'' των μυρωδιών σου η αύρα'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.

Της μνήμης μου τα καλντερίμια..
τα σοκάκια και οι βραγιές..
μυρωδικά..δεντριά γεμάτα μυρωδιές..
πατημασιές του νου..
επιστροφές μου ''μαγειρεύουν''..
Εφύτευες..αγάπαγες το χώμα..
είχες μιαν αίσθηση της Γης και της προέλευσής σου..
ηθελημένα ή αθέλητα..με επίγνωση ή όχι..
εφύτευες για τη ζωή..το θάνατο παράβλεπες..
άφηνες στίγματα..πατημασιές από τον πηγαιμό..
καθόλου το φευγιό δεν εμελέταγες..
Έμοιαζες της κοντούλας λεμονιάς..
που εφύτεψε ο πάππος σου..
να 'χεις..στο φαγητό σου γεύση περισσή..
Χειμώνα Καλοκαίρι να ραντίζεις..
ήταν διφόρια σου 'λεγε ετούτα τα δεντριά..
όλη τη χρονιά καρπίζουνε..
ωσάν κι εσέ νόνα ακριβή..
καρπούς η μοίρα σου έταξε..
τη νοστιμιά μες στη ζωή..εσύ να την μοιράζεις..
 Μαράθηκε..ξεράθηκε η μια σου λεμονιά..
Πίσω από το παλιό παράθυρο..
το μαγερειό και το κελάρι σου..
πάντοτε κατοικούσαν.
 οι μυρωδιές σου και τα βότανα..
σκορπούν μιας νοσταλγίας γεύση..
πατρίδες..μίξεις και ζωές..μείγμα εκρηκτικό..
μιας μυρουδιάς αλλιώτικης..μιας παρουσίας ξαφνικά..
αθάνατης μπροστά μου...στέκεις και με κοιτάς...
Μαγείρευα μονάχη μου..έβαζα όλα τα μυρωδικά..
μοσχοβολιές εσκόρπαγα σε όλη την κουζίνα..
Ήθελα να βρω μια μοσχοβολιά κι εγώ..
 ξεχωριστά να νοστιμεύεις το φαϊ σου..
να ανακατώνουμε στα πόδια σου..
μαγείρισσα να γένω..μα εσύ με μάλωνες..
και μου 'λεγες γράμματα πως μου πρέπουν..
Αχ..νόνα μου..που να 'ξερες..που να φαντάζοσουν..
πως ελαχτάραγα..''μυρωδικά'' να βάζω στις σελίδες μου..
να 'χουν τις μυρωδιές που ενοστίμευε το φαγητό..
της όμορφης ψυχής σου.. 
καθώς..έρχονταν..φεύγαν τα Φθινόπωρα..
Οκτώβρηδες περνάγανε ''χρυσόφυλλοι''..
περίπατοι στις λεύκες..
συλλέκτες δεινοί οι δυο μας των μανιταριών..
της άγριας ρίγανης συλλέκτες..
ανέμηδες..βοριάδες Φθινοπωρινοί..
κει πάνω στου Βορρά..τα αγαπημένα μέρη !!!

''  των μυρωδιών σου η αύρα'' -  Σοφία Θεοδοσιάδη. 
..............................................................................................................

''έπαψα να μασάω τα λόγια μου'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.

Επιλεγμένο απόσπασμα από το βιβλίο Homo Educandus :

«Να ζευτείς για να δουλέψεις στις ανάγκες των ανθρώπων σήμερα σαν δάσκαλος είναι μια δουλειά όμοια με τη δουλειά του κηπουρού, του ταχυδρόμου, του πρωτοσυναφιτζή, του μιναδόρου και όποιου άλλου. Διαφέρει μονάχα σε ένα: ότι ενώ εκείνοι, και στην περίπτωση πού δεν ξέρουν τί κάνουν, έχουν κάποια δικαιολογία, ό δάσκαλος δεν ημπορεί να την έχει. Ή ίδια ή φύση της δουλειάς του του απαγορεύει την άγνοια»

Δημήτρης Λιαντίνης.



