<< ΑΝΤΑΜΩΜΑ >>

Αερικό να γίνεσαι  στου νου τις φυλλωσιές σου
ιχνηλατώντας μες στα μονοπάτια τους..
να χάνεσαι στις σκέψεις σου
επίγειους θορύβους ψηλαφώντας.. 
Να κρύβεσαι στα δάση τους..
που στης ομίχλης των καιρών..
αφήνουν χαραμάδες σε ηλιαχτίδες..
Μάταιες οι αναβολές..οι πόθοι φτερουγίζουν
φλεγόμενη σαν καίγεται η βάτος στις καρδιές..
μια βόλτα ως την εξοχή..στο αντάμωμα 
καλώ σε..
τάχα ξανά θα σε ιδώ..σε μια ζωή αλαργινή..
σε μια ζωή πιο νέα..
χάρισε..μη φειδωλευθείς..
σκόρπισε τα ιμάτια της ψυχής σου..
εκεί στην άκρια..του μυστικού μας λιβαδιού..
τόπο συνάντησης..στα δύσκολα..στα εύκολα
μαζί..μονάχοι μας.. μη μου τσιγγουνευτείς..  
ας σκορπιστούμε..ρουφώντας το 
νέκταρ πολύτιμο θαρρείς στις θυμαριές..
Είναι αργά μεσάνυχτα..κι είναι φορές που νιώθω..
 ντυμένο να 'μαι ξωτικό εποχής αλλοτινής..
 ρομαντικής το ξωτικό..
να μην ηχούν τα λόγια μου παράξενα..  
να βρίσκουνε αντίκρυσμα..σε ανοιχτές καρδιές...
σε πανηγύρι να κινούν οι αισθήσεις μας ολόγυμνες..
σε ένα σεντόνι αμαρτωλό..γλυκά προστατευμένες..

 στο μαξιλάρι της ψυχής μου το μεταξωτό..  
βελούδινα τα όνειρα κουρνιάζουν..  
εσύ κι εγώ..ψελλίζοντας τον έρωτα..
στ' αντάμωμα..
ψυχές..καρδιές..κορμιά..φιλήδονα..
γλυκειές..μικρές ατέρμονες..
τρανές μας..ζωοδότρες αυταπάτες......... 

 ''ΑΝΤΑΜΩΜΑ''- Σοφίας Θεοδοσιάδη
.....................................................................................................................

Είμαστε οι ίδιοι της ζωής μας ποιητές..
και δεν το ξέρουμε...εκεί
στο στροβίλισμα του έρωτα..
γράφονται τα ομορφότερα στιχάκια..............

  ..................................................................................................................................................................

** Μιας καλημέρας **

 

 

<< Η ζωή είναι ένας μαγικός κήπος..
γεμάτος παρτέρια αναμνήσεων..
ονείρων..αγώνων..ελπίδων..
Για ειδέστε..αγριολούλουδα
περικυκλώνονται απ' τ' αγριόχορτα..
μα αυτά επιμένουν και ανθούν..
Δημιουργείστε αναμνήσεις φίλοι μου..
το ελιξήριο της ζωής.. 
μην ένα πρωινό στο ξύπνημα...
θωρήσετε παρτέρια ξεραμένα..αδειανά
Σκύβεις..ψιθυριστά μου κρένεις..
μου μηνάς
δύσκολο το κυνήγι μαγισσών..
μα...δυσκολότερο αυτών..
σου κλειώ το μάτι...
 η απραξία... >>

  η φίλη σας -
Σοφία Θεοδοσιάδη..
 ** Μιας καλημέρας **
..............................................................................................................

''Αυτοπροσώπως''

