Χρόνια πολλά γεμάτα φως Ηλιανή μου !!!

Aν και ο ονειρικός κόσμος που ονειρεύτηκα να δώσω σε σας τα παιδιά μου χρεοκόπησε ..δε θα πάψω να σας μεταφέρω την προτροπή..να στρέφεται το βλέμμα προς τον ουρανό..

<< μπορεί να στοχεύεις το φεγγάρι και να μην το φτάνεις..όμως προσπαθώντας κι αν ακόμα αποτύχεις να φτάσεις εκεί στο στόχο σου,σίγουρα θα παλανιέσαι μέσα στα αστέρια >> 

λέει ο Πλάτωνας..και είναι αυτή η ευχή μου από καρδιάς για σένα κοριτσάκι μου..για σένα Ηλιανή μου...σήμερα που γιορτάζεις το φωτεινό σου όνομα που κουβαλάς...του φωτεινού σου πάππου!!!

Χρόνια καλά ψυχή μου !!!
Χρόνια πολλά γεμάτα φως Ηλιανή μου !!!
η μάνα σου..... 
..............................................................................................................

έμαθα ωκεανούς να ζωγραφίζω - της Σοφίας Θεοδοσιάδη

Κάποτε που ήμουνα πιο νια κι ορμητική..φουρτουνιασμένης θάλασσας όμοιας εικόνα..εμάζευα σταγόνες κι ονειρεύομουν ωκεανός να γένω...Τώρα που όμορφα και σιγανά να περπατώ μου μάθανε τα χρόνια..μες στη σταγόνα μου εκείνη τη μικρή.. ωκεανούς μου ζωγραφίζω....Γεμίζω την ψυχή δροσιά ..να 'χω τα πρωινά  να νίβομαι..τα βράδια στις ακτές τους να αράζω.. Μη με κοιτάς και σκιάζεσαι εσύ..θαρρείς.. νομίζεις πως εγέρασα κι άλλαξα την ψυχή μου ? 

Όχι..τη σκέψη μου εσμίλεψα..θάλασσες ονειρεύομαι μικρές..που μέσα μου πολλαπλασιάζονται.. φαντάζουνε μεγάλες..σήκωσε ο αγέρας τα πανιά και η σκούνα μου ξελύθη απ' το λιμάνι..Δεν τις φοβάται τις ''φουρτούνες'' πια του έρωτα του ακάλεστου..καθώς απρόσμενος κάθε φορά.. σταθμεύει μπρος στα σκαλοπάτια μου.. κομμάτια απ' την ψυχή μου ζητιανεύoντας....

Οι αληθινοί οι έρωτες..είναι νεογέννητα μωρά..δε σέρνουν σκελετούς απ' τα συρτάρια..ζητούν να γράψουν δυνατές..μονάχα αποκλειστικές γι αυτούς..καινούριων πάπυρων σελίδες..Μες στο σκληρό μου δίσκο της ποιητικής μου μνήμης καθώς προχωρώ.. να καταγράψω αφουγκράζομαι..καινούριες και αιθέριες μελωδίες.. Άλλα ζητάει η ψυχή μου..άλλα πεθύμησε..μιας συντροφιάς να 'χει χέρια ζεστά.. όταν τα δειλινά θα μ' αγκαλιάζουν..σαν τα πουλιά που λιάζονται πα στα βρεγμένα τα συρματοπλέγματα..μετά την καταιγίδα........

Κείμενο- Σοφία Θεοδοσιάδη
...............................................................................................................

Η πόλις...Κωνσταντίνος Καβάφης.

Είπες· «Θα πάγω σ’ άλλη γη, θα πάγω σ’ άλλη θάλασσα.
Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή.
Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή·
κ’ είν’ η καρδιά μου — σαν νεκρός — θαμένη.
Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμόν αυτόν θα μένει.
Όπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω
ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ,
που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα.»


Καινούριους τόπους δεν θα βρεις, δεν θά βρεις άλλες θάλασσες.
Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς
τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς·
και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ’ ασπρίζεις.
Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού — μη ελπίζεις—
δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.
Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ
στην κώχη τούτη την μικρή, σ’ όλην την γη την χάλασες.

Κωνσταντίνος Καβάφης.
.............................................................................................................

# ανεπίδοτη επιστολή 1# - ( στο Γιώργη)

 

Χάραξα στην ψυχή μου το όνομά σου . 