................................................................................................................
                                                                                                                                               

Μέσα λοιπόν σε τούτες τις φράσεις του σπουδαίου σοφιστή..του σπουδαίου συγγραφέα και λατρεμένου μου δασκάλου..κρύβονται αλήθειες ανεξίτηλες..Ναι..ναι..δεν κρίνω..μα κατακρίνω συμπεριφορές συχνά..θαρρώ το δικαιούμαι..όχι σαν άλλος δικαστής..μα σαν υπεύθυνος και δάσκαλος μα περισσότερο πολίτης..πάντα η αλήθεια είναι ψυχρή και μας πονάει..μα είμαι και δηλώνω θιασώτης της αλήθειας..και ας πικραίνω ανθρώπους μου συχνά..Ξυπνάς απ' το πρωί κι απ' το ξημέρωμα..γκρίνια αρχινάς για το ανάλγητο το κράτος σου..και το Υπουργείο Παιδείας..
Και ναι..μαζί σου συμφωνώ..χρόνια ολόκληρα η Παιδεία βασανίζεται στα χέρια άσχετων συχνά..

Χρόνια ολάκερα το ξέρεις και το ξέρουμε πως δεν είναι Φιλανδία εδώ..δεν νοιάζονται οι δάσκαλοι για αληθινή αξιολόγηση..χίλιες ανόητες δικαιολογίες προφασίζονται..να μην αξιολογούνται..όταν σε χώρες πρότυπα οι δάσκαλοι ''αυτοαξιολογούνται''..παράξενο σου φαντάζει εεε?Ναι..το ζήσαμε εκ του σύνεγγυς και ''εζηλέψαμε'' για το υψηλό επίπεδο των συναδέλφων μας εκεί..όταν μέσα από τα προγράμματα ανταλλαγών δασκάλων των χωρών..  χρηματοδοτούμενα προγράμματα της Ένωσης της Ευρωπαϊκής μας έφεραν κοντά τους..όταν εδώ ακούν αξιολόγηση στο σινάφι μου πετάνε ''φλύκταινες..σας λέει κάτι αυτό? 

Όχι..'επαψα να μασάω τα λόγια μου και να χαϊδεύω αυτιά.. Είμαι κι εγώ παιδί της εκπαίδευσης απ' το αίμα σας συνάδελφοι..από επιλογή προσωπική και όχι από τύχη..γιατί δεν τα κατάφερα αλλού για να σπουδάσω..Και ναι..δούλεψα δέκα ( 10) χρόνια σε ιδιωτικό σχολειό..και άλλα είκοσι  στη δημόσια εκπαίδευση..καμμία σχέση το ιδιωτικό με τα σχολειά του Δημοσίου..Εκεί ελέγχεται ο δάσκαλος και αξιολογείται..Κι αν πας μια καινοτομία να προτείνεις και να εργασθείς με ζήλο υπερβάλλοντα..στο Δημόσιο σχολειό σου..σου λένε μάγκικα και ανόητα..πως τους ''χαλάς την πιάτσα''..Ναι μην απορείται διόλου γι αυτό..''ιδίοις ώσι'' το ακόυσαμε κι αυτό.. Σαφώς και δεν είναι όλοι οι συνάδελφοι όμοιοι. .σαφώς και υπάρχουν οι εξαιρέσεις..όμως αλίμονο..η πλειοψηφία βολεύεται στο δημοσιοϋπαλληλίκι..Προγραμματίζουν λοιπόν για την εκπαίδευση..και μυαλά που από τάξεις σχολικές δεν επεράσανε ποτές και ιδέα δεν έχουνε για τη διδασκαλία..τις ελλείψεις και τα παρεπόμενα ..μιας μεστής εκπαίδευσης..αληθινών ανθρώπων πολιτών..Μα εσύ..δάσκαλε αληθινέ και εργατικέ..κι ας είσαι η εξαίρεση συχνά..και γονέα που έχεις νοιάξιμο..από μόνος σου τι έπραξες..χτύπησες τη λερναία ύδρα άραγε..ή χάθηκες στο πλήθος με τις άναρθρες κραυγές ? 

