''ΑΦΙΟΝΙΣΜΕΝΟς ΛΕς '' ..- Σοφία Θεοδοσιάδη.

''Αφιονισμένος'' λες..καθήμενος στην άκρια..
μιας ελευθερίας αναζητητής..κατάντησες..
μια μαριονέτα ασήμαντη..
μιας χρήσεως σε θέατρο σκιών..
ζητιάνος ανθρωπιάς..
Σε ονομάσανε κατά καιρούς..
πρόσφυγα άλλοτε σε βάφτισαν..
κι άλλοτε μετανάστη..
άλλοι σε είπαν άστεγο..
εκίνησες από τα μακρινά..
''εξεβράστηκες'' στ' αζήτητα..
τις αλυσίδες σου της λευτεριάς 
δεν ελογάριασες..
παραξενεύτηκες θαρρείς..
σαν ανακάλυψες με μιας.. 
το πέρασμα προς την ελευθερία σου..
ήταν παγίδα αυτοεγκλωβισμού..
στις ταξικές τους κοινωνίες..
Οϊμέ.......
την έννοια της ελευθερίας σου 
δεν εδιδάχθηκες ως έπρεπε..
στα ελλειπή σχολειά σου...
μα εφύτρωνε μονάχη της..
στα σπάργανα του νου σου..εντός..
φτερά εκόλλαγε τα βράδια σου στα όνειρα..
μες στον ερειπωμένο κόσμο σου..
οι λέξεις πια πενθούσαν..
η ύστατη ελπίδα σου αναζήτησε..
μα ανθός δεν φύεται σε εδάφη σκιερά..
Τώρα ήρθες κατάφατσα με τη μιζέρια τους..
κάθεσαι εκεί στην άκρια σκεφτικός..
αναλογίζεσαι ποιό είναι το καλύτερο..
να ζεις ελέυθερος στον μίζερο τον τόπο σου..
ή αλυσίδες νοερά να τις φοράς..
της καταφρόνιας θύμα τους..
ο ''δαχτυλοδειχτούμενος''..ο παρακατιανός..
των..που μοιράζουνε τον κόσμο...
για ειρήνη πάντοτε μιλούν εις τα συνέδρια..
να κρύψουν τη ντροπή και τις ''πομπές'' τους...?
Θλιμμένο μου αλάνι..σκυθρωπό..
αφιόνι ποτισμένο αναζήτησης..
πάντα οι ανθρώποι από ανέκαθεν
''πατώντας'' προχωρούσαν...

 ''ΑΦΙΟΝΙΣΜΕΝΟς ΛΕς'' - Σοφία Θεοδοσιάδη..
..............................................................................................................

''μετρώντας'' - Σοφία Θεοδοσιάδη

Γυρίζοντας..κουρδίζοντας..μετρώντας..
παρατημένοι ερήμην μας..μοιραία..
 μέσα στους λεπτοδείχτες μας του νου..
πότε ταχύτερα ασθμαίνοντας..πότε με βήμα αργό..
τρέχοντας..προλαβαίνοντας κλείεις χαρές  και λύπες..
πίσω από κρύσταλλα διάφανα..
μάρτυρας αδιάψευστος..πότε τις θλίψεις να νικάς..
σαν τα πουλιά..κουρνιάζοντας.. προσμένοντας 
Χειμώνες καρτερώντας..
την εξουσία σου στον άνθρωπο τη χαίρεσαι..
χρόνε αδάμαστε..σάμπως υπάρχεις άραγε ή..
είσαι δημιούργημα της αγωνίας μου..
να ζήσω..να προλάβω..να σταθώ ?
γρήγορα που περνάει ο καιρός..
τι γρήγορα αλλάζουν οι εποχές..
έμαθες να μετράς το μέλλον..το παρόν..
με τα λεπτά..τα δευτερόλεπτα..τις ώρες..
το παρελθόν εγκλωβισμένο περπατεί μονάχο του..
οι λεπτοδείχτες πια το προσπερνούν...

''μετρώντας'' - Σοφία Θεοδοσιάδη
................................................................................................................

