Πάντα με μάγευε να την κοιτάζω τη ζωή ...τη φύση γύρω
μου...με ένα ''άλλο μάτι''...έτσι μέσα από τα παραμύθια και τους μύθους
να την καταλαβαίνω πιότερο...κι απ' την σκληρή ..πεζή και άνυδρη πολλές
φορές πραγματικότητα...να θέλω να το σκάω...έτσι σαν μια απόδραση στου
νου μου τα κιτάπια..
Όχι δεν είμαι μια υπερφίαλη μυθομανής...όχι...απλά
την ψάχνω την αλήθεια και την τρυφερότητα μέσα από τις όμορφες
εικόνες...που άλλοι άνθρωποι...συχνά πολύ απλοί...μα τόσο
ευφυείς...είδαν και παρατήρησαν και μπόρεσαν και στάθηκαν πίσω από τις
ορατές και μοναχά στα μάτια μας εικόνες...Γι αυτό μ' αρέσει να την ψάχνω
τη μυθολογία εγώ συχνά και να μοιράζομαι μαζί σας ιστορίες...Έτσι για
να ξεφεύγουμε άμποτε...να απαλοχαϊδεύουμε τα φύλλα της καρδιάς...που απ'
το χαλάζι το αναπάντεχο πολλές φορές...τα ρίχνει κάτω...τα ξεραίνει η
ζωή και τα μαδά...
Δώστε την ευκαιρία μόνοι σας εσείς...εις τον πολύτιμο
εαυτό σας...τώρα που Καλοκαίρι έρχεται...και στις εξοχές...στους
αγρούς..και στα ποτάμια εμείς θα ξεχυθούμε...Είναι πλούσια η πατρίδα μας
από ποτάμια και νερά...και καταπράσινα πλατάνια δίπλα τους ...το μάτι
μας να το χορτάσουν...να το κάνουν να ταξιδέψει και να ανασχεδιάσει και
να ονειρευτεί..Σήμερα εδώ μαζί σας ένα μύθο θα σας φέρω απ' τα παλιά και
θα σας πω...από την όμορφη πατρίδα μου τη Θράκη..Έχει ποτάμια
όμορφα...με καταπράσινη τη βλάστηση τριγύρω της...μα σήμερα για τον Έβρο
ποταμό θα σας μιλήσω εγώ...που μύθοι γύρω από το όνομά του
γράφηκαν...και τραγουδήθηκαν συχνά.. Σοφία Θεοδοσιάδη. ............................................................................................................
Ο ΕΒΡΟΣ ΤΗΣ ΘΡΑΚΗΣ - ΜΥΘΟΣ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΑ
Το ποτάμι ονομαζόταν Ρόμβος, ώσπου ο 'Εβρος ο γιος του
βασιλιά Κασσάνδρου και της Κροτωνίκης, πνίγηκε για ν' αποφύγει τις
συκοφαντίες της μητριάς του Δαμασίππης (της οικογένειας των Λαπιθών) για
βιασμό. Την ερμηνεία αυτή μας δίνει ο Πλούταρχος στο έργο τον "Περί ποταμών
και όρων" κεφ. 3. Ο Βιργίλιος τον ονομάζει Οιάγριον 'Εβρο. Κατά τον Ησύχιο η
θρακική σημασία τον ονόματος 'Εβρος σημαίνει: τράγος βατήρ (βάθρο). Η Άννα
Κομνηνή τον αναφέρει ως Εύρο, το ρήμα εύω σημαίνει φλογίζω ενώ αύω = ανάβω.
Εύρος σημαίνει και ανατολικός άνεμος, σφοδρός και συχνά Θερμός. Ο Αλκαίος
τον αναφέρει ως "κάλλιστού ποταμών". Επίσης αναφέρεται από τους: Ηρόδοτο,
Θουκυδίδη, Οράτιο, Αριστοτέλη, Στράβωνα, Ευρυπίδη, Πλίνιο, Μελέτιο κ.ά.
