντς», για πεθαμένους συγγενείς και φίλους, αναφέροντας το όνομά του κάθενος ξεχωριστά.
Για να μην ξεχνούν οι νεότεροι το χρέος τους στους παλιότερους, έγκαιρα τους μάθαιναν ένα τετράστιχο: Τα Φώτα θέλω το κερί μ' και Των Ψυχών κοκκία (κόλυβα) και την Μεγάλ' Παρασκευήν έναν μαντήλιν δάκρυα!
Στη
συνέχεια έτρωγαν τα μανάτια (βραστή γλυκιά κολοκύθα), τα μαύρα τα
φασούλια και τα μαύρα λάχανα αλάδωτα, και το χοσάφ (γλυκιά σούπα με
φρέσκα και αποξηραμένα φρούτα).
Το τραπέζι παρέμενε όλο το βράδυ στρωμένο για να «τρώγνε οι αποθαμέν» όπως έλεγαν ενώ στο κέντρο του τοποθετούσαν μία φέτα ψωμί με τέσσερα κεριά αναμμένα σε σχήμα σταυρού.
Μετά
το δείπνο αυτό, κυρίως τα παιδιά αλλά και οι μεγάλοι, ντύνονταν
καρναβάλια και γυρνούσαν τα σπίτια του χωριού, λέγοντας τα κάλαντα των
Φώτων. Οι οικοδεσπότες προσπαθούσαν να τους αναγνωρίσουν κερνώντας τους
γλυκά, ξηρούς καρπούς, φρούτα, κρασί και τσίπουρο μέσα σε κλίμα χαράς
και γέλιου. Ανήμερα των Θεοφανείων
Το πρωί
των Θεοφανείων πήγαιναν όλοι στην εκκλησία, με το σιτάρι από το βραδινό
τραπέζι, για να παρακολουθήσουν την λειτουργία και να αγιασθούν. Μετά
έπαιρναν το δεύτερο αγιασμό και επέστρεφαν στο σπίτι. Από αυτό πίναν
όλοι από τρεις γουλιές και τον υπόλοιπο τον κρατούσαν, συνήθως στο
εικονοστάσι, καθ’ όλη την διάρκεια του χρόνου.
Τα Θεοφάνεια με τον
μεγάλο αγιασμό ράντιζαν τα σπαρτά. Στη Σάντα, που την αποτελούσαν επτά
ενορίες γι' αυτό και ονομαζόταν και «Επτάκοσμος».
Τα Θεοφάνεια, η
πρωτότοκος κόρη ζύμωνε την «Αλυκόν πίταν» από καλαμποκίσιο αλεύρι,
κομμάτια της οποίας οι ανύπαντρες έβαζαν κάτω από το μαξιλάρι για να
δουν ποιον θα παντρευτούν Η κατάδυση του Τιμίου Σταυρού
Η
κατάδυση του σταυρού γινόταν με μεγαλοπρέπεια και οι τολμηροί νέοι που
βουτούσαν να τον πιάσουν έδιναν μάχη μεταξύ τους αλλά και με τα παγωμένα
νερά. Ο νικητής έπαιρνε το σταυρό στο σπίτι του με την ευλογία του
παπά, ψάλλοντας εκκλησιαστικά τροπάρια.
Στις περιοχές που δεν
υπήρχε θάλασσα, ποτάμι, δεξαμενή ή λίμνη, η κατάδυση του σταυρού γινόταν
σε ένα δοχείο μέσα στην εκκλησία. Σ΄αυτή την περίπτωση τον σταυρό
έπαιρνε όποιος προσέφερε τα περισσότερα χρήματα για την εκκλησία. Φαρμακόλυτρον
Από
τον αγιασμό των Θεοφανείων, έπιναν τρεις γουλιές όταν παρουσιαζόταν
κάποια ασθένεια ή όταν για κάποιο λόγο κάποιος περνούσε μια μεγάλη
τρομάρα. Έτσι έδιωχνε το κακό, σε όλες του τις μορφές και προστατευόταν
από τον αγιασμό.
