⫷φρέαρ απώτερο ιερόν ⫸

φωτο : από το διαδίκτυο

Βαραίνει μέσα τους της αμαρτίας το θεριό
ταπεινωμένοι απ' τις ρήσεις των γραφών
όταν φωτίζει η αυγή
ανηφορίζοντας βαδίζουν βιαστικοί
φρέαρ απώτερο ιερόν στην έρημον αναζητούν
βοτάνι ψάχνουν στ' αθεράπευτα δεινά
κεχριμπαρένια καίνε εις την αμμοδόχο τα κεριά
της μυστικής των της συνάντησης
γίνονται μάρτυρες κρυφοί
οι λέξεις των γυμνώνονται
και φανερώνεται η αλήθεια
χωρίς σταυροκοπήματα ανούσια
χωρίς τερτίπια υποκριτικά
εν αγιόγραφον συντάσσουν εις τον νου ..
μετανοούντες και αμαρτωλοί
έναν ψαλμόν..
Εωθινόν λυτρώσεως άδουν στη Γη
και δέονται εμπρός Σου.
κι αν η μετάνοια είναι όψιμη προς Σε
σε όλην την ζωή των εμερίμνησαν
το πνευματικό Σου άροτρο ν' ακολουθούν
εις το μεταίχμιο της ζωής των Σου ζητούν
ευλογημένο καταφύγιο εις τη συγχώρεση να βρουν
άνθρωποι ήσαν έμπλεοι παθών
το κατασκεύασμά σου..το κατ' εικόνα και ομοίωσιν Εσού
τι κι αν δε μπόρεσαν στο ύψος να Σε φτάσουν
ανάερη ρανίδα ελπίδας είσαι Συ Θεέ..
ο τελευταίος των σταθμός.

⫷ φρέαρ απώτερο ιερόν⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# τα βλέφαρα υγραίνει η νοσταλγία #

φωτο : από το διαδίκτυο

Κάποτε θα μιλήσω για εσένανε
για σε που αγάπησα στο μακρινό παλιά
και ας..χωρίς απελπισίαν το γνωρίζω πια
ποτέ ξανά δεν θα ανταμωθούμε 

μα ...σαν τους νεκρούς θυμόμαστε
στο σκοτεινό τους τάφο πια δε μένουν...
με ένα ροζ της τρυφερότητας
με το μελάνι μου
ωδή στον ερωτά μας θα σταλάξω
να σου το μολογήσω στα κρυφά
πως πίσω από τη μάσκα τη σκληρή
να ζωγραφίζεις τα γαλάζια συναισθήματα
εδείλιαζες..μήπως μ' απολογιάσες...
εκείνα που εμοιάζανε σαν κύματα...
όταν το μαϊστράλι τα έσκαγε
εις της ψυχής το γυρογιάλι...
και με το πορφυρό μου πάθος στο κορμί
στο κάθε ένα δείλι
όταν φορεί η ψυχή μου τα μενεξεδί
όταν οι στάλες της καρδιάς
σταλάζουν το σαπφείρινο μαβί
υγρή θα την φυλάττουνε τη νοσταλγία μου
τα βλέφαρα θα υγραίνουνε
θα στάζουνε στις παρειές
χρυσό ποτάμι των δακρύων
με τη χρυσόσκονη της μνήμης μου

τα βράδια θα 'ρχεσαι στην κάμαρη
θα σ' ανασταίνω πάλιν από την αρχή
γιατί πολύ σε πόθησα..πολύ!

# τα βλέφαρα υγραίνει η νοσταλγία # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

«ως άγγελοι απόκληροι επί Γης»

φωτο : από το διαδίκτυο

Ποιό κάρμα τους εγέννησεν
ποιά μοίρα τους σημάδεψεν
να περπατούν σε γαλαρίες σκοτεινές
με τις ανάσες τους βαρειές
σημαδεμένοι των καιρών..
με μίαν λαθραίαν ταυτότητα
στα άσυλα της νύχτας γυμνωμένοι..
φτωχοί...........
σκυλιά λες κοκαλιάρικα..σε σκαλοπάτια
μεγαθήριων αφημένα...
σε μια πορεία διαφυγής
σαν άγγελοι απόκληροι επί Γης
εκουβαλούσανε το λύχνο τους
στο σκότος βυθισμένοι...
οι αναμονές ευδαιμονίας των μάταιες να σέπονται
σαν φύλλα του Φθινόπωρου θλιμμένες
μονάχα τα σημάδια εις την σάρκαν να θυμίζουνε
της παγερής των μοναξιάς
τ' ανθρώπινα ναυάγια.
δεν κουβαλούν στα μάτια χρώμα προσμονής
δεν έχουν παραθύρι ανοιχτό που να κοιτά στους κήπους
μον' κουβαλούν την πίκρα της φυγής στα ξεραμένα χείλη
το έγκλημα σχεδιασμένο απαρχής
''φόνος εκ προμελέτης των ψυχών''
για τους φτωχούς του κόσμου αυτού
λες κι είν' καταραμένοι.
θυμίζουνε εκειούς τους γνήσιους ποιητές
απόκληροι κι αυτοί της Οικουμένης.

