ιχνηλατώντας μες στα μονοπάτια τους..
να χάνεσαι στις σκέψεις σου
επίγειους θορύβους ψηλαφώντας..
Να κρύβεσαι στα δάση τους..
που στης ομίχλης των καιρών..
αφήνουν χαραμάδες σε ηλιαχτίδες..
Μάταιες οι αναβολές..οι πόθοι φτερουγίζουν
φλεγόμενη σαν καίγεται η βάτος στις καρδιές..
μια βόλτα ως την εξοχή..στο αντάμωμα
καλώ σε..
τάχα ξανά θα σε ιδώ..σε μια ζωή αλαργινή..
σε μια ζωή πιο νέα..
χάρισε..μη φειδωλευθείς..
σκόρπισε τα ιμάτια της ψυχής σου..
εκεί στην άκρια..του μυστικού μας λιβαδιού..
τόπο συνάντησης..στα δύσκολα..στα εύκολα
μαζί..μονάχοι μας.. μη μου τσιγγουνευτείς..
ας σκορπιστούμε..ρουφώντας το
νέκταρ πολύτιμο θαρρείς στις θυμαριές..
Είναι αργά μεσάνυχτα..κι είναι φορές που νιώθω..
ντυμένο να 'μαι ξωτικό εποχής αλλοτινής..
ρομαντικής το ξωτικό..
να μην ηχούν τα λόγια μου παράξενα..
να βρίσκουνε αντίκρυσμα..σε ανοιχτές καρδιές...
σε πανηγύρι να κινούν οι αισθήσεις μας ολόγυμνες..
σε ένα σεντόνι αμαρτωλό..γλυκά προστατευμένες..
στο μαξιλάρι της ψυχής μου το μεταξωτό..
βελούδινα τα όνειρα κουρνιάζουν..
εσύ κι εγώ..ψελλίζοντας τον έρωτα..
στ' αντάμωμα..
ψυχές..καρδιές..κορμιά..φιλήδονα..
γλυκειές..μικρές ατέρμονες..
τρανές μας..ζωοδότρες αυταπάτες.........
''ΑΝΤΑΜΩΜΑ''- Σοφίας Θεοδοσιάδη
.....................................................................................................................
Είμαστε οι ίδιοι της ζωής μας ποιητές..
και δεν το ξέρουμε...εκεί
στο στροβίλισμα του έρωτα..
γράφονται τα ομορφότερα στιχάκια..............
..................................................................................................................................................................
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου