''Αυτοπροσώπως''

Παλιά μου χρόνια και καιροί..
τα βήματά μου με οδηγούν..σε γνώριμα λημέρια..
στις μαργαρίτες τ' Απριλιού..
στις έξι βρύσες να βρεθώ..εκεί στη γειτονιά μου..
Λαχτάρησα κελάρυσμα..πουλιών
στ' απέραντα του τόπου μου λιβάδια..
παιχνίδι ερωτικής μου αναζήτησης
στις μαργαρίτες τις αθώες..τις λευκές μου
Ρωτώ..ξαναρωτάω τες..κι απόκριση δεν παίρνω..
τάχατες  να με αγαπούν..εκείνοι που ονειρεύτηκα..
εκείνοι που λαχτάρησα έρωτες ν' ακουμπήσω?
Θαρρώ πως εμεγάλωσα πολύ..
και δεν κλωθογυρνάω
το χρόνο μου δε χάνω απά στα πέταλα
μιας μαργαρίτας να μετράω...
πληθύναν οι αποδέχτες των ερώτων μου..
αλλάξαν διευθύνσεις..
ακούμπησα τους έρωτες σε πρόσωπα γλυκά μου..
χαϊδεμένα..
τα λατρεμένα μου παιδιά..
Έρωτες είν' αυτοί τρανοί..οι πιότερο τρανοί μου
οι φίλοι μου οι λιγοστοί..
που κατοικούνε στην καρδιά μου..
Τώρα στο..Μ' αγαπά.. δεν μ' αγαπά..
δεν τρέμει πια το φυλλοκάρδι μου..
μη λάθος μου απαντήσει..
όχι πως απαρνήθηκα τη ζεστασιά του έρωτα του ενός
..ποτέ τα πεταρίσματα..ποτέ μου δεν αρνιέμαι..
Μα μες στα χρόνια ωρίμασα πολύ..
σ' όσους με ερωτεύτηκαν..κι εβγήκανε στα θετικά..
στα πέταλα της μαργαρίτας μου τα σ' αγαπώ..
σ' 'οσους μ' αγάπησαν πολύ..χρωστώ ευγνωμοσύνη..
Μα και σ' αυτούς που δε με αγαπούν..
δε θλίβομαι τις γκρίζες τις νυχτιές μου..
ξέρω συχνά το πως και το γιατί..
κι έτσι τους προσπερνάω..
τους αγνοώ με επίγνωση..με τη σοφία των χρόνων μου..
μαλάκωσαν πια οι γωνίες μου..
δεν έχουν αιχμηρότητα της ψυχής μου τα μαχαίρια..
Άλλωστε μαργαρίτες είναι αυτές..της φύσης τα λουλούδια..
καμώματα μας κάνουνε στο μέτρημα.. 
και μην τις λογαριάζεις..

 γράφει η Σοφία Θεοδοσιάδη

.............................................................................................................

Και η γαλήνη της ψυχής
 είναι νότες πιάνου που ελευθερώνονται στον αέρα... 
ΑΠΟΛΑΥΣΤΕ!!!

....................................................................................................................................................................