Σήκω και πάρε την κατάσταση όσο μπορείς στα χέρια σου.. οργανώσου..δούλεψε με πάθος και ορμή..χτίσε τη γύρω γειτονιά σου..και αγνόησε τους ανεγκέφαλους..δώσε βαρύτητα στα λόγια των σπουδαίων μας δασκάλων..τρέξε εσύ δάσκαλε πιο μπροστά από την επαγγελματική σου τη φθορά..και γίνε εσύ γονέα μου υπεύθυνε..αρωγός στη συνοχή..στην παιδεία την αληθινή..αρωγός στο έργο του δασκάλου..Είστε στο ''ιδιο'' το στρατόπεδο..δάσκαλοι και γονείς μα και παιδιά..
Βαριέσαι..απογοητεύτηκες..και καταστρέφεις τη μαγεία της δουλειάς..καταστρέφεις και τη μαγεία που από σε ζητούν τα φρέσκα τα μυαλά..Αν είχες την υπομονή να διάβαζες..να μην ''πασάλειβες''..γρήγορα..βιαστικά..λεξούλες..και
 φρασούλες σαν φαστ- φουντ..ακόμα κι εδώ μέσα στο διαδίκτυο.. και να θαρρείς με μια μαγκιά πως είσαι μορφωμένος..πλάνην οικτρά πλανάσαι.. ανάγνωσε..ένα τουλάχιστον την ημέρα άρθρο αληθινό..πολύ καλύτερη θα γίνει η δική σου η ζωή..μα και των γύρω σου ζωές..και φίλων και μαθητών μα και γειτόνων..θα είχε ενδιαφέρον άλλο..διαφορετικό..μιας ζωής με συνοχή και κοινωνικό ιστό..μιας ενδιαφέρουσας και συναρπαστικά μεγαλόπνοης ζωής..γίνε εσύ η αλλαγή του κόσμου..ξεκίνα πρώτα από τον εαυτό σου ..όπως μας διδάσκει η θεωρία του Γκάντι....

η φίλη σας...
Σοφία Θεοδοσιάδη- εκπαιδευτικός.. 

( ''έπαψα να μασάω τα λόγια μου'' )
 ...........................................................................................................

Η ΓΚΕΜΜΑ είναι το έργο που καταστερίζει το Λιαντίνη στο πάνθεο των μεγάλων στοχαστών, το HOMO EDUCANDUS είναι το εργαλείο στα χέρια δασκάλων και γονιών για να φτιάξουν καινούριους Λιαντίνηδες.
...............................................................................................................  

«Λιαντίνης – Έζησα έρημος και ισχυρός».

Απόσπασμα επιστολής του Λιαντίνη (αρχές του 1971) από τη Γερμανία όπου σπούδαζε, προς τον δίδυμο αδερφό του.
_________________________________________________
"Μιλάς για την ανθρώπινη αθλιότητα, που γεννιέται από την ευθύνη των μεγάλων, και μάλιστα κατονομάζεις και ορισμένους λαούς. Δεν φταίνε οι λαοί, που σήμερα η ιστορική καλομοιριά τους τους έχει βάλει στην κορυφή της δύναμης. Αν δεν υπήρχαν αυτοί σήμερα, τα σύμβολα της αδικίας και της αθλιότητας, θάταν στη θέση τους κάποιοι άλλοι. Και θα τους κράζαμε Άγγλους, Ρωμαίους, Έλληνες, Μήδους, Σουμερίους, Ακκαδίους, Φοίνικες, Αιγυπτίους και ό,τι άλλο.

Ο ηθικός δείκτης των ατόμων και των λαών πάντοτε κυμάνθηκε μέσα στα περιθώρια ιδίων ενδείξεων. Καμία βελτίωση, κανένας εξευγενισμός. Πάντοτε ο άνθρωπος ανοίγει και τραβάει το δρόμο της ιστορικής του προχώρησης με σημαιοφόρο και μπροσταροκριό την επιχρυσωμένη μάσκα του κακού και της αδικίας. Καθαρός καννίβαλος, με αυθεντικά τα διάσημα του πρωτογονισμού του. Τότε έσφαζε με τα σπαθιά και τις κάμες και σήμερα σκοτώνει με τα πολυβόλα και την αναπνοή. Τότε είχε τους δούλους, σήμερα τους αντικατέστησε εξωραϊστικά με σένα και με μένα. Καμμία αλλαγή. Κι έτσι πάντα θα γίνεται.
Γίνανε προσπάθειες και εγχειρήματα πολύ σοβαρά για να καταργηθεί αυτό το τρισάθλιο καθεστώς. Χριστιανισμός, Γαλλική Επανάσταση, Μπολσεβικισμός, για να σταματήσω σε χαρακτηριστικές κορυφές. Του κάκου όμως. Αντί για την ημέρωση, η αποθηρίωση. Γιατί στην ουσία πρόκειται για ένα φυσικό νόμο, με δύναμη απόλυτη. 