Στον 'Εβρο κοντά στην Ουσκουδάμα (Αδριανούπολη),
λούστηκε ο Ορέστης, ο γιος του Αγαμέμνωνα πού σκότωσε τη μάνα του την
Κλυταιμνήστρα, κυνηγημένος από τις Ερινύες και θεραπεύτηκε. Τότε αποφάσισε
να χτίσει μια πόλη, πού την ονόμασε Ορεστιάδα, για να θυμάται το μέρος πού
βρήκε την υγειά του και γλίτωσε από τις Τύψεις.
Ορφέας και Ευριδίκη - Ζωγράφος - Edward Poytner
Ο πιο γνωστός όμως, σε όλους μας, μύθος, που περιβάλλει τον Έβρο,
είναι ο πολύ γνωστός μύθος – θρύλος του Ορφέα και της Ευρυδίκης, που
κλείνει μέσα του τον έρωτα και την τραγικότητα του πάθους του.
Τον όμορφο Ορφέα τον κατασπάραξαν οι γυναίκες των Κικόνων (Βακχίδες),
γιατί δεν ανταποκρίθηκε στον έρωτά τους. Είχε μείνει πιστός στη μοναδική
του αγάπη, τη γυναίκα του, την Ευρυδίκη, που έχασε από δάγκωμα οχιάς.
Οι οργισμένες γυναίκες πέταξαν τα κομμάτια του κορμιού του, με κομμένο
το κεφάλι και τη Λύρα, στον Έβρο.
Ο τραγικός θάνατος του όμορφου Ορφέα, με τη λύρα του και το πονεμένο του
τραγούδι, αναστατώνει ακόμα και το μυθικό θηλυκόκοσμο. Συγκινεί τις
Νεράιδες των ποταμών, τις Νύμφες των δασών και όλες τις γυναίκες της
Θράκης, οι οποίες, σύμφωνα με την παράδοση, με τα δάκρυά τους
δημιούργησαν ρυάκια και χείμαρρους, που χύθηκαν στον Έβρο. Εκείνος
πλημμύρισε για πρώτη φορά τότε! Και έκτοτε, ως συλλεκτήριο ποτάμι των
δακρύων των γυναικών για τον αδικοχαμένο Ορφέα, πλημμυρίζει συνέχεια.
ΠΗΓΗ: Τα ελληνικά ποτάμια στη Μυθολογία και στη Λαϊκή παράδοση. ...........................................................................................................
Ο μύθος του Ορφέα .............................................................................................................
Τα Τάγματα Εργασίας (τουρκική: Amele Taburları, Αρμεν. ատանքային բատալիոն, συχνά αναφερόμενα στην ελληνική βιβλιογραφία ως "αμελέ ταμπουρού")χρησιμοποιήθηκαν στη Μ. Ασία (Ανατολία) κατά τα τελευταία χρόνια της
Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ή στις περιοχές που ελέγχονταν από τους
Νεότουρκους ή τις δυνάμεις του Κεμάλ Ατατούρκ, καθώς και από την Τουρκία
στη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου για να ετοιμάσουν ενδεχόμενη
συμμετοχή της Τουρκίας σ' αυτόν. Στα τάγματα αυτά αναγκάζονταν να
εργαστούν άνδρες μη μουσουλμάνοι σε βαρειές εργασίες υπό απάνθρωπες
συνθήκες.
Ήταν μία από τις μεθόδους εθνοκάθαρσης που χρησιμοποιήθηκαν
από τους Τούρκους, αφού οι περισσότεροι εργάτες πέθαιναν. Η άνοδος του τουρκικού εθνικισμού και οικονομικών συμφερόντων
σχετιζόμενων με την διείσδυση της Γερμανίας στην Οθωμανική Αυτοκρατορία,
οδήγησε σε συστηματικές διώξεις κατά των Ελλήνων και άλλων μειονοτήτων
από το 1913 μέχρι την Μικρασιατική Εκστρατεία. Μεταξύ των άλλων μεθόδων
χρησιμοποιήθηκε η καταναγκαστική εργασία.