'' τα παραμύθια αλλιώς'' - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Τους παραμυθάδες της ζωής αγάπησα πολύ..τους''παραμυθατζήδες'' απεχθάνομαι..τους..που πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλλες..
Είναι στο λεξικό των λέξεων οι έννοιες αυτές..έχουνε διαφοροποιό εξήγηση..σαν λες παραμυθάς..για αποστάγματα ζωής μιλάς..σοφά καρικευμένα..μα σαν θα πεις ο ''παραμυθατζής''..τον ψευταρά λέει το λεξικό..που..το γελοίον μεταδίδει..Από μικρή..μα και τρανή αργότερα ..σαν αποφάσισα δασκάλα και μητέρα για να γίνω..τα παραμύθια λάτρεψα..και εμπέδωσα τη ρήση του Σεφέρη..που διατείνεται πως : 
<< κι αν σου τα λέω με παραμύθια είναι γιατί τ' ακούς γλυκύτερα.>>..
Και δε νομίζω πως θέλει επεξήγηση ετούτο το σοφόν..Ναι..ναι.. ποιός θα άντεχε τάχα να πει σε ένα παιδί..πως ο λύκος είναι έξω εκεί στους δρόμους και παραφυλάει..παντί τω τρόπω αν μπορεί.. και να καταβροχθίσει ένα κοριτσάκι ανίδεο και τρυφερό..
στην εφηβεία ιδίως σαν βρίσκεται..αν είν' και όμορφο πολύ.. μπελάδες στο κεφάλι να του φέρνει..

Μιλώ για τούτο το παραμύθι  σε όλους μας γνωστό..που έγινε και κλασσικό..την Κοκκινοσκουφίτσα.. κι όχι πως τούτο μοναχά χρήζει της προσοχής μας..Όλα..και το καθένα ξεχωριστά..θέλει θεώρηση.. ματιά αλληγορική..δεν είναι τόσο αθώα όσο φαίνονται..ούτε και όταν τα γράψανε οι συγγραφείς..εδώσαν την αλήθεια που εμαζέψαν από το λαό..γιατί τα παραμύθια βγαίνουνε απ' του λαού το στόμα..
Λένε λοιπόν πως οι αδελφοί Γκριμ..σπουδαίοι συλλέκτες παραμυθιών..σπουδαίοι συγγραφείς..προσάρμοζαν και δίνανε λογοτεχνική μορφή..στα παραδοσιακά τα παραμύθια..
Μέσα στις σελίδες τους αυτές..ήτανε στην αρχή τα αληθινά περιστατικά και γεγονότα..Μα δεν ήταν δυνατόν να δοθούνε στα παιδιά ωμές..τρομαχτικές αλήθειες..κι έτσι τα προσαρμόσανε κι αφήσαν τα νοήματα κρυμμένα στα βαθιά..για περαιτέρω εξήγηση και μια διδασκαλία.. 
 Αν το παραμύθι των Αδερφών Γκριμ..<< η Κοκκινοσκουφίτσα>>
μας φαίνεται ήδη κάπως τρομακτικό..στη σημερινή του εκδοχή..
που να δείτε και πως ήταν και πριν να το αλλάξουν.

 Στην εκδοχή του Charles Perrault που κυκλοφόρησε το 1697 
ως κομμάτι της συλλογής«Stories or Fairy Tales from Past Times: Tales of Mother Goose» δεν υπάρχει κυνηγός για να σώσει την μικρή Κοκκινοσκουφίτσα. Αντίθετα, η μικρή ηρωίδα γδύνεται ξαπλώνει στο κρεβάτι και μετά την τρώει ο Κακός Λύκος.Σε μια άλλη εκδοχή της ιστορίας, η Κοκκινοσκουφίτσα τρώει πρώτα τη γιαγιά της καθώς ο Κακός Λύκος την έχει μαγειρέψει και της τη σερβίρει μαζί με ένα ποτήρι γεμάτο με το αίμα της..ως κρασί.Ο Perrault εμφανίζει μια εκδοχή του Λύκου όχι ως άγριο θηρίο..
αλλά ως ενός ύπουλου σαγηνευτικού ξένου που σε παρασύρει με τρόπο στο κρεβάτι -και μετά σε σκοτώνει.Δεν είναι άλλωστε τυχαία πως ο γαλλικός ιδιωματισμός που χρησιμοποιείται όταν μια κοπέλα χάνει την παρθενιά της είναι 
«elle avoit vu le loup», δηλαδή «είδε τον λύκο». 
Πώς σας φαίνεται αυτό για σεξουαλική διαπαιδαγώγηση;

εικόνα : Θέντα Μιμηλάκη

Ένα κορίτσι ήτανε στην εφηβεία η Κοκκινοσκουφίτσα..
που η μάνα της..ίσως και να μην την προφύλαξεαπό το στόμα του ''λύκου''..καθώς την εξέθεσε στο δάσος.. ένα κορίτσι ήτανε..που τη ζωή της έπρεπε να τη γευτεί..μα με περίσκεψι πολύ..φερέγγυα παρέχοντας..ένα κορίτσι ήτανε που έψαχνε το φως και την αλήθεια...Είναι λοιπόν το παραμύθι δύσκολη δουλειά..και η διδαχή του δεν αφορά και μοναχά την τέρψι..
Έτσι κι αλλιώς το να 'σαι δάσκαλος μα και γονιός..όλοι το ξέρετε..μα και το ξέρουμε πως είναι το δυσκολότερο ''επάγγελμα''..
Θέλει να σκύψεις στο παιδί..να διαλέξεις τα λεγόμενά σου μέσα στα παραμύθια..να το απελευθερώσεις απ' τους φόβους του..τα ταμπού της κοινωνίας ..τις στρεβλώσεις..μα να το υποψιάσεις για το κοινωνικό γίγνεσθαι..Ίσως τα παραμύθια θα πρεπε να προσαρμόζονται στα καινούρια δεδομένα..να μη μένουνε στις εποχές που έπαψαν πια..να συγγενεύουνε με τις δικές μας...

Προκαταλήψεις και ταμπού να αφαιρεθούν..αλήθειες μοναχά για τη ζωή..που να την προχωράνε και να την ομορφαίνουν..χωρίς τον λύκο τον κακό..που γίνεται δυνάστης..
Δεν ξέρω αν θα το διάβαζα πια στην εγγονή μου..με τη μια ή την άλλη εκδοχή τούτο το παραμύθι..που την ενηλικίωση τη βάζει σε τρομαχτικά πλάνα..που το πιο γλυκό πράγμα που είναι η πρώτη φορά του κοριτσιού..της απόλαυσης του σεξ.θα την εμπιστευόμουν στον ''κακό λύκο''κι όχι στο τρυφερό αγόρι..που θα την ενηλικίωνε..
Δώστε παραμύθια στα παιδιά..
όμορφα διαλεγμένα..σωστά ερμηνευμένα.........

 '' τα παραμύθια αλλιώς'' 
Σοφία Θεοδοσιάδη - εκπαιδευτικός.
.............................................................................................................

'' πλανιέμαι ακόμα''.. Σοφία Θεοδοσιάδη.

