↫ στο μονοπάτι της καρδιάς↬

Δε φτάσαμε μαζί στο έρημο νησί
μετρήθηκα κι ηύρα εσύ πως λείπεις
εμάζευα άνθια εις τον κήπο της Εδέμ
για να περάσεις καρτερούσα
τα μυρωμένα λούλουδα εκράταα αγκαλιά
τα φύλαγα μην τα μαδήσει ο βοριάς
κι ένα μου δάκρυ εκύλησε αργά
που δεν επρόκανα να σου τα φέρω μόνη..
Λες κι ήσουν θύμηση παλιά
που πάντα την ποθούσα
ίσως της μοίρας μου ήτανε γραφτό
της Άνοιξης τ΄ αγέρι να σε φέρει
τα λόγια σου ήλιοι λαμπεροί
για να φωτίσουν τα αφώτιστα
ερέβη της ψυχής μου
τώρα οι μέρες μου περνούν
κοιτάζοντας στα μάκρη
τώρα στο φως της αρνησιάς
τα λόγια ανθούς που μάδησες
στη θύμηση κακές πληγές μου ανοίγουν..
ούτε κι απόψε θα φανείς
στην εαρινή αυτή βραδιά
μια πίκρα θα ν' χυμένη
κι ένας κρυφός πικρός καημός
το σκοτεινό το βλέμμα μου
θα το γλυκοφιλήσει
μέσα στους κήπους τ' ουρανού
για εσένα θύμηση γλυκειά
τα χείλη μου θα στέλνουν το τραγούδι
ένα θλιμμένο σ' αγαπώ
για να θυμίζει πως το άφησες ζεστό
το νυφικό κρεβάτι!

 ↫ στο μονοπάτι της καρδιάς↬ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# στο μυστικό μου καταφύγιο #

christine Elger tut art

Εις σε προστρέχω ποίηση..στο μυστικό μου καταφύγιο

όντας πλανόδιος έρωτας στην πόρτα ροβολάει

κι όντας πληγές αιμορραγούν από φριχτό μαχαίρι.

ξέρω να ψάξω και να βρω μες στα στιχάκια σου

διαμάντια και ζαφείρια

δεν τη φοβάμαι τη νεροποντή 

τα λάθη μας ξεπλένει

στο διάβα μας θα ανταμώσουμε μάτια ζεστά

και μύρια μάτια ξένα

κι αν αρνηθούν οι μοίρες να έρθουνε στην πόρτα σου

με τα πανώρια κάλλη...

να μην αλησμονάς το κάθε ανάξιο

μονάχος του ο χρόνος και τα κύματα 

το πνίγουν..το σκοτώνουν..

 

# στο μυστικό μου καταφύγιο # - Σοφίας Θεοδοσιάδη 

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

↫ ''ύφος'' σαράντα καρδιναλίων ↬

Διέδωσαν πως ξώκοιλες..
με το καλέμι της ψυχής σμιλεύοντας τις λέξεις..
καθώς εντρύφησα βαθειά εις το φτηνόν του χαραχτήρα σου αμάρτημα ....
θα περιφέρομαι  στο αντικαθρέφτισμα θλιμμένη :
" Ύφος σαράντα και..καρδιναλίων..το λαϊκότροπον
ύφος σιτεμένου, ενός παρατρεχάμενου
σε ξεφτισμένες πια σελίδες απ' το χρόνο
πλαισιωμένος από ανόητα νυμφίδια ξεπεσμού
με ύφος αυθεντίας..αυταρέσκειας..σνομπισμού
προελαύνεις κορδωτός, καμαρωτός
στις άνοες ..''κενές''.. του διαδικτύου σελίδες
να βρεις.. να ψάξεις και να κόψεις έναν ανθό
γρήγορα καταντάς βλαχομπαρόκ βορείων προαστίων
βρυχάσαι σαν το ποντικό που επιάστηκε στη φάκα
χτυπιέσαι ..θορυβείς εις τα τοιχώματα
γιατί το εκατάλαβες πως είσαι εν μηδαμινόν
ένα μεγάλο στρογγυλόν μηδενικόν..
τα ρόδα ..τα φεγγάρια.. τα πουλιά
περάσαν δίπλα σου..μα δεν σου αγγίξαν τα φτερά
ούτε λεβάντες ανάσανες ποτές εις τα σκυφτά.
κόκκορας ήσουν σε κοτέτσι κομψευάμενων
κι απόμεινες να κακαρίζεις τα πρωινά
έμεινες ν' αλυχτάς μαζί με τα σκυλιά
με το ξημέρωμα της νύχτας!''.
Ήγγικεν γαρ η ώρα ..η στιγμή
να ξεκρεμάσεις απ' τα βλέφαρα
της αλαζονείας σου τα πορτραίτα!

