''άδειανές ψυχές'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.

Και τι θαρρείς..μη γελαστείς ..
πως αμπαρώνοντας την πόρτα της ψυχής..
την κλείδωσες και γλίτωσες απ' τα πετάγματά της..
έτσι γελάστηκα κι εγώ..έσκυψα..την άκουσα να μου βροντά..
πως να σκεπάσω τη φωνή της...
Πολλές φορές την άφησα την πόρτα να διαβεί...
στο ξέφωτο..σεργιάνι ελαχταρούσε..
ψυχές συνάντησης επόθησε...
Πλησίασε..ακούμπησε..απαντήθηκε
κι έτσι πετώντας μόνη της στα σκοτεινά..
στο άγνωστο συχνά..
 και τα φτερά της ετσoυρουφλιστήκαν..
Τις άδειες τις ψυχές δεν τις φοβήθηκα..
τύλιξα γάζες προστατευτικές..μη κατορθώσω και τις γιάνω...
Όχι δεν είμαι λυπημένη τώρα πια..
για τα πετάγματα αυτά..ψυχής..
που με γελάσανε πως μοιάζαν..
μιλώ για κείνες κει..
τις αδειανές..ανέλπιδες ψυχές..
μα που αγάπη γέμισαν την ίδια τη δική μου..
που καθώς έχανε..''κερδίζοντας'' επήρε....
Μα..να εκεί στην άκρη των τσαλακωμένων της φτερών..
το τσάκισμα αυτό θα μου  θυμίζει..
πως όσο κι αν επέταξες..όσο κι αν επροσπάθησες..
 ψυχές να ακουμπήσεις..
για ένα είσαι βέβαιος..πως οι ψυχές πολλά ζητούν..
ίσως και τη δική σου να σου κλέψουν....
Κι αν μια φορά μοναδική..μια τόση δα στιγμούλα..
δεν άντεξες..αστόχησες ολάκερη κατάθεση να κάνεις..
σβηστήκανε όλα μια στιγμή..
ήταν που η δική τους η ψυχή..άδεια..
επορεύονταν..ποδοπατώντας..
τι..ελογάριαζε και μεγαλύτερη είχε αξία...
Μιλώ για τις ''κενές''..αγράμματες συναισθηματικά..
αχάριστες ψυχές...

''άδειανές ψυχές''- Σοφία Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................