''στα κόκκινα πατίνια σου''.........

Θυμάσαι τότε που έτρεχες πρώτη να στολιστείς..
να βγούμε για σεργιάνι?..
πάντα σου άρεσε να βάζεις τα καλά ..
τα λουστρινένια παπουτσάκια σου..για να λαμποκοπάς..
Έσυρες σήμερα στα μάτια μου μπροστά..
σαν όνειρο θαρρείς..μιας αναγνώρισης..
εκείνο το ερμάρι το παλιό..
στης μέρας σου της γέννησης μια θύμηση τα κόκκινα..
τα Πασχαλιάτικα παπούτσια σου τα φτερωτά..
εκείνα με τα κόκκινα κορδόνια τα μεγάλα τους..
όμοια φτερά αετού θαρρείς κυκλώνανε..
σχίζανε τον αέρα της ζωής..
ταξίδια πάνω από πολιτείες..καταχτήσεις μαγικές..
ταξίδια γεύσης ομορφιάς..περπατησιάς
μιας λουλουδένιας σε ανθόκηπους πολύχρωμης ζωής..
πέρασες απ' τα γκρίζα σύννεφα στα ξαφνικά..
ήταν οι αγωνίες σου..οι δυσκολίες και τα τραύματα
που από νωρίς σου ετράταρε η ίδια η ζωή..
στην εμορφάδα σου εναντιώθηκε..
σκληρό το μάθημα για ανάγνωση..
σκληρό βαθύ και αδυσώπητο..
έχριζε επίγνωσης πικρής..
δεν το 'βαλες στα πόδια..ο πανικός νικήθηκε
αδύναμος σαν νικητής..ο τρόμος  ο κρυφός σου
δεν το κατόρθωσε..στα σημεία ενικήθηκε..
μικρή ''χαριτωμένη'' μου..
κόρη γλυκειά με ενσυναίσθηση..
έδεσες πάλι τα κορδόνια τα μεταξωτά..
εβγήκες στην αρένα απ' την αρχή..
δύναμη..βήματα γερά..πατήματα ανάλαφρα 
προσμένουνε την σήμερον..
που ο χρόνος σου εχαρίσθη..
Τι με κοιτάς με τα μεγάλα μάτια σου..
απορημένα κοριτσάκι ?..
κίνησε..βγες..στολίσου και περπάτησε..
με τα πατίνια σου ..τα βήματα ανάλαφρα..
θα την οργώσουν τη ζωή..σε καρτερεί..
σβήσε με τις πατημασιές..το γκρίζο από το κάδρο..
Χρόνια σοφά..χρόνια καλά..
χρόνια γεμάτα με στιγμές αληθινές..
χρόνια με τα πατίνια σου τα κόκκινα..
πάντοτε φορεμένα...

''στα κόκκινα πατίνια σου'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.

......................................................................................................

Τι περιμένεις..φόρεσε τα κόκκινα πατίνια σου..και
στροβιλίσου στης ζωής τις πίστες ακριβή μου !!!

Χρόνια πολλά..γλυκά Ηλιανή μου !!!
η μάνα σου .........




...........................................................................................................

