#Νοιάζομαι#

 Μόνη εκεί στην όχθια του κόσμου
με το στίγμα του Κάιν ερχόμαστε
Όταν μάθεις να διακρίνεις το μάταιο
θα ξέρεις το ορθόν της επιλογής.
Δεν γράφω με ποίηση
μονάχα μια κραυγή έχω
δεν εξομολογούμαι
διχάζομαι...
πόσα κομμάτια έχει η μοναξιά
άπειρα θα σου πω
να διαβαίνω ανέφελα ,αναίμακτα στο τίποτα.
Ξέρεις να μου πεις τι σημαίνει νοιάζομαι;

#Νοιάζομαι# - σε ποίηση Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

# σε χρόνο Υπερθετικό#

 

 

 

Δες πως ξεφτίζουν οι ώρες
αλλάζουν οι αριθμοί, μαζί τους κι εμείς
κυλούν πάνω μας , μέσα μας ,χύνονται γύρω μας
ξεπηδούν ελπίδες , προσδοκίες, άλλοτε γόνιμες
άλλοτε άδειες ... τι σημασία έχει;
κουβαλάμε εμπειρίες
κι αρνούμαστε μια και μόνη Αλήθεια
κυνηγάμε τις χίμαιρες
και χάνουμε τη στιγμή
ελπίζουμε στο άγνωστο
και ποδοπατάμε το παρόν,αγνοώντας το...
Οποίος Πολιτισμός !!!

# σε χρόνο Υπερθετικό # _ σε ποίηση Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

# πεταλούδες ψυχές#

 

Αυτές γελούν ευτυχισμένες κι αποκαλύπτονται.
Τις γεύεσαι σαν φρούτο εξωτικό
Έρχονται, θαρρείς ,απ το πουθενά
διστακτικά στην αρχή σε ποτίζουν αυτοπεποίθηση.
εκεί γεννιέται ο έρωτας που σε κατακλύζει
δημιουργούν εικόνες, μουσικές
καθώς ξεπηδούν απ τις σελίδες πλημμυρισμένες
από συγκίνηση αισθησιακά να σε μαγέψουν.
πεταλούδες - ψυχές !

# πεταλούδες ψυχές# - σε ποίηση Σοφίας Θεοδοσιάδη 

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

# τα βράδια μου μυρίζουνε ''λεβαντες''#

 

Απόψε πάλι μες στην κάμαρα..που με μανία τη χτυπά ο αέρας και σφυρίζει..διάχυτο θα αφήσω να σκορπίσει το άρωμα..από λεβάντες του έρωτα..να την ποτίσει την κάμαρα με το χαμηλωμένο φως...το φως που χαμηλά..δισταχτικά απλώνουνε.. μοιράζουνε..πάντα εκείνα τα κεριά..που σε ανύποπτο το χρόνο μου αγοράζω τα ρεσώ.. στιγμές να μου προσφέρουνε χαλάρωσης.. τούτα τα απογεύματα τα
Ανοιξιάτικα που εμεγάλωσεν ημέρα και διόλου γρήγορα νυχτώνει...

Θέλουν και διψούν να παραμένουνε ζεστές..οι όμορφες καρδιές..φορούν κατάσαρκα χρώματα πια ''ζεστά'' τ' αγιάζι τ'Ανοιξιάτικο να διώξουν..δεν κρύβονται πίσω από ανούσιους εγωισμούς..δεν τρέμουνε τους τοίχους τους εντός τους να ''ποτίσουν''.. αφήνουνε το άρωμα..το ''έλαιο'' εκείνο το ξεχωριστό..τους τοίχους της ψυχής να ζωγραφίσει..

Μοιάζουν ''λεκέδες''ανεξίτηλοι..μα είναι ''λεκέδες'' αρωματικοί..λεκέδες που φέρνουν πότε-πότε φθορά καταστροφή.. εκεί όπου σταλάζουν.. μα αν δεν πονέσεις τότε και δεν έχεις...έτσι μαθαίνεις σαν ένας μικρός μαθητής.. τους ''λεκέδες'' από τα αρώματα να μπορείς με προσοχή να ξεχωρίζεις... Δεν ξέρω τι άρωμα μου λένε οι φίλοι και οι γνωστοί πως έχει ο έρωτας..του δίνουν χρώμα και άρωμα ο καθείς με τα μάτια τα δικά του..Μα στην ερώτηση αυτή του ''διαγωνίσματος'' ..εγώ την έχω την απάντηση εδώ και χρόνια πια πολλά..εδώ και κάμποσο καιρό...