Κυρίως Έλληνες, Αρμένιοι και
Εβραίοι υποχρεώνονταν να εκτελούν βαρειές εργασίες στην οδοποιία, τα
ορυχεία, τους αγρούς κλπ στο εσωτερικό της Μικράς Ασίας . Εκτιμάται ότι
μέχρι το τέλος του 1918 περίπου 250.000 Έλληνες είχαν χάσει τη ζωή τους
σ' αυτά τα τάγματα.Έγγραφο Γερμανών διπλωματών προς το Βερολίνο την 12-5-1918 αναφέρει ότι "μέχρι το τέλος του 1917 περισσότεροι από 200.000 Έλληνες είχαν
καταταγεί, ηλικίας 15 έως 48 ετών. Πολλοί από αυτούς πέθαναν από την
κακομεταχείριση, τις ασθένειες, την πείνα και το κρύο"
Οι γυναίκες, οι γέροντες και τα παιδιά που άφηναν πίσω τους οι άνδρες,
υφίσταντο σεξουαλική βία, κάψιμο των σπιτιών κτλ. όπως αναφέρεται σε
αυτοβιογραφία του Αντ. Γαβριηλίδη το 1924
Με την εργασία των Ελλήνων κατασκευάστηκε μεταξύ άλλων ο δρόμος από το Ερζερούμ μέχρι το Ulukishla.
Την εμπειρία του στα τάγματα εργασίας περιέγραψε οΗλίας Βενέζης
που μαζί με άλλους 3.000 Αϊβαλιώτες υποχρεώθηκε να υπηρετήσει σ' αυτά
για 14 μήνες από το 1922, σε ηλικία 18 ετών. Αυτός ήταν ο ένας από τους
23 συμπατριώτες του που επιβίωσαν. Το βιβλίο του "Το Νούμερο31328
Το βιβλίο της σκλαβιάς" χωρίζεται σε είκοσι κεφάλαια, έκαστο το οποίων
έχει για τίτλο έναν από τους θρήνους των Ψαλμών του Δαυίδ. Ο αριθμός του
δόθηκε όταν συμφωνήθηκε η ανταλλαγή πληθυσμών.
Στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου η Τουρκία επέβαλε ειδικό φόρο
στους μη μουσουλμάνους με σκοπό την εθνική ομογενοποίηση του κράτους.
Όσοι δεν μπορούσαν να καταβάλλουν το φόρο υποχρεώνονταν σε
καταναγκαστική εργασία. Η πρώτη ομάδα 32 ατόμων απεστάλη για
καταναγκαστική εργασία την 27 Ιανουαρίου 1943 προς Ερζερούμ – Άσκαλε.
Όλοι ήταν μη μουσουλμάνοι της Κωνσταντινούπολης.
Μεταξύ Φεβρουαρίου και
Σεπτεμβρίου 1943 εστάλησαν 1299 άτομα σε στρατόπεδα εργασίας, εκ των
οποίων οι 21 πέθαναν ως «οφειλέτες του δημοσίου» στο Ερζερούμ-Άσκαλε. Η
υποχρέωση εργασίας επιβαλλόταν μόνο σε μη μουσουλμάνους.
Η εμπειρία ένός Εβραίου που κατετάγη σε τάγματα εργασίας δύο φορές,
το 1919-1922 και πάλι στον Β' Π.Π., περιγράφεται σε βιβλίο της
τούρκισσας ιστορικού Leyla Neyzi.
Γιατί η Ιστορία πρέπει να διαβάζεται σωστά..χωρίς υπεκφυγές και παραποιήσεις..χωρίς μικροπολιτικούς ''λιγοψυχισμούς''χωρίς φόβο αλλά με πάθος..για να εμπεδώνεται...και να μας βάζει σε συλλογισμό...Εμείς οι ''πρόσφυγες Γ' γενιάς'' το ξέρουμε από πρώτο χέρι το σκηνικό που στήθηκε τότε...Δώσαμε ανθρώπους στην Εθνοκάθαρση της Τουρκίας..και οι θείοι μου που δεν τους γνώρισα ποτέ...ο Χρήστος και η θεία μου η Δέσποινα..22 χρονών και 19 αντίστοιχα..πέθαναν στα τάγματα εργασίας...Ο Χρήστος από το κρύο ..την κακουχία..και την εξαντλητική εργασία...και η Δέσποινα στο δρόμο για τα << αμελέ ταμπουρού>> από τη δίψα και την ταλαιπωρία...Έμεινε εκεί για πάντα πάνω στην πέτρα που κάθησε να ξαποστάσει από την αδυναμία..Το μαρτύρησαν στη γιαγιά μου κάποιοι ελάχιστοι, που γύρισαν ζωντανοί στην Κερασούντα..
