Για σένα.. Γιάννη μου - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

''Διάττοντες αστέρες''..που η λάμψη η δική τους σπάνια και φωτεινή..σαν ''πεφταστέρια'' τ' ουρανού..που στης ζωής  της Γης μας το διάζωμα ..για μια στιγμή κρατούν..Περαστικοί..διαβάτες μ' ένα εισιτήριο χωρίς σαφή προορισμό ..γνωστούς σταθμούς..και καταλύματα γνωστά..Απρόβλεπτα..από το πουθενά..ερχόμαστε στης ζήσης το χορό..Καθένας μας έναν κύκλο διαγραφόμενο οφείλει να χαράξει..Να περπατήσει σε ωκεανούς..ωκεανούς εμπειριών..και θάλασσες ανοιχτές συναισθημάτων..Και μέσα στο στημένο από ψηλά αυτό το σκηνικό..να αυτοβελτιωθείς..να ολοκληρωθείς..τη ''λάμψη'' που ταιριάζει ..να προλάβεις να αποχτήσεις..Μέσα σ' αυτό το σκηνικό..που σου ''στήσανε'' οι άλλοι..μια επιθυμία δυνατή το είναι σου κυριεύει..Μάταια σου μοιάζει και σου φαίνεται η λάμψη σου αυτή ? Μάταιο το περπάτημα στα καλντερίμια αυτού του διαζώματος ..που λέγεται ζωή ?  Να αφήσεις θέλεις ίχνη στον κύκλο επάνω της ζωής..τα χνάρια σου να ζωγραφίσεις ..να σταμπάρεις?

 Ό,τι και όποιο και αν είναι το κίνητρο..ο έρωτας..η αφορμή..η αγάπη η αιτία.. βρίσκεις τον πιο κατάλληλο..αυτόν που εσύ θαυμάζεις και αγαπάς..και θέλεις μια συνέχεια να δώσεις..Κι αν είναι ευλογημένη αυτή η ένωση..βλαστάρια νέα ξεφυτρώνουνε..από τη μαγική και τη θαυματουργή αυτή ''συνεύρεση''..και βγαίνουν στο στερέωμα καινούριες πια ζωές.. Εσύ 'σαι ένα παιδί του ''έρωτα''..μεγάλου έρωτα.. για τη συνέχεια της ζωής..για τη συνέχεια της αγάπης.. Είναι άδικο καρδιά μου να σβήνει και να χάνεται..μια τέτοια γλυκειά..μοναδική ..ξεχωριστή..συμπαντική θα έλεγα ''όσμωση'' .. δυο ανθρώπων που εσυναντήθηκαν..χωρίς μια ελπίδα για συνέχεια της όμορφης ψυχής τους..Και ναι..μπορεί να μοιάζουν οι ζωές μας σύντομες..''διάττοντες'' να μοιάζουμε αστέρες..μα σαν μετακομίζουμε..και κάνουμε τον κύκλο μας..κάπου εκεί στο ουράνιο στερέωμα..η λάμψη μας χρόνια μετά ..φως για χιλιάδες χρόνια ακόμα εκπέμπει..κι έτσι η ζωή παίρνει νόημα..και η ζωή στη Γη μας εξελίσσεται..και αέναα προχωρά..

Λένε πως γιορτάζεις Γιάννη μου ..πως σε λίγες ώρες ξημερώνει  πάλι τ' Αη- Γιαννιού.. μα εγώ δεν περιμένω να γευτούν τα μάτια μου..τη λάμψη σου μια μέρα μοναχά..Πήρα φως άπλετο και λαμπερό απ' την παρουσία σου..ένιωσα αγάπη τι θα πει..
εγέμισα τις ''λάμπες της ψυχής'' μου..
Χρόνια πολλά αστέρι μου !!!
Να λάμπεις ..να φωτίζεις..έτσι σαν τους ''διάττοντες'' που είναι σπάνιοι..και εμφανίζονται..όχι τόσο συχνά..!!!
Η μάνα σου ..που σε αγαπά..που προσπαθεί να απεμπλακεί απ' το μητρικό της το συναίσθημα..σαν λόγια γράφει για εσένανε..μην τύχει και υπερβάλλει..μα η πέννα της με παρακινεί..το χαραχτήρα σου...
και την προσωπικότητά σου..για να τα ''ζωγραφίσω''...
Είσαι καλό παιδί..μιας μάνας που θα 'ηθελε παιδί της για να σε έχει..!!!

Για σένα Γιάννη μου - Σοφία Θεοδοσιάδη..
( η μάμμυ σου )
.............................................................................................................. 

Τις ''μάγισσες'' τις έψαχνα..- της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Έμαθα γραφή από μικρή ..να καταγράφω τα καθημερινά..μα απ' τα μελλούμενα μου λείπουνε οι φθόγγοι..Κανείς δε μου μαθε εκείνα τα αναπάντεχα..τα απρόσμενα ..τα απρόβλεπτα για να τα καταγράφω..Της φαντασίας μου τα δίχτυα ήταν απέναντι στα δίχτυα της ζωής..μικρά..δεν έφταναν για να σκεπάσουνε τα όνειρα που πλάθουνε οι άνθρωποι επάνω εις τη Γη..Άκουγα τραγούδια για τις μοίρες και τις μάγισσες πολλά..κι έτρεχα στα ποτάμια ολημερίς με τα άλλα τα παιδιά ..για να τις συναντήσω...Εκεί στου βάλτου τη γωνιά περνούσε ένα ποτάμι..ήτανε ήρεμο..έτσι έμοιαζε τα Καλοκαίρια τα ζεστά..σαν βγαίναμε παγάνα ..Μα το Χειμώνα αγρίευε..εφούσκωνε..και επλημμύραγε τα στάρια του πατέρα μου..κι έτρεχε η μάνα μου αυλάκια για να σκάψει..να ξεθυμάνει το κακό..την αγριάδα του να διώξει..