Παλιά μου χρόνια και καιροί..
τα βήματά μου με οδηγούν..σε γνώριμα λημέρια..
στις μαργαρίτες τ' Απριλιού..
στις έξι βρύσες να βρεθώ..εκεί στη γειτονιά μου..
Λαχτάρησα κελάρυσμα..πουλιών
στ' απέραντα του τόπου μου λιβάδια..
παιχνίδι ερωτικής μου αναζήτησης
στις μαργαρίτες τις αθώες..τις λευκές μου
Ρωτώ..ξαναρωτάω τες..κι απόκριση δεν παίρνω..
τάχατες  να με αγαπούν..εκείνοι που ονειρεύτηκα..
εκείνοι που λαχτάρησα έρωτες ν' ακουμπήσω?
Θαρρώ πως εμεγάλωσα πολύ..
και δεν κλωθογυρνάω
το χρόνο μου δε χάνω απά στα πέταλα
μιας μαργαρίτας να μετράω...
πληθύναν οι αποδέχτες των ερώτων μου..
αλλάξαν διευθύνσεις..
ακούμπησα τους έρωτες σε πρόσωπα γλυκά μου..
χαϊδεμένα..
τα λατρεμένα μου παιδιά..
Έρωτες είν' αυτοί τρανοί..οι πιότερο τρανοί μου
οι φίλοι μου οι λιγοστοί..
που κατοικούνε στην καρδιά μου..
Τώρα στο..Μ' αγαπά.. δεν μ' αγαπά..
δεν τρέμει πια το φυλλοκάρδι μου..
μη λάθος μου απαντήσει..
όχι πως απαρνήθηκα τη ζεστασιά του έρωτα του ενός
..ποτέ τα πεταρίσματα..ποτέ μου δεν αρνιέμαι..
Μα μες στα χρόνια ωρίμασα πολύ..
σ' όσους με ερωτεύτηκαν..κι εβγήκανε στα θετικά..
στα πέταλα της μαργαρίτας μου τα σ' αγαπώ..
σ' 'οσους μ' αγάπησαν πολύ..χρωστώ ευγνωμοσύνη..
Μα και σ' αυτούς που δε με αγαπούν..
δε θλίβομαι τις γκρίζες τις νυχτιές μου..
ξέρω συχνά το πως και το γιατί..
κι έτσι τους προσπερνάω..
τους αγνοώ με επίγνωση..με τη σοφία των χρόνων μου..
μαλάκωσαν πια οι γωνίες μου..
δεν έχουν αιχμηρότητα της ψυχής μου τα μαχαίρια..
Άλλωστε μαργαρίτες είναι αυτές..της φύσης τα λουλούδια..
καμώματα μας κάνουνε στο μέτρημα.. 
και μην τις λογαριάζεις..

 γράφει η Σοφία Θεοδοσιάδη

.............................................................................................................

Και η γαλήνη της ψυχής
 είναι νότες πιάνου που ελευθερώνονται στον αέρα... 
ΑΠΟΛΑΥΣΤΕ!!!

....................................................................................................................................................................

''Τυφλόμυγα... λαχτάρησε χρυσόμυγα να γίνει'...

Μια ιστορία θα σας πω.. που εσκέφθηκα μονάχη μου..καθώς σας εκοιτούσα...........
τις αγωνίες μας να μοιραστώ..της μεταμόρφωσής μας....
Φτιάξτε ψυχές μου το δικό σας παραμύθι............................

 <<  Ήταν λέει μια φορά κι έναν καιρό..στους κάμπους πέρα στα  λιβάδια τ' ανοιχτά..μία τυφλόμυγα μικρή..που θέλησε χρυσόμυγα να γένει..Τα βράδια που εφώλιαζε στου φύλλου απάνω την καρδιά..όνειρα γένναγε ολονυχτίς και το πρωί πετώντας  χαμηλά τα κυνηγούσε..Ήταν τυφλή και δεν τα έφτανε με μιας..μα αυτή κάτω δεν το 'βαζε ..και με ακούραστα πετάγματα αδιάκοπα ξοπίσω τους..για να τα πιάσει προσπαθούσε...
  Εσκάλωνε..μπερδεύονταν τα ευαίσθητα..πολλές φορές τα ποδαράκια της..πονούσε αυτή πολύ συχνά..Μα δε σταματούσε να πετά..επέταγε..επέταγε και έψαχνε.. και γύρευε σε ''χρυσόμυγα'' να μεταμορφωθεί..χρυσόμυγα να γένει..

Μια μέρα εκεί στου βράχου..κάτω στην πλαγιά..ένας νέος την πλησίασε ..την άρπαξε με μανία στην αρχή..για να την παγιδεύσει..του φάνηκε πολύ ενοχλητική..δεν του άρεσε διόλου το βουητό της..Έδεσε μια κλωστή στο ποδαράκι της και την εκάρφωσε στο χώμα..έξω από το σπίτι του μπροστά..να δει τι θα απογίνει..Βούιζε..βούιζε ασταμάτητα αυτή..έκανε κύκλους ατελείωτους γύρω από την αυλή του..ώσπου στο τέλος τα κατάφερε ..φαγώθηκε και το σχοινί και κόπηκε με μιας..και βρέθηκε ξανά μονάχη της στου κήπου τα μισά..

