''απούσα ''......Σοφίας Θεοδοσιάδη

Κι εκείνη ανυποψίαστη..
απούσα απ' την πραγματικότητα..
απούσα απ' την ουσία της ζωής..
μουρμούραγε..ψιθύριζε..μονολογούσε
 κι έκραινε..
πόσο ωραία θα γινόταν η ζωή..
αν καίγαμε ένα κερί..
ναι ναι..ένα μονάχα αρωματικό κερί..
θα 'διωχνε λέει την πεζότητα..
και ως δια μαγείας μονομιάς..
κάνοντας τα ''φακίρικα''
θα ομόρφαινε η ζωή  μας..
Μα τ' αδειανό στομάχι του 
του διπλανού..του γείτονα..
που εζήταγε καρβέλι να σωπάσει..
ούτε που το εσκέφτηκε..
σπυρί δεν σκόρπαγε ποτές
σε στόμα έρημων πουλιών
σε στόμα διψασμένο....
μα θα μου πεις πως ο καθείς..
πράττει και λέγει κι ενεργεί..
με τα δικά του δεδομένα..
άλλος λυμένα  τα 'χει τα προβλήματα..
και άλλος ταλανίζεται και
καίγεται στη φλόγα..
κι έτσι αυτή..ευτυχής..ανυποψίαστη
γλυκά εθελοτυφλούσα..
στιχάκια μάζευε ολημερίς..
ατάκτως ερειμμένα..
έβαζε και μια τζίφρα για υπογραφή..
πως τάχα μια επώνυμη 
της το 'πε εμπιστευτικά.. 
θα γίνει ευτυχισμένη..
κι έτσι ορμήνειες έδινε..
στις ελαφρώς σκεπτόμενες..
εκειές που τα πορτοπαράθυρα ψυχής
κρατούσαν σφραγισμένα..
που στης ζωής τη λασπουριά..
ποτέ δεν περπατήσαν..
μονάχα να..στου καφενέ ..
την άχρωμη αχλή τους..
για αισιοδοξία πουλούσανε..
για λίγα τρύπια μοναχά..
ξεπερασμένα τους καπίκια..
κανείς δεν της ψιθύρισε..
κανένας δεν της το 'πε..
πως δεν αρκούνε τα κεριά..
να φέρουνε σιμά της..
ψυχές και πεταλούδες...
σε προσκλητήριο καλεί η ζωή..
εκειούς που αρώματα μυρίζουνται..
περνώντας κι απ' τα σκοτεινά..
τα αφώτιστα σοκάκια...
σ' εκειούς που βάρκες ταξιδεύουνε
σ' αρμένιστα νερά..

''απούσα''- Σοφίας Θεοδοσιάδη..
...........................................................................................................

''στων παφλασμών το αγκάλιασμα''.. Σοφίας Θεοδοσιάδη

Πλέκονται με τα δάχτυλα
ψιθύρους κοινωνούν..
όνειρα ζωγραφίζουνε..
κατάλευκα..
μοιάζουν αφρών σε κύματα..
ασπράδας λάμπουνε μπουγάδας Κυριακής..
μοσχοβολιές που εκουβάλησαν..
τα βότσαλα συρμένα απ' το βυθό σου..
Στων παφλασμών το αγκιάλασμα..
μαργαριτάρια λες..
ψυχές και ζώντων και νεκρών..
καράβια αβούλιαχτα θαρρείς.. 
να καθρεφτίζονται στα χρώματα..
στα γαλανά του Αιγαίου..του Ιόνιου
ευλογημένος τόπος των ονείρων σου..
αβούλιαχτες σχεδίες..
οι αυτοσχέδιες  μικρές - μικρές..
που σε κρατήσαν στον αφρό..
στο πάλιωμα των χρόνων..
Αιχμαλωτίζονται οι σκιές βαθιά..
στάμπα..σφραγίδα των ερώτων μας
στα βοτσαλένια τα ακρογιάλια..
βλέμματα που μας χάιδεψαν
εικόνες που δεν επιτρέψαμε
ανάμνηση να γίνουν στέρφα..
αλήθεια..
πως συναντιούνται ερήμην μας
οι διαδρομές ανθρώπων !!!

