«Αυτή είναι η μοίρα της
ευτυχίας», θα μου πείτε, κι ίσως να έχετε δίκιο, ποτέ δεν κρατάει
πολύ... Είναι κι αυτός ένας τρόπος για να μπορείς να λες τη λέξη
"ευτυχία" χωρίς να ματώνουν τα χείλη σου και δίχως να πληγώνεται η
καρδιά σου. Αν ήταν για πάντα, τότε σίγουρα θα έπρεπε να βρεθεί μια άλλη
λέξη, ένα άλλο πράγμα στη θέση της... Μια λέξη που μέχρι τώρα δεν έχει
βρεθεί.
Ας γυρίσουμε όμως στο
πρώην Ευτυχισμένο Νησί. Εχουμε πολλά να ζήσουμε ακόμα.Στο σχολείο ο
συμπαθής δάσκαλος που άκουγε στο όνομα Ιωάννης Θρανίος ζήτησε από τους
μαθητές του να γράψουν ένα γράμμα στην τυφλή Κοραλλένια [...]
Η
Φωτεινούλα, που ήταν η πιο μικρή, έγραψε σε μια κόλλα χαρτί: Κοραλλένια
θα γίνεις καλά. Σε αγαπώ πολύ. Ο δάσκαλος πήρε στα χέρια του το χαρτί.
Διάβασε δυνατά στην τάξη το γράμμα της Φωτεινούλας κι έκανε μια μικρή
προσθήκη, πρόσθεσε μια μικρή λεξούλα, τη λέξη «γιατί»: Κοραλλένια θα
γίνεις καλά γιατί σε αγαπώ πολύ.
Την ίδια εκείνη μέρα που στο
Ευτυχισμένο Νησί συνέβαιναν όλα αυτά, ανοιχτά στο πέλαγος ένα αγόρι μέσα
σε μια βάρκα πάλευε με τα κύματα. Μαζί του είχε μια γυάλα με ένα
χρυσόψαρο. Πού βρέθηκε και από πού ερχόταν το αγόρι; Ζούσε σε μια χώρα
μακρινή. Ας την ονομάσουμε «Χώρα του Πολέμου». Σε αντίθεση με το
Ευτυχισμένο Νησί, η Χώρα του Πολέμου δεν γνώριζε ούτε μια στιγμή γαλήνης
και ξεγνοιασιάς [?]. Αυτή ήταν η χώρα του αγοριού. Γι’ αυτό και οι
γονείς του μια μέρα, κάνοντας πέτρα την καρδιά τους, είπαν: «Εχουμε
ακουστά μια άλλη χώρα, μακρινή, ένα ξεχωριστό νησί. Εκεί αξίζει να ζεις.
Δεν έχουμε ζωή εδώ. Το μίσος κι ο φόβος μάς κυβερνούν». «Κι εσύ δεν
είσαι πλασμένος ούτε για να μισείς, ούτε για να φοβάσαι» [...]
Το
αγόρι δεν μπορούσε να φανταστεί ότι υπάρχει στη Γη ένας τέτοιος τόπος
όπως το Ευτυχισμένο Νησί. Οπως εκείνος που γεννιέται τυφλός και δεν
χωράνε στο νου του τα χρώματα, έτσι και το αγόρι που γεννήθηκε στη Χώρα
του Πολέμου δεν μπορούσε να πιστέψει πως αλλού υπάρχει ένας άλλος τρόπος
να ζεις [?] «Βέβαια, το Ευτυχισμένο Νησί κρύβει ένα μεγάλο
μυστικό». «Tι μυστικό;» ρώτησε το αγόρι. «Ο βασιλιάς του νησιού έχει
περάσει έναν μεγάλο καημό, μια αγιάτρευτη πληγή [...]
Εχασε τη
γυναίκα του, πέθανε πάνω στη γέννα του παιδιού του... Ομως είναι και
κάτι ακόμα», πρόσθεσε η μαμά. «Ο Αιγέας απαγορεύει να μιλάς για αυτό»
«Γιατί;» απόρησε το αγόρι. «Για να προστατέψει από τη θλίψη την κόρη
του. Δεν αντέχει να λυπάται τη λύπη της θυγατέρας του. Η Κοραλλένια δεν
γνωρίζει και δεν πρέπει τίποτα να γνωρίζει για την πεθαμένη μητέρα της. Η
νεκρή μητέρα της Κοραλλένιας, αυτό είναι το μεγάλο μυστικό στο
Ευτυχισμένο Νησί». .............................................................................................................
Έγινε νύχτα κι όλα μονομιάς άλλαξαν. Η Κοραλλένια, η μονάκριβη κόρη του βασιλιά Αιγέα, ξαφνικά έχασε το φως της. Το Ευτυχισμένο Νησί βυθίστηκε στη θλίψη. Την ίδια εκείνη νύχτα, ανοιχτά στο πέλαγος, ένα αγόρι πάλευε με τα κύματα. Μαζί του ήταν ένα χρυσόψαρο, που γνώριζε μια μυστική γλώσσα. Σε λίγο θα έφταναν στο νησί της τυφλής πριγκίπισσας. Είχαν ένα σχέδιο κρυφό να εκπληρώσουν. Έρχονταν από μακριά, από τη Χώρα του Πολέμου. Κι εκεί δεν ξέρεις ποτέ αν το ξημέρωμα θα σε βρει ζωντανό ή αν κάποια αδέσποτη σφαίρα θα σε χτυπήσει κατευθείαν στην καρδιά σου κι όλα όσα ονειρεύτηκες θα γίνουν κομμάτια. Το αγόρι ήθελε να ζήσει. Κι έφερνε ένα σπουδαίο γιατρικό στο πρώην Ευτυχισμένο Νησί. Μια μαγική ιστορία για όλους όσοι επιμένουν να ζουν και να ονειρεύονται με μάτια ανοιχτά. .............................................................................................................