 

.↫ ''ύφος'' σαράντα καρδιναλίων ↬ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

↫ πρωινό οχτώ του Μάη ↬- ( στο γιό μου)

φωτο : Γιάννης Θεοδοσιάδης

 

 

Πρωινό οχτώ του Μάη..
τη μυρουδιά εθυμήθηκα και μειδιώ γλυκά
με παίρνει το άρωμα ενός μωρού..ταξίδι μες στο χρόνο..
αρχές του Μάη ήτανε..γλυκά το ενθυμούμαι
που με κοιτάξανε δειλά..δύο ματάκια μισάνοιχτα
τα μάτια τα μελιά σου..
Και τι σου είναι ώρες - ώρες η ζωή
εμύρισε η κάμαρη σαν τότες πασχαλιά.
Ένα δώρο χρυσόδετο μου εχρώσταγε η ζωή
και μου 'στειλε εσένα να τ' ανοίξω..
Έχει η ζωή τα πάνω και τα κάτω της
έχει Άνοιξες με πασχαλιές και βροχερούς Χειμώνες
μα η Άνοιξη που έκλεισα μες στο κουτάκι με τη μυρουδιά
ενός μωρού που έκλαψε στο στήθος μου
όλη μου τη ζωή θα με ανθίζει..
Αίνιγμα άλυτο θα παραμένει εσαεί
τι είναι αυτό που με ωθεί..το χέρι μου κρατά
μες απ' τα μάτια σου αδιάκοπα
της ζωής μου να κεντάω το υφάδι..

''πρωινό οχτώ του Μάη'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

# κουπί στο νερό #

Στο τέλος έδινε συγχώρεσιν στους ήρωες..
γιατί ήταν και φορές..
που ενόμιζε πως ήτανε αυτή
που προκαλούσε εκείνο το ψεγάδι.
Μα οι ήρωες είναι βγαλμένοι απ' τη ζωή..
κι είν' φορτωμένοι με ψεγάδια.
Απόψε επαρασύρθηκε η μικρή..
εμυθοποίησε τον ήρωά της του παραμυθιού
κι ενόμισε πως ηύρε το κουπί
να την κωπηλατίσει..
μα το εκατάλαβε νωρίς.
Μοναδικό κουπί μες στο νερό
έμαθε μες στη σκούνα της πως είναι αυτή
ένα κουπί αλύγιστο
μες σε παλίρροιες τρανές
σε κύματα αφρισμένα..
Ήτανε αδιόρθωτη η μικρή
έψαχνε το ιδανικόν
πάντα οι ''αψεγάδιαστοι''
εφέρναν τον ερεθισμόν
στο αγνό το πρόσωπό της!

