Νοσταλγικά τα απογεύματα της Κυριακής ... - Της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Το ημερολόγιο γράφει 18 πως είναι του  Σεπτέμβρη..τέλος Καλοκαιριού εδώ και τόσες μέρες..Μα οι μέρες του Σεπτέμβρη είναι ακόμα εδώ ,γλυκές..ηλιόλουστες μετά τις ξαφνικές τις μπόρες..δροσερές.. μα και το θερμόμετρο τα μεσημέρια ανεβασμένο..Μας ''μάζεψε'' η πόλη μες στα σπλάχνα της..έχει γωνιές..κρυφές..και τραταρίσματα ένα σωρό ..πολιτισμικά..ψυχαγωγίας...και χαλάρωσης..μα ο νους μας πάντα πίσω ..μέσα σε κείνα ..τα ''χρωματιστά'' της μνήμης μας τα χρόνια ''τρέχει''.....
Σήμερα είναι Κυριακή..και οι απλοί..οι ήσυχοι οι άνθρωποι..οι αθόρυβοι ,χωρίς τα πλουμιστά φτερά οι άνθρωποι..πάλι εξεκινήσανε  να την περάσουνε ζεστά..μες στις ζεστές τις αγκαλιές..των φίλων και των συγγενών τους...

Ημέρα της οικογένειας θυμάμαι απ' τα παλιά η Κυριακή...Να μαζευτούμε πάσχιζε η δόλια μας η μάνα..όλοι εκεί γύρω από το σοφρά..να φάμε μια ''μπουκιά'' όπως έλεγε..να κοιταχτούμε όλοι πάλι ..άλλη μια φορά..να ακούσουμε μήπως και τις ανάγκες λιγοστέψουμε ..μήπως και ενωμένα τα κλαδιά δεν σπάσουνε..μήπως ανθίσουν τα όνειρα..όλοι μαζί..αποφασισμένοι  σαν τα κυνηγάμε...Μα Κυριακή και για τους φίλους μας..για να μιλήσουμε..για να ακούσουμε..να αφουγκραστούμε τις ψυχές...να μοιραστούμε το κυνήγι των ονείρων μας...να χαλαρώσουμε τόσο απλά και τρυφερά..εκεί σε ένα παλιό καφέ..πάνω από το άρωμα ..πάνω από τη μυρωδιά ..του φρεσκοψημένου εκεί στη χόβολη..έτσι από ένα μικρό ελληνικό μας καφεδάκι ...
Να πιούμε ένα ποτήρι μπύρα ή κρασί..να πάνε κάτω τα ''φαρμάκια''..έλεγε και ξανάλεγε η μάνα μου..Δεν το αντέχει ο άνθρωπος ολημερίς να τρέχει..και σαν ξωμάχος της ζωής αναπαμό ποτέ του να μη βρίσκει..

Είναι οι Κυριακές διαλείμματα όμορφα..σαν του σχολείου και της τάξης τα διαλείμματα..ανάσα οι ''μαθητές'' από τον κάματο να παίρνουν..Γεμίζουνε εικόνες όμορφες ..μοναδικές... τούτο τον όμορφο καιρό τα μάτια μας,που ακόμα η Χειμωνιά τα πέπλα της δε σκόρπισε τριγύρω...γεμίζουνε εικόνες ..Εικόνες κόκκινες και χρυσοκίτρινες από το πέσιμο των φύλλων...μα εικόνες και πιο ''ζουμερές''από τον ''πόλεμο'' του τρύγου..Παντού μυρίζει μούστος..και κρασί..από τα μελωμένα στα κοφίνια τα σταφύλια..

Είναι παράξενος ο μήνας τούτος εδώ..έχει ανάμεικτες εικόνες..που μοιάζουνε σαν  τέλος μίας εποχής..μα το ξεκίνημα και η προετοιμασία για την άλλη.. Έχουν και κρύβουν μια μελαγχολία τα χρώματα αυτά κι όταν ''αναμειγνύονται'' με τα ''τοπία'' τα ''πολιτικά'' με τα τοπία τα στενόχωρα..που οι άνθρωποι όλοι γύρω μας θα πρέπει να κοιτάξουν..Ναι..ναι..η ζωή έχει χρώματα πολλά...μα πως αλλιώς να γίνει ?Να επιλέξουμε να αντισταθούμε   εμείς καλούμαστε κάθε φορά..και μες στο γκρίζο το τοπίο...να σκορπάμε και να φέρνουμε..τα χρώματα της φύσης..που είναι βάλσαμο και γιατρειά...στην απογοήτευση.. που κυνηγά να μας συνθλίψει...


Πάντα τα απογεύματα της Κυριακής..καθώς στο αυτοκίνητό μου σιγοτραγουδώ και σπίτι μου επιστρέφω..πάντα ρουφάω τις εικόνες που αποκόμισα ..μ' αρέσει..επιλέγω..να είμαι μόνη μου πάντα στις επιστροφές και ''συζητώ'' αθόρυβα και σιωπηλά..και γράφω στο τετράδιο κάθε φορά του νου και της ψυχής..όσα ελαχτάρησε η ψυχή να ζωγραφίσει !!! 
Νοσταλγικά τα απογεύματα της Κυριακής !!!

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη..
.............................................................................................................

 Αχ, έτσι θέλω να θυμάμαι
Ευτυχισμένες μέρες ..........
Εκείνη την εποχή, η ζωή ήταν πιο όμορφη...........................

Les Feuilles Mortes_Yves Montand à l´Olympia 

.............................................................................................................

Αγάπες μου..κεντίδια της ποδιάς μου - Της Σοφίας Θεοδοσιάδη

Αγάπες μου ..που με επισκεφθήκατε..όλες σας ..σας εκέντησα με σταυροβελονιά στην όμορφη ποδιά μου..εγίνατε κεντίδι εκεί πολύχρωμο ..τα διάλεξα τα χρώματα ...κατά πως σας ταιριάζανε στην κάθε μια.. Παράπονο αν είχα απ' τη ζωή μου..αχάριστη θα μ' έλεγαν θαρρώ...Αγάπησα πολύ και αγαπήθηκα περισσότερο και ίσως.. από αυτό που έδινα και που  μπορούσα για  να δώσω εγώ  και να το εξωτερικεύσω...Τι σημασία έχει αλήθεια αυτό,αφού μου έμαθαν να αγαπώ από μικρό..όταν με σφιχταγκάλιαζαν ..όταν μου δίνανε απόθεμα απ' αυτό το όμορφο συναίσθημα..να το 'χω να πορεύομαι..να μπορώ να το μοιράζω...

Αγάπες φιλικές...αγάπες πατρικές και μητρικές..αγάπες των παππούδων μου..αγάπες απαράμιλλες.. ασύγκριτες και ασυναγώνιστες.. των λατρευτών παιδιών μου...μα και αγάπες ερωτικές..μεγάλες και μικρές...μα όλες τους αγάπες μοναδικές..ξεχωριστές...Όλες σαν ένα ''κομπόδεμα'' γλυκό ..ξεχωριστό..από καρδιές αγάπες...που ισορροπία φέρνουν πάντοτε μές στην ψυχή του ανθρώπου...Γιατί τι θαρρείς πως θέλει ο άνθρωπος...αγάπες να αποθηκεύει..και κάπου εκεί τις νύχτες τις κρύες και τις μοναχικές..να το ανοίγει το ''κομπόδεμα '' και έναν - έναν ''θησαυρό '' να αναζητά να πιάσει..Να τον ''εξαργυρώνει'' ..να τον έχει να πορεύεται..να αντέχει ..να ζεσταίνεται  εκείνα εκεί τα ''χειμωνιάτικα'' πρωινά.. και να πηγαίνει παραπέρα...

Αγάπες μακρινές..που δεν ευτύχησαν στα μάτια να ειδωθούν..αγάπες μέσα εδώ πίσω από ένα παγωμένο τζάμι..που κατορθώσαμε αρκετές φορές..να το ξεθολώσουμε και να κοιτάξουμε από πίσω...Αγάπες ακόμα και φτιαχτές..και ελλειπείς..μα ακόμα και αυτές..ανάγκες της ψυχής μας είν' αγάπες..Όλες τις αποθήκευσα μες στο ''σακούλι''' το βελούδινο..από παλιά το είχα αγορασμένο.. Επάλιωσε καθώς τα χρόνια διάβαινα ..εξέφτισαν τα κρόσσια του..μα πάντα μέσα ατόφιες τις φυλά ετούτες τις αγάπες.. 

 Η αλήθεια είναι οδυνηρή..μα  σώζει , πάντα μας πονά..αλλά πάντα αλλά πάντα και μας σώζει.Συχνά μπροστά μας στέκονται και ορθώνονται οι αγάπες μας..όλες αυτές..αληθινές και προδομένες και ανασφαλείς και απρόθυμες.. και βιωμένες με πάθος άκρατο ..και αγαπησιάρικες πολύ...Μα όπως κι αν εμπρός μας ορθώνονται συχνά ,εκεί τα βράδια τα μοναχικά..η αληθινή τους πιστοποίηση  έρχεται μέσα..  από απέραντες  ερήμους σιωπής..και επαναπροσδιορίσεις ..και συγχώρεση ..ένα ανώτατο επίπεδο αντιμετώπισης..που ''τσιγγουνιές'' συναισθημάτων δεν αντέχει..
Ναι ..ναι γνωρίζει ο άνθρωπος και από αυτούς..τσιγγούνηδες στα συναισθήματα ..αυτούς που η προβληματική ψυχούλα τους μερίδιο ποτέ δεν διεκδίκησε σε μία τέτοια μοιρασιά.. μα είναι αγάπες ακόμα και αυτές..και σκύβουμε επάνω τους..βιώνονται στενόχωρα..μα είναι αποσκευές όπως και να το πάρεις...
Πολύτιμες αποσκευές για έναν άνθρωπο όλες του οι αγάπες..δε γίνεται χωρίς αυτές ποτέ να ταξιδεύει...αγάπες ....παζλ πολύχρωμο..και συναρπαστικό !!!

