⫷εποδηλάτισσα⫸

Art: Oleg Tchoubakov

Εποδηλάτισσα σκληρά
κι έφτασα εις την ώρα μου ως εδώ..
τι γρήγορα που επέρασεν ο χρόνος!
Επήραμε το δρόμο μοναχοί
να φτάσουμε στο έρημο νησί
κι εγώ ετόλμησα..επιθυμίαν είχα σθεναρή
στων Εσπερίδων τον κήπο μιαν στάσιν για να κάμω...
και στα χρυσά  τα μήλα του φύλακας να γενώ ..
η γραμμή του ορίζοντα σειρήνα είν ' και  μας καλεί
κι ο μύθος της ζωής γλυκύς
μια υπόκωφη φωνή τα μέσα μας ταράζει
να ταξιδέψουμε το όνειρο και πέρα από τη Γη
πόρνη η ζωή το μάτι μας κλειεί
μας τάζει ..όλο μας τάζει
κι είμαστε νέοι .....
οι αύρες της αυγής μας παρασέρνουνε
το θάνατο αψηφούν..μας διώχνουν τη χολή
αλόγιστα σαν πλοία της γραμμής
στα βράχια μας τσακίζουνε
μα ο χρόνος γέροντας σοφός.......
γιατρεύει την ψυχή..γιατρεύει το κορμί
γυρίζει την κλεψύδρα του σοφά μας εγκαλεί
να ανάψουμε τα φώτα εις την ράμπα της τυφλότητας
στο παρασκήνιον σωσμός ψυχής να μας φανερωθεί.

⫷  εποδηλάτισσα ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# μάγεμα το φεγγάρι#

φωτο : από το διαδίκτυο

Μάγεμα το φεγγάρι που μου έταξες
στης μνήμης τα λιβάδια μου
ακόμα τριγυρίζει..
μέσα στις έναστρες σιωπές
σκύβει στη Γη ακόμα μου μιλεί
επέρασεν της νιότης μας ο χρόνος
τα γκρίζα μου χαϊδεύει τα μαλλιά
τις χθόνιες σκέψεις διώχνει της φθοράς
τα χείλη ψίθυρους μονολογούν
ρίγη σκορπούνε στο κορμί
ηδονικά με συγκινούν
μάγεμα απόψε το φεγγάρι!

 # μάγεμα το φεγγάρι # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# αγριολούλουδο του Ολύμπου#

Πάντα γυρίζει ο λογισμός στα χρόνια εκείνα πίσω
εφύσαγε ο άνεμος και μου 'φερνε τα λόγια
λόγια που με καλούσε η αγάπη σου
κι ας ήτανε τα μονοπάτια της τραχιά
απότομα γκρεμνά..κι ας ήταν μονοπάτια..
ήτανε άνεμος Χειμωνιάτικος τρελλός
παρέσερνε τη νιότη μου..παρέσερνε κι εμένα
ποιος ξέρει τα 'χατες ξανά αν θα σε συναντήσω
αν θα σε φέρουν στο κατώφλι μου
οι μελιχρές ημέρες του Δεκεμβριού
οι νύχτες οι φεγγαροσκέπαστες
του παγωμένου του Γενάρη.
τ' οκίζομαι στα μάτια σου που τα 'χω πεθυμήσει
θα διώξω το Χειμώνα απ' την καρδιά
αγριολούλουδο του Ολύμπου για τα σένα θα γεννώ.....
ν' ανέβω εκεί στα αψηλά για να σε συναντήσω..
θα πάψω πια να οργίζομαι π' έφυγες μακριά μου
και πριν με γονατίσει η βαρυχειμωνιά
στο όνειρό μου να 'ρθεις μια βραδιά
να 'ρθεις κρυμμένος μες στις φυλλωσιές
σαν το πουλί που κελαηδεί..
να μου χαρίσεις νότες μαγικές 
όμοιες να μοιάζουν τρίλιες.

# αγριολούλουδο του Ολύμπου# - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# γυρόφερναν στα ξάρτια της #

φωτο : από το διαδίκτυο

 Συχνά ..ακυβέρνητα καράβια οι σκέψεις της
δεν επερνάγανε πλοία πια
απ' το μικρό της..της ψυχής της τ' ακρογιάλι
λίγα αλμπατρός γυρόφερναν στα ξάρτια της
εις την μικρήν την κάμαρή της σιγαλιά
κι ένα μικρό φωσάκι εφώταε
μίαν πυξίδαν παλαιάν
στραμμένη στη γλυκείαν του μορφή
που εχάθη εις βάθος χρόνου.. 
το ουράνιο ετούτο το φευγιό 
χρόνους πολλούς αιμορραγούσε την πληγή της
μα αυτή..............
παραδομένη στην κρυφή την πλάνη της
τα αλμπατρός εκλέβαν την ψυχή της
στην ματαιοδοξίαν το βλέμμα απέστρεφε
κι όταν αντίκρυζε εις την προβλήτα 
πεινασμένα..νεκρά τα αλμπατρός
εσυλλογάτο σιγανά κι άκουε τη φωνή της :
''κι αν θα σκοτώσεις μια μέρα αλμπατρός 
στο διάβα της ζωής σου
θα αρπάξει και την εδική σου την ψυχή μαζί
ένα κομμάτι σου τρανό θα έχει αποθάνει''
συμβολισμοί και παραλληλισμοί
γυρόφερναν στα ξάρτια της τα αλμπατρός
την ελευθερία της ψυχής μην και τη λησμονήσει
της ψιθυρίζαν τρυφερά 
στου ιστιοφόρου τα ανοιγμένα της πανιά να την τυλίγει.
κι αν εντρυφήσεις σε χιλιάδες ρήσεις
βιβλία σπάνια κι αν μελετήσεις..κι αν σταθείς
τούτο μικρή μου να θυμάσαι..μην το λησμονάς
η ελευθερία της ψυχής ποτήριον σωτήριον λογιέται!