 # κουπί στο νερό # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
 

⫷Σελίδες ημερολογίου μυστικές⫸

Μέσα στο πρόσκαιρον και στο παροδικόν
έβαζε στοίχημα ακριβόν
τον αληθινόν της εαυτόν ν' ανακαλύψει
ένα ταξίδι αυτογνωσίας να γευτεί
μήπως και βρει εκείνο το κλειδί
τις πύλες να διαβεί του Παραδείσου.
Σελίδες ημερολογίου μυστικές
χωρίς ναρκισσισμούς ,αυτοβαυκαλισμούς
με δίχως εμμονές για ένα υπέρμετρον Εγώ
εκράταε πολύτιμα καθημερνά..στο τέλεμα της μέρας.
Πως γίνεται στ' αλήθεια χρόνε απάντα της
η ζωή τριγύρω να μεθά από ανθούς
κι αυτή να ζει σαν φάρος εις την έρημην ακτήν
όταν ο έρωτας βυθίζεται στο πέλαος
παίρνοντας μυστικά απ' την ψυχήν της
και στα κοράλλια των βυθών τα κατοικεί
τις κουρσεμένες νύχτες?
Χωρίς την ηχώ της απελπισίας πια....
με δίψαν για την γνώσιν επλησίαζεν τον ποταμόν
με τρόπον ελαφιού που σκύβει για να πιεί νερό
μη πέσει στο βυθό εκείνο το πολύτιμον το φυλαχτόν
που εφύλαε στο θωρηκτό της στήθος.
Τι θα 'καμε χωρίς ετούτον τον πολύτιμον σταυρόν
άδειο κουφάρι να γυρνά..σε ηττημένους δρόμους?

 ⫷ Σελίδες ημερολογίου μυστικές⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

⫷για τα φεγγάρια που μας έταξαν⫸ - Δοκίμιον

Σε φεγγερά περάσματα θα περιπλανηθούμε..θα αφεθούμε για μίαν μοναδικήν νυχτιάν στα Ολόγιομα ....πανσέληνα...φεγγάρια ονειροπόλα ....Μα ποιός θα βάλει υπογραφήν για τα φεγγάρια της ψυχής μας?.
Γερμένα άλλοτες φωτίζοντας τους φράχτες γιασεμιών..κι άλλοτες στραφταλίζοντας εις τον αφρόν της θάλασσας..γίνονται τα ανομολόγητα της μοίρας μας.. της νοσταλγίας των ερώτων μας..έρχονται οι λυγερές σκιες μας ανταμώνουνε..κρυφομιλούν με τις κρυμμένες μάγισσες..κι ύστερα χάνονται στα σύννεφα....χάνονται στα νερά..

Μοναχικοί διαβάτες της ζωής....ξεχωριστός ...βαθύς και μόνος ο καθείς...μέσα στο πλήθος ...μόνος..μοναχός...θα κοιτάξει και πάλι το φεγγάρι εκεί ψηλά...να ψάξει για άλλη μια φορά...μήπως και συναντήσει το όνειρό του...ίσως τον κάνει να χαμογελάσει..χαρούμενα ή και λυπητερά
κατά πως μπόρεσε να αντέξει έρωτες....αποτυχίες υποσχέσεις.........όνειρα ανεκπλήρωτα και καταστάσεις τραγικές... ΄η και αβάσταχτα χαρούμενες......ελπιδοφόρες και συνταραχτικές..που εσκάσανε στα πόδια του εμπροστά....


Κι έτσι μόνος..μονάχος και μοναχικός....κι ας τον κρατούν από το χέρι...θα σκύψει βαθιά μέσα του...θα τα μετρήσει τα φεγγάρια του...που του έταξαν ...τον γέλασαν ...που αυταπάτες τον γεμίσανε...μα και χαρές εκείνης της ουτοπικής στιγμής...που στα κάστρα ανεβάζει..
Ετσι κι αλλιώς το ξέρεις... το φιλοσοφείς.. τέτοια είναι τα φεγγάρια...έρχονται ολόγιομα για ένα βράδυ....και βήμα -βήμα πίσω....λειψά σιγά -σιγά ...από το άλλο κιόλας βράδυ τα όνειρα μικραίνουν...Η πιο γλυκειά...η πιο μελένια ...η πιο νοσταλγική μελαγχολία ...καθώς η νύχτα προχωράει και το φεγγάρι...ανεβαίνοντας....μας γνέφει...μας φέρνει όλο και πιο κοντά στην ουτοπία μας ...που τόσο αναζητάμε...

 ⫷για τα φεγγάρια που μας έταξαν⫸ - Λυρικόν Δοκίμιον

 Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,