Φεύγει ο Δεκέμβρης..μαζί αγκαλιά.. με το ''παλιό'' αντάμα.. - της Σοφίας Θεοδοσιάδη..

Απολογισμοί και αποχαιρετισμοί ενός παλιού και πάλι χρόνου.. προσδοκιών που χάθηκαν και εξανεμίστηκαν..φιλοδοξίες που δεν πιάστηκαν..φιλίες που προδόθηκαν.. φιλίες που είναι εκεί ομπρέλλα προστατευτική..όταν επάνω ψιχαλίζει..αγάπες που δεν καταχτήθηκαν..και μείνανε μετέωρες στο χέρσο και ''άγονο'' χωράφι.. Λέξεις που δεν ειπώθηκαν.. σε ένα αντίο που δεν τολμήθηκε στην ώρα του να γίνει..να πετάξει..άγονη η γη..μα προσπαθείς..ζιζάνια από μέσα να εξοντώσεις..έτσι μου μοιάζει η ζωή..μαζί με την προσπάθεια που ο καθένας μας προβάλλει..Είναι δειλό να παρατάς τη μάχη από την αρχή..μοιάζει με υποχώρηση δειλού..που μάχες δεν κερδίζει..Ψυχές που δεν εσυναντήθηκαν.. δεν μπόρεσαν..δεν γιάτρεψαν..και έμειναν ''ανάπηρες'' στο χρόνο..Κι άλλες ψυχές..μοναδικές..στα μονοπάτια μας να μένουν..

Φόβοι που τρύπωσαν απρόσμενα και αιφνιδιαστικά..που έγιναν στοιχείο της ζωής μας..λέξεις καινούριες που εφευρέθηκαν.. ''παράπλευρες απώλειες'' τις είπαν..μιας συσσωρευμένης εκδικητικής συμπεριφοράς μίσους και αβυσσαλέου πάθους εξουσίας  .. Παιδιά ανυποψίαστα θύτες και θύματα συγχρόνως και αθώα θύματα..που χρίστηκαν  ήρωες και επαναστάτες και πολεμιστές..εις το βωμό του πετρελαίου και των συμφερόντων ''προδομένοι''..Στόχοι που χάθηκαν από τον πανικό και την ξενοφοβία..

Φεύγει ο Δεκέμβρης πάλι και μαζί  παίρνει παρέα του τον χρόνο αυτόν.. που εγκλώβισες σε ένα παλιό κουτάκι..Είμαι ήρεμη απόψε ..νιώθω γλυκά και τρυφερά..σκέφτομαι και ζυγίζω .. Είναι ακόμα πιο βαρύ και γοητευτικό.. το που έμαθες να δίνεις..παρά το χέρι σου να απλώνεις για να πάρεις..Ετούτο το κερί που καίει δίπλα μου..κάνει παρέα στις σκέψεις που ξεφύγανε..και την ψυχή μου γαληνεύει..Υπάρχουν άνθρωποι ..λίγοι μα εκλεκτοί..άνθρωποι αληθινοί και της καρδιάς..που κουβαλάμε μέσα μας..καθώς οι χρόνοι πάνε κι έρχονται..και με ταχύτητα αλλάζουν..Αγάπες που αξιώθηκαν αρώματα κατάσαρκα να γίνουν...

Έτσι είναι η ζωή..μια τσάρκα βγαίνουμε εκεί..τη στάμπα μας να ζωγραφίσουμε ..στον τοίχο τον απέραντο..στο κάδρο της.. που πρέπει να γεμίσουμε με όμορφες στιγμές..Ένας Δεκέμβρης τα ''φορτώθηκε''.. όλα αυτά ..καθώς τυχαίνει να 'ναι ο τελευταίος επιβάτης της χρονιάς..για να τα μεταφέρει στο ντουλάπι εκείνο το παλιό που κλείνει τους Δεκέμβρηδες της κάθε μια χρονιάς..
Πολύτιμο το παρελθόν...πολυτιμότερο το ''τώρα και το μέλλον''..

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................