Πιζηλά ή καλικάντζαροι
Οι
καλικάντζαροι στον Πόντο, όπvως και σε ολόκληρη την Ελλάδα,έβγαιναν τα Χριστούγεννα
και παρέμεναν όλο το Δωδεκαήμερο (από τα Χριστούγεννα μέχρι
τα Φώτα) ενοχλώντας τους ανθρώπους.
Τα πίζηλα εξαφανίζονταν τα Φώτα με τον αγιασμό των υδάτων για να επιστρέψουν και πάλι τα Χριστούγεννα. Pontos-News.Gr
................................................................................................................................................................
«Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου σου Κύριε η της Τριάδος εφανερώθη προσκύνησις του γαρ Γεννήτορος η φωνή προσεμαρτύρει Σοι αγαπητόν Σε Υιόν ονομάζουσα και το Πνεύμα εν είδει περιστεράς εβεβαίου του λόγου το ασφαλές Ο επιφανείς Χριστέ ο Θεός Και τον κόσμον φωτίσας δόξα Σοι»
Πέτρος Γα'ι'τάνος- Εν Ιορδάνη.......... ..................................................................................................................................................................
Ποιός τη ζωή μου ...ποιός την κυνηγά ?
Σαν ψάρι μέχουν πιάσει μες στα δίχτυα....
Μάνος Ελευθερίου...λατρεμένη σκέψη...λατρεμένοι στίχοι...
Διαχρονικός....περιγραφή του παρελθόντος του παρόντος και του μέλλοντός μας....
Πως γίνεται πάντα τη ζωή των πολλών...τη ζωή των ανθρώπων που προσφέρουν...τη ζωή αυτών που έγραψαν ατέλειωτες εργατοώρες ...τη ζωή των προσφερόντων καλοσύνη ,συναίσθημα και αγάπη...πως γίνεται πάντα η ζωή αυτών να βρίσκεται στο στόχαστρο...
Ποιός αλήθεια ποιός επιτρέπει...ποιός επαναπαύεται στη δική του καλοπέραση...στον άπλετο εγω'ι'σμό του εαυτού του...του καλοπερασάκια εαυτού του...και σπέρνει θύελλες χρόνια τώρα γύρω.
Δεν μου αρέσουν οι '''φιλοσοφίες'''της οκάς...και τα δυσνόητα στιχάκια...
Σημαντικά είναι αυτά τα απλά που στις καρδιές μιλούνε....
Τραγούδια γράφτηκαν και γράφονται καθημερινά...για μεγάλες αγάπες..για προδοσίες,για απάτες ,για προσμονές.και για όνειρα κι ελπίδες που δεν σβήνουν...
Είμαι όμως κάποια στιχάκια, τόσο δα μικρά..που κόσμους σείουν και τις συνειδήσεις αφυπνίζουν...
Ποιός τη ζωή μας λοιπόν ...ποιός την κυβερνά ?
Εμείς ?
Να ένα στιχάκι τραγουδιού...να ένα ερώτημα που απλό κι αν μοιάζει στην αρχή...βαθύ πηγάδι σκέψης είναι.... Σοφία Θεοδοσιάδη.
.................................................................................................................................................................
Ποιος τη ζωή μου, ποιος την κυνηγά
να την ξεμοναχιάσει μες στη νύχτα;
ουρλιάζουν και σφυρίζουν φορτηγά
σαν ψάρι μ’ έχουν πιάσει μες στα δίχτυα
Για κάποιον μες στον κόσμο είν’ αργά
ποιος τη ζωή μου, ποιος την κυνηγά;
Ποιος τη ζωή μου, ποιος παραφυλά
στου κόσμου τα στενά ποιος σημαδεύει;
πού πήγε αυτός που ξέρει να μιλά
που ξέρει πιο πολύ και να πιστεύει;
Βασίλης Τσιτσάνης Γεωργακοπούλου και Περπινιάδης
......................................................................................................................................................................