Ναι για μένα έχει λεβάντας άρωμα ..είναι αυτό το άρωμα..το χρώμα αυτό που μου ταιριάζει..το επιλέγω χρόνια τώρα το φορώ..και μ' όλα τα άλλα τα χρυσά..τα διαφημιζόμενα..τα αρώματα της αγοράς..εγώ δεν το αλλάζω...Είναι μοναδική ετούτη η μυρωδιά..την νιώθω..την αισθάνομαι..όταν με κυριεύει...Λένε πως η λεβάντα είναι θεραπευτική..πως ξέρει να γιατρεύει..Μα εγώ το ξέρω από όλους πιο καλά..πως ναι..γιατρεύει αυτό το άρωμα..σαν θα φωλιάσει επάνω στα φύλλα της καρδιάς..και τα ποτίσει με δροσοσταλιές..του έρωτα σταγόνες...

Τούτα τα απόβραδα..τα βράδια που μοιάζουν κρύα και μοναχικά..ποτίζουνε οι τοίχοι γύρω μου..ρουφούν τα χρώματα..τα αρώματα..οι φλόγες που ανάβουνε τα αρωματικά κεριά μου..οι φλόγες τρεμοσβήνουνε ..μου ανάβουνε τις σπίθες της ψυχής μου..Γυρνώ..κοιτώ..μες στο ημίφως των κεριών..εκεί στο κασελάκι το παλιό..τα σακουλάκια τα αρωματικά του έρωτα..όμορφα..ταχτοποιημένα από παλιά..με το βελούδινο το κορδελάκι..μα κι άλλα φρέσκα που μυρίζουνε πιο δυνατά..την κάμαρα με αρώματα γεμίζουν...

#τα βράδια μου μυρίζουνε λεβάντες #
Δοκίμιον Λυρικόν - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
aromasofias.blogspot.com
...............................................................................

# μνήμη..#

 

 

 

Πως μπορώ να ορίσω τη μνήμη?
Η μνήμη είναι απλώς στοχαστική.
Δεν μπορεί να είναι αντικειμενική
καθώς αποτελεί μια μορφή συνείδησης
μια μορφή ταυτότητας.
είτε μας αρέσει είτε όχι
είμαστε υπεύθυνοι συλλογικά
για ό,τι μας ενώνει.

Δοκίμιον Λυρικόν # μνήμη..# - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

 # τα ευχαριστώ τα καρδιακά..

φαντάζουνε φτωχά

μπρος στις ζεστές ..εγκάρδιες ευχές σας...

σας αγαπάω με μια αγάπη ειλικρινή #

η φίλη σας Σοφία ..... 

..................................................................................................

 

# γενέθλιος των αναστοχασμών# - 26/4/2025

Ως όριζεν η ειμαρμένη μου

βήμα το βήμα απόχτησα

ένα αξιοπρεπές βιογραφικό

διαβατήρια ζωής..σπουδών περγαμηνές.. 

εις τα ημεροδρόμια της ζωής

σφραγίζοντας εργατοώρες ακριβές

στις αίθουσες αναμεσίς 

σε διψασμένα αθώα μάτια παιδικά

ελίσσονταν οι σκέψεις μου

εν εγρηγόρσει βλέμματα αναζήτησης..

σε μία συμφωνία σιωπηλή

της γνώσης με κινούσαν.

Έτσι περάσανε τα χρόνια μου

με το 'να δείλι να διαδέχεται το άλλο.

Οδεύοντας στη δύση μου

εκείνο πιότερο που μ' εκράταε

ανάπνεα ζωντανή..

ήσαν εκείνες οι τρελλές οι πεταλούδες των ματιών

π' ερούφηξαν τη γύρι των ανθέων..

ήτανε εκειές οι μακρινές σκιές 

φάροι προσώπων λατρεμένων

που αναβόσβηναν απάνω  μου..

αντανακλάσεις ροδόχροες..

φωτίζανε το παρελθόν..το μέλλον..το παρόν μου.

# γενέθλιος των αναστοχασμών # 

σε ποίηση Σοφίας Θεοδοσιάδη

26/4/2025  Οδεύοντας..............