Πολλές φορές..φόραγα τις γαλότσες μου και την ακολουθούσα..έψαχνα εκεί στα αυλάκια μέσα για να δω..μήπως και οι μάγισσες και οι μοίρες περπατούσαν..Έλεγα δεν μπορεί..δεν γίνεται αυτές..οι μάγισσες..οι άλλες..οι καλές να μην υπάρχουν.. να 'ρθουν να προστατέψουνε τη μάνα μου..που τα χωράφια της κοιτούσε για να σώσει.. Τα παραμύθια που μας διάβαζαν.. θαρρούσανε οι μεγάλοι.. και τότε μα και τώρα..πως είναι παραμύθια να μας ''νανουρίζουνε'' για να κοιμόμαστε ελαφρά..Είναι γραμμένα με σοφία περισσή..και ανέμελα..χωρίς με συμπεράσματα σε ρήσεις φιλοσοφικές..μπορεί να μοιάζουνε ''ελαφρά''..μα είναι εκείνα που ''γεννήσανε'' μες στης ψυχής μας τα κατάστιχα..τους ήρωες..που γίνανε οι στόχοι μας και τα σημεία αναφοράς μας..

Γιατί στ' αλήθεια ποιός μπορεί να μου αρνηθεί.. πως πάντα στη ζωή του δεν περίμενε ..τη μάγισσα εκείνη την καλή..που σαν μια 
''Θεία Δίκη'' θα 'ρχονταν το άδικο να τιμωρήσει ? ή ποιός δεν εκαρτέραγε υπομονετικά για να δικαιωθεί..κι εκείνη η μάγισσα η καλή..να 'ρθει και να σταθεί μπροστά του..και να αλλάξει το κακό..που πάντα περπατά μες στη ζωή..με το καλό αντάμα? Κατάλαβα πολύ αργά..αργότερα.. που εμεγάλωσα..πως πάντα οι κακές οι μάγισσες είναι πιο δυνατές για μια στιγμή μονάχα..γιατί οι ''άλλες''..εκείνες οι άλλες με υπομονή..και με ζυμάρι γλυκερό και όμορφο εκείνες ''ζυμωμένες'' ερχότανε απρόσμενα και στήνανε έναν πόλεμο..με τις κακές τις μάγισσες.. που νόμιζαν πως είν' νικήτριες καθώς προσωρινά ενικούσαν..΄Ετσι εγίνονταν η πάλη με τις μάγισσες στο παιδικό μου το μυαλό..κι έτσι εκαταλάβαινα..και τη διδαχή μου μάζευα..πως το κακό που μοιάζει ανίκητο..έρχεται με δυσκολία και άνιση πάλη ενίοτε..η μάγισσα η καλή..κι ευθύς στο χώμα το σωριάζει..

Kαι από τότε δεν έπαψα στιγμή..μαζί μου να τις κουβαλώ τις ''μάγισσες'' που μου 'μαθαν τον κόσμο ν' αντικρύζω ..καθώς τα βράδια μου 'στηναν χορό..και με χαμόγελο μου γνέφαν.. με  καλούσαν..και να μαθαίνω με υπομονή..να καρτερώ..μου ψιθυρίζαν..στην πάλη τους θα υπερνικάει πάντοτε..εκείνη εκεί.. η μάγισσα η ''όμορφη'' που μοιάζει σαν ''Νεράϊδα''..Πάντα μου μάθαν οι δασκάλοι μου..κι ακόμα το πιστεύω..πως η καλοσύνη ανταμείβεται ..η ευγένεια εκτιμάται..το όμορφο μπορεί να μετατρέψει το άσχημο..κι ο ''δράκος'' να γεννεί ..με κόπο και ίδρωτα πολύ..να γίνει πριγκηπόπουλο..σαν η αγάπη η αληθινή την καρδιά του καταχτήσει..και να μοιράσει απλόχερα το δίκαιο στους ανθρώπους...

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................

την « Ομορφιά ».. - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

 την « Ομορφιά »…


Απέραντο το ''θέατρο'' που στήθηκε στου κόσμου τις γωνιές..και στο μικρό μας το αλωνάκι..Επίδαυρος αληθινή..με τραγικές και ατελείωτες ..χωρίς στο τέλος κάθαρση..να 'χουν οι ''παραστάσεις''  ..και θεατές που αποζητούν τη λύτρωση..καθώς η τελευταία πράξη αργεί ..και δεν εσχεδιάστηκε απ' τους τρανούς.. που μοιρασιά σωστή.. δεν έμαθαν να κάνουν..Μόνος καθένας μες στο θέατρο..το θέατρο ετούτο του παράλογου..ανάγκη εσωτερική η ''κάθαρση''..μέσα από την ''ομορφιά''..σε αντιπερισπασμό για την ''ασχήμια'' τους..μέσα εκεί .. απεγνωσμένα τη γυρεύει...

Γι αυτό...την ''ομορφιά''..την  αναζήτησα ...την έψαξα ...την γύρεψα παντού... Πάνω στα ροδοκόκκινα τα μάγουλα ενός μικρού παιδιού....στα τριανταφυλλένια χείλια ενός αγαπημένου...στη μυρωδιά ενός ζεστού ψωμιού...μες στα χαμόκλαδα ...με ασήμαντη που έμοιαζε..ανεμώνη σαν εσυναντούσα...Την έψαξα παντού...στις μουσικές του πρωϊνού των αηδονιών.. την βρήκα στα θροϊσματα των φύλλων...στον παφλασμό του κύματος της αγριεμένης θάλασσας....στον μακρινό τον ήχο του σφυρίγματος του καραβιού....στου τρένου αυτού το κάλεσμα του ταξιδιού τον ήχο ...που υποσχόταν...Και πως αλλιώς..πως γίνεται μονάχος σου..εσύ μονάχος σαν δε βγεις μες στης ζωής τον κήπο να την ψάξεις..σαν δε θελήσεις να πιστέψεις δυνατά.. στο κάλλος των ονείρων σου..εκείνα τα ουράνια που θα σε φέρουνε σιμά της ?

Την βρήκα εκεί..την μάζεψα την ομορφιά...τη γνώρισα...μου μίλησε ...την γεύτηκα ...πότε χαρούμενα και πότε εκεί λυπητερά..στων σκουπιδιών τη θέα και τη μυρωδιά πολλές φορές...και ώρες -ώρες αφημένη.....Πάντα ήταν εκεί η ομορφιά .. με όποια φορεσιά από μπροστά μου κι αν περνούσε....ο χρόνος δεν την άγγιζε..ρυτίδες δεν της φόραγε ο φόβος..όσο και αν στιγμές το εκατόρθωνε..τη σκίαζε μπροστά μου...

Ήταν εκεί η ομορφιά...ήταν εκεί.. μαζί μου την εκουβαλούσα...να φύγει δεν την άφηνα...και το λερό της το φουστάνι...να το ξεπλύνω μέσα μου..κάθε φορά το προσπαθούσα....