Από τις ωραιότερες εκτελέσεις .....με χρώμα και άρωμα εποχής.....
Με τις εκπληκτικές ερμηνείες των ερμηνευτών.....
Πάντρεμα μπουζουκιών και ακορντεόν.........
Μιλάς συχνά για τη μαγεία της ζωής και των συναισθημάτων τη μαγεία.... Μιλάς συχνά για όνειρα που η ζωή σου έταξε...κι εσύ μπροστά τους στάθηκες ορθή... Μιλάς συχνά για το ανεκπλήρωτο...που ποτέ εκπλήρωση ίσως δεν θα πάρει.... Όλοι θαρρούν πως είσαι εσύ ένας κρουνός...που πάντα γάργαρο και ανεξάντλητο νερό μπορείς με ορμή να δίνεις να σκορπίζεις.... Δυναμική σε βάφτισαν οι άνθρωποι οι γύρω σου...μα ούτε που εσκέφτηκαν επάνω σου λιγάκι για να σκύψουν....να σκύψουνε προσεχτικά και να σε αφουγκραστούν... Κανένας τους δεν ένιωσε...κανένας και δεν θέλησε να σκύψει και να καταλάβει...πως δρόμο πήρες ανηφορικό...χωρίς επιστροφή....
Αντέχει άραγε ποτές...μια τόση δα καρδούλα ...γεμάτη από γλυκά πουλιά που εγκλωβισμένα νιώθουν...και τις φτερούγες τους ξανά ...φτερούγες πια τσαλακωμένες....να τις τεντώσουν προσπαθούν...και πέταγμα ...κόντρα στον δύσκολο καιρό να κάνουν ? Μιλάς και ονειρεύεσαι...γελάς και χαίρεσαι...πέφτεις ξανασηκώνεσαι...ερωτεύεσαι και χάνεσαι...ξεκινάς και τρέχεις προς τα μπρος...και πάλι πίσω ξαναγυρνάς...στη δύσκολή σου την αφετηρία.... Αναλογίζεσαι και κλαις ...αγαναχτείς...θυμώνεις και εκνευρίζεσαι...τα λάθη σου μετράς και θλίβεσαι... Τι φταις κι εσύ που δεν κατόρθωσες ποτέ...τους αριθμούς να διαχειριστείς ...σε τάξη να τους βάλεις.. Κανένας ποτέ σου δεν σου μίλησε...για αριθμούς συνδυασμένους με ευτυχία περισσή αραδιασμένους... Εσένα μονάχα σου μιλήσανε για ποίηση...για όνειρα και παραμύθια.... Πάντα σου άρεσαν εσέ τα παραμύθια... Μα τώρα πια που μες στους ''πάγους''' τριγυρνάς...και πια νερό δεν δίνεις και δεν παίρνεις...σκέφτεσαι ...θλίβεσαι...αναπολείς...την εποχή την Καλοκαιρινή...και των ζεστών των ημερών...που μες στην εποχή των παγετώνων δεν θα ξαναζήσεις....
Πολλές υπήρξαν στη ζωή σου οι στιγμές...που σε δρόμους αδιέξοδους σε βγάλαν... Απόρησες ...το δρόμο έχασες πολλές φορές...μα πάντα ένα ξέφωτο πετάγονταν μπροστά σου... Τώρα οι δρόμοι οι αδιέξοδοι σε παγίδεψαν...και έξοδος κινδύνου δεν υπάρχει.... Αν λύτρωση είναι η ''επανάστααση''από μέσα σου θα ξεκινήσει τώρα αυτή......ίσως και να σου πρέπει.... Αν ο θάνατος που σκόρπισαν ...σκορπίζουνε τριγύρω σου τα αρπαχτικά του κόσμου τούτου.....η δική σου επανάσταση...ζωή σε άλλους θα φυτέψει...μην φοβηθείς...δειλία δεν σου πρέπει δεν σου αρμόζει...