Δεν παίζουμε λοιπόν με την Ιστορία..και δεν πετάμε άναρθρες κορώνες ,για τόσο σοβαρά ζητήματα ζωής και θανάτου...Αν κάποιοι θέλουν να το παίζουν σπουδαίοι...ας νοιαστούν.. τα παιδιά μας να μαθαίνουν σωστά την Ιστορία...Αυτή είναι η υποχρέωσή τους για να διδάσκονται οι νέοι την αλήθεια και νάχουν στάση ζωής ανάλογη... Έτσι.. αυτά μονάχα για τη μνήμη των ανθρώπων μας !!!
Δεν είμαι εγώ ιστορικός την ιστορία να σας καταγράψω, που έτσι κι αλλιώς κι αυτή.. τις περισσότερες φορές.. με τη μεροληψία του ιστορικού είναι γραμμένη.Μα έχει η ιστορία τη δική της την αλήθεια και μιλά , μέσα από το στόμα των απλών και καθημερινών ανθρώπων.Μια τέτοια απλή και καθημερινή μα και πολύ σοφή γυναίκα , ήταν η γιαγιά μου η Σοφία .η έμορφη σαν το φεγγάρι το ολοστρόγγυλο και ροδοφέγγιστο..έτσι εφάνταζε τουλάχιστον στα παιδικά μου μάτια..
.Όλη μέρα ετραγούδαγε ψιθυριστά ..τραγούδια που σαν κλάμα και σαν μοιρολόι ,όχι μανιάτικο και φωναχτό, μα μοιρολόι πνιχτό και ήσυχο ,που την καρδιά τρυπά...Τη ρώταγα μικρό παιδάκι εγώ σαν έβλεπα τα μάτια της τα υγρά...κι εκείνη μου απάνταγε και μούλεγε τετράδιο να πάρω και τα στιχάκια της να καταγράφω,γιατί έρχονται από τον Πόντο ,από πολύ μακριά κι είναι βγαλμένα απ' της καρδιάς της τα κιτάπια..Κι εγώ την ακολούθαγα την ορμήνεια της αυτή και από τότε μες στης ψυχής μου το τετράδιο τα φύλαξα κι ας γδέρνουνε τα ανθρώπινα τα λάθη και τα ''φονικά'' και δεν στέκομαι στους άνθρωπους που τάκαναν ,γιατί κι αυτοί βαλτοί μα και θύματα συγχρόνως αν και θύτες ήταν,μιας πολιτικής και ταχτικής ,όχι μονάχα της Τουρκίας και του κράτους τους ,μα και των άλλων των κρατών..των αρπαχτικών και των διαχειριστών της πολιτικής,των μεγάλων των δυνάμεων του μεγάλου και τόσο μικρού και μάταιου τούτου κόσμου...Έτσι λοιπόν μικρούλα μου κι εγώ ξεκίνησα μου είπε :
<< Έφυγα από την Κερασούντα μου ένα πρωί και με τον πάππο σου επήγαμε στην Τραπεζούντα...κι από κει ταξίδι αρχινίσαμε πολύ μακρινό,για μια πατρίδα που δεν ήξερα κι ούτε ποτέ μου την ματάδα.Εγώ κορούλα μου από μικρή ταξίδια ονειρευόμουνα,μα όχι ταξίδια του διωγμού,από τον τόπο που γεννήθηκα την αγαπημένη μου την Κερασούντα.Αγκαλιά με τον μικρούλη μου, το Χρήστο μου 5 μηνών μωράκι και τον όμορφο πατέρα σου τον Ηλία μου, εβρέθηκα στο λιμάνι ένα πρωί, ταξίδι για το άγνωστο να ξεκινήσω,ταξίδι που δε διάλεξα μονάχη μου και με το σύντροφό μου,μα ταξίδι που μου επέβαλλαν αγρίως και εκβιαστικά οι θύτες μου και θύματα συγχρόνως ,οι μέχρι πρότινος γειτόνοι μου οι Τούρκοι..
