Δύσκολο μάθημα η ανάγνωση..μα δυσκολότερο η κατανόηση και άπιαστο πολύ συχνά εκείνο της γραφής..Μάταιος κόπος καταντά .. αν βγαίνοντας ''σεργιάνι'' στις σελίδες ..στις περγαμηνές..πρωί -πρωί αποφάσισε κανείς..να αποστηθίσει τίτλους βιαστικά..τροφή να χει για συζήτηση μες στου γραφείου το δεκατατιανό..για να 'χαμε να λέγαμε θαρρείς..Δύσκολο μάθημα η παιδαγωγική..μα δυσκολότερο η παιδεία..Τι κι αν χαλάσανε..χαλάσαμε ''λαρύγγια'' ένα σωρό..τι κι αν εμάθαμε εις τα μικρά παιδιά...πως να διαβάζουνε ένα γραπτό..πως να τη ''γεύονται''..να γίνεται ένα με τη σκέψη τους εκείνη η σελίδα..
Ώρες πολλές εμελετήσαμε τις θεωρίες του εξαίσιου του γερμανού παιδαγωγού..του Κερσενστάινερ (G. Kerschensteiner)..αργότερα και του σπουδαίου του Δελμούζου..που ενθουσιασμένος επάνω στις αρχές αυτές ''επάτησε'' και εδημιούργησε το σχολείο εργασίας..και όχι του παθητικού του επηρεασμού..που μέχρι τότε εφαρμοζόταν.. Αναρωτήθηκα πολλές φορές..τι φταίει και οι άνθρωποι από μικρά ακόμα που είναι παιδιά..έχουν στο DNA τους εκείνη τη βιασύνη...Άλλα τους λέει το μελάνι των σοφότερων και άλλα αυτοί καταλαβαίνουν..Μα θα μου πεις είναι και θέμα νοημοσύνης αρκετές φορές..είναι και θέμα ενδιαφέροντος..είναι και θέμα προσοχής..είναι και θέμα εμπάθειας απέναντι σε γεγονότα..καταστάσεις και εποχές περίεργες..που την νηφαλιότητα και την ηρεμία κλέβουν..είναι και θέμα δάσκαλου.. πόσο πολύ το θέλησε ο ίδιος τον σωστό τον τρόπο να ''φυτέψει''στα κεφάλια..
Άδικο είναι σίγουρα για όσους δεν εμπέδωσαν ποτέ.. ανάγνωση ..εμβάθυνση..γραφή και τι σημαίνει..Είναι τώρα η εποχή της εύκολης τροφής..του φαστφουντάδικου η εποχή..από το ''βρώμικο''όπως λέγεται η τροφή ..που ρίχνουμε κάπου εκεί μες στα μεσάνυχτα εις το στομάχι μας..έως και της τροφής του νου..Εσύ μιλάς για ποίηση αληθινή..της Φύσης ποίηση αληθινή..κι αυτοί μιλούν για τα δυσνόητα..τα ακαταλαβίστικα..και τα ασυνάρτητα στιχάκια..
Εσύ μιλάς για ποίηση βαθιά και υψηλή..που στα λιβάδια και τα απάτητα τα δάση του μυαλού σε οδηγούν..στα μονοπάτια που χαράξαν με τη στάση τους ζωής..και με την έμπνευσή τους ..οι μεγάλοι μας ο Ρίτσος κι ο Σεφέρης..και ο Καρυωτάκης και ο Καβάφης ο λατρεμένος μου..που μέσα από τη Φιλοσοφική του ποίηση..μας έστειλε αχτίνες φωτεινές να μας φωτίζουν...κι αυτοί μιλούν για χαλασμένες πόρτες και παράθυρα.. για σκύλους που τους λέγανε Ερμόλαους..σε μια ποίηση που τις ψυχές..μα και το νου μπερδεύει..Χάνεται το ταξίδι αυτό το ''μαγικό'' της ποίησης.. που βγαίνει από τον κόσμο μας το μίζερο..και σε κόσμους υψηλούς και ιδανικούς μας ταξιδεύει...
Μια απογοήτευση απλώνεται παντού..για το επίπεδο που απόρροια της κρίσης και των ημερών μου μοιάζει..ή η κρίση είναι θύμα κι αυτή κι απόρροια της φτήνειας του μυαλού ? Πάψανε οι ανθρώποι να διαβάζουν και να σκέφτονται καιρό .. με σοβαρότητα ανάγνωση και εμβάθυνση να κάνουν...Σελίδες άπειρες βιβλία Παιδαγωγικής μας το διδάξανε από χρόνια και σήμερα μας το υπενθυμίζουνε.. αξίας άνθρωπος να γίνεσαι μας λέν' κι όχι τα πρωτοσέλιδα να ψάχνεις και την επιφάνεια..γιατί συχνά στην επιφάνεια και οι φελλοί επιπλέουν.. Σε τέτοιους δίσεχτους καιρούς..κλείνουνε ''τρύπες'' και οι φελλοί..θα μου απαντήσεις... Δύσκολο μάθημα η σωστή ανάγνωση..δύσκολο μάθημα η γραφή !
Ζωγράφος: Arthur Hughes - Μουσείο Τέχνης του Οντάριο.
Δεν ψάχνω για στιχάκια που προσπάθησες..σε τάξη και ομοιοκαταληξία να τα βάλεις..δεν ψάχνω λέξεις που δεν κατανόησες..λέξεις της ποίησης δεν ψάχνω..που δεν ξέρεις τι σημαίνουν... Αερικό να
γίνεσαι στου νου τις εκδρομές.. ιχνηλατώντας μες στα μονοπάτια τους των
εμπνευσμένων και των ποιητών...να χάνεσαι στα λόγια και στις σκέψεις που
αρώματα σκορπούν...Να ''κρύβεσαι'' στα δάση τους..που στης ομίχλης των
καιρών .. αφήνουνε τις ηλιαχτίδες τους σε χαραμάδες να περνούν..Αλαλαγμούς...συντεχνίες..κλίκες και αδύναμων στην ''ίντριγκα'' να αντισταθούν..κοντόφθαλμα τα βλέμματα δεν ψάχνω..
Δεν είναι ποίηση ετούτο το ανάκατο..τα ατάκτως ερριμμένα του μυαλού..δεν είναι ποίηση η σκέψη η ασυγκρότητη..που θέση στην ψυχή μου δεν κατέχει..Το βλέμμα ρίξε γύρω..κοίταξε..σήμερα είναι η φύση μόνη της μια πέννα δυνατή..ζωγράφισε μονάχη της το μωβ της πασχαλιάς..Δεν ψάχνω πέρα από το μωβ της που απλώθηκε τριγύρω μου..με σκέπασε η κολώνια της η ακριβή.. εμπήκε δίπλα..μες στη φλέβα μου που''ράντισα''..εισχώρησε ενδοφλέβια θαρρείς..ετούτο το πρωί ..
