Κι αν κάθε Μάρτη ξεκινάς μιαν Άνοιξη εσύ για να την συναντήσεις..κι αν κρύβεις τους Χειμώνες κάτω απ' το παλτό σου το χοντρό..έρχονται απροσκάλεστες οι θύμησες κρυφά να σου μιλήσουνε..για της ζωής σου εκείνες 'κει τις Άνοιξες που τις ''ερούφηξες'' σαν να 'ταν άρωμα από ροδοπέταλα..μίας του κήπου σου εκατόφυλλης μικρής τριανταφυλλιάς..σαν να 'τανε λιβάδι καταπράσινο στρωμένο με καρδιάς ..κόκκινες παπαρούνες ..Θαρρούσες..πως τα λούλουδα που σου ταιριάζουνε για σένα.. θα 'χουνε πάντα αυτή τη διακριτική..τη γνώριμη σε σένα μυρωδιά.
Ποτέ σου δεν εστάθηκες στ' αγκάθια που σου τρύπαγαν τα χέρια σου..το 'ξερες πως τα ρόδα ευδοκιμούν σε κλωνάρια με αγκάθια.. Έκανες τα καλύτερα ταξίδια σου μέσα απ' τα χρώματα.. που μόνος σου εζωγράφισες για Άνοιξες που ονειρεύτηκες και προσπαθούσες να τις πιάσεις..Αξίζει άλλωστε η διαδρομή προς τις εικόνες της ...τις μουσικές της.. που στ' αυτιά σου έφεραν τα κελαηδήματά της...και κυρίως τα όνειρα που σου σχεδίαζε και ακόμα σχεδιάζει..κάθε που ερχεται να κάνει ''βίζιτα''εμπρός εις τα σκαλιά σου..Τον κόσμο τον προχώρησαν πάντοτε οι αναζητητές και οι ονειροπόλοι...
Έρχονται και οι θύμησες που σου μηνάνε πάλι απ' την αρχή για Άνοιξες που χάθηκαν..ίσως γιατί τις φόρτωσες με προσδοκίες υπερβολικές και αβάσταχτες..συσωρευμένες σκέψεις και απαιτήσεις που δεν πρόλαβαν και οι ίδιες να σου δώσουν...Όποιος κι αν είναι ο τρόπος που την καρτεράς και της ζητάς για να 'ρθει μέσα σου η Άνοιξη..είναι εκείνη πρόθυμη μαζί με σε..για να σε ανταμείψει..αν έχτισες τα λούλουδα και το άρωμά της εντός σου...
Μη λυπηθείς αν δε σου δώσει το ''φιλί'' που πρόσμενες η Άνοιξη η κόρη η ανθισμένη...σου έστειλε τον άνεμο για να σε συναντήσει.
Πόσες αλήθεια είναι οι φορές που σε γελάσανε οι Άνοιξες..πόσες φορές σε λάθος μονοπάτια δε σε βγάλαν ? Μα εσύ αμετανόητος οδοιπόρος της ζωής..έδιωχνες τα χορτάρια που τυλίγονταν στα πόδια σου..τα αγκάθια που σε τρύπαγαν τα έβγαζες με προσοχή..κι ας μάτωναν τα πόδια σου..πάλι και πάλι μες στος δάσος για τις Άνοιξες κινούσες..Είναι μεθυστικές οι μυρωδιές της κάθε μιας της Άνοιξης..μεθυστικές και της ζωής της ίδιας..Πως να τις αρνηθείς τις Άνοιξες..και πως την ίδια τη ζωή...Ενέσεις μες στο χρόνο είναι αυτές τονωτικές .. αδρεναλίνη σε ποσότητες εκρηκτικές και μείγματα από υλικά του έρωτα πάντοτε καμωμένες..
Κείμενο- Σοφία Θεοδοσιάδη
..............................................................................................................
Μια φορά.. δυο μοναχοί ζεν βάδιζαν στο δάσος επιστρέφοντας στο μοναστήρι.Όταν έφτασαν στο ποτάμι είδαν μια γυναίκα που έκλαιγε γονατιστή δίπλα στην όχθη.Ήταν νέα και όμορφη.
'' Τι συμβαίνει'' ? τη ρώτησε ο γεροντότερος..