Ναι.. ήταν εκεί...αλλοίμονο...αν την άφηνα να φύγει...
Συνεπιβάτης της καρδιάς και μιας ψυχής που ήθελε ...που πάντα λαχταρούσε...πάντα να ζωγραφίζει...

Να ζωγραφίζει ήθελε ...τοπία ασήμαντα ...που για τους άλλους μοιάζαν...μα ήταν τόσο πλουμιστά...στον ήλιο που καθημερνά αυτά της εγεννούσαν...
Πως θα άντεχε...πως θα βάσταζε αλλιώς...μέσα στα αποκαϊδια ... αν την ομορφιά δεν έψαχνε ...εκεί μονάχη της αυτή να ζωγραφίζει και να ξεφυτρώνει ?
Ελπίδα αυτή μοναδική ...ακριβοπλήρωτη και σπάνια ...η ομορφιά ,που το χέρι σου κρατεί ...σε οδηγεί...κι απ' την ασχήμια σου σε βγάζει...Κρυφογελάς και μειδιάς..πόσες φορές δεν σ' είδα .. βιαστικά από μπροστά από γραπτά..που σου θυμίζουν τα γνωστά.. 

 τα απλά...εσύ να προσπερνάς...να κάνεις τάχα πως διαβάζεις..   άλλα στο νου σου μέσα εκεί να τριγυρνούν....εξουσία και χρήμα... και δύναμη...που τη ζωή σου να γεμίσουν χρώμα ψεύτικο ζητούν.. Άραγε εστάθηκες ποτέ...λογάριασες σωστά...χρώματα κι  ομορφιά στ' αλήθεια τι σημαίνει ? Είναι μεγάλη και βαριά η ομορφιά μέσα
  στον κόσμο τούτο, τρέξε και πρόλαβε και δες....και στους χαμένους τους σταθμούς...μην παραμένεις άλλο εκεί...ασχήμια να μαζεύεις..Τώρα  είσαι σίγουρος ...κρυμμένη είναι αυτή η ομορφιά τριγύρω σου...στα απλά ..τα ήσυχα τα καθημερινά...ασήμαντα για άλλους κι αν φαντάζουν... 

Κείμενο  - Σοφία Θεοδοσιάδη.

...............................................................................................................

χρόνος και πάλι είναι.. - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Πέρασε άλλη μια χρονιά..με τα ρολόγια όλου του κόσμου μετρημένη..Εικόνες ξετυλίχτηκαν χιλιάδες μες στα μάτια..εικόνες άγριες..μα και γαλήνιες..εικόνες που μας προβλημάτισαν.. εικόνες..ίσως άγνωρες...για τη δική μας τη γενιά...Μα ζούμε τώρα εδώ..κι εμείς που επενδύσαμε σε αληθινές αξίες..έρμαια του γρήγορου και του << φαστ - φουντ>>..έρμαια της ελαφράδας του καιρού..που ένα  γκρίζο πέπλο τη σκεπάζει..Βρεθήκαμε σε μια νυχτιά..σε ένα καινούριο που ανοίγεται..και πολλά υποσχόμενο ..έναν καινούριο χρόνο..

Θα του φορτώσουμε από την πρώτη κιόλας μέρα με φορτίο δυνατό..θα 'χει στην πλάτη του προσδοκίες και όνειρα..και πρέπει να 'βρει το κλειδί..τις πόρτες των ονείρων μας να ξεκλειδώσει..και να μας μπάσει μέσα σε αυτά..κυνήγι για  να αρχίσουμε ατελείωτο..να τα προλάβουμε στο δρόμο γρήγορα .. γιατί ο χρόνος είναι και πάλι με τους μήνες μετρημένος..Άγχος ..και φόβος και βιασύνη..και ελπίδα είναι γραμμένα στο ημερολόγιο ξανά..κι αυτού του ''νεογέννητου'' του ολόφρεσκου του χρόνου..Μα απρόβλεπτος και ''γοητευτικός'' και πάντα νικητής να βγαίνει επιμένει ο χρόνος..Εμείς απλοί οδοιπόροι μιας ζωής..αφήνουμε τα χνάρια μας..σε έναν ''ατελείωτο'' καμβά..που ζωγραφίζει ερήμην μας ..εκείνος μοναχός του ..βάζοντας χρώματα που πάντα επιλέγει...

Ξορκίσαμε και πάλι το κακό..αγκαλιάσαμε τα όμορφα τα δώρα που μας χάρισε εκείνος.. που επάλιωσε ο χρόνος..το δρόμο πήραμε ξανά..και τον εκαλοδεχτήκαμε.. τούτον τον νέο κι όμορφο ..ως είναι ο κάθε νέος..και περιμένουμε να μας ''τρατάρει'' ό,τι καλύτερο μας κρύβει και μπορεί..μα σίγουρα μονάχος του να ανοίξει τόσες ''πόρτες'' δεν μπορεί..Ολόρθοι ..δυνατοί και αποφασιστικοί..με το δικό μας το κλειδί..για να προκάνουμε τις κλειδαριές μας πριν σκουριάσουν..

Καλά είν' της μοίρας τα γραμμένα και τα λόγια τα μεγάλα και τα υπερφίαλα..μα η ζωή μας προχωρά..γλυκά και δημιουργικά..όταν την περιποιηθούμε..και τις δώσουμε..εκείνο το ''φλουρί'' που της ανήκει και ταιριάζει .. Μοιρολατρίες..και της μοίρας τα γραφτά..ο άνθρωπος στα χέρια του κρατούσε πάντα..και τη δική του την τροχιά την άλλαζε..μονάχα σαν κρατούσε μέσα στην ψυχή βαθιά..της θέλησης..και της τόλμης και της δύναμης για τη ζωή..εκείνο το ''κλειδάκι''...
Καλή Χρονιά !!! 

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη 
..............................................................................................................

Παραμονή σαν ήτανε.. - της Σοφίας Θεοδοσιάδη..

Θα ταξιδέψω απόψε πάλι στα ''παλιά''..όχι στης νοσταλγίας τις σελίδες για να ζήσω..Θα ξαναβαφτιστώ..σε κείνα εκεί τα κάλαντα τα αθώα και τα μαγικά..που κέρδος σε δραχμούλες δε μας φέρναν .. μα ήταν τόσο βαρύ το κέρδος της καρδιάς..τόσος ο θησαυρός.. που ακόμα ετούτη..χρόνια τόσα μετά..βουτάω στο σακούλι μου του ''θησαυρού'' λίγο για να ανασύρω...

