''Καθώς μικραίνει το.. ''για πάντα''

φωτο : από το διαδίκτυο

Να μου κρατάς σφιχτά το χέρι μου..
μικραίνει το ''για πάντα''..
τα χνάρια να πατάμε που αφήσαμε
στην παραλία την απόμερη
που στην αλμύρα της λουστήκαν τα κορμιά.
Κοντεύει Καλοκαίρι..και
η ''συννεφιά ετούτων των καιρών'' 
σταλάζει φόβους..λες  και
είν' Φθινόπωρος καιρός..
σταγόνες και μας βρέχουν..

Δε σου ζητάω στη Χαβάη να με πας..
στης ακυβερνησίας τη θάλασσα  
την ψάθα μας να απλώσουμε..
στο αφρισμένο κύμα..
στο απέραντο γαλάζιο 
της ψυχής σου να βραχώ..
να κολυμπήσω..στα βαθιά.. 
να νιώθω το ζεστό σου το κορμί.. 
που τις ''φλογίτσες'' πόθου μου 
ακόμα τις φωτάει..
πάει καιρός που δεν εσμίξαμε
στον ουρανό μου η Πανσέληνος εκρύβη. 

Έλα κοντά μου ...
μη δειλιάσεις  να ξεγυμνωθείς..
το πιο όμορφο απ' όλα μας τα ξεγυμνώματα
ετούτο της ψυχής μας...
Έτσι σαν δυο μικροί Θεοί 
στο ψέμα το ηδονιστικό σου ν' αφεθώ..
ενάντιο στο λιγοστό 
το χρόνο του ''για πάντα''
ψιθύρισέ μου μια φορά
τη λέξη αυτή τη μαγική..
κι ας κλείσω και τα μάτια
γλυκό του νου..το σαρκικό παιχνίδι 
τ' αναπάντεχο να ονειρευτώ
καθώς μικραίνει το ''για πάντα''

''Καθώς μικραίνει το ''για πάντα'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
...............................................................................................................

έμαθα από μικρή να ''γεύομαι'' τις μουσικές...Σοφία Θεοδοσιάδη.

Ζωγράφος : Christian Shloe

 Έμαθα από μικρή να γεύομαι τις μουσικές..μαθήτευσα στα γνήσια ακούσματα εκείνα τα παραδοσιακά..τα αυθεντικά τα ατόφια..μικρό παιδί σαν ήμουνα στα πανηγύρια του χωριού..στις όμορφες παρέες μου..στις συναυλίες των μικρών..των γυμνασιακών μου χρόνων.. τότε που όλες σαν ξεπεταρούδια τρέχαμε πίσω από τα αγόρια εκείνα τα ''ξεχωριστά'' ..που παίζαν μουσικές και τραγουδάγαν μαγικά......

Θυμάμαι τον Γκαϊφύλια στην Κομοτηνή που έγραφε σελίδες μουσικές..πως κοριτσάκια όλα φρέσκα και αγνά..τον κρυφό μας έρωτα εναποθέταμε..μα και τον θαυμασμό μας..καθώς ήταν λίγο και μεγαλύτερος απ' όλες της παρέας μου και διεκδικούσαμε ένα φλερτ..εκεί εις τα κρυφά..Δεν διαφημίζω την πραμάτεια μου τη μουσική και της παιδείας μου τη γνώση..αφήνω άλλους να το κάνουνε αυτό..που θέλουν ταπεινά να μη βαδίζουν.....

Έτσι έμαθα  να γεύομαι τις μουσικές..απλά..να αφήνομαι στα σκαλοπάτια τους...γιατί είναι αυτές πιο δυνατές κι από της καρδιάς τους χτύπους...Με ξεσηκώνουν και τρελλαίνουν την ψυχή...και στον παράδεισο της Γης με στέλνουν κατευθείαν..Κλείνω τα μάτια και αφήνομαι στην απέραντη σχεδία τους...και κάνω στρώμα μαλακό τις νότες τους για να κοιμάμαι ήσυχα τα βράδυα...
Σοφία Θεοδοσιάδη
.......................................................................................................................................................................