# γυρόφερναν στα ξάρτια της# - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷στις νύχτες του Γενάρη ένα κερί⫸

File:Puigaudeau, Ferdinand du - Chinese Schadows, the Rabbit

Στις νύχτες του Γενάρη ένα κερί
την κάμαρην έφεγγεν αχνά
έκαιεν η φλογίτσα και εφώταε
τα όνειρα που ύφαινε παιδίσκη η Ροδένια
δεν έσβηνε το καντηλάκι της νυχθημερόν
ήτανε σκοτεινή η κάμαρα
και τόσοι νοματαίοι..
έμενε εκεί δεν έφευγε
μη και χαθεί η ομορφιά
γιατί αν έφευγε κι αυτή
ποιός τάχα θα 'ταν ο ''προμηθευτής''
ποιός θα 'ταν ο ''θεραπευτής''
ποιός θα εκράταε αναμμένο το κερί
να παίζουν τα παιδιά? 
Ίσως ετούτο το κερί
που άναψε ένα βράδυ στο σκοτάδι
να 'ταν το φως στις παρακλήσεις της
για το ακηλίδωτο που εδίψαε η ψυχή της
ίσως και πάλι να 'τανε γραφτό
τούτη η φλογίτσα της Ροδένιας μες στην κάμαρη
να εκατόρθωνε..να ξέφευγε απ' τις γρίλλιες της
την ευσπλαχνία των ψυχών να εφώταε
φως της ελπίδας να εμοίραζε στην Οικουμένη όλη.

 ⫷ στις νύχτες του Γενάρη ένα κερί⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

⫷ αγγέλματα έμμετρα..εις της ψυχής τις κρύπτες⫸

φωτο : από το διαδίκτυο

Άγουρη κορασίδα εγεννήθηκες
το πρώτο κλάμμα σου..γλυκεία επέλαση ασμάτων
καθώς την κάμαρην εφώτιζεν το λαγαρό φεγγάρι
κι απ' τη σκια ανεδύθης εις το φως
και το περβόλι της μάνας σου ευώδησε
κι ευθύς εγέμισε άνθη..
μα ο χρόνος είν' ληστής ψυχών..
μα για τα σε συνάμα εστάθη δωρητής
επάνω εις την Γην σε άφησεν
χρόνους πολλούς να περπατείς 
για την σοφίαν του κόσμου γνώμην να μορφώνεις
και έτσι που σ 'έκαμε η ζωή σοφή
Ροδένια μου ακριβή και τριανταφυλλένια μου
ετούτα τα έμμετρα αγγέλματα
στου νου καθώς φωλιάζουνε τις κρύπτες 
 μηνύματα αγάπης σου ταχυδρομούν
για το επίγειο ταξίδι της ψυχής σου
και τις ορμήνειες τρυφερά
σαν παλαιές περγαμηνές..σου στέλνουν να φυλάττεις...
''Να 'χεις τριγύρω ανθρώπους που σε αγαπούν
γιατί είν' η αγάπη το ελιξήριο της ζωής
γιατί η αγάπη είν' το γιατρικό
το βάλσαμο που τις καρδιές τις μαλακώνει..
θα 'ρχονται νύχτες άφεγγες..και νύχτες σκοτεινές
κι όταν οι ανθρώποι θα βυθίζονται στην ερημία τους
μη λησμονήσεις να τους συγχωρείς
τα εδικά των βάσανα κι ο πόνος τους μεγάλος
κι αν σου στερεύουν την αγάπη τους
πιότερο και από την αγάπη τους
στη ζυγαριά να τη μετράς
την εδική σου που έδωκες αγάπη να ζυγιάζεις..''

⫷ αγγέλματα έμμετρα..εις της ψυχής τις κρύπτες⫸  - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷σκόνη του χρόνου εσκόρπαε τις νύχτες ο αγέρας ⫸

Συλλογιζάμενη..εκστατική............
κρατούσε σημειώσεις σε τετράδια
σκόνη του χρόνου εσκόρπαε τις νύχτες ο αγέρας
δεν άντεχε οι μνήμες της να πάνε στα χαμένα
να τις επαρασέρνουν τα νερά του ποταμού
μην κατακάτσει η σκόνη στο βυθό
μη δε χυθεί στο πέλαο............
μη δε γεννεί μια θάλασσα αλμυρή
να βρέχονται των βουτηχτάδων οι φτέρνες.
Οι μνήμες της ζωής της πεταρίζανε
λες ρόδα τελευταία ανθισμένα
ανθολογούσε της ζωής τα πεπραγμένα της..
εγέμιζε τα περιθώρια η Ροδένια..
αρχέγονες αισθήσεις την κυρίευαν
η αίσθηση του θανάτου την εσκίαζε
μια φαντασμαγορία αφύπνισης την εξουσίαζε
γυναίκα πια μεστή..το κοριτσάκι η Ροδένια....
κι όλα των στίχων τα σβησμένα της καντήλια άναβε
να φέγγουν στα τετράδια για να διαβάζουνε
στον λύχνο που εσιγόκαιε της ψυχής της τον κρυφό..
Χωρίς ένα τοσοδούλι δίχτυ ασφαλείας στις σελίδες της
τολμούσε και ερίσκαρε τη γύμνια της ψυχής της.

⫷ σκόνη του χρόνου εσκόρπαε τις νύχτες ο αγέρας ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,