'' Η μητέρα μου πεθαίνει..είναι μόνη της στο σπίτι στην άλλη μεριά του ποταμού.. κι εγώ δεν μπορώ να τον διασχίσω. Προσπάθησα ..αλλά το ρεύμα με παρασύρει και δε θα φτάσω ποτέ απέναντι δίχως βοήθεια..Σκεφτόμουν ότι δεν θα την ξαναδώ ζωντανή..κι ήμουν βαθιά θλιμμένη..Τώρα όμως..τώρα που ήρθατε εσείς..ίσως κάποιος απ' τους δυο σας μπορεί να με βοηθήσει να περάσω το ποτάμι''.
''Μακάρι να μπορούσαμε'' είπε λυπημένος ο νεότερος..όμως ο μόνος τρόπος για να σε βοηθήσουμε είναι να σε πάρουμε αγκαλιά μέσα στο ποτάμι..και η πίστη μας μας απαγορεύει να έχουμε οποιαδήποτε επαφή με το άλλο φύλο..Είναι απαγορευμένο ''λυπάμαι''...
''Κι εγώ λυπάμαι'' είπε η γυναίκα και συνέχισε να κλαίει..
Ο γεροντότερος μοναχός..έσκυψε το κεφάλι και της είπε : Ανέβα..
Η γυναίκα δεν μπορούσε να το πιστέψει..όμως πήρε αμέσως το μπογαλάκι με τα ρούχα της και καβάλησε στην πλάτη του μοναχού.Με μεγάλη δυσκολία ο μοναχός πέρασε το ποτάμι ..ενώ ο νεότερος τον ακολουθούσε..όταν έφτασαν στην άλλη όχθη του ποταμού..η γυναίκα κατέβηκε ..πλησίασε το γερο- μοναχό και έσκυψε να του φιλήσει τα χέρια..
'' Ενταξει..εντάξει'' είπε ο γέρος τραβώντας τα χέρια του..
''Συνέχισε το δρόμο σου''..
Η γυναίκα έκανε μια υπόκλιση όλο ευγνωμοσύνη και ταπεινοφροσύνη ..πήρε τα ρούχα της και έτρεξε προς το χωριό..
Οι μοναχοί σιωπηλοί..δίχως να ανταλλάξουν λέξη συνέχισαν την πορεία τους προς το μοναστήρι..Είχαν ακόμα δέκα ώρες πορείας..
Λίγο προτού φτάσουν ο νεότερος είπε στο γέρο- μοναχό:
''Δάσκαλε'' ξέρεις καλύτερα από μένα τι μας απαγορεύει ο όρκος της πίστης μας..Ωστόσο κουβάλησες στην πλάτη σου εκείνη τη γυναίκα σε όλο το πλάτος του ποταμού..
'' Εγώ την κουβάλησα σε όλο το ποτάμι..πράγματι..εσύ όμως που την κουβαλάς ακόμα επάνω στους ώμους σου'' ?
Χόρχε Μπουκάϊ
..............................................................................................................
Τελέψανε τα μασκαρέματα..και τα νταούλια και οι ζουρνάδες..σιωπήσανε και οι αληθινοί οι γελωτοποιοί.. και απομείνανε μονάχα στην ''πλατεία'' εκεί..οι αληθινοί οι ''μασκαράδες''..Ξημέρωσε η μέρα πάλι και εσένανε καλεί..σε θέλει ..σε αγαπάει..αγάπα την κι εσύ.. μέσα στης φύσης το ''ξημέρωμα''.. ανοίγονται κι αυτά τα συναισθήματά σου..Δεν σου αφήνει περιθώρια κλεισίματος..αισθάνεσαι βαθιά..και νιώθεις και ρουφάς τις μυρωδιές..το ξαναγέννημά της από την αρχή...φεύγει ο Χειμώνας..βιάζεται για να απλωθεί μπροστά σου μια Άνοιξη καινούρια και αλλιώτικη..Τα συναισθήματά σου στον πληθυντικό αριθμό..είναι όλα εκφρασμένα..
