''στο αποτύπωμα του χρόνου''.......................

εσύ κι εγώ - μάνα και θυγατέρα - Αύγουστος 2016

Η μητέρα μου, η γαζία, το καναρίνι, έχουν σμίξει αχώριστα, αθάνατα μέσα στο μυαλό μου· δεν μπορώ πια να μυρίσω γαζία, ν’ ακούσω καναρίνι, χωρίς ν’ ανέβει από το μνήμα της –από το σπλάχνο μου- η μητέρα μου και να σμίξει με τη μυρωδιά τούτη και με το κελάδημα του καναρινιού.

Ποτέ δεν είχα δει τη μητέρα μου να γελάει· χαμογελούσε μόνο, και τα βαθουλά μαύρα μάτια της κοίταζαν τους ανθρώπους γεμάτα υπομονή και καλοσύνη. Πηγαινόρχουνταν σαν πνέμα αγαθό μέσα στο σπίτι, κι όλα τα πρόφταινε ανέκοπα κι αθόρυβα, σαν να’ χαν τα χέρια της μιαν καλοπροαίρετη μαγική δύναμη, που κυβερνούσε με καλοσύνη την καθημερινήν ανάγκη. Μπορεί και να’ ναι η νεράιδα, συλλογιζόμουν κοιτάζοντάς την σιωπηλά, η νεράιδα που λεν τα παραμύθια, και κινούσε στο παιδικό μυαλό μου η φαντασία να δουλεύει: μια νύχτα ο πατέρας μου, περνώντας από τον ποταμό, την είδε να χορεύει στο φεγγάρι, χίμηξε, της άρπαξε το κεφαλομάντιλο, κι από τότε την έφερε σπίτι και την έκαμε γυναίκα του. Κι ολημέρα τώρα πάει κι έρχεται η μάνα μέσα στο σπίτι και ψάχνει να βρεί το κεφαλομάντιλο, να το ρίξει στα μαλλιά της, να γίνει πάλι νεράιδα και να φύγει. Την κοίταζα να πηγαινοέρχεται, ν’ ανοίγει τα ντουλάπια και τις κασέλες, να ξεσκεπάζει τα πιθάρια, να σκύβει κάτω απ’ το κρεβάτι, κι έτρεμα μην τύχει και βρεί το μαγικό κεφαλομάντιλό της και γίνει άφαντη.......

Νίκος Καζαντζάκης.

✿

«Αναφορά στον Γκρέκο»

.......................................................................................................................................................

Πάλι και σήμερα μες στα δικά μας τα σοκάκια η μνήμη τριγυρνά..
σε κείνα τα ασβεστωμένα σου..τα κάτασπρα..της ψυχής σου τα σοκάκια..
Κι εκείνο που φοβόμουν και το ήξερα..
( αλίμονο..ποίος θνητός απέφυγε το θάνατο τάχα ποτές)...
έγινε..ήτανε εκείνο εκεί το πρωινό..που ένα μονάχα τηλεφώνημα από μακριά..
επέρασε σαν είδηση η μέρα του θανάτου σου..
Μια είδηση που όσο ζω θα την ακούω να με κυνηγά ..και να με συντροφεύει..
γιατί παντού το ξέρουνε..παντού το τραγουδούνε..
πως μάνα είναι μόνο μια..κι άλλη καμμιά στον κόσμο..
Κι έτσι περνούνε σιωπηλά και αθόρυβα οι μέρες και οι μήνες..
Περάσανε ..σε μνημονεύουνε καθώς απούσα είσαι κιόλας δύο μήνες..
Πόσο μακρύ ..μεγάλο που μου φαίνεται ετούτο το διάστημα..
ο χρόνος δε μετριέται..
Πέρυσι ακόμα σε κρατούσα αγκαλιά..και χαμογέλασες ..
σαν σε αγκάλιασα για μια φωτογραφία τελευταία....

η κόρη σου - Σοφία Θεοδοσιάδη....
.......................................................................................................................................................