Κοίτα τι σου είναι το μυαλό..
καταμεσίς στην πόλη την πολύβουη..κι
 εκείνο σε παρτέρια να πλανιέται..
Ήρθαν ξανά και με συνάντησαν τα χρώματα
απ' τ' Αη- Δημητριάτικα..
οι καμπάνες της εκκλησίτσας του μικρού χωριού..
ηχοβολούν σαν άλλοτε στ΄αυτιά μου..
Ψάλλουνε οι παπάδες στα μεγάφωνα..
λες κι είναι η προσευχή βοερή κραυγή..
λες κι είναι πανηγύρι..
Μες στο παιδικό μου το μυαλό..
φωνές πραματευτάδων..μικροφώνων 
και λεφούσι ανθρώπινο..
συνδυασμός γιορτής πανηγυριού..
έρχονται και με συναντούν απ' το πρωί..
εκεί στον κήπο της Φανής 
της μάνας μου της μερακλούς..
με τα πολλά χρυσάνθεμα..
τα χρυσαφιά τα κίτρινα..
που μου λεγε πως τα 'χει αγαπημένα..
τις θύμιζαν τον ήλιο που φωτάει..
τα προτιμούσε από τα χρώματα τα παρδαλά..
δεν της μιλάγανε εκείνα στην ψυχή της...
με μιας συνήλθα..ήμουν στο μετρό..
χαθήκαν τα παρτέρια..
μεγάλωσα..και επονηρεύτηκα..
δεν έχω και φουστάνι με σιρίτι..
εκείνο εκεί το κρεμεζί..στην ούγια τα λουλούδια..
πως να βρεθώ στο πανηγύρι και στην εκκλησιά..
χωρίς να βάλω τα καλά μου ?
Θα μου θυμώσει και ο άγιος πως δεν τονε τιμώ. 
Τι να σου κάνει και ο ''ταλαίπωρος'' ο άγιος..
ποιόν να πρωτοπορέψει? 
που έκανε τα πάντα για να ανυψωθεί..
μήπως και την ''αγιοσύνη'' να γευθεί..
μήπως και την ψυχή του σύρει στα ψηλά..
μήπως και στους ανθρώπους 
δώσει ένα παράδειγμα λαμπρό..
μήπως και το κεφάλι τους γεμίσει 
με σοφία και περίσκεψιν..
πως δεν θα χρειάζονταν ο οίκος του Κυρίου Του..
να γίνεις οίκος εμπορίου και πραματευτάδων..
μα τι να κάμουν και οι δύστυχοι οι χριστιανοί 
που στο όνομά του την πραμάτεια τους πωλούν..
τους συμπονάει..τους κατανοεί..
έχουν να θρέψουν τόσα στόματα..
και οι δουλειές χαθήκαν...
έχει μεγάλην κατανόησιν..
άνθρωπος ήτανε κι αυτός..
πριν μπει στη λίστα των αγίων..
έχει επίγνωσιν μεγάλη και σαφή..
για τα αρπαχτικά του ανθρωπίνου γένους..
πλανιέμαι ακόμα..της μνήμης ρουφηξιές....
άραγε να ανθίσαν τα χρυσάνθεμα..
στης μάνας το παρτέρι?

'' πλανιέμαι ακόμα'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.
............................................................................................................

''ήρωα σε βαφτίσανε'' - (2)

μνημείο πεσόντων 1940 : ύψωμα ''ΑΝΝΙΤΣΑ''- Γρεβενά.

Eρχόσουν στις σελίδες μου και έστεκες..
μορφή αντρίκια..μέσα στις μορφές..
τις δυνατές..σα μάρμαρο λευκές..
 ψυχές εξαγνισμένες..
Άλλοι θα λένε' κορόϊδο πως επιάστηκες εις τη ζωή..
άλλοι θα λέν' πως ήσουνα ένας ονειροπόλος..
άλλοι θα πουν πως αεροβατούσες.
έκλεινες τα μάτια στην πραγματικότητα..
χίμαιρες πως επίστευες..και..τις εκυνηγούσες...
Δε θα σε καταλάβουνε ποτές..
της άλλης πάστας οι ανθρώποι..
Εσύ θα τους μιλάς για τη διαδρομή ως το τέλος της..
σαν ''συνομώτης'' της ελευθερίας της σκέψης τους..
κι εκείνοι..βολεψάκηδες..κρυψίνοοι..
μιας επιδερμικής ζωής θα μένουν γευσιγνώστες..
Θα σε ονομάσουνε οι λίγοι..οι εκλεκτοί του νου..
ήρωα θα σε λένε τα βιβλία..μα..
εσύ ένας απλός..και φλογερός..αληθινός..
άνθρωπος της ζωής αντάρτης ..
ήρωες δεν εκαταλάβαινες τι πάει να πει..
φορούσες πάντοτε τα πρωινά εις το ξεκίνημα..
το σακάκι που σου εταίριαζε..δε σε εστένευε..
σε γέμιζε ορμή...
Έτσι εβγήκες..επετάχτηκες..εθελοντής..
σαν τέλειωσε το μέτωπο..
εδήλωσες τον κόσμο να αλλάξεις...
Θυσίασες της νιότης σου..
επτά μου έλεγες ολάκερα τα χρόνια σου..
 ζούσες  παρέα με τις οβίδες..
που εσκάγανε ανεξέλεγκτα σιμά σου..
όμοια θαρρείς τρανές..σαν ''γουρουνάκια''..
Δεν είναι που δεν τις φοβήθηκες..μα
η ορμή για την πατρίδα σου..
τη μάνα σου..τα όσια τα ιερά..
ήτανε μεγαλύτερο θεριό μες στην καρδούλα σου..
εγρύλλιζε στα σωθικά τα βράδια..
Σ' έβγαζε στο κυνήγι το πρωί των μαγισσών..
που λέγονταν..είχαν το όνομα ''οχτροί''...
τον πόλεμο εμίσησες..θιασώτης μιας ελευθερίας..
το χάλασμα του κόσμου δεν το άντεχες..
Τώρα κρατώ στα χέρια μου..εκείνο το εξώφυλλο..
 από ένα φυλαγμένο περιοδικό..
μες στην κασέλα με τα αριστεία της ζωής..
τα αριστεία της ανδρείας σου στρατιώτη..
τη φωτογραφία που κιτρίνισε..
την επιστροφή σου από το μέτωπο..
κρατώ το βλέμμα το θλιμμένο σου..
σε μιας στιγμής ανύποπτης ..
τη στάμπα αυτή της νιότης σου..
που ήρωα σε βαφτίσανε..χωρίς να σε ρωτήσουν...