Γλυκές ανάσες πνεύμονα βαθιές..οι μικρές οι εκδρομούλες της ψυχής σε γραφικά σοκάκια..Όμορφος τόπος είν' η χώρα μου..σαν κάδρο ζωγραφιάς τα όμορφα χωριά της..Χρόνια το κουβαλάω αυτό το κάδρο μέσα μου..σπίτια μικρά και χαμηλά..αυλές ολάνθιστες..κόκκινα κεραμίδια..έτσι για να γεμίζουνε ο νους μα και τα μάτια του ανθρώπου.Πρασίνισαν τριγύρω οι κάμποι και γεμίσανε μωβ λουλουδάκια του αγρού..κι ασήμαντες..κατάλευκες ..άγριες μαργαρίτες..Χοροί..τραγούδια συνειδητά και πότε από συνήθεια..τα βήματα οδηγούν..Πέρασε και αυτή η ''εκδρομή''....
Δεν την
αντέχουνε την καλημέρα την καλή..τη θετική.. οι θιασώτες του
σκοταδιού..πάντα ''ανέραστοι'' θα μένουνε στη λάμψη του φωτός..μα εγώ δε σταματώ να επιμένω..Ξεκόβω πάντα πρόθυμα απ' τη γλυκειά παρέα μου..στη φύση που με ισορροπεί.. να την αφουγκραστώ..τ' άνθια της να μαζέψω..ένα πανέρι μαργαρίτες μοναχά άγριες και λευκές..κι εσύ μου λες πως είναι ταπεινές..έχει λουλούδια μυρωδάτα πιότερο απ' αυτές..μα εγώ τη μυρωδιά τους χρόνια πάνω μου την κουβαλώ..της άγριας φύσης μυρωδιά..της ανεπιτήδευτης..και το ''χαμόγελό'' τους ..μικρά - μικρά σαν να 'ναι ήλιου πρόσωπα αυτές..πάντός καιρού χαμόγελα σκορπούν..κι ένα κοχύλι που εξέβρασε το καταχείμωνο η θάλασσα ..είν' οι αποσκευές μου της επιστροφής..στην καθημερινότητα εκείνη τη σκληρή ..των ''γνήσιων μασκαράδων''..που μας την έχουνε στημένη κιόλας αποβραδίς..μόλις σιγήσαν τα ''νταούλια''..
Ποδαρικό μας κάνει η Άνοιξη πρωί- πρωί..με έναν Μάρτη που θα 'ρθουνε και τα χελιδόνια..κι ας διατείνονται παντού από παλιά και τώρα πως:
« μία χελιδών έαρ ου ποιεί».
Την πρόσμενα την Άνοιξη μέσα μου από καιρό.. και πρόβαλλε και πάλι..γρήγορα που αλλάζουνε οι εποχές..αλλάζουμε κι εμείς..
Πρέπει να την υποδεχτώ..είναι γεμάτη..φορτωμένη υποσχέσεις !!!
Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη
..............................................................................................................
Όνειρα
που θελήσανε να ταξιδέψουνε δεμένα σε μια ευάλωτη κλωστή..όνειρα που τα
καταφέρανε πετάξαν στους αιθέρες..κι άλλα που μείναν κολλημμένα πα
στη γη..Όνειρα σαν χαρταετοί.. που ο άνεμος και η βροχή τους
μούσκεψε..στο πρώτο πέταγμά τους..κι άλλα που κατορθώσανε για να συναντηθούν..σε μιας ημέρας πέταγμα..ευελπιστώντας στο άπιαστο..το αδύνατο..το επιθυμητό..Μα όλα όνειρα.. Όνειρα με ροζ χρώματα σχεδιασμένα να απογειωθούνε στους αιθέρες...Δεν ξέρω καν αν ήμουνα κι αν είχα τέχνη εγώ στα χέρια τόσο
δυνατή.. χαρταετούς με τις ''καλούμπες''στέρεες και ''ζυγιασμένες'' και σωστά να τους κατασκευάζω..και να τους στέλνω να πετούν
ψηλά..χωρίς τον κίνδυνο σε κάποιο δέντρο ..ένα πανύψηλο..εκεί και να σκαλώσουν..
Μα ήτανε η τόλμη μου τρανή ..η επιθυμία μου
αβάσταχτα μεγάλη.. εκείνους τους χαρταετούς..που μοιάζανε με όνειρα
..έστω και ανεκπλήρωτα..να θέλω..να τολμώ.. να τους κατασκευάζω.. για να
μου μεταφέρουνε το όνειρο και την ελπίδα μου ψηλά ...οι ''ευάλωτοι'' από ρυζόχαρτο..οι μικροί..οι ''χαρταετοί'' μου !!!
