# ένα λιβάδι Θε μου είναι ο τόπος μας #

art : Ana Munoz

Ένα λιβάδι Θε μου είναι ο τόπος μας
ένα λιβάδι με ποτάμια με νερά..με μουσικές
κυλούνε μέσα τους νυχτέρια γυναικών
που δεν προκάναν να χορέψουν στα αλώνια
οι ήχοι των -ψυχές πλανόδιοι ταξιδευτές
που σεργιανάνε εις τα έρημα σοκάκια .

Ο κάμπος ξέρει τα τραγούδια που του γράψαμε
ξέρει την πίκρα και τα βογγητά τους των ξωμάχων
φωνές χαρμόσυνες μεθυστικές..
άλλοτε απελπισμένες......
τις λεκιασμένες τις ψυχές των
ζωγραφίζει στον καμβά...........
πάνω στ' ανώφλια απομεινάρια ζωντανά 
οι καπνισμένοι των σταυροί
ψυχών αμέτρητων που θάφτηκαν στο χώμα.

Ο τόπος ξέρει τις σκιες μας,τα πετάγματα
τα όνειρά μας τα τρελά και τις αγάπες μας
κατέγραψε στο μεταξένιο του καμβά
τους γάμους τις χαρές,πετάξαν πεταλούδες μπλε
μας χαιρετούν από ψηλά του μισεμού λευκά μαντήλια.

# ένα λιβάδι Θε μου είναι ο τόπος μας # - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# στάθηκα αγνάντια στο ποτάμι της ζωής#

art : Ana Munoz

Στάθηκα αγνάντια στο ποτάμι της ζωής
και του νερού του οι φωνές
του νου μου οι ροές και οι συλλογισμοί
βασανιστικά μου αποκάλυπταν
τις μυστικές τις ιαχές των αφανέρωτων θεών
ιαχές ιδανικές που με παρότρυναν..
μέτοικος να χρηστώ μιας Άνοιξης παράτολμα..
κήπους να χτίσω λαχταρώντας..
μα το ποτάμι ήταν βαθύ κι ο βούρκος του μεγάλος
χωρίς αιδώ ετόλμησαν άνοοι εξουσιαστές
ληστές ψυχών..................
την Άνοιξη που εφύτευα βαθιά να ροκανίζουν.
Παραδομένοι ανελέητα στων βράχων τη σκληράδα
ανθρώποι όμοια ξωτικά..
σε κόσμο που εξεψύχαε ερήμην του
το μαγικό ραβδί δεν έκαμνε το θαύμα του
κι εβύθιζε μιαν κοινωνίαν στο αχανές
στον δρόμον της τυφλότητας ..φορώντας παρωπίδες.
και τότες εθυμήθηκα εκείνα τα γαλάζια τα πουλιά
που επέταγαν στα δάση
κι ο μετρονόμος της ζωής μου της ποιήσεως
μου εθύμιζε..........
παρά την ατολμία των..άλλαζε ο κόσμος μάτια μου
στις προσευχές των λίγων ταπεινών
ανθούσε εις τις λάσπες η ελπίδα.

# στάθηκα αγνάντια στο ποτάμι της ζωής  # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

#μες στην ''αχνόφεγγη βραδιά'' η κούκλα της Ροδένιας #

by Joël Bérard (France)

Κρυμμένη εκείνη η τρυφερότητα
εις το παλιό ημερολόγιο
και ξεφυλλίζοντας....
φορείς το ίδιο φόρεμα της αθωότητας
και επιστρέφοντας.....
εις την γλυκείαν των Χριστουγέννων μελαγχολίαν σου 
μονόλογον ποιητικόν σκαρώνεις στα εντός.
''Όλη τη νύχτα εκράταες την κούκλα αγκαλιά
στιγμή ασίγαστη..κι ένα δάκρυ να κατρακυλά
χρόνια με βάθη απρόσμενα....
ήταν το δώρο τ' ακριβό του κύρη σου..
μικρή Ροδένια μου ευάλωτη..
κι όπως εγιόμιζε η ευσπλαχνία την κάμαρη
κι η φύση εφρόντιζε αργά - αργά
το πανωφόρι το λευκό της να φορέσει
κι οι δρόμοι εστολίστηκαν
επίπλαστα αστέρια αστραφτερά
τα ονείρατα να φέρνουνε σιμά
στα μάτια των περιπλανώμενων περαστικών
εβγήκες μες στους δρόμους βιαστικά
να κλέψεις ένα ρέλι απ' τ' όνειρο
παιδίσκη λες εις ελεγείαν θριαμβικήν
την ώρα που η ψυχή σου εβυθίζονταν
στη δίνη της αιώνιας ουράνιας σιωπής..
για να στολίσεις το σαλόνι σου..
να το κοιτάς..γιατί το όνειρο
μέσα στ' ονείρεμα γεννιέται..ζει κι ευδοκιμά
μες στην αχνόφεγγη βραδιά μη μένει μοναχή
φυλλορροούσα η καρδιά''..