''ήρωα σε βαφτίσανε'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................

ΓΕΡΑΝΟΙ
Μια εξαιρετική απόδοση θαρρώ μουσικά και φωνητικά..από το Δημήτρη Κάσσαρη..
σπουδαίο τενόρο..χρόνια στη Λυρική σκηνή..ποιητή και  συγγραφέα..
Ευχαριστώ φίλε Δημήτρη για το εξαιρετικό άκουσμα !!!
Χαίρομαι που μας χαρίζεις με τη στεντόρεια φωνή σου..
τόσο αξιόλογα ακούσματα που απευθύνονται στις ψυχές..
και για την ποιότητα των μουσικών επιλογών σου..
στις αξέχαστες ποιητικές  μουσικές βραδιές!!!
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ από καρδιάς..για την τιμή ..άξιζε..γιατί αξίζεις!!!!
η φίλη σου Σοφία..

Αφιερωμένο στις ψυχές που χάθηκαν.
░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░



Yan Frankel μουσική - Rasul Gamzatov ποίηση.
 Ο ποιητής Rasul Gazmatov εμπνεύσθηκε το ποίημα, Zhuravli 
για τους αμέτρητους στρατιώτες που έπεσαν μαχόμενοι στους δύο πολέμους. 
Ο μουσικός Yan Frankel το μελοποίησε το 1969 και έγινε γνωστό σε όλη την υφήλιο.
(wikipedia) 
To 1977 ο ποιητής Γιάννης Ρίτσος, το μετέφερε στα ελληνικά.
..............................................................................................................

'' διαβαίνοντας'' - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Περαστική..αμίλητη διαβάτισσα..βουβή..
συχνά κοιτώντας τον κατάματα  τον ήλιο..
και τον ήλιο της ψυχής μου..
φοβόμουνα τις σκοτεινιές..τις αστραπές..
τις μέρες που άλλαζε ο καιρός και..
βρέχονταν ως το πετσί οι ώμοι μου..
κουλουριαζόμουνα στην τσέπη του πανωφοριού..
στου ονείρου την κρυψώνα..
περπάτησα ..διαβάτισσα ακούραστη.. 
σε δρόμους..λεωφόρους και στενά..
με βλέμμα αγροίκο κι ένα κλάμμα μου βουβό.. φευγάτη..τραγουδώντας τις νυχτιές..
Με σταύρωσαν οι άνθρωποι ..
γιατί θυμούνται ακόμα το σταυρό απ' το Χριστό..
ίσως ακάνθινα να φόρεσα..άθελά μου..
στεφάνια στα κεφάλια τους κι εγώ..
κι ήρθανε χρόνια ζόρικα..χάνονταν το χαμόγελο

ερχόνταν όμως οι έρωτες..γεμίζαν τη ζωή μου..

