''αγέρας στα σοκάκια να σε φέρνει''.....

Μη λησμονήσεις..να περνάς..
αγέρας στo σοκάκι να σε φέρνει..
είναι η φωλιά σου η πρώτη..η ζεστή..στου πατρικού..
της μάνας σου στο πέτρινο..το πορτοπαραθύρι...
εκεί..με το τσεμπέρι τ' άσπρο μες στο μαγερειό..
γιουφκάδες..τσιγαρίδες..τις ορμήνειες μαγειρεύει..
Να ψάχνεις και να βρίσκεις το κλειδί..
στο παλιωμένο απ' τα χρόνια το πορτόνι 
ν' ανοίγεις το κατώι το σκοτεινό
και να τρυπώνεις στα κελάρια της..
τις θύμησες να ψαχουλεύεις τες
στα κρεμασμένα τα μπαμπακερά..
στης μνήμης τα σακούλια..
Τώρα που επλημμύρισαν οι δρόμοι σου..
ριάλιτι..και ήρωες..
μεγάλες Μπουμπουλίνες γιαλαντζί..
μικρή μου να μη  λησμονάς..
μη λησμονήσεις το κλειδί..τη σκόνη μη φοβούσαι
δεν έχω αντικλείδι πια μαθές τ' αυθεντικού..
κάτω από το πορτόνι καρτερεί..βαστάζει..
μη πτοηθείς και να πισωγυρνάς..ευρένησέ το..
σκουριές οι μνήμες θα γενούν..
στο σκάλισμα της κεφαλής..
είναι και που τα σίδερα αλλοιώνονται..
στης λήθης.. των καιρών...
Στο φεγγαρόφωτο να σεργιανάς..
στου ποταμιού να καθρεφτίζεσαι..
τα χέρια τ' άδεια αστέρια να γεμίζεις τα..
να κατεβαίνουνε στις άκριες οι ψυχές..
αυτών που ξεκλειδώσανε την πόρτα σου...
αυτών που διάβηκαν..το έψαξαν..
του πορτονιού σου το κατώφλι.. 
να σεργιανάς στο παραθύρι σου..
τη φύση να ρουφάς..
τρελλάθηκαν τα δέντρα.. η φύση γύρω τα δεντριά..
τρελλάθηκαν κι οι λιγοστοί π' απόμειναν ανθρώποι..
κόκκινο ψάχνουν ξύδι και λεμόνι αψύ..
να καθαρίσουν των μυαλών τους τη σκουριά..
Όλα τριγύρω βιάζονται..κι αυτά μαζί με σένα
είν' η σπουδή που τα οδηγεί..
στης Άνοιξης της πρόωρης..να γεννηθούν..ν' ανθίσουν..
μα τούτη γύρω η σιωπή..με τυραννά..με γδέρνει..
σταμάτησαν οι ταξιδιώτες..οι περαστικοί..
έπαψαν να σηκώνουνε..
να ψάχνουν στο πορτόνι το δικό σου..
θες η γαλήνη..η στασιμότης..η σιωπή..
να εγκυμονούνε Άνοιξες..
απροειδοποίητες να έρθουν..να εισβάλλουν?
το βρήκα πάλι το κλειδί..παλεύω τη σκουριά του..
Στις νηνεμίες εγαλήνευα..στις θύελλες γενιόμουν..
δεν το μπορούσα μάτια μου..μονότονα να περπατώ..
επέστρεφα και πάλι ξανά..στης ανταρσίας που με βύζαξαν..
τα χωματένια σου σοκάκια.....

''αγέρας στα σοκάκια να σε φέρνει''- Σοφίας Θεοδοσιάδη..
..............................................................................................................

''χούντες..μαστίγια..φάλαγγες..ξορίες κι αλυσίδες''........