ναι..πόνεσε..μα ανεξίτηλα θα μείνουν όλα τα γράμματα..έγραψα στην καρδιά μου την μορφή σου με ένα αγκάθι..μάτωσε ναι..μα την γλύκα της την φυλάκισε για πάντα...
Ναυάγησα στις Κυκλάδες του ονείρου μας με οδύνη..μα στις ακρογιαλιές τους μια ζωή θα λιάζομαι..αλάνι αχτένιστο του έρωτα..και του καθώς πρέπει τους δραπέτης..
Μου έφερες έναν ήλιο ανοιξιάτικο στη ζωή μου...
Ήμουνα νια.. μονάχη διάβαινα αγοράκι μου..μονάχη μες στους πολλούς ..και ήρθες με ένα μπουκέτο λέξεις γροθιά στο στομάχι μου..ευωδιαστό μου γιασεμί και μου είπες ψηλά το κεφάλι γελώντας..
Είναι αυτό το παράπονο το κρυφό..γιατί σου χρώσταγε η ζωή... και σου το πήρε πίσω.
Μα θα έρθω ομορφιά μου..θα έρθω...ψιθυριστά η ψυχή μου..θα τραγουδήσει τους μπάλους του ονείρου μας.. που εμείνηκε μισό..
ραγισμένος ήλιος οι ψυχές στο αγκάλιασμα..μα να είσαι σίγουρος ότι οι καρδιές που αγαπήθηκαν θα παραμένουνε ατόφιες εις του χρόνου τις αιώρες..
Σ' αγαπώ γιασεμένιε μου ..ακόμα σε αγαπάω......με όλα τα μόρια του κορμιού μου....

αποστολέας :  Σοφία Θεοδοσιάδη

 # ανεπίδοτη επιστολή 1#   - ( στο Γιώργη) 
..............................................................................................................

''ομπρέλα'' της ελπίδας μου - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

 
Μια νότα ελπίδας έρχονταν από τη θάλασσα..κάθησε εκεί και αφουγκράζονταν τις στάλες στο ψιλόβροχο..καθόλου δεν την ένοιαζε που βρέχονταν..είχε φωλιάσει απ' το πρωί  επάνω απ' το κεφάλι της η ''ομπρέλα'' μιας ελπίδας.. Άπλωσε τα βρεγμένα χέρια της..μια νότα μοναχά να ''εγκλωβίσει''.. προσπάθησε να την ταιριάξει στο πεντάγραμμο..εκείνο το ασπρόμαυρο της χιλιοταλαιπωρημένης της ψυχής της..

Είχαν κοπάσει οι διαβάτες από το πρωί..φοβήθηκαν τη μπόρα του Καλοκαιριού..λες και δεν ήτανε από τα χρόνια τα παλιά..στις μπόρες πια συνηθισμένοι..Ποτέ τους οι ανθρώποι δεν αγάπαγαν εσκέφτηκε τις ξαφνικές τις καταιγίδες.. που ανύποπτα ξεσπάγανε καταμεσίς στα Καλοκαίρια..Ποιός τάχα μπόρεσε να φτάσει ως το μπόι του Θεού..τις καταιγίδες να κωπάσει..?

Κανείς θαρρώ δεν ήτανε Πολύφημος o Κύκλωπας..το βράχο τον ασήκωτο στους ώμους να σηκώσει..Στα παραμύθια μοναχά και στης ποίησης του Όμηρου τα μέρη..εκεί μες στις σελίδες τους γινόταν τα ακατόρθωτα συχνά κατορθωτά..

Μα εμένα που μου αρέσουνε αυτά τα παραμύθια..μ' αρέσει μες στα χέρια να συλλέγω ..να κρατώ..τις νότες των Σειρήνων τους..που φτάνουνε μελωδικές.. παραπλανητικές θαρρείς στα πονεμένα αυτιά μου..κι εκεί στα μαγικά νησιά τους ναυαγός τους να βρεθώ..να ξαποστάσω επιθυμώ.. κύκλο θαρρείς και στήνουνε οι νότες πάλι γύρω μου..ομπρέλα της ελπίδας μου της άσβηστης.........
κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη
.............................................................................................................

ταξιδεύοντας στα ''κύματα'' - της Σοφίας Θεοδοσιάδη

Κοιτάζοντας της θάλασας τα κύματα..μέσα μου σκύβω και κοιτώ.. τα κύματα εκείνα της ψυχής μου..Φυσάει μέσα μου ακατάπαυστα.. ο άνεμος δε λέει να κωπάσει..Συχνά οι φίλοι μου τριγύρω μου χοροπηδούν..γεμίζουν ψέμμα τον αέρα τους..όχι δε λέω ψέμματα στον εαυτό μου εγώ.. κάποτε πίστευα πως ήμουνα των ανοιχτών των θαλασσών..μα ήρθαν χρόνοι δίσεχτοι..η περισυλλογή μου με οδήγησε σε ακτές που ήταν άγνωρες για με..ακτές ερημικές..