Λουκέτα κι αλυσίδες γέμισες τα χέρια σου ..κι έπαψες πια γονέα να θυμίζεις..Εξέχασες..ή ίσως και ποτέ σου να μην γνώριζες το ρόλο σου..που δώρο Θεού σου ανετέθη..Ω !!! Έλληνα !!!που θέλεις απ' τα γεννοφάσκια σου πρόεδρο να σε λένε..Και χρίζεσαι απ' τους γύρω σου και λέγεσαι και πρόεδρος γονέων και κηδεμόνων ..και αυτοχρίζεσαι πολλές φορές παιδαγωγός ..γιατρός ..επιδημιολόγος..όλες τις ειδικότητες εσύ σαν παντογνώστης..τις προβάλλεις για το καλό του δικού σου μονάχα του παιδιού....και λεξικό ποτέ σου εσύ δεν άνοιξες..για να διαβάσεις και να εμπεδώσεις τι σημαίνει κηδεμόνας..Κηδεμόνας δε σημαίνει κτητικός ..βασανιστής..να έχεις για σημαία σου τη φράση : << τα δικά μας τα παιδιά >>αυτά που αργά και βασανιστικά.. εσύ που απορρίπτεις τα άλλα τα παιδιά..αργά και βασανιστικά θα τους κόψεις τα φτερά...γιατί είναι τα δικά σου τα παιδιά..το χτήμα σου που πάει να πει..κι όλα τα άλλα απλά μειάσματα της φύσης.. Ανθρωποφαγία..οργή..αγριότητα..σκληράδα απάνθρωπη..ψυχής άδειασμα..γονείς σε λάθος προσανατολισμό..και λέγονται γονείς..μια λέξη μαγική..λέξη που κρύβει γέννηση..λέξη που κρύβει το μεγάλωμα της κοινωνίας και παιδιών...Φωνές κραυγές και βουητό..χαμένη η κοινή η λογική..Μέρες παράξενες και δύσκολες για τις μαθητικές κοινότητες...που θά 'πρεπε με κήπους γνώσης για να μοιάζουν...Αποκλεισμούς ζητούνε οι γονείς για τα παιδιά ενός κατώτερου Θεού..Δεν ωφελούνε οι θυμοί και οι βρισιές...δεν ωφελούνε τα λουκέτα..Ετούτα τα λουκέτα στα σχολειά..είναι λουκέτα που αγόρασες για το δικό σου πνεύμα που είναι λιγοστό..για την δική σου την καρδιά ..για το δικό σου νου...
Το ποτάμι πάντα έχει μια ροή..κι αν ακόμα την αλλάξεις και μπορείς..φράγματα τεχνητά να στήσεις..θα ξεσπάσει κάπου το νερό..αργά ή γρήγορα είναι βέβαιο και τότε εσύ ξανά θα πλημμυρίσεις..Να αποκλείσεις βάλθηκες εσύ γονιέ μου και να ''πετροβολείς''με το λόγο σου..κρεμώντας αλυσίδες στα σχολειά..μην τύχει και την πόρτα τους διαβούν τα προσφυγόπουλα. Είσαι ο πλέον καθαρός μέσα στη γη ..ω!! Έλληνα!!και άλλος σαν εσένανε κανείς..σε όλη την Πλάση δεν υπάρχει..Τι εγωισμός ανόητος..αστήριχτος..υπερφίαλος..!!! Τι γνώση ελλειπής σε ταλανίζει..!!!
Να προνοήσεις πάντα αγνοούσες και αγνοείς..για τα φαινόμενα που έρχονται και σκάνε στα ποδάρια σου μπροστά..ίσως να διαμαρτυθείς και να μου πεις πως διόλου μα καθόλου δεν φταίς για τα φαινόμενα της προσφυγιάς εσύ..Να το δεχτώ και να σου πω.. πως άλλοι σχεδιάζουνε τον κόσμο..Μα είσαι μέσα σ' αυτόν τον κόσμο και εσύ και άγρυπνος να μένεις επιβάλλεται..να συμμετέχεις και να βρίσκεις λύσεις..Γιατί για όλα τα προβλήματα που δημιουργεί ο άνθρωπος..για όλα έχει και τη λύση..Πήγαινε σπίτι σου και σκέψου ήρεμα και ψύχραιμα και ταπεινά..και βρες και πρότεινε μια λύση..
Σταμάτα να πετροβολάς ψυχές αθώων και ανήλικων παιδιών..Φυτεύεις μίσος και οργή..τραύματα και πληγές αγιάτρευτες ανοίγεις..Φύτεψε στο μυαλό σου εσύ και πίστεψε..όχι μονάχα να το λες..πως δεν υπάρχουνε παιδιά ..από φιλοσοφικής απόψεως..ενός κατώτερου Θεού..Κι αν το πιστέψεις και το επεξεργαστείς καλά αυτό..ίσως κι εσύ να γαληνέψεις..και να ' χεις χτίσει με ένα λιθαράκι σου μικρό..το οικοδόμημα για την πανανθρώπινη Παιδεία..και τη γαλήνη και ανάταση ψυχών... Το δέντρο της Παιδείας είναι γεμάτο από κλαδιά..πολλά κλαδιά και φύλλα πλούσια..και δεν περιορίζεται στα''δικά μας'' στα δικά σου τα παιδιά...
Στάλες πέφτουν κι ο καιρός
σκοτεινιάζει μοχθηρός
φτάνουν σύννεφα και φαίνεται
πόσο εχθρός είναι ο καιρός.
