«ως άγγελοι απόκληροι επί Γης»

φωτο : από το διαδίκτυο

Ποιό κάρμα τους εγέννησεν
ποιά μοίρα τους σημάδεψεν
να περπατούν σε γαλαρίες σκοτεινές
με τις ανάσες τους βαρειές
σημαδεμένοι των καιρών..
με μίαν λαθραίαν ταυτότητα
στα άσυλα της νύχτας γυμνωμένοι..
φτωχοί...........
σκυλιά λες κοκαλιάρικα..σε σκαλοπάτια
μεγαθήριων αφημένα...
σε μια πορεία διαφυγής
σαν άγγελοι απόκληροι επί Γης
εκουβαλούσανε το λύχνο τους
στο σκότος βυθισμένοι...
οι αναμονές ευδαιμονίας των μάταιες να σέπονται
σαν φύλλα του Φθινόπωρου θλιμμένες
μονάχα τα σημάδια εις την σάρκαν να θυμίζουνε
της παγερής των μοναξιάς
τ' ανθρώπινα ναυάγια.
δεν κουβαλούν στα μάτια χρώμα προσμονής
δεν έχουν παραθύρι ανοιχτό που να κοιτά στους κήπους
μον' κουβαλούν την πίκρα της φυγής στα ξεραμένα χείλη
το έγκλημα σχεδιασμένο απαρχής
''φόνος εκ προμελέτης των ψυχών''
για τους φτωχούς του κόσμου αυτού
λες κι είν' καταραμένοι.
θυμίζουνε εκειούς τους γνήσιους ποιητές
απόκληροι κι αυτοί της Οικουμένης.

«ως άγγελοι απόκληροι επί Γης»  - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
 

« αι ψυχαί των χρυσαλλίδες»

art : Dorina Costras

Όσων ψυχές αγάπησα πολύ
πετάξανε στα ουράνια
μπλεχτήκανε στης Βερενίκης τα μαλλιά
γενήκαν αι ψυχαί των χρυσαλλίδες......
Εσυλλογίσθην σιωπηλά τα περασμένα χρόνια
κι ο ψίθυρος αμίλητος στα χείλη συλλογάται:
''ψυχές περνοδιαβαίνουνε αθώρητες
μικρές εργάτριες απάνω εις τη Γης
πότε τυλίγουν γύρω τους βομβύκιο
κρυψώνα της ζωής των ακριβή
λίγο πριν γίνουνε μετάξινες
ανάριες πεταλούδες''.
Μες στο μισό το φως..στη σκοτεινιά
ο νους μου οραματίζονταν
μ' ερωτευμένη ακόμα την καρδιά
εις τη ζωή .............
με την ψυχή ρυτιδωμένη
τη νύχτα με το φως της αρνησιάς
στις παλαιές τις κάμαρες
εις τα κλειστά ερμάρια
διάφανα αχνά πολύχρωμα
σα φωτεινά σημάδια
κειμήλια φυλαγμένα ακριβά
κειμήλια οι ψυχές των χρυσαλλίδες..
μα τα κειμήλια είν' για να θυμίζουνε
στις παλαιές τις κάμαρες
εις τα κλειστά ερμάρια
καημούς, χαρές, λύπες, στιχάκια καρδιακά
ψυχών αφανισμένων.

« αι ψυχαί των χρυσαλλίδες » - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

# δρόμοι της ενδοχώρας μου#

art : christian schloe

Δρόμοι της ενδοχώρας μου εχαράχθητε
με μουσικές..βιβλία..αναγνώσματα σοφών
μερόνυχτα με συντροφέψατε
με οδηγήσατε σε λεωφόρους μακρινές
''Λιώνουν'' σκαρπίνια οι παιδικές ψυχές..
φυτρώνουνε στη θέση τους λουλούδια
όμοια που μοιάζουνε φτερά μιας πεταλούδας
φυτρώνουν ρίζες στα πατούμενα
καρποί εις την κεφαλή τους..
Συχνά μια ελπίδα εβλάσταινε στα μέσα μου
μέθεξη του αλχημιστή..μακρύ στο φως ταξίδι
άνθια να πεταχτούνε στις ρωγμές..
μη θρύβονται τα ονείρατα
στις κουρσεμένες πόλεις.
Σκαρφάλωνα με πάθος στα βουνά
πολέμαγα τα τέρατα του χτες
εγιάτρευα τις τρύπες απ' τις σφαίρες της ψυχής
επάσχιζα μια κοινωνία αγνοημένη να αλλάξω.
κι αν χρειαστεί να με ονομάσω απ' την αρχή
την εσωτερικήν μου ελευθερία φυλασσόμενη
το ίδιο σταυροδρόμι θα με όριζε
γιατί θα 'μουν εγώ.

