Σε φεγγερά περάσματα θα περιπλανηθούμε..θα αφεθούμε για μίαν μοναδικήν νυχτιάν στα Ολόγιομα ....πανσέληνα...φεγγάρια ονειροπόλα ....Μα ποιός θα βάλει υπογραφήν για τα φεγγάρια της ψυχής μας?.
Γερμένα άλλοτες φωτίζοντας τους φράχτες γιασεμιών..κι άλλοτες στραφταλίζοντας εις τον αφρόν της θάλασσας..γίνονται τα ανομολόγητα της μοίρας μας.. της νοσταλγίας των ερώτων μας..έρχονται οι λυγερές σκιες μας ανταμώνουνε..κρυφομιλούν με τις κρυμμένες μάγισσες..κι ύστερα χάνονται στα σύννεφα....χάνονται στα νερά..
Μοναχικοί διαβάτες της ζωής....ξεχωριστός ...βαθύς και μόνος ο καθείς...μέσα στο πλήθος ...μόνος..μοναχός...θα κοιτάξει και πάλι το φεγγάρι εκεί ψηλά...να ψάξει για άλλη μια φορά...μήπως και συναντήσει το όνειρό του...ίσως τον κάνει να χαμογελάσει..χαρούμενα ή και λυπητερά
κατά πως μπόρεσε να αντέξει έρωτες....αποτυχίες υποσχέσεις.........όνειρα ανεκπλήρωτα και καταστάσεις τραγικές... ΄η και αβάσταχτα χαρούμενες......ελπιδοφόρες και συνταραχτικές..που εσκάσανε στα πόδια του εμπροστά....
Κι έτσι μόνος..μονάχος και μοναχικός....κι ας τον κρατούν από το χέρι...θα σκύψει βαθιά μέσα του...θα τα μετρήσει τα φεγγάρια του...που του έταξαν ...τον γέλασαν ...που αυταπάτες τον γεμίσανε...μα και χαρές εκείνης της ουτοπικής στιγμής...που στα κάστρα ανεβάζει..
Ετσι κι αλλιώς το ξέρεις... το φιλοσοφείς.. τέτοια είναι τα φεγγάρια...έρχονται ολόγιομα για ένα βράδυ....και βήμα -βήμα πίσω....λειψά σιγά -σιγά ...από το άλλο κιόλας βράδυ τα όνειρα μικραίνουν...Η πιο γλυκειά...η πιο μελένια ...η πιο νοσταλγική μελαγχολία ...καθώς η νύχτα προχωράει και το φεγγάρι...ανεβαίνοντας....μας γνέφει...μας φέρνει όλο και πιο κοντά στην ουτοπία μας ...που τόσο αναζητάμε...
⫷για τα φεγγάρια που μας έταξαν⫸ - Λυρικόν Δοκίμιον
Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου