''από τη σταύρωση στο φως''

Τα Έαρα τα θλιβερά..ποτές δε σου ταιριάζαν
μια κροτίδα εγένναε..τους ήχους της ψυχής σου..
Πάθος και πόνος και αγανάχτηση..
εγκατάλειψη καθημερινή.. 
''σταύρωση'' του ανθρώπου ''
γυναίκες ..άντρες..μετά μύρων έτρεχον
ν' αλείψουν τις πληγές των... 

βάδισες μοναχή σου την καρδιά
ανηφορικά προς την Ανάσταση...
την εσωτερική σου μοναξιά να την ξεφορτωθείς
που,ακάνθινο στεφάνι αυτή.. 
τα καρφιά βαθιά σου μπήγει..
''εμετάλαβες'' κι εφέτος την Ανάσταση ...
μια άλλη αυτή μεταλαβιά...
της Λύτρωσης ...

κομμάτι της ψυχής σου η ''μεταλαβιά'' ..
καθώς το εγώ σου αυτό το βασανιστικό...
απαρνήθηκες για μια στιγμή...
άφησες πίσω τους ''σταυρούς
να ξεθωριάζουν μέσα σου..
τις πλάνες και τις ψευδαισθήσεις σου 
για λίγο να ανθίσεις..

Βάδισες  ανηφορικά καταμεσίς του Έαρος
το ύψιστον να φτάσεις..
ν' ακουμπήσεις μια στιγμή
την  άνευ όρων την Αγάπη ...
να απαρνηθείς το παλαιό..
κι εκορυφώθης μιας Ανάστασης..
λευκάνθη η ψυχή σου σ' ασημί βεγγαλικό
εμέριασαν τα σκότη σου 
στο βάθος της καρδίας..

''από τη σταύρωση στο φως'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,