Πάσχει από αθεράπευτο ρομαντισμό, σπαρταριστή αφέλεια και ελαφρύνοια άμετρη εκείνος που νομίζει ότι ο κόσμος διορθώνεται ή ότι φταίει σήμερα ο Αμερικανός κι ο Ρούσος, ή όποιος άλλος, για το δικό μας κακό. Αλλοίμονο στον άνθρωπο που πλάστηκε τέτοιος.
Μία μόνο υπάρχει δυνατότητα, που προσφέρεται και σαν μορφή λύσης. Η επιστροφή και η καταφυγή στον εαυτό μας. Φαίνεται αυτό σαν καταδικάσιμος αριστοκρατισμός, στο βάθος όμως είναι η επιλογή του δυνατού μικρότερου κακού.
Αυτή η επιστροφή, η περιχαράκωση στο άτομο, πραγματοποιείται με την εφαρμογή δύο μόνον αξιωμάτων. 

Το πρώτο είναι να κλείσεις τα μάτια στον πηχτό παραλογισμό που φουρτουνιάζει γύρω σου και ν' αποφεύγεις, όσο γίνεται, όσο σου επιτρέπει η φύση σου, και ν' αδικείς και να αδικείσαι. Όταν ο άλλος σε προσβάλλει, ή σε «ρίχνει», απάντα όχι με μεγαλόσχημη και μεγαλόστομη διαμαρτυρία, αλλά με το γέλιο σου. Ένα γέλιο που νάχει μέσα του και σαρκασμό και πόνο. Σα να λες στον αδικητή σου: «Κακομοίρη, μ’ όλο σου το κέρδος, δε θα κοιμηθείς καλύτερα το βράδυ. Απάνω σου βλέπω τα σημάδια από ένα αρρωστιάρικο κορμί, που ύστερα από 30 ή 50 χρόνια θα διαλυθεί στο ανυπόμονο κύλισμα του χείμαρρου, για να βουλιάξει σ έναν άπατο βυθό. Κι εγώ, μ όλη μου τη βλάβη, δε θα κοιμηθώ χειρότερα το βράδυ. Γιατί ξέρω το δρόμο μου και το γέλιο μου και τον πόνο μου»."

Από το βιβλίο του Δημήτρη Αλικάκου: «Λιαντίνης – Έζησα έρημος και ισχυρός».
...............................................................................................................

''στου ποταμιού την άκρια'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.

Aπό μικρή παραπονιάρα και μοναχική..
όλοι την αγαπούσανε της έλεγαν..
μα εκείνη κάθε σούρουπο.. 
καθότανε στην άκρια του ποταμιού 
σε μια εσοχή του βάλτου της..εσχηματίζονταν..
μια  μικρούλα λίμνη..γαληνεύοντας..
ακολούθαγε τη σκέψη της..μπροστά στα άνθη τα πλωτά..
τ' άνθια τα μεταξένια..
η σκέψη της εκύλαγε..σάμπως ακολουθώντας τα..
τα ήσυχα κυλούμενα νερά του..
αποτυπώματα απ' τα πόδια της του Έρωτα..
του έρωτα για τη δροσιά που ανέβαινε ''ενδοφλέβια''
για τους χυμούς που ανάδυε το χώμα το υγρό..
ρίγος θαρρείς..πα στις γυμνές πατούσες..
Άκουγε τα τραγούδια και τον άνεμο 
που κουβαλούσαν την αγάπη ως τ' αυτιά της..
Αλαφροϊσκιωτη..με μεταξένια τα φτερά στους ώμους της..
λες Φθινοπωρινή νεράϊδα ίδια..
ήθελε να αποκοιμηθεί στις ρίζες των αγριόχορτων..
που φύτρωναν στις άκριες..
Να ονειρευτεί στον ύπνο της..πως δεν ήτανε γήινη..
μήτε του κόσμου τούτου..
Να την επάρει ένα σύννεφο..να την εταξιδέψει.. 
Μια πολιτεία άλλη να ιδεί..
μια αλλιώτικη ανθισμένη πολιτεία..
να 'χει γαληνεμένους τους ανθρώπους της..
να μην θυμίζει τη δική της μεθυσμένη πολιτεία.. 
που σαν δρομείς αγώνα άνισου..
οι περαστικοί..διαβαίνουν..προσπερνούνε..
ήθελε σαν το παραμύθι να 'ναι η ζωή..
χωρίς τους δράκους και τις μάγισσες..
μα μοναχά καλές και όμορφες νεράϊδες..
κουράζονταν το βλέμμα της..δεν ήθελε..
δεν έβλεπε τους άγριους ''ξυλοκόπους''..
που ρίχναν κάτω τα δεντριά..
που εφύτευε με κόπο..
Εκείνη ονειρεύονταν το δάσος το βαθύ..
κι εκείνοι εγυμνώναν το τοπίο της ψυχής της..