Μα πάντα μες στη μνήμη μου κορίτσι μου μικρό,εκεί θα μένει η στιγμή,σ'εκείνο το λιμάνι της Τραπεζούντας της όμορφης,εκεί θα μένει χαραγμένη η στιγμή.. που το μωρό μου θάφτηκε απρόσμενα ,ολοζώντανο στης θάλασσας τα κρύα τα νερά..καθώς από τον πανικό,την αγωνία και το σπρώξιμο όλων των συγχωριανών μου στο βαπόρι να ανεβούν και όπου φύγει - φύγει ,για να γλιτώσουν και απ' τη χατζάρα να σωθούν.. του βρώμικου χεριού του ''εχθρού'',παρέσυραν και άδειασαν την αγκαλιά μου από το μωρό...Κι έγινε η θάλασσα του λιμανιού της Τραπεζούντας μας, ο τάφος ο παντοτινός του άμοιρου μωρού μου...
Έτσι θυμάμαι εγώ ψυχή μου τον ξεριζωμό από τη μακρινή πατρίδα μου την Κερασούντα το 1922..σαν ανεβήκαμε επάνω στο παπόρο..και μ' έφερε στην Ελλάδα μας...την άγνωστη πατρίδα μου ως τότε..Τι να σου λέω τώρα εγώ πουλάκι μου...γιατί η καρδιά μου ολημερίς τραγούδια ζωργραφίζει στο τετράδιο της ζωής !!! Σαν μεγαλώσεις και γενείς κορίτσι Ροδαλένια μου μικρή,ποτέ να μην ξεχάσεις...όχι για να μισείς..μα να θυμάσαι πως οι άνθρωποι γίνονται ''θεριά''μπροστά στο δικό τους το συμφέρον... .Έτσι ξεριζωθήκαμε εμείς !!!>>
( Απόσπασμα από τη ζωντανή αφήγηση της γιαγιάς μου της Σοφίας.. ) Κείμενο -Μνήμη μου σε λένε Πόντο - Σοφία Θεοδοσιάδη. ..............................................................................................................
Η Γενοκτονία του Ποντιακού ελληνισμού. Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος
Η γενοκτονία των Ποντίων έλαβε χώρα κατά την περίοδο (1916-1923) και
είχε ως τραγικό επακόλουθο την φρικιαστική δολοφονία 353.000
ανθρώπων....
Στις 19 Μαϊου ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάζεται στην Σαμψούντα και ξεκινά η
δεύτερη βιαιότερη περίοδος της γενοκτονίας του ποντιακού ελληνισμού. Ο
Κεμάλ που διψά για αίμα και διάστικτος απο μίσος εναντίων των ελλήνων
καθώς είναι, με την αρωγή του νεοτουρκι-κού κομιτάτου, ιδρύει την
μυστική οργάνωση «Mutafai Milliye» και ενσπείρει το μίσος εναντίων των
ελλήνων. Ρίχνονται τα σχέδια του ολοκληρωτικού αφανισμού του Ποντιακού ελληνισμού.
Είχε
παρέλθει το διάβα ολόκληρων αιώνων, μετά την ιστορικά οδυνηρή κατάληψη
της Σαμψούντας και ωστόσο είχαν μείνει άσβεστες οι εστίες του
ελληνισμού στον Πόντο και την Ιωνία. Και τώρα μόλις σε λίγα χρόνια, ο
Κεμάλ κατόρθωνε να αφανίσει τον ελληνισμό του Πόντου και της Ιωνίας και
μαζί τους έναν πολιτισμό που είχε αποτυπώσει αδρά τον ίσκιο του στην
οικουμένη.
Απέλπιδα οδός σωτηρίας για τους τραγικούς έλληνες του
Πόντου απέναντις στις φρυκαλέες βιαιότητες των Τούρκων εναντίον τους,
ήταν η οργάνωση αντάρτικου και η καταφυγή στα βουνά για να τους
πολεμήσουν. Και να προστα-τεύσουν έτσι στον βαθμό που ήταν εφικτό, τους
αμάχους και τα γυναικόπαιδα.
Και είναι βέβαιον ότι τα αθώμα
θύματα της τουρκικής γενοκτονικής θηριωδίας, θα ήταν κατά πολύ
περισσότερα, αν το γενναίο αντάρτικο που οργανώθηκε στα βουνά, απο
ατρόμητους ήρωες του Πόντου, δεν έθετε στοιχειωδώς φραγμό στις
αιμοσταγείς επελάσεις των Τούρκων στα ελληνικά χωριά.
