↬ περί μοναδικότητας ο λόγος ↫

Περνάς τη σύντομη ζωή σου και αναλώνεσαι
παρασυρμένος απ' της νιότης το μπαλκόνι σου.
Μα στη μοναδική που σου χαρίστηκε ζωή
σημασία έχει τί είσαι Εσύ κι όχι τι βλέπουνε
σε σένανε οι Άλλοι.
Tης ψυχής σου τα κοράλλια τα αλιεύεις μόνο εσύ...............
τα σεργιανάς μες στης καρδιάς σου τ' ακρογιάλια..
Γι' αυτό σου λέγω μην τους μοιάσεις αν μπορείς..
θα πρέπει να έβρεις το σθένος,την ορμή
τη δύναμη να αντισταθείς στις Ερινύες..
Γιατί η ουσία της ύπαρξής μας,όλη η ομορφιά.......
βρίσκεται σε τούτη τη λεπτή γραμμή
που μας χωρίζει από τους άλλους,
'' μοναδικότητα'' τη λένε..
Πάρε όποιο δρόμο θες..όποια κορφούλα επιθυμείς
μην ξεχαστείς..να μην παρασυρθείς
το ''ρεύμα ''' τους μην το ακολουθήσεις..

η φίλη σας Σοφία...............
💕💕 💕💕💕💕

↬ περί μοναδικότητας ο λόγος ↫ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

↬ η παρτιτούρα της Κυριακής↫

Πολλές φορές σε ζήτησα στα πρωινά τις Κυριακές
εκεί με τη μονάχη μου ψυχή
με βρίσκαν πίσω απ' το παράθυρο
οι συνεχείς σιωπές σου
κι ας εβασίλευεν η θαλπωρή
στην κλίνη τη ζεστή μου.

Με λίγα συννεφάκια εις τον ουρανό
είναι αναμφισβητήτως
εξωραϊσμένα τα πρωινά τις Κυριακές
πόσες σιωπές, πόσες ανάσες με
σταγόνες της βροχής, γεμάτες ασφυξία.

Στην αγορά των αισθημάτων μου
στο νου μου έφταναν φράσεις μελωδικές
εκάθομουν παράμερα..αδιόρατη
κατέγραφα στιχάκια μελωμένα
ψηλά στου λόφου το ''καφέ'' ..
με το καθημερνό μου φόρεμα
κι ας ήταν Κυριακή
δεν ήθελα να 'χω τις παρεμβολές
μιας καθώς πρέπει ντάμας.

 
Μου άρεσε εκείνο το σαράκι που 'χα στην καρδιά
να αποξεχνιέμαι μες στις χαραυγές τις Κυριακές
μακριά απ' τη λοιμική της πολιτείας.
μια ακαθόριστη υπόσχεση έπαιρνε την ψυχή μου αψηλά
εις τους ουράνιους κόσμους.

 ↬η παρτιτούρα της Κυριακής↫ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

↬αναζητώ μια ροδαυγή ↫

 

 

 

Αναζητώ μια ροδαυγή..
σιμά μου να σε φέρει
έχω μια πίκρα στην καρδιά
μια πίκρα απά στα χείλη
πονάω όταν σε σκέφτομαι
σε νίκησε του θάνατου το ''θάμα''
φοβούμαι μα σε καρτερώ
μένουν οι γρίλλιες ανοιχτές
για να βρει χαραμάδα για να μπει
η ευγένεια της ψυχής σου
μα αποκοιμιέμαι ολονυχτίς
κι ούτε που ακούω τον ήχο της ψυχής
πετάς με τον αγέρα....
φυσάει τ' αγέρι της αυγής
και μου μηνάει πως έχασες το δρόμο
μα θα ξανάρθεις μου 'γνεψε ο ποιητής
το παραθυρόφυλλο να μην κλειώ
το δρόμο μη λαθέψεις..

 ↬ αναζητώ μια ροδαυγή ↫ - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

# κοίταξέ με #

Κοίταξέ με..........
στου Φθινοπώρου την αχλή
μονάχα με τη μνήμη σε αγκαλιάζω
πάρε τη λύπη από τα μάτια μου
θέλω να βλέπω φως
φυσάει στον κήπο μου ζωή
μα εσύ τις νύχτες έρχεσαι κρυφά
τις πεταλούδες ψαλιδίζεις...
Κοίταξέ με....
αντάμωσε για ύστερη φορά
τη φευγαλέα μου ματιά
κλέψε την τέχνη του ''ευ ζειν'
αν θες σε Παραδείσους μακρινούς
να έβγεις για σεργιάνι...
μάθε να κλαις και να γελάς...και μην ολιγωρείς....
στο καλντερίμι ανασαίνει ένας Οκτώβρης.

 # κοίταξέ με # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# ύστερες ενθυμήσεις#

 

 

  

 

 

Στις ενθυμήσεις μου τις ύστερες
στάζαν τα κεραμίδια της ψυχής
η μελαγχολία της..........
στα ξεχασμένα δώματα της όστριας
έγραφε νότες από το τραγούδι μας
μίας αγάπης μη λησμονημένης...
κρυμμένη στα πολύτιμα η βέρα σου η χρυσή
διαμαρτύρηση στην απουσία σου
κώδικας μυστικός
για μιαν αγάπη που εξεδίψαε την ψυχή
απ' το βαθύ του χρόνου .


 

 # ύστερες ενθυμήσεις # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
 

# Φθινόπωρινή σονάτα..#

 

 

 

 

 

 

Στα βιαστικά σινιάλα του Καλοκαιριού..
εγύρναε ο χρόνος τις σελίδες του ..
εψύχρανε ο καιρός..
την κάψα εδιαδέχονταν το ψύχος της καρδιάς
κι έριχναν δίχτυ να πιαστούν οι κόρες της ελπίδας.

 # Φθινόπωρινή σονάτα..# - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

 

↬παρέα με τους αητούς↫

 

Θαρρώ..στη σκοτεινή που έζησα εποχή
ετόλμησε η αθώα μου ψυχή
στα ύψη να φωλιάσει
και έζησε παρέα με τους αητούς
τα αυτιά μου ηθέλησαν να μην ακούν
του κόσμου τη βοή να μη γροικώ
να αντιλαλούν οι στοχασμοί μου αψηλά
ν' ανέβω την κορφή Σου
μέσα στο νου μου να γεννιέται ένα φως
να 'ναι ένα φως αληθινό, να πρωτολάμπει.
να ατενίζω δρόμους με ορίζοντες
εκεί που η νιότη ανέσεις δεν λογάριαζε
στα κακοτράχαλα τα ύψη.

Τώρα λιγόστεψαν οι κορυφές
ελιγοστέψαν οι λειμώνες
μονάχα αυτά απόμειναν
χαρές και λύπες και καημοί
στις έρημες τις νύχτες
αιμορραγούσα άλλοτες
και άλλοτες πετώντας στα ουράνια
ένα σχοινί γυρεύω να πιαστώ
να σκαρφαλώσω στις κορφές
στα δύσβατά Σου ύψη.
καλότυχος όποιος μπορεί
την έκστασιν ν' αγγίξει.

↬παρέα με τους αητούς↫ - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,