''στων παφλασμών το αγκάλιασμα''-  Σοφίας Θεοδοσιάδη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''μεσάνυχτα..μες στης Πανσέληνος''.......

 by Hans Zatzka

Φαντάσου λέει..
σε ένα προσκλητήριο καρδιάς..
να 'βγαινε η σκέψη σου αληθινή 
να τόλμαγες ..στο φέγγος της..
μεσάνυχτα..μες στης Πανσέληνος
Καλοκαιριού..ολόγιομης σελήνης....
οι λύκοι να ουρλιάζανε..
κι εσύ κωφεύοντας..χορού
τραγούδι ν' αρχινούσες..
να ανέβαινες με δρασκελιές..
να 'ριχνες σκάλες αψηλές..
να φτάσεις το στ' αψήλου..
στου ουρανού στερέωμα..
στου φεγγαριού αγκαλιά..
σκληρή η πραγματικότητα..
τις αυταπάτες σου να λάτρευες..
για μια βραδιά μονάχα..
να σκότωνες τους Δράκους σου..
τους Δαίμονες ξορκίζοντας.. 
μάγισσα εσύ..να 'κλειες τ' αυτιά..
στα ουρλιαχτά σκυλιών της Γης..
να αψήφαγες επίγεια ναυάγια..
σκαριά ερειπωμένα..δρασκελίζοντας..
σπίτια με κλαίουσες ιτιές..
ψυχές ερειπωμένες της ανέχειας..
ανάξιων κατασκευαστών..
ονείρων προδομένων..
Φαντάσου λέει..
χορό στην αγκαλιά των αστεριών..
μόνη..στη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού..
το ταίρι αναζητώντας..
που χρόνια τώρα κατοικεί..
σε πίστες που εστρώσανε..
τα ολόχρυσα μαλλιά της Βερενίκης..
σφιχτή αγκαλιά να πάρεις τα
τ' αστέρια της..κρυμμένα στα μαλλιά της..
να ξανασυστηθείς απ' την αρχή..
στα δάχτυλα ανιχνεύοντας..
τ' αστέρι το δικό σου...
μονάχη εσύ το γιατρικό..
μεσάνυχτα..μες στης Πανσέληνος..
μοναχικός χορός σου..
κράτα τη μέση μου γερά..
μη φοβηθείς..
των χρόνων μας το τρίκλισμα..
μαζί μου στροβιλίσου δίχως έλεος...
με των βιολιών το βαλς 
που φτάνουνε απόψε ως τ' αυτιά
στο κάλεσμα αναγέννησης 
στα μάτια λατρεμένων..
έχει μια γλύκα όσο να πεις..
το σφιχταγκάλιασμα με τ' όνειρο..
τρατάρει τη μαγεία !!!

 ''μεσάνυχτα..μες στης Πανσέληνος'' - Σοφία Θεοδοσιάδη
''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''στης ψυχής της τη λίμνη'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Βουλιαγμένη στης ψυχής της τη λίμνη.
όμοιο λες σκουριασμένο σκαρί..

του βυθού τα θολά ανταριασμένα νερά της.. 
επαγώναν το  γυρτό της κορμί..
αναδυομένη εκρυβόταν συχνά..
στις πυκνές..αγκαθωτές τις βατιές 
που φυτρώναν μοναχές τους στις όχθες..

Αγκάθια είχαν κολλήσει 
χρόνια τώρα στο φουστάνι της..

μα για τα αγκάθια της ψυχής..

ούτε μιλιά δεν έβγαζε..

σκυφτή περνούσε τις κρυψώνες της..

άκουγε πότε - πότε και τα βράδια της..