''στου ποταμιού την άκρια'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................

''μάθε να δίνεις..το όνειρο''- Σοφία Θεοδοσιάδη.

Τι θέλει ένα κορίτσι είκοσι χρονών..που ξεκινάει τη ζωή του? Όνειρα βάζει και φτερά στους ώμους του..πάνω από τη ζωή του να πετάξει..Έτσι ξεκίνησα μια χαραυγή..να αλλάξω ονειρεύτηκα..όχι τον κόσμο ολάκερο..μα τον δικό μου το μικρόκοσμο ..μήπως και τη ζωή την κάνω ομορφότερη..
των γύρω..των παιδιών μου..και προπαντός εκείνων των μικρών παιδιών..των αγαπημένων μαθητών μου και ύστερα και τη δική μου τη ζωή..λουλούδια να γεμίσω..

 Ονειροπόλα κι αθεράπευτα ρομαντική..ένα μονάχα θα σας πω για σήμερα..ήρθε η φίλη η μνήμη μου μου και με επισκέφτηκε..μέσα απ' τα λόγια ενός μαθητή μου αναπάντεχα..μου εψιθύρισε στ' αυτί.. πως έμαθε να κοιτά ψηλά στον ουρανό..εκεί ψηλά στ' αστέρια..απ'  το βιβλίο εκείνο το μικρό που εδανείστηκε.. 
<< ένα παιδί μετράει τ' άστρα >> του μοναδικού μας..του αξιολάτρευτου..του λογοπλάστη μας Λουντέμη..

Τα λόγια του μικρού μου μαθητή..που εστάθηκε μπροστά μου σήμερα φτασμένο παληκάρι..με πήραν απ' το χέρι και με ''περπατήσανε''..εκεί..στον τόπο που ονειρεύτηκα το μικρό μας το σχολειό..με μια βιβλιοθήκη..Είναι φτωχειά από ανέκαθεν η χώρα μου..κι η επαρχία η μικρή φτωχότερη ακόμα..και οι ιθύνοντες για την Παιδεία απρογραμμάτιστοι..ως είθισται να ανεβοκατεβαίνουνε οι υπουργοί ..εκάστοτε..χωρίς κορμό και σχέδιο ..που να στοχεύει στο παιδί..στον άνθρωπο- πολίτη..Εκεί λοιπόν σε μια γωνιά..μια βιβλιοθήκη ονειρεύτηκα σε κάθε μου σχολειό που πέρναγα..μια ανθηρή γωνιά να σχηματίσω..Βρήκα ανθρώπους όμορφους μες στην ψυχή και στο μυαλό..δασκάλες και δασκάλους φωτισμένους.. Βρήκα και δάσκαλους οπισθοδρομικούς και εαυτούληδες..που μοναχά την προβολή τους εσκεφτόταν..Μα εστάθηκα και τυχερή..γιατί συνάντησα το Γιάννη και τη Νάνσυ και τη Μαρία μου..τον έξυπνο Αριστείδη μας..δασκάλους που βαδίζανε μπροστά απ' τη μίζερη εποχή μας..

Έτσι απλά..εσυμφωνήσαμε..και στήσαμε εκείνη τη μικρή..φτωχή  που έμοιαζε εξ αρχής..δανειστική μας τη βιβλιοθήκη..
Από βιβλία στο ξεκίνημα παλιά..μιλήσαμε και στα παιδιά..να φέρουν απ' το σπίτι τους..ό,τι νομίζανε πως ήτανε παλιό και αχρησιμοποίητο.. βγήκαμε και στους ''δρόμους''..Βιβλία ''εζητιανέψαμε'' από τα βιβλιοπωλεία μας της γειτονιάς..και συγκεντρώσαμε ένα αξιόλόγο αριθμό για να αρχίσει η λειτουργία.. Και ναι..όταν πιστεύεις σε ένα όνειρο..συναινούνε και οι ''μοίρες''..Δεχτήκαμε τις δωρεές..που με αγάπη μας  προσφέρθηκαν..γιατί εβρήκαμε συντρόφους ..θιασώτες του ονείρου..