Όταν η ψυχή μου μέσα κλαίει γοερά..έρχονται ως τα μάτια μου τα κύματα της θάλασσας..ένα μ' αυτά τα δάκρυα μου να γίνουν..για να τα ταξιδέψουνε και να χαθούν..να πάψουνε τα βλέφαρα να  υγραίνουν. Ακούω στο βάθος μέσα εκεί..το φλοίσβο ένα τραγούδι να μου στέλνει..καινούρια ρεύματα θαρρείς..να καθαρίσουν τα παράλια νερά...εκεί για να σταθώ για να λιαστώ...να ονειρευτώ απ' την αρχή ξανά..ίσως με παρασύρουνε οι σειρήνες της ψυχής μου  σε αυτό τον παφλασμό..ίσως μπορέσουν την πικρία μου για τα ακατόρθωτα που ονειρεύτηκα..να ταξιδέψουνε στα πέλαγα..μαζί τους να σωθώ...

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη
..............................................................................................................

''δε ζούνε σε κλουβιά οι ψυχές'' - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Ζούσες στην αυταπάτη σου..ζόρι τρανό σου εφαινότανε...το πέπλο της καρδιάς σου να τραβήξεις ..και έτσι ξέσκεπος να βγείς..στον ήλιο που πλημμύρισε τούτο ξανά  το Καλοκαίρι..να βγεις..να περπατήσεις.. Μόν' επερπάταγες εκεί σε μονοπάτια δύσβατα..
κουκουλωμένος πάντοτε..άνθρωπος της σκιας λογίζοσουν..οι διαπεραστικές ακτίνες και οι φωτεινές..
εσένα σε φοβίζαν..

 Ανέβαλες ..ανέβαλες το σήμερα..το αύριο είχες αγκαλιά.. παρέα του εκοιμόσουν..Και έφυγε το αύριο..επέταξε ένα πρωί..λες κι ήταν διαβατάρικο πουλί..Έμεινες τώρα να κρατάς και να μετράς..τα τόσα σ' αγαπώ..που λαχταρούσες και δεν τόλμησες για να τα ψιθυρίσεις..ξεκρέμαστα κι αυτά...
 
Αμπαρωμένος στο αρρωστημένο σου εγώ..πλάνη της φαντασίας σου..στα χέρια σου πως κράταγες..εκείνα τα ''μικρά''..την αδελφή σου την ψυχή..δεν ελογάριασες στιγμή..πως οι ψυχές..πουλιά είναι  πετούμενα δε ζούνε σε κλουβιά..''διχτάτορας'' αν νόμισες ψυχών εσύ πως είσαι..ιχνηλατώντας τα αποτυπώματα της ίδιας σου ψυχής. .δε θα τ' αναγνωρίσεις..σε μια αιώρηση ανυπαρξίας κατοικούν.

 << δε ζούνε σε κλουβιά οι ψυχές >> 
           Σοφία Θεοδοσιάδη
..............................................................................................................

''στις οριογραμμές μου των παθών'' - της Σοφίας Θεοδοσιάδη

Στις οριογραμμές  μου  των λαθών περπάτησα ξυπόλητη..και στων παθών μου γέμισα από ρόδα και αγκάθια..έμαθα ανάγνωση από τα λόγια τα σοφά..του τρανού ..του εκλεκτού μας συγγραφέα..πως τα ταξίδια και τα ονείρατα ήσαντε οι μεγάλοι του ευεργέτες..μα εγώ η μικρή και ταπεινή κι αδύναμη στον κόσμο κόρη του Βορρά.. απάντηση  του κρένω και ομολογία  αυθεντική και ειλικρινή..πως πιότερο κι απ' τα ταξίδια στα ''λαγούμια'' της δικής μου της ψυχής..τα πάθη και τα λάθη μου αγάπησα..του νου και του κορμιού μου....

Τα πάθη μου που με κινδύνεψαν..στα απόκρημνα τα βράχια των γκρεμών μου με οδηγήσαν..μα ω! τι παράξενο..ρόδα και γιασεμιά μες στις χαράδρες της ψυχής μου εφυτέψαν..Εστίες φωτιάς που μέσα μου..ακόμα σιγοκαίνε..εγκλωβισμένη μες στις φλόγες με κρατούν..στάχτες οι λέξεις που αγκαλιάζουνε τη ''χόβολη''..το ξαφνικό λαμπάδιασμα μιας σπίθας τους απρόσμενης ..να λαμπαδιάσει το ''φυτίλι'' του έρωτα.. στις φλόγες το κορμί να παραδώσει..Ονόματα μου δώσαν θηλυκού..με λέγανε Εύα..μου φορτώσανε της αμαρτίας το μήλο..μα εδώ σε τούτη την πεζή μας τη ζωή..με φώναζαν Σοφία............

Σοφία Θεοδοσιάδη
.............................................................................................................

''άφησε το κοχύλι στην ακτή'' - (Δοκίμιον Λυρικόν.)

 

Περπάταγε μονάχη της εκεί.. στην άκρια του γιαλού..δε ήθελε τα πρωινά..κανείς να ακούει τη σιωπή της..τους χτύπους της καρδιάς μονάχη της να αφουγκράζεται ..αργά - αργά και βασανιστικά μέτρημα νοερό..για τις πληγές..τα σημάδια που σφραγίδες γίνηκαν.. που δεν εγιάνανε..που ακόμα αιμορραγούσαν....

