Αν οι ψυχές...

Αν η μουσική είναι η γλώσσα των ψυχών
και οι μελωδίες οι αύρες τους
εεε τότε ναι....
η αύρα της δικής σου της ψυχής
με τύλιξε για πάντα..
σε ένα βαλς του γάμου μοναδικό
για μας τους δυό..
Για σενα Γιώργη και για μένα...
Ακόμα υπάρχει αξόδευτη αγάπη μέσα μου
γιατί εβιάστηκες να φύγεις..
μα ακόμα το χέρι σου κρατώ..

Η γυναίκα σου...η Σοφία σου...
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷στην άκρια της ρεματιάς⫸

by Robert William

Στης ακροποταμιάς τα καραγάτσια εκατηφόριζε
οι Μούσες που αγάπησε της νιότης της
ακόμα  την καλούσαν..
στο θρόϊσμα άκουε τη φωνή..
στην άκρια της ρεματιάς
η κόρη ονειρεύονταν..εχάραζε πορείες
επέταγε στην κοίτη της συντρίμια της ζωής..
το πεπρωμένο ξόρκιζε..χάνονταν στη ροή της..
Του κάμπου οι σταλαγματιές..
βροχές θαρρείς ψιχαλιστές..τη μούσκευαν αργά
γινόταν λέξεις μέσα της
εγίνονταν..μεράκι της ψυχής της..
σύνδεσμοι εγίνονταν συμπλεχτικοί
σύνδεσμοι συμπονετικοί
αναμεσίς ψυχής
και φύλλων της καρδιάς της.

Κι ύστερα εμάζωνε τα κρίνα τα λευκά..
της Παναγιάς τα δάκρυα τα λέγανε
στο βάλτο του χωριού της..
είχε τα δικά του τα κρινάκια ο βάλτος τους
σαν ήθελε να κλάψει..να στολίσει..
που αρωματίζανε το νου και την ψυχή..
τα μάζωνε ..τα 'κανε μπουκετάκια 
τα ονομάτιζε ωσάν μεταλαβιά..
νεκρούς και ζωντανούς για να στολίσει..

Καθόταν κάτω από τα καραγάτσια τους
παρέα με τα πουλιά..
παρέα τις εκάνανε τα ξωτικά του ποταμιού
κι ονειρευότανε να φύγει από τούτο το χωριό
να πάψει πια να βρέχεται..στον ήλιο να στεγνώνει..
μα εξύπναε απ' τ' ονείρεμα 
κι απρόσμενα τα βήματα του νου
στις κορυφές της των καραγατσιών
σε τούτο το κελάηδημα των αηδονιών
σε τούτο το ποτάμι που εκύλαε
μέσα βαθειά απ' τα μικράτα της
εκεί την κολυμπούσε..

Λες και τα πόδια κόλλαγαν στις όχθες του
λες και τα πόδια κόλλαγαν στο ευλογημένο χώμα..
Κι ήταν η μοίρα της αυτή
ένα ποτάμι κύλαε μέσα της..ποτέ δε σταματούσε
γιατί να το στερέψει το ποτάμι της
οι ξέρες τη στεγνώναν..
ρυάκι ή και ποταμός 
στη θάλασσα ονειρεύονταν να πέσει.

Λέγαν οι γέροντες μες στο χωριό
όποιος με δέντρα..με πουλιά 
κουβέντα θε να πιάνει
δαιμονισμένος πως λογίζεται
ευχές να του διαβάσουν..
Μα η κόρη αγέρωχη ετίναζε τα μαλλιά
γαλήνια απαντούσε..
όποιος δεν εκοιμήθηκε σε χώμα χωρίς στρώμα
όποιος δεν εκοιμήθηκε στου ποταμιού τις όχθες
άνυδρο ένα ποτάμι μέσα του κυλάει... 
χίλιες φορές τη ρετσινιά να κουβαλάς του ξωτικού
το όνειρο μονάχη σου να λούζεις στο ποτάμι..