Το αεράκι το εαρινό που φύσηξε..τρύπωσε βίαια απ' το παλιό μου το παράθυρο..εγέμισε κι εσκόρπισε την ευωδιά εντός μου...Τι να τα κάνω εγώ τα λόγια σου τα περισσά..εσύ εθέλησες κυρά μου να χριστείς ποιήτρια με τις λειψές τις λέξεις σου..μα η Φύση..ήρθε απέναντί σου και εστάθηκε από βραδίς.. εκράταγε και έγραφε την ποίηση..με την ακριβή την πέννα της..και το ακριβό της το μελάνι...Επέρασε τους ''φράχτες'' της η πασχαλιά..φέρνοντας ''δώρο'' μια επιθυμητή Ανάσταση..που όλο και σιμώνει..Δεν ψάχνω λέξεις άναρθρες που θέλησαν αυτόβουλα ποίηση για να μοιάζουν..Κλείνω στο μπουκαλάκι το μικρό και το ακριβό..της ποίησης το ''άρωμα''..με το άρωμα της πασχαλιάς ..σε μένανε που μοιάζει..............
Ο λυρισμός στο κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη ...............................................................................................................
Ο έρωτας είναι γνώση. Ο έρωτας είναι ευγένεια και αρχοντιά.
Είναι
το μειδίαμα της σπατάλης ενός φρόνιμου άσωτου, πως η φύση ορίζει το
αρσενικό να γίνεται ατέλειωτη προσφορά και θεία στέρηση για το θηλυκό.
Το
θηλυκό να κυνηγάει τις τύψεις του. Στον έρωτα όλα γίνονται για το
θηλυκό. Η μάχη και η σφαγή του έρωτα έχει το νόημα να πεθάνεις το
θηλυκό, και να το αναστήσεις μέσα στα λαμπρά ερείπια των ημερών σου.
Πάντα σου μελαγχολικός και ακατάδεχτος.
Στη
σωστή ερωτική ομιλία, το θηλυκό δίνει το ύφος της σάρκας και το
αρσενικό τη σύνεση της δύναμης. Μιλώ για τα καράτια κοντά στα
εικοσιτέσσερα. Για στήσιμο πολύ μεταξωτό. Και το μετάξι μόνο ζωικό
παρακαλώ.
" ΕΡΩΤΑΣ " Του Δημήτρη Λιαντίνη
Απόσπασμα από το "ΓΚΕΜΜΑ" .........................................................................................................................
Όταν η μουσική απογειώνει τους επίγειους έρωτες !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Πάντα και ποτέ
Μια είναι η αιτία που κάνει το θάνατο την πικρότερη πίκρα μας .Είναι η
γνώση πως το ασώματο ταξίδι μας δεν έχει πηγαιμό. Αλλά ούτε και γυρισμό.
Με το θάνατο για στερνή φορά και πρώτη ο άνθρωπος περνά στην πατρίδα
του πάντα και του πότε.
Το τι θα σε καλωσορίσει εκεί που θα πας είναι ιδέα μηδενική, μπροστά
στην άπειρη ιδέα του τι αποχαιρετάς εδώ που φεύγεις. Στο αναποδογύρισμα
αυτού του διαλεκτικού σχήματος οι θρησκείες στηρίξανε την πανουργία της
κυριαρχίας τους. - See more at:
http://www.ekriti.gr/%CE%B1%CF%80%CF%8C%CF%88%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CE%B1%CF%80%CF%8C%CF%88%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82-%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AE%CE%BC%CE%B7/%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%AE%CF%84%CF%81%CE%B7%CF%82-%CE%BB%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%B7%CF%82-%CF%84%CE%B1-%CE%B1%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%AE%CE%B8%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B1-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%BC%CE%B1%CF%82-%CE%B3%CE%BF%CE%B7%CF%84%CE%B5%CF%8D%CE%BF%CF%85%CE%BD#sthash.Lf1bEX90.dpuf
Δημήτρης Λιαντίνης: Υπερτιμημένος, μυστήριος ή απλά ασυνήθιστος?
Όσοι είχαν τη χαρά να τον ακούσουν σε αμφιθέατρο ξέρουν ότι είχε την
τέχνη του καλού μύστη, που μιλά και η φωνή του σε ταξιδεύει. Επίσης
(παρά τα θρυλούμενα) έμοιαζε πέρα για πέρα ... ανθρώπινος και πειστικός.
Η Γκέμμα του, το πιο πολυσυζητημένο του βιβλίο, έχει μερικά αποσπάσματα
που ίσως τον εξηγούν περισσότερο και τον παρεξηγούν λιγότερο. Τα
παραθέτουμε αυτούσια:
Πάντα και ποτέ
Μια είναι η αιτία που κάνει το θάνατο την πικρότερη πίκρα μας .Είναι η
γνώση πως το ασώματο ταξίδι μας δεν έχει πηγαιμό. Αλλά ούτε και γυρισμό.
Με το θάνατο για στερνή φορά και πρώτη ο άνθρωπος περνά στην πατρίδα
του πάντα και του πότε.
Το τι θα σε καλωσορίσει εκεί που θα πας είναι ιδέα μηδενική, μπροστά
στην άπειρη ιδέα του τι αποχαιρετάς εδώ που φεύγεις. Στο αναποδογύρισμα
αυτού του διαλεκτικού σχήματος οι θρησκείες στηρίξανε την πανουργία της
κυριαρχίας τους.
Το αιώνιο κυνηγητό!
Το για πάντα! Και το ποτέ πια! Είναι δυο φράσεις που το εκτόπισμά τους
έχει τιμή απόλυτη και προορίστηκαν να τις μεταχειρίζεται ο άνθρωπος μόνο
για το οριστικό γεγονός του θανάτου.
Αυτόν τον πανικό φόβο μπροστά στο θάνατο είναι που δεν άντεξε ο
άνθρωπος. Δε βρήκε τη βούληση να τον νικήσει. Να τον παραδεχτεί, να τον
αναγνωρίσει. Να υποταχθεί ευγενικά και περήφανα στο αδυσώπητο φυσικό κα
στο αδυσώπητο δίκιο του.
Ελύγισε.
Και ελύγισε επάνω ακριβώς στο σημείο της τροπής. Έτσι το τρόπαιο το
επήρε ο θάνατος. Έβαλε πια τον άνθρωπο μπροστά και τον κυνηγά
προτροπάδην. Και τούτος ο βερέμης τρέχει να του ξεφύγει. Αλλόφρονας,
τυφλός, ανεμοπόδαρος. Σπεύδει, με τα φυσικά του σημάδια χαμένα, να
κρυφτεί στα καταφύγια.
