<< Ψάχνοντας για Κοχύλια >> ......

Εφθινοπώριασε ξανά..κι εκεί στα βράδια τα γλυκόχροα..ένα βιβλίο για τους λάτρεις του ταξιδέματος της ανάγνωσης..είναι όμορφο να μην πηγαίνει ο χρόνος μας χαμένος..Το ξαναδιάβασα για δεύτερη φορά..μετά από χρόνια αρκετά..ετούτο το λογοτεχνικό διαμάντι:
 << Ψάχνοντας για κοχύλια >>  της Ρόζαμουντ Πίλτσερ..

Η δεύτερη ανάγνωση είναι σαν να αφουγκράζεσαι απ' την αρχή..προσεχτικά έναν παλιό σου γνώριμο..που τον γνωρίζεις πια καλά..και στέκεσαι στις λεπτομέρειες του χαραχτήρα του..

Συναίσθημα..τρυφερότητα..γιατί όχι και δάκρυ..για μια ζωή της ηρωίδας ''Πενέλοπε'' που μοιάζει απλή..μα που απλή καμμιά ζωή δεν είναι..η καθεμιά είναι πολύπλοκη..και όλες για ζητούμενο έχουν την ''ευτυχία''...Λένε πως το διαβάζουνε γυναίκες πιο πολύ..μα τι πιο έξυπνο από έναν αναγνώστη αρσενικό..να καταλάβει και το σκεπτικό και το ζητούμενο της ηρωίδας ?
Για ένα κοχύλι λοιπόν...για έναν ''πίνακα ζωγραφικής''........
η φίλη σας Σοφία Θεοδοσιάδη..

 Η ίδια η συγγραφέας λέει: 

«Αν οι ιστορίες μου δεν έχουν ευτυχισμένο τέλος,
 έχουν πάντα ένα ελπιδοφόρο τέλος.
 Η ζωή είναι μια σειρά από προβλήματα και αποφάσεις
 και το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι
 να το καταλάβουμε καλά αυτό.»
.............................................................................................................

Χάθηκα μέσα σε περγαμηνές..της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

art: Maria Konstantinova Bashkirtseva - Μουσείο Τέχνης Χάρκοβο 1882- Ουκρανία.

Xάθηκα μέσα σε περγαμηνές..διαβάσματα και αποκόμματα..πάλι με βρήκε το ξημέρωμα..άγρυπνος πάλι και ακούραστος κι ο αυγερινός ως το πρωί..που συντροφιά μου κάνει..τη γοητεία του  άγνωστου μοιράζεται μαζί μου..Από μικρό παιδί μία ''μανία'' με εβάραινε ..μ' έπαιρνε το κατόπι..Φταίει που ονειρευόμουνα να φύγω απ' το μικρό μου το χωριό..φταίει η μάνα μου..που μου 'λεγε να αλλάξω εγώ τη μοίρα μου και στα ψηλότερα  αν μπορώ να περπατώ..τον κόσμο να εξηγήσω..θα αναρωτιέμαι πάντοτε τι έφταιξε και χάθηκα μέσα εις τις σελίδες μου..ψάχνοντας ευχαρίστηση..που ευτυχία το λένε....

Κυνήγησα το άπιαστο..τα 'βαλα με τις χίμαιρες.. με γονατίσανε τα συναισθήματα και τώρα πια κατάλαβα..κουράστηκα..κουράστηκα πολύ..όχι δεν εκουράστηκε το σώμα μου..ούτε και το μυαλό μου .. αυτά έχουν ένα πείσμα ακούραστο..το συναίσθημα κουράστηκε.. εκείνο που ακούμπαγα στον ώμο σου..στα μάτια..στην ψυχή σου.. Μια αγωνία τώρα πια με κυβερνά..οι ανθρώποι οι περισσότεροι με απορία με κοιτάζουν..