Αξιζε ίσως η ζωή που εσένα σου χαρίσθη... Μίζερα δεν σου ταίριαζε μέσα σ' αυτήν να περπατάς ...να περπατήσεις... Και τι εζήταγες θαρρείς ? Το παραμύθι σου μισό να μην αφήσεις... Σάμπως δεκάδες σαν κι εσέ...το παραμύθι τους στη μέση δεν αφήσαν ? Μην τον δεχτείς τον ''θάνατο''' και τη συμφιλίωση μαζί του μην επιδιώξεις και να υπογράψεις....μην ηττηθείς μπροστά του και μπροστά τους... Τις σάρκες σου να ξεσκίσουν προσπαθούν...κι αν αφεθείς και περισσότερο και θα το καταφέρουν....
Ποτέ ο κόσμος δεν σταμάτησε βηματισμό......πάντα προχώραγε, από τη φλόγα των αδύναμων και των ονειροπόλων.... Είσαι πιασμένος πια τόσο γερά στα δίχτυα της αράχνης....και θα πνιγείς στα σίγουρα από το σφίξιμό της.... Ναι αυτό είν' το απόσταγμα μιας ολόκληρης διαδρομής...πως και η λύτρωση μόνο από σένα θάρθει... Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη. .................................................................................................................................................................... Μπροστά μας η καθημερινότητα κι αυτής της νέας ,της ολόφρεσκης...αυτού του νέου χρόνου...η εβδομάδα....Δύναμη, σκέψη και ανασύνταξη δυνάμεων...την αντοχή μας να ακονίσουμε....στο δρόμο που ανοίχτηκε μπροστά μας και μας περιμένει... Καλή εβδομάδα φίλοι μου αγαπημένοι !!! Καλή εβδομάδα συνοδοιπόροι μου στο δύσκολο το μονοπάτι αυτό που περπατάμε.... η φίλη σας Σοφία ..... .....................................................................................................................................................................
Το δίχτυ - Βίκυ Μοσχολιού -''Σταύρος Ξαρχάκος'' ...................................................................................................................................................................
Ομίχλη...ψιλόβροχο στα τζάμια του αυτοκινήτου ... απόγευμα Κυριακής.... νοσταλγία...φευγαλέο χαμόγελο... Αγάπες που πέρασαν...μεγάλες αγάπες...φορεσιές κατάσαρκες στην ψυχή φορεμένες.... Φορεμένες με τέχνη...τη ζέστη να κρατούν και τη φωτιά αναμμένη...να σιγοκαίει...κι από τη στάχτη τη ζεστή...άλλες καινούριες αγάπες...μεγάλες να τις λες...να σ'αγκαλιάζουν...να σε τυλίγουν....απαλά να σε ζεσταίνουν....το ψιλόβροχο να μη σ' αγγίζει...το κρύο να μη σε περονιάζει..η ελπίδα για τον ερχομό τους την κάμαρα σαν ήλιος φωτεινός να την θερμαίνει... Προδοσίες...λόγια που τα πήρε ο άνεμος, μες στου Χειμώνα τον ανεμοστρόβιλο...μέσα στον άγριο χιονιά....μα οι φλόγες σε αγγίξανε...τσουρούφλισαν το δέρμα σου...την ένιωσε την κάψα της καρδιάς...το σφίξιμο το αναπάντεχο του στομαχιού...