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

#μωβ αγριοβιολέτες#

 

art : Katerina Nasiakou

 

 

Όλα τα άνθη τ' αγαπώ
μεθώ στο άρωμά τους
υπάρχει μέσα στους αγρούς
στους κήπους μας υπάρχει
έχει ευώδη μυρωδιά
είν' οι αγριοβιολέτες .
Η γη είναι γεμάτη ουρανό
όλα τα λούλουδα τα ταπεινά
είναι πλημμυρισμένα από Θεό.
Μονάχα άσε με να αφεθώ στα μάτια σου
εκεί π' ανθούν αγριοβιολέτες!
Αν άκουες του πόνου το ξεχείλισμα
τα δάκρυά μου αν έβλεπες
θα μ' είχες αγαπήσει !


#μωβ αγριοβιολέτες# - σε ποίηση Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

 

 

#η απέραντη θάλασσα της αγάπης#

 

 

 

Κι η θάλασσα ακούει χωρίς να κρίνει
αγκαλιάζει κάθε μυστικό μας
επειδή οι θάλασσες ,οι ποταμοί
το φεγγάρι τα αστέρια
μας μιλούνε σιωπηρά
ότι με τον καιρό θα φτάσουμε
στον απέραντο ωκεανό
που λέγεται αγάπη!

#η απέραντη θάλασσα της αγάπης#

σε ποίηση Σοφίας Θεοδοσιάδη

΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄

 

# αναμνήσεις#

Το κάθε τι που πέρασε, για πάντα μ' έχει σκλάβα
κι όσο προσπαθεί το σήμερα το Χτες να τ' αφανίσει
τόσο σ'κείνο θα γυρνώ και δε θα πάψω
για να ζω μέσα στις αναμνήσεις.
Από τότε που η καρδιά μου σ' έχασε παντοτινά
εκείνο το τραγούδι μας που τραγουδάγαμε μαζί
δεν πίστευα ποτέ μονάχη μου να το τραγουδήσω πάλι
κι όμως γίνονται θάμματα
καθώς εγύρναγα τ΄ απόβραδο στη γειτονιά
κάποιο ραδιόφωνο στην ίδια τη γωνιά
μ' έκανε για ύστερη φορά να ψιλοτραγουδήσω
και μόλις νύχτωσε θαρρώ
έφερνε στη δόλια μου ψυχή,χιλιάδες αναμνήσεις
Ό,τι κι αν ζήσαμε μαζί καδένα
στο λαιμό μου τη φορώ
αμετανόητα ρομαντική, μαζί σου ακόμα προχωράω!

# αναμνήσεις # - σε ποίηση Σοφίας Θεοδοσιάδη 

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

# Θρακιώτισσα η μάνα μου!#

Θρακιώτισσα η μάνα που με γέννησε
με βύζαξε την προσφυγιά της των Σαράντα εκκλησιών
αντάρτισσα των ιδεών..χωρίς περγαμηνές και γράμμα τα
χωρίς πτυχία κρεμασμένα στα ντουβάρια


Κόρη του κάμπου τη βαφτίσανε
με τα τζιτζίκια και του κάμπου στα αυτιά
με τα φθαρμένα τα σαντάλια απ' τον κάματο
τα καταπράσινα αλώνιζε λιβάδια.


Μα η ψυχή αλάνι αδούλωτο
μες στα λαγκάδια εσκόρπαε με τους συντρόφους της
ιδέες του ΕΑΜ- ΕΛΛΑς
κι ας γίνονταν τα λόγια της τα δίκαια
τσίτια κουρέλια στα γραφεία ιθυνόντων .


Και πριν το δρόμο πάρει για αιώνιο γυρισμό
μετάξινα τα λόγια της ηχούν
'' σώπα μικρή μου όπου να ναι θα χτυπήσουν οι καμπάνες.

# Θρακιώτισσα η μάνα μου!#

σε ποίηση Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

 

#ιστορίες άλλων που γίναν δικές μας#

Η μουσική είναι ταξίδι μακρινό
κάποτε τα τραγούδια μας
ταξίδευαν μαζί με τους ανθρώπους..
τώρα σιωπούν κι αυτά
στις δύσκολες που ζούμε εποχές
μα εγώ το κάθε ένα πρωινό
τα βάσανα της μικρής μας της ζωής
επί Γης τα τραγουδάω
και τι να πρωτοθυμηθώ?
Για τους καημούς των μεροκαματιάρηδων
για να περάσει το λεωφορείο της γραμμής
για τάχατες τους μικροπωλητές
που διαλαλούνε την πραμάτεια τους
να βγάλουν επειγόντως μερτικό
τη φαμελιά τους για να θρέψουν?
Έχει πάντα χάραμα στον κόσμο μου
και δεν υπάρχουν καταιγίδες
γιατί απ' τα μικράτα μου έμαθα
φουρτούνες ν' αψηφάω..
Αμετανότητα ρομαντική
εβάλθηκα τον κόσμο να αλλάξω στα σημεία.