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη 
..............................................................................................................

Τι γλυκό να σ' αγαπούν....
και να σου το λένε.............

       ΤΙ ΓΛΥΚΟ ΝΑ Σ' ΑΓΑΠΟΥΝ- ΧΑΡΙς ΑΛΕΞΙΟΥ..

.............................................................................................................

Γιορτάστε την ανθρωπιά σας.Γιορτάστε την τρέλα σας.Γιορτάστε την ανεπάρκειά σας.Γιορτάστε τη μοναξιά σας.Πάνω απ' όλα γιορτάστε τον εαυτό σας.Δε θέλω να είμαι τίποτε άλλο απ' αυτό που είμαι ήδη,δηλαδή άνθρωπος.Μ' αρέσει πραγματικά που είμαι άνθρωπος.Άνθρωπος σημαίνει να ξεχνάς,να σκοντάφτεις πάνω σε τοίχους,να μπαίνεις σε λάθος δωμάτιο,να σταματάς το ασανσέρ σε λάθος πάτωμα.Η πόρτα ανοίγει,βγαίνω κι ανακαλύπτω ότι βρίσκομαι στον έκτο όροφο αντί για τον τρίτο.<< Άντε φιλαράκο μου >>, λέω μέσα μου,<< πάλι την έπαθες >>.Είναι σπουδαίο πράγμα να είσαι άνθρωπος.Χτες το βράδυ πήγα σ' ένα αριστοκρατικό κοκτέιλ πάρτι και κάποιος μου' βαλε στο χέρι ένα ποτήρι μ' ένα ωραιότατο κόκκινο κρασί.Μ' αρέσει πολύ το κόκκινο κρασί και το' πιασα με μεγάλη ευλάβεια.Ξαφνικά κάποιος όρμησε πάνω μου φωνάζοντας <<Λεό ! >>,μ' αγκάλιασε και το κρασί τινάχτηκε στον αέρα! Οιδιπλανοί μου έβαλαν φωνή σε αχτίνα ενός μιλίουγύρω μου,αν και το κρασί δεν είχε χυθεί παρά μόνο πάνω μου.Εγώ φώναξα αυτό που λένε οι Ιταλοί όταν χύνεται το κρασί - << Allegria >>,που σημαίνει χαρά,αλλά κανείς δε φάνηκε να το πιστεύει.Κανείς δεν πήρε είδηση ότι αυτό το χυμένο κρασί πρόσθεσε χρώμα στη βραδιά μου.

Λεό Μπουσκάλια - 
Γέφυρες και όχι φράγματα ( απόσπασμα ). 
............................................................................................................

Επεξεργασία κειμένου - Σοφία Θεοδοσιάδη.
............................................................................................................. 

Λουδοβίκος των Ανωγείων - Ποιο το χρώμα της αγάπης ..

..............................................................................................................

..παντού έβρισκε τον Παράδεισο- της Μάρως Βαμβουνάκη ( απόσπασμα)

Η πιο απλή αλήθεια τελικά,που προσπαθώ να πω,είναι πως για να είσαι καλά πρέπει να είσαι καλός.Δεν έχω τίποτα πιο σίγουρο.Με το πρέπει εκείνο που δεν προέρχεται από υποχρέωση ,αλλά από έναν προαιώνιο νόμο του προαιώνιου σύμπαντος,ως Νόμο φύσης,για να έχει ευφροσύνη ο άνθρωπος.Από ένα μονοπάτι που ,από πριν γεννηθείς,σου φανερώθηκε ως πέρασμα προς την Εδέμ.

  Κι αν παραπατάς,κι αν ξενιτεύεσαι,κι αν το αποφεύγεις κάνοντας το γύρο του κόσμου ανήσυχος,το μονοπάτι το γνωστό σου, της προαιώνιας εμπειρίας σου η επιστροφή,σε τραβάει εκεί,κι είναι τρομερή η αγωνία του να αντιστέκεσαι και να το αρνείσαι..

   Με τέτοιο βλέμμα λοιπόν ο Τάσος γινόταν με το τίποτα ευτυχισμένος και χαιρόταν ,παντού έβρισκε τον Παράδεισο,αφού ήδη,από τούτη εδώ την άγρια ζωή,μέσα σε μια κοινωνία - εφιάλτη, τον είχε κερδισμένο.Η κάθε μέρα που ξημέρωνε τον έκανε να πετάγεται γεμάτος σχέδια και έργα.Να ταϊσει τα κουνελάκια,να χαϊδέψει τα σκυλάκια ,να πιει το φρέσκο γάλα του,να καπνίσει στα κρυφά απ' την αυστηρή συμβία του ένα τσιγαράκι,να ανεβεί στο μηχανάκι του,να φτάσει σαν να πετά,πατώντας μίζα,στη θάλασσα των Αγίων Αποστόλων,ή για να βουτήξει ,ή για να ρεμβάσει,να γυρίσει στα Περιβόλια για να σκαρφαλώσει και να κλαδέψει τις ελιές,να πάει να βοηθήσει το γείτονα στο χτίσιμο της αποθήκης.

    Η μέρα είναι τόσο σπουδαία και τόσο γεμάτη,που η λαχτάρα της δεν υποφέρεται.Υπάρχουν νύχτες ,την ώρα που πέφτεις στο κρεββάτι σου ,που αναλογίζεσαι τι έκανες από τότε που ξύπνησες και θαυμάζεις πόσο μεγάλη χω΄ρα από το πρωί ως το βράδυ διένυσες..

  Όταν λοιπόν ο Τάσος παραπλημμύριζε από ενθουσιασμό- επειδή η ζωή είναι ωραία,επειδή η παρέα μας έχει κέφι,επειδή βρέχει ή επειδή έχει ήλιο,επειδή έχει κρύο ή επειδή έχει ζέστη,επειδή το φαϊ της γυναίκας του μοσχομυρίζει απ' την κουζίνα κι έρχεται ,επειδή το κρασί του άστραφτε ρουμπίνι στο ποτηράκι,επειδή κάποια γειτόνισσα μόλις έφερε ζεστά καλτσούνια με ζάχαρη και κανέλα,επειδή μετά να πεταχτεί στο περιβόλι του αδελφού του να ρίξει λίπασμα,επειδή είναι μεσημέρι ή βραδάκι,επειδή βλέπει κι ας μην ακούει,επειδή εμπιστεύεται του Θεού το θέλημα-.φωνάζει στα καλά καθούμενα ευγνώμων,ξέχειλος από χαρά και λάμποντας :
<< Σωστά! Πολύ σωστά περνάμε ! >>.

Μάρω Βαμβουνάκη -
( Ο χορός των μεταμφιεσμένων - απόσπασμα. )

Επεξεργασία κειμένου : Σοφία Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................

Ο ΘΕΟΔΟΤΟς..από τα Ρωμαϊκά ποιήματα του Καβάφη.

Αν είσαι απ' τους αληθινά εκλεκτούς,
την επικράτησί σου κύταζε πώς αποκτάς.
όσο κι αν δοξασθείς, τα κατορθώματά σου
στην Ιταλία και στην Θεσσαλία 
όσο κι αν διαλαλούν οι πολιτείες,
όσα ψηφίσματα τιμητικά 
κι αν σ' έβγαλαν στη Ρώμη οι θαυμασταί σου ,
μήτε η χαρά σου ,μήτε ο θρίαμβος θα μείνουν,
μήτε ανώτερος  - τι ανώτερος?- άνθρωπος θα αισθανθείς,
όταν ,στην Αλεξάνδρεια ,ο Θεόδοτος σε φέρει,
επάνω σε σινί αιματωμένο,
του αθλίου Πομπηϊου το κεφάλι.

Και μη επαναπαύεσαι που στην ζωή σου
περιωρισμένη,ταχτοποιημένη ,και πεζή,
τέτοια θεαματικά και φοβερά δεν έχει.
ίσως αυτήν την ώρα εις κανενός γειτόνου σου 
το νοικοκυρεμένο σπίτι μπαίνει-
ο αόρατος,άυλος-ο Θεόδοτος,
φέρνοντας τέτοιο ένα φρικτό κεφάλι...

Κ.Καβάφης- << Θεόδοτος >>
.............................................................................................................

*. Ονόματα, πλούτος ευγένεια αλλά και κουρελαρία ψυχής, δύναμη λάμψη και ομορφιά, σοφία και παιδεία, σκληρότητα κακουργία και ανάγκη, και πάνω απ’ όλα η δυναστεία των Δυνατών σε τόπους και λαούς πολυώνυμους που για πολύ φάνταξε ατελεύτητη, είναι το χώμα της βλάστησης και το κλίμα της ευδοκίμησης των ρωμαϊκών ποιημάτων του Καβάφη*.

 Ο κόσμος της Ρώμης δημιούργησε ένα πρότυπο εξουσίας, την κοσμοκρατορία. Κι ένα πρότυπο ηθικής, την ηθική των Κυρίων. Κι ένα πρότυπο πολιτισμού, τον πολιτισμό των ολίγων συνειδήσεων που τις έθρεψε το λίπασμα των πολλών σωμάτων.

Ο λόγος του ήταν το μαύρο πουλί που έφερνε το μήνυμα του αίματος όχι μόνο στον Τάραντα, αλλά και στην Πύδνα, τη Μαγνησία, τη Σκάρφεια, την Κόρινθο, στον Πειραιά του Σύλλα.