Μπόρα αρχίζει κι έχω βγει
μεσ’ στους δρόμους σαν τρελή
το φεγγάρι τρέχει βιάζεται
να κρυφτεί απ’ την απειλή.
Μες στ’ αγιάζι στη βροχή
κει που τρέμουν οι φτωχοί
παθιασμένα αγαπηθήκανε
δυο παιδιά μεσ’ στη βροχή.
Το αγόρι είχε ενοχή
το κορίτσι απαντοχή·
στο σκοτάδι φιληθήκανε
και χαθήκαν στη βροχή.
Δεν τους ζήτησε κανείς
ή γονιός ή συγγενής
ένα σύννεφο τους τύλιξε
και το πάθος μιας φωνής.
Μες στ’ αγιάζι στη βροχή
δεν συνάντησα ψυχή
τα παιδιά που αγαπηθήκανε
φύγαν σ’ άλλην εποχή.
Είμαι στο τέλος είσαι αρχή
στ’ όνειρό μου εγώ πιστή
κι αν η μπόρα πια σταμάτησε
η φωνή μου έχει σβηστεί.
Aνάψανε κι απόψε τα φώτα.. της Κυριακής του απόβραδου.. της μέρας μας αυτής..εκεί μες στον πεζόδρομο της πόλης μου ..της μέρας τούτης της γιορτής για τη ζωή του καθενός.. που θά 'πρεπε να μοιάζει... χαμήλωσαν τα φώτα μέσα στην κάμαρά μας..Τώρα θα αρχίσουνε τα ψέμματα, που θα αραδιάσουν μερικοί από εμάς..κουβέντα ίσως ανειλικρινή θα πιάσουμε με τον πολύτιμο εαυτό μας..τι όμορφα περάσαμε και σήμερα..τα χοροπηδητά και τα χαζοχαρούμενα γελάκια τα απροσάρμοστα με την πραγματικότητα..ντυμένα ..κολλημένα εκεί στη γύμνια της ψυχής ..που ήρθε και στάθηκε απέναντι..στάθηκε εκεί στο λιγοστό το φως του καντηλιού...Η γύμνια του κορμιού και της ψυχής..που ψάχνει ρούχο απαλό ..ζεστό για να φορέσει... .Είναι αλλεργικό το δέρμα μου στα νάιλον υφάσματα..ψάχνω βαμβακερό να είναι πάντοτε το νυχτικό μου..Αυτό που θα φορώ κατάσαρκα τα βράδια σαν θα πέφτω στο κρεββάτι μου..τη γύμνια του κορμιού μου να αγκαλιάζει..
Αν με ρωτήσετε γιατί επιμένω τόσο στο βαμβάκι το αγνό..και αν πάλι μου πείτε πως είμαι ντεμοντέ..που ψάχνω ''υφάσματα'' ακριβά το σώμα για να ντύσω..θα σας απαντήσω αδίσταχτα..πως θέλω η αληθινή η ζεστασιά.. που το κορμί μου τυλιγμένο με αληθινά ''υφάσματα'' αποπνέει..να 'ρθει και να την τυλίξει απαλά και της ψυχής αυτή τη γύμνια...που ώρες - ώρες είναι τόσο φανερή στα μάτια μου μπροστά..που θυμώνω ανεπανόρθωτα..που αφέθηκα..το άντεξα..το νάιλον το νυχτικό..εγώ να το φορέσω.. .Άνθρωπος μες στο γίγνεσθαι κι εγώ ετούτης της μοδός ..πως να ξεφύγω άραγε κάποιες στιγμές ..απ' το γυαλιστερό και το εύκολο..που απλόχερα η εποχή μας το προσφέρει ? Μα όσες κι αν το επροσπάθησα φορές.. κι αν επιέσθηκα φόρεμα ξένο νάιλον επάνω μου για να βάλω ..αντέδρασε κατόπιν η ψυχή..και αρρώστησε το ίδιο το κορμί μου...
Πόνεσα σε πολλά σημεία του κορμιού και νόμισα πως έπαθα αρρώστεια που ζητούσε γιατρικό..καθόλου δε μου πέρασε απ' το νου..πως ήτανε αυτά σημάδια της ψυχής μου..τα κοιλοπονήματα.. οι πονοκέφαλοι.. οι τρελλοί οι χτύποι της καρδιάς μου...Σύνελθε λέω κοπέλα μέσα μου..σύνελθε εσύ καλή μου..πέτα τα νάιλον..τα αλλεργικά..τα ψεύτικα ..τα δήθεν και τα κάπως..Αγνόησε τα επικοινωνιακά παιχνίδια των τριγύρω σου..γίνε ο εαυτός σου..Πονάς.. να κλάψεις ..ξέσπασε..άφησε ελεύθερο τον εαυτό σου..Διψάς.. πεινάς για αίσθημα και τις ανθρώπινες τις σχέσεις ?..μη φοβηθείς να εκφραστείς..να είσαι πάντα ο εαυτός σου..άσε τους άλλους γύρω σου να κρύβονται στις τρύπες τους..δε σου ταιριάζουν οι κρυψώνες τους..δε δήλωσες εσύ ποτέ σου δημοσιοσχεσίτης..
Αν έχεις αίσθημα αυτοσυντήρησης γερό..αν αγαπάς πραγματικά τον εαυτό σου..κι αν ευτυχία ψάχνεις για να βρεις αληθινή..πάψε να συμβιβάζεσαι και στο ελάχιστο..να 'σαι ο επαναστάτης της ψυχής σου..Μπαίνεις μες σε κοπάδια και αναγκάζεσαι να παίζεις με τους όρους τους ..ξεσκίζοντας το όμορφο και το βαμβακερό το νυχτικό σου ?..εεε..τότε είσαι άξιος της μοίρας σου..και ένας ανελέητα δυστυχής και απόλυτα συμβιβασμένος...Βαρέθηκα τα ψεύτικα τα χαχανητά..τις ψεύτικες τις νάιλον κορδέλλες...Γέλιο αληθινό να στέκεται στα χείλη μου ζητώ..που να πηγάζει απ' την ψυχή μου...