Το βλέμμα της χαμένο στον ορίζοντα..στα πόδια της πλεγμένα με τα φύκια ένα κοχύλι..της εσιγοτραγούδαγε.. μια μελωδία γνώριμη μα άγνωρη ακούγονταν..αλλόκοτη..απ' τα βάθη του βυθού..καθώς και της ψυχής της...ρίγος της έφερνε στο δέρμα του κορμιού.. γεννούσε  χαραμάδες νιες..βαθιές πα στην πληγή την ξεραμένη του έρωτα....

Μα η ρωγμή ήταν βαθιά..μικρός και λιγοστός εφάνταζε ..μες στα λαγούμια τα θαμπά της σκέψης της ο χείμμαρος..που οι νότες του στο αυλάκι της πληγής της εκυλούσαν...ήθελε να τ' αφήσει στην ακτή μονάχο και παντέρημο εκείνο το μικρό..το ξεβρασμένο το κοχύλι..το κοίταξε.. της φάνηκε πως μες στα χέρια της το κράτησε ίσως και να μην το εκατάφερε πάπυρους τους βρεγμένους να διαβάσει..

 Ξεράθηκε..μαράθηκε στα σπλάχνα του ..χάθηκε το πολύτιμο.. μικρό μαργαριτάρι.. έμεινε εκεί σαν σκελετός στα αζήτητα..τούτος ο έρωτας που ήταν γραμμένος πάνω του..με φιλντισένια τη γραφή.. δεν πρόλαβε να γίνει ''μενταγιόν''..να φορεθεί εις το λαιμό της γυναικός..έμοιαζε δίχως μέλλον πια.. και καταδικασμένο σε ένα θάνατο αργό.. άφησε το κοχύλι στην ακτή..μαζί εκεί στην άκρια της  θάλασσας ..μαζί με την βρεγμένη και αργή πατημασιά της... 

 Δοκίμιον Λυρικόν - σμιλεύτηκε από Σοφία Θεοδοσιάδη.
............................................................................................................

Ίσως να 'ναι κι έτσι............

Όσο περνάν τα χρόνια οι άνθρωποι γίνονται περισσότερο κοινωνικοί και λιγότερο ανθρώπινοι.Και οι άνθρωποι στριμωχτήκανε φαμίλιες - φαμίλιες σε τούτα τα κουτιά,κοντά κοντά,πλάι πλάι, κι ούτε γνωρίζονται κι ούτε βλέπονται ούτε χαιρετιούνται, κι αντίς για δέντρα έχουν κεραίες τηλεοράσεων, και μοναχά οι ολόσωμοι καθρέφτες των ασανσέρ κάτι κρατούν από μνήμες ερωτικών δωματίων, κάτι πάνε να συλλαβίσουν από 'να καινούριο ποίημα ,ιδίως όταν ανεβαίνουν στον πάνω όροφο και θαρρείς πως θα ξεπεράσουν τη στέγη και θ' ανοιχτούν στον έναστρο ουρανό..
............................................................................................................
..........................................................
Κι εγώ που βιαζόμουνα πολύ να μεγαλώσω, να μεγαλώσω πολύ,είπα στη μαμά μου ( που δεν είχε πεθάνει στην Πορταριά του Βόλου,μα ήταν ακόμα στη Μονοβάσια, στην ακροθαλασσιά του Κούρκουλα με την ομπρέλα της που έδινε στο πρόσωπό της μιαν ωχρή μενεξελιά ανταύγεια και σου ' ρχόταν να κλάψεις από αγάπη ) της είπα  << μη μ' αφήσεις ,μαμά, να μεγαλώσω, κράτησέ με μικρό Ιωνάκι, με τη σκούφια που μου 'πλεξαν τα χέρια σου, με τη μεγάλη φούντα στην κορφή, ναι , μαμά, μ' αυτή τη σκούφια και μ' ένα φσούου φσίτ της μπουνάτσας, αφού ο κόσμος μυρίζει μαλλιά και θάλασσα >>.. ..........................................................................................................................

Γιάννης Ρίτσος- Ίσως να 'ναι κι έτσι - αποσπάσματα.
επιμέλεια κειμένων - Σοφία Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................

( αναγνώσματα λατρεμένα..μοναδικός Ρίτσος..άκρως ποιητικά..λυρικός πεζός λόγος..από καρδιάς γραμμένος..και στην καρδιά μου στοχεύουν..ξανά και ξανά..όσες κι αν φορές επιστρέφω  στο ανάγνωσμα αυτό.. ιδίως σε κάποιες σελίδες..)
Σοφία.................................................................................................

..............................................................................................................

βγήκαν στη ''γύρα'' οι ελαφρείς..- Σοφίας Θεοδοσιάδη.

 Aναρωτιέμαι πια τα πρωινά..μέσα στην ησυχία μου του χρόνου..αν χτίζοντας καριέρα ολάκερη με στήριγμα αξίες και κολώνες με αρχές..αν κυνηγώντας το ιδανικό και άπιαστο..έπρεπε να εκτρέφουμε ''λιοντάρια'' για παιδιά..λιοντάρια για να αντέχουνε τα αρπαχτικά ..και τίγρεις για να δείχνουνε τα δόντια τους στους ελαφρείς..που σαν κανίβαλλοι από καιρό εκατακλύσανε το δάσος..

Χάλασε ο ιστός της κοινωνίας μας καιρό..δεν ξέρω καν αν πρόλαβε ποτέ του να φτιαχτεί...ένας μικρός αράχνης μοναχά ιστός..γύρω απ' τον περίγυρο..εκεί του καθενός μας...Δεν το αντέχουνε οι άνθρωποι ανένταχτοι να μένουν...μπαίνουνε σε κοπάδια ''λιονταριών'' και καταντούν φελλοί σε γυάλες που γυαλίζουν..τσανακογλύφτες άμοιροι..για μιας στιγμής φλασάκι...

Bγήκαν στη ''γύρα'' οι ελαφρείς..δεν είναι δα και εφεύρημα ετούτο

εδώ νεόφερτο..κάπου ανάμεσα στις ''τρίχες'' και στη μυρωδιά τους  του καφέ..θα σώσουν την Ελλάδα..και πως να το προσπεράσεις τώρα εσύ αυτό.. Κουτσοί ..στραβοί στον Άη - Παντελεήμονα έλεγε η γιαγιά μου..Οι κουτσομπόλες οι φτηνές της γειτονιάς..με μάσκα φορεμένη  της καλής..της ηρωίδας του αναρχικού του καναπέ και του φαγιού.. στήνουνε σκηνικά καρναβαλιού καθημερνά..σωτήρες χρίζονται  κι επαναστάτες της οκάς και της μίας δεκάρας.

Βγήκαν για ''ψάρεμα'' στη γειτονιά..οι ''σουπιές'' με το θολό μελάνι τους..για να παραπλανήσουνε..τα σκουριασμένα τα σκαριά..που εβουλιάξαν στις ακτές..που δεν τολμήσανε πανιά να ανοίξουν για τα πέλαγα ..που δεν ανέβηκαν σε σκούνα..κατάλευκα  που να έχει τα πανιά...Ω..τι ''μικρός'' που γίνηκε και χαμηλός..ετούτος ο μικρός ο μέγας κόσμος μας..που 'λεγε κι ο Ελύτης...καθώς επίστευε σ' αυτόν και στη μεγαλοσύνη του..μα όχι στη μικρότητα και τα ευτελή του κίνητρα και τις ραδιουργίες του και τις μικρότητές του..

Σοφία Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................

από παιδί βιαζόσουνα..μα τώρα.. - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Βήματα αργά και συνετά..αυτό είναι το δικό σου μυστικό..το μυστικό που αφουγκράστηκες σοφά μες στη ζωή..στο γαϊτανάκι σου της ζήσης της μικρής σου του περάσματος..κλωστές μεταξωτές.. χρωματιστές να δένεις..και αργά..με τέχνη και αθόρυβα..να πλέκεις τον ιστό σου...

Εκείνη η ανθεκτική στο χρόνο η σιωπή..η αμέτρητη και ''πεισματάρα'' επιμονή σου...χτίζει και χτίζει το πολύχρωμο..το υφαντό σου κέντημα..τα χέρια που ξηλώνουνε δεν τα κρατάς σφιχτά..τη ζεστασιά σου τη στερούνται..Πορεύεσαι μοναχικά..θλίβεσαι άλλοτε γονατίζοντας..κι άλλοτε ορθοποδώντας ..και μένεις πάντα αγέρωχη στο βράχο σου  γυναίκα...αληθινή..βιβλίο ανεξερεύνητο .. αισθαντική γυναίκα....

Μα αυτή είναι και η ομορφιά..στο λόφο σαν ορθώνεσαι ..στο βράχο της ψυχής σου..κοιτάς τον κόσμο με διαπεραστική ματιά.. ανάσες παίρνεις και ας πνίγεσαι..το οξυγόνο αναζητάς ..πόσο μικρός αλήθεια ο κόσμος σου φαντάζει απ' τα ψηλά  !!! Σιγοτραγούδα το λοιπόν μαζί με μένανε κι εσύ..εκείνο το τραγούδι που μιλούσε για μια Άννα..μια Μαρία μια Σοφία..αν με γνωρίζεις.. αν με συνάντησες ποτές..αν με θυμάσαι ακόμα...


Σοφία Θεοδοσιάδη...
..............................................................................................................