#ιστορίες άλλων που γίναν δικές μας#

Δοκίμιον Λυρικόν
σμιλεύτηκε από τη Σοφία Θεοδοσιάδη

΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄

# Θυμάσαι; #

 

Θυμάσαι; 

Κρατώ στα δάχτυλα πολύ προσεχτικά 

εκείνο το τριαντάφυλλο του κήπου

και το μυρίζω γιατί έχει της ψυχής σου το άρωμα

αφού δε θέλεις να φανείς

 οι λέξεις μου θα σε καρτερούν

τρυφερά να σε αγκαλιάσουν.

 θυμάσαι πως άπλωνες τα χέρια σου και με κρατούσες;

 

σμιλεύτηκε από τη Σοφία Θεοδοσιάδη 12.15 μ.μ

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# αναπολώντας #

Πίνακας: Θάλεια Φλωρά - Καραβία

Ήχοι σε χρόνο παρελθοντικό
σκίζουν της νύχτας τ' όνειρο.
Άγριο κρασί το αύριο
θα πιεστώ για να θυμάμαι
διαίρεσα τις προσδοκίες μου
έχασα την πανσέληνο
μα εσύ επέρασες
στην ενδοχώρα των ονείρων μου
κι ακόμα σε θυμάμαι
πρόλαβα όμως
να εγκαταστήσω την ανάσα σου
στο βάθος της καρδιάς μου
πετάει πάντα ψηλότερα
όποιος το δρόμο χάνει.
Εφτάσαμε στ' ανείπωτα
τώρα στο νου μου τριγυρίζουνε
μονάχα λέξεις τρυφερές.

 # αναπολώντας # - σμιλεύτηκε από τη Σοφία Θεοδοσιάδη.

 ,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# ένα ψυχογράφημα #

Τον κόσμο γνώρισα λεπτομερώς
στο σύντομό μου πέρασμα
στο διάβα της ζωής μου.
Θαρρώ πως δικαιούμαι
να συντάξω ένα ψυχογράφημα
κι ας μην φέρω τίτλους ψυχιατρικής
περγαμηνές μεγάλες..
Ένας πολίτης είμαι εγώ καθημερνός
εγώ που τη ζωή εγεύθηκα
στο διάβα μου απάνω εις τη Γης.
Τον κόσμο, τους ανθρώπους γνώρισα
καλά εις τα σημεία
πότε απογοητεύθηκα κι άλλοτε ενθουσιάστηκα
απ΄ τους απλούς ανθρώπους
φιλοσοφώντας βηματίζω
σημείον καμπής στο διάβα μου
κρατώ καλά σαν φυλαχτό την αισιοδοξία μου
πως μπόρεσα τον κόσμο να αλλάξω στα σημεία.

 # ένα ψυχογράφημα #

Δοκίμιον Λυρικόν - Σοφίας Θεοδοσιάδη 

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

# όταν η μέσα μου λιακάδα #

 

 

Γλυκοχαράζει
μέσα μου μια λιακάδα εντρυφεί
σεμνοί σταθμοί οι στάσεις μου
στις μελιχρές λιακάδες του Φλεβάρη.
Σαν μουσαφίρης βιαστικός
η ελπίδα μας ..στου χρόνου τις αιώρες...
πότε ψηλά να τραμπαλίζεται το όνειρο
κι άλλες λυγίζοντας..
στις ξεχασμένες ράγιες
των σταθμών μας να μας βγάζει.
βουτώ μαβί μελάνι στον κονδυλοφόρο μου
μη και της λησμοσύνης χαριστώ
καθώς για νιο Φλεβάρη θε να στήσω το καρτέρι
φιλοδοξίες που δεν πιάστηκαν
φιλίες που προδόθηκαν..
φιλίες που είναι εκεί ομπρέλα λες..
όταν στους ώμους ψιχαλίζει..
αγάπες που δεν καταχτήθηκαν..
και μείνανε μετέωρες στο άγονο
στο χέρσο το χωράφι της ψυχής μας
μα εγώ αμετανόητα ρομαντική
πάντα το κυνήγι του έρωτα εντός μου ανθεί!

# όταν η μέσα μου λιακάδα # - σε ποίηση Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,