Δε βρίσκω νόημα στις γελοίες συζητήσεις τους..έγινα λες ''ρατσίστρια''..τους ανοήτους απεχθάνομαι..τους χάχες δεν αντέχω.. τους ελαφρείς οικτίρομαι..τους ψεύτες τους υποκριτές..''μισώ''.. έννοια χολερή..και την αμορφωσιά την περισσή..με νύχια και με δόντια την παλεύω..Μα θα μου πεις είναι εύκολο το τίποτα να αντέχεις ? Πως να επεξεργαστείς το τίποτα αφού είναι κενό ? Ό,τι ο καθείς ορέγεται αποβραδίς..πρωί - πρωί με τη δροσιά στη μούρη στο πασάρει..Εσύ να προσπαθείς την ομορφιά να σώσεις μπρος στα μάτια σου..κι εκείνοι την ασχήμια τους..το ευτελές και εύπεπτο να το μασούν..να σου ''σερβίρουν''..  έγινε μόδα ο ευτελισμός..τέρας που συνειδήσεις ''κυβερνάει''..
Πώς εσκεπάστηκε στ' αλήθεια ο κόσμος μ' ένα πέπλο μέτριο..πως η ομορφιά εκρύφθηκε μες στο λαγούμι της απ' τον ήλιο ?

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη
.............................................................................................................

''γράψτε'' ψυχές μου το δικό σας ''παραμύθι'' - της Σοφίας Θεοδοσιάδη..

art : Monica Carretero

Χειμώνες ατελείωτους κυριολεκτικά και μεταφορικά..την ''Ανοιξη'' προσπάθησα μες στις ψυχές τις παιδικές για να προλάβω να ανθίσω. Τα παραμύθια στάθηκαν οι καλύτεροι οι δάσκαλοι και φίλοι μου.. κι όχι μοναχά γιατί τ' ακούς γλυκύτερα.. που λέει ο μεγάλος μας Σεφέρης και είναι αληθινό..μα είν' φερμένα από δισάκια μας του χρόνου..με περισσή σοφία απ' τα παλιά..Άλλοι  χαμογελάσανε και μου 'πανε πως τα παραμυθιάζεις τα παιδιά..κι ο κόσμος τώρα γύρω σου γέμισε τόξα..βέλη..όπλα και πολυβόλα και σπαθιά..Πως θα γενεί  την αύριο..με τριαντάφυλλα τον εχθρό τους να νικήσουν..?

Μα ήμουν ξεροκέφαλη πολύ και αγύριστο κεφάλι..θαρρείς και δεν τους άκουγα..τα λόγια τους δεν καταλάβαινα...μια ιδέα μοναχά από νωρίς πλανιόταν στο μυαλό μου..να μπουν μέσα στους δρόμους τους παλιούς να περπατήσουνε..που χάθηκε η κοκκινοσκουφίτσα μες στο δάσος της..κι ο λύκος γούρλωνε τα μάτια του και την παραφιλούσε..Πάντα το καταλάβαινα πως κλέβαν την καρδιά τους..τα παραμύθια που άγγιζαν και την ψυχή χαϊδεύαν.Κι έτσι πορεύτηκα μαζί τους και εγώ..μαθαίνοντας και δίνοντας την ομορφιά..μα και την κακία αυτού του κόσμου.. σάμπως μαζί τους και δεν έγραφα το παραμύθι μου κι εγώ ?  Ένα παραμύθι η ζωή του καθενός..σαν παραμύθι και η αρχή..το διάβα της ακόμα και το τέλος της για όλα τα παιδιά..μικρά..μεγάλα και μεσήλικα..γεμάτη από χιλιάδες με σελίδες και εικόνες γεμισμένα.. προσωπικά και ομαδικά..Ζήστε ψυχές μου το δικό σας παραμύθι..κι ας έχει λύκους ..δράκους και λιοντάρια..μα έχει και ξέφωτα πολλά  ανάμεσα στις φυλλωσιές..γεμάτα πεταλούδες και πουλιά..