έργο του ιδεαλιστή εικαστικού: Δημήτρη Κατσικογιάννη - Πολυτεχνείο

Ετριγυρνούσε με τ' ανάκατα μαλλιά..
γκριζάραν από τότες κι οι κροτάφοι...
ασάλευτο το βλέμμα της..τρύπωνε στους δαφνώνες..
λίγα κλαριά..λίγα κλωνάρια δάφνης και ελιάς..
του στεφανώματος..
επεριμάζωνε..τις κόμες των αντρειωμένων να στολίσει..
κι ένα κερί..κι ένα κερί..να σιγοκαίει στης μνημοσύνης..
μη στερέψει..
ήτανε πάλι ετούτη η γιορτή..παρόμοια με τις άλλες..
εκείνες τις γιορτές που τραγουδούν..
λεβέντες..νιάτα που αψήφησαν φοβέρες ..μα και τρόμο..
ελεύτερη περπάτησε η ψυχή..στης αποτίναξης 
και στου ξεσηκωμού..και στου ξεριζωμού..
στης τυραννίας τα μέρη..
η σκέψη δεν ελύγισε..στις 17 Νοέμβρη..
ήτανε άλλη μια ζαριά..στης λευτεριάς την πόρτα..
χούντες..μαστίγια..φάλαγγες..ξορίες κι αλυσίδες..
εσπάγανε στα χέρια τους..στο νου των αντρειωμένων..
Είναι που σαν κοιτάς ψηλά..ποδοπατείς τα φίδια..
κόβεις κεφάλια κι ας φυτρώνουνε..νέες λερναίες ύδρες..
ο λεύτερος ποτές του δε φοβήθηκε..
μονάχα εκεί στην πέτρα του μονολογεί..
ελέυθερος του πρέπει να ανασαίνει..
κιτρινισμένες μνήμες μου..
στέκεστε ολόρθες μπρος στα σκαλοπάτια μου..
μου γνέφετε το μάτι..
δεν ξέρω τι με θλίβει πιότερο..
που χάθηκαν οι ελπίδες πια των νιάτων μου..
ή που καινούριο πανωφόρι φόρεσαν..
χούντες..μαστίγια..φάλαγγες..

χωρίς αιδώ συνεχιστές..με δίχως λυχνοστάτες

της αδικίας του σκότους και της απονιάς

ανερυθρίαστοι..συστημικοί εργάτες ?

 

''χούντες..μαστίγια..φάλαγγες..ξορίες κι αλυσίδες'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................

''σεντέφια'' ήσαν στα μαλλιά''..........

Σεντέφια στέκουν στ' άσπρα μου μαλλιά..
οι χάντρες απ' το περιδέραιο το παλιό..
που σκόρπισε μια νύχτα στην ποδιά μου...
Ένα κορδόνι περασμένο πέρλες η ζωή του καθενός..
Γυμνή..χωρίς τη μαεστρία της κατάδυσης..
χωρίς αναπνευστήρα μάσκα και στολή..
την παγωνιά ν' αντέξω τόλμησα
του σκοτεινού βυθού μου...
Περάσανε τα χρόνια και επάλιωσε η κλωστή..
έσπασε ο κόμπος και σκορπίστηκαν
τα φιλντισένια μου όνειρα..που ήσαν βελονιασμένα..
ενδιάμεσα στις ακριβές..τις πέρλες της κλωστής μου..
σκύβω..μετρώ..φυλλομετρώ..συλλέγω..ξεχωρίζω..
κάθε μου πέρλα και μια θάλασσα..
καθένα φίλντισι και μία ξωτική ακρογιαλιά..
κάθε σεντέφι και μια βύθιση..
στο χτένι που στολίζει την..την κόμη τη λευκή μου..

''σεντέφια'' ήσαν στα μαλλιά - Σοφίας Θεοδοσιάδη. 

.............................................................................................................

