Οι Αναμνήσεις Των Στιγμών.....

Αυτό που μένει στην ζωή , στον χρόνο, δεν είναι τα υλικά δώρα,
αλλά οι αναμνήσεις των στιγμών που έζησες και που σε έκαναν ευτυχισμένο...
 Ο πλούτος σου δεν είναι κλεισμένος σε ένα χρηματοκιβώτιο, αλλά στον νου σου και στα συναισθήματα που βίωσες στην καρδιά σου!
Shan
( Κινέζικη Φιλοσοφία.)
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Μα.... είναι αυτή ...η δικιά σου η ψυχή ..που έμαθε να ψάχνει....που σε ολόχρυσα κουτιά δεν μπαίνει...δεν χωρά...
 Πάντα την πόρτα καρτερεί ν' ανοίξει να πετάξει...εκεί στ' αγνάντεμα  να βγεί...το πέταγμά της το τρελλό να συνεχίσει...
  Για να το σταματήσεις δεν μπορείς...μην προσπαθείς ...και τον καιρό σου χάνεις....
Έτσι γεννήθηκες εσύ...τις πεταλούδες μες στο νου σου κουβαλάς...και πως να το αλλάξεις ...?
Άλλη το λένε δίψα για ζωή....εσύ το λες λαχτάρα...
  Γιατί η ψυχή σου το κατάλαβε ...πως σαν το σύντομο το πέταγμα τελειώσει...μιας πεταλούδας την ψυχή θα κουβαλά μαζί της...άρωμα ...νέκταρ και '''ζωή''  θάναι οι αποσκευές της....
  Αυτή θα είναι η τυχερή... αυτή η ελεύθερη η ψυχή η δική σου...καθώς οι άλλοι θα καυχιώνται...πως τίποτα δεν έχασαν...δεν μπόρεσαν και να πετάξουν....

  Μουντά τα χρώματα επάνω στα φτερά τους...τα χρώματα τα φωτεινά.... μιας πεταλούδας ζηλευτής..ποτέ δεν θ' αποχτήσουν....
   Εκεί στο αραχνιασμένο τους χρυσόκουτο αυτό, μέσ' απ' τις τρύπες θα κοιτούν...και θα ονειρεύονται συχνά...πετάγματα απλησίαστα γι αυτούς....απ' των δειλών τις  σκέψεις τους κυριευμένοι.....
( Κείμενο -Σοφία Θεοδοσιάδη )

                                                               Αναμνήσεις - Βίκυ Λέανδρος.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Ο Μύθος Της Ανεμώνης.

Το όνομα του λουλουδιού συνδέεται με τον αρχαίο ερωτικό μύθο του Άδωνι και της Αφροδίτης. Ο μύθος είναι πολύ γνωστός. Ενέπνευσε μάλιστα και μεγάλους ποιητές όπως ο Οβίδιος και αρκετά αργότερα ο Σαίξπηρ να γράψουν ύμνους σ' αυτόν τον έρωτα. 
Εμείς θα αναφερθούμε στο σημείο εκείνο του μύθου που έχει σχέση με το λουλούδι. Σύμφωνα με το μύθο λοιπόν ο Άδωνις βγήκε για κυνήγι στο δάσος.
 Εκεί όμως τον παραφύλαγε ο θεός Άρης ο προηγούμενος εραστής της Αφροδίτης που ζήλευε τον Άδωνι αφού η Αφροδίτη τον παράτησε για τα μάτια του ωραίου νέου. 
Ο Άρης μεταμορφώθηκε σε άγριο κάπρο, επιτέθηκε στον Άδωνι και τον πλήγωσε θανάσιμα. Η Αφροδίτη άκουσε τα βογκητά του Άδωνι και έσπευσε να τον βρει. Όμως ήταν πια αργά.
Απαρηγόρητη η Αφροδίτη πήρε στην αγκαλιά της το άψυχο σώμα του αγαπημένου της και όπως λέγεται ράντισε με νέκταρ την πληγή. Και από το μείγμα που έκαναν το νέκταρ με το αίμα ξεπήδησε ένα όμορφο λουλούδι. Μόνο που η ζωή αυτού του λουλουδιού κρατάει λίγο.
 Όταν ο άνεμος φυσάει κάνει τα μπουμπούκια του φυτού να ανθίσουν και ύστερα ένα άλλο ανεμοφύσημα παρασέρνει τα πέταλα μακριά. Έτσι το λουλούδι αυτό ονομάστηκε ανεμώνη ή ανεμολούλουδο επειδή ο άνεμος βοηθάει την ανθοφορία του αλλά και την παρακμή του.
Πηγή : Ελληνική Μυθολογία.