Και τα καταφύγια του είναι τα σπήλαια και οι κατάγειες οικήσεις. Είναι
οι οπές και τα πέτρινα ρήγματα, οι βαραθρωμοί και οι καταβυθίσεις στα
υπόγεια του συναισθήματος και της εμπύρετης φαντασίας του.
Όλοι ετούτοι είναι τόποι κρυμμένοι στο ζόφο της ύπαρξης, χιλιάδες λεύγες
βαθιά και μακριά από τη φωτερή τροπόσφαιρα της λογικής μας. Για να μην
ακούμε τον κεραυνό του Άβελ. Εκείνο το εκκωφαντικό ποτέ πια!
Μύθοι και απάτες
Οι μύθοι για τη μεταθανάτια ζωή είναι το ύπατο ψέμα του ανθρώπου από την
άποψη του απόλυτου και του καθολικού.....Εκείνος από τους ιδρυτές
θρησκειών που θα άντεχε να στηρίξει τη θεϊκή ιδέα του σε οποιοδήποτε
άλλο έξω από αυτό το αρχιμήδειο σημείο, το μοναδικό οπαδό που θα
αποχτούσε θα τον έβρισκε στον εαυτό του…
- See more at:
http://www.ekriti.gr/%CE%B1%CF%80%CF%8C%CF%88%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CE%B1%CF%80%CF%8C%CF%88%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82-%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AE%CE%BC%CE%B7/%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%AE%CF%84%CF%81%CE%B7%CF%82-%CE%BB%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%B7%CF%82-%CF%84%CE%B1-%CE%B1%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%AE%CE%B8%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B1-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%BC%CE%B1%CF%82-%CE%B3%CE%BF%CE%B7%CF%84%CE%B5%CF%8D%CE%BF%CF%85%CE%BD#sthash.Lf1bEX90.dpuf
Δημήτρης Λιαντίνης: Υπερτιμημένος, μυστήριος ή απλά ασυνήθιστος?
Όσοι είχαν τη χαρά να τον ακούσουν σε αμφιθέατρο ξέρουν ότι είχε την
τέχνη του καλού μύστη, που μιλά και η φωνή του σε ταξιδεύει. Επίσης
(παρά τα θρυλούμενα) έμοιαζε πέρα για πέρα ... ανθρώπινος και πειστικός.
Η Γκέμμα του, το πιο πολυσυζητημένο του βιβλίο, έχει μερικά αποσπάσματα
που ίσως τον εξηγούν περισσότερο και τον παρεξηγούν λιγότερο. Τα
παραθέτουμε αυτούσια:
Πάντα και ποτέ
Μια είναι η αιτία που κάνει το θάνατο την πικρότερη πίκρα μας .Είναι η
γνώση πως το ασώματο ταξίδι μας δεν έχει πηγαιμό. Αλλά ούτε και γυρισμό.
Με το θάνατο για στερνή φορά και πρώτη ο άνθρωπος περνά στην πατρίδα
του πάντα και του πότε.
Το τι θα σε καλωσορίσει εκεί που θα πας είναι ιδέα μηδενική, μπροστά
στην άπειρη ιδέα του τι αποχαιρετάς εδώ που φεύγεις. Στο αναποδογύρισμα
αυτού του διαλεκτικού σχήματος οι θρησκείες στηρίξανε την πανουργία της
κυριαρχίας τους.
Το αιώνιο κυνηγητό!
Το για πάντα! Και το ποτέ πια! Είναι δυο φράσεις που το εκτόπισμά τους
έχει τιμή απόλυτη και προορίστηκαν να τις μεταχειρίζεται ο άνθρωπος μόνο
για το οριστικό γεγονός του θανάτου.
Αυτόν τον πανικό φόβο μπροστά στο θάνατο είναι που δεν άντεξε ο
άνθρωπος. Δε βρήκε τη βούληση να τον νικήσει. Να τον παραδεχτεί, να τον
αναγνωρίσει. Να υποταχθεί ευγενικά και περήφανα στο αδυσώπητο φυσικό κα
στο αδυσώπητο δίκιο του.
Ελύγισε.
Και ελύγισε επάνω ακριβώς στο σημείο της τροπής. Έτσι το τρόπαιο το
επήρε ο θάνατος. Έβαλε πια τον άνθρωπο μπροστά και τον κυνηγά
προτροπάδην. Και τούτος ο βερέμης τρέχει να του ξεφύγει. Αλλόφρονας,
τυφλός, ανεμοπόδαρος. Σπεύδει, με τα φυσικά του σημάδια χαμένα, να
κρυφτεί στα καταφύγια.
Και τα καταφύγια του είναι τα σπήλαια και οι κατάγειες οικήσεις. Είναι
οι οπές και τα πέτρινα ρήγματα, οι βαραθρωμοί και οι καταβυθίσεις στα
υπόγεια του συναισθήματος και της εμπύρετης φαντασίας του.
Όλοι ετούτοι είναι τόποι κρυμμένοι στο ζόφο της ύπαρξης, χιλιάδες λεύγες
βαθιά και μακριά από τη φωτερή τροπόσφαιρα της λογικής μας. Για να μην
ακούμε τον κεραυνό του Άβελ. Εκείνο το εκκωφαντικό ποτέ πια!
Μύθοι και απάτες
Οι μύθοι για τη μεταθανάτια ζωή είναι το ύπατο ψέμα του ανθρώπου από την
άποψη του απόλυτου και του καθολικού.....Εκείνος από τους ιδρυτές
θρησκειών που θα άντεχε να στηρίξει τη θεϊκή ιδέα του σε οποιοδήποτε
άλλο έξω από αυτό το αρχιμήδειο σημείο, το μοναδικό οπαδό που θα
αποχτούσε θα τον έβρισκε στον εαυτό του…
- See more at:
http://www.ekriti.gr/%CE%B1%CF%80%CF%8C%CF%88%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CE%B1%CF%80%CF%8C%CF%88%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82-%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AE%CE%BC%CE%B7/%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%AE%CF%84%CF%81%CE%B7%CF%82-%CE%BB%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%B7%CF%82-%CF%84%CE%B1-%CE%B1%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%AE%CE%B8%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B1-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%BC%CE%B1%CF%82-%CE%B3%CE%BF%CE%B7%CF%84%CE%B5%CF%8D%CE%BF%CF%85%CE%BD#sthash.Lf1bEX90.dpuf
Δημήτρης Λιαντίνης: Υπερτιμημένος, μυστήριος ή απλά ασυνήθιστος?