⫷ στην άκρια της ρεματιάς⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''από τη σταύρωση στο φως''

Τα Έαρα τα θλιβερά..ποτές δε σου ταιριάζαν
μια κροτίδα εγένναε..τους ήχους της ψυχής σου..
Πάθος και πόνος και αγανάχτηση..
εγκατάλειψη καθημερινή.. 
''σταύρωση'' του ανθρώπου ''
γυναίκες ..άντρες..μετά μύρων έτρεχον
ν' αλείψουν τις πληγές των... 

βάδισες μοναχή σου την καρδιά
ανηφορικά προς την Ανάσταση...
την εσωτερική σου μοναξιά να την ξεφορτωθείς
που,ακάνθινο στεφάνι αυτή.. 
τα καρφιά βαθιά σου μπήγει..
''εμετάλαβες'' κι εφέτος την Ανάσταση ...
μια άλλη αυτή μεταλαβιά...
της Λύτρωσης ...

κομμάτι της ψυχής σου η ''μεταλαβιά'' ..
καθώς το εγώ σου αυτό το βασανιστικό...
απαρνήθηκες για μια στιγμή...
άφησες πίσω τους ''σταυρούς
να ξεθωριάζουν μέσα σου..
τις πλάνες και τις ψευδαισθήσεις σου 
για λίγο να ανθίσεις..

Βάδισες  ανηφορικά καταμεσίς του Έαρος
το ύψιστον να φτάσεις..
ν' ακουμπήσεις μια στιγμή
την  άνευ όρων την Αγάπη ...
να απαρνηθείς το παλαιό..
κι εκορυφώθης μιας Ανάστασης..
λευκάνθη η ψυχή σου σ' ασημί βεγγαλικό
εμέριασαν τα σκότη σου 
στο βάθος της καρδίας..

''από τη σταύρωση στο φως'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΧΑΡΜΟΣΥΝΑ Ας ΗΧΗΣΟΥΝ''

art : Χρήστος Μποκόρος

Πάντα την Άνοιξη μας φέρνεις την υπόσχεση..
μίας ανάτασης αναλαμπή..αέναα το ζητούμενο
στο σύντομο το πέρασμα τ' ανθρώπου πα στη Γη..
Στις μέρες τις σκληρές της εποχής
που πέσαν λες κι οι δέκα οι πληγές του Φαραώ
στης ανθρωπότης τα λημέρια..
ας γίνει της Θυσίας η αγάπη Σου 
μια Άνοιξη ανθηρή
η κάθε αγάπη μέσα μας ο γητευτής..
γονυπετής προσμένω από σε..
Πάσχα κι Ανάσταση 
να φέρνεις στις καρδιές που αγαπώ..
κι αγάπες για το μέλλον
''Αναστάσιμες'' να μοιάζουν..
χαρμόσυνα οι θείες καμπάνες
 ας ηχήσουνε εντός..
''Λαμπρής καμπάνες'' να θυμίζουν.......

ΚΑΛΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΙΝ!!!
αγαπητοί  κι αγαπημένοι μου..
η φίλη σας................
Σοφία Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Tomaso Albinoni - Adagio (best live version)

''το ρέκβιεμ των ψυχών'''

Η μπάντα εσιώπησε..ψιθυριστά

τι κι αν δεν επαιάνισε στο λυκαυγές

άκρα του τάφου σιωπή μες στο νεκροταφείο

οι ψυχές μας εταξίδεψαν

κι ήρθαν αθόρυβα..στ' αντάμωμα

με τις ψυχές σας που ανέβηκαν

και γίνηκαν αστέρια....

Ένα ρέκβιεμ πένθιμο..νοσταλγικό

η μπάντα επαιάνιζε εις το ραδιόφωνο..

κι αυλάκωσαν τα μάγουλα

τα δάκρυα της ψυχής μου..

σ' ένιωσα πλάι μου..βημάτιζες σιμά...

μέχρι που η σκέψη μου σε άφησε στον Τάφο σου...

μα όχι τη ζωή σου και εν Τάφω...

γιατί οι ψυχές που την αγάπη εσυλλάβισαν

ενίκησαν το θάνατο..περπάτησαν...

βγήκαν σε παραδείσους..

''το ρέκβιεμ των ψυχών'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''Ωδή στη Θυσία''..