Έβρεχε απόψε αποβραδίς...και μούσκευε το χώμα στις αυλές ..Φωτίζαν οι αστραπές τον ουρανό και μήναγαν πολύ βροχή θα ρίξει...Πλημμύρισαν στα ξαφνικά οι δρόμοι μες στην πόλη...κι απορρημένοι οι διαβάτες οι περαστικοί..το φόβο ζωγραφίσαν στη ματιά..μην τύχει και η βροχή η σιγανή γίνει έτσι στα ξαφνικά μια καταιγίδα...και πλημμυρίσουνε για άλλη μια φορά σπίτια κι ανθρώποι .. και ποτάμια...Μα εγώ που τόσο τη βροχή αγαπώ.. στέκω ακίνητη στο παραθύρι μου μπροστά..και δε φοβάμαι πια..ήδη πλημμυρισμένη είμαι απόψε μέσα μου ..από τα λόγια τα όμορφα ..τα συναισθήματα τα τρυφερά..που ηχούν από μακριά στ' αυτιά μου...Φτάνουν κοντά μου γρήγορα ..τα βλέπω ..τα γροικώ.. τα ξεδιαλύνω καθαρά στο τοπίο αυτό το αποψινό.. το ομιχλώδες..
Μελωδία
βιολιού.. με συνοδεία πιάνου ανάμεικτη.. τα λόγια τα γλυκά και τρυφερά ερωτευμένων..που φέρνει από μακριά η βροχή απόψε μες στ' αυτιά μου.. λουλούδια όπου
ανθούνε πρόωρα μες στις καρδιές..ακόμα πριν η Άνοιξη να φτάσει...Δεν τα
τρομάζουνε τα καταχείμωνα...είναι ανθεκτική η μυρωδιά και σπάνια..μονάχα
σαν αποφασίσουν να ανθούν....Είναι παράξενη απόψε η βραδιά..
Παίζουν κρυφτούλι μέσα μου τα συναισθήματά μου..Τρέχουνε να κρυφτούνε στην ''παλέτα της καρδιάς''..μην τύχει και τα βρέξει η βροχή..μην τύχει και μουσκέψει το όνειρο..και ξαφνικά βρεθώ στο ανήλιαγο και σκοτεινό''υπόγειό''μου...Φθινόπωρο υγρό και βροχερό και ομιχλώδες..Φθινόπωρο ρομαντικό για ''τους'' που το τοπίο τους αγγίζει...
Απλώνω στο τζάμι τα δάχτυλα..σταγόνες να αγγίξω προσπαθώ..μα το τραβώ δισταχτικά..μην τύχει και χαλάσω το όνειρο, που στάθηκε μπροστά μου..Κυλούνε γρήγορα οι σταγόνες της βροχής..γίνονται γρήγορα ρυάκια του νερού και παρασύρουνε μαζί και τα όνειρά μας...Χρυσό Φθινόπωρο στις πόλεις ..στα χωριά..χρωματιστό Φθινόπωρο για τους ερωτευμένους..Ανάκατα τα συναισθήματα μες στην ψυχή μου απόψε..απόψε που όλα βρέχονται..δροσίζονται απαλά..ρουφούν ζωή απ' τη βροχή να ξαναγεννηθούν...μα το όνειρο μένει άβρεχτο..βγάζει ξανά φτερά...
Συχνά..στην κοίμηση του δειλινού..στο τέλεμα της μέρας..η ψυχή μου αναζητούσε ένα σάλεμα αέρινο..παρά που η μέρα μου εκύλαγε σκληρά..κι ούτε που γνώριζα την έκβαση της αύριον ημέρας..Όμως όταν σκοτείνιαζε για τα καλά..εκεί στην άκρη μου του κρεββατιού..και στο ανοιχτό παράθυρό μου..ανάμεσα απ' τη μοσχοβολιά της δεντρολιβανιάς του παρτεριού..και της γαρδένιας του αρώματος της γλάστρας μου ..η ψυχή την έμπαση στης μνήμης μου..στης νοσταλγίας και της θύμησης τα μονοπάτια με οδηγούσε.. Μ' αρέσουνε τα ξεφυλλίσματα των τετραδίων μου..πάντα κρατούσα ημερολόγια..από μικρή κι ανώριμη ακόμη σαν παιδούλα..Δεν πίστευα ποτέ μου εγώ πως κάποιον άλλον θα ενδιέφεραν αυτά που θα κατέγραφα..μονάχα τη στιγμή και το λεπτό αποτύπωνα.. του ξεχειλισμένου συναισθήματός μου..που έψαχνε''ποτήρι''να γεμίσει και να μπει..μη στάξει κάτω και χαθούν οι σταλαματιές μου ..για μένα οι πολύτιμες..του συναισθήματός μου..Όχι πως εφοβόμουνα πως θα σκορπίσει καταγής..θα τσαλαπατηθεί και θα χαθεί στο πέρασμα του χρόνου..
Πάντα πρωταγωνίστρια μικρή κι αδύναμη , αθώα μα και αληθινή,ετολμούσα και κατέγραφα τα χρόνια τα αυθόρμητα αυτά.. χωρίς καρικατούρες και διαστρεβλώσεις ωραιοποίησης..να επιχειρώ μονάχη μου τον
κόσμο για να καταλάβω..Κι άλλοτε να το πετυχαίνω αυτό κι άλλοτε να αποτυγχάνω οικτρά, να θλίβομαι και να μεγαλώνουν καθημερινά τα εσωτερικά μου αδιέξοδα και να 'ρχονται φορές - φορές να προσπαθούν να με συνθλίψουν..