τη ζάλη στο κεφάλι ...το αναπάντεχο φτερούγισμα του νου και του μυαλού... Μεγάλες τις λογάριασες.. κάθε φορά αγάπες.. που σεργιάνι έβγαλαν την διψασμένη σου ψυχή και ήταν...αφού ταξίδια ανεπανάληπτα η κάθε μια τους σου χαρίσαν... Ίσως και να σε πόνεσαν όταν απομακρύνθηκαν από το δικό σου το τοπίο.... Νοσταλγικά να σκέφτεσαι...και άλλες όμοιες μεγάλες σαν κι αυτές...ή και καλύτερες να ψάχνεις να προσμένεις...μη θλίβεσα...κάθε αγάπη σε καινούρια μονοπάτια και παράδεισους σε βγάζει... Aγάπες άλλες ...καινούριες που σε κύκλωσαν...σου υποσχέθηκαν.....τις αγκάλιασες...αγάπες... Αν είσαι εσύ και θέλεις και μπορείς...και προσπαθείς μεγάλες τις αγάπες να τις νιώθεις...άνοιξε τις αγκάλες σου και την ψυχή...ποτέ μη λογαριάσεις και με μαθηματική ακρίβεια το χρόνο που αυτές κρατούν...ποτέ μην τον μετρήσεις... Η δύναμη ...η συγκίνηση.....και η διάρκεια μέσα μας...με χρόνο δεν μετριέται..αλλά με τους κεραυνούς...και τους σεισμούς...που αυτές θα προκαλέσουν.... Όσο κι αν τραγουδάς κι αν εύχεσαι απέραντα και δίχως τελειωμό αυτές να μένουν...ξέρουν αυτές μεγάλες σαν λογίζονται...σημάδια ανεξίτηλα μέσα μας να αφήνουν...ακόμα και αν σύντομα από μπροστά μας εδιαβήκαν... Πόσα στολίδια σε φορτώσανε !!! Πόσες ανάγνωσες σου μάθανε !!! Το δρόμο αυτές σου δείξανε να τον ακολουθείς....στην άκρη του εκεί που αυτές προσμένουν.... Σου έμαθαν να καρτεράς και να τις ξεχωρίζεις.... Έχουνε σήματα φωτιές και φλόγες δυνατές...κι αμέσως τις αναγνωρίζεις.... Σοφία Θεοδοσιάδη..... ...................................................................................................................................................................
Να μπορούσα ν’ αλλάξω του κόσμου
τις καινούριες μεγάλες αγάπες που περνάνε
Να μπορούσα με μια και καλή
να τις κάνω πολύ πιο πολύ να κρατάνε
Να μπορούσα ν’ αλλάξω κι εκείνο
που με πιάνει μια λύσσα να δίνω σ’ όποιον τύχει
Να μπορούσα να μη μετανιώνω
στην καρδιά όταν πρέπει να υψώνω νέα τείχη
Κι αν αγαπώ, θέλω ν’ ακούω πως μ’ αγαπάνε
κι αν αφεθώ, να `χουνε κάπου να με πάνε
Και θ’ αφεθώ, αρκεί να δω πως κάπου πάω
αρκεί αυτό αυτό σημαίνει αγαπάω
Να μπορούσα ν’ αλλάξω του κόσμου
τα θα είμαι κοντά σου για πάντα που ξεχνιούνται
Να μπορούσανε μια και καλή
όσοι φεύγουν αυτά που έχουν πει να θυμούνται
Κι αν αγαπώ, θέλω ν’ ακούω πως μ’ αγαπάνε
κι αν αφεθώ, να `χουνε κάπου να με πάνε
Και θ’ αφεθώ, αρκεί να δω πως κάπου πάω
αρκεί αυτό αυτό σημαίνει αγαπάω
αυτό σημαίνει αγαπάω Στίχοι :Γεράσιμος Ευαγγελάτος Μουσική : Θέμης Καραμουρατίδης. Ερμηνεία : Νατάσσα Μποφίλιου. Νατάσσα Μποφίλιου - Μεγάλες Αγάπες....