# δρόμοι της ενδοχώρας μου # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# εις μίαν παλίρροιαν στοχασμών #

23 /4/2023 - Πόρτο Ράφτη

Στα μαϊστράλια ανοίγω ένα παράθυρο
σε μίαν παλίρροια στοχασμών παραδομένη
τα μακρινά της ανακρούσματα σιμώνουνε
μου τραγουδούν σιγαλινά
μαζί σου θάλασσά μου μαγική αποπλανιέμαι ..
κλείνω τα μάτια να λησμονηθούν
τι είν' της μέρας οι καημοί
παύω να συλλογιέμαι..
φτάνουνε νότες στα κατάρτια της ψυχής
χαϊδεύουν τα λευκά πανιά
μου τα ξεπλένουν..με ευφραίνουν
ναυλώνω βάρκα χάρτινη
σαν κείνες που επαίζανε
οι λιλιπούτειοι οι φίλοι μου
στις ποταμιές στις όχθες..
να 'ν βάρκα ταξιδιάρικη
να ταξιδεύει αγάλια το όνειρο
και στο ηλιοβασίλεμα
τότες που ο ήλιος χύνει φως ευσπλαχνικό
να το σηκώνουν στα φτερά τα γλαροπούλια
κι όταν θα φέγγει ο Αυγερινός
τ' όνειρο να 'ναι η πυξίδα των
να το εταξιδεύουν στον αγέρα, στα νησιά
στους κάβους, στα ακρογιάλια
μακριά, πολύ μακριά απ' τα φουγάρα τους
και να 'ναι τα μελλούμενα
μακριά απ' τους κολασμένους.

# εις μίαν παλίρροιαν στοχασμών #  - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
 

# βράδια καπνισμένα#

φωτο : από το διαδίκτυο

Έρχονται βράδια καπνισμένα..αλλόκοτα
τις σκέψεις ροκανίζουν
τι κι αν σε πόνεσε η ζωή
αν σε κατέτρωγε ο σορόκος της καρδιάς
τι κι αν σε πότισε με το φαρμάκι το ηδύποτον
είναι που εφοβήθηκε την κοφτερή σου τη ματιά
γιατί είχες άτι και εκάλπαζες
γιατί είχες τάλαντα κρυμμένα ακριβά.......
το αληθινό ταλέντο σου δεν είναι τα στιχάκια
που αραδιάζεις στις σελίδες σου
το αληθινό ταλέντο σου
είναι που ξέρεις να ονειρεύεσαι
τις νύχτες πα στο μαξιλάρι σου
τη μέρα με τα μάτια ανοιχτά..
ταλέντο είν' κι η ρίζα που φυτρώνει μέσα σου
ριζώνει..διαφεντεύει ακατάπαυστα
το νου..το λογισμό σου..
Είν' λίγα τα ταλέντα σου
''στη μαρτυρία του κατά κόσμον φαίνεσθαι''
μα απ' το βυθό σου ορθώνονται
ως όρεα αψηλά.

#  βράδια καπνισμένα #  - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# χιμαιρικές αγάπες μακρινές #

φωτο : από το διαδίκτυο

Εμελαγχόλησα μίαν Κυριακήν αποβραδίς
στην ανεμόσκαλα των άστρων σε γυρεύω
κι οι λυρικές οι σκέψεις μου επλήθυναν ευθύς
στα πόδια μου φορέθηκαν τα '' νηπενθή''
κι αρχίσαν έναν ξέφρενον χορόν
κάτω απ' τις αψίδες τ' ουρανού
ξορκίζοντας το μυστήριον του θανάτου.
Κι ανάμεσα εις τις σκιές,στο τελευταίον φως
ιχνηλατώ..
χιμαιρικές αγάπες με πλευρίζουν μακρινές
λησμόνησα πως ζεις στους ουρανούς
λησμόνησα πως πια δε με θωρείς
κοιτώ στο ''αδυτον''..μαστίζεται η ψυχή μου
κι είν' απροσπέλαστος ο ουρανός
μα χρωματίζω την φωνήν
σ' εκειά που δεν επρόκανα να σου τα μολογήσω
μια αχτίδα απ' το Θεό ζητώ φωτός
μια ελπίδα παραπαίουσα σιμά μου παραστέκει
ψιθυριστά μου μολογάει
ό,τι πολύ αγαπήσαμε αντιστέκεται
με χίλια χρώματα σκορπιέται στους αιθέρες!

# χιμαιρικές αγάπες μακρινές # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,


'' νηπενθής'' = που δεν πενθεί- δεν αισθάνεται λύπη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# γυναίκες του βάλτου #

art : Alla Tsank

Η μνήμη ανυπότακτη
τους βάλτους διασχίζοντας ακροβατεί
κάτω απ' τα βρύα και τα μούσκλια
εις τα σκιερά...
εκείνες τις γενναίες γυναίκες συναντά...
και αν η ανθρωπότητα στηρίζεται
στις ιστορίες της......
και αν του βάλτου οι γυναίκες μας
λησμονημένες πια πλαγιάζουνε
στης Ιστορίας τα ανήλιαγα
εκείνες είν' που πρωτοεγράψανε
ιστορίες ,μύθους,ελεγείες διδακτικές
να συντηρήσουν την ανθρώπινη μορφή
στη Γης του επάνω κόσμου.
Στην αφιλόξενη τη γη που ίδρωτα εστάξανε
σαν στρατιώτες απ' τη μάχη
που γυρίζουν λαβωμένοι
στο χώμα εφύτεψαν τον κάματο στην προκοπή,
στη φύση τον καρπόν, την αρμονία.
Το αυθεντικόν του βάλτου γυναικών
βυθίζει την τη ματαιότητα των ελαφρών
κλείνει τα εγκαύματα στις ρίζες των δασών
κι ένα αγέρι φέρνει από μακριά,ψιθύρους
αναφιλητά,πόθους τους ανεκπλήρωτους
κι ανάμεσα στις φυλλωσιές
αθέατη η όψη των..
μικρές θαρρείς και Παναγιές
σκορπάει τα βογγητά των.

# γυναίκες του βάλτου # - Σοφίας Θεοδοσιάδη 

(αφιερωμένο στη μητέρα μου)

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,