-Τα
συναισθήματά μου ..που κυριαρχούσανε πάντα της λογικής..σ' αυτήν την τόσο τρυφερή και αθώα ηλικία.. ήταν αρχικά εντόνως δυνατά..ήταν η διάθεσή μου ανάλαφρη, γεμάτη αισιοδοξία η ψυχή και
αποφασιστικότητα ο νους,γρήγορα όμως ερχόταν η ζωή και η σκληρή πραγματικότητα και τα μετέτρεπε σε δυσαρέσκεια, δειλία, αίσθημα πανικού.. και τρόμος να κυριαρχεί στο άγνωστο κάθε φορά που η καθημερινότητα προτάσσει..το λένε οι σελίδες μου αυτό..καθώς με μανία περισσή σ' αυτές ξαναγυρνάω...
Ό,τι μας άγγιξε και έτσι και αλλιώς εκαταγράφηκε στο ''δίσκο'' το σκληρό μας..Μα να..εκείνα εκεί τα βράδια τα μοναχικά..που χώνομαι κάτω απ' την κουβερτούλα μου να ζεσταθώ..να χουχουλιάσω..τραβάω πότε- πότε απ' το συρτάρι μου εκείνα τα τετράδια..με τα χρωματιστά εξώφυλλα ..που με πηγαίνουνε ξανά σε δρόμους ξεχασμένους που περπάτησα...Αποτυπώματα μιας άλλης εποχής..χρόνια της αθωότητας..αγάπη και συγκίνηση και ενθουσιασμό γεμάτα..
Ορμή και θάρρος..τόλμη και ρίσκο και όνειρα..οι σελίδες των ημερολίων μου γεμάτες...Υποσχέσεις και αγάπες και έρωτες νεανικοί..με όρκους αιώνιους γραμμένοι..που χάθηκαν σε μια βραδιά στο πρώτο φύσημα του ανέμου..ήρθε η ζωή και τους αθέτησε..διέψευσε το πείσμα ..την ορμή..το ρίσκο το νεανικό..που το πέρασμα του χρόνου αλλοιώνει..έρχεται και σε βρίσκει ο ''συντηρητισμός''..φοβάσαι να τολμήσεις...
Γυρνάω τις σελίδες τους αργά - αργά και βλέπω μπρος μου το μεγάλωμα που έκανα..πως άλλαξα μυαλά..πως βλέπω εκείνο εκεί το λεπτό που κατέγραψα και πως το βλέπω τώρα...Άλλαξε πολύ η ματιά μου από κείνη τη στιγμή..μα όχι και το ίδιο το συναίσθημα..Έγινε ακόμη πιο βαθύ..κάτι σαν χαρακιά..που ο χρόνος μας δωρίζει απλόχερα..καθώς τον περπατάμε..σοφότεροι καθώς γινόμαστε και ώριμους μας θέλει..
Άλλα πάλι βράδια στέκομαι με τα μάτια της ψυχής μου ανοιχτά..δε θέλω τίποτα να αλλάξω από κείνα τα γραπτά..που τόσο αθώα με οδήγησαν..με έκαναν να υποψιάζομαι.. μα δεν με άφησαν να λερωθώ...κάνανε τα ταξίδια μου πιο ασφαλή..σαν πάνω τους ταξίδευα.. Αποτυπώματα ζεστά που μοιάζαν θεϊκά..αποτυπώματα που κραταγράφηκαν και κρατούν επάνω μας χρόνια πολλά...γεμάτα συναίσθημα και αγάπη...αποτυπώματα που μας ανέβασαν σε αιθέριους ουρανούς κι άλλοτε μας κατέβασαν στα Τάρταρα...όλα δικά μας αποτυπώματα..σαν τατουάζ με ανεξίτηλο μελάνι χαραγμένα...Κι όχι ..δεν με αφήσανε.. ποτέ δεν με προδώσανε αυτά..όσο κι αν ταξιδεύοντας στον τωρινό το χρόνο..πατώντας πάνω σε βάρκες με σανίδια σάπια και σαθρά..σανίδια τάχατες ώριμα ..σανίδια ασφαλή..ποτέ μου δε με αφήσανε στον πάτο να βουλιάξω...
Μνήμες πολύτιμες των τετραδίων μου..πόσο σας αγαπώ τα βράδια τα μοναχικά..όταν σας παίρνω αγκαλιά..να με ζεστάνετε κάτω απ' την κρύα κουβερτούλα...Μ' αρέσει με την πένα μου να βρίσκω ένα κενό.. εκεί μες στο παλιό μου το τετράδιο..να συμπληρώνω κάτι απ' την καινούρια τούτη μέρα μου που πέρασε..κάτι που με χάϊδεψε γλυκά..σαν ένας άνεμος περαστικός..βάζοντας ένα παραπεμπτικό.. και για την άλλη που θα ξημερώσει μέρα...
Κάποτε πριν πολλά χρόνια ζούσε ένα αγόρι τόσο ευαίσθητο και καλόκαρδο
που μια κακιά μάγισσα θύμωσε τόσο μαζί του που αποφάσισε να του στείλει
τη νεράιδα του Σκότους για να το πάρει με το μέρος της.
Μια νύχτα που το φεγγάρι έπαιζε κρυφτό με τα σύννεφα, πήγε η Μαύρη
νεράιδα στο σπίτι του νέου. Σύρθηκε κρυφά μες τους ίσκιους και τρύπωσε
στο δωμάτιό του. Το παλικάρι κοιμόταν ήσυχα και γαλήνια. Έβλεπε ένα
όμορφο όνειρο και χαμογελούσε.