Μάθετε ανάγνωση καλή..να συλλαβίζετε αργά..πίσω απ' τις όμορφες τις ζωγραφιές γραφή να δίνετε δημιουργική..μη φοβηθείτε να τις κυνηγήσετε τις χρωματιστές σας πεταλούδες..και ας γεμίσουν γρατσουνιές γόνατα και παλάμες..να γίνει ολόκληρο.. σωστό με τη ματιά σας τη ζεστή και με τη γνώση..το ''παραμύθι'' αυτό που λέγεται ζωή..πετάξτε..ανοίξτε τα φτερά σαν τα πουλιά.. χτίστε καινούριες στα κλαδιά φωλιές..κι ας τις στοχεύουνε  οι ''σκοπευτές'' ατίθασων..ελεύθερων πουλιών...

κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη - εκπαιδευτικός
..............................................................................................................

«Εν αρχή ην ο δάσκαλος..- Δημήτρης Λιαντίνης.

«Εν αρχή ην ο δάσκαλος. Μη ο δάσκαλος η φύση θα ήταν, δε θα ήταν όμως οι κοινωνίες. Θα υπήρχε ο χρόνος, αλλά δε θα υπήρχε η ιστορία. Και στο βασίλειο των ζωντανών ήχων θα άκουγε κανείς την κραυγή, τα χουγιαχτά, τα συνθήματα. Δε θα άκουγε όμως ούτε θα ‘βλεπε τη φωνή, τα γράμματα της γραφής, τις συμφωνίες και τους χορούς.
Γιατί; Απλά γιατί ο δάσκαλος είναι που μεταμορφώνει τον εγκέφαλο του ζώου σε νου του ανθρώπου. Αυτός κατορθώνει ώστε η ματιά του καθένα μας να μη μένει βλέμμα βοδιού, αλλά να γίνεται βιβλίο ανοιχτό να το διαβάζεις. Επεξεργάζεται το πετσί της κεφαλής μας και δημιουργεί πρόσωπο. Η δουλειά του δασκάλου είναι ο αθέρας της βυρσοδεψίας. Και στο τέλος-τέλος ο δάσκαλος θωπεύει και μαλάζει έτσι το σώμα και την ψυχή μας, ώστε από τη στέρησή μας αποστάζεται το κλάμα, και από την πλησμονή κορφολογιέται το γέλιο μας.

Τα ζώα και τα φυτά δεν γελούν ούτε δακρύζουν. Γιατί τους λείπει ο δάσκαλος. Έτσι δεν έμαθαν ποτές ότι στον ενόργανο κόσμο πέρα από τη σφαίρα του βιολογικού ανοίγεται ο φωτεινός ορίζοντας του πνεύματος. Ο θυμός, δηλαδή, οι επιθυμίες, τα πάθη, η φαντασία, ο λόγος.

Ο δάσκαλος είναι ο φυτουργός και ο σπορέας του λόγου. Εκείνου του λόγου που το τέταρτο Ευαγγέλιο τον αναφέρει στο θεό.
Χωρίς το δάσκαλο ο λόγος θα σάπιζε άχρηστος μέσα στο έλος του κρανίου μας. Όπως σαπίζει άχρηστο το τραίνο που ρεμίζαρε για πάντα στο σταθμό. Και το καράβι, το GLORIA MUNDI ή το ANCA, αν δεν το ταξιδέψει ο καπετάνιος του. Και όπως σκεβρώνει άφτουρη η νύφη που έμεινε αγεώργητη από τον άντρα. Ο ιερός τρόμος της παρθενίας της σιγά – σιγά κακοβολεί, ωσόπου στο τέλος γίνεται ένα τεφρό δίχτυ αράχνης. Μ' ένα λόγο ο δάσκαλος είναι ο ποιητής του ανθρώπου. Με την ίδια κυριότητα που ποιητής του κόσμου είναι ο θεός. 