Στο όνειρο που έλεγε..πως θα πετάξουν τα παιδιά σαν τα πουλιά..σε μέρη άγνωστα και ξωτικά..μέσα απ' τα παραδείσια βιβλία..γιατί μιμούνται τα παιδιά..είν' σφουγγαράκια αληθινά..κι αν δουν σελίδες με πουλιά..πετούν κι αυτά μαζί τους..κι αν δούνε ταξιδιώτες και ερευνητές..ταξιδευτές ονειρεύονται να γίνουν..κι αν μέσα από τα παραμύθια οδηγηθούν σε πύργους..μάγους κι ήρωες.. μια αγάπη για την εξερεύνηση φυτεύεται στο βάθος της καρδιάς τους..Δώστε βιβλία στα παιδιά..χαρίστε τους το πέταγμα..το όνειρο!!! Έχουν κρυμμένα ''τάλαντα''..παιδιά..που τους λείπουνε τα τάλαντα τα βιβλία να αγοράσουν..δώστε μια ευκαιρία στο πέταγμα του νου.. βάλτε φτερά στα πόδια τους..ορίζοντες στα μάτια..Είναι μια ευκαιρία επικοινωνίας μαγική..ερέθισμα συζήτησης..διαδικασία ηθοπλαστική..έρχονται τα παιδιά ακόμα πιο κοντά..στο μοίρασμα της γνώσης.....Όμορφο που είναι το μοίρασμα στο όνειρο..όμορφες που είναι οι αναμνήσεις !!!

'' μάθε να δίνεις..το όνειρο'' - Σοφία Θεοδοσιάδη- εκπαιδευτικός
..............................................................................................................

''άδειανές ψυχές'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.

Και τι θαρρείς..μη γελαστείς ..
πως αμπαρώνοντας την πόρτα της ψυχής..
την κλείδωσες και γλίτωσες απ' τα πετάγματά της..
έτσι γελάστηκα κι εγώ..έσκυψα..την άκουσα να μου βροντά..
πως να σκεπάσω τη φωνή της...
Πολλές φορές την άφησα την πόρτα να διαβεί...
στο ξέφωτο..σεργιάνι ελαχταρούσε..
ψυχές συνάντησης επόθησε...
Πλησίασε..ακούμπησε..απαντήθηκε
κι έτσι πετώντας μόνη της στα σκοτεινά..
στο άγνωστο συχνά..
 και τα φτερά της ετσoυρουφλιστήκαν..
Τις άδειες τις ψυχές δεν τις φοβήθηκα..
τύλιξα γάζες προστατευτικές..μη κατορθώσω και τις γιάνω...
Όχι δεν είμαι λυπημένη τώρα πια..
για τα πετάγματα αυτά..ψυχής..
που με γελάσανε πως μοιάζαν..
μιλώ για κείνες κει..
τις αδειανές..ανέλπιδες ψυχές..
μα που αγάπη γέμισαν την ίδια τη δική μου..
που καθώς έχανε..''κερδίζοντας'' επήρε....
Μα..να εκεί στην άκρη των τσαλακωμένων της φτερών..
το τσάκισμα αυτό θα μου  θυμίζει..
πως όσο κι αν επέταξες..όσο κι αν επροσπάθησες..
 ψυχές να ακουμπήσεις..
για ένα είσαι βέβαιος..πως οι ψυχές πολλά ζητούν..
ίσως και τη δική σου να σου κλέψουν....
Κι αν μια φορά μοναδική..μια τόση δα στιγμούλα..
δεν άντεξες..αστόχησες ολάκερη κατάθεση να κάνεις..
σβηστήκανε όλα μια στιγμή..
ήταν που η δική τους η ψυχή..άδεια..
επορεύονταν..ποδοπατώντας..
τι..ελογάριαζε και μεγαλύτερη είχε αξία...
Μιλώ για τις ''κενές''..αγράμματες συναισθηματικά..
αχάριστες ψυχές...

''άδειανές ψυχές''- Σοφία Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................

''ζωή χωρίς αμαρτία είναι ζωή..εν τάφω''.