Ελάτε αν θέλετε μαζί μου απόψε στη χαρά..μερίδιο να πάρετε ..που εγώ θα σας ''τρατάρω''..τι ..έχουν καλούδια της Παραμονής του Νέου έτους μας τα βραδινά τα κάλαντα..είναι γεμάτα μυρωδιές..ψυχές κι ανάσες παιδικές.. χοροπηδήματα..και γέλια σκορπισμένα στον αέρα..ένα σακούλι αγάπης ..ζεστασιάς..και μνήμης κάλαντα..του Άγιου μας Βασίλη...

'' Αγοροκόριτσα''..μιας άλλης εποχής παιδιά..η ''αλητοπαρέα'' μας ..εκεί σε κείνο το μικρό το χωριουδάκι..που φάνταζε παράδεισος στα παιδικά μας μάτια..γιατί τίποτε δεν του έλειπε..από τα αληθινά..τα γνήσια ..τα πλουμιστά στολίδια.Παραμονή ήταν που ξεκινάγαμε..παραμονή του νέου..του όλο σχέδια και αφετηρίες.. και διαδρομές..εκείνου μας του άφθαρτου ακόμα  νέου χρόνου.. Όχι εμείς δεν ξεχωρίζαμε αγόρια και κορίτσια..παρέες για να γίνουμε..τις ζαβολιές..τις ''σκυταλοδρομίες'' μας να ξεκινήσουμε.. μες στο μικρό και ταπεινό χωριό μου..Οι άλλοι μας ξεχώριζαν αργότερα..σε αγόρια και κορίτσια..σε γυμνάσια Θηλέων και Αρρένων..και ξεχωριστά..να πορευτούμε μας υποχρεώναν .. Ιδεοληψίες θα μου πεις της εποχής..μιας εποχής γεμάτης    υποκρισία..

Έτσι λοιπόν..εμείς παιδάκια αλλιώτικα.. εξεκινάγαμε όλα μαζί..τα κάλαντα  ..μαζί με τις ευχές μας για να πούμε..να ζωντανέψει το χωριό..και οι νοικοκυραίοι και αφεντάδες του χωριού..μαζί μας να χαρούνε..Μαζεύαμε από όλα τα καλά..μα όχι  και δραχμούλες ..Δεν είχαμε τα καρουζέλ που στήνονται τώρα  ζηλευτά σε όλου του κόσμου τις πλατείες.. Μα την Πρωτοχρονιά από το βράδυ εγυρνάγαμε με αναμμένα φαναράκια που ήταν στολισμένα με κορδέλες και με βαπόρια και τραγουδούσαμε τα κάλαντα από ένα τυπωμένο μας βιβλίο. Κρατάγαμε σφυριά ξύλινα.. βαμμένα με πολλά χρώματα ..χτυπάγαμε τις πόρτες..έτσι επεισοδιακά να ''ειδοποιήσουμε'' να τραγουδήσουμε τον ερχομό.. του νέου..του αγέννητου..και του καινούριου νέου χρόνου.. και εμαζεύαμε στραγάλια, σύκα, ξυλοκέρατα, πορτοκάλια και καρύδια...και ό,τι φρούτα και καλούδια μας τρατάρανε οι χαρωπές μας οι κυράδες.. 

Μα οι μεγάλοι και οι γονείς μας συμμετείχανε ενεργά..για να προϋπαντήσουνε αυτόν το Νέο Χρόνο..Οι δικοί μου που ήταν Πόντιοι..εφέρανε απ' την μακρινή πατρίδα τους τα έθιμα κι εδώ..Αποβραδίς ο πάππος μου έβαζε ένα κούτσουρο χοντρό στο τζάκι μας..να καίει ως το πρωί..Να διώξει έλεγε τα δαιμόνια ..να τα κάψει και να τα βγάλει έξω από το σπίτι..Πάντα φυλάγαμε ένα τέτοιο κουτσουρο..που είχε και δικό του όνομα..και λέγονταν <<καλαντοκούρ>>..Αν το κούτσουρο έσβηνε για κάποιο λόγο πριν καεί εντελώς και γίνει στάχτη..το θεωρούσαν κακό σημάδι.. γουρσουζιά για τη χρονιά που θα ερχόταν..Φρόντιζαν να μένει άσβηστο μέχρι να γίνει στάχτη..Τα ξημερώματα οι γυναίκες κατεβαίναν στις εννέα βρύσες που ήταν στην άκρη του χωριού.. .και αφήνανε εκεί καλούδια και γλυκά..και παίρνανε νερό..φρέσκο και δροσερό νερό..και εραντίζανε στο γυρισμό..όλο το σπίτι..όλα τα δωμάτια ..το θεωρούσαν αγιασμένο..να φέρει γούρι λέγανε στο σπιτικό..και σπάγανε στην πόρτα κι ένα ρόδι..έτσι..για υγεία και ευημερία..και << όσες είναι οι ρώγες του ροδιού..τόσες και οι λύρες μες στο σπιτικό μας >>..ευχή αυτή κάθε χρονιά..από τον νοικοκύρη του σπιτιού..στο σκαλοπάτι μας επάνω...

Και σαν έσκαγε μύτη ο νέος χρόνος και εσήμανε 12 η ώρα τα μεσάνυχτα..οι ζουρνατζήδες στο καφενείο της πλατείας του χωριού..γεμίζανε τραγούδια μουσικές..και όμορφους χορούς..την μικρή μας την πλατεία..Ένα σωρό καλούδια ήταν στον πάγκο επάνω τον κοινό..πίττες πρασσόπιτες..πίτες γλυκές..γεμάτο βασιλόπιτες..και μέσα μια δεκάρα μοναχά ήταν κρυμμένα σαν φλουριά..Έτσι γλυκά..χωρίς τα καρουζέλ..μα με ανθρώπους γελαστούς.. αληθινούς..και ανυπόκριτους..περνάγαμε κι εμείς..εκείνη τη μαγεία του ξεσηκωμού..που φέρνουνε κάθε φορά τα πανηγύρια και οι γιορτές..για την υποδοχή του Νέου έτους..
Καλή χρονιά σας εύχομαι !!!
Μια όμορφη ..σωτήρια για τις ψυχές χρονιά !!
Μια χρονιά γεμάτη αλήθειες που ομορφαίνουν τη ζωή..!!!
Μια χρονιά ανυπόκριτη..που να γεμίζει τα κενά !!!