τραγούδια μου τρατάρανε βαθιά..γλυκά κι ερωτικά..

γεμίζανε τα αυτιά μου με τις νότες τους..

σβήνανε τα πεντάγραμμα εκειά τα θλιβερά..

Βρέθηκαν μες στα μονοπάτια μου..
εκεί..σαν άλλοι ''άτεγκτοι''.. κι οι δικαστές..
με τα φραγγέλια παραμάσχαλα..ως άλλοι ''σταυρωτήδες''..

 καθώς ανυποψίαστοι..αδοκίμαστοι να μένουνε..
 στα τραταρίσματα της ηδονής..
όμοιοι φονιάδες γεύσεων..της ίδιας τους ζωής...
Οϊμέ..τους ''κακορίζικους''..πόσο τους συμπονώ !!!

  ''διαβαίνοντας'' - Σοφία Θεοδοσιάδη 
...............................................................................................................

[Κ᾿ ΗΡΘΕ ΜΟΙΡΑΙΑ...] - Μαρία Πολυδούρη

Κ᾿ ἦρθε μοιραῖα τοῦ φθινοπώρου ἡ Ὥρα,
ἀνάμεσό μας στάθη σκυθρωπή,
μᾶς ἄφησε τ᾿ ἀνταλλαγμένα δῶρα
καὶ τὸ γιατί χωρὶς νὰ μᾶς τὸ πῆ

Μᾶς ἔρριξε στὸ δρόμο πρὸς τὴ χώρα
μὲ γρήγορο τὸ χέρι ὡς ἀστραπή.
Μαζὶ στὸν κόσμο μὰ μονάχοι τώρα,
μία μοναξιὰ σὰν τάφου σιωπή.

Μόνο ἔφτανε ὁ ἀχὸς τοῦ τραγουδιοῦ σου,
μία ἀνάστερη νυχτιὰ χωρὶς πνοή.
- Ἄχ, ποὖνε ἡ νύχτα ἐκείνη τοῦ παληοῦ σου
Τοῦ τραγουδιοῦ, μία προσμονὴ κρυμμένη;
Μ᾿ ἔφτανε ὁ ἀχός... Δὲ σώνεται ἡ ζωὴ
ὅταν τοῦ τάφου ἡ πόρτα εἶνε ἀνοιγμένη.


Μαρία Πολυδούρη - ''οι τρίλιες που σβήνουν''.
................................................................................................................

“όνειρο” - Μαρία Πολυδούρη.

Δὲ μ᾿ ἔφτανε οὔτε κὰν ἀχὸς
μέσ᾿ στὴ ζωὴ ποὺ ζοῦσα.
Κ᾿ ἡ θύμηση λιγόθυμη
τῶν ὅσων ἀγαποῦσα.

Κ᾿ ἦρθε ἡ ματιά σου γελαστή
ἐαρινὴ ἐλπίδα
καὶ γιὰ τὰ ποὺ μοῦ λείψανε
μοῦ μίλησε μ᾿ ἐλπίδα.

Μὰ εἶνε οἱ χαρές μας φτερωτὲς
καὶ τὸ φθινόπωρο εἶνε
μέσα στὴν ἴδια μου φωνὴ
ποὺ σοῦ φωνάζει: μεῖνε.

Καὶ τῆς ματιᾶς σου ὁ γελαστὸς
ἥλιος θὰ βασιλέψη
καὶ τ᾿ ὄνειρο θὰ ξεχαστῆ
προτοῦ κὰν ἀληθέψη.

Μαρία Πολυδούρη
 “Οι τρίλλιες που σβήνουν” - 1926
..............................................................................................................

'' άνθρωποι'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.