Οι Έλληνες
του Πόντου, με τον μαρτυρικό τους θάνατο-Γενοκτονία στις προαιώνιες
πατρογονικές εστίες της ευλογημένης γης του Πόντου και της Ιωνίας,
διατράνωσαν στην αχανή λεωφόρο του χρόνου, την πολιτισμική και
πνευματική αλκή του ελληνισμού.
Στον υπέροχο..αλησμόνητο παππού μου Χαράλαμπο.. και τον θαυμάσιο πατέρα μου Ηλία...τους ''ήρωες ''των παιδικών μου χρόνων..από την Ορτού της Τραπεζούντας ορμώμενους..όπως έλεγε η ταυτότητά τους...που ''φόρτωσε'' με θάρρος ο λεβέντης ο παππούς την οικογένειά του στο παπόρο ..κυνηγημένος από τους Τούρκους..και έφτασε στην Ελλάδα...και με τα δυο του χέρια δούλεψε σκληρά και επιβίωσε και έζησε και δημιούργησε...και έδωσε σε μας τα εγγόνια του την ευκαιρία να γίνουμε άνθρωποι σωστοί και μας μόρφωσε όσο μπόρεσε..
Ένα μεγάλο Ευχαριστώ !!!
Παππού.. κι ας εκάεν το Τσάμπασιν...κι ας ερούξαν σο γουρτάρεμαν τση Ορτούς τα παλληκάρε..κι ας εφουρκίεν το μωρός...
Εσύ ζεις μέσα μας !!!
Είμαι το ποντιάκι σου.. όπως με έλεγες και ποτέ δεν το ξεχνώ !!!
Σήμερα πολύ περισσότερο από ποτέ, που ο ελληνισμός κλυδωνίζεται από την επαπειλούμενη χρεοκοπία , με την επαγόμενη πολιτισμική και
πνευματική μας κατάπτωση, οφείλουμε να αντλήσουμε ηθικές δυνάμεις, απο
την ιστορικά μεγαλουργό παρουσία των Ελλήνων στα ιερά χώματα του Πόντου
και να προβούμε σε μια δυναμική πολιτισμική και ηθικοπνευματική
αντεπίθεση, στο ευρωπαϊκό και παγκόσμιο γίγνεσθαι.Το οφείλουμε πάνω από όλα στο ηρωϊκό αίμα των μαρτύρων του έθνους μας ,των αλησμόνητων ακριτών της γλυκειάς πατρίδας του Πόντου. ╔═════════✽ ╔═════════✽ η φίλη σας Σοφία.....Θεοδοσιάδη
Να μου
χάριζαν όλους τους θησαυρούς του κόσμου, δε θα ‘δινα σ’ αντάλαγμα το
γέλιο της καρδιάς μου. Μήτε θα ‘θελα, σπρωγμένος απ’ την αγωνία μου, να
χάσω τα δάκρυά μου, για μιά άγονη ηρεμία. Κι ελπίζω, ολάκερη η ζωή μου
πάνω στη γη τούτη, να ‘ναι δάκρυα και γέλιο.Δάκρυα που εξαγνίζουν την καρδιά μου και μου φανερώνουν το μυστικό της ζωής και του μυστηρίου της.Γέλιο που με φέρνει κοντά στους συνανθρώπους μου.Δάκρυα που με ενώνουν με τους πονεμένους.
Γέλιο που συμβολίζει τη χαρά για την ίδια μου την ύπαρξη. Χίλιες φορές καλύτερος ο θάνατος από ευτυχία παρά μιά μάταιη ζωή, γεμάτη απόγνωση.Αιώνια να πεινώ γι ‘αγάπη και για ομορφιά
είναι ο κρυφός μου πόθος. Και ξέρω τώρα ότι εκείνοι που μόνο πλούτη
κρατάνε είναι δυστυχισμένοι, μα εμένα τ’ αναστενάγματα των εραστών
πιότερο με γαληνεύουν κι από τη μελωδία της λύρας.´Οταν έρχεται η νύχτα, το λουλούδι διπλώνει
τα πέταλά του και κοιμάται με τον ´Ερωτα, και την αυγή ανοίγει τα χείλη
του για να δεχτεί του ´Ηλιου τα φιλιά, που κι αν μια στιγμή τον κρύβουν
σύννεφα διαβατάρικα, γοργά όμως φεύγουν.Η ζωή των λουλουδιών είναι ελπίδα κι ολοκλήρωση και ειρήνη.