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................

Τα πτερόεντα δώρα - Πρωτοχρονιάτικο διήγημα..Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης.

Τα πτερόεντα δώρα

Ξένος του κόσμου και της σαρκός κατήλθε την παραμονήν από τα ύψη συστείλας τας πτερύγας, όπως τας κρύπτει θείος άγγελος. Έφερε δώρα από τα άνω βασίλεια, δια να φιλεύση τους κατοίκους της πρωτευούσης. Ήτον ο καλός άγγελος της πόλεως.
Εκράτει εις την χείρα του εν άστρον και επί του στέρνου του έπαλλε ζωή και δύναμις και από το στόμα του εξήρχετο πνοή θείας γαλήνης. Τα τρία ταύτα δώρα ήθελε να μεταδώση εις όλους όσοι προθύμως τα δέχονται.
Εισήλθεν εν πρώτοις εις εν αρχοντικόν μέγαρον.
Είδεν εκεί το ψεύδος και την σεμνοτυφίαν, την ανίαν και το ανωφελές της ζωής, ζωγραφισμένα εις τα πρόσωπα του ανδρός και της γυναικός και ήκουε τα δύο τέκνα να ψελλίζωσι λέξεις εις άγνωστον γλώσσαν. Ο Άγγελος επήρε τα τρία ουράνια δώρα του και έφυγε τρέχων εκείθεν.

Επήγεν εις την καλύβαν πτωχού ανθρώπου. Ο ανήρ έλειπεν όλην την ημέραν εις την ταβέρναν. Η γυνή επροσεπάθει ν΄ αποκοιμήση με ολίγον ξηρόν άρτον τα πέντα τέκνα, βλασφημούσα άμα την ώραν που είχεν υπανδρευθή. Τα μεσάνυχτα επέστρεψεν ο σύζυγός της, αυτή τον ύβρισε νευρική, με φωνήν οξείαν, εκείνος την έδειρε με την ράβδον την οζώδη και μετ΄ ολίγον οι δύο επλάγιασαν, χωρίς να κάμουν την προσευχήν των και ήρχισαν να ροχαλίζουν με βαρείς τόνους.
Ανέβη εις μέγα κτήριον, πλουσίως φωτισμένον. Ήσαν εκεί πολλά δωμάτια με τραπέζας, κι΄ επάνω των έκυπτον άνθρωποι, μετρούντες αδιακόπως χρήματα, παίζοντες με χαρτιά. Ωχροί και δυστυχείς, όλη η ψυχή των ήτο συγκεντρωμένη εις την ασχολίαν ταύτην.
Ο Άγγελος εκάλυψε το πρόσωπον με τα πτέρυγάς του, δια να μη βλέπη, κι΄ έφυγε δρομαίος.

Εις τον δρόμον συνήντησε πολλούς ανθρώπους, άλλους εξερχομένους από τα καπηλεία , οινοβαρείς και άλλους κατερχομένους από τα χαρτοπαίγνια, μεθύοντας χειοροτέραν μέθην. Τινάς είδεν ν΄ ασχημονούν και τινάς ήκουε να βλασφημούν τον Αη-Βασίλην ως πταίστην. Ο Άγγελος εκάλυψε με τας πτέρυγάς του τα ώτα , δια να μη ακούη, και αντιπαρήλθεν.
Υπέφωσκεν ήδη η πρωία της πρωτοχρονιάς και ο Άγγελος, δια να παρηγορηθή, εισήλθεν εις την εκκλησίαν. Αμέσως πλησίον εις τας θύρας είδεν ανθρώπους να μετρούν νομίσματα, μόνον που δεν είχον παιγνιόχαρτα εις τα χείρας και εις το βάθος αντίκρυσεν ένα άνθρωπον χρυσοστόλιστον και μιτροφορούντα ως Μήδον σατράπην της εποχής του Δαρείου, ποιούντα διαφόρους ακκισμούς και επιτηδευμένας κινήσεις. Δεξιά και αριστερά, άλλοι μερικοί έψαλλον με πεπλασμένας φωνάς: Τ ο ν Δ ε σ π ό τ η ν  κ α ι  Α ρ χ ι ε ρ έ α!
Ο Άγγελος δεν εύρε παρηγορίαν. Επήρε τα πτερόεντα δώρα του - το άστρον το προωρισμένον να λάμπη εις τα συνειδήσεις, την αύραν, την ικανήν να δροσίζη τας ψυχάς, την πλασμένην δια να πάλλη εις τα καρδίας, ετάνυσε τας πτέρυγας και επανήλθεν εις τας ουρανίας αψίδας.

πηγή : (Εφημ. "Αλήθεια", 1 Ιαν. 1907)
.....................................................................................................................................................................

Φεύγει ο Δεκέμβρης..μαζί αγκαλιά.. με το ''παλιό'' αντάμα.. - της Σοφίας Θεοδοσιάδη..

Απολογισμοί και αποχαιρετισμοί ενός παλιού και πάλι χρόνου.. προσδοκιών που χάθηκαν και εξανεμίστηκαν..φιλοδοξίες που δεν πιάστηκαν..φιλίες που προδόθηκαν.. φιλίες που είναι εκεί ομπρέλλα προστατευτική..όταν επάνω ψιχαλίζει..αγάπες που δεν καταχτήθηκαν..και μείνανε μετέωρες στο χέρσο και ''άγονο'' χωράφι.. Λέξεις που δεν ειπώθηκαν.. σε ένα αντίο που δεν τολμήθηκε στην ώρα του να γίνει..να πετάξει..άγονη η γη..μα προσπαθείς..ζιζάνια από μέσα να εξοντώσεις..έτσι μου μοιάζει η ζωή..μαζί με την προσπάθεια που ο καθένας μας προβάλλει..Είναι δειλό να παρατάς τη μάχη από την αρχή..μοιάζει με υποχώρηση δειλού..που μάχες δεν κερδίζει..Ψυχές που δεν εσυναντήθηκαν.. δεν μπόρεσαν..δεν γιάτρεψαν..και έμειναν ''ανάπηρες'' στο χρόνο..Κι άλλες ψυχές..μοναδικές..στα μονοπάτια μας να μένουν..

