''δεντρί ήσουν και ρίζωνες''..

Ήσουν δεντρί και ρίζωνες..
μέρα τη μέρα στην ψυχή μου...
ερχόσουν στα αλίπαστα τα χώματα..
λίπασμα ακριβό..στο χέρσο μου λιβάδι..
κι εγώ σε φύτρωνα..σε πότιζα..σ' αγάπαγα..
ήσουν βασιλικός και δυόσμος μου..
λεβάντα στο παρτέρι της καρδιάς μου..Έτσι..μιας θύμησης αχλής..
για σένα στον αέρα θα σκορπίσω..
για σένα ανεμόβροχό μου σιγανό..
που εψιχάλισες τα φύλλα της καρδιάς μου...
κι ύστερα Φθινοπώριασες νωρίς...
επέταξες τα φύλλα καταγής μου..
όλα τα λούλουδα την Άνοιξη ανθούν..
τη θωριά τους καρτερούν..από το παραθύρι..
μα εσύ σιωπάς..δεν μπουμπουκιάζεις..δεν ανθείς..
άφησες στους αγέρηδες..
κιτρινισμένα σου τα φύλλα στην ψυχή μου
κρατούν αιώνες από τότες τα Φθινόπωρα..
στης απουσίας σου..στης φύτρας σου τη γέννα..


'' δεντρί ήσουν και ρίζωνες'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
..............................................................................................................