Από τα ωραιότερα τραγούδια σε μουσική και στίχους....τέλεια ερμηνεία από τη μοναδική Νατάσσα Μποφίλιου.... Υπέροχο...ρομαντικό και κινηματογραφικό το Βίντεο του τραγουδιού.... Θα το λατρέψετε... η φίλη σας Σοφία..... ..................................................................................................................................................................
Το πως γεννιέται ο έρωτας μες στη ζωή...φαινόμενο ανεξήγητο...μοναδικό μες στην καρδιά τ' ανθρώπου...χιλιάδες και αν περνούνε γύρω σου τα περιστέρια...μα ένα είν' το περιστέρι το λευκό...φτερούγισμα τρελλό τριγύρω σου.. χορεύει... Ποτέ σου δεν το προετοίμασες μεθοδικά...μα ίσως πάλι όχι...νάστρωσες μυρωδάτο το χαλί...εις την καρδιά σου μέσα... Ένα χαλί με μύρια χρώματα...ανθόκηπο να σου θυμίζει... Πούθε έρχεσαι κορίτσι ο έρωτας σε ρώτησε ...κι εσύ του αποκρίθεις... Κι αυτός την απόκριση κατάλαβε...σκαρφάλωσε στο ''φράχτη'' σου...και λούλουδα για να μυρίσει και να κόψει τόλμησε.... Τα γιασεμιά του κήπου του χαλιού...κι οι πασχαλιές..του μύρισαν ζεστά...νοσταλγικά...κάτι απ' τον κήπο των νεανικών του χρόνων του θυμίσαν... Συστήθηκε και σούπε '''κρίνο '''πως τον λέν...κι εσύ τη μυρωδιά του κρίνου που χρόνια κουβαλούσες...επάνω του ακούμπησες...και θέλησες ...την μυρωδιά του να την μεγαλώσεις...στο σμίξιμο και του κήπου σου....γεμάτος απ' το άρωμά του να γεμίσει... Μα τι θαρρείς πως είναι ο έρωτας ? Στο πέρασμά σου από τον κήπο του...απάντηση θα λάβεις....
«Ο χρόνος είναι γρήγορος ίσκιος πουλιών
Τα μάτια μου ορθάνοιχτα μες στις εικόνες του
Γύρω απ’ την ολοπράσινη επιτυχία των φύλλων
Οι πεταλούδες ζουν μεγάλες περιπέτειες
Ενώ η αθωότητα
Ξεντύνεται το τελευταίο της ψέμα
Γλυκιά περιπέτεια Γλυκιά
Η Ζωή.»
Δώδεκα και μισή. Γρήγορα πέρασεν η ώρα
απ’ τες εννιά που άναψα την λάμπα,
και κάθισα εδώ. Κάθουμουν χωρίς να διαβάζω,
και χωρίς να μιλώ. Με ποιόνα να μιλήσω
κατάμονος μέσα στο σπίτι αυτό.
Το είδωλον του νέου σώματός μου,
απ’ τες εννιά που άναψα την λάμπα,
ήλθε και με ηύρε και με θύμισε
κλειστές κάμαρες αρωματισμένες,
και περασμένην ηδονή— τι τολμηρή ηδονή!
Κ’ επίσης μ’ έφερε στα μάτια εμπρός,
δρόμους που τώρα έγιναν αγνώριστοι,
κέντρα γεμάτα κίνησι που τέλεψαν,
και θέατρα και καφενεία που ήσαν μια φορά.
Το είδωλον του νέου σώματός μου
ήλθε και μ’ έφερε και τα λυπητερά·
πένθη της οικογένειας, χωρισμοί,
αισθήματα δικών μου, αισθήματα
των πεθαμένων τόσο λίγο εκτιμηθέντα.
Δώδεκα και μισή. Πώς πέρασεν η ώρα.
Δώδεκα και μισή. Πώς πέρασαν τα χρόνια
Κωνσταντίνος Καβάφης..
(Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)
..................................................................................................................................................................