Έχουνε μια
μαγεία οι χαρταετοί όσο να πεις. στα παιδικά τα μάτια..μα και στα μάτια των μεγάλων
που προσμένουνε..τα όνειρά τους για μια μέρα να ''πετάξουν''..Γεμάτος ο λόφος και το ''τούμπι''
στο μικρό μας το χωριό..από πετρούλες κάτασπρες που παριστάνανε
σπιτάκια .. ένας παιδότοπος θαρρείς..παλιάς κοπής..χωρίς τραμπάλες και
τσουλήθρες και σκαμνάκια..Τόπος όμως συνάντησης παιδιών .. παιδιών που
ήταν ''αλητάκια'' ευφάνταστα..που δεν τους έλειπε το κέφι και η χαρά..Μέρες πριν με τα '' σύνεργα'' ζυμάρι ..κόλλες και σχοινί..χαρταετούς εκόβαμε να φτιάξουμε..τα όνειρά μας να τα στείλουμε ψηλά..μη μείνουνε μονάχα ''κολλημμένα'' πα στη γη..ψηλά ..έστω για μια μέρα να πετάξουν..
Βαρέθηκαν
κλεισμένα μες στα σκοτεινά κελάρια μας..θέλανε στον αιθέρα να βρεθούν κι
αυτά..μαζί με τις ουρές τις πλούσιες των χαρταετών..μαζί τους το
ταξίδι που ονειρεύονταν..επιτέλους να το ξεκινήσουν..Ταξίδια μακρινά..σε
χώρες δίχως έχθρες ..χωρίς πόλεμο..ταξίδια μαγικά..Πάντα αρχηγός όλων
των κοριτσιών εδήλωνε ο Λάκης..ήτανε αγόρι όμορφο..μας το 'παιζε και
ντροπαλό..μα είχε μάτια ερωτεύσιμα..όλες εσιγολιώναμε για τη γλυκειά
ματιά του..Πάντα ..έτσι στη ζωή ένας τολμάει πιότερο..το φόβο τον
νικάει..δεν το φοβάται το ''σχοινί'' που κινδυνεύει να κοπεί...και το ανεβάζει το όνειρο στο ''όχημα''..που στα ουράνια ταξιδεύει...
Σε τούτο το ταξίδι μας το πολύπλοκο..άλλοτε μαγικό και άλλοτε λυπημένο.. και ''αμόλα και καλούμπα''..γιατί
δεν είμαστε ολομόναχοι..έχουμε και συνεπιβάτες..Κοίτα μπροστά σου πως
απλώνεται
το απέραντο γαλάζιο...έρχεται ο ήλιος από ψηλά και καθημερινά σε
γλυκοξημερώνει...Δες ..κοίταξε ψηλά..φανήκανε στον ουρανό απ' το
πρωί..λες κι είν' θαλασσοπούλια..χαρταετοί ωσάν πουλιά..που τα ονείρατα
τραβούνε..στα ψηλά για να τα φτάσουν...Και άκου τους πως τραγουδούν εκεί
στον ουράνιο θόλο που
είν' το σπίτι τους...στο απέραντο το σπίτι τους...πάνω από τα
αφρισμένα κύματα τις περισσότερες φορές..όχι δεν φοβούνται το σχοινί που
τους κρατά..κι ας μοιάζει τόσο ευάλωτο..αξίζει να ρισκάρεις..για μιας ημέρας έστω ''πέταγμα''..πέταγμα ονειροπόλο ..καθώς κομμάτι - κομμάτι το όνειρο παίρνει οστά και σάρκα!!!
Δοκίμιον - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................
Λίγοι οι ''βουτηχτάδες'' της
αγάπης της αληθινής..που κύματα αψηφούν..που θάλασσες πλατιές δε
σκιάζονται..καπεταναίοι χρίζονται..ανοίγουνε στο άγνωστο πανιά..Ήτανε μέρα αλλιώτικη ετούτη η μέρα η σημερνή..πάνε σαράντα χρόνια..μα τυπωμένη μένει ακόμα εκεί μες στο ''τεφτέρι'' της καρδιάς..επανάληψη ανάγνωσης ζητεί..ήτανε μέρα βροχερή..απόκριες και οι μασκαράδες εχορεύανε ανέμελα στους δρόμους και στης Πλάκας τα σοκάκια..