Λιαντίνης ο Δάσκαλός μας..

(Τα ρωμαϊκά ποιήματα του Καβάφη - απόσπασμα ) 

.............................................................................................................

Επιμέλεια κειμένου : Σοφία Θεοδοσιάδη.

..............................................................................................................

Δόμνα Σαμίου (1928-2012) - Τζιβαέρι

.............................................................................................................. 

Σύλλογος ..σου λέει ''γονέων'' ? - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

 Ντροπή ..οργή και θλίψη αισθάνομαι και δεν είναι αυτή η πρώτη μου φορά που τα σχολεία ανοίγουν.Πότε άραγε ετούτος ο λαός ο Ελληνικός που ολημερίς και ολονυχτίς για τους προγόνους του καυχιέται..πότε θα γίνει άνθρωπος αληθινός..Γιατί πρέπει κάθε τέτοια όμορφη μέρα χαράς και μάθησης,κάποιοι στενόμυαλοι..και ρατσιστές..πάντοτε να την αμαυρώνουν ?
Ντροπή που υπάρχει ένας σύλλογος και θέλει να αποκαλείται και << Σύλλογος γονέων>> που βάζει όρους εξ αρχής ..σε ένα δημόσιο σχολειό..ένα αγαθό ανεκτίμητο όπως είναι η Παιδεία..να γίνεται ρατσιστικό εργαλείο εις τα χέρια τους και τα παιδιά..σε παιδιά και μειάσματα να ξεχωρίζει..Ένα μονάχα θα τους φέρω μπρος στα μάτια τους μπροστά κι αν έχουν δύναμη και θάρρος μα και σθένος,το βλέμμα ας σηκώσουνε και να το κοιτάξουν :

 Είναι από τα γραφόμενα του Γιώργου Σεφέρη..για το φευγιό των Ελλήνων από τη Σμύρνη..Και η ιστορία επαναλαμβάνεται... συνεχώς και συνεχώς...Και ο λύκος που ελλοχεύει μέσα μας και του φοράμε ψεύτικο γυαλιστερό χιτώνα..βγάζει ξανά τα δοντια του ..τα δόντια αυτά του ρατσισμού...μας απειλεί και φοβερίζει..

Ωραιόκαστρο !!! Τι όμορφο όνομα..τι ωραίο ''κάστρο''...και εγώ θα ήθελα να αναφωνήσω και τι ωραίοι άνθρωποι..Μα έρχεται χτες μια είδηση..και τα γκρεμίζει όλα αυτά..Ποιός σας είπε φίλοι μου  εσάς ..που σηκώσατε μπαϊράκι πως οι άνθρωποι αυτοί..οι  σας επέλεξαν δίπλα σας και μαζί σας να πηγαίνουν στο σχολείο. Τους ανάγκασαν..ευρέθηκαν εδώ..κυνηγημένοι..ξεριζωμένοι απ' τις εστίες τους..Ποιοί είστε όλοι εσείς ..οι εκλεκτοί του Θεού που τα παιδιά σας ξεχωρίζετε και τα άλλα παιδιά τα θάβετε..ζωντανά στο σκότος της αμάθειας ?Ντρέπομαι όταν διαβάζω τέτοια είδηση...Σηκώσατε μπαϊράκι και σήμερα θα τρέχετε ωσάν καλοί χριστιανοί για να σταυροκοπιέστε..Ζητάτε γκέτο σχολικό να φτιάξετε..μη τύχει και σας ακουμπήσουν..Πάρτε λοιπόν λίγο βασιλικό..που λένε πως εφύτρωσε πάνω απ' το σταυρό που εμαρτύρησε για τις ιδέες του ο Χριστός..μυρίστε τον αληθινά και από την ευωδία του γύρω σε αυτά τα παιδιά σκορπίστε..Τα παιδιά ξέρουν να αγαπούν..να συγχρωτίζονται..και δηλητήριο μην τους σκορπάτε..

Μείναμε πίσω εμείς οι Έλληνες σ' αυτό το ζήτημα του ρατσισμού..κι είχαμε τόσο ζηλευτές καταβολές...Εχτές λοιπόν εδιάβαζα εκτός από το ντροπιαστικό άρθρο για το Ωραιόκαστρο..κι ένα άλλο άρθρο..Κάποια δασκάλα που διδάσκει σε Γερμανικό σχολειό..είπε πως το καλωσόρισμα στα παιδιά έγινε σε 17 γλώσσες..Της ''ορμησαν''εδώ τα ''σαϊνια'' τα δικά μας λεκτικά..και την ψυχραιμία τους τη χάσαν..Μάθανε μια καραμέλλα να πιπιλούν..πως είμαστε ο περιούσιος λαός..κι όλοι οι Ευρωπαίοι είναι σκάρτοι.
Έλεος πατριωτάκια μου ..έλεος !!!
Σκύψτε επάνω στις αληθινές και τις ανθρώπινες αξίες..και μην κρύβετε το λύκο σας πίσω απ' το γυαλιστερό σας φόρεμα !!!
Ο δάσκαλος που στην τάξη του πρωί- πρωί θα μπει..μονάχα παιδικά χαμόγελα και κεφαλάκια όμορφα θα αντικρύσει..Δεν έχουν για το δάσκαλο διαπιστευτήρια τα παιδιά..γιατί απλούστατα:
Είναι όλα τους παιδιά !!! 

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη - εκπαιδευτικός.
.............................................................................................................

..μέσα εκεί στης Βερενίκης τα όμορφα μαλλιά..- της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Λένε αστέρι πως έγινες σαν μετακόμισες εκεί ψηλά..και πως το φέγγος σου δεν εσβήσθη..Κι εγώ που πάντα απ' το φέγγος σου εφωτιζόμουνα γλυκά..όχι γιατί ήμουν ετερόφωτο..μα μου άρεσε το χρώμα των ακτίνων σου..εγώ κάθε ξημέρωμα ..πρωί - πρωί και πριν σβηστούνε τα άστρα..στέκω και κοιτάω στον ουρανό και μέσα εκεί στης Βερενίκης την όμορφη την  κόμη και τα πλούσια μαλλιά..πάντα εκεί σε ψάχνω...Αμέτρητα είν' τ' αστέρια της αυτά..και όμορφη η κόμη της που όλα μαζί τη σχηματίζουν..Εκεί εδιάλεξες να κατοικήσεις τούτη τη φορά..μαζί με τα άλλα τα αστέρια..Είναι όμορφος ο μύθος της αυτός για τα μαλλιά της Βερενίκης..Κρύβει μέσα το ''άφθαρτο'' το αιώνιο..το αμόλυντο..γι αυτό πάντα σου άρεσε εκεί να κατοικήσεις..

Μικρό το μπόι το ανθρώπινο εμπρός εις τις βουλές του Θείου...Μέσα στους μύθους πάντα κρύβονται αγάπες ανιδιοτελείς ,θυσίες και αξίες,που η ζωή ίσως δε θα άντεχε η πραγματική..γιατί το ιδεατό είναι εκεί και άπιαστο τις περισσότερες φορές..και να το αγγίξει η ψυχή τ' ανθρώπου και η καρδιά,που είναι γεμάτη πάθη δεν μπορεί...έτσι συνέβη και με τη θυσία που έκανε η όμορφη Βερενίκη..Από αγάπη υπερβολική,όταν ο χωρισμός του άντρα της του Έλληνα Πτολεμαίου βασιλιά της Αιγύπτου τη γέμισε αγωνία και φόβο για τη μη επιστροφή του..εδέχτηκε και έταξε την κόμη της να κόψει..και να την κάνει δώρο στο ναό αυτόν της Αφροδίτης..έτσι μπροστά εις το βωμό να αποχωριστεί τα πλούσια και όμορφα μαλλιά της.. 

Φαντάζουνε ιδανικές οι αγάπες μες στους μύθους και στα παραμύθια..και με συμβολισμούς και πράξεις ενίοτε..να αποδείξουνε και συμπεράσματα σε μας συνέχεια προσπαθούν να μας διδάσκουν.. να μας δώσουν.. Μα πάντα υπάρχει και ένας κακός που μπλέκεται μέσα στους μύθους και στα παραμύθια..Και κλέψανε την κόμη της τη ζηλευτή και στους ουρανούς την εναποθέσαν..Κι έγιναν τα πλούσια μαλλιά αστέρια με απαλό το φως..όπως μεταξωτά ήταν και τα μαλλιά της..Κι ο άντρας της που γύρισε μεγάλος τον κυρίευσε θυμός..γιατί δεν ήθελε ποτέ άλλος την κόμη της γυναίκας του να αγγίξει..Και ηρέμησε και ησύχασε σαν έμαθε..από τον Κόνωνα πως πριν από λίγες μέρες ανακάλυψε πως ένας καινούριος εις τον ουρανό αστερισμός εγεννήθη.. από αστέρια με απαλό και μεταξένιο φως,απ' τα μαλλιά της Βερενίκης...

Όμορφα και ταχτοποιημένα αυτά ακούγονται σε μας και στα αυτιά μας..Κι εσένα που στη διάβαζα και που πολύ σου άρεσε και αφουγκραζόσουνα ,σαν να 'σουνα μικρό παιδί..αυτή η ιστορία..τώρα που εκεί στους ουρανούς εδιάλεξες να κατοικείς..πάντα τα πρωινά.. εκεί κι εγώ σε ψάχνω...
Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
( αφιερωμένο στο αστέρι .. που δεν έσβησε μέσα μου ποτέ.......)
...........................................................................................................