«ως άγγελοι απόκληροι επί Γης»  - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
 

« αι ψυχαί των χρυσαλλίδες»

art : Dorina Costras

Όσων ψυχές αγάπησα πολύ
πετάξανε στα ουράνια
μπλεχτήκανε στης Βερενίκης τα μαλλιά
γενήκαν αι ψυχαί των χρυσαλλίδες......
Εσυλλογίσθην σιωπηλά τα περασμένα χρόνια
κι ο ψίθυρος αμίλητος στα χείλη συλλογάται:
''ψυχές περνοδιαβαίνουνε αθώρητες
μικρές εργάτριες απάνω εις τη Γης
πότε τυλίγουν γύρω τους βομβύκιο
κρυψώνα της ζωής των ακριβή
λίγο πριν γίνουνε μετάξινες
ανάριες πεταλούδες''.
Μες στο μισό το φως..στη σκοτεινιά
ο νους μου οραματίζονταν
μ' ερωτευμένη ακόμα την καρδιά
εις τη ζωή .............
με την ψυχή ρυτιδωμένη
τη νύχτα με το φως της αρνησιάς
στις παλαιές τις κάμαρες
εις τα κλειστά ερμάρια
διάφανα αχνά πολύχρωμα
σα φωτεινά σημάδια
κειμήλια φυλαγμένα ακριβά
κειμήλια οι ψυχές των χρυσαλλίδες..
μα τα κειμήλια είν' για να θυμίζουνε
στις παλαιές τις κάμαρες
εις τα κλειστά ερμάρια
καημούς, χαρές, λύπες, στιχάκια καρδιακά
ψυχών αφανισμένων.

« αι ψυχαί των χρυσαλλίδες » - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

# δρόμοι της ενδοχώρας μου#

art : christian schloe

Δρόμοι της ενδοχώρας μου εχαράχθητε
με μουσικές..βιβλία..αναγνώσματα σοφών
μερόνυχτα με συντροφέψατε
με οδηγήσατε σε λεωφόρους μακρινές
''Λιώνουν'' σκαρπίνια οι παιδικές ψυχές..
φυτρώνουνε στη θέση τους λουλούδια
όμοια που μοιάζουνε φτερά μιας πεταλούδας
φυτρώνουν ρίζες στα πατούμενα
καρποί εις την κεφαλή τους..
Συχνά μια ελπίδα εβλάσταινε στα μέσα μου
μέθεξη του αλχημιστή..μακρύ στο φως ταξίδι
άνθια να πεταχτούνε στις ρωγμές..
μη θρύβονται τα ονείρατα
στις κουρσεμένες πόλεις.
Σκαρφάλωνα με πάθος στα βουνά
πολέμαγα τα τέρατα του χτες
εγιάτρευα τις τρύπες απ' τις σφαίρες της ψυχής
επάσχιζα μια κοινωνία αγνοημένη να αλλάξω.
κι αν χρειαστεί να με ονομάσω απ' την αρχή
την εσωτερικήν μου ελευθερία φυλασσόμενη
το ίδιο σταυροδρόμι θα με όριζε
γιατί θα 'μουν εγώ.

# δρόμοι της ενδοχώρας μου # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# εις μίαν παλίρροιαν στοχασμών #

23 /4/2023 - Πόρτο Ράφτη

Στα μαϊστράλια ανοίγω ένα παράθυρο
σε μίαν παλίρροια στοχασμών παραδομένη
τα μακρινά της ανακρούσματα σιμώνουνε
μου τραγουδούν σιγαλινά
μαζί σου θάλασσά μου μαγική αποπλανιέμαι ..
κλείνω τα μάτια να λησμονηθούν
τι είν' της μέρας οι καημοί
παύω να συλλογιέμαι..
φτάνουνε νότες στα κατάρτια της ψυχής
χαϊδεύουν τα λευκά πανιά
μου τα ξεπλένουν..με ευφραίνουν
ναυλώνω βάρκα χάρτινη
σαν κείνες που επαίζανε
οι λιλιπούτειοι οι φίλοι μου
στις ποταμιές στις όχθες..
να 'ν βάρκα ταξιδιάρικη
να ταξιδεύει αγάλια το όνειρο
και στο ηλιοβασίλεμα
τότες που ο ήλιος χύνει φως ευσπλαχνικό
να το σηκώνουν στα φτερά τα γλαροπούλια
κι όταν θα φέγγει ο Αυγερινός
τ' όνειρο να 'ναι η πυξίδα των
να το εταξιδεύουν στον αγέρα, στα νησιά
στους κάβους, στα ακρογιάλια
μακριά, πολύ μακριά απ' τα φουγάρα τους
και να 'ναι τα μελλούμενα
μακριά απ' τους κολασμένους.

# εις μίαν παλίρροιαν στοχασμών #  - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
 

# βράδια καπνισμένα#

φωτο : από το διαδίκτυο

Έρχονται βράδια καπνισμένα..αλλόκοτα
τις σκέψεις ροκανίζουν
τι κι αν σε πόνεσε η ζωή
αν σε κατέτρωγε ο σορόκος της καρδιάς
τι κι αν σε πότισε με το φαρμάκι το ηδύποτον
είναι που εφοβήθηκε την κοφτερή σου τη ματιά
γιατί είχες άτι και εκάλπαζες
γιατί είχες τάλαντα κρυμμένα ακριβά.......
το αληθινό ταλέντο σου δεν είναι τα στιχάκια
που αραδιάζεις στις σελίδες σου
το αληθινό ταλέντο σου
είναι που ξέρεις να ονειρεύεσαι
τις νύχτες πα στο μαξιλάρι σου
τη μέρα με τα μάτια ανοιχτά..
ταλέντο είν' κι η ρίζα που φυτρώνει μέσα σου
ριζώνει..διαφεντεύει ακατάπαυστα
το νου..το λογισμό σου..
Είν' λίγα τα ταλέντα σου
''στη μαρτυρία του κατά κόσμον φαίνεσθαι''
μα απ' το βυθό σου ορθώνονται
ως όρεα αψηλά.

#  βράδια καπνισμένα #  - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,