Η νεράιδα πλησίασε αθόρυβα, κοίταξε το γαλήνιο βλέμμα του και ζήλεψε
που ένας θνητός μπορούσε να νοιώθει τόση ηρεμία την ώρα που κοιμόταν.
Έβγαλε το μαύρο πουγκί που είχε πάντοτε κάτω από τον μεταξωτό της
μανδύα, και του έριξε στο στόμα λίγες σταγόνες. Λίγες σταγόνες από το
φίλτρο της Λησμονιάς. Έριξε μια τελευταία ματιά πίσω της και έφυγε
γελώντας.
Όταν ξύπνησε ο νέος το πρωί, δεν θυμόταν ποιος ήταν. Δεν θυμόταν τι
ήταν. Βγήκε στο δρόμο, περιπλανιόταν σαν χαμένος, κοίταζε γύρω του σαν
να έβλεπε τα πάντα για πρώτη φορά. Τότε πετάχτηκε μπροστά του η νεράιδα
με τα μαύρα, του χαμογέλασε, και το χλωμό της πρόσωπο έλαμψε.
Πόσο όμορφη του φάνηκε! Ψιλόλιγνη και λυγερή με τα μεγάλα της μάτια να
κοιτούν κατευθείαν στην ψυχή του. Το βλέμμα της ήταν σκοτεινό και το
χαμόγελό της θλιμμένο, μα γι αυτόν είχε την λάμψη του Ήλιου.Ήταν το πιο
όμορφο βλέμμα που είχε δει ποτέ!
Σαν υπνωτισμένος την ακολούθησε. Ο κόσμος έβλεπε τον νέο να ακολουθεί
τη μαυροφορεμένη γυναίκα χωρίς να κοιτάει τίποτα άλλο, χωρίς να ρίχνει
ένα βλέμμα πουθενά αλλού, παρά μόνο στη μορφή που προχωρούσε εμπρός του
κι απορούσε:Μα καλά, δεν βλέπει που πηγαίνει; Δεν καταλαβαίνει ότι ακολουθεί τη Μαύρη νεράιδα; Θα τον οδηγήσει στο χαμό του!"
Κανείς όμως δεν του έλεγε τίποτα.Κανείς δεν τον έπιασε από τους ώμους
να τον συνεφέρει. Όλοι κοιτούσαν και λυπόνταν. Η ζωή συνεχίζεται, τι κι
αν ένας ακόμα νέος έπεφτε στα αδηφάγα χέρια μιας Μαύρης νεράιδας....
Καλό θέμα συζήτησης, μα μέχρι εκεί.
Ό,τι δεν μας αγγίζει, δεν μας αφορά. Μέχρι να μας αγγίξει...Μόνο
τότε ασχολούμαστε, μόνο τότε φωνάζουμε και διαμαρτυρόμαστε γιατί κανείς
δεν είπε κάτι, γιατί κανείς δεν μας ξύπνησε από το λήθαργο...
Ο νέος την ακολουθούσε ολόκληρη τη Μέρα. Ο Ήλιος άρχιζε την κάθοδό του κουρασμένος πια, όταν εκείνοι, έφτασαν σε μια λίμνη.Ήταν
μια όμορφη λίμνη γεμάτη με νούφαρα που επέπλεαν επάνω στα πράσινα νερά
της. Καλαμιές σκέπαζαν τη μία της πλευρά, και θάμνοι θεόρατοι, την άλλη.
Τα δένδρα ήταν ψηλά και έκρυβαν το φως του Ήλιου.
Η υγρασία δημιουργούσε καπνό που αναδυόταν αργά προς τον ουρανό. Φωνές
πουλιών και πετάγματα εντόμων δεν ακούγονταν πουθενά. Μια απίστευτη
ησυχία πλανιόταν γύρω.Εκεί σταμάτησε η νεράιδα.Γύρισε τον κοίταξε κατευθείαν στα μάτια και του έγνεψε να πλησιάσει.
Σαν να ξύπνησε από το λήθαργο ο νέος, κοίταξε τρομαγμένος γύρω του. "-Που
είμαι;" ψέλλισε. "-Εδώ μαζί μου..." του είπε η νεράιδα. "-Εδώ είναι το
σπίτι σου, μαζί μου." Πέταξε το μανδύα και του έπιασε το χέρι. "-Έλα,
έλα να βουτήξουμε στο νερό. Είναι δροσερά και όμορφα."
Θαμπώθηκε από την ομορφιά του κορμιού της. Ήταν σφιχτό και γεμάτο
καμπύλες. Την ακολούθησε υπνωτισμένος. Βούτηξαν στα νερά κι άρχισαν να
παίζουν. Έρχονταν όλο και πιο κοντά, οι ανάσες μπερδεύονταν, λαχάνιαζαν.
Τα χάδια τους έγιναν πιο τρυφερά.Η καρδιά του νέου άρχισε να χτυπά δυνατά.
"Πόσο τυχερός είμαι...." σκέφτηκε. "Αλήθεια, πόσο μεγάλη τύχη ήταν να γνωρίσω ξαφνικά μια τόσο όμορφη γυναίκα....!"
Οι μέρες κυλούσαν με χάδια και φιλιά. Ο νέος ένοιωθε ευτυχισμένος εκεί.
Μέσα στο συνεχές μισοσκόταδο ανακάλυπτε πράγματα που δεν είχε ποτέ
φανταστεί.
Ο καιρός όμως περνούσε, και η νεράιδα άρχισε να δυσανασχετεί. Δεν τον
άφηνε πλέον να την αγγίζει όπως πριν.Δεν τον άγγιζε ποτέ. Δεν τον φώναζε
κοντά της. Καθόταν μόνη σε ένα βραχάκι, και χανόταν μέσα στις σκέψεις
της.