Φόβοι που τρύπωσαν απρόσμενα και αιφνιδιαστικά..που έγιναν στοιχείο της ζωής μας..λέξεις καινούριες που εφευρέθηκαν.. ''παράπλευρες απώλειες'' τις είπαν..μιας συσσωρευμένης εκδικητικής συμπεριφοράς μίσους και αβυσσαλέου πάθους εξουσίας  .. Παιδιά ανυποψίαστα θύτες και θύματα συγχρόνως και αθώα θύματα..που χρίστηκαν  ήρωες και επαναστάτες και πολεμιστές..εις το βωμό του πετρελαίου και των συμφερόντων ''προδομένοι''..Στόχοι που χάθηκαν από τον πανικό και την ξενοφοβία..

Φεύγει ο Δεκέμβρης πάλι και μαζί  παίρνει παρέα του τον χρόνο αυτόν.. που εγκλώβισες σε ένα παλιό κουτάκι..Είμαι ήρεμη απόψε ..νιώθω γλυκά και τρυφερά..σκέφτομαι και ζυγίζω .. Είναι ακόμα πιο βαρύ και γοητευτικό.. το που έμαθες να δίνεις..παρά το χέρι σου να απλώνεις για να πάρεις..Ετούτο το κερί που καίει δίπλα μου..κάνει παρέα στις σκέψεις που ξεφύγανε..και την ψυχή μου γαληνεύει..Υπάρχουν άνθρωποι ..λίγοι μα εκλεκτοί..άνθρωποι αληθινοί και της καρδιάς..που κουβαλάμε μέσα μας..καθώς οι χρόνοι πάνε κι έρχονται..και με ταχύτητα αλλάζουν..Αγάπες που αξιώθηκαν αρώματα κατάσαρκα να γίνουν...

Έτσι είναι η ζωή..μια τσάρκα βγαίνουμε εκεί..τη στάμπα μας να ζωγραφίσουμε ..στον τοίχο τον απέραντο..στο κάδρο της.. που πρέπει να γεμίσουμε με όμορφες στιγμές..Ένας Δεκέμβρης τα ''φορτώθηκε''.. όλα αυτά ..καθώς τυχαίνει να 'ναι ο τελευταίος επιβάτης της χρονιάς..για να τα μεταφέρει στο ντουλάπι εκείνο το παλιό που κλείνει τους Δεκέμβρηδες της κάθε μια χρονιάς..
Πολύτιμο το παρελθόν...πολυτιμότερο το ''τώρα και το μέλλον''..

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................

της φαντασίας επισκέπτης η ''ελπίδα'' της ψυχής..- της Σοφίας Θεοδοσιάδη

Πέρασαν χρόνια άπειρα.. πολλά.. από τότε..που το τραγουδήσανε και οι ποιητές..πως εγεννήθηκε εκείνο  εκεί το βράδυ το ξεχωριστό..γεννήθηκε η ευσπλαχνία..Πέρασαν από τότε 2016 χρόνια τελικά..που ήρθε στον κόσμο αυτό το ''βρέφος'' το ελπιδοφόρο..το ξεχωριστό..και ναι..γεννήθηκε..και εμεγάλωσε..όπως συμβαίνει σε όλα τα μωρά..Και είπε λόγια αλλιώτικα ετούτο το ''μωρό''...Θέλησε με την απεραντοσύνη των λόγων του..να αλλάξει τους ανθρώπους.Μα τόσα χρόνια σήμερα μετά..η ανθρωπότης μας απέδειξε..πως έχασε το δρόμο που μας έδειχνε..το μονοπάτι το αλλιώτικο..το τόσο φωτεινό..που θα μας οδηγούσε στο τέλος της διαδρομής..με την πολυπόθητη συνάντηση να έχουμε..την ουρανόσταλτη ευσπλαχνία..

Μα το αστέρι αυτό το φωτεινό..που οι επιστήμονες το εξηγήσανε ''νεφέλωμα'' το είπανε και φυσικό φαινόμενο..δε θέλω να χαθεί αυτή τη νύχτα..ευχή και προσδοκία μέσα μας..να μείνουνε τα χέρια απλωμένα..να γίνουν μια αγκαλιά μεγάλη..γιατί πάντα εκεί..απρόσμενος της φαντασίας επισκέπτης η ''ελπίδα'' της ψυχής.. ήρθε κι απόψε και ετρύπωσε από τη χαραμάδα του 
 αντίσκηνου του παγωμένου..εκεί στην άκρια της θάλασσας που μανιασμένη σκάει το κύμα στα ποδάρια του μπροστά...Όχι δεν είναι χριστιανός ίσως σε μια ταυτότητα γραμμένος..μα πιστεύει σε μια ''γέννηση'' αποβραδίς κι αυτός..που με άλλο ίσως όνομα το δικό του το Σωτήρα ονομάζει..Κι εσύ καυχιέσαι και θαρρείς πως μόνο ο δικός σου ο Χριστός..το θαύμα του για την καινούρια που υπόσχεται ζωή..μπορεί να σου αναστήσει..Κι εκεί ..λίγο πιο πέρα στο κοντέινερ..άνθρωποι απόψε στοιβαγμένοι..άλλοι με ταυτότητα χριστιανική ..κι άλλοι με κάποια άλλη..βγήκανε μες στ' αγιάζι αποβραδίς κι αυτοί..πατώντας και ξυπόλητοι επάνω στο υγρό το χώμα..και ψάχνουν.. στρέφοντας στα φώτα πια της πόλης που λαμποκοπούν..τον ''ερχομό''..μια χαραμάδα της ελπίδας πάντα ψάχνουν...