τα μαυροπούλια που τα εχρωμάτιζε..

και θάρραγε τις κάργες για αηδόνια..
Μόνη..σκυφτή..ονειρευάμενη..
έχτιζε με πηλό τον ίσκιο της..
τα νιάτα τα χαμένα της..
άγαλμα λες..μες σε πλατεία ξεχασμένο..
μοναχική η κυρά Ρηνιώ..
κρυβότανε τα χρόνια της τα ύστερα..
την ανημπόρια της σκεφτόταν..
ένα παράπονο την έπιανε..
φιλάσθενο το σώμα της..
το πνεύμα κουρασμένο..
μονάχη..ξεχασμένη..
στης ψυχής της τα άβατα 
η έρμη επαρχία την κατάπινε..
φάντασμα λες και ξωτικό..
στα έρημα λαγκάδια..
τα όνειρα μετρούσε που τελεύανε..
στερεύαν οι ελπίδες..
τώρα κανένας απ' τον τόπο δεν επέρναγε..
σωπάσανε και τα βελάσματα..
σωπάσαν και οι γνώριμοι ανθρώποι..
Δυσκολευότανε να εξηγεί
στους άγνωρους περαστικούς.. 
πως κρύβει το..το βλέμμα το εντός..
σαν το μυρμήγκι μάζευε..
τροφές και εμπειρίες μιας ζωής..
να κυριέψει το ντουνιά..
να γίνει αρχοντοπούλα..
μα ήρθε η νεροποντή των γηρατειών..
τις αποθήκες της εσάρωσε..
αδειάσαν τα κελάρια της ψυχής της..

''στης ψυχής της τη λίμνη'' - Σοφία Θεοδοσιάδη

░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ 

............................................................................................................

''βραβειολαγνείας... έργα και ημέραι ''- Σοφίας Θεοδοσιάδη

Αν η παιδεία δε σας γίνει έρωτας..
έρωτας που να καίει ..
το νου και τη ματιά σας..
αν δε σας γίνει έρωτας 
βαθύς και σαρκικός..
κατάσαρκης φανέλλας φορεμένος..
από τη γειτονιά σας δεν το καταδέχομαι..
ναι..ναι..από τη γειτονιά σας δεν περνώ..
δεν συναινώ στην επετεία σας..
καθώς επέτες καταντάτε απερίσκεπτοι..
βραβεία ζητιανεύοντας..κούφια χαρτιά..
κιτρινισμένα μπακαλόχαρτα..
θρασείς και αδαείς ως ετολμήσατε
της αυθεντίας τον μανδύα να σαρκωθείτε..

Δεν το φορώ το ιλουστρασιόν..
το φανταιζί..στενό σας νάιλον..
το ευτελές το φόρεμα..
όταν μοιραία..σε μια επιδείξη μοδός
της ελαφράδας του προχείρου σας..
προσβλητικής αισθητικής..
εκείνο το λερό κορμί σας ντύνει..
Δεν το φορώ το ανούσιο..
το παγωμένο σας χαμόγελο..
όταν ατέχνως για να κρύψει προσπαθεί
το παγωμένο της ψυχής σας χιόνι ...

Ούτε και γλείφω- γλείφομαι ανόητα..
εμπρός στα κάλπικα βραβεία σας..
εκείνα που κρεμούν στα μανταλάκια..
την περισσή ανοησία σας..
το άδειο το τσουκάλι σας του νου..
Φτύνω και καρβουνιάζομαι..
αντίκρυ στέκομαι..στους στίχους
τους λειψούς..ντυμένους με χρυσόσκονη..
που χωματόδρομους ποτέ τους δε γνωρίσαν..
που παραποίησαν οικτρά..
 το << αίεν αριστεύειν >>.

Εκείνα τα στιχάκια σας ελάτρεψα από παιδί..
εκείνα που εμείνανε στα σκοτεινά συρτάρια..
εκείνα που ανασύροντας..
γεμίσαν τις σελίδες μου με φως..
Σιχαίνομαι το επίπλαστον..
εκείνο που τις λέξεις στραμπουλίζει..
που κλέβει το αυθεντικό..
την αίγλη αναζητώντας παντί τρόπω..
Σιχαίνομαι το στοίχισμα των λέξεων..
που ασφυχτιούνε εγκλωβισμένες
μοιάζουνε μεγαλοκοπέλλες που παράταιρα..
δένουνε φιόγκους στα μαλλιά τους..

Μ' αρέσει να γυρνώ τα βράδια μου
στα σκοτεινά δωμάτια..
τους πεταμένους καταγής..ασήμαντους
ελάχιστους για τους πολλούς..
τους στίχους να απαγγέλλω..

Και αν το καταλάβατε..
δε μου αρέσουνε τα καραγκιοζιλίκια σας..
εκείνα που μου χώνεται στη μούρη..
μου δίνετε και διαταγές ..
το μαύρο σας ..άσπρο να χρωματίζω..
Δεν παίρνω απ' τη καμμένη πίττα σας..
μονάχοι να τη φάτε...
αντέστε στα κρασοπουλειά..
βρίθουνε στα κελάρια τους..
φιλοσοφίες αμπέλου μέθης.. 

''βραβειολαγνείας έργα και ημέραι'' -  Σοφίας Θεοδοσιάδη..
........................................................................................................... 

''ανοίγοντας πάλι τα φτερά γερακίνα'' - nikos Davios

art : Ognian Kouzmanov

Και ανοίγοντας πάλι τα φτερά για ψηλά γερακίνα

δέσε ένα κόμπο στην χαρά και χαμογέλασε στον ήλιο    

Και ανοίγοντας πάλι τα φτερά για το σεργιάνι γερακίνα

Πέρνα στο διάβα σου απ' της μάνας τον κήπο

σου εχει νερό απ' την πηγή της ψυχής να  δροσιστείς

Πιες το απ' τις χούφτες της το κουβάλησε χιλιόμετρα  

και πέτα πέτα ψηλά  να βλέπουμε την περηφάνια σου ...

nikos Davios 21/6/2018

στη Σοφία και την Ηλιάνα με αγάπη.................

..................................................................................................................................

................................................................................................................................

''τσακισμένο κοχύλι'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Στης μανίας των καιρών 

του μακρύ μας  ''Χειμώνα''
τσακισμένα
ξεβρασμένα κοχύλια αν ψάξεις..
πεταμένο εκεί θα με βρείς..
σε ψιθύρους βαθιά χαραγμένους..
σε παλιές ξεχασμένες του χρόνου
χαραμάδες σε πέτρες σκουριάς..
μέσα αν σκύψεις..εκεί θα με βρεις..
στο βυθό της ψυχής σου
φυτρωμένο λουλούδι..
σαν αγάπη εφυτεύθη.. 
εκεί θα με βρεις..
μη δειλιάσεις..σιμά κοντοστάσου..
μη βαριά και πατήσεις..τσακίσεις το άνθος
που εφυλάχθη ο σπόρος ψυχής..
στο γνωστό ακρογιάλι να ψάξεις..
διαλεχτό..χρυσαφένιο..ακριβό
απολίθωμα γαίας ψυχής μου..
στο κρυφό το σπασμένο κοχύλι..
μουσκεμένους τους σπόρους..
  του ''μη με λησμόνει''..θα βρεις..

''τσακισμένο κοχύλι'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
..................................................................................................