Τότε εμφανίστηκε η μάγισσα. Ήρθε ξαφνικά μέσα σε ένα μαύρο σύννεφο.
Κάτι είπε στη νεράιδα και αυτή τον κοίταξε με βλέμμα λυπημένο. Ανέβηκε
στο σύννεφο και πέταξε μακριά μαζί της.
Ο νέος έμεινε αποσβολωμένος να κοιτά. Δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί έφυγε. Τι είχε κάνει;"Δεν μπορεί, θα ξαναγυρίσει... Δεν μπορεί να φύγει έτσι ξαφνικά, χωρίς ένα αντίο, χωρίς μια λέξη..."
Περίμενε εκεί....Περνούσαν
οι εβδομάδες και ο νέος έστεκε πάντα δίπλα στη λίμνη. Οι μέρες έσερναν
τις ώρες τους αργά, βασανιστικά. Κοιτούσε πάντοτε ψηλά, στον ουρανό.
Κάθε φορά που έβλεπε ένα μαύρο σύννεφο να πλησιάζει σπρωγμένο από τον άνεμο, αναθαρρούσε.Η
καρδιά του πετάριζε. Περίμενε το σύννεφο να φέρει τη νεράιδα του πίσω.
Εκείνο έφερνε όμως μόνο βροχή. Η νεράιδα δεν ξαναγύρισε ποτέ.
Καθόταν στην άκρη της λίμνης και αναρωτιότανΓιατί;"
Καμία απάντηση από πουθενά... Η μάγισσα μόνο πέρναγε καβάλα στο σύννεφό
της και γέλαγε χαιρέκακα. Τώρα να σε δω θνητέ, που πήγε η γαλήνη και η
ηρεμία σου....
Γιατί χάθηκε η ομορφιά της ψυχής σου; Έτσι είναι πάντα... Έτσι θα
γίνεται πάντα... Όλοι σας χρειάζεστε μια πλάνη, μία σκιά να βαραίνει τα
μάτια για να καταλάβετε, να σταματήσετε να είστε ευτυχισμένοι".
Μήνες ολόκληρους τον κοίταζε και γελούσε. Τον έβλεπε να μαραζώνει και η
καρδιά της ευφραινόταν. Μέχρι που κάποια στιγμή πέρασε πάνω από τη
λίμνη η μάγισσα με το λευκό σύννεφο.
Είδε ο νέος το σύννεφο που κατέβαινε και άρχισε να τρέχει προς τα εκεί.Ένα τεράστιο χαμόγελο εμφανίστηκε ξανά και το πρόσωπό του έλαμψε. Όμως στο σύννεφο ήταν μόνο μια μάγισσα που το κοίταζε με λύπη.
"-Τι κάνεις εδώ πέρα μόνος σου; Ποιος είσαι;
"-Εγώ περιμένω την αγαπημένη μου να έρθει πάλι στη λίμνη μας. Την
ξέρεις; Φοράει ένα μαύρο μανδύα και είναι πολύ όμορφη. Έχει ένα θλιμμένο
χαμόγελο... Έφυγε μια μέρα με ένα μαύρο σύννεφο και δεν ξαναγύρισε."
Η μάγισσα κατάλαβε.."-Έλα" του είπε... "Έλα να σου πω...."
"-Τι μπορείς να μου πεις εσύ μάγισσα; Που είναι η αγαπημένη μου;"
"-Έλα να σου δείξω."
Ανέβηκε ο νέος στο σύννεφο και πέταξε μαζί με τη μάγισσα πάνω από βουνά
και πεδιάδες. Έφτασαν σε ένα δάσος σκοτεινό όσο και η λίμνη του. Εκεί
υπήρχαν δύο σκιές που πήδαγαν από βράχο σε βράχο. Γέλια αντηχούσαν και
κραυγές. Αναγνώρισε τη φωνή της...
Μα που ήταν; Τι έκανε εκεί;
"-Γιατί;;;" ρώτησε τη μάγισσα.
"-Δεν υπάρχει γιατί. Έτσι είναι ο κόσμος. Έτσι ήταν και έτσι θα
παραμείνει για πάντα. Δεν χωράει καλοσύνη και γαλήνη μέσα του. Πρέπει να
υπάρχουν σκιές παντού."
"-Γιατί όμως; Ποιον πειράζει αν όλα είναι φωτεινά; Αν υπάρχει παντού χαρά και αγάπη;"
Η μάγισσα δεν του απάντησε. Τον κοίταξε μόνο και κούνησε το κεφάλι της.
"-Δεν κατάλαβες ακόμα; Ακόμα δεν μπορείς να καταλάβεις ότι τα ωραία
πράγματα πρέπει να κρατούν για λίγο; Τι θα ήταν η ζωή σας αν παντού
βασίλευε η ευτυχία; Ποιος θα μπορούσε να αντέξει αν όλα ήταν γύρω του
όμορφα και εύκολα; Πως θα μπορούσες να κοιμηθείς, να ονειρευτείς εάν όλα
είναι λουσμένα στο φως; Πως θα μπορούσες να νοιώσεις την χαρά της
ηρεμίας αν ήσουν πάντα ήρεμος";
"-Βλέπεις παλικάρι μου, ακόμα κι ο Ήλιος, δύει τη μισή μέρα. Παραχωρεί
το θρόνο του στο βασίλειο των Σκιών. Μέσα εκεί ζει ο Έρωτας. Το υπέρτατο
συναίσθημα ανήκει στη Νύχτα. Ανήκει στις Σκιές."
Ο νέος κατάλαβε.Όλα
είναι μία αντίφαση. Η ευτυχία είναι ένα Όνειρο που κρατάει για λίγο.