Όσοι είχαν τη χαρά να τον ακούσουν σε αμφιθέατρο ξέρουν ότι είχε την
τέχνη του καλού μύστη, που μιλά και η φωνή του σε ταξιδεύει. Επίσης
(παρά τα θρυλούμενα) έμοιαζε πέρα για πέρα ... ανθρώπινος και πειστικός.
Η Γκέμμα του, το πιο πολυσυζητημένο του βιβλίο, έχει μερικά αποσπάσματα
που ίσως τον εξηγούν περισσότερο και τον παρεξηγούν λιγότερο. Τα
παραθέτουμε αυτούσια:
Πάντα και ποτέ
Μια είναι η αιτία που κάνει το θάνατο την πικρότερη πίκρα μας .Είναι η
γνώση πως το ασώματο ταξίδι μας δεν έχει πηγαιμό. Αλλά ούτε και γυρισμό.
Με το θάνατο για στερνή φορά και πρώτη ο άνθρωπος περνά στην πατρίδα
του πάντα και του πότε.
Το τι θα σε καλωσορίσει εκεί που θα πας είναι ιδέα μηδενική, μπροστά
στην άπειρη ιδέα του τι αποχαιρετάς εδώ που φεύγεις. Στο αναποδογύρισμα
αυτού του διαλεκτικού σχήματος οι θρησκείες στηρίξανε την πανουργία της
κυριαρχίας τους.
Το αιώνιο κυνηγητό!
Το για πάντα! Και το ποτέ πια! Είναι δυο φράσεις που το εκτόπισμά τους
έχει τιμή απόλυτη και προορίστηκαν να τις μεταχειρίζεται ο άνθρωπος μόνο
για το οριστικό γεγονός του θανάτου.
Αυτόν τον πανικό φόβο μπροστά στο θάνατο είναι που δεν άντεξε ο
άνθρωπος. Δε βρήκε τη βούληση να τον νικήσει. Να τον παραδεχτεί, να τον
αναγνωρίσει. Να υποταχθεί ευγενικά και περήφανα στο αδυσώπητο φυσικό κα
στο αδυσώπητο δίκιο του.
Ελύγισε.
Και ελύγισε επάνω ακριβώς στο σημείο της τροπής. Έτσι το τρόπαιο το
επήρε ο θάνατος. Έβαλε πια τον άνθρωπο μπροστά και τον κυνηγά
προτροπάδην. Και τούτος ο βερέμης τρέχει να του ξεφύγει. Αλλόφρονας,
τυφλός, ανεμοπόδαρος. Σπεύδει, με τα φυσικά του σημάδια χαμένα, να
κρυφτεί στα καταφύγια.
Και τα καταφύγια του είναι τα σπήλαια και οι κατάγειες οικήσεις. Είναι
οι οπές και τα πέτρινα ρήγματα, οι βαραθρωμοί και οι καταβυθίσεις στα
υπόγεια του συναισθήματος και της εμπύρετης φαντασίας του.
Όλοι ετούτοι είναι τόποι κρυμμένοι στο ζόφο της ύπαρξης, χιλιάδες λεύγες
βαθιά και μακριά από τη φωτερή τροπόσφαιρα της λογικής μας. Για να μην
ακούμε τον κεραυνό του Άβελ. Εκείνο το εκκωφαντικό ποτέ πια!
Μύθοι και απάτες
Οι μύθοι για τη μεταθανάτια ζωή είναι το ύπατο ψέμα του ανθρώπου από την
άποψη του απόλυτου και του καθολικού.....Εκείνος από τους ιδρυτές
θρησκειών που θα άντεχε να στηρίξει τη θεϊκή ιδέα του σε οποιοδήποτε
άλλο έξω από αυτό το αρχιμήδειο σημείο, το μοναδικό οπαδό που θα
αποχτούσε θα τον έβρισκε στον εαυτό του…
- See more at:
http://www.ekriti.gr/%CE%B1%CF%80%CF%8C%CF%88%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CE%B1%CF%80%CF%8C%CF%88%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82-%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AE%CE%BC%CE%B7/%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%AE%CF%84%CF%81%CE%B7%CF%82-%CE%BB%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%B7%CF%82-%CF%84%CE%B1-%CE%B1%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%AE%CE%B8%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B1-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%BC%CE%B1%CF%82-%CE%B3%CE%BF%CE%B7%CF%84%CE%B5%CF%8D%CE%BF%CF%85%CE%BD#sthash.Lf1bEX90.dpuf
"Στην πραγματικότητα η καρδιά είναι ένα πολύ ιδιαίτερο
και ευαίσθητο όργανο. Για πολλούς λόγους. Λειτουργεί
συνδυάζοντας πολλά συστήματα του οργανισμού, τα
οποία φαίνονται με την πρώτη ματιά ότι είναι αυτόνομα,
αλλά, όταν συντονίζονται για χάρη της καρδιάς, δημιουργείται
μια θαυμαστή αρμονία που ορίζει τη ζωή. Αυτό είναι το
μυστικό της καρδιάς - η αρμονία. Και η αρμονία είναι το
κλειδί της ομορφιάς. Γι αυτό ίσως η καρδιά συμβολίζει
τόσα πράγματα στον πολιτισμό μας".
Σερ Μαγντί Γιακούμπ, ο διάσημος καρδιοχειρουργός! ..............................................................................................................
Ποιός τάχα είναι αυτός που θα τολμήσει να ξεστομίσει και να πει..πως τούτη τη δύσκολη στιγμή για την πατρίδα μας..τούτη τη δύσκολη στιγμή της φτώχειας και της ανημπόριας της κοινωνικής της ανυπαρξίας της πρόνοιας για τους πολίτες της..λόγω ελλείψεως πόρων.. δεν είναι τα χειρότερα από τα ''θύματα'' της φτώχειας..τα παιδιά..? ''Κονταρομαχίες'' απερίσκεπτων και ανόητων..εγωισμός στο έπακρον..αδιαφορία στο Ζενίθ των ιθυνόντων..''Φιλοτομαρισμός'' το νέο σύνθημα..κι ο σώζων πλέον εαυτόν σωθήτω..Παγκόσμια σου λέει είναι η κρίση ..μη σκιάζεσαι..να πράξεις πλέον μόνος δε μπορείς..
''Σιωπήσανε'' οι αληθινοί οι ποιητές..κρυφτήκαν από φόβο στις κρυψώνες..γέμισε ο κόσμος ''ποιητές'' του ποδαριού.. προφήτες που μοιράζουνε .. που σκόρπισαν τη φτήνεια σα μαστίχα. Χαθήκανε οι σκέψεις οι βαθιές..το μόνο το ζητούμενο η προβολή απομένει..Κι ένας πνευματικός ''αυνανισμός'' καλά κρατεί στης κρίσης τις ημέρες..να καταστρέφει''υποδόρροια''..καθημερινά..τον ιστό της κοινωνίας... Κλίκες και ''συμμορίες''καταφερτζήδων και ληστών..ληστών ονείρων παιδικών... και καταπατητές ονείρων.. Μοιάζει ορχήστρα με ξεκούρδιστα βιολιά ο κόσμος ένα γύρω.....