Τίποτε πιο απλό απ’ το να σε μαγεύουν. 

Είναι από τα πιο παλιά τεχνάσματα της γης και της άνοιξης: 

οι ανεμώνες. 

 Είναι κατά κάποιο τρόπο αναπάντεχες. Ξεπετάγονται μεσ’ απ’ το περσινό θρόϊσμα σε παραμελημένα μέρη, όπου ποτέ δεν πέφτει το βλέμμα σου. 

Φλέγονται και αιωρούνται, πράγματι αιωρούνται, εξ αιτίας του χρώματος. 

Το έντονο μενεξεδί και μπλε χρώμα τους δεν έχει κανένα βάρος τώρα. Εδώ βασιλεύει έκσταση, αλλά χαμηλών τόνων. 

Ανεμώνες (του ποιητή Τούμας Τρανστρέμερ 

 

 

Ἓν ἄνθος-Κωστής Παλαμάς (απόσπασμα)

Καὶ στὴν Ἀκρόπολη, στὸ βράχο
τὸν Ἱερὸ
ἓν ἄνθος φύτρωσε μονάχο
χλωρὸ χλωρό.

Ἓν ἄνθος ὅμοιο μὲ ἀνεμώνη
περαστική,
ἀθώρητο σ᾿ ὅποιον σιμώνει
στὰ ὕψη ἐκεῖ.

Τὰ μάτια ἀνοίγοντ᾿ ἐκεῖ πέρα
καθὼς βρεθοῦν,
καὶ μὲ τὸν ξάστερον αἰθέρα
σμίγουν, μεθοῦν.

Ἐκεῖ θαμπώνουνε τὰ μάτια
σκόρπια μπροστὰ
καμένα λείψανα, κομμάτια
λαχταριστά.

Κ᾿ ἡ φαντασία ἀμέσως βλέπει
ἡ μαγικὴ
γυμνὴ καὶ δίχως καμιὰ σκέπη
ἀπάνου ἐκεῖ
τὴν Ὀμορφιά, ποὺ τρισμεγάλη,
παντοτεινή,
μέσ᾿ ἀπ᾿ τὸ μάρμαρο προβάλλει
καὶ δὲν πονεῖ.

Καὶ στὴν Ἀκρόπολη, στὸ βράχο
τὸν Ἱερὸ
ξανοίγω τἄνθος τὸ μοναχὸ
καὶ τὸ ρωτῶ:
- Ἄνθος, ποὺ μοιάζεις μὲ ἀνεμώνη
περαστική,
ποιὰ μοίρα σ᾿ ἔρριξε ἐδῶ, μόνη
καὶ φτωχική;  

Επίλογος (Φυσάει, Τάσος Λειβαδίτης)

Όμως απόψε, βιάζομαι απόψε,
να παραμερίσω όλη τη λησμονιά
και στη θέση της ν’ ακουμπήσω,
μια μικρή ανεμώνη.
Κύριε, αμάρτησα ενώπιόν σου, ονειρεύτηκα πολύ
μια μικρή ανεμώνη. 
Έτσι ξέχασα να ζήσω.