Κάθησε εκεί σε μια γωνιά και έκλαψε..έκλαψε που δεν έβλεπε και στα τυφλά πετούσε..Μα τα δάκρυα ήταν πολύ καυτά κι εβρέξαν τα φτερά της..Εστάθηκαν επάνω και εγυάλισαν τα μαύρα ταλαιπωρημένα της φτερά..Επόναγε πολύ..μα ξαφνικά κοίταγε γύρω της και επάνω της και είδε τα φτερά της..Τώρα της φάνηκε πως είχανε χρώματα..γυαλίζανε αλλιώτικα....χρυσίζανε και την γεμίσανε χαρά..
Εσκούπισε τα δάκρυα τα καυτά..και άλλα δάκρυα χαράς κυλήσανε στα μάτια τα κλειστά της..άξιζε έλεγε το χαμηλό μου πέταγμα..άξιζε κι αν ακόμη ήταν στα τυφλά..άξιζε και ας έχασα ..κι ας βρέθηκα με ένα κομμένο ποδαράκι..απ' την σκληρή κλωστή.. έκανα ταξίδια δεμένη στην κλωστή..μέρες και νύχτες μακρινά..εγνώρισα από ψηλά του κήπου τις γωνιές..Εμύρισα..αφουγκράστηκα..έβλεπα με τα μάτια της καρδιάς..γιατί ήμουνα τυφλή απ' την αρχή..
Τώρα έχω..έμαθα..ταξίδεψα..επλήρωσα τοις μετρητοίς εκείνο το λογαριασμό..για τα  χρυσά μου τα φτερά ων επεθύμουν >>!!!!!!!!!!!!!

''Τυφλόμυγα... λαχτάρησε χρυσόμυγα να γίνει'... - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
...............................................................................................................................................

Υπέροχη στίχοι !!!
Υπέροχη ερμηνεία!!!
Φτιάξτε ψυχές μου..το δικό σας παραμύθι!!!

.....................................................................................................................................................................

# Ανθέων..Θρήνοι#

Ή μήπως πάλι λέμε Άνοιξη  
τον ηχηρό αντίλαλο..από τις ''ταξιδεύουσες''
..τρανού..θεόσταλτου δημιουργού..
που εμπνεύστηκε ''εζωγράφισε''  
σ' ένα μοναχά πεντάγραμμο
νότες..όμοιες θαρρείς σε αφρισμένες θάλασσες 
και λούλουδα με πέταλα πτερόεντα..
στο αχανές..ανθρώπων στροβιλίσματα..
ομοιώματα ..ανεμίσματα ψυχών..
συνάντησης..καλέσματα ερωτικά πουλιών..
και τιτιβίσματα επιστροφής μιας χελιδόνας.?

Και καθώς μες στο νου μου περπατούν
οι θρήνοι οι άλλοι οι γοεροί της Παναγιάς..
καταμεσίς της Άνοιξης..θρήνοι απώλειας φοβερής..
ασήκωτης στους ώμους της..του λαμπερού..
επαναστάτη και μοναδικού μοναχογιού.. 
προσμένοντας << Ανάσταση>>..εκεί..
στο Μέγα Σάββατο αποβραδίς
ν' αντέξει η μάνα κι ο καθείς ένα σταυρό..
αναρωτιέμαι για άλλη μια φορά..σάμπως θαρρείς 
σοφότεροι απ' τη Σταύρωση ως περιπατητές
στο τέρμα της διαδρομής μίας ζωής
διανύουμε τα βήματα..του διαδρόμου που οδηγούν..
στο ξέφωτο Ανοίξεως..ελπιδοφόρας αναγέννησης?

 

# Ανθέων Θρήνοι # - ( απόσπασμα - ''μιας Άνοιξης στο λυκαυγές')

γράφει η Σοφία Θεοδοσιάδη. 

 https://aromasofias.blogspot.com/2018/03/blog-post_7.html

 

...........................................................................................................
..............................