''μικρό μου εντελβάις''.............

art: Dorina Costras

Στο παραμύθι της γιαγιάς ..
η κόρη η νια αποκοιμήθηκε..
στον ίσκιο της συκιάς..
βαρύς ο ίσκιος του δεντριού..
χρόνια της το μηνάγανε οι γέροντες..
ονείρατα εφέρνανε βαριά 
τα φύλλα τα τραχιά.....
Κι η κόρη νια κι ορμητική..
που αψηφούσε τα ονείρατα..
στον ίσκιο της αφέθη..
ονείρατο εφιαλτικό.. 
ετάραξε τον ύπνο το γαλήνιο...
επήρε λέει το άτι της..
απάτητες κορφές να καταχτήσει..
εβγήκαν εις το δρόμο της.. 
οι πειρατές που σημαδεύουνε αλύπητα..
των νιάτων τους ανθούς..μα
ήρθε ο καλός της στην απομεσήμερη..
την κάψα του Καλοκαιριού..
έστησε γύρω της χορό..
στα στάχυα και στα αλώνια..
είχε μαζί παρέα και τα ξωτικά..
ξόρκιζαν το κακό..
έμοιαζε της νεράϊδας της..
της Λυγερής..
μαζί της εμπερδεύθη..
έσυρε πρώτη το χορό..
απ' όλες ομορφότερη..
νεραϊδες μα και ξωτικά..
την ελιμπίσθη η μοίρα..
έστειλε πόνους στο κορμί..
με βέλη εσημαδεύθη..
μα από τα βέλη τα φαρμακερά..
απ' τις πληγές πα στο κορμί..
εφύτρωσαν τα άνθια..
Σήκω..ορθώσου κόρη μ' Λυγερή..
καβάλα το το άτι σου..
κράτα τα γκέμια του γερά..
μακρύς ο δρόμος σου της άνθισης..
ο δρόμος της ανάβασης μονόδρομος..
μυριάδες οι σταθμοί σε καρτερούνε..
σου κρένει η μάνα δυνατά..
ακούς που σου μιλάει?
κρύψε τα λόγια της βαθιά..
στο φυλαχτό σου της ψυχής..
εκεί να τα κρεμάσεις..
Γέλα κορίτσι μου γλυκό..
στάλαξέ το..το βάλσαμο..
άνθος στην παγωνιά σου..
τα εντελβάϊς φυτρώνουνε..
στα δύσβατα τα όρη...............

 ''μικρό μου εντελβάις'' - Σοφία Θεοδοσιάδη..

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Για σένα Ηλιανή μου!!!
Δροσερό..μικρό μου εντελβάις...
ένα βαλς η ζωή σου από δω και πέρα...
βαλς με παρτενέρ τα αρώματα..τα χρώματα 
των λουλουδιών..
Σπάνιο λουλούδι εσύ !!! 
στην άνομβρη γη των καιρών..
φύεσαι..αναφύεσαι..ομορφαίνεις το τοπίο..
η μάνα σου...
που έμαθε..που πήρε από σένανε ..
ανέβασε τη σκάλα της αγάπης υψηλά..
μάθημα τα δικά σου..τα ανώτερα..
τα συναισθήματα ποιότητας ζωής..
Σε αγαπάω πολλαπλασιάζοντας...
Η Σοφία σου...

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''το κορίτσι με τα ηλιοτρόπια''.....

Για τη μικρή Ματίλντ είναι η ώρα των διακοπών με τη μαμά της στην Προβηγκία. Άρωμα λεβάντας, τζιτζίκια, μια κούνια που ανεβαίνει πολύ ψηλά και μια υπόσχεση: "θα περάσουμε πολύ ωραία "μεταξύ γυναικών".
Από την άλλη μεριά, ατίθασα μαλλιά, ναυτικό κοστούμι, υπερβολικά μεγάλο, δέρμα που θυμίζει φρεσκοψημένο ψωμί, ένα στόμα που χαμογελάει δείχνοντας όλα του τα δόντια μείον ένα, μια φωνή τραγουδιστή που ακούει στο όνομα Ρεμί και πάλι μια υπόσχεση: "θα το σκάσουμε και θα πάμε στην Ιταλία να παντρευτούμε".
Μυθιστόρημα τρυφερό όπου οι μητέρες είναι εύθραυστες και υποχωρητικές, οι άντρες απόντες και η φύση γεμάτη λουλούδια και μικρά κορίτσια που κάνουν τα πρώτα τους βήματα στο μαγικό κόσμο των αισθήσεων και ερωτεύονται ένα αγοράκι τόσο πολύ όσο και το αγαπημένο τους γλυκό.
Το τελευταίο μυθιστόρημα της Νοέλ Σατλέ, που κλείνει την τριλογία των χρωμάτων, θα μας συγκινήσει με την αθωότητα της εξάχρονης Ματίλντ, που μαγεύεται από τα ηλιοτρόπια και τον Ρεμί το καλοκαίρι του πρώτου της έρωτα..