Στης χαραυγής του ερχομού το συναπάντημα..
τη γέννα μου..απρόσμενα εκοιλοπόνεσες..
κάτω από ένα καραγάτσι..
ξωμάχος ήτανε η μάνα μου η λυγερή..
μιας χάρις..σαν το ξωτικό..επάλευε στη γης.. 
άνθρωπος νιόφερτος..μες στον μικρό τον κόσμο..
μιας ιστορίας το δικαίωμα να γράψω εδικαιούμουν
να αγαπήσω και ν' αγαπηθώ..
και μες σε τούτο το αλισβερίσι μου του παζαριού
του δούναι και λαβείν..
θέλησα?..ερήμην μου?..επιθυμία μου ήταν δυνατή..
άνωθεν..ως και κάθε νιόφερτου..
τους ανθρώπους να λαμπρύνω με την παρουσία μου..
κι απ' τη δική τους και εγώ να λαμπρυνθώ..
Τη μυρουδιά του ψέμματός τους  δεν αγάπησα..
ακόμα μου κυκλώνει την ψυχή..
σαν αεράκι απογευματινό Καλοκαιριού..
στου καύσωνα της υγρασίας τα μέρη..
Κάποιοι με λάτρεψαν πολύ..
όπως κι εγώ με πάθος..
άλλοι μ' αρνήθηκαν αναίτια θαρρώ..και
με πετάξαν έξω απ' τη ζωή τους..
σάμπως δεν έκανα το ίδιο και εγώ ?
ίσως αυτή η ''αποβολή''..μια τίμια
μια στάση να 'ναι της δικής μου της ζωής..
της άρνησης της μετατόπισης των ιδεών..
μιας άρνησης που μοιάζει με σκληράδα..
Ό,τι με άγγιξε..στέκει ολόρθο μέσα μου
αμετακίνητα ολοζώντανο θεριό..
παλεύει και νικά το αμετακίνητα νεκρό μου.. 
ζητά..αποζητά..την άδολη αγάπη της ψυχής..
ποτίζεται..βλασταίνει..αναγεννιέται.. 

 ''άνθρωποι'' - Σοφία Θεοδοσιάδη
...............................................................................................................

Ο ΠΟΙΗΤΗΣ - Μαρία Πολυδούρη.

φωτογραφία : Lucien Glergue

Η Μαρία Πολυδούρη έγινε γνωστή κυρίως μέσα από την σχέση της με τον Κώστα Καρυωτάκη και από το γεγονός του «έκλυτου βίου» που διατείνονταν οι άνθρωποι της εποχής ότι ζούσε. Αυτό όμως λειτούργησε εις βάρος των ίδιων των ποιημάτων της, το περιεχόμενο των οποίων συχνά παραμερίστηκε προς χάριν των βιογραφικών εντυπώσεων. Ακόμη περισσότερο, για να εξυπηρετηθεί ο «μύθος» του μοναδικού έρωτα με τον Καρυωτάκη, παραμερίστηκαν και αποσιωπήθηκαν τα άλλα της ποιήματα..την οποία πολύ φυσιολογικά συγκίνησαν και άλλοι άντρες.

 http://www.sofiakolotourou.gr/articles/9/69

..................................................................................................................................................

 Ο ΠΟΙΗΤΗΣ

Του φθινοπώρου η πνοή περνάει
στα δέντρα που δεν τα φοβίζει
καταστροφή.

Ο ευκάλυπτος την κυβερνάει,
μιλούν σα φίλοι και λυγίζει
τη νέα κορφή.

Ο πεύκος άκουε μεθυσμένος
κάποιονε θρύλο που θρηνούσε
μεσ’ στα κλαδιά.

Θυμάται που συλλογισμένος
ο ερωτικός ποιητής περνούσε,
όλος καρδιά.

Tα μάτια του γέμιζε ο πόνος.
Στα σφραγισμένα χείλη ανθούσε
το χλωμό φως.

Ο ποιητής περνούσε μόνος.
Του τραγουδιού του ακόμη αχούσε
ο στεναγμός.

Μα τώρα σιώπησε η καρδιά του
και μόνον ο έρωτάς του μένει
και περπατεί.

Και όλοι μας λέμε είναι η σκια του
που τριγυρίζει - είναι η θλιμμένη
σκια του ποιητή.

......................................................................................................................................................................