<< ΦΥΛΛΟΜΕΤΡΩΝΤΑς >>

Μετράς τα χρόνια..τα κεριά
 που ''σβήσανε'' στο διάβα σου 
 θλίβεσαι άλλοτε και άλλοτε γελάς..
μα οι χρόνοι πάνε κι έρχονται..ασύνοροι..
ο χρόνος ο πλανήτης και οι σκέψεις μας..  
ελεύθερα πλανώνται στους αιθέρες..  
 δεσμά δεν επιδέχονται..
''κουτάκια'' δεν αντέχουν..  
μια συνεχής ροή.. αέναη.. 
σπρώχνει τα γεγονότα..  
δίνοντας νόημα άλλοτε..τσαλαπατώντας πότες.. 
 Σαν είσαι νιος και ορμητικός..  καταχτητής ..
πολεμιστή το λάβαρο υψώνεις το..  
την παίρνεις στο κατόπι τη ζωή..ο κυνηγός.. 
κι ύστερα έρχονται αργά..μα σταθερά..μεστά
της ωριμότητας ..της σύνεσης τα χρόνια..  
Μεγάλωνες..αληθινό το είδωλο τα πρωινά.. 
 καφρέφτης της ψυχής σου ο μηνυτής..  
ο μόνος καπετάνιος είσαι Εσύ.. 
στο πέλαο της ζωής σου...  
Άφηνε τη ζωή σου να κυλά..αβίαστα.. 
ονειρευάμενος..κωπηλατώντας τα όνειρα..
κι εκειά..
θα σε ερωτευτούν..σφιχτά θα σ' αγκαλιάσουν...  
μα κι αν σκοντάψουνε στις τρικυμιές .. 
 σάμπως και σαν τον Οδυσσέα εσύ.. 
 δεν έκανες το μακρινό σου το ταξίδι ? 

''ΦΥΛΛΟΜΕΤΡΩΝΤΑς''....Σοφίας Θεοδοσιάδη

.............................................................................................................

Εξαιρετικοί στίχοι!!!
Υψηλή μουσική !!!
Δημήτρης Λάγιος....μοναδικός !!!!!!!!!!!! 
 

......................................................................................................................................................................

...''ΚΑΛΑ,ΕΣΥ ΣΚΟΤΩΘΗΚΕς ΝΩΡΙς''...

Ακριβώς 30 χρόνια πριν, ο Χρόνης Μίσσιος έγραφε:

"Τους νεκρούς μας τους θυμόμαστε, βέβαια, δε λέω, αλλά σαν νεκρούς, όχι σαν εκφραστές των μεγάλων οραμάτων, του ονείρου της ανθρωπότητας. Έτσι, και όταν τους θυμόμαστε, είναι σα να τους σκοτώνουμε δυο φορές, είναι σα να τους βάζουμε στο κρεβάτι του Προκρούστη για να τους φέρουμε στα μέτρα της σημερινής αριστεράς".
"Εκείνο που μ' εξοργίζει κυριολεκτικά, είναι η ανθρώπινη ποιότητά μας, η ανθρώπινη πορεία μας... Σήμερα βέβαια όλοι έχουν αποκατασταθεί, και οι περισσότεροι είναι στο κόμμα, αντάμα με τους χτεσινούς διώκτες και βασανιστές τους. Τι να πεις... Ολόκληρη η αριστερά πρέπει να περάσει από ψυχιατρείο... Μωρέ, καμιά φορά λέω, καλά που δε νικήσαμε...".................................................................................
..................................................................

Δεν ξέρω, αλλά νομίζω πως όταν ο άνθρωπος ξανακαταχτήσει την ανθρωπιά του, όταν ξαναρχίσει να δημιουργεί ανθρώπινο πολιτισμό, να γράφει πια την ιστορία κάθετα, όχι για λαούς και για μάζες, αλλά για τον Παύλο, για τη Ρηνιώ, για την Ελένη, για το μαστρο- Στέφανο... τότε μονάχα οι άνθρωποι θα ξέρουν τι κοστίζει η ιστορία, τι κοστίζει η συμμετοχή, τι θα πει η φράση «εκατό χιλιάδες νεκροί» ή «βασανίζεται ένας άνθρωπος σε κάποια ασφάλεια». Τότε οι άνθρωποι θα ξέρουν τι θα πει φυλακή, τι σημαίνουν τα πολιτικά λάθη...

 ''Καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς'' - Χρόνης Μίσσιος.
..............................................................................................................


Ας αναλογιστούμε λοιπόν..σοβαρά..χωρίς κραυγές και ξεφωνίσματα ιδεοληπτικά..
τι είναι αριστερά σήμερα...Μάθαμε από παιδιά πως:
 Αριστερό είναι να θέλεις να μην υπάρχουν φτωχοί, όμως επίσης και να μην υπάρχουν σκλάβοι. Πώς γίνεται, λοιπόν, τα «αριστερά» καθεστώτα να είναι βάρβαρες φυλακές ανελευθερίας; Αριστερό φέρεται το δημοκρατικό πρόταγμα και δεξιό το αυταρχικό. Πώς διάολο θεωρείται αριστερός ο αυταρχισμός των Μαρξιστών-Λενινιστών (Μ-Λ);
Έτσι απλά..ένας σκεπτόμενος άνθρωπος θα αναρωτιέται μπερδεμένος..

η φίλη σας Σοφία 
..............................................................................................................