Διαβάζω..κλαίω και γελώ..λόγια ακαταλαβίστικα..λόγια με δίχως νόημα..λόγια για κάδους σκουπιδιών..μα όμως λόγια που θα διαβαστούν..και συνειδήσεις θα επηρεάσουν..Η φτώχεια γύρω μας απλώνεται καθημερινά..τα τραγικότερα τα ''θύματα'' είναι από ανέκαθεν και πάντα τα παιδιά..Και όχι βεβαίως όλα τα παιδιά..τα παιδιά ενός άλλου ..κατώτερου Θεού..παιδιά των εργατών..των αγροτών..των κατατρεγμένων και των καταπονημένων..όνειρα που ''κυλιούνται'' κυριολεκτικά..μες στις υγρές εκείνες με τις λάσπες τις αυλές..όνειρα που μουχλιάζουνε σε ανήλιαγα υπόγεια.. Κοπήκανε εκείνα τα ''σκοινιά''..που ανέβαζαν τα όνειρα τα παιδικά ψηλά.. ψηλά..στους ουρανούς τα στέλνανε σαν κούνιες κρεμασμένες να 'τανε από δέντρα..Μέρες.. θυμίζουν μέρες μεταπολεμικές..μέρες ανέχειας..και μέρες ζοφερές.......
Χάθηκαν τα χαμόγελα απ' τα χείλη των μανάδων τους..χαθήκαν κι απ' τα χείλη των μικρών..Παγκόσμια σου λέει η κρίση πάλι και μη σκιάζεσαι..όλοι μαζί στο βούρκο μέσα θα βρεθούμε..Κι εσύ αγέρωχος μου λες να τραγουδώ..να τραγουδώ ένα σκοπό..ένα σκοπό.. που να σκεπάζει τις κραυγές τις σιωπηρές τους..Μιλάς για αλληλεγγύη όπως εσένα σε βολεύει και την εννοείς..έτσι για να 'χεις ρόλο στη δική σου τη ζωή ..Χάθηκε ..δεν τη διάβασες ίσως ποτές..την ετυμολογία της σπουδαίας τούτης λέξης..
Κάποτε μου λέγαν οι δασκάλοι μου να είμαι χρήσιμη..να λέω τις αλήθειες..να απλώνω χέρι όταν ''μυρίζομαι'' καπνό..όταν τα χέρια μπρος μου απλώνονται σαν ενοχές..που δεν λειτούργησα σωστά.. Κάποτε μου 'λεγαν οι δασκάλοι μου πως ο αγώνας της βοήθειας στον συνάνθρωπο.. είναι ένας αγώνας ευγενικός..Δεν ξέρω τώρα πια μπερδεύομαι πολύ..τι μπόρεσα ..τι κράτησα..τι έδωσα ..αν ήταν αρκετά..σε κείνα τα μικρά παιδιά..που πάτησαν με όνειρα..τη Γη να καταχτήσουν ?
Κι από την άλλη όμως..έρχονται οι φωνές οι παιδικές..μες στις αυλές τις σχολικές..γεμίζουνε με ελπίδα την καρδιά μου..Όχι μου λέν' ..όχι με ένα καρβέλι κι αν μας λείπει δεν μπορούν..δεν γίνεται..την ''ήττα'' τους..μαζί μας να μοιραστούνε..Η ζωή.. μου μηνάει το χαμογέλιο των παιδιών..πάντα γεννάει ζωή..και υπερτερεί είναι ανώτερη εκείνη του θανάτου..Οι ''στείρες'' σκέψεις..οι αποφάσεις και τα ''στείρα'' τα μυαλά..ποτέ δεν μπόρεσαν..έστω κι αν το πετύχανε προσωρινά μονάχα.. πορείες να ανακόψουν..Θα το ξαναδέσει το ''σχοινί'' της κούνιας των ονείρων τους... το πείσμα μας και το χαμογέλιο τους..θα πιάσουμε και πάλι ''ουρανό''....τον τρόπο άγνωστο..δεν ξέρω ..δεν γνωρίζω..μα ... Σάμπως θαρρώ πως είν' καιρός .. συλλογικής ευθύνης..
Με μια στροφή την Ε' από το υπέροχο ποίημα του Σεφέρη : <<Πάνω σε μια Χειμωνιάτικη αχτίνα >> σας μιλώ για τα παιδιά..που πάντα οι ''καιροί'' τα χρίζαν ερήμην τους..θύματα μιας απόρροιας ανίκανης των ''κρατούντων'' τα ηνία αυτού του τόπου..Αχ λυπηρό συμπέρασμα..της ιστορίας της φτώχειας..που επαναλαμβάνεται και πάλι και ξανά..
Μέσα στου δειλινού την καταχνιά..και τη θολούρα της βροχής που εβάλθηκε απόψε να κοπάσει..προγραμματίζεις όπως και παλιά..ορέγεσαι..ονειρεύεσαι σεργιάνι την ψυχή σου την πηγαίνεις..Παίζεις κρυφτούλι πάντοτε με τις στιγμές..με τις ανάσες που σου δίνονται τα μικρά ετούτα σου διήμερα..μέσα στου χρόνου και της πάλης τα ρολόγια..Στιγμές να καταγράψεις προσπαθείς.. στιγμές που δεν μπορείς αδιάφορα μπροστά τους να σταθείς και να τις προσπεράσεις..Χαράσσονται στου χρόνου τις ρωγμές..ίσως να μην προφέρονται..μα κατοικούνε μέσα μας ..άλλοτε μοιάζουν δαίμονες και άλλοτε αγγέλοι..
Kυνηγώντας το ''ανέφικτο'' συχνά του φεγγαριού..περνώντας μέσα από τις στενές τις ατραπούς εκείνων των ολίγων..αυτών που καθορίζουνε εν τέλει ''υπογείως''..και ''ενδόρροια'' την πορεία του όχλου των πολλών..συγκρούσεις εσωτερικές θα συναντάς.. συγκρούσεις άλλοτε συμφερόντων ανυπέρβλητων..και άλλοτε συγκρούοντας .. στην γκάμα των ''τρελλών''..των ανυποψίαστων.. και των βαριά ανίατων και καιροσκόπων της ζωής.. Έρχεται από μακριά μια φωνή.. που είναι δυνατή.. φρένο ακούς να προσπαθεί να βάλει και στα σχέδια.. όχι..μην ονειρεύεσαι σου λέει .. είναι δύσκολοι και αλλόκοτοι οι καιροί..λες και εγκυμονούν κατακλυσμούς και φόβους απροσδιόριστους.. και μια φωνή σου κράζει από βαθιά..σου λέει..πλήρωνε..πλήρωνε..έχεις ακόμα ..δεν τελείωσες..χρέη πολλά για να πληρώσεις..σε τούτο το αλωνάκι το όμορφο..που λέγεται ζωή..