 # μες στην ''αχνόφεγγη βραδιά'' η κούκλα της  Ροδένιας # -  Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# πέτα την καρδιά σου πάνω απ' το φράχτη #

Φύλακας άγγελος στήνει καρτέρι
αντάμωμα ζητά
μία φωνή στη σιωπή σου σ' ορμηνεύει
να μη διαβείς τα όρια παρακινεί
να μην βρεθείς εις την απώλειαν του εαυτού 
του κοσμοχαλασμού το μένος
να παλεύεις να αψηφάς..
τις συμβουλές της συλλαβίζεις αργά - αργά
δείχνεις μοιραίαν ανυπακοήν
μία δεύτερη φωνή φτάνει στ' αυτιά,σου ομολογεί
πέτα σου λέει η φωνή..
πέτα την,την καρδιά σου πάνω από το φράχτη
να ταξιδέψει μίλια γνώσης θαλερά
κι ύστερα πάλεψε με όλη σου τη δύναμη
να την επάρεις πίσω πιο σοφή
κι απ' την αρχή..
στον άνεμο ..στα ύψη να πετάξει.
Παλιομοδίτισσα σε λένε και μοναχική..
της εξουσίας η έλξη δε σε συγκινεί
οι πειρασμοί σαγήνη της ζωής
η πρόκληση της αναρρίχησης
στο Μαγικό Βουνό..η κορυφή σε συγκινεί
γλιστράς τα βράδια
το σχοινί του ορειβάτη ακολουθείς
για να την φτάσεις την κορφή
στρέφεις το βλέμμα και ρεμβάζοντας κοιτάς
τους αναμμένους της πυρσούς 
στις φρυκτωρίες τις αψηλές ακροβατείς
εκεί που οι ψυχές ακόμα το φορούν
της αθωότητας το ακριβό το πανωφόρι.

 # πέτα την καρδιά σου πάνω απ' το φράχτη # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# στης λησμονίας τους λειμώνες#

φωτο : από το διαδίκτυο

Για τους αποθαμένους να μην κλαις
σαν έρχεται το μελιχρό
στην πόρτα σου το δείλι
τα δάκρυα στερεύουνε με τον καιρό
στου χρόνου την αψάδα
μον' για τους ζωντανούς να κλαις
στης λησμονίας τους λειμώνες περπατούν
κλαδεύουν αναμνήσεις
για τους αποθαμένους μη θρηνείς
τους ζωντανούς στο δείλι να θρηνείς
τα δάκρυά των στάζουνε κρουνοί
να ξεδιψούνε οι ψυχές
στην κρουσταλλένια βρύση.
κι όντας ακούς
το θρόισμα των φύλλων στα δεντριά
μην απορήσεις ...μη σκιαχτείς
είναι οι ψυχές που δίνουν το φιλί στη Γης
λίγο πριν επιστρέψουνε στο έρεβος του Άδη.

# στης λησμονίας τους λειμώνες# - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

 

# στης καταχνιάς την παραζάλη#

                                

Τις αντοχές μου εμέτρησα
στης καταχνιάς την παραζάλη
μα όση κι αν είναι η σκοτεινιά
κι η καταχνιά μεγάλη
σαν την εβρείς την περασιά
μιαν άλλην όψη παίρνει ο κόσμος έξαφνα
μίαν όψιν άλλη
στα αχνισμένα σου βουνά
εις τους ξερούς λειμώνες σου
ο ήλιος  θα προβάλλει. 

 # στης καταχνιάς την παραζάλη # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# θέλω στην πρώτη μου ξανά τη χίμαιρα να γείρω#

art : Dorina Costras

Περνάει ο καιρός και χάνεσαι
στης ματαιότητας τη χάση
γι αυτό σου λέγω διώξε τα φαντάσματα
δεν έχουν να σου δώσουν τίποτα άλλο πια
την πλάνην αποποιήσου..
Πάει καιρός που διάλεξα μιαν άλλη διαδρομή
θέλω στην πρώτη μου ξανά τη χίμαιρα να γείρω
κι ο λογισμός μου να πετά
στης Οικουμένης τα έγκατα να εντρυφεί βαθέως
δεν είμαι ηρωίδα ούτε και διεκδικώ
στης ιστορίας τα κατάστιχα εμέ να μνημονεύουν
μόν' θέλω όσο ζω και περπατώ
αργά αργά κι ανώδυνα...........
στις γειτονιές των πονεμένων να διαβαίνω
απ' τα κοτέτσια τους των αφεντάδων απέξω να περνώ
χωρίς εις τις φωλιές των τα αυγά των να μαζεύω..
Και αν θα θελήσετε ποτές να με ρωτήσετε
γιατί τούτα σας μολογάω..τούτο μονάχα θα σας πω
αφού παντρεύτηκα ,νοικοκυρεύτηκα..
έζησα μια μακρά μια δύσκολη ζωή..μα ευτυχή
εξύπνησα μια χαραυγή..
ουρλιάζοντας μπροστά στην προκυμαία
για να ελευθερώσω το παιδί
που χρόνια ελούφαζε απ' τ' αδικο σκιαγμένο
κι απ' το κελάρι της ψυχής να διώξω τη ντροπή
σπόρους να κλέψω να φυτέψω στην αυλή
ν' ανθίσουν πάλι οι πασχαλιές
ν' αδράχνουν άρωμα οι ψυχές των πονεμένων.

 # θέλω στην πρώτη μου ξανά τη χίμαιρα να γείρω# - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,