Αλμπέρ Καμύ - ( απόσπασμα - η πτώση )

Από τότε που η προσοχή μου αφυπνίστηκε,ήταν πια εύκολο να καταλάβω ότι είχα εχθρούς. Στο επάγγελμά μου αρχικά, κι έπειτα στην κοινωνική ζωή μου.Άλλους τους είχα υποχρεώσει κι άλλους θα έπρεπε να τους είχα υποχρεώσει.όλ' αυτά ,με λίγα λόγια ,ήταν στη διάταξη των πραγμάτων,κι όταν το ανακάλυψα δεν πληγώθηκα ιδιαίτερα.Αντίθετα ,μου ήταν πιο δύσκολο κι οδυνηρό να παραδεχτώ ότι είχα εχθρούς ανάμεσα σε ανθρώπους που γνώριζα ελάχιστα ή και καθόλου.Ανέκαθεν σκεφτόμουν, με την αφέλειά μου της οποίας σας έχω δώσει μερικά δείγματα, ότι ήταν αδύνατο όσοι δεν με γνώριζαν να μη με συμπαθήσουν αν τύχαινε να με συναναστραφούν.

Ε,λοιπόν ,όχι ! Συνάντησα την έχθρα κυρίως ανάμεσα σ' εκείνους που δε με γνώριζαν παρά εξ αποστάσεως,και χωρίς να τους γνωρίζω εγώ.Θα υποτεύονταν ,αναμφίβολα,ότι ζούσα έντονα και απολάμβανα ανέμελα την ευτυχία: αυτό είναι ασυγχώρητο.Το ύφος της ευτυχίας ,όταν το προβάλλεις μ' έναν ορισμένο τρόπο,θα έκανε ακόμα κι ένα γαϊδαρο να λυσσάξει.Η ζωή μου εξάλλου, ήταν γεμάτη μέχρι σκασμού και ,από έλλειψη χρόνου,απέκρουα πολλές προτάσεις για γνωριμίες.Στη συνέχεια ξεχνούσα τις αρνήσεις μου .Οι προτάσεις όμως αυτές μου είχαν γίνει από ανθρώπους που η ζωή τους δεν ήταν γεμάτη και που ,για τον ίδιο λόγο ,δεν ξεχνούσαν τις αρνήσεις μου.
Αλμπέρ Καμύ  ( απόσπασμα - η πτώση  )
..............................................................................................................

Πάντα διαβάζοντας ένα βιβλίο.. κρατώντας το μολύβι μου υπογραμμίζω και επανέρχομαι καιρό μετά σε φράσεις που κατάλαβα πως έχουν νόημα ιδιαίτερο και βαθύ..Σε τούτο λοιπόν το βιβλίο του Καμύ..εστάθηκα αρκετά σε κάποιες σελίδες, που κατάλαβα πόσο ευφυώς περιέγραψε και στάθηκε πίσω από τα πράγματα  ο σπουδαίος τούτος συγγραφέας..Στη σελίδα λοιπόν 63 που την υπογράμμισα σχεδόν ολόκληρη,απομύζησα νοήματα πολλά..Τίποτα δεν είναι τυχαίο άλλωστε στη ζωή και ασφαλώς δεν πήρε τυχαία το Νόμπελ ο Καμύ..Διάβασα τον Ξένο και πέρυσι την Πτώση της οποίας και σας δίνω ένα μικρό - μικρό μα ουσιαστικό απόσπασμα θαρρώ.

.Έτσι κατανοούμε τους ανθρώπους και τις συμπεριφορές τους..Αξίζει πραγματικά τον κόπο,ο τρόπος που βλέπει τα πράγματα ο Καμύ.Όλοι θα αναγνωρίσετε κάποιο κομμάτι του εαυτού σας και της συμπεριφοράς ίσως που δεχτήκατε από φίλους και συγγενείς...Κι αν δεν έχετε χρόνο για όλο το βιβλίο, που σας το συνιστώ ανεπιφύλακτα..διαβάστε τουλάχιστον τούτες τις λίγες γραμμές..
η φίλη σας Σοφία 
............................................................................................................. 

Eίναι μαγκιά να λες τη << λέξη >>.. - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Κάποτε..πάνε χρόνια αρκετά..κάποτε που ήμασταν παιδιά..μας έδωσε η μάνα μας ένα σημειωματάρι με χοντρό εξώφυλλο και παραμάσκαλα το πήραμε να σημειώνουμε τις άγνωστες τις λέξεις που θα συναντούμε στο σχολειό και στη ζωή και δίπλα να τις εξηγούμε.. να τις ερμηνεύουμε..μην τύχει και ξεχάσουμε τη σημασία τους και μείνουν ανεξήγητες τόσες πολλές και άγνωστες οι λέξεις που θα συναντάμε..Μου δώσανε κι εμένα ένα τετράδιο μικρό και μου 'πανε όλες τις λέξεις μου τις άγνωστες εκεί να καταγράφω... Κατέγραφα καθημερινά όσες μου φάνταζαν βαριές και να τις εξηγήσω δεν μπορούσα..Σημείωσα ένα σωρό : ειλικρινής και ψεύτης.. ανάξιος.. δημιουργικός..ανήθικος και ηθικός..αξιοσέβαστος και ταπεινός..συμβιβασμένος και ασυμβίβαστος..

Χρειάστηκε πολλές φορές καθώς μεγάλωνα την ερμηνεία να αλλάξω..Όχι γιατί η λέξη με άλλο τρόπο ερμηνεύονταν..μα γιατί οι άνθρωποι την ερμηνεία τους αλλοίωναν και την στραγγάλιζαν ..καθώς στα δεδομένα τους και τα συμφέροντά τους προσαρμόζαν..Κάποτε γνώρισα ένα ''όνειρο''..όχι απατηλό..μα είχε όνομα και σάρκα  και οστά..Άνθρωπο μου 'πε πως τον λέγανε ,αφού έτσι αυτός αυτοχριζόταν..Μου κούνησε άσπρο μαντήλι δελεαστικό και μου' πε ασυμβίβαστο με λένε..
.Έτρεξα αμέσως στο τετράδιό μου αυτό που είχα φυλαγμένο στο συρτάρι..Βρήκα τη λέξη ασυμβίβαστος και διάβασα ευθύς την ερμηνεία..
Ασυμβίβαστος = < α στερητικό + συβιβάζομαι..= ασυμμόρφωτος στα καθιερωμένα..= ο μη έχων πρόθεση να κάνει εκπτώσεις στην προσωπική του ζωή..στις αξίες του.. στα πιστεύω του..ο αδιάλλακτος...κι ευχαριστήθηκα που ήταν εκεί ακόμα η ερμηνεία..

Και προχωρούσα με την ερμηνεία αυτή..και ενίοτε με κάλυπτε κι άλλες πάλι όχι..Όσο τα χρόνια όμως πέρναγαν δίπλα απ' την παλιά μου επεξήγηση επρόσθετα καινούρια..Μαλάκωνα τις εξηγήσεις τις απόλυτες..όχι γιατί πια δεν τις πίστευα..μα γιατί οι ανθρώποι γύρω μου κρυβόταν πίσω εκεί σε μια φωλιά..και παιδιά του εύκολου και της καλοπέρασης της καθημερινής γινόταν ...

Σκεφτόμουν και δε θύμωνα..ήξερα πως η λέξη αυτή..ο ασυμβίβαστος..κρύβει περίσσεια ορμή..ίδιον των νέων η ορμή και όχι των γερόντων..Κακός οιωνός τα γεράματα ..κανείς δεν ημπορεί να το αρνηθεί αυτό..η ανημπόρια η σωματική..αργά και σταθερά..γίνεται σαράκι ύπουλο και καταρώγει τις ιδέες..Κι έτσι ξυπνάς ένα πρωί και η λέξη ασυμβίβαστος σε σένα δεν κολλάει...Δεν ξέρω αν η δύναμη ορισμένων εξαιρέσεων μοναχά..μπορεί και κατατρώγει το σαράκι..Δε θύμωνα .. με τους ανθρώπους δίπλα μου που αλλάζανε..μόν' τους παρακολουθούσα και εθλίβομουν συχνά..για τις εκπτώσεις και το σκύψιμο του κεφαλιού..για ένα τόσο δα μικρό πιατάκι φαγητού,  που σαν σκυλάκι που πεινά..του επετούσαν για να ζήσει.. ήθελα να φωνάξω δυνατά..την αυτολύπηση να μη τη συναντήσουν...

Όχι δεν είμαι εγώ κριτής προσωπικοτήτων της ζωής και των ανθρώπων δικαστής..Ο καθένας πράττει ..κάνει και μπορεί ..όσα ο νους και το σαρκίο του του επιτρέπει..έγραψα λοιπόν και πάλι σήμερα δίπλα στο λήμμα της λέξης ασυμβίβαστος  και μια άλλη εκδοχή..ασυμβίβαστος = αυτός που έχει  τα κότσια και μπορεί μέχρι το τέλος να αντέχει τη σημαία τη δύσκολη της μοναχικότητάς του να σηκώνει και να προχωρεί...ίσως τότε ναι..και να 'ναι ασυμβίβαστος και αδιάλλακτος και την ψυχή του να κρατάει καθαρή..ξεφορτώνοντας ενίοτε το ψέμμα που τη φόρτωσε.. πως τάχα είναι ήρωας αυτός και διαφορετικός..πως τάχατες δε συμβιβάζεται ποτέ..κι είναι βαρύ πολύ.. να λέει πως είναι τάχα ασυμβίβαστος και θιασώτης του ονείρου !!! 
Ασυμβίβαστος = όσο μπορώ και με συμφέρει ?
Ασυμβίβαστος = μέχρις εκεί που δε χαλάω τη βολή μου...?

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη  
..............................................................................................................