Κοιτώ με βλέμμα απορημένο ..μα όχι ανυποψίαστο απόψε εγώ..ξέρω τη μοιρασιά του κόσμου τούτου..Κάνει κρύο πολύ..ρίχνει χιονόνερο..και οι καρδιές ζητούν απόψε ακόμα πιο πολύ..καρδιές σαν να 'ναι ''κουβέρτες''.. για να τυλιχτούν να τις ζεστάνουν..Χώνω τα χέρια μου στη ρόμπα τη ζεστή  και σκέφτομαι..αν ένα μοναχά ''χριστόψωμο''..εκείνο εκεί το αλλιώτικο ψωμί της μάνας μου..είναι σε θέση τις καρδιές να τις ζεστάνει..
Να το μοιράσεις αν μπορείς..οι ανθρώποι είναι μερικές στιγμές..που το στομάχι τους το νιώθουν πιο γεμάτο..σαν ήρθε και ακούμπησε επάνω στη δική τους την καρδιά..μια άλλη πιο ζεστή καρδιά ακόμα...Φέρε αν μπορείς στο ''στόμα'' των παιδιών..τούτο το τραγούδι μας που τραγουδάγαμε μικρά παιδιά..εκεί μες στις αλάνες της μικρής της γειτονιάς μας..χοροπηδώντας..με τη μύτη κόκκινη μαθές..από τον ασταμάτητο χιονιά..
...Xριστούγεννα χαρά μου παιδική..μυρτιές και κάλαντα γεμάτη..
και στο μικρό καλύβι του φτωχού..και στο ψηλό τρανό παλάτι...
 
Καλά Χριστούγεννα !!!
Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................

άραγε φέτος.. θα ακουστούνε οι μικροί τυμπανιστές ? - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

O κόσμος γύρω μας ''τρελλάθηκε''..ακίνητο το βλέμμα στο παράθυρο να μένει..Για ποιό παράθυρο θα αναρωτιέσαι σου μιλώ..αυτό της σάλας μου που το στολίζει ένα κλαδί μυρτιάς..με τα φωτάκια..τα λαμπιόνια του ..γιορτές για να θυμίζει ή στο παράθυρο του κόσμου μένει ακίνητο το βλέμμα στην οθόνη...Και κόβεται η φωνή και μένει ακίνητο το βλέμμα..καθώς στα μάτια μας μπροστά..πρωτόγνωρα..εν ψυχρώ..δολοφονίες συντελούνται..Μα η βία φέρνει βία θα μου πεις..τι απορείς κυρά μου ?

Κι εγώ που αδυνατώ να επεξεργαστώ..τις εικόνες που εσύ μου στέλνεις..με γεύματα κεριά και τουαλέτες ρεβεγιόν..που τόσο θέλω ήσυχα ..γαλήνια σε ένα δείπνο να βρεθώ οικογενειακό.. και με το γέλιο τη βραδιά μου να περάσω..ζορίζομαι..ζορίζομαι ειλικρινά να αφήσω πια την ''άφθαρτη ουτοπία'' μου για να με κυριεύσει..Πάντα η πόλη γίνεται σαν πέφτει το σκοτάδι..μοιάζει ακόμα μαγική..πάντα μου μοιάζει η πόλη ακόμα πιο όμορφη το βράδυ..έπεσε η νύχτα από νωρίς.. έτσι νωρίς- νωρίς  νυχτώνει το Χειμώνα.. Μένουν τα μάτια ακίνητα..μπρος στα φωτάκια τ' αναμμένα..Λίγα κλαράκια πράσινο απ' το βουνό..και μπήκαν τα Χριστούγεννα στο σπίτι..Λέω αυτή είναι γιορτή για τα παιδιά..και κάποιος μέσα μου και δίπλα μου μου γνέφει αρνητικά..Όχι μου λέει..δε γίνεται όλες οι μέρες να 'ναι ίδιες..Βάλε χρώμα.. λάμψη.. βάλε γιορτή..είναι άφθαρτη μαμά μου η ουτοπία..Περιμένει πάντα στη γωνιά..για να φορτίσει αυτή ..κι ας μην στα χέρια της κρατεί ..κάτι φανερό..κάτι πιασάρικο να μοιάζει..Μα υπόσχεται κάθε χρόνο νοερά..κι έτσι δε φθείρεται ποτέ της..

Μπορεί να κάνει κρύο τσουχτερό..μα οι δρόμοι μοιάζουνε και είναι  στολισμένοι..χιλιάδες τα λαμπιόνια που φωτίζουν..Οι δρόμοι από μόνοι τους στολίστηκαν και γράψαν ''παραμύθι''..Γωνιές και δρόμοι πολύχρωμα ντυμένες..έναν αέρα αλλιώτικο στο παζλ της πόλης για να φέρνουν..Γέμισαν πρόσφυγες πλατείες και σοκάκια..Και τα ξυπόλητα παιδάκια με τα όμορφα ..τα μεγάλα τα μάτια τους..να ''γεύονται'' παιχνίδια και να ονειρεύονται..χωρίς να πλησιάζουν..μονάχα με τα μάτια..και το στομάχι να ''ρουφά''μια σούπα να 'ναι και ζεστή..έτσι στα ψεύτικα..στης φαντασίας τους μέσα στο βιαστικό το παραμύθι..

Μα νύχτωσε..και οι δρόμοι είναι πλέον ''καθαροί'' κουρνιάξανε σε μια γωνιά και οι ζητιάνοι.. Σε ένα ''απάγκιο'' χωμένοι για να ζεσταθούν οι άστεγοι..έπαψαν μες στη νύχτα για να μοιάζουν ''ενοχλητικοί''..Τρέχουν σαν  αλλαφιασμένοι οι άνθρωποι..τα όνειρά τους να προλάβουν να ''στοιβάξουνε'' αποβραδίς..πριν πέσει το αγιάζι το βαρύ..και τους τα ''κρουσταλλιάσει''..Άραγε μου 'ρχεται στο νου..εκεί καθώς ανέβαινα το τσάι μου να πιω..εκεί στις κυλιόμενες τις σκάλες.. του όλο θέα του ''καφέ''..άραγε απόψε θα ακούσουμε τη σάλπιγγα..το τύμπανο..που χρόνια τώρα παίζουνε όλα αυτά τα γιορτινά τα βράδια..οι μικροί εκείνοι ακούραστοι ''μικροί τυμπανιστές'' της όμορφης και διψασμένης της ψυχής μας ?

 Θα φτάσει ο ήχος ως τα αυτιά..θα απαλύνει τη σκληράδα της ψυχής..θα ταξιδέψει πάλι ο νους ως τις γραμμές..που οδηγούνε σε ταξίδια με τρενάκι μαγικό..  ταξίδια μακρινά..διαδρομές μέσα στο χρόνο...μέσα στο φως λουσμένες ? Άραγε..θα κατορθώσει να ''ανακατευτεί'' η λάμψη εκείνη η δυνατή του διαφορετικού αστεριού..που εξεφύτρωσε το βράδυ εκείνο με τη νέα ''Γέννηση''..με κείνο εκεί το φως το μικροσκοπικό..που καίει δίπλα μας στο τζάκι..με κείνο εκεί το φως το μικροσκοπικό..που βγάζουν τα αγορασμένα μας λαμπιόνια ? Θα ενωθεί..θα μεγαλώσει τη ''φωτιά'' που ψάχνει πάλι η ουτοπία μας η άφθαρτη..μέσα μας να φουντώσει ?