"Ζωή χωρίς αμαρτία είναι ζωή…εν τάφω. Γιατί η αμαρτία είναι ο μπούσουλας, η μουσούδα της ζωής που ψάχνει να βρει την έκπληξη, την περιπέτεια της χαράς και της αγάπης, κι ύστερα, σαν δεν υπάρξει η αμαρτία, πώς θα υπάρξει η γλυκιά συγχώρεση; Η μεγαλύτερη αμαρτία είναι να μην κάνεις αμαρτία στη ζωή σου, να μην κοσμήσεις την πλάση με τις κρυφές επιθυμίες και τα μεράκια σου. Δεν υπάρχει αμαρτία, μόνο ύβρις υπάρχει, κι απ’ αυτήν είναι αβάσταχτα φορτωμένη η κάθε μέρα του ανθρώπου"

''το κλειδί είναι κάτω απ' το γεράνι''
( Χρόνης Μίσσιος ) 
...............................................................................................................

( ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω..
ΚΑΤΑ ΙΩΑΝΝΗΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ- ΚΕΦΑΛΑΙΟ 8)
..............................................................................................................

''ωραίοι Έλληνες''....Χρήστος Μποκόρος..

Ζωγράφος: Χρήστος Μποκόρος

Στη συνέντευξή του στο eirinika ξεχωρίζω τα παρακάτω όμορφα λόγια του :

• Ένα μάθημα είν’ η ζωή. Επ’ αγαθό ή όχι, εμείς αποφασίζουμε.
• Έφηβος όμως αρνιόμουνα να εμπιστευτώ το χάρισμα, πίστευα ότι έπρεπε να παλέψω ν’ αλλάξω τον κόσμο.
• Τί μπορεί δηλαδή να κάνει, σ’ αυτόν τον καιρό της ταχύτητας και της ακατάπαυστης ανανέωσης, η ζωγραφική, που, από τη φύση της, παράγει σταθερές εικόνες και προσδοκά στην αιωνιότητα;
• καταλαβαίνω τη ζωγραφική σαν ένα φωτεινό παραπέτασμα μπροστά απ’ το χάος, μετέωρη πάντα στο σκοτάδι.
• Αρπάζω λοιπόν κι εγώ σαν κλέφτης ό,τι με συναρπάζει, απ όπου κι αν προέρχεται το νεύμα. Όλος ο κόσμος χωράει μέσα μας!
• Η ελια; Μια φωτεινή ομολογία στο πουθενά του σκότους. Αυτό ένιωθα να παιγνιδίζει στη διάφανη σκιά της.
• Η ελιά Έγινε οικουμενικό σύμβολο ειρήνης και ευζωίας υλικής.....
• Ζούμε εν κοινωνία, εκεί δημιουργούμε και εκτιθέμεθα.
•  
• ......και τη μητέρα μου, που μού’λεγε πως έστιψε ρόδια κι ήταν ο πρώτος χυμός καρπών της γης που γεύτηκα μωρό.
• Η τέχνη πάντα διαπραγματεύται την αθανασία εν ζωή, μνημειώνει ζωντανή τη μνήμη, την ιστορία, συγκρατεί και συντηρεί ολόφρεσκο το νόημα και την αξία της ομορφιάς, του ιδανικού, του αγαθού.
•  
• Χρήστος Μποκόρος.
• ......................................
• (  Ο Χρήστος Μποκόρος είναι Έλληνας ζωγράφος, ο οποίος γεννήθηκε το 1956 στο Αγρίνιο, 
• ζει και εργάζεται στην Αθήνα.)
• .......................................................................................................
•  

• Γοητεύομαι..με συναρπάζει να περιδιαβαίνω μέσα στις ζωές ανθρώπων με τη διαφορετική ματιά..στην τέχνη..στη ζωγραφική..στη μουσική..στην αντοχή και την αντίσταση.. απέναντι στο γκρίζο κάθε εποχής..αυτή τη φλόγα που φυτεύουνε οι ''χαρισματικοί'' οι άνθρωποι..να καίει σιγανά και να μας οδηγεί..σαν το φωτάκι στο σκοτάδι..
• Έτσι ένιωσα μπροστά στον πίνακα αυτό του κ. Μποκόρου Χρήστου..τα χρώματα τα Ελληνικά στα φύλλα μιας ελιάς..η φλογίτσα μέσα απ' αυτήν την όμορφη ιδέα..που κρατεί από τα βάθη των αιώνων του τόπου αυτού..
• Σας ευχαριστώ..όλους εσάς..που με τις εικόνες σας..με τις μουσικές σας κρατάτε τη φλογίτσα του πολιτισμού..και την ιδέα αυτή που λέγεται Ελλάς..αναμμένη..
•  
• η φίλη σας Σοφία Θεοδοσιάδη.
• .......................................................................................................