Δάκρυα και γέλιο.Το νερό χάνεται κι υψώνεται και σύννεφα
γίνεται πάνω απ’ τους λόφους και τις κοιλάδες. Κι όταν συναντά τ’ αγέρι,
πέφτει στους αγρούς κι ενώνεται με το ρυάκι που κυλάει για τη θάλασσα,
τραγουδώντας.Η ζωή των σύννεφων είναι μια ζωή αποχαιρετισμών και μια ζωή συναντήσεων. Δάκρυα και γέλιο. ´Ετσι το πνεύμα αποχωρίζεται το κορμί και
προχωράει στον κόσμο της ύλης, περνώντας σαν σύννεφο πάνω από τις
κοιλάδες της θλίψης και τους λόφους της ευτυχίας μέχρι που συναντά την
αύρα του θανάτου και ξαναγυρίζει στο ξεκίνημά του, τον ατέλειωτο ωκεανό
αγάπης και ομορφιάς που είναι ο Θεός.
Χαλίλ ΓκιμπράνΑπό το βιβλίο «Δάκρυα και Γέλιο» ...............................................................................................................
Δακρυσμένα μάτια - Σαλέας σε μουσική Μίκη Θεοδωράκη. ..............................................................................................................
Το Μάη λένε πως θα βρέξει
και ένα παράπονο θα τρέξει να σου το πει.
Πως πέρασε όλος ο χειμώνας
όπως περνάει μισός αιώνας μες στη σιωπή.
Θ’ αλλάζουν μήνες κι εποχές
και τις λιακάδες οι βροχές θ’ ακολουθάνε
κι αν μπαίνουν τ’ άστρα σε τροχιές
χωρίς εσένα οι εποχές το ίδιο θα `ναι.
Το Μάη λένε πως θα βρέξει
και ένα παράπονο θα τρέξει να σου το πει.
Ιούλιο λέν θα συννεφιάσει
Το μαύρο φως σου θα σκιάσει την αμμουδιά.
Τέλος Αυγούστου θα σου στείλω
το πρώτο του Σεπτέμβρη φύλλο απ’ την καρδιά.
Θ’ αλλάζουν μήνες κι εποχές
και τις λιακάδες οι βροχές θ’ ακολουθάνε,
κι αν μπαίνουν τ’ άστρα σε τροχιές
χωρίς εσένα οι εποχές το ίδιο θα `ναι.
Το Μάη λένε πως θα βρέξει
και ένα παράπονο θα τρέξει να σου το πει.
Αρχές Νοέμβρη θα χιονίσει
η απουσία σου θα ντύσει γη κι ουρανό.
Κι εγώ θα νιώθω πως παγώνω
σαν το καράβι που `ναι μόνο σ’ ωκεανό.
Θ’ αλλάζουν μήνες κι εποχές
και τις λιακάδες οι βροχές θ’ ακολουθάνε
κι αν μπαίνουν τ’ άστρα σε τροχιές
χωρίς εσένα οι εποχές το ίδιο θα `ναι.
Αφιερωμένο εξαιρετικά σε σένα που όπως και νάχει ...με άγγιξες...πολλές στιγμές...μ' έκανες να νιώθω όμορφη !!! Και που με έκανες να σε περιμένω...και δεν ξέρω αν θάρθεις...μα εγώ σε μύρισα...και το κρίμα είναι δικό σου... !!!
Από τα ωραιότερα τραγούδια που έχω ακούσει...γι αυτούς που πίστεψαν...αγάπησαν...προδόθηκαν..μα ακόμα είναι ζωντανοί...κι ας γλείφουν τις πληγές τους !!! Σοφία....
Το Μάη λένε πως θα βρέξει -Βούλα Σαββίδη. ....................................................................................................................................................................