Δημήτρης Λιαντίνης-  Τα Ελληνικά 

(Από το "ΙΔΕ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ" σελ. 13 του βιβλίου)

(επεξεργασία κειμένου : Σοφία Θεοδοσιάδη - εκπαιδευτικός. )
.............................................................................................................

.. μέρες του Σεπτέμβρη - Καβάφης

 Κι αν για τον έρωτά μου δεν μπορώ να πω —
αν δεν μιλώ για τα μαλλιά σου, για τα χείλη, για τα μάτια·
όμως το πρόσωπό σου που κρατώ μες στην ψυχή μου,
ο ήχος της φωνής σου που κρατώ μες στο μυαλό μου,
οι μέρες του Σεπτέμβρη που ανατέλλουν στα όνειρά μου,
τες λέξεις και τες φράσεις μου πλάττουν και χρωματίζουν
εις όποιο θέμα κι αν περνώ, όποιαν ιδέα κι αν λέγω. 

 ''Ο Δεκέμβρης του 1903''- Κ.Καβάφης.

( από τα κρυμμένα ποιήματα 1877- 1923... Ικαρος 1993 ) 
...............................................................................................................

'' σαν παρασόλια κόκκινα '' - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Hellen Cottle - Red umbrella

Στο βλέμμα του αυγερινού..κοιτάζοντας το όνειρο που ολονυχτίς κρατούσα  αγκαλιά..το σφιχταγκάλιασα απ' το πρωί..γέμισα παρασόλια κόκκινα..χρώματα άλικα πυκνά και δυνατά..να το σκεπάσω μη και μου βραχεί..από το γκρίζο ουρανό τους..απειλές βροχής καταρρακτώδους εμηνούσε..αλεξιβρόχια με κραγιόνια εζωγράφισα..ψυχή κι αισθήματα να μείνουν ζωντανά.. 

 Θα απλώσω γύρω μου και πάνω μου..τον ουρανό μου θα γεμίσω..άλικες..ομπρέλλες θαν' τα λόγια σου στις συννεφιές του κόσμου..εφθινοπώριασε νωρίς..μικρύνανε οι ώρες..θα αιωρούμαι στου ουρανού  μου τον πολύχρωμο..τον πορφυρό το θόλο..έρωτας είν' για τη ζωή τρανός κι ας ασταμάτητα θαρρείς πως σιγοψιχαλίζει ..έρωτας άβρεχτος..ψηλός..στις κορυφές των σύννεφων που κυνηγούν σημύδες ιερές....

'' σαν παρασόλια κόκκινα'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.
...............................................................................................................

<< καθώς για Καλοκαίρια θα μιλάμε>> - Λυρικόν Δοκίμιον

 Απ' όλα πιότερο που εζωγράφισα στη μνήμη μου..από τα περασμένα Καλοκαίρια μου..των Αύγουστών μου των ζεστών που αποχαιρέτησα και των ελπιδοφόρων..είν' η ξυπολησιά μου δίπλα εκεί..στα γνώριμα ποτάμια μου..μέσα στους ήλιους τους καυτούς ..εγώ να τρέχω εκεί ξοπίσω τους κι εκείνα να κυλάνε..σ' ένα κυνηγητό ονείρων άνισο..πλωτό....

Νόστος θα πεις αγιάτρευτος..εκείνα τα αδέσποτα παιδιά..παρέα με τα τζιτζίκια του χωριού..στις άκρες απ' τα βάτα..Τώρα που όλοι αλλάξαμε..που άλλαξα κι εγώ..στην πρωινή μου τη δροσιά..εκείνη που μου μούσκευε τα δάχτυλα στα πόδια..στα απέραντα λιβάδια της ζωής μου τα ασύνορα..γυρίζω πάλι να βραχώ .....