σαν τους Πρωτόπλαστους ''γυμνοί''- της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Σου μήναγα ..σου το 'λεγα ψιθυριστά..σου το 'γραφα σε  πάπυρους ..δραπέτης σου 'λεγα της λογικής πως είναι ετούτος δω ο έρωτας..ο έρωτας που σαν Πρωτόπλαστοι γυμνοί σταθήκαμε μπροστά του.. σαν δεν εφοβηθήκαμε κι οι δυο.. μπρος  στα τσουρουφλισμένα μας φτερά.. και σαν κρυψώνες δεν εψάξαμε..τη ζάλη μας δεν εφωλιάσαμε σε ανήλιαγες ψυχής μας τις κυψέλες.. Παραδοθήκαμε καθώς και σαν του άξιζε..στης λίμνης μας της μυστικής..που σπάνια μεταξωτά τα νούφαρα φυτρώνουν...

Μην τ' αρνηθείς πως ο Παράδεισος που αντίκρυσαν τα μάτια μας.. ήτανε λίμνη τεχνητή...μα μόνο μια λίμνη άγρια..εκεί χαμένη μες στα απάτητα τα δάση τα μεγάλα της καρδιάς μας..Χρόνια και χρόνια ο σπόρος μέσα εκεί εμούσκευε και ''εφούσκωνε''  ρίζες και άνθια και καρπούς να βγάλει προσδοκούσε..Να τους γευθούμε τους καρπούς..καθώς μετά τη γεύση και τη βρώση του του έρωτα έρχεται μες στο νου και η λαμπερή της άνθησης η γνώση......

Σοφία Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................

''νυχτολούλουδο'' στης ψυχής μου τους φράχτες..- της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Και είναι η καλημέρα μου σήμερα αλλιώτικη θαρρείς..κρατάει πεσκέσι ο ήλιος ομορφόδετο..βάλθηκε να μου το στέλνει βάλθηκε πουρνό -πουρνό..μια χούφτα αέρα θάλασσας ..μια χούφτα συναισθήματα αγάπης και πετάγματος ..γιατί ο καθείς ψηλώνει όσο μπορεί στον κόσμο ετούτο τον μικρό.. ψηλώνει όσο του χαρίζεται από τους χασεδένιους του ανθρώπους. Τρελλάθηκαν και στήσανε χορό στα λούλουδα του κήπου μου...γιορτή μηνύουν και φορέσαν τα φανταχτερά οι εφήμερες ..ευάλωτές μου  πεταλούδες.. 

 Ο κόσμος έχει χίλια χρώματα.. στο χασεδένιο το φουστάνι  μου γεμάτο με κεντίδια ο ποδόγυρος...κι εγώ εδώ στη γη...να περπατώ.. να οσφραίνουμαι ...να γεύομαι... να  ντύνομαι το ρούχο αυτό το γιορτινό...με τα κεντίδια του τα πλουμιστά...δεν ημπορώ να απαρνηθώ τα χρώματα τα χίλια..τι..είναι η καρδιά μου ζωντανή.. και με καλεί.. σε ένα χορό να θέλω να πιαστώ.. σήμερα που προσθέτω..ένα ακόμα νυχτολούλουδο..στις βελονιές της σταυροβελονιάς σε κείνον τον ποδόγυρο..που γέμισε μοσχοβολιές τον κήπο της ψυχής μου...

Οι χασεδένιοι μου  οι άνθρωποι..!!!

Σπάνια νυχτολούλουδα..απλά του ''φράχτη'' και της νύχτας λούλουδα..άρωμα πλούσιο ως το πρωί σκορπάτε..αρωματίζετε τις νύχτες μας..αθόρυβα και ταπεινά που σκαρφαλώνετε..στους φράχτες της ψυχής μας...φοβάμαι να το σφίξω αυτό το ακριβό.. ακριβό..μην τύχει και το σπάσω..εύθραυστο μοιάζει κι από κρύσταλλο..το ''ακριβό'' σας μπουκαλάκι !!! Μπροστάρικο..ευαίσθητο...βλέμμα γεμάτο οξυδέρκεια..ψυχή σαν  νυχτολούλουδο..αγόρι εσύ...

Συγχαρητήρια πολλά αγόρι της καρδιάς μας!!!

 ''νυχτολούλουδο'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................

''φωνές μου αλησμόνητες'' - της Σοφίας Θεοδοσιάδη

Φωνές μου αλησμόνητες..με ταξιδέψατε..χάδια σαν πούπουλο στου χρόνου  τη ρωγμή..χαράξατε τους δρόμους μου..έρωτες μου φυτέψατε..ταξίδια μου υποσχεθήκατε σε γαλαξίες απάτητους...σε γαλαξίες άγνωρους..φτερά λευκά αγγέλου στης ψυχής μου το άβατο κολλήσατε..περιπλανήσεις των ονείρων μου μου ψιθυρίσατε.. λόγια σταλάξατε πηγής δροσιάς..στη μέση μιας ερήμου...