Κι εσύ..μόλις που εγυρίσαμε απ' της εκκλησιάς τα στεφανώματα.. θέλησες μες στο πλήθος να χαθούμε με τους φίλους μας.. κι εμείς..'Σαν άλλοι ''μασκαράδες της αγάπης''..
της αληθινής .. στους ήχους της βραδιάς να αφεθούμε..έτσι..σαν πανηγύρι ήθελες να μοιάζει η ένωση αυτή..σαν πανηγύρι της αγάπης... Πάντα ήσουν
ανατρεπτικός και απρόβλεπτος..δε σου αρέσαν τα κατεστημένα ..οι
χαιρετούρες και τα τυπικά..Πάνε σαράντα χρόνια αγάπη μου γλυκειά..μια ολόκληρη ζωή..και ακόμη η αγάπη μέσα μου..ακόμα κατοικεί... !!! Χαρίζουνε ρουμπίνια για τη μέρα αυτή..μα εσύ ''ρουμπίνι'' εζωγράφισες εκεί ..μες στης ψυχής τ' απόκρυφα..που ακόμα λάμπει τις νυχτιές..κι ας είσαι εκεί ψηλά...
Ήτανε του Φλεβάρη 23...
Για σένα Γιώργη μου......
η φίλη σας Σοφία..
..............................................................................................................
''Κατηγορήθηκα''
απ' τον ίδιο μου τον εαυτό εγώ συχνά.. πως ζω ..αντλώ και αναφέρομαι στο
παρελθόν..μα όχι ..όσοι με ξέρουνε καλά γνωρίζουνε πως αντλώντας ναι..απ' το γεμάτο παρελθόν μου ..ζω.. ανασαίνω ..ανασαίνω και
ονειρεύομαι το μέλλον που έρχεται..και ζω μονάχα τη στιγμή για το
παρόν..Το μόνο βέβαιο το παρόν..το τώρα..το εντός μου της
στιγμής..γλυκειά αποσκευή το παρελθόν.. γλυκύτερη εκείνη του
παρόντος..Είναι το μάταιον..το απρόβλεπτο. .το ξάφνιασμα που τη ζωή μας
ομορφαίνει..γιατί θαρρείς και το καταλαβαίνουνε εκείνα τα μακρόπνοα τα ''σχέδια''..τα 'ονειρα.. πως να τα εγκλωβίσω προσπαθώ..και εκεί στην τελευταία τους ..το σκάνε και το βάζουνε στα πόδια..
Κοιτάζω στον καθρέφτη μου κάθε πρωί και δε μαζεύω ''θρύψαλα''..ακόμα κι αν
τα ταξίδια μου τα εσωτερικά..με φέρνουνε σε πόρτες χαλασμάτων..τα κάνω
χίλια δυο κομμάτια..τα σκορπώ..και ρίχνω νέο βλέμμα και ματιά ..σε κείνη
την κοπέλλα τη μικρή..που λέγεται ζωή..Δεν έχω απελπισμένη νοσταλγία
για το παρελθόν..νικώ τις αυταπάτες μου και νιώθω ευτυχισμένη..Είναι
εκείνη η εσωτερική μου ''μετανάστευση'' που με ωθεί εμπρός.. στο άγνωστο..κάθε φορά σαν εφαλτήριο..για μια καινούργια..απ' την αρχή ζωή..που κρύβει και το συναρπαστικό...
''Κατηγορήθηκα'' πως μοιάζω δυνατή..μα ένα έχω να τους πω..εγώ που με γνωρίζω απ' όλους τους ακόμα πιο καλά..πως και οι δυνατοί είναι ''ευπόρθητοι'' και ευάλωτοι συχνά..Πορεία θέλω να χαράζω πα στο γκρίζο των καιρών..πορεία που οδηγεί προς το ''λευκό'' σ' αυτά τα χρόνια εκεί της αθωότητας που χάθηκαν.. δηλώνω απ' τους ελπιδοφόρους και τους ''αναζητητές'' που τα χνάρια τους ακόμα αποζητούν..
Δε λησμονιούνται μάτια μου οι ''στιγμές'' στιγμές
που εχαράχθηκαν πα στα τελάρα της ψυχής..Φωνές αγαπημένες..και
βαρύτονες..μελωδίες απ' τα νυχτερινά στο ημίφως πιάνων νότες ..