Χρώματα..ήχοι..κάματος..μελίσσι σε καιρό μιας σύναξης ανθοφορίας μελιού..σοδειές μεγάλες και μικρές..εμπειρίες καλές μα και κακές..μα πάντοτε σοφές..σε πανηγύρι απλώνονται ..πραμάτεια των ματιών μου..τα αραδιασμένα τα γεράνια σου στου τοίχου ακουμπισμένα του ασπρισμένου μας σπιτιού..τα σύκα τα ολόγλυκα..τα τζάνερα..απ' τα δέντρα εκεί στις άκρες απ' των χωραφιών τα σύνορα..με μαεστρία συναγμένα.

Στην ''προκυμαία'' μας για άλλη μια φορά..μαντήλι άσπρο θα ανεμίσουμε..καθώς για Καλοκαίρια θα μιλάμε.. που ήρθαν και μας επισκέφτηκαν..καταγραφήκανε..για κείνα που έμείνανε όνειρα μιας νύχτας θερινής..για τούτα που προσμένουμε το φως τ' αστείρευτό τους να μας στείλουν..Τα χρώματα του Φθινοπώρου με πλησίασαν, χρυσό το φύλλο μου του γέρου πλάτανου..  μήνυμα στο αυτί.. καταμεσίς της θάλασσας..είν' ζωγραφιά μα και καημός..τελείωμα και θάνατος μιας φύσης αγραναύπασης ποθούσας..ετούτο το ''πλεούμενο'' που βάλθηκε απ' το πρωί..για να με συντροφεύει.. ''χρυσόδετης'' ανανέωσης.. υπόσχεσης θαρρείς.... 

<< καθώς για Καλοκαίρια θα μιλάμε. >> - Λυρικόν Δοκίμιον

Σοφίας  Θεοδοσιάδη
..............................................................................................................

<< ξέρεις ποιός είμαι εγώ ρε ?>>.....Γκέμμα - Λιαντίνης

<< Γιατί ό,τι με γιόμιζε ταραχή, ήτανε κάτι πολύ σοβαρότερο. Ήτανε η βαθύτερη γνώση μου για το πόσο επιπόλαιη φάρα είμαστε οι νεοέλληνες.
Εαυτούληδες, εγωκεντρικοί, ματαιόδοξοι, μεσοβέζικοι, σαλίγκαροι στο καύκαλό τους, αγράμματοι, λαθρανασκαφείς των Αρχαίων, φοροφυγάδες, ανάγωγοι. Και μια αλαζονεία δώδεκα μποφόρ. Καράβι να μη μείνει στο Αιγαίο μας. Έφαγε ο λιγούρης και του βγήκε η ψείρα στο λαιμό.>>

<< Μα για ρίξε μια ματιά στο σκουπιδαριό σε όλα τα περιγιάλια μας. Και στους λερούς ασήμαντους δρόμους με τα λαμπρά μεγάλα ονόματα τους, που έκλαιγε ο Καρυωτάκης. Εκείνα τα σκυθοβαρβαρικά «Εμένα θα μου ειπείς τώρα, καημένε!» και «Ξέρεις ποιος είμαι 'γώ, ρε;» Ουά, οι γυψοκεφαλές και οι χλιμπίκουλες!>>............................................
 

<< Βρες μου μια θρησκεία, που ο ιδρυτής της να μην εστερέωσε το οικοδόμημα της απάνου στην θεμέλια πέτρα της πίστης για μια ζωή μετά θάνατο, κι εγώ θα σου δείξω πως η θρησκεία αυτή δεν έχει οπαδό ούτε τον ίδιο τον ιδρυτή της. Δε μιλώ για το Βούδα. Γιατί η νιρβάνα είναι εγκατάλειψη, δεν είναι περηφάνεια.