Είναι μια Στιγμή που τη ζούμε για να μας λείψει. Τότε καταλαβαίνουμε την
αξία της. Τότε νοιώθουμε.
"-Έλα πάμε πάλι πίσω. Εκεί στην πόλη από όπου ξεκίνησες. Τώρα ξέρεις. Τώρα μπορείς να ζήσεις κι εσύ σαν Άνθρωπος."
"-Ναι, τώρα πόνεσα. Έμαθα."
"-Όχι ακόμα. Αλλά τώρα, μπορεί να μάθεις κάποτε." ... είπε η μάγισσα και γύρισε το σύννεφο πάλι στον ουρανό.
Η μέρα χάραζε και ο ορίζοντας ρόδιζε στο βάθος. Ένα ουράνιο τόξο
σημάδευε το τέλος της μπόρας κάπου μακριά. Ο Ήλιος κόκκινος, σκορπούσε
το φως του παντού. Μια ακτίνα ζέστανε το πρόσωπο του νέου.
Έκλεισε τα μάτια κι ονειρεύτηκε τη νεράιδa του.Τι κι αν ήταν Μαύρη; Ήταν δικιά του, έστω και για μία στιγμή...
"-Σε ευχαριστώ Μαύρη νεράιδα" φώναξε. "-Σε ευχαριστώ που με έμαθες να νοιώθω. Με έμαθες ότι όλα είναι περαστικά."
"-Πάμε... Ο κόσμος είναι γεμάτος νεράιδες. Ήρθε η ώρα να ψάξεις τη
Λευκή νεράιδα. Είναι κάπου εκεί έξω και σε περιμένει...."
Να τα φυλάξω μου εμήναγες τα άνθια τα ανοιξιάτικα αυτά της πασχαλιάς...Τα φύλαξα και τα 'βαλα δίπλα στους λεπτοδείχτες.. του ρολογιού μου της καρδιάς τους χτύπους να μετράνε...Άδειο ήταν το δωμάτιο και έκαναν αντίλαλο του ρολογιού οι δείχτες.. Μετρούσανε αργά και βασανιστικά πάντα τον ερχομό σου...Μα οι πασχαλιές καθώς μαραίνονταν μου θύμιζαν..πως έρχονται μονάχα τα άνθια τους τα μοσχοβολητά.. μόνο τις Άνοιξες..κι ανθούνε..και τώρα εξεχάστηκες στα μακρινά πορτοπαράθυρα.. έρχεται ο Χειμώνας...Δεν είναι η εποχή που ανθίζουνε αυτές οι πασχαλιές.. κι αλλού.. σε άλλα άνθια πότισες βροχή ψιχαλιστή...σε άλλα άνθια τώρα σκόρπισες την ''ανοιξιάτικη'' δροσιά σου..
Μένω ώρες ακίνητη στους λεπτοδείχτες μου του ρολογιού...μετρώ τις ώρες...τις στιγμές..τα δευτερόλεπτα τα άδεια ..τα κενά.. Μοιράζομαι τις σκέψεις σου χωρίς να σε κοιτάζω...Μα αν τα μάτια είναι ο καθρέφτης της ψυχής...πως να καθρεφτιστώ μονάχη ? Σε τίνος μάτια να ακουμπήσω τη ματιά...να λάβω τα μηνύματα.. να ζωγραφίσω εικόνες ? Με τυραννούν οι λεπτοδείκτες μου βράδια πολλά καθώς ακούω τον ήχο τους του ρολογιού..οι ώρες σαν περνάνε...Χτυπάει κάθε μια ώρα εκεί το καμπανάκι μέσα στην ψυχή μου....Και τότε έρχονται οι μουσικές.. τον βασανιστικό τον χτύπο τους για μια στιγμή να σταματήσει..να διακόψει αυτό το μέτρημα του χρόνου του χαμένου.
Μέσα
χαμένη απ' τα βιολιά..και τις ''αγγελικές'' φωνές..τολμώ για να σε
ζωγραφίσω..ήρθες κι εστάθηκες μπροστά μου μες στο σύννεφο...μου γνέφεις
απόψε.. με κοιτάς..να ' ρθω να σου μιλήσω...Πως να φωνάξω ..τι
φωνή..ποιά λαλιά μου εγώ για σένα νε να χρησιμοποιήσω..Αν χρησιμοποιήσω
ανθρώπινη λαλιά..φοβάμαι μη σε σκιάξω..και μου χαθείς ξανά στα σύννεφα
και μονάχη μου απομείνω...Να χρησιμοποιήσω φωνή νυχτοπουλιού..πάλι θα σε
τρομάξω...
Θα μείνω άγρυπνη κι απόψε ως το πρωί..να δανειστώ αηδονιού
λαλιά..να σου γλυκομιλήσω.. μην τύχει κι έρθεις πιο κοντά..να αισθανθώ
πως δεν είσαι ένα όνειρο..μια οπτασία της βραδιάς...που ο νους μου τηνε πλάθει. Το αποτύπωμα που άφησες ..ακόμα δεν ξεθώριασε ..μέσα μου ''φωσφορίζει'' ..να μου θυμίζει ανελέητα..και να 'ρχεται στα χείλη μου ψιθυριστά..πόσο ακόμα εσύ μου λείπεις....
Μουσικές σαν από ''ουράνιο'' πεντάγραμμα..από τα δάχτυλα της μοναδικής Ελένης Καραϊνδρου..ένα βαλς δίπλα στο ποτάμι..από την τελευταία ταινία του Αγγελόπουλου.. << η σκόνη του χρόνου>>....Η σκόνη του χρόνου...λέω εγώ...που όταν κατακάθεται στο δρόμο της ψυχής ..γίνεται δρόμος που περπατήσαμε γλυκά... η φίλη σας Σοφία...
Περίληψη