Μπερδεύομαι ..και χάνομαι συχνά..στην απεραντοσύνη αυτή ..την ομορφιά..μα και την ασχήμια αυτού του κόσμου..Μα καταλήγω και είμαι σίγουρη..πως όλες οι ''συγκρούσεις'' σου αυτές..έχουνε μέσα τους κρυμμένα δώρα ανεκτίμητα για σένανε..και πολλώς προσοδοφόρα..Έρχονται
μέρες και στιγμές και νιώθω σα χαμένη..σαν το κοχύλι πεταμένο που το ξέβρασε η θάλασσα .. που το χτυπούν τα κύματα..πριν σκύψει ένα χέρι μαγικό..να το περισυλλέξει..μένω άπραγη συχνά..με την αντίθεση στο κάδρο μου..''σκληράδα'' και ''ομορφιά''..
Οι μέρες πάντα η μια την άλλη ακολουθούν..Χειμώνες..Άνοιξες.. Φθινόπωρα και Καλοκαίρια..και οι άνθρωποι καθημερινά ψάχνουνε αφορμές..κάτι να θυμηθούν για να τιμήσουνε και κάτι να γιορτάσουν..να σπάσει η μονοτονία της καθημερινής ζωής..να νιώσουνε χαρούμενοι και ευχαριστημένοι..Και τώρα που εδιάβηκε η μέρα ετούτη η Παγκόσμια του γιορτασμού της ''γυναικός''..που πολλάκις εκτροχιάστηκε από πολλές..από τις ίδιες τις γυναίκες..που ξέχασαν το νόημα και την αξία της ''Αρχόντισσας'' και τι θα πει αληθινή γυναίκα..ας πούμε δυο λόγια μοναχά..για τις πραγματικές ''αρχόντισσες''..έτσι απλά και ήσυχα..να ξέρουμε τι λέμε..
Αρχόντισσα λοιπόν στα λεξικά..σημαίνει να σαι από ''υψηλή'' καταγωγή..''γαλαζοαίματη'' λέει να σε λένε..Ήμαρτον κύριε ..έλεος πια..αν ξέρετε εσείς γαλάζιο αίμα μες στις φλέβες του άνθρωπου να τρέχει..Εγώ μονάχα κόκκινο ξέρω να ρέει μες στις φλέβες των γνωστών..και όσους συναναστράφηκα ανθρώπους..ίσως να ήμουν χαμηλής καταγωγής ..και ίσως δεν έτυχε με ''αρχοντόπουλα'' να παίξω εγώ και για να δω..αν καθώς έπεφταν και γδέρνονταν..έτρεχε απ' τα γόνατά τους τα μικρά..κάποιο''γαλάζιο'' αίμα..
Σε άλλους πάλι κύκλους που εγνώρισα..''αρχόντισσα'' εσήμαινε..κυρία - κυρίου να 'σαι πλούσιου..που στα σαλόνια σαν την κέρινη την κούκλα μπαινοβγαίνει..Τώρα ας έρθουμε κι εδώ στο διαδίκτυο ..αξίζει η αναφορά θαρρώ..σε κάποιες εικόνες..τραγελαφικές..που οι αρχόντισσες να μοιάζουνε ..σαν ''κάδρα'' στολισμένες...Ας μιλήσουμε απόψε λίγο σοβαρά..για τις αληθινές αρχόντισσες.. .εκείνες τις κυράδες.. που αφιέρωσαν ολάκερη ζωή σε ένα σκοπό..στην έρευνα ..στην προσφορά..που ολονυχτίς και ολημερίς ..εδήλωναν επάγγελμα..παντός καιρού.. κι εκείνες που εδήλωναν ..μανάδες ..σύζυγοι.. αδελφές.. παραδουλεύτρες ακούραστες και σιωπηρές..αγρότισσες χιλιοβασανισμένες..Όλα να περνούν από τα χέρια τους τα άξια..μαγείρισες..φουρνάρισες.. και κηπουροί..και τα βράδια ..μετά τον κάματο..σύζυγοι.. και ερωμένες..
Έτσι το 'χα μέσα μου κρατημένο αυτό..φόρος τιμής για τη μανούλα μου..που αγρότισσα και κόρη λυγερή..τρία κορίτσια εμεγάλωσε..τα μόρφωσε ..κι ας ήτανε μονάχα αυτή και του Δημοτικού..στους αγώνες μες στους συνεταιρισμούς η πρώτη και η καλύτερη να μοιάζει..Αυτή ..η σπουδαία γυναίκα μου έμαθε..''αρχόντισσα '' τι πάει να πει..και τίτλος και απονομής ''αρχόντισσας''..σε τέτοιες γυναίκες πρέπει....
Το παρασκήνιο στο ποίημα του Γεωργίου Δροσίνη για την << Ανθισμένη αμυγδαλιά >>, αφορά μια χαριτωμένη μούσα.. Ήταν η εξαδέλφη του Δροσίνα Δροσίνη.Η ιστορία έχει ως εξής : η Δροσίνα ήταν 16 ετών και φοιτούσε στο Αρσάκειο όταν ο ξάδελφός της επισκέφτηκε την οικογένειά της στα Πατήσια..Ο Δροσίνης μόλις είχε γυρίσει από τη Γερμανία που σπούδαζε Ιστορία της Τέχνης..Νέος..όμορφος..καλλιεργημένος..ήταν τέλειος ''δάνδης'' της εποχής..Η Δροσίνα όμορφη..γλυκειά και πολύ φρέσκια..Ένα πρωί ο Δροσίνης άνοιξε το παράθυρο να μπει φως και είδε τη νεαρή ξαδέρφη του στον κήπο..να κάθεται κάτω από ένα ανθισμένο δέντρο..
Σύμφωνα με το ποίημα το δέντρο ήταν αμυγδαλιά..άλλοι λένε πως ήταν νεραντζιά..Η κοπέλλα κούνησε το ανθισμένο δέντρο και τα άνθη την έλουσαν..Η σκηνή τον ενθουσίασε και ο νεαρός ποιητής έγραψε το θρυλικό ποίημα..Η ''ανθισμένη αμυγδαλιά'' δημοσιεύτηκε το 1882 στο περιοδικό << Ραμπαγιάς>>.