Φωνές μου αλησμόνητες..μες στης καρδιάς την ακοή.. εκεί στους χτύπους της ακόμα κατοικείτε...πιστές μου συντροφιές των αλησμόνητων ερώτων μου..των νιάτων και των ώριμων των χρόνων μου..φωνές μου τώρα σιωπηλές...μα εκκωφαντικές.. απόηχοι νοσταλγικοί.. γλυκείς..άρωμα ακριβό πα στο πετσί μου..βοτάνι γιατρικό θαρρείς ..πα στις πληγές του χρόνου..Φωνές μου απόμακρες και κοντινές..στήνετε αποβραδίς χορό τριγύρω μου και για να σύρω με καλείτε το χορό..στων αστεριών την πίστα....
Φωνές μου αλησμόνητες η κάθε μια..την ευτυχία μου στα χέρια σας κρατήσατε..κρατάτε...........

Σοφία Θεοδοσιάδη.
...............................................................................................................

αμπάρωσα στην ψυχή μου...- της Σοφίας Θεοδοσιάδη

Αμπάρωσα στην ψυχή μου..μυρωδιές μνήμες..αγάπες που με γονάτισαν..αγάπες που με έκαψαν ωσάν τις φλόγες της φωτιάς Καλοκαιριού...και βαδίζω στο απέραντο γαλάζιο του Αιγαίου..στον καυτό ήλιο της χώρας μου..κρατώντας σου το χέρι.. το ζεστό σου..

Αμπάρωσα ερμητικά φεγγάρια.. που μαζί εσεργιανίσαμε...φεγγάρια που τα σεργιανώ...αστέρια που μου μιλήσανε σαν πέφταν και τους έστελνα ευχές..για την αγάπη μας...εκείνη τη ζωογόνα ..τη λυτρωτική..εκείνη που λαμπάδιασμα.. με έκαψε...που σιγοκαίει ακόμα..αποτυπώματα και χνάρια μίας σύντομης ζωής που τη βημάτισε..γέλια και μουσικές που ακόμα στα εντός μου κατοικούν.. 
έρωτας ο παράφορος..πηγή του διψασμένου......

Σοφία Θεοδoσιάδη
................................................................................................................

αξίζουνε τα ''μακροβούτια'' στα βαθιά - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Εσκέφτηκα.. πως έτσι είναι το πεπρωμένο στη ζωή..πρέπει να ''βυθιστείς''...χωρίς τη μάσκα και βατραχοπέδιλα..με τη γερή σου τη ματιά σου μοναχά..να ''βυθιστείς'' μες στην ομήγυρη και τους ανθρώπους να κοιτάξεις..Δεν ξέρω αν ακόμα τις ανάσες τις  βαθιές κι αν τα πνευμόνια σου ακόμα τις αντέχουν..να ψάχνεις πια καινούριες θάλασσες και για καινούριες παραλίες..

Μα δεν έχεις παράπονο θαρρώ...μες στο μεγάλο σου ταξίδι αυτό..που η σκούνα σου σου χάρισε..είδες ''βυθίστηκες'' πολλές  φορές..τώρα με τέχνη ανοίξου στο κολύμπι  σου..να τις δαμάσεις το μπορείς..τις ταραγμένες  θάλασσες  που απλώνονται εμπρός σου..έχεις βαρκάκι αβούλιαχτο στων χρόνων σου τις απρόσμενες τις φουσκοθαλασσιές..πως να αρνηθείς σινιάλο..λευκό του το μαντίλι...?

Μπορεί  οι ανάσες σου να γίνανε πιο λίγες και μικρές..μα αν δεν κλωτσήσεις με δύναμη και τέχνη τα νερά..τα κρύα ρεύματα που το κορμί σου περιβάλλουν..θα μείνεις για πάντα κάτω στο βυθό..εκεί ..απομεινάρι αζήτητο στο βάθος της απέραντης και της βαθιάς της θάλασσας ..που όλα τα καταπίνει.. και τα φυλάει σαν θησαυρό ..εκεί μέσα στους σκοτεινούς θαλάμους της και μέσα στις ανήλιαγες σπηλιές..αξίζουνε πάντα τα μακροβούτια στα βαθιά της να θυμάσαι......

Σοφία Θεοδοσιάδη
....................................................................................................................................................

τόσος ήλιος τριγύρω μας - Σοφία Θεοδοσιάδη.

Κυλιόμενες σκάλες η ζωή..κι εμείς απλοί επιβάτες..που πότε σε ''ουρανοξύστες'' ανεβήκαμε στων σκέψεων μ' αυτές..κι άλλοτε σε υπόγεια..μα τώρα είν' εποχή ''αφαίρεσης''..διώχνουμε βάρη περιττά.. αδύναμα τα χρόνια μας βάρη για να σηκώνουν...Μικρές - μικρές σταλαγματιές ζητούν οι άνθρωποι..τον ήλιο της καρδιά τους να φωτίσει..

