# στάθηκα αγνάντια στο ποτάμι της ζωής#

art : Ana Munoz

Στάθηκα αγνάντια στο ποτάμι της ζωής
και του νερού του οι φωνές
του νου μου οι ροές και οι συλλογισμοί
βασανιστικά μου αποκάλυπταν
τις μυστικές τις ιαχές των αφανέρωτων θεών
ιαχές ιδανικές που με παρότρυναν..
μέτοικος να χρηστώ μιας Άνοιξης παράτολμα..
κήπους να χτίσω λαχταρώντας..
μα το ποτάμι ήταν βαθύ κι ο βούρκος του μεγάλος
χωρίς αιδώ ετόλμησαν άνοοι εξουσιαστές
ληστές ψυχών..................
την Άνοιξη που εφύτευα βαθιά να ροκανίζουν.
Παραδομένοι ανελέητα στων βράχων τη σκληράδα
ανθρώποι όμοια ξωτικά..
σε κόσμο που εξεψύχαε ερήμην του
το μαγικό ραβδί δεν έκαμνε το θαύμα του
κι εβύθιζε μιαν κοινωνίαν στο αχανές
στον δρόμον της τυφλότητας ..φορώντας παρωπίδες.
και τότες εθυμήθηκα εκείνα τα γαλάζια τα πουλιά
που επέταγαν στα δάση
κι ο μετρονόμος της ζωής μου της ποιήσεως
μου εθύμιζε..........
παρά την ατολμία των..άλλαζε ο κόσμος μάτια μου
στις προσευχές των λίγων ταπεινών
ανθούσε εις τις λάσπες η ελπίδα.

# στάθηκα αγνάντια στο ποτάμι της ζωής  # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,