Η ανθισμένη αμυγδαλιά μελοποιήθηκε από τον Γεώργιο Κωστή..έναν ράπτη από το Άργος κατά τη διάρκεια της επιστράτευσης του 1885..τότε που οι Βουλγαρία είχε καταλάβει την Ανατολική Ρωμυλία και ξέσπασαν αναταραχές στα Βαλκάνια..Το τραγούδι έγινε το τραγούδι του πολέμου καθώς διαδόθηκε σε όλο το στράτευμα και οι στρατιώτες σιγοτραγουδούσαν για τα άνθια που έλουσαν τα μαλλιά και την πλάτη μιας κοπέλλας..Αργότερα από τους στρατιώτες έφτασε και στον υπόλοιπο κόσμο και μέχρι και σήμερα σιγοτραγουδιέται σαν καντάδα..
Βεβαίως η Δροσίνα παντρεύτηκε τον δικηγόρο Μελετόπουλο και πέθανε στη δεκαετία του 60 σε βαθύ γήρας και τελικά έγινε << γρια με άσπρα μαλλιά >> σε ηλικία 101 χρονών... Πηγή : Μηχανή του χρόνου. .............................................................................................................
Με την υπέροχη Αλίκη Καγιαλόγλου..μια μελωδική.. ρομαντική καληνύχτα σε όλους σας !!!
Ετίναξε την ανθισμένη αμυγδαλιά - Αλίκη Καγιαλόγλου
Γεννήθηκα γυναίκα..που πάει να πει..πως είμαι γένους θηλυκού ..και μου 'φεραν στης γέννας μου την ώρα οι''μοίρες''οι καλές.. ένα ''πουγγί''μεταξωτό.. γεμάτο ραβασάκια..σημειώματα με ρόλους ..που με ορίσανε να γίνω ένα- ένα.. να γίνω με ''ορμήνευαν'' τα σημειώματα που μου ''χαρίστηκαν''..να γίνω όμορφη κόρη στην αρχή..γλυκειά ερωμένη και σύντροφος σπουδαία αν μπορώ..και απ' όλα και το κυριότερο να γίνω μία άξια..μία σπουδαία μάνα..Φοβήθηκα στο ομολογώ..σαν άρχισα τα ''ραβασάκια'' που μου χάρισαν ετούτες οι νεράϊδες..σαν τα άνοιγα ένα - ένα και με τη σειρά..και τι.. λέω μέσα μου άραγε από αυτά..θα καταφέρω να προλάβω..?
Απόψε εδώ καθώς αναλογίζομαι..και κάνω βήματα πίσω βήματα πολλά ..και περπατώ χιλιόμετρα απ' της γέννας μου την ώρα.. απόψε ετούτη η απέραντη ..η απόλυτη απουσία και σιωπή σου..φέρνει στα χείλη μου συχνά..μια φράση που στην ομολόγησα ..στην είπα..σαν εβρισκόσουνα στο φως της γης..κι εδώ επάνω κατοικούσες..Πόσο πολύ σ' αγάπησα..στο είπα..και στο ξαναλέω να το ''ακούσεις''...ένα κανάτι όμως εσύ αγάπη.. μου τη χάρισες.. και ήταν δροσερό νερό..να πιω να δροσιστώ..Είχε μεγάλους ''καύσωνες'' η ζωή..και πέρνανε φωτιά συχνά και οι θυμωνιές και τα χορτάρια.. Ζωντάνεψες τα γυναικεία κρυφά τα φίλτρα μου τα θηλυκά..κι έτσι ένιωσα αληθινή γυναίκα .. Υπάρχουν πάντα μέσα μας αυτά..μα πάντα ένα χέρι ''μαγικό αρσενικό''..πάντα επιβάλλεται για να τα ανασύρει..Είναι της φύσης το διάταγμα αυτό..και να το αρνηθεί κανένας δεν κατάφερε και ούτε ποτέ του θα το καταφέρει να αντιστρέψει...
Η αρμονία είναι το ζητούμενο..αιώνες τώρα από φτιαξιάς ετούτου εδώ του κόσμου..όχι δεν υπάρχουνε φύλα ανώτερα και άλλα ακόμα πλέον χαμηλά.Η αγραμματοσύνη ..η παιδεία η λειψή τους οδηγεί τους άνθρωπους..τους άντρες ίσως μερικούς.. εκεί αλλού..μακριά..μα και κοντά εδώ σιμά..που μας προτάσσουν τα ''ποντίκια'' των χεριών και τη μυική τη δύναμη..σαν να 'ναι δύναμη ετούτη εξουσίας...Με αποκαλούσες λίγα χρόνια πριν με αποχωριστείς.. έλα εδώ ''γυναίκα''..Τι όμορφος τίτλος τιμής ξεχωριστός.. η λέξη αυτή ''γυναίκα''.. για κάθε μια γυναίκα.. Τι θαρρείς πως θέλει ένας άνθρωπος..το βράδυ που κουρνιάζει στο κρεββάτι του..να ηχεί στο μαξιλάρι του..η λέξη αυτή..της καταξίωσης και της παραδοχής..και της ισότητας..''γυναίκα''.. Δεν ήμουν πλέον μοναχά..η ερωμένη ..η αγαπημένη σου..η σύντροφός σου στη ζωή..μα μου εχάρισες απλόχερα.. την έννοια την πολύτιμη για μένανε αυτή....
Ναι .. τολμάω να το πω πως ''ψήλωνα'' πολύ..που εκατείχα στο δικό σου νου ..την έννοια γυναίκα..Δεν ήτανε συναίσθημα αυτό κατάχτησης..αυταρχισμού και κτητικότητας προσφώνηση..ήτανε η επικράτηση ψυχής..το δόσιμο που βρήκε θέση και ''βασίλειο'' βαθιά μες στην καρδιά σου..Το δόσιμο..η συνύπαρξη..σε μια μονάχα λέξη σου δοσμένο.. Επερπατήσαμε μαζί μια μεγάλη διαδρομή..τόσων πολλών αλήθεια χρόνων..Κι εσύ ..μέσα στη διαδρομή αυτή .. καθώς βαδίζαμε..κι ας ήταν η ζωή σου πλούσια ..κι από γυναίκες πλούσια..εδιάλεξες στο λεξικό του νου..του νου πια του δικού σου..σαν να 'ναι ένα λεξικό γραμματικής..και να ερμηνεύεις δίπλα στο δικό μου όνομα..την έννοια και το νόημα γυναίκα.. Πόσο βαθύς τίτλος εκτίμησης λογίζεται..να κατοικήσει μέσα σου άντρα σωστέ.. η εκτίμηση..βγαλμένη από τα φυλλοκάρδια σου..κι ακουμπισμένη επάνω μου άφοβα ..ακομπλεξάριστα..άντρα εσύ σωστέ...