Σκέψεις και λόγια...Μαρία Πολυδούρη...

«… Ήμουν ένα παιδί άμυαλο, μπορώ να το παραδέχομαι, αλλά και ποιο παιδί δεν είναι άμυαλο; Ένα παιδί είμαι ακόμη! Ένα παιδί που γράφει σε σας, τους άγνωστούς του φίλους, για να τους πει: να μείνετε πάντα παιδιά κι αν είναι δυνατόν άμυαλα παιδιά. Να ζήσετε τη ζωή σας με τρέλα, να ζήσετε παράλογα, να σκοτώσετε τη λογική που ’ναι ο φονιάς της χαράς και της ζωής, να τολμήσετε να κάνετε τα δύσκολα, τα μεγάλα, τα σημαντικά, ν’ ακολουθήσετε τα δύσβατα μονοπάτια, ν’ αφήσετε να θρονιαστεί στην καρδιά σας για πάντα η άνοιξη και το χαμόγελο στα χείλη, ν’ αγαπήσετε με πάθος και να καείτε από τη φλόγα της αγάπης σας, να κάνετε τον πόνο, τη χαρά, την κάθε στιγμή τραγούδι…
Με αγάπη
Μαρία Πολυδούρη»

(Απόσπασμα από «Μια Επιστολή» – «Αυτό είναι το γράμμα μου στον κόσμο που ποτέ δεν έγραψε σε μένα…»)
...............................................................................................................

''εδήλωνε θριαμβευτής '' - Σοφία Θεοδοσιάδη

Εδήλωνε..θριαμβευτής..
έτσι θαρρούσε..εγελιόντανε οικτρά..
ο χρόνος ο ''αλήτης''...
Χρόνε ανυπότακτε κρυφτούλι παίζεις με τα με..
μα εγώ δε σε φοβούμαι χρόνια τώρα πια..
στο σκασιαρχείο εθίστηκα από μικρή..
ανυπότακτη περσσότερο από σένανε..
στη σκάω και θυμώνεις..μου αγριεύεις και γελάς..
τη γλώσσα βγάζεις περιπαιχτικά..
μα μες στις χαραμάδες απ' την πόρτα που μου κλειείς..
γίνομαι φως..αόρατη σκιά..
κλέβω ''αχτίνες''..για να ζεσταθώ..
από τον ήλιο μου..τον νικητή..το ''ζωοδότη''..
Στην αλάνα του πανηγυριού μου της ζωής.. 
βρίσκω παιδιά που μοιάζουνε ''αμούστακα''..
κι ας έχουν γκρίζα τη γενειάδα..
Συντρόφια αυτά δικά μου από παλιά κοπή..
της λιποταξίας τα παιδιά..
αρνητές του μίζερου..του εγκλεισμού..
παίζουν μαζί μου το κρυφτό.. κυνηγητό..
μου τραγουδούν κοτσάκια..
γεύονται..απομυζούν..ενέσεις λες και δυναμωτικές..
στην άχαρη στιγμές - στιγμές..
λιμνάζουσα ζωή τους..
Είμαστε ''αλάνια''..μιας λιποταξίας ώριμης..
αλάνια επίγνωσης..σκασιαρχεία δημιουργικά ζητούν..
υφάδια για να πλέξουν στα κορμιά..
Μου μήνυσε ένας φίλος μου απ' τα παλιά..
πως τα αραχνιασμένα τα κορμιά..
οφείλουνε να μένουν στο σκοτάδι..
εκεί να πλέκουν τον ιστό..το σκότος τους ταιριάζει..
μα αλάνι αγώ ατίθασο..εμειδίασα ειρωνικά και σιωπηλά..
εσκέφτηκα εκείνες τις αράχνες του μυαλού του..
που δίχτυ επλέξανε πολύπλοκο..
 κρυώνει μες στον κρύο θάλαμο του νου..
παρέα..συντροφιά.. με τις δικές του ταραντούλες..
τι..τα αλάνια τα αληθινά..
ως τα βαθιά γεράματα δε ζούνε σε θαλάμους...

'' εδήλωνε θριαμβευτής'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................