''της επιβολής του άπληστου Εγώ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Καθένας άνθρωπος ξεχωριστός μαθές..
και ένας άλλος άνθρωπος στο πλήθος..
μόνος στης καλοσύνης..στης κακίας το σκαλί
μόνος..αυτοπροστατευόμενος..συχνά εκτεθειμένος
γυμνός στον ακριβό καθρέφτη της ψυχής..
ερευνητής του εαυτού..θαλασσοπόρος της ζωής..
ολιγαρκής..και άπληστος στης πιάτσας το παζάρι..
ζυγίζουνε τα τάλαντα στην ίδια ζυγαριά..
οϊμέ και τρισαλί μας..
κανείς ποτέ δε μπόρεσε..δεν άλλαξε τους νόμους..
σαν δεν θα πάρει απ' το πρωί..ο άπληστος..
και στη δική σου τη φαρέτρα αδυνατεί..
δεν θα εναποθέσει..καθώς αρπακτικόν..
νύχια κρυμμένα γερακιού..στο πουπουλένιο σώμα..
χαριεντισμοί..για μια επιβεβαίωση της ύπαρξης..
υποκρισίες του Ιούδα που δεν πέθανε..
φιλιά προδοτικά..και χαριεντίσματα σαχλά
μέχρις που να κερδίσει..το κέρδος το ανούσιον..
φλουριά και λίρες κάλπικες εις τον καιρό 
βρίθουν μες στο πουγγί του..
ξεγελασμένος..δέσμιος..στο αχόρταγο Εγώ του..
χτίζει λιμάνια..κάστρα..πολιτείες και χωριά
 πύργους μαλαματένιους.. χρυσοποίκιλτους ναούς
στην αγορά της επιβίωσης..πολλά τα τάλαντα 
εκείνα της ψυχής τα αποθέματα..
που σε κατάθεση ανάλογη..
προβαίνει ο καθείς για να πορέψει..
για εκείνο του το βόλεμα το επιφανειακόν..
ίντριγκες..και τεχνάσματα..μιας εξουσίας
της επιβολής..του άπληστου Εγώ...
καθώς αυτογνωσία ..σεμνότης πέταξαν μακριά..
δυστυχισμένος..μόνος και γυμνός...
στης ουτοπίας του το δάσος..
βουβό..υπόκωφο το κλάμμα του το γοερό
ο μανιώδης προσπαθών..επιβολέας ο άπληστος..
του υπερτιμημένου Εγώ του...

'' της επιβολής του άπληστου Εγώ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
...........................................................................................................

''μην κλαις μαμά''...

Μην κλαις μαμά..
τρεις λέξεις γίνηκαν με μιας κουπιά.. 
ταξιδευτές στη βάρκα τη μικρή μου..
ταξιδευτές που εξορκίσαν το κακό..
η δύναμη ενίκησε το απρόβλεπτον..
πάλεψε με το ''γίγαντα'' 
που επλησίασε απειλητικός..
το σκότος της νυχτιάς εκυοφόρησε ολονυκτίς..
εγέννησε το φέγγος της ημέρας..
Αλλιώτικα ξημέρωσε η μέρα απ' την αρχή..
είχε το φως μιας Κυριακής λαμπρής..διάφανης
γέμισε η κάμαρα απ' τον ήλιο της φωνής σου...
κοίτα πόσο ψηλά εστάθηκε ο ήλιος πάλι σήμερα..
πως την αγκάλιασε και πάλι τη ζωή σου?...
Μην κλαις μαμά τα πρώτα λόγια σου..
κόρη ευάλωτη..γλυκειά και θαρραλέα..
μην κλαις μαμά..είμαι δω..
κώδικας επικοινωνίας..σαν μια ''ομερτά''
αγάπης περιρρέουσας..ανιδιοτελούς..
ενδοεπικοινωνίας με κεραία δυνατή..
στερεωμένη με των χρόνων της παιδείας σου ..
και ναι..η γιορτή μιας μάνας είναι αυτή..
μεγάλη..ατελεύτητη..όταν το χαμογέλιο ανθεί..
στα χείλη των παιδιών της...
πάντα ελάτρευα το φως..μισούσα το σκοτάδι..
τώρα συμμάχησα με της νυχτιάς το θάμπος της..
κατάλαβα..αφουγκράστηκα..πως είν' αυτή..
εκείνη επεξεργάζεται ολονυχτίς..
η σκοτεινή η νύχτα ο γεννήτορας..
των φωτεινών ακτίνων μας της προσμονής..
που κατακλύζουνε..λαμπίζουν την ημέρα..

'' μην κλαις μαμά'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.
............................................................................................................