(από το οπισθόφυλλο)

..........................................................................................................................................
ΣΚΕΨΕΙς

Κάθε Ιούνη ένα κορίτσι κι ένα αγόρι..μαθητευόμενα..παιδιά για την αρρένα της ζωής προετοιμαζόμενα..και την αναζήτηση της ευτυχίας τους επίσης..αφήνουνε για λίγο το αλφαβητάρι τους..αφήνουν και την πένα την καταναγκαστική πολλές φορές..ξεχύνονται στις εξοχές..για να ρουφήξουνε το νέκταρ της ζωής..Καιροί δύσκολοι..στιμωγμένα και τα οικονομικά..άλλα παιδιά θα πάνε στα νησιά..και άλλα στους παππούδες στο χωριό..Μα όπου κι αν βρεθούνε τα παιδιά..η φαντασία..το όνειρο θα πρέπει να τα συντροφεύει..Φίλοι καλύτεροι και πιο πιστοί από όλους περισσότερο εστάθηκαν στα χρόνια τα βιβλία..Εκείνα που μας εταξίδεψαν ωσάν παιδιά..και μας ταξιδεύουνε ακόμα..έτσι μου ήρθε πάλι εφέτος εις το νου..εκείνο το πανέμορφο..ρομαντικό και τρυφερό βιβλίο..<< Το κορίτσι με τα ηλιοτρόπια>>...

Αθωότητας χρόνια καλά σφραγισμένα στο σεντούκι της ψυχής μας..αναζητώντας τους ήλιους στη ζωή..

Δώστε τροφή πνευματική και όνειρο και φαντασία στα παιδιά..ας ταξιδέψουν στις σελίδες του..

η φίλη σας Σοφία...

Σοφία Θεοδοσιάδη  - εκπαιδευτικός.

........................................................................................................................................

Μου λείπει ναι..γιατί με ''φρόντιζε''

Σαν θα κυλάει η ζωή σας και θα ''χάνεται''
χωρίς τις παύσεις που απαιτεί..
χωρίς ανάσες..δίχως βλέμματα..
στα τετριμμένα θα αναλώνεστε..
πανομοιότυποι..θα επαναλαμβάνεστε..
τα ίδια πράγματα θα ξεφωνίζετε..
ως καλοκουρδισμένοι  παπαγάλοι..
σαν δε προλάβετε μες στη βιασύνη σας..
δε θα της συστηθείτε ευλαβικά..
εκείνης της αγάπης της ξεχωριστής..
εκείνης που δεν άργησε..δεν ολιγώρησε..
μα εστάθηκε μπροστά σας ζωντανή..
Μου λείπει ναι..γιατί με φρόντιζε..
ζακέτα ήταν μάλλινη..
της παγωμένης μου ψυχής..
λέξεις που αργά ειπώθηκαν..
μαζεύανε τα γράμματα επιλέγοντας..
απ' το αλφαβητάρι της καρδιάς..
μόνα τους ένα - ένα..
εγίναν πρώτα συλλαβή..
εγίνανε στα χρόνια μια σελίδα..
Μου λείπεις ναι..γιατί με ''φρόντιζες''.........

 Σοφίας Θεοδοσιάδη.
............................................................................................................