Τραγούδια που χαρίστηκαν απλόχερα..κι εκείνο εκεί το
''σ' αγαπώ γιατί είσαι ωραία''.. και ''πάμε σαν άλλοτε'' ..που
στα αυτιά σαν ζαχαρένια μελωδία αντηχεί ..χρόνους μετά σαν επαναλαμβάνεται.. βραδιές καρναβαλιού ..κάτω απ' της Παλιάς της Πάτρας
το ξεχωριστό εκείνο εκεί το κάστρο κι άλλες βραδιές πανσέληνες και φεγγαρόλουστες..λυχνάρια που φωτίζαν τις ψυχές..καθώς ιστορία γράφονταν ερήμην μας..ρομαντική για την ίδια τη ζωή και τόσο δυνατή..!!!
Ας ''κατηγορηθώ''.. πως είμαι αθεράπευτα ρομαντική..θαρρώ πως είναι αυτό παράσημο για όποιον το κατέχει..
Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη
.............................................................................................................
Αφρισμένο ποτάμι η ζωή..και η κωπηλασία απαραίτητη...αν δε θελήσεις τα αφρισμένα κύματα στον βυθό του να σε πάνε... Eύλογος ο θυμός ο περισσός τριγύρω μας..σακατεμένος μοιάζει ο καιρός..και διαβρώνει συνειδήσεις τούτος ο θυμός ο αφρισμένος.. .Δεν γίνεται..θα ρθει ο καιρός να πέσουνε από το βάθρο τους τα γρανιτένια τους αισθήματα..αυτού του κόσμου του παράλογου των εξουσιαζόντων.Mα εκεί στις άκριες ''αφρισμένων''ποταμών ..ανάμεσα στις πέτρες και στις καλαμιές..τολμάνε και φυτρώνουνε ''άγριες''μαργαρίτες..
Μοιάζουν μικρούλες ..ταπεινές..μα η δύναμή τους ζηλευτή.. προάγγελλοι της Άνοιξης..που το άνυδρο χωράφι θα στολίσουν.. Μοιάζουν μικροί και ασήμαντοι οι άνθρωποι στη Γη..που προκαλούνε τις δονήσεις ..και δεν μπορεί..υπάρχουν αποδέκτες σίγουρα.. που απορροφούν ωσάν κεραίες τα σήματα.. δεν είναι όλοι βιαστικοί ..περαστικοί ..αδιάφοροι επιβάτες λεωφορείου .. λεωφορείου που από καιρό σπασμένα έχει τα φρένα..
Η μέρα σήμερα απ' το πρωί ξημέρωσε μουντή ..ο ήλιος έπαιζε κρυφτούλι με τα σύννεφα..κι εμείς επίμονοι .. πιστοί και πεισματάρηδες ..πιστοί στης εξοχής τις ομορφιές..κοιτάξαμε με μια ματιά αλλιώτικη τριγύρω μας τη χλόη..Η φύση ''ξύπνησε'' και ετοιμάζεται να ανθίσει..Σκάσανε μύτη οι μαργαρίτες οι μικρές δειλά - δειλά..κι ανάμεσά τους κάτι μωβ μικρούλες ανεμώνες..Σαν ήλιοι φωτεινοί να μοιάζουνε τα πρόσωπά τους τα ασπροκίτρινα.. σαν να μας χαμογελούν..σαν ''ήρωες'' που αψηφούν το κρύο.. τους βοριάδες..
Όχι δεν είναι Μάης και Πρωτομαγιά..ούτε και μπήκε η Άνοιξη ακόμα..Μα η χαλάρωση απ' το κρασάκι μας εκείνο το γλυκό της Κυριακής..λες κι είν' μεθύσι η φύση μπρος στα μάτια μας και βάλσαμο για την ανταριασμένη μας ψυχή..απ' την καθημερινή τη βιοπάλη..Δεν κρύβονται τα όνειρα που ζωγραφίζαμε στο κάδρο μας σαν είμαστε παιδιά..Όχι δεν είναι ικανή καμμία δύναμη να γίνει τροχοπέδη στης ζωής.. σ' εκείνο εκεί το πρώτο το μπουμπούκιασμα ..που μοιάζει με της φύσης μας τη ''γέννα''..
Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη
.............................................................................................................