 Οι ανυπότακτες καρδιές φέρουν πολύ βαριές ποινές γι'αυτό καλύτερα σε μένα μην ενδώσεις...ζωή 
 Όμως το βόλεμα είναι βόλεμα μωρό μου,  πού ν'αφήσεις τη χλιδή μια αξία σταθερή και να γυρίσεις πάλι στα ζόρια τα ίδια αυτό το κάνουν μόνο όσοι έχουν μεγάλα...
 இڿ-ڿڰۣ-...♫╰☆╮♫♫╰☆╮♫♫╰☆╮♫❤♫╰☆╮♫♫╰☆╮♫♫╰☆╮♫

Θέλει μαγκιά - Ευσταθία & Φίλιππος Πλιάτσικας (lyrics)

..............................................................................................................

''Γραμματικάδες..σπουδαγμένοι και σοφοί'' - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Γραμματικάδες ..σπουδαγμένοι και σοφοί..θα προσπαθήσουνε να σου γεμίσουν το κεφάλι..Να τους ακούς ..να μελετάς..μα κάπου εκεί στο τέλος της ημέρας σου μικρούλη μου..όσο μπορείς..μονάχος σου..κι ας φαίνεσαι μικρούλης..βάλε το μυαλό σου να σκεφτεί..αφαίρεση αν γίνεται να κάνει..αποφάσεις τόλμησε και βάζε στόχο εσύ..μόνος σου να τις παίρνεις..Υπάρχουνε κι ατάλαντοι στον κόσμο αυτό..που θέσεις μα και έδρανα υψηλά..μπρος στα παιδικά κι αθώα τα μάτια σου φαίνονται πως κατέχουν..κι έτσι σου παρουσιάζονται συχνά..και μόνοι τους αυτοχρίζονται..και σουλατσάρουν για ''σοφοί''.Θάρθει ο καιρός..εκείνος ο καιρός..και ίσως δε θάναι τόσο αργά..που θα αρχίσεις να απορρίπτεις έναν - έναν απ' αυτούς ..θα ψάξεις να κρατήσεις μοναχά τα ''στέρεα υλικά'' των  παιδικών σου χρόνων.

Μη φοβηθείς που τώρα δα ..μπροστά σου υψώνονται σα γίγαντες και ''δάχτυλο'' κουνάνε...Διώξε το φόβο από μέσα σου..τώρα ακόμα που είναι αρχή..τεντώσου και ορθώσου..''ψήλωσε'' όσο κι αν μπορείς..και άκου ..μίλα ..ρώτησε..απάντησε..και σήκωσε το μπόι σου..δε θα γενείς ποτέ σου εσύ προσπάθησε..αυτό που οι άλλοι ονειρεύονται για σε.Ήρθες να περπατήσεις δρόμους χαραγμένους απ' τα χέρια σου..τα καλούπια τους να σπάσεις..Την ευτυχία τη δική σου δεν μπορούν τις περισσότερες φορές..γραμματικοί και με περγαμηνές να ζωγραφίσουν..

Θα συναντήσεις όμως και αληθινούς ''σοφούς'' στις θάλασσες τις ανοιχτές σαν βγεις να ταξιδέψεις..Δε θα τους αναγνωρίσεις εξ αρχής,μπορεί να σου φανούνε παρακατιανοί..νάναι ''ναυτάκια''ή ''λοστρόμοι''.Μα σαν θα θέλεις ''Καπετάνιος''στη δική σου τη ζωή..μικρούλη μου εσύ για να γενείς..σκύψε και ρώτα..και λογάριασε και μάθε..πως δένουν και πως λύνουν τα σχοινιά μονάχοι ακόμα και οι ''λοστρόμοι''.Καλοντυμένο θα φροντίσουν να σε στείλουνε πρωί- πρωί από νωρίς και στα καλύτερα σχολεία..

Κι άλλοι που δεν την έχουνε την τύχη τη δική σου..κι αυτοί πρωί- πρωί θα ετοιμαστούν για να κινήσουνε..από ανήλιαγα δωμάτια ..κι εκείνων οι γονείς τους θα φροντίσουνε..και πάλι καλοχτενισμένους να τους φέρουνε εις τα σχολειά μπροστά..Παιδάκια του Θεού κι αυτά..κι ας μοιάζουνε ενός ''κατώτερου Θεού''..Θεός είναι ένας μοναχά..και το μυαλό εκείνος το ''μοιράζει''..Παιδάκια και βλαστάρια δέντρου της ζωής κι αυτά..της ανθρωπότητας..του σύμπαντος.. της Γης αυτής το μέλλον..Δε θέλω να σου πω από τώρα τα ''μαντάτα'' τα κακά εγώ..και τα λυπητερά..δε θέλω τη ζωή της γνώσης σου της αρχικής ,στο αποτέλεσμα της χρησιμότητας της επαγγελματικής σου να ακουμπήσω..Θα κουραστείς..και μην παρασυρθείς από τα χαχανίσματα..απ' τα μικράτα σου ακόμα εσύ..μάθε να ξεχωρίζεις..τα αληθινά χαμόγελα ζωής  απέβαλλε και απέφευγε τις ψεύτικες και ανούσιες..και τις ''λυκοφιλίες'' και  όλων των ειδών ''θωπείες'' ύπουλες και καταστροφικές,που σε''αποκοιμίζουν'' εκεί μες στα σχολεία σου..δασκάλων ενίοτε ''ελαφρών'' ..συμμαθητών ανταγωνιστικών με ''υπόγεια'' διαδρομή..φωνές χαζοχαρούμενες μη σε επηρεάσουν..

 Όχι.. όχι..δε θα πάψω να μιλώ..επιβάλλεται επειγόντως να μιλώ..κι εσείς μαζί με όλους να μιλάτε.. γιατί απλώθηκε τριγύρω μας σκουπιδαριό..''χορεύει μες στους κάδους'' ..μιλάμε ναι..φωνάζουμε ..διαπαιδαγωγούμε ορθά..επιλέγουμε..κι όχι  θωπεύοντας τους ανθρώπους γύρω μας,κάνοντάς τους να νιώθουν σπουδαία πράττοντες..πως αλλιώς νομίζεις πως μπορεί να γίνει.. να καταρριφθούν ανόητες συμπεριφορές..και στερεότυπα αιώνων..?

Είναι μακρύς ο δρόμος σου μικρούλη μου και ανηφορικός..Μάζεψε θα σε παροτρύνω μοναχά..
<< Γνώση - Σοφία- Αναζήτηση- Ταξίδια Εξερεύνησης- Διαδρομές  μοναδικές >> που εκεί στην ολοκλήρωση του εαυτού σου θα σε βγάλουν.Γιατί σαν κατορθώσεις να ολοκληρωθείς και τους δασκάλους σου να ξεπεράσεις,θα αντέχεις..και θα γεύεσαι απλόχερα,βαθιά καρπούς, που οι άλλοι δεν τους βλέπουνε ..καρπούς που είναι κρυμμένοι μέσα εκεί στα σκοτεινά..στις φυλλωσιές των δέντρων..Είναι μοναχικός..έχει ανήφορο και δύσβατος ο δρόμος προς τη γνώση..

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη - εκπαιδευτικός.
..............................................................................................................

 Τον εαυτό του παιδί..

Τον εαυτό του παιδί απ’ το χέρι κρατάει
στα ίδια μέρη κι απόψε η ζωή θα τους πάει.
θα περάσουν ξανά απ’ της μνήμης τα σπίτια
από θάλασσες άδειες, απ’ του φόβου τα δίχτυα.

Θα σταθούνε μαζί και θα δουν να περνάνε
σαν καράβια οι στιγμές που ποτέ δε γερνάνε
και τα πρόσωπα που έγιναν δρόμοι κι αιώνες
και τα όνειρα που έσκαψαν μες στα χρόνια κρυψώνες.

Όταν ήμουν παιδί είχα βρει έναν κήπο
για να κρύβομαι εκεί απ’ τη ζωή όταν λείπω
όταν ήμουν παιδί είχα κρύψει έναν ήλιο
να `χει ο δρόμος μου φως κι η σιωπή μου έναν φίλο.

Τον εαυτό του παιδί απ’ το χέρι θα πιάσει
σαν γυαλί μια στιγμή θα ραγίσει, θα σπάσει
θα χωρίσουν μετά κι ο καθένας θα πάει
σ’ έναν κόσμο μισό που τους δυο δε χωράει.

Στίχοι:  

Παρασκευάς Καρασούλος

Μουσική:  

Μάριος Φραγκούλης

1.

Μάριος Φραγκούλης

 ...........................................................................................................

Γέφυρες .. - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Γέφυρες...ανοίγεις το λεξικό... ενώνουν δυο τόπους λέει...όποιο λεξικό και να ανοίξεις η ερμηνεία ίδια... με άλλα λόγια μοναχά.. μα το νόημα πάντα ίδιο..επιτυγχάνεις με αυτές τη ζεύξη δύο ή και περισσότερων σημείων..καθώς μεσολαβεί εμπόδιο φυσικό ή τεχνικό αναμεσά τους...Περιδιαβαίνω μέσα εδώ...βρίσκω στην αρχική μου τη σελίδα τούτο το παρακάτω βίντεο..για της Άρτας το γιοφύρι.. περιδιαβαίνω με υπομονή και το κοιτώ..και ταξιδεύω μες στο χρόνο..Περάσματα ,εικόνες ...πόλεις και ιστορικά τα γεγονότα που ''τρατάρομαι'' απ' αυτό...και μουσικές εξαίσιες... κλασσικές και ταξιδιάρικες..στου νου μας τα ταξίδια και στου χρόνου τα ταξίδια οδηγούν...Και σκέφτεσαι...και λες..να  
''χτίζω γέφυρες'' για να 'χω να περνώ..όταν τις συναντώ μπροστά μου...Μονάχος σου θα τις περνάς..θα πας σε άλλους τόπους άγνωρους  ή  ίσως και γνωστούς...Μνημεία της φύσης μερικές... Ορθώνονται μπροστά μας ..ορθώνονται στο χρόνο..Μύθοι..θρύλοι ..ιστορίες μοναδικές..για κάθε μια απ' αυτές...γραμμένες στα κιτάπια της παράδοσης..της Ιστορίας άλλοτε...Και σήμερα της Άρτας το γιοφύρι...Μνημείο στο χρόνο...μνημείο που ενώνει ακόμα και τώρα σκέψεις,αλληγορίες,προσμονές..Μια ιστορία επαναλαμβανόμενη και συμβολική..διαχρονική και ανεξίτηλη  μέσα εις τους αιώνες.. 

<< Ολημερίς το χτίζανε,το βράδυ γκρεμιζόταν >>
 Πόσο επίκαιρο συνεχώς...
Πόσο σπουδαία αλληγορία !!!
Ο Πρωτομάστορας..αυτός πρώτος..αυτός πρέπει να τολμήσει τη θυσία..ναι αυτός..χωρίς να δειλιάσει..χωρίς από τους άλλους πρώτα να προσμένει...Να γίνει η ''αρχή του στερεώματος''..η αρχή της βάσης..για να ακολουθήσουν και οι άλλοι...
Θυσία..για κάθε δύσκολο..κάθε αστέριωτο..μα στο τέλος τόσο μεγάλο..''ενωτικό ψυχών''...γέφυρες...
Κι έπειτα..οι γραμμένες σελίδες..που περπατήθηκαν στις πέτρες τους επάνω..Οι αναστεναγμοί πολεμιστών...οι αναστεναγμοί των αγροτών..η δυσκολία του περάσματος..η ανταλλαγή των εφοδίων..των προϊόντων..το δέσιμο των λαών...γέφυρες...
Να χτίζεις γέφυρες..να ενώνεις το απροσπέλαστο...γέφυρες και συναπαντήματα ανθρώπων και ψυχών...
Σοφία Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................

 Της Άρτας το γεφύρι είναι λαϊκό αριστούργημα,
σαν ένα κομμάτι από ραψωδία ομηρική.
Και είναι για να το εκμεταλλεύονται ποίηση
και μουσική μας όσο υπάρχουν…
Κωστής Παλαμάς

Μανώλη Καλομοίρη - Ο ΠΡΩΤΟΜΑΣΤΟΡΑΣ, (The Master Builder) - Manolis Kalomiris

...............................................................................................................

Ό,τι δεν ζήσαμε..το άπιαστο..φωλιάζει μέσα στην ψυχή μας ..της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

O Mπωντλαίρ γράφει: «Παράξενη θεότητα, σαν τις νύχτες σκοτεινή, με άρωμα από καπνό Aβάνας και μόσχο, έργο ενός Όμπι Φάουστ της σαβάνας, σαγηνεύτρα εβένινη, θυγατέρα των μαύρων μεσονυχτίων, προτιμότερο από σπάνια κρασιά κι από όπιο, του στόματός σου το ελιξίριο, όπου καμαρωτός στέκει ο έρως».

Ό,τι δεν ζήσαμε...το άπιαστο....φωλιάζει μέσα στην ψυχή μας και την δονεί...την θλίβει....μα και την τροφοδοτεί συγχρόνως...
Τα βήματά μας επιστρέφουν ξανά και ξανά...στην φευγαλέα τρυφερή ανάμνηση που....άναψε τη σπίθα....του φευγαλέου έρωτα...Δεν παίρνουμε ποτέ την απάντηση θαρρώ....αν είναι αποκύημα της φαντασίας μας η εξιδανίκευση....ή η ομορφιά ,που θα θέλαμε νάχει ,ένας ιδανικός  έρωτας....Είναι η χημεία..είναι η ψυχική καστάσταση του δεδομένου χρόνου και της στιγμής..είναι η ιδέα που χρόνια μας ταλανίζει για το απροσδιόριστο ιδανικό του έρωτα ? Ό,τι όμως και να 'ναι αυτό το συναίσθημα,μας κάνει να κολλάμε στον ένα και μοναδικό,που προσδοκάμε ότι θα μας ολοκληρώσει και θα μας φτάσει στα επίπεδα του έρωτα χωρίς σύνορα...

Μας αξίζει να ''βουτάμε ...να τολμάμε''...να αρπάζουμε τη στιγμή που μας συμβαίνει...να γευόμαστε τα κομμάτια αυτού του έρωτα....για μην μένουν στην ψυχή μας...οι χαρακιές του ανικανοποίητου....Καλύτερα να περπατήσεις ξυπόλητος...προς την ομορφιά που σου κλείνει το μάτι...έστω κι αν ακόμη γεμίσουν αγκάθια στο τέλος τα πόδια σου....παρά να μένεις ακίνητος ...κοιτάζοντας τον δρόμο από μακριά....

  ( Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη ) ,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 Απ’ όλα μου τα πάθη εγώ διαλέγω εσένα ..νά'σαι το πιο μεγάλο 
να'σαι το πιο γλυκό....

Νοσταλγικά και αγαπησιάριακα βράδια..τότε που γινόντουσαν οι παρέες ένα με τα συγκροτήματα στις συναυλίες...
Σαββατόβραδο κι απόψε...με ένα υπέροχο τραγούδι....

Οι Εκείνος και Εκείνος είναι μαζί από το 1988. Το όνομά τους είναι δανεισμένο από την τηλεοπτική σειρά «Εκείνος κι Εκείνος» του Κώστα Μουρσελά με τους Βασίλη Διαμαντόπουλο και Γιώργο Μιχαλακόπουλο....ένα υπέροχο συγκρότημα με σπουδαίες δουλειές..και με ένα φορτηγάκι Van-Transporter VW,κάπου εκεί στα 1991 γυρίζουν όλη την Ελλάδα δίνοντας συναυλίες....
 οι εμφανίσεις τους στο club «ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ» μένουν ιστορικές τόσο για το περιεχόμενο όσο και για τη διάρκειά τους.

 Στίχοι: Κώστας Λογοθετίδης
Μουσική: Εκείνος και Εκείνος
Πρώτη εκτέλεση: Εκείνος και Εκείνος

Το πάθος ♫ Εκείνος και Εκείνος

Απ’ όλα μου τα πάθη
εγώ διαλέγω εσένα
να `σαι το πιο μεγάλο
να `σαι το πιο γλυκό.
Σε `σένα θα ποντάρω
κι ας ξέρω πως ρισκάρω
για χάρη σου να χάσω
και γη και ουρανό.
Και γη και ουρανό...
Να νυχτώνει, να χαράζει
κι εγώ δίπλα σου
να λέω "δε με νοιάζει"
όπου πας εσύ, να `μαι κι εγώ.
Να σε νιώθω, να σ’ αγγίζω,
σαν αέρας το κορμί σου να τυλίγω,
όπου πας εσύ, να `μαι κι εγώ.
Απ’ όλα τα τραγούδια
εγώ διαλέγω εσένα
να `σαι το αγαπημένο
να `σαι μοναδικό.
Σ’ εσένα θα πιστέψω
και θα σε ταξιδέψω
μακριά από εκεί που φτάνει
της πόλης η ηχώ.
Της πόλης η ηχώ..

.............................................................................................................

Τα φύλλα που είναι Φθινοπωρινά....

Ξημέρωσε και πάλι η μέρα του Θεού και με ήβρε ο ήλιος μοναχή στο κρεββατάκι μου κι ετούτο το πουρνό...μα σφιχταγκαλιασμένη με το όνειρο,που ως το πρωί μου κράταε συντροφιά.. Είχα πλαγιάσει  από νωρίς στο κρεββατάκι μου κι απόψε..έτσι να αποσυρθώ από της μέρας το ανακάτεμα ,σε μια γωνιά να αποσυρθώ όπως και κάθε βράδυ..Μ' αρέσει εκείνο εκεί το κούρνιασμα το βραδυνό..που όλα γύρω μου παίρνουν άλλα χρώματα..τα ξαναζώ της μέρας τα καμώματα..τα επανεξετάζω..

Έβρεχε πάλι απόψε όλη νύχτα μια ψιχαλιστή,ποτιστική λεν' στο χωριό μου ,μια βροχή που μετά τη ζέστη του Καλοκαιριού,ήρθε για να ξεπλύνει όνειρα.. που ζωγραφίστηκαν.. ήταν αρχές τ' Αυγούστου..Τώρα Σεπτέμβρης μου μηνάς..παράξενη σιωπή..Αρέσουνε τα χρώματα τα Φθινοπωρινά,όλοι τα ζωγραφίζουν και τα βάφουνε..τοπία και χρώματα σου λέει μοναδικά..Μα εμένα με θλίβει αυτό το χρώμα που φόρεσε ,της νοσταλγίας το χρώμα του Καλοκαιριού..που απ' τ' ανθισμένο της καρδιάς ,το γαλανό και τ' άσπρο..έγινε ξεραμένο λάδι σε καμβά..σε ζωγραφιά ξεθωριασμένη.

Μου λες να κάνω υπομονή,μου δείχνεις λέξεις άγνωστες..κι όλο μακραίνεις τη γραμμή ..κι όλο την παρατείνεις..Σάμπως δεν είναι και η γραμμή αυτή μια ελπίδα στη ζωή μου ?Όσο μακραίνει η γραμμή μακραίνουνε τα όνειρα ..μακραίνει το κυνήγι..Κουράστηκαν τα βλέφαρα..κουράστηκε και ο νους μου...Θέλω να γείρω μια βραδιά και να 'ναι  λευκό το τοπίο στο μυαλό μου...λευκό τοπίο... .γαλήνιο..γεμάτο γιασεμιά...Να ζαλιστώ...μια ζάλη δυνατή...σαν μέθης νάχω τη χαρά...να αποκοιμηθώ...