καθώς οι μούτσοι κλαίνε στη στεριά....της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

<< Κι έκανε ένα μακρύ ταξίδι..μέσα εις τη Μεσόγειο..και σε πέντε έξι εβδομάδες σωθήκαν όλες οι τροφές...και να αγοράσουνε άλλες δεν είχανε...γιατί κι αυτές που είχαν για προμήθειες με δανεικά τις αγοράσαν...Και τότε ρίξανε στον κλήρο...να δούνε ποιός θα φαγωθεί...Κι ο κλήρος πέφτει στα ''ανθρωπάκια''τα μικρά κατά τη γνώμη του καραβοκύρη...Αν είναι κάποιοι για να φαγωθούν εσκέφτηκε...ας είναι τούτοι οι ασήμαντοι...ετούτοι οι ''μούτσοι''οι φτωχοί... ας είν' και οι ποιητάδες..ας είν' και οι γραμματιζούμενοι ...για όλους αυτούς καθόλου εμάς πια, δε μας νοιάζει..είν' ευκαιρία να πνιγούν...και να μην ξεσηκώνουν ...με κείνα εκεί τα λόγια τους που συνειδήσεις αφυπνούν...και ενάντια στους καραβοκύρηδες τους στρέφουν..

Ας τους ''βουλιάξουμε''όλους τους  με μιας...να βγούμε εμείς μονάχοι στη στεριά...νάναι πλουσιοπάροχη η ''μοιρασιά'' που απομένει...Mπορεί κι αυτοί όλοι τώρα οι γραμματιζούμενοι μες στο καράβι ετούτο το μικρό νάναι τρομαγμένοι και σαστισμένοι και ανήμποροι με βία να αντιδράσουν.Μα είναι η πένα τους εκείνη που καραδοκεί...είναι σαν όπλο δυνατή, κι αν τους βουλιάξουν και τους ''πνίξουνε''ακόμα..η σφαίρα που εκτοξέυτηκε από το ''όπλο'' τους αυτό..μέσα στους χρόνους συνεχώς και θα τους σημαδεύει..κι αργά ή γρήγορα ..με σιγουριά στη φτέρνα θα τους βρει....>>

Σκέψεις- Σοφία Θεοδοσιάδη
....................................................................................................................................................

''άρωμα''..μέθεξης της ζωής μου - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

 

Ζωγράφος : Christian Shloe

Να ψάχνω μου' λεγες νόνα μου εσύ πολύτιμη και λατρευτή κυρά μου..να ψάχνω μύρια βότανα ..αρώματα λογής..στάλα τη στάλα να σταλάζω εγώ τις μυρωδιές..ένα άρωμα ξεχωριστό..αλλιώτικο για μένα νε..να το φορώ ..να απορροφιέται από το δέρμα μου..ένα να γίνεται με μένανε..να αφήνει στον περαστικό..τον βιαστικό διαβάτη ..την αίσθηση μιας μυρωδιάς ''άνθους απέθαντου'' ..άρωμα μέθεξης γνώσης και πλησίασμα της ίδιας της ανθρώπινης ψυχής...

Δώρα πολλά μου φέρανε στη γέννα μου..μα κείνο το μπουκάλι το ξεχωριστό..εκείνο που 'μελλε να γίνει το κυνήγι μου..για το άρωμα του βιού μου..ήταν οι ευχές σου και τα αρώματα που 'πρεπε λέει να να βρω τη ''χημική'' την ένωση..και να τα συνταιριάξω..Στάλα τη στάλα να σταλάζω μυρωδιές..να το φορώ και να περνώ ανάμεσα από κείνους τους ανθρώπους..που τους αρέσουνε και ψάχνουνε αρώματα για ν' ''αγοράσουνε''ακριβά..

Περιπλανήθηκα σε μπαλκονάκια και σε κήπους όμορφους..μικρούς
 μα και μεγάλους..κλάδεψα λούλουδα και μυρωδιές..αρωματικά φυτά που φύτρωναν σε απαγορευμένα θερμοκήπια και ανάμεσα σε αγκάθια..Περπάτησα ξυπόλητοι..μα όχι δε φοβήθηκα..τρυπήθηκαν και μάτωσαν τα δάχτυλα..για εκείνα εκεί τα σπάνια φυτά..που θα εκάνανε το άρωμα εκείνο της ζωής..μοναδικά αλλιώτικο..εντελώς ξεχωριστό.. 