''φύλακας άγγελος'' - Σοφίας θεοδοσιάδη

Κι αν τους αγγέλους για να μιμηθώ..
αδύνατον φαντάζει μες στα χρόνια..καθώς
έρμαιο των ανθρώπινων παθών..ο άνθρωπος..
δίπλα σου σήμερα σαν άγγελος..
εις το στερέωμα για σένα νε θ' ανέβω..θα σταθώ
παρμένα τα φτερά μου απ' της αγάπης μου..
της μητρικής αγάπης ανεξέλεγκτης..
του αγγέλου τα φτερά θα δανειστώ
στο προσκεφάλι σου τα χέρια μου θ' απλώσω..
αόρατος σαν άγγελος σωστός..
αεικίνητος..γεμάτος φορτωμένος με αρώματα
να τυλιχτούνε στο λαιμό τον ακριβό..
για την υγειά σου να σταλάξω..να σκορπίσω..
μην το ξεχνάς μικρή μου εσύ..
ήρθε για με αλίμονο
η ώρα η δεινή..να αντιστρέψω τη..
τη ρήση του Ελύτη τη σοφή..
στα χείλη μου που ακούμπαγες..
κάθε που εγονάτιζα..να σου την ψιθυρίσω: 
<< πάντα εσύ το αστεράκι και
πάντα εγώ το σκοτεινό πλεούμενο>>
μαζί θα πορευτούμε στη χαρά..
κοινός ο κώδικας..μοναδικός για μας..
συμπορευτές στης ευτυχίας στο στρατί..
συνοδοιπόροι στον αγώνα..
<< Καλή επιτυχία λατρεμένη μου>>..
στο δύσκολο που σε συνάντησε..
για να σε δοκιμάσει..
ο φύλακάς σου ο άγγελος..η μάνα σου..
Τι τάχατες μας νοιάζει τι θα πουν..
οι στρουθοκαμηλίζοντες..που παίρνουν
σβάρνα απ' το ξημέρωμα τις γειτονιές..
να διαλαλήσουνε με το ντελάλη  της ψευτιάς..
πως όλα βαίνουνε καλώς στην ''Αποικία''..
που κρύβουνε σφιχτά τα συναισθήματά τους..
Εμάς η μάνα μας μας έμαθε..
όταν πονάμε και ραγίζουμε να κλαίμε..
κι όταν χαιρόμαστε αληθινά..
ο λόγος σαν υπάρχει της χαράς..
κι όχι στα χάχανα τα ανούσια μαθές..
σαν ελιξήριο το γέλιο να σκορπάμε..
Έσω ο καιρός της προσμονής για τη χαρά..
κόρη ακριβή..μικρή μου χαϊδεμένη..

''ο φύλακας άγγελος'' - Σοφία Θεοδοσιάδη
............................................................................................................

''γιορντάνι στα μαλλιά'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Το πλουμιστό της το φουστάνι φορεμένο
σε καλεί..κορίτσι λες που στον καιρό του ανθεί..
σου κλείει το μάτι συνομωτικά..
η φύση η μαγεύτρα..
να περιπλέξεις ομορφιά..μπερδεύει τα..
τα όνειρα με ελπίδες..πλέκει..
στεφάνια να γεννούν στα όμορφα..
στα κατσαρά σου..τα λυτά..
στα καστανά σου τα μαλλιά..
να φυτευτούνε οι μοσχοβολιές..
να το ξορκίσουν το κακό..
αποβραδίς θα βγούνε οι νεράιδες στα κρυφά..
θα 'ρθουν στο προσκεφάλι σου να στήσουνε χορό..
τα λούλουδα όλα μας μηνούν..ψιθυριστά
Πρωτομαγιά..άλλοι τη λένε εργατική..
βαριά η φόρτιση συναισθηματική..
η μέρα της ελπίδας για το νέο..
το νέο..το νιογέννητο ανθηρό ξεκίνημα..
της φύσης..της ανάδυσης τ' ανθρώπου...
στης λίμνης σου την άκρια..
γιορντάνι να σου πλέξει γιορτινό....
ν' ανθεί στην κεφαλή σου η εμορφάδα σου..
αέναα στο χρόνο να σκορπιέται......

 ''γιορντάνι στα μαλλιά'' - Σοφία Θεοδοσιάδη
........................................................................................................... 

''στου φεγγαριού παράγγειλα'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Τις νύχτες μου τις βροχερές..εμούσκευε η ψυχή μου..
στου φεγγαριού παράγγελνα..αποζητούσα τη ματιά του..
άλλοι θαρρούσαν πως στη σκοτεινιά.. 
λύκοι ουρλιάζαν μοναχά..στο φέγγος του
εβγαίναν ζερζεβούλια..
ποτέ μου δεν το εφοβήθηκα το φέγγος του..
είν' η ματιά στου φεγγαριού..που ελπίδα μας
 κρυμμένη μες στους μύθους κουβαλά..
 μαζί του θα συναντηθώ..να του μιλήσω πάλι απόψε..
να του το πω ψιθυριστά..να το παρακαλέσω..
ν' ακούσει το παράπονο..
το κλάμα μου τραγούδι να το κάμει..
να αφήνει τα τα αστέρια του ουρανού τα λαμπερά..
μη τα σκιάζει με το φως του...
δίχως αστέρια το στερέωμα..θαν' κουρελού φτωχειά..
μα εκείνο το αστέρι που το τριγυρνά..
εκεί προς το ξημέρωμα..που Ανατολή μηνάει..
τ' αυγερινού τ' αστέρι μου.. 
ν' αφήνει το να λάμπει ..να φωτά..
είναι το αστεράκι μου..
ο λόγος στο στερέωμα..της ύπαρξής μου όλης..
έχει ταυτότητα..όνομα και αριθμό..
στο μέρος της καρδιάς μου..
μοιάζει της κόρης μου της λυγερής..
στολίδι του ουρανού μου....

''στου φεγγαριού παράγγειλα'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
...........................................................................................................



...................................................................................................................................................................

''το γέλιο και το δάκρυ σου'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Αλλιώτικο το γκρίζο της νυχτιάς..
πάχνης πυκνής..κρυσταλλωμένα σταγονίδια καρδιάς..
''τοξεύει''..ελλοχεύει.. των επί γης αγγέλων τα φτερά..
έτσι σαν άγγελος ετρύπωσες εκείνη τη νυχτιά..
εφώτισες..ελεύκανες.. τη ''φτωχική'' ζωή μου..
γέννας ελπιδοφόρας  εποχών ισχνών..
χάρες αγγέλων..φορεμένη αιθερικών φτερά..
δε μοιάζεις το του κόσμου τούτου..ξωτικό..
το μαγισσάκι που γυρνάει απάνω απ' τις καρδιές..
το μαγισσάκι που 'χει για ραβδί..
νήματα αγάπης μεταξένια..ιστών..δημιουργίας..
ωσάν τους ζηλωτές τ' άλλα τα ξωτικά..
δεν έχουν τη θωριά σου..τη μιλιά σου
το γέλιο και το δάκρυ σου ρωγμή μες στη νυχτιά μου
Τα δάκρυά σου μάζεψα σ' ένα ποτήρι διάφανο ..
γέλιο να σου τα κάμω..
κρυστάλλινο ποτήρι ακριβό..παιδί από κρύσταλλο
πολύτιμο στην αγορά.. κρύσταλλο του Μουράνο..
για με..φως λαμπερό των δύσκολων καιρών..
Έτσι κι αλλιώς παρέα μου παντοτινή..
το δάκρυ και το γέλιο μου..της ύπαρξης 
με τίποτα δε θ' άλλαζα ..
με τίποτα λιγότερο για σένα..
το γέλιο σου..καθρέφτης διψασμένων των ψυχών..
αστείρευτη πηγή..των διψασμένων οδοιπόρων...

 ''το γέλιο και το δάκρυ σου''- Σοφία Θεοδοσιάδη
..................................................................................................

στην κόρη μου....
στην Ηλιάνα μου..........
σε σένα λατρεμένο μου παιδί..
με ποίηση βαθιά..θα σου το τραγουδήσω..
αυτή που μοναχά για σένανε ταιριάζει.......
η μάνα σου..
η Σοφία σου....


............................................................................................................