''Ωδή στη Θυσία''..

Καθώς βαδίζω στη Μ.Εβδομάδα Σου 
που για χατήρι Σου βαφτίστηκε Μεγάλη
ποιές λέξεις να στοιχίσω στο πεντάγραμμο
μία Ωδή για τη Θυσία σου
σα μοιρολόϊ Μανιάτικο 
να σου την τραγουδήσω.. 

Νυμφίε  των ψυχών..ανύμφευτε
που εστάθης υπεράνω
πέρα από τα λάθη και τα πάθη μας
καθώς εβίωσες τον ίδιο θάνατό σου εν ζωή..
με προδοσίες..απαξίωση..
κατέληξες εις τα καρφιά
με διαυγή συνείδηση του πλήρους εξευτελισμού
του ατιμασμένου Σου ονείρου..
με ύμνους - μοιρολόγια για το δράμα Σου
με ενσυναίσθηση ανθρώπινη
στις αγρυπνίες μου του νου
στα πόδια του Σταυρού να γονατίσω..
 
Εκείνο το αιώνιο παιδί που εσαρκώθης επί Γης
γεννιέται μέσα μου απαρχής.......
πως να σ' αφήσω με τ' ακάνθινο στεφάνι Σου
να μη θωρούν τα μάτια μου το μέτωπο
 που αιμορραγεί ακόμα..  
πως να αφήσω έναν κόσμο ολάκερο
 με αγκάθια να στολίζει μίαν Άνοιξη
την φωτισμένη κεφαλή σου ..

Ανήμπορος θαρρείς και στωικός..
θύμα εθελόθυτον..ουχί εθελοτυφλόν
αρνήθηκες το Σταυρικό σου θάνατο 
να  τον εσταματήσεις..
τι γρήγορα που πέρασες στη λήθη τους ..
κι από τα βάγια ..τις υποδοχές
επέρασαν στο Σταύρωσον Αυτόν..
ελησμονήσανε το θάμα που εδίδαξες
για την αγάπη και την πίστη 
ενός μονάχα σπόρου σιναπιού..
η διδαχή..που εκίναε βουνά...
Ραπίσματα...........
ακάνθινο στεφάνι στα μαλλιά
τη φρίκη εκαθρέφτιζαν της Ανθρωπότητας
αιμορραγώντας την ελπίδα.....

Το χρέος Σου το έκαμες ..
με τη θυσία της ψυχής Σου..
δεν εκατάφερες να σπάσεις το απόστημα..
κατεστημένου που αιώνες τώρα κυβερνά..
την απληστία των ολίγων.

Προδότες..συμπονετικοί ..
εις της ψυχής των το έρεβος σκυμμένοι
θα κλαίνε γοερά..στα ματωμένα πόδια σου
της προδοσίας τη γύμνια τους Χριστέ
σε κροκοδείλια δάκρυα να κρύψουν..
Γιατί ποιός τάχα απ' όλους  τους τρανούς
δεν πρόδωσε..δεν σταύρωσε
έναν δικό του άνθρωπο
για τα τριάντα αργύρια..ξένο η κοντινό του.

Πήρα το μονοπάτι που μυρίζει πασχαλιές.. 
ένα κλωνάρι εκράτησα..εκίνησα να Σ' έβρω..
να σε γυρέψω σαν Μαρία Μαγδαληνή
να καρπωθώ τη διάλυση του Θάνατου
μέσα από τη ζωή Σου...
κάθε που μια ταφόπλακα σκεπάζει ερμητικά
λόγια αγάπης ..συμφιλίωσης..λόγια αδελφοσύνης...
ο κόσμος γίνεται φτωχότερος των ζωντανών..  
χορεύει ο θάνατος ..θερίζει την αλήθεια...

Έαρ της ψυχής ..του νου μου ακριβό..
πάντα  για σε τραγουδώ..έλεος θα γυρεύω..
για εμένα..για τον άνθρωπο
γιατί μονάχος με καρφιά..μάτωσε την ελπίδα........


''Ωδή στη Θυσία''
 Σοφία Θεοδοσιάδη - εκπαιδευτικός
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,