Καθώς βαδίζω στη Μ.Εβδομάδα Σου 
που για χατήρι Σου βαφτίστηκε Μεγάλη
ποιές λέξεις να στοιχίσω στο πεντάγραμμο
μία Ωδή για τη Θυσία σου
σα μοιρολόϊ Μανιάτικο 
να σου την τραγουδήσω.. 

Νυμφίε  των ψυχών..ανύμφευτε
που εστάθης υπεράνω
πέρα από τα λάθη και τα πάθη μας
καθώς εβίωσες τον ίδιο θάνατό σου εν ζωή..
με προδοσίες..απαξίωση..
κατέληξες εις τα καρφιά
με διαυγή συνείδηση του πλήρους εξευτελισμού
του ατιμασμένου Σου ονείρου..
με ύμνους - μοιρολόγια για το δράμα Σου
με ενσυναίσθηση ανθρώπινη
στις αγρυπνίες μου του νου
στα πόδια του Σταυρού να γονατίσω..
 
Εκείνο το αιώνιο παιδί που εσαρκώθης επί Γης
γεννιέται μέσα μου απαρχής.......
πως να σ' αφήσω με τ' ακάνθινο στεφάνι Σου
να μη θωρούν τα μάτια μου το μέτωπο
 που αιμορραγεί ακόμα..  
πως να αφήσω έναν κόσμο ολάκερο
 με αγκάθια να στολίζει μίαν Άνοιξη
την φωτισμένη κεφαλή σου ..

Ανήμπορος θαρρείς και στωικός..
θύμα εθελόθυτον..ουχί εθελοτυφλόν
αρνήθηκες το Σταυρικό σου θάνατο 
να  τον εσταματήσεις..
τι γρήγορα που πέρασες στη λήθη τους ..
κι από τα βάγια ..τις υποδοχές
επέρασαν στο Σταύρωσον Αυτόν..
ελησμονήσανε το θάμα που εδίδαξες
για την αγάπη και την πίστη 
ενός μονάχα σπόρου σιναπιού..
η διδαχή..που εκίναε βουνά...
Ραπίσματα...........
ακάνθινο στεφάνι στα μαλλιά
τη φρίκη εκαθρέφτιζαν της Ανθρωπότητας
αιμορραγώντας την ελπίδα.....

Το χρέος Σου το έκαμες ..
με τη θυσία της ψυχής Σου..
δεν εκατάφερες να σπάσεις το απόστημα..
κατεστημένου που αιώνες τώρα κυβερνά..
την απληστία των ολίγων.

Προδότες..συμπονετικοί ..
εις της ψυχής των το έρεβος σκυμμένοι
θα κλαίνε γοερά..στα ματωμένα πόδια σου
της προδοσίας τη γύμνια τους Χριστέ
σε κροκοδείλια δάκρυα να κρύψουν..
Γιατί ποιός τάχα απ' όλους  τους τρανούς
δεν πρόδωσε..δεν σταύρωσε
έναν δικό του άνθρωπο
για τα τριάντα αργύρια..ξένο η κοντινό του.

Πήρα το μονοπάτι που μυρίζει πασχαλιές.. 
ένα κλωνάρι εκράτησα..εκίνησα να Σ' έβρω..
να σε γυρέψω σαν Μαρία Μαγδαληνή
να καρπωθώ τη διάλυση του Θάνατου
μέσα από τη ζωή Σου...
κάθε που μια ταφόπλακα σκεπάζει ερμητικά
λόγια αγάπης ..συμφιλίωσης..λόγια αδελφοσύνης...
ο κόσμος γίνεται φτωχότερος των ζωντανών..  
χορεύει ο θάνατος ..θερίζει την αλήθεια...

Έαρ της ψυχής ..του νου μου ακριβό..
πάντα  για σε τραγουδώ..έλεος θα γυρεύω..
για εμένα..για τον άνθρωπο
γιατί μονάχος με καρφιά..μάτωσε την ελπίδα........


''Ωδή στη Θυσία''
 Σοφία Θεοδοσιάδη - εκπαιδευτικός
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,