Τώρα στα χέρια μου κρατώ σφιχτά..ανοίγω το πολύτιμο το σκέπασμα..ανάσες παίρνω απ' αυτό και μυρωδιές.. ο νους  μου ανταριάζεται..χίλιες εκόνες ζωγραφίζονται στα μάτια μου..χίλια αρώματα θαρρώ μαζί..είναι η συνταγή και η ''χημική'' μου σύνθεση.. το άρωμα..''χαρμάνι'' μέθεξης εμένα της ζωής μου..

''άρωμα'' μέθεξης της ζωής μου - Σοφία Θεοδοσιάδη.
............................................................................................................

Τις μέρες σου γεμάτες να περνάς...Σοφία Θεοδοσιάδη

Ζωγράφος: Christian Shloe

 



Τις μέρες σου γεμάτες να περνάς.
Νάχουνε χρώματα κι αρώματα πολλά ...από το περιβόλι της ζωής.. Και μην ξεχνάς και να κοιτάς  καμμιά φορά...το σύννεφο που στάθηκε εκεί ψηλά...να σου θυμίζει τη βροχή που ξαφνικά ξεσπά....

''Φόρεσε'' βλέμμα ενός χελιδονιού...αστραπιαία να περνά στις ομορφιές απά του κόσμου..περνάει γρήγορα ο καιρός..στάζουν οι στέγες πάλι σήμερα απ' το πρωί..το νοτισμένο χώμα ''ερεθίζει''τις αισθήσεις..θύμηση σου τρατάρει μπρος στα σκαλοπάτια σου..τρέξε και πρόλαβε ..και ζήσε...πριν να γλιστρήσεις και γεννείς και ένα με το χώμα.. σαν τη σταγόνα της βροχής...

Ανθίσανε τα τριαντάφυλλα τι περιμένεις τώρα πια..τα αγκάθια τους μη φοβηθείς..πάρε ''ομπρέλλα'' και ξεχύσου μες στους κήπους της ζωής..σου τάζουνε αρώματα και χρώματα..δεν το 'νιωσες ? δεν το καταλαβαίνεις?

 Θεοδοσιάδη Σοφία....
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

στη ''μετανάστευση'' της ουτοπίας μου.. - της Σοφίας Θεοδοσιάδη..

Ζωγράφος : Cristian Schloe

 Μια αιώνια αυταπάτη ή τουλάχιστον μια αυταπάτη που ξαναγιενιέται αέναα μέσα στ' ανθρώπου την ψυχή.. βρίσκεται συνεχώς πολύ κοντά στο να γενεί πραγματικότης..''σπάζοντας'' τον κλοιό τον εσωτερικό του της αντίστασης..θρύψαλα κάνοντας τον προστατευτικό του το φλοιό της ατολμίας...

Αν τον αφήσουμε ανεξέλεγκτο το νου..υπόγεια σκάβοντας στην αναζήτηση των  άπιαστων ουτοπικών του παραδείσων..ίσως και να μας βγάλει σε λημέρια που τον ''έτρεφαν'' ..σαν το ληστή που ψάχνει καταφύγιο..την πείνα να χορτάσει..

 θαρρώντας που 'μαι   μοναχή στο δρόμο με τις πινακίδες μου σε τόπους ''ουτοπίας''.. διαψεύσθηκα.. οι τόποι μου..στη ''μετανάστευση''την αναγκαία αυτή..ήσαντε τόποι ιεροί.. τάματος προσκυνήματος..σαν θάλασσες.. σαν άνεμος αρμύρα που μυρίζει.. στην κολυμβήθρα τους ελούζομουν το όνειρο θαρρείς....

στη ''μετανάστευση'' της ουτοπίας μου - Σοφία Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................. 

την καλημέρα μου...Σοφία.

** Μιας καλημέρας σκέψεις μου...**

<< Η ζωή είναι ένας μαγικός κήπος..γεμάτος αναμνήσεις..όνειρα κι ελπίδες..  Δημιουργείστε αναμνήσεις φίλοι μου.. Το αγριόχορτο φυτρώνει κι ας μην το θέλουμε.......γερμένο όμως απ' τον αέρα και κυκλωμένο από τα αγκάθια..πάντα στρέφει την καρδιά στον ουρανό >>

η φίλη σας Σοφία Θεοδοσιάδη...
        ¯˜"*°••°"˜¯``¯˜"*°••°"˜¯``¯˜"*°••°"˜¯``