Τόσος ήλιος τριγύρω τους..άραγε δεν τον βλέπουν? Μια χώρα λουσμένη μες στο φως..κι οι ανθρώποι γύρω  δέσμιοι σ' ένα απλωμένο  θάμπος ..Ένα μικρό λαμπιόνι χρωστάει ν' ανάψει ο καθείς πάνω στη γη..Καλοκαιράκι και  τα μάτια αποζητούν χίλια μικρά λαμπιόνια..έτσι για να φωτίσουνε τις ''έρμες της ψυχής μας παραλίες''...
Σοφία Θεοδοσιάδη.. 
.............................................................................................................

στο καπελάκι μου το ψάθινο.. κι ένα γαρούφαλλο ''φυτεύω'' - της Σοφίας Θεοδοσιάδη

Μαθαίνουμε από μικροί μες στη ζωή να τρέχουμε με ανεβασμένες τις ταχύτητες..σε ένα ράλλυ αγωνίσματος πρωτιάς..μα έμαθα από νωρίς ..να χαμηλώνω γκάζια ..φρένο να πατάω στις μέρες τις ''τρελλές''..ανάσες ηρεμίας να ρουφώ... Κάποτε τη ζωή μου την ''εστρίμωχνα'' σε μέρες που οι άλλοι μου ορίζανε..μου δένανε τον πήχυ..μέσα σ' ένα Σαββατοκύριακο μονάχα.. να ψάχνω τη γαλήνη μου να βρίσκω..

Ο χρόνος όμως ήταν πάντα  συνεχής..κι εγώ αναλογίζομουν πως κυλάει σαν ρυάκι.. Τώρα καθώς τα σκήπτρα του αγώνα της ταχύτητας παρέδωσα  στους νιούς..να τρέχουνε με υψηλές ταχύτητες που ίλιγγο μου φέρνουν..να στείλω μήνυμα αποζητώ.. για να ρουφούν το χρόνο...Θέλω το χρόνο μου να τον διαλέγω πως θα τον περνώ..την ψυχή μου πλέον να γεμίζω..Τα αμπάρια του μυαλού μας δε γεμίζουνε με πεντοχίλιαρα..πάντα αδειανά μόνο μ' αυτά  θα παραμένουν .. 

Χαλάρωση λοιπόν και ''φρένο'' θέλει στη ζωή..για νιούς και  γέρους μα και παιδιά ακόμα..Απαλοχάϊδεμα του εαυτού ..του εαυτού μας του πολύτιμου..για να 'ναι σε αρμονία..ανάγκη το χει επιτακτική..χορτάτος να 'ναι πάντοτε..απ' της ζωής τις  ομορφάδες ..Μπουκώνει η μηχανή και δεν τραβάει ..αν καίει λάδια συνεχώς.. και σέρβις δεν της κάνουν......

Παίρνω λοιπόν κι εγώ το καπελάκι μου το ψάθινο..κι ένα γαρούφαλλο απάνω του ''φυτεύω''..να μου μοσχοβολάει στο δρόμο μου και βάζω μπρος στη μηχανή..σε ακρογιάλι να με βγάλει..Να το δροσίσω το κορμί..κι ο νους να ζωντανέψει..στα απλά ..στα καθημερινά και τα δροσιστικά εκείνα της ψυχής..κρύβεται η ''πεμπτουσία''...

Σοφία Θεοδοσιάδη
...........................................................................................................

καράβι λες κι ο έρωτας ''αβούλιαχτο'' - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Kαράβι λες κι ο έρωτας αβούλιαχτο..σινιάλο μου στειλε απ' τα γαλάζια του ..τα ήρεμα  που μοιάζανε..θαλασσοταραχής μια πρόκληση..προειδοποίησης τσουνάμι στην καρδιά....Μες στο ρολόι της μνήμης μου..οι ώρες των ερώτων μου μια ταξινόμηση θαρρείς.. διεκδικούσαν για να πάρουν..

Μα μια σελίδα έμενε κενή..εδίσταζε το χέρι να τη γράψει..Στάθηκα εκεί..και συλλογίστηκα..ποια τάχα είναι η γραμμή..ευθεία ή τεθλασμένη απαιτεί για να χαράξω..γιατί η τεθλασμένη έχει σημείο συνάντησης κι αναφοράς.. λιγοστός ο χρόνος για τις ευθείες μου.. ανιαρές διαδρομές..εκπλήξεων στερημένες...

Έτσι κι αλλιώς τον εαυτό μου οδηγούσα μοναχά σε τούτο το καράβι της ζωής..και στο ψηλότερο κατάρτι του να γαντζωθώ και να σταθώ..την τεθλασμένη μου αγάπησα..σε σένανε ..στον κάβο που το άραξες το αβούλιαχτο το πλοίο σου του έρωτα..σ' εκείνο το λευκό πανί που μου ανέμισες..εκεί με οδηγούσε....

Σοφία Θεοδοσιάδη
...............................................................................................................