Γυναίκες εκατομμμύρια στον αριθμό..στα άκρα και στα πέρατα της Γης..Γυναίκες σκλάβες των αντρών..γυναίκες σκλάβες συστημάτων..Γυναίκες σαν εμπόρευμα λευκής σαρκός..γυναίκες και στις μέρες μας ξεπουλημένες σαν εμπόρευμα..στα χέρια ισχυρών αντρών..Κι όλες γυναίκες ..όμορφες και άσχημες..και κακοποιημένες και άλλες καταξιωμένες και την αρμονία ψάχνοντας..μα όλες τους γυναίκες..με ένα ρόλο όμορφο ξεχωριστό..πηγή ζωής..σαν δροσερό νερό...
Έτσι μ' αρέσει για να τη γιορτάζω εγώ καθημερινά τη μέρα αυτή..να δίνω βήμα στους άντρες να μιλούν..γιατί καλύτερα από αυτούς κανένας δεν γνωρίζει..και ανακαλώντας μες στη μνήμη μου ..δοσίματα και συμπεριφορές..που ''χτίζουν'' αρμονία.. συνύπαρξη.. ένα προσκύνημα ιερό..για τη γυναίκα..Είναι οι πλέον ειδικοί να περιγράψουν τις ''απολαβές''τις ψυχικές και τις σωματικές..από το διαλεχτό ετούτο ''φύλλο''..που σαν κρίνο το έστειλε στη Γη ο Θεός..να αρωματίζει τις ζωές τους ..των ανθρώπων...
Σίγουρα δεν υπάρχουνε κανόνες και διατάγματα για την επιλογή ενός καλού βιβλίου..Καθε ψυχή ''πεινάει'' για διαφορετική ''τροφή''..είναι αλλιώτικες οι ανάγκες και οι ''τρύπες'' της ψυχής μας..Σαφώς και η ελευθερία της επιλογής είναι προσωπική εντελώς..μα χρόνια τώρα διαπιστωμένη η αλήθεια παραμένει εκεί σε μια γωνιά..πως η μυθοπλασία είναι εσωτερική αναγκαιότητα ..τον άνθρωπο τον προχωρά στη σκέψη του και σε μονοπάτια σκέψης όμορφα τον οδηγεί ..με συμπεράσματα που ο καθένας μας έχει την ικανότητα να βγάζει..Κι αν λέν' πως τα βιβλία που επιλέγουμε είναι ο καθρέφτης της δικής μας της ψυχής..ναι..το επικροτώ και συμφωνώ..πως την κάθαρση ..την τελειότητα που ψάχνουμε διακαώς να συναντήσουμε μες στη ζωή..ίσως σε κάποιες σελίδες που μας μοιάζουνε..ίσως και να τη βρούμε..
Πολλοί θαρρούν πως είναι η λογοτεχνία..η μυθοπλασία και τα παραμύθια τα σοφά και τα διδαχτικά..πως είναι πολυτέλεια τρανή στις μέρες που περνάμε..Σαφώς και είναι ''πολυτέλεια'' τρανή μάλιστα πολυτέλεια ας θεωρηθεί του νου των προβληματισμένων και σκεπτόμενων..των αναζητητών της κοινωνίας που διαστρεβλώνεται στιγμές- στιγμές από τις αγκυλώσεις των απρόσμενων των γεγονότων των καιρών.. Στέκεσαι μπρος στον πάγκο μίας έκθεσης βιβλίων πολυποίκιλων..και κάθε είδους συγγραφής και λογισμού..βιβλίων κουλτούρας διαφορετικής από τη γνώριμη που χρόνια κουβαλάς..μιας άγνωστης για σένανε κουλτούρας..Μα αυτή είναι και η πρόκληση για σένανε ..να εντρυφήσεις στο συναίσθημα και στο λογισμό..σε μία άλλη λογική οπτική ίσως γωνία..των γεγονότων και των καταστάσεων που και εσένα ταλανίζουν...
Υπάρχουν
άνθρωποι μες στη ζωή..που δεν αντέχουνε..δε μάθανε να τα διαβάζουνε και
δεν τους νανουρίσανε με τρυφερά κι ωραία παραμύθια..Είναι που δεν
αντέχουνε τις δυνατές αλήθειες που μας ζωγραφίζουνε..που μόνο εκεί
μπορείς με τόσο γλυκό τρόπο να ανακαλύψεις..Το 'πε και ο μεγάλος μας
Σεφέρης : << κι αν σου μιλώ με παραμύθια είναι γιατί τ' ακούς γλυκύτερα>> Κι άλλοι που μέσα απ' τη λογοτεχνία προσπάθησαν να γίνουν της μοδός..Κάθε ανάγνωσμα έχει την ώρα του και την κατάλληλη στιγμή..καθώς αποζητά την προσοχή μας..Ένα μονάχα θα σας πω..κι εσείς μονάχοι σας..βγάλτε τα συμπεράσματά σας..
Καθισμένη νωχελικά στην παραλία το κατακαλόκαιρο..ρίχνω ματιές στους γύρω μου διακριτικά..και μειδιώ συχνά..Κρατά ο κύριος ένα βιβλίο χρυσόδετο..και γράφει απέξω << Ασκητική του Καζαντζάκη >>..το 'χει πα στην πετσέτα του κλειστό..και κόβει..παίρνει μάτι στις λουόμενες..ρίχνει και πότε - πότε μια ματιά και στο ταλαίπωρο ετούτο το ανάγνωσμα..τι του 'μελλε να πάθει το κακόμοιρο..Πως να συγκεντρωθείς ..να εντρυφήσεις σε έννοιες..αν δεν υπάρχει μια σιωπή τριγύρω σου..Το κάθε το ανάγνωσμα έχει και τη δική του ώρα..
Υπάρχουνε και αναγνώσματα έξυπνα και ευχάριστα και για την παραλία..Δεν εννοώ μοναχά τα άρλεκιν...μα αναγνώσματα με χιούμορ λεπτό και αληθινό..που επιτρέπουνε και τη διάσπαση της προσοχής σου.. Δεν γίνεται αγάπες μου να μελετούμε Σαρτρ ..Καστοριάδη..και να επιδεικνύουμε το εξώφυλλο μοναχά..και να 'μαστε όλο το Καλοκαίρι στην ίδια τη σελίδα.. Γιατί σας τα λέω όλα αυτά ? Γιατί η πλατεία γέμισε ημιμαθείς ..φιγουρατζήδες και ξερόλες και υπερφίαλους..γιατί σε λίγο αρχίζουνε οι εκδρομές..και οσονούπω και το Καλοκαίρι..και το βιβλίο και το διάβασμα δεν είναι ένα ακόμα εμπορεύσιμο..''αξεσουάρ'' της μόδας...