Σκέψεις - Σοφία Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................

ΦΥΛΛΑ ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΑ @@(ΤΟΜΜΥ) 

.............................................................................................................

Η «Ανάσταση» του Λέοντα Τολστόι .

Με τ' άψυχα μπορούμε να φερθούμε σκληρά κι ανελέητα: μπορούμε να πελεκήσουμε τα δέντρα, να ψήσουμε τούβλα, να σφυροκοπήσουμε αλύπητα το σίδερο στ' αμόνι.
Όμως στους ανθρώπους δεν μπορούμε να φερόμαστε άκαρδα, χωρίς αγάπη, όπως δεν μπορεί ν' αντιμετωπίσουμε το μελίσσι χωρίς μέτρα προφύλαξης.

Αυτή είναι η φύση της μέλισσας εξ ορισμού: αν της συμπεριφερθούμε χωρίς προσοχή τότε και σ' αυτή θα κάνουμε κακό και τον εαυτό μας θα βλάψουμε.
Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τους ανθρώπους. Κι αλλιώς δεν μπορεί να είναι, γιατί η αμοιβαία αγάπη των ανθρώπων είναι ο βασικός νόμος της ανθρώπινης ζωής.

Είναι αλήθεια βέβαια πως ο άνθρωπος δεν μπορεί να εξαναγκαστεί ν' αγαπήσει τον άλλον, όπως μπορεί να εξαναγκαστεί να εργαστεί, όμως απ' αυτό δεν συνάγεται πως μπορεί να συμπεριφέρεται στους συνανθρώπους του χωρίς αγάπη, και μάλιστα όταν τους ζητάει κάτι.

Αν δεν είσαι ικανός να νιώσεις αγάπη για τους άλλους, τότε κάθισε στη γωνιά σου ασχολήσου με τον εαυτό σου, με πράγματα που θέλεις εσύ ο ίδιος ή μ' ό,τι άλλο επιθυμείς, εκτός απ' τους ανθρώπους.

Όπως δεν μπορείς χωρίς βλαβερές επιπτώσεις να τρως παρά μόνο όταν νιώθεις την επιθυμία να φας, έτσι και στους ανθρώπους μπορείς να φέρεσαι χωρίς δυσάρεστες συνέπειες μονάχα όταν τους αγαπάς.

- Απόσπασμα από το μυθιστόρημα Η ανάσταση, του Λέοντα Τολστόι.
.............................................................................................................

Λέων Τολστόι

Η Ανάσταση είναι ένα κλασικό μυθιστόρημα της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Ένα αριστουργηματικό βιβλίο που στην εποχή του (1899) ξεπέρασε σε πωλήσεις το "Πόλεμος και ειρήνη" και την "Άννα Καρένινα". Το τελευταίο σπουδαίο έργο του Λέοντα Τολστόι.

 Στην "Ανάσταση" κορυφώνονται και εκφράζονται οι ηθικοί στοχασμοί, οι πνευματικές ανησυχίες και οι πολιτικές ιδέες που καλλιέργησε ο Τολστόι προς το τέλος της ζωής του, όταν άρχισε να αναθεωρεί τη σχέση του με το κράτος, καταδίκασε το δεσποτισμό, την εξαθλίωση των φτωχών αγροτών και το φεουδαλισμό ως πυρήνα του τσαρικού καθεστώτος. Και παρότι εξακολουθούσε να θεωρεί τον εαυτό του χριστιανό, δε φοβήθηκε να στηλιτεύσει την υποκρισία της επίσημης Εκκλησίας. 

πηγή : Βικιπαίδεια.
............................................................................................................. 

 Για το Γιάννη..την Ηλιάνα ...τον Πάνο ...την Ελένη..την Αλίκη..
τη Βούλα ...το Γιώργο....το Νίκο...τη Βάσω...την Όλγα...
για τους ανθρώπους που αγαπάμε...για όλους τους ανθρώπους που πρέπει να καταλαβαίνουμε...υπέροχη μουσική χωρίς λόγια...αλλά με εκατομμύρια λέξεις !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

 Από το άλμπουμ "Χωρίς Λόγια" (1994)

Σταμάτης Σπανουδάκης ~ Για την Ντόρη 

..............................................................................................................

O ψηφιακός ο << άνθρωπος>> ..και ο άνθρωπος - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Παράξενα που εξελίσσονται κάποιοι άνθρωποι..Πάντα από παλιά ..κι από την εποχή ακόμα των σπηλαίων ο άνθρωπος δεν άντεχε τη μοναξιά και στην ''εστία'' ήθελε να μοιράζεται τους λίγους σπόρους που ολημερίς εμάζευε με έναν  άλλο άνθρωπο..να κοιταχτεί και δυο νοήματα να ανταλλάξει..μιας και η γλώσσα ήτανε επίτευγμα κατοπινό.Και εσυνέχισε να εξελίσσεται..και βρήκε τρόπους από τότε να επικοινωνεί..να συγχρωτίζεται πότε με ενδιαφέροντες και πότε με αδιάφορους ανθρώπους..Αυτή είναι η ζωή και είναι όμορφη στ' αλήθεια από μόνη της,γιατί σου δίνει μες στον κήπο της ποιά λούλουδα θα επιλέξεις.
Και φτάσαμε σιγά - σιγά..και πέρασαν αιώνες..και βρήκαμε και βρίσκουμε χίλιους τρόπους να επικοινωνούμε..
Πότε αληθινούς και πότε ψεύτικους εντελώς.. εφτάσαμε λοιπόν και σήμερα στην εποχή του Ιντερνετ και του διαδικτύου.

<< Ένα παράθυρο όμορφο και ανοιχτό>> είναι αυτό μέσα στον κόσμο.Ανοίγει ορίζοντες πολλούς..σε βάζει σε εγρήγορση..κι ο νους σου ταξιδεύει..Γεμίζεις γνώσεις ..πληροφορίες και ευκολίες για την ίδια αυτή την καθημερινότητά σου..Μα έχει και παγίδες άπειρες το << παράθυρο>> αυτό άμα από μόνος σου βίαια το ανοίξεις..Δεν έχουνε την αντοχή..τη δύναμη οι άνθρωποι τις περισσότερες φορές να τοποθετηθούν.Δεν έχουν τη δύναμη να είναι ο εαυτός τους.Θέλουν ,επιθυμούν διακαώς να επικοινωνήσουνε..μα πάντα εκεί πίσω από μια μάσκα..

Αναρωτιέστε φίλοι μου τι είδους επικοινωνία είναι αυτή που μοναχοί μας πίνουμε εδώ μέσα εμείς τον καφέ μας..Έχετε δίκιο..πόσο άσχημο να πίνεις μόνος τον καφέ σου..Μα είναι και κάποιοι άνθρωποι που ίσως δεν μπορούν ολημερίς να τρέχουν μες στον καφενέ ,για τους δικούς τους λόγους..Είναι και κάποιοι άλλοι όμως άνθρωποι,που δεν αντέχουνε τον ίδιο τους τον εαυτό..και καταντούν <<ψηφιακοί ανθρώποι>>.

Και πως να πιεις και εδώ μέσα ακόμα τον καφέ με έναν που έχει για προφίλ << γαϊδούρι>> ή μια <<φώκια>>..ή και καμμιά ''αρκούδα'' και άλλες φορές και ένα ''διάβολο''..να βάζουν για προφίλ..και τι κρίμα για τα ζωάκια που τόσο τα αγαπώ στ' αλήθεια..ακόμα και για το διάβολο το κρίμα..που ξέρει καλά το ρόλο του χρόνια πολλά αυτός...Και πως να πιάνεις κουβέντα ατελείωτη με άνθρωπο, που δεν έχει τη δύναμη και δεν το  ξεπερνά να σε κοιτά στα μάτια ,έστω και από μια φωτογραφία του της στιγμής..που κρύβει στα συρτάρια του ,γιατί δεν αντέχει ή και σκόπιμα πολλές φορές  να στην παρουσιάσει ?

Θέλει να κρύβεται πίσω από ό,τι φαντάζεται και παραμύθια να 'ρχεται να σου πουλά..Όλοι εμείς ..αναγκαστικά και μη που είμαστε ''ψηφιακοί'' και επικοινωνία ψάχνουμε συχνά..όλοι έρχονται στιγμές που στην παγίδα του εγκλωβισμού θα πέσουμε του εαυτού μας του ίδιου..Μα είναι άλλος να 'σαι ψηφιακός άνθρωπος..και άλλο ''ανθρωπος''..Αν το προσωπό σου δεν αντέχεις καν για να μου δείξεις..τι κάθεσαι και μου ''τσαμπουνάς'' και ιστορίες για τη σπουδαιότητά σου μου αραδιάζεις? Πετάς μια φράση..έτσι στα πεταχτά που κάπου αντέγραψες ή μες στο τραμ την άκουσες..και περιμένεις μετά να σου' ρχονται οι αφελείς..και κουβέντα ανούσια να πιάνεις..για να γεμίζεις το κενό της άμοιρης ψυχής σου..Μα από μικρό σου λέγανε να αφουγκράζεσαι..να σκύβεις στην αληθινή ζωή..να μελετάς στα σοβαρά και τον εαυτό σου με 
<< κουρέλια και σκουπίδια>> να μην ντύνεις.

Αναρωτιόμαστε πολύ συχνά τι είναι και το Google+  ..ναι φίλοι μου..μέσον καλό επικοινωνίας μοιάζει..μονάχα που οι άνθρωποι..όπως παντού είναι ένα ψηφιδωτό ανομοιόμορφο..και ο καθείς παρουσιάζεται όσο αντέχει και του ταιριάζει..Λίγοι απομείναν οι αυθεντικοί που δεν φοβούνται και τολμούν ο εαυτός τους να' ναι..Ψάχνεις και τους βρίσκεις τους αυθεντικούς και αν έχεις τύχη κι είσαι τυχερός πολύ ..και ιδέες και γνώσεις ανταλλάσσεις..

Παντού και πάντοτε μπορείς..από τον καφενέ και ως το διαδίκτυο διακίνηση ιδεών να κάνεις..Μη σας φανεί ''βαρύγδουπη'' η λέξη αυτή,που τώρα δα ξεστόμισα..Δεν είναι σκέψη δική μου μοναχά αυτή...αλλά και των πολύτιμων δασκάλων μου ,που απ' τη ζωή μου επεράσαν..Σταθείτε όλοι στον καθρέφτη σας μπροστά και κοιταχτείτε..και μιλήστε του ,έστω και μια φορά..και αν μπορείτε αντέξτε τον τον πολύτιμο εαυτό σας...και παρουσιάστε τον έστω μια φορά αληθινό..και πάψτε όλοι να θέλετε ''πρόεδροι''και ''συγγραφείς'' και ''πολιτικοί'' και ειδήμονες..και  του ξερολισμού σαϊνια..να το παίζετε απ' το πρωί ως το βράδυ..
Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη
.............................................................................................................. 

-Γιάννης Ρίτσος, «Το χώμα κάτω απ’ τη βροχή»

VIVALDI - A Rain of Tears - ANDERSON & ROE 

Μια μουσική που ''στοχεύει''κατευθείαν στην ψυχή...

Βροχή από δάκρυα !!!!!!!!!!!!

Υπέροχοι..δεξιοτέχνες !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

............................................................................................................

 -Γιάννης Ρίτσος, «Το χώμα κάτω απ’ τη βροχή»
(απόσπασμα)

 
 Τούτη η αργή, ασταμάτητη βροχή, καλόδεχτη, βοηθάει,
μαλακώνει το χώμα, πλένει μητρικά τα φύλλα της συνοικιακής
τριανταφυλλιάς απ’ τη σκόνη,
νοτίζει τις φτωχές στέγες- όλα τα δείχνει ταπεινά και φτωχά,
τους αφαιρεί την έπαρση και τη σκληρότητα, φτωχαίνει ακόμα
και τη λύπη,
γίνεται η λύπη μαλακιά, πονετική- δεν επιμένει
σ’ αυτή την τυφλή αρνητική περηφάνεια της, μπορεί να σκύψει,
να κλάψει ή να χαμογελάσει, σαν ένα νέο κορίτσι
που ‘κλαιγε στο παράθυρο κι είδε έξαφνα στα τζάμια το γλυκύ της πρόσωπο
τόσο νεανικό, τόσο όμορφο- ωραίο ακόμη κι όταν κλαίει-
κ’ ίσως ακόμη πιο ωραίο, τόσο που χαμογελάει.
 Τούτη η βροχή
μιλάει με τα λόγια της, ήσυχα λόγια, όχι για μένα και για σένα-

 
δεν έχουν στόχο τα λόγια της – γι αυτό μας μιλάνε-
δεν αφορούν εμάς, δε θέλουν να μας συμβουλέψουν,
να μας παινέψουν, να μας κατηγορήσουν, να μας παρηγορήσουν,
δε μας αναγκάζουν σ’ οποιαδήποτε στάση
σ’ άμυνα, ή σ’ επίθεση, ή σε απολογία- Ήσυχα λόγια της βροχής, μπορεί και να θυμίσουν
το μοσκοβόλημα της γης- όχι της γης όταν σκάβουν ένα λάκκο-
της γης που βρέχεται κι απορροφά κ’ υπομένει και πρααίνεται
και λουλουδίζει μια μέρα αναπάντεχα –
μια μυρωδιά καρτερίας, απαλή και μεγάλη
που διαστέλλει τα μάτια μας μες στ’ όνειρο σαν να τα κλείνει…»

...................................................................................

..μείνε λοιπόν έτσι όπως είσαι ..- της Σοφίας Θεοδοσιάδη

<< Επίτρεψέ μου να σου πω ,πως κάποια παιδιά σαν εσένα δεν μεγαλώνουν ποτέ,γιατί σαν μεγαλώσουν.. οι Ιθάκες του καθενός από εμάς θα χαθούν, γιατί μόνο τα μικρά ευαίσθητα παιδιά έχουν πια Ιθάκες.Οι μεγάλοι τις έχασαν στο ψάξιμο του παράλογου εγώ τους και στα συντρίμια της καθημερινής ασχήμιας της ζωής τους...μείνε λοιπόν έτσι όπως είσαι και λύτρωσε εαυτούς και αλλήλους..φιλώ σε...>>

Όμορφα λόγια και γλυκά..μα βαρυσήμαντος ο λόγος που μου απευθύνεις φίλε μου καλέ..είναι αδύναμοι οι ώμοι μου...κι εγώ ποτέ μου δεν εσήκωσα ανάστημα τον κόσμο για να σώσω..Τον εαυτό μου επροσπάθησα.. μονάχα αυτόν για να καλυτερέψω..αν μπορώ..να τα 'βρω μια και καλή μαζί του...Μεγάλωσα κι ακόμα προσπαθώ και για Ιθάκες ψάχνω.. Εμένα οι Ιθάκες μου δεν είχανε ποτέ τρικάταρτα καράβια..Κάτι μονάχα σχεδίες απλές και ταπεινές..γιατί απλοϊκή ήταν η καταγωγή μου..Δεν ήμουν από τζάκια ξακουστά..ούτε από βασιλικά σινάφια..για να 'χω ''στόλους'' και αρμάδες ξακουστές..
Πάντα χανόμουν και τις έψαχνα μέσα σε σελίδες ποιητών και απλοϊκών ανθρώπων..

Ναυάγησα πολλές φορές..θαλασσοπνίγηκα επάνω σε τούτη τη μικρή μου τη ''σχεδία''..Μα αγκιστρώθηκα από τα ξύλα της..και σώθηκα..κι ακόμα πίστεψέ με κολυμπώ..Δεν είσαι μόνος στη ζωή, που εναυαγήσαν τα νησιά και Ιθάκες δεν θωρείς σιμά σου..Χάθηκε η πυξίδα μας πολύ καιρό..μα εμείς καπεταναίοι παλιοί..θα βρούμε τα σημάδια  της διαδρομής..τα μίλια θα μετρήσουμε..και ξέρες θα αντικρύσουμε ξανά..Φυσάει πολύ στους κόσμου τα λιμάνια..φυσάει άγρια και δυνατά και μέσα στην καρδιά μας.. 

Άδειο κοχύλι μοιάζει και η δική μου η καρδιά μες στον καιρό.. και τούτο εδώ το πρωινό που η θάλασσα εγαλήνεψε και ξέβρασε φύκια αστερίες και κοχύλια στην ακτή...Έβρεχε απόψε από νωρίς...έβρεχε μια ψιχαλιστή και σιγανή ποτιστική βροχή..Μα δεν.. στην καρδιά μου μέσα εκεί δεν έβρεχε..γιατί ήταν μουσκεμένη από καιρό..Εγώ να στεγνώσω ήθελα και όχι άλλο να βραχώ...
Άδειο κοχύλι μοιάζει ενίοτε η ψυχή..σαν να' ναι πεταμένο στην ακτή,στην τύχη των περαστικών...να το ποδοπατήσουν αν κοχύλια στην ακτή αυτοί,δεν έμαθαν να ψάχνουν ,να συλλέγουν.. 

Η προτροπή σου είναι  σαν φυλαχτό ξεχωριστό για εμέ..κι εκεί μες στης ψυχής μου τη 
''χρυσή φωλιά'' ,που λες πως την  εγνώρισες..εγώ θα τη φυλάξω...'Ετσι απλά και ταπεινά θα πω ευχαριστώ..αν τα κατάφερα εικόνα τέτοια για ''Ιθάκες'' να σου ζωγραφίσω... Είναι πολύ σημαντικό και συναρπαστικό τους φίλους να εμπνέουμε...και να τους αγαπάμε...

Κείμενο -  Σοφία Θεοδοσιάδη
.............................................................................................................

ΠΟΘΟΣ - Ναπολέων Λαπαθιώτης

ΠΟΘΟΣ - Ναπολέων Λαπαθιώτης

Βαθύ χινόπωρο γοερό, πόσο καιρό σε καρτερώ,
με τις πλατιές, βαριές σου στάλες
των φύλλων άραχλοι χαμοί, των δειλινών αργοί καημοί,
που με μεθούσατε τις άλλες...

Τα καλοκαίρια μ᾿ έψησαν και τα λιοπύρια τα βαριά,
κι οι ξάστεροι ουρανοί οι γαλάζοι:
απόψε μου ποθεί η καρδιά πότε να ῾ρθεί μέσ᾿ τα κλαριά,
ο θείος βοριάς και το χαλάζι!

Τότε, γερτός κι εγώ ξανά, μέσ᾿ τα μουγγά τα δειλινά,
θ᾿ αναπολώ γλυκά, -ποιος ξέρει-,
και θα με σφάζει πιο πολύ, σαν ένα μακρινό βιολί,
το περασμένο καλοκαίρι...
............................................................................................................. 

Μ. Χατζηδάκι:Οι γειτονιές του φεγγαριού Xωρίον ο πόθος 

.............................................................................................................