                                Της Λήθης το Πηγάδι- Χαρούλης Γιάννης

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Τα παραμύθια Της ζωής.....

Παλιότερα επίστευα , πως τα παραμύθια και τα θαύματα είναι λέξεις ειπωμένες..
αισιοδοξία και δύναμη προορισμένες είναι αυτές , μες στην ψυχή μας να φυτεύουν.....
  Το βλέπαν οι σοφότεροι πως η καρδιά τ' ανθρώπου εγονάτιζε στις δυσκολίες ...στα πεσίματα...στα γονατίσματα τα καθημερινά, που ο πόνος γύρω εσκορπούσε....
Ελπίδα νόμιζα πως της δώριζαν με τα ελπιδοφόρα τα διηγήματα αυτά....
  Κι ύστερα ήρθε η στιγμή που όλα μέσα μου ανατραπήκαν....
Κοίταξα γύρω μου και είδα...πως τη ζωή αντιγράφουνε στα παραμύθια και στα θαύματα και στα σοφά τα λόγια αυτά.....
  Γιατί η ζωή...δώρο ανεκτίμητο Θεού...μεγάλη φαντασία έχει....
Ίσως η μεγαλύτερη απ' ότι ο νους τ' ανθρώπου μπόρεσε ποτέ να σκαρφιστεί....
Οι Σταχτοπούτες και οι Δράκοι και οι Κύκλωπες...καθώς και οι Σειρήνες γύρω μας ...ανάμεσά μας...μέσα μας και κατοικούν.....
Τα γεγονότα έρχονται μπροστά μας και απλώνονται , να μας θυμίσουν πως το παραμύθι και το όνειρο , που η καρδιά προσμένει....και εύχεται να της συμβεί...μες στην καρδιά και κάποιου άλλου κατοικεί.....
Ποιά δύναμη...ποιό χέρι είναι αυτό, που τα νήματα της ζωής μας τα κινεί...ποτέ κανείς του δεν το έμαθε κι ούτε και το υποψιάστηκε ποτέ......
Είν ' η μαγεία του απρόοπτου , που η ζωή μας πλέκει ...υφαίνει...και μας παρουσιάζει , σαν θα σημάνει η ώρα η σωστή....
Αρνητής εσύ κι αν πάντα ήσουνα και των παραμυθιών και των θαυμάτων, που συμβαίνουν εδώ στη Γη...έρχεται μια τόση δα στιγμή που τις κατασταλαγμένες σου  τις θεωρίες αθετεί και ανατρέπει.....
Αμήχανα κοιτάς να απλώνεται ένας καμβάς καινούριος , άγνωρος και σε καλεί τις βελονιές σου να προσθέσεις....
Είναι να βρεις τότε τη δύναμη, το κέντημα να θέλεις να ομορφύνεις....
Να μη διστάσεις να κεντήσεις πάνω του , όσα η καρδιά ονειρευόταν και ποθούσε...

 Ίσως η ζωή δεν έχει άσπρα άλογα με ιππότες να κατέβουν, μα αν τα μάτια και τα αυτιά ανοιχτά τα έχεις....ν' αφουγκραστείς αν θα μπορείς....ιππότες θε να δεις να έρχονται και τη ζωή σου να αλλάξουν...
Είναι αυτοί οι αληθινοί οι άνθρωποι...που την καρδιά σου με ένα βλέμμα την κερδίζουν....

Σοφία Θεοδοσιάδη. 
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
Στον τελευταίο σταθμό ...ο Σεφέρης λέει :
<< Κι αν σου μιλώ με παραμύθια και παραβολές..είναι γιατί τ' ακούς γλυκότερα >>

Ποιός από μας στ' αλήθεια δεν θάθελε να πιστέψει στο παραμύθι...και ποιός θα μπορούσε να ζήσει χωρίς αυτό ?
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

                                            Παραμύθι με λυπημένο τέλος - Μίλτος Πασχαλίδης
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

Οι ΑΘΛΙΟΙ