Με τους θεούς και τις θρησκείες ευρήκαν το δρόμο τους, κι εμπήκαν στο δρόμο τους όλα τα λερωμένα και τ' άπλυτα της ιστορίας.
Ιερατείο, συναγωγή, κατήχηση. (Δε λέω την ωραία λέξη εκκλησία, γιατί είναι ελληνική και δηλώνει τον αγνό και ρωμαλέο δήμο). Το αφιόνι, η παράκρουση, ο φανατισμός.
Το θεολογικό μίσος, το odium theologicum. Και από κοντά η δυσειδής μορφή και η δυσώδης σάρκα όλων αυτών των λειτουργημάτων. Το κηφηναριό δηλαδή και η παρασίτιση.
Οι ομφαλοσκόποι, οι θεόπτες, οι δαιμονόβλαβοι και οι δαιμονοκρουσμένοι. Kαι ψηλά ψηλά, εκεί πια είναι και δεν είναι. Εκεί θα ιδείς τα ινστιτούτα της αμάθειας, και τις λαμπρές ακαδημίες του σκότους.>>.............................................................................................

<< Όταν σου μάθουν κάτι επίμονα από τη νηπιακή ηλικία και μέσα στην αταβιστική χαραγή και σφυρηλάτηση για δεκάδες γενεές, τότε η δομή αυτή γίνεται θεμελιώδης στην υφή της ύπαρξης και της ουσίας σου. Η κατατύπωση τούτη στη σκέψη, στο χαρακτήρα, στην κοσμοθεωρία σου, γίνεται κάτι σαν κληρονομικός κώδικας. Δεν ξεριζώνεται με τίποτα. Για να το κατορθώσεις, πρέπει να γδάρεις το ίδιο το μυαλό σου. Όπως ο εκδορέας γδέρνει το δέρμα του ζώου. Θα χρειαστεί, δηλαδή, να ανασκάψεις ολόκληρη την ιστορία και τον πολιτισμό >>.

Δημήτρης Λιαντίνης- (  Γκέμμα - αποσπάσματα ) 
...................................................................................... 

άγνωστες λέξεις :
αταβιστική χαραγή = προγονικός εμβολιασμός- 

< γαλλική atavisme < λατινική atavus (πρόγονος) 

χαραγή =
Η χαραγή είναι μια διεργασία κατά την οποία αφαιρείται με εμβολιαστήριο φλοιός..
......................................................................................................................................................

''ταξιδευτές''- ( Δοκίμιον λυρικόν)

 Εσυναπαντηθήκαμε..πάει καιρός..μη με ρωτάς πόσος πολύς.. εσύ βοριάς..και ο νοτιάς εγώ που φέρνει μαϊστράλια..σαλτάραμε στην ίδια βάρκα τη μικρή..σαλπάραμε με δυο κουπιά αδύναμα..νιάτων θαρρείς μια τόλμη μας..και μιας φλεγόμενης δάδας ζωής..την απεραντοσύνη οριζόντων..θαλασσών θαλασσοπόροι..πειρατές.. κατακτητές της ίδιας της μικρής..πεπερασμένης μας ζωής..  ''μαγειρευτές'' και γευσιγνώστες'' παθιασμένοι..Έτσι απλά..τυχαία συνάντηση μες στην αρένα της ζωής και στην ''ακτή''..για μια   στιγμή..βαθιά εκοιταχτήκαμε..εσύ κι εγώ..''ταξιδευτές''..σαν συνομώτες μίας επανάστασης..σαλτάραμε και εσαλπάραμε στην ίδια βάρκα τη μικρή..σε ένα μονάχα τρεχαντήρι..

Έμοιαζε το ταξίδι μαγικό..χωρίς πυξίδα και προορισμό επί χάρτου.. άγνωστα τα λιμάνια και οι ανέμηδες..άγνωστες και οι απέραντες οι θαλασσοδιαδρομές εκείνες της αγάπης..εκπλήξεις που εγίναν ψίθυροι συμπαντικοί..τραγούδι γίνανε αιωρούμενο μες σε λιμάνια ερωτευμένων..


Συνεπιβάτες..ταξιδιώτες φλογερής διαδρομής.. διάρκεια και χρόνο δε γροικά να λογαριάζει..η αντοχή..η δύναμη για το επίμονο εκείνο το ταξίδι μας..άλλοτε ανθεχτική σε πλούσια λιμάνια οδήγησε..και άλλοτε σε όρμους ξεχασμένους..μα είναι το ταξίδι που μετράει για τους ''ταξιδευτές''..η πρόκληση..η εμπειρία.. το άγνωστο το νου τους ιντριγκάρει..Δεν τις μετρούν στ' αμπάρια αυτά της βάρκας της μικρής..αποσκευές που εσυγκέντρωσαν στ' ''αμπάρια της ψυχής τους μοναχά..έτσι αποκαμωμένοι θριαμβευτές καπεταναίοι άλλοτε..κι άλλοτε ναυαγοί ..μετρώντας λάθη..πάθη.. αγκαλιές..επιτυχίες και ναυάγια..κοιτάζουνε τη δύση του ηλίου και της ψυχής τους... 

Δοκίμιον Λυρικόν - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................

μα ένας μικρούλης άνθρωπος..- της Σοφίας Θεοδοσιάδη

Σου έμαθαν από μικρό παιδί να σιγοτραγουδάς περήφανα...ένα τραγούδι όμορφο...που για το πλάνεμα μιλούσε..Μα όσο τον κόσμο γύρναγες..και στα περβόλια του της γνώσης  επερπάταγες .. χιλιόμετρα διανύοντας..τόσο εσυναντούσες τα ''αρπαχτικά'' που τις θεωρίες σου ανατρέπαν..

 Κι εσύ εκεί επέμενες και το τραγούδι σου συνέχιζες..τα δώρα της ζωής τους τα ιλουστρασιόν και τα γυαλιστερά...να αποποιηθείς από επάνω σου..που σαν μια σκέψη ελκυστική ..το βράδυ σε επισκέπτονταν κρυφά και πονηρά...στην άκρη από το καθαρό το περιβόλι σου και να σε διαβρώσει προσπαθούσε...

Και προχωρούσες και σιγοτραγούδαγες κι αρνιόσουν τα φανταχτερά...τα όμορφα που υπόσχονταν παράδεισους επίγειους.. ..και το πρωί εκαυχιόσουν..που άντεξες και άλλη μια βραδιά...τα φύλλα σου ολόδροσα και καθαρά τα σπάνια τα άνθια σου να έχεις...

Τώρα κοιτάζεις γύρω σου..γεμάτη αδύναμη και ανθρώπινη.. μια αμφιβολία που το νου και την ευάλωτη καρδιά σου ταλανίζει.. Και σε ρωτάνε  μέσα σου οι φωνές..αν ντρέπεσαι που σκέψεις τόσο αταίριαστες στη ζήση τη δική σου την περήφανη ..και φευγαλέα έστω αν πρέπουν...

Μη ντρέπεσαι σου λέει μια φωνή...είσαι ένας άνθρωπος κι εσύ..με σάρκα και οστά..έχεις αδυναμίες αμέτρητες,όπως και  όλοι οι θνητοί..μολόγα τες ετούτες και αγάπα τες...και κοίταξε τριγύρω σου να δεις..έπρεπε να αγοράζεις αντιστάσεις ακριβές καθημερνά. .μέσα σε τούτο το ζεστό το Καλοκαίρι..

Γύρω σου οι επίγειοι παράδεισοι είναι πραμάτεια αλλονών..αυτών που λόγια  απερίσκεπτα..υπερφίαλα και φαφλατάδικα.. στις ''αγορές'' του εντυπωσιασμού της άοσμης της σκέψης τους σε σένα να πουλήσουν προσπαθούν..Δεν είσαι δα και ο Θεός..να στέκεσαι υπεράνω..μα  ένας μικρούλης άνθρωπος που έχει αδυναμίες..μα τούτη της ''αντίστασης'' η ομορφιά..απλήρωτη ..δεν έχει μάρκα με τιμή..στο τέλος του μετρήματος για το ''ταμείο'' σου ..του απολογισμού σου..

Kείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................