⫷ δεν ξέρω αν φταίει η βροχή⫸

Δεν ξερω αν φταίει η βροχή..
ή πάλι αν φταίει ο νόστος.
δεν ξέρω αν φταίει που νότισε το όνειρο..
κι εχάθης στην ομίχλη της ψυχής μου..
ούτε και ξέρω αν φταις εσύ..
 κι ακόμα δεν εφάνης..
εγώ μαζί σου επιθυμούσα να ψιχαλιστώ..
το μονοπάτι εκειό το λασπερό..
μαζί να το διαβούμε..
Μου φαίνονταν απίστευτο..φάνταζε αληθινό..
θα 'ρθω μου μήναγες θα 'ρθώ..
κι ας είμαι γκρίζος ήλιος..
χρόνος φευγάτος..ανεκπλήρωτος..
σπαταλημένες ώρες..?
αφουγκρασμός των χτύπων της καρδιάς...
και αν σε γνώριζα νωρίτερα..?
σάμπως και να 'ταν καρμικό..
της σύγκρισης  για να 'χω τα σημάδια..
είναι οι συμπτώσεις της ζωής..συχώραμε..
που με πετροβολούνε..
βρεμμένη με το λύχνο προσπερνάω τη βροχή

ακόμα σε προσμένω
ωωω! δεν τα λησμονώ..τα λόγια τα ζεστά..
κοιτώ στα μάτια σου τα δυό..
τις στάλες που μου στάξανε..
και ρέουν στην ψυχή μου..

⫷ δεν ξέρω αν φταίει η βροχή⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη
...............................................................................................................

''είναι οι χειροκροτητές''...........

Ήρθανε κάτι εποχές

μπροστά επήγαινε ο αραμπάς

ξοπίσω του οι χειροκροτητές

μασώντας τα υπολείμματα

τις φλούδες πεταμένες των αρχόντων..

Μοιραίοι..αφελείς..οι αδαείς..
στο ανώνυμο του πλήθους στιβαγμένοι..
γελούνε..φωνασκούνε και χειροκροτούν..
ως άλλοι Δον -Κιχώτες και Μεσσίες..
Θυμός βουβός με κυβερνά ανύποπτες στιγμές..
συμπόνια κατανόησης..αγάπης μετατρέπεται
για τα κοπάδια τα απερίσκεπτα..

τους χειροκροτητές...

Το όνειρο ίσως προσπαθούν..
μες στης πλατείας και του δρόμου την αρένα
απ' το τσιγκέλι της ψευτιάς τους κρεμασμένο..
των επιτηδείων που λυμαίνονται ψυχές
για να το ξεκρεμάσουν..

Ζωές αξίας σπουργιτιών..
στα χιόνια ..στους χειμώνες..
στις λίστες της λιμοκτονίας οι αδαείς..
οι αυλοκόλακες..στης εξουσίας τα κιτάπια..

Είναι οι χειροκροτητές..

η αυτογνωσία..η ενσυναίσθηση..

η αποχαύνωση..φίλη απούσα..ακριβή

συντρόφισσα στο άδειο τους πουκάμισο.. 
σε θέαση αλαλαγμών..κραυγές τους οδηγούν..
Εκείνοι οι ευκολόπιστοι.. 

οι φανατισμένοι της ζωής..
που στης τυφλότης τα λημέρια κατοικούνε..
Θύτες και θύματα αφ' εαυτών..

του σκοταδιού της ανθρώπινης ψυχής
αυτοπαγίδευσης φορούνε την κονκάρδα..

''  είναι οι χεροκροτητές'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
.............................................................................................................

''δεντρί ήσουν και ρίζωνες''..