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................

όλοι εμείς..που έρχονται Χριστούγεννα - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

 Ανάκατες μες στο μυαλό μου πάντα οι μυρωδιές από κανέλλα και γαρύφαλλο στην ''σουρωτή'' την πίτα την μικρασιάτικη της μάνας μου  για τις γιορτές των Χριστουγέννων..ψημένου κάστανου η μυρωδιά στη μαντεμένια σόμπα της κουζίνας..πάχνη πρωινή και χιόνι ως την πόρτα του σπιτιού..στην παγωμένη μου πατρίδα..και η σκάφη στρωμένη επιμελημένα ..καθαρά..το χοιρινό που σφάχτηκε την οικογένεια να θρέψει..και να..στήσανε πάλι εμπρός μου ''σκηνικό'' και να..''Χριστού''τη ''γέννα''..΄πάλι μου την τάζουν..Τις αφορμές ξανά αναζητάς..να φτάσεις και προορισμούς απ' την αρχή..μιας νέας γέννας ξεκινήματα να κάνεις..

Λατρεύω τα Χριστούγεννα..πάντα μου τα αγαπούσα..από μικρό σαν ήμουνα παιδί..γιατί ελέγαμε τα κάλαντα..μου αγόραζαν καινούρια παπουτσάκια..παλτό ζεστό για να ζεσταίνομαι..κι έφταχνε πάντα η μάνα μου γλυκά..Και καθώς εμεγάλωνα πάντοτε συνέχιζα να τ' αγαπώ και πάλι..Μπορούσα τώρα να σκεφτώ και πιο καλά..ήταν που περιμέναμε να γίνει μία ''γέννα''..Πάντα οι ''γέννες'' μας γεμίζουνε και φέρνουνε χαρά..ένα βλέμμα..ένα κοίταγμα βαθύ με το ''μωρό'' κι έτσι δενόμαστε για πάντα .. φωλιάζει η ελπίδα στην καρδιά..έρχεται η αλλαγή μέσα στα απόκρυφα εκείνα της ψυχής μας..

Σε λίγες μέρες πάλι θα ξανασυμβεί..πάλι η προσδοκία την πόρτα θα χτυπήσει..άηχα ακόμα είναι νωρίς..μα τόσο δυνατά.. ακούω τον μικρό τυμπανιστή..που ήρθε και στάθηκε στου νου την πόρτα μου μπροστά..και μελωδίες για τη ''γέννα'' ..τη γέννα την ξεχωριστή μου τραγουδά..Είναι η γέννα του Χριστού..  .αλλιώτικο ετούτο το μωρό..Η Παναγιά δεν το κατάλαβε..δεν το περίμενε..που να το φανταστεί..πως η γέννα απ' τη μήτρα της..θα γίνονταν γέννα αλλιώτικη.. '' γέννα και μήτρα ελπίδας''.. καρτερικότητας και υπομονής..για τους ανθρώπους που πιστεύανε σε έναν καινούριο ερχομό ? Μητέρα ήταν κι αυτή ..γλυκειά και τρυφερή..το βλέμμα της αγκάλιασε με ζεστασιά..και θαλπωρή το όμορφο μωρό της..Κοιτάχτηκαν.. αγαπήθηκαν και δέθηκαν..με μία συμφωνία παντοτινή..ήρθαν και στάθηκαν από ψηλά ..και τραγουδούσανε Ωσσανά..απόψε οι αγγέλοι..

Μα τώρα πάψαμε εμείς εδώ στη Γη να ''ακούμε'' τους αγγέλους ..έφυγαν..  απομακρύνθηκαν από μας κοντά και ζούνε μονάχα εκεί ψηλά..στης φαντασίας το στερέωμα..των λίγων.. που ονειρεύονται τα βράδια..Φέρανε και δώρα οι μάγοι και οι βοσκοί..να το τιμήσουν το καινούριο το μωρό..να αρχίσει με ευλογία τη ζωή του...Κανένας τους ετούτη τη στιγμή δεν υποψιάστηκε..πως επάνω σε τούτο το μικρούλη το βρέφος το αδύναμο θα στηριζότανε.. τόσες πολλές ελπίδες..για μια ολόκληρη ανθρωπότητα..για μια ζωή πλημμυρισμένη από αγάπη..Κανένας τους δεν εκατάλαβε.. πως κάθε ''γέννα'' είναι ξεχωριστή..και κουβαλάει βάρος ασήκωτο κρυμμένο σε μια ελπίδα..Κανένας τους δεν εκατάλαβε πως θα τελείωνε η όμορφη ..αυτή η αποψινή..η νέα η ελπιδοφόρα ετούτη ''γέννα''..

Κι εμείς..όλοι εμείς που έρχονται Χριστούγεννα  για άλλη μια φορά..τρέχουμε ασταμάτητα..να τα προλάβουμε..όλα να είναι καθαρά..μέσα και έξω από το σπίτι..Διώχνουμε πάλι απόψε τη μιζέρια μακριά..που ήρθε και φώλιασε ..φώλιασε εκεί ανάμεσα στο ''αλισβερίσι''..αυτό το αλισβερίσι που μας προτείνουν αδιάκοπα..κι έχει σαν αρχηγό το χρήμα..Δρόμοι στολισμένοι χρυσοπλουμιστοί..δεντράκια από καλούδια φορτωμένα..κάποτε ίσως και υπερβολικά..που ''θάβουνε'' την ταπεινότητα.. που έφερνε ετούτη εδώ η ''γέννα''.. Θέλουμε να υποδεχτούμε τούτο τον μικρό Χριστό..ετούτο το μωρό..ετούτο εδώ το βρέφος..που χρόνια ίσως και βαθιά μέσα μας κατοικεί..να τον υποδεχτούμε όπως αρμόζει σε ένα μοναδικό πραγματικά ''Θείο μωρό''..που την Αγάπη επρόσθεσε σε έναν ''ολόχρυσο'' για τη ζωή την αυθεντική και αληθινή..σε ένα  κρίκο αγάπης αλυσίδας..

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη. 

..............................................................................................................