Ήσουν δεντρί και ρίζωνες..
μέρα τη μέρα στην ψυχή μου...
ερχόσουν στα αλίπαστα τα χώματα..
λίπασμα ακριβό..στο χέρσο μου λιβάδι..
κι εγώ σε φύτρωνα..σε πότιζα..σ' αγάπαγα..
ήσουν βασιλικός και δυόσμος μου..
λεβάντα στο παρτέρι της καρδιάς μου..Έτσι..μιας θύμησης αχλής..
για σένα στον αέρα θα σκορπίσω..
για σένα ανεμόβροχό μου σιγανό..
που εψιχάλισες τα φύλλα της καρδιάς μου...
κι ύστερα Φθινοπώριασες νωρίς...
επέταξες τα φύλλα καταγής μου..
όλα τα λούλουδα την Άνοιξη ανθούν..
τη θωριά τους καρτερούν..από το παραθύρι..
μα εσύ σιωπάς..δεν μπουμπουκιάζεις..δεν ανθείς..
άφησες στους αγέρηδες..
κιτρινισμένα σου τα φύλλα στην ψυχή μου
κρατούν αιώνες από τότες τα Φθινόπωρα..
στης απουσίας σου..στης φύτρας σου τη γέννα..


'' δεντρί ήσουν και ρίζωνες'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
..............................................................................................................

'' άνοες εξουσιαστές''........

art : Misha Gorden

Σε τούτο το κωνάκι το μικρό..
σε τούτη εδώ που εβρεθήκαμε..
του σύμπαντος την κόχη τη μικρή..
περπάτησαν τη σκέψη μας..ανθρώποι φωτισμένοι..
κι οϊμέ! ήρθε τσουνάμι εκεί στα ξαφνικά..
στης ανθρωπότης τα λημέρια..
στις ακτές εξεβραστήκανε οι άνοες ηγέτες..
μουσκέψανε τους πάπυρους..εβρέξαν τις αξίες..
κι όλοι εμείς οι λιγοστοί..
με τον κοινό το νου που απομείναμε..
μονολογούμε στην ακτή..........
Δεν είναι τάχατες πράξη πολιτική
να αγωνίζομαι..άνθρωπος για να μένω
κι όχι ένας σκλάβος..δέσμιος του χρήματος..
που καθορίζει στις τρελλές τις εποχές..
ζωές..ψυχές ανθρώπων?
Υπάρχουν άνθρωποι σε τούτη τη ζωή..
την επαφή που χάνουνε με την πραγματικότητα..
χάνουν την επαφή τους με τον άνθρωπο..
το ίδιο το εγώ τους..
υπάρχουνε και οι ενσυνείδητοι..
στο χρήμα δίνουν την αξία που του πρέπει..
υπάρχουνε ακόμα..ευτυχώς..κι οι σώφρονες..
που στηλιτεύουν τη διάβρωση..
τους λάθους δρόμους μουτζουρώνουν..
Ανθρωποφάγοι οι άνοες..
σκορπούν τρελλές ημέρες και απόγνωση..
βουλιάζουν στο πηγάδι τους..ολάκερες γενιές..
κλέβουνε το χαμόγελο..κρατούν
για το θολό το προσωπείο τους..
τη γκρίζα σκοτεινιά τους..
Φτώχυνε ο κόσμος μάτια μου..ηγέτες δε γεννάει
εχάθηκε η φώτιση.. κρισιολογίας οιμωγές..
θρονιάσθη στην καρέκλα της..της έμπνευσης..
ο άλογος ο νους..
Μα εγώ είμαι ένας άνθρωπος απλός...
να ζήσω θέλω και να δω
χαμόγελα στα πρόσωπα  παιδιών..
εκείνα που φυτρώνουνε στις ρίζες τους..
στα δέντρα της ειρήνης..εργασίας..δημιουργίας..
Δεν είστε άτρωτοι κι ας το δηλώνετε..
μοιραίοι της ζωής μας παγαπόντηδες..
έσω ο καιρός σας της κατάρρευσης..
συντρίμια της ψυχής σας θα μαζεύετε..
τα λάθη και τα πάθη μας πληρώνονται..
εδώ η Κόλαση και ο Παράδεισος..
εδώ το έγκλημα..εδώ και η τιμωρία..
όχι δεν είν' μοιρολατρία αυτό..
η θεία δίκη το προστάζει..το καλεί..
η ίδια η δική σας Ειμαρμένη...........

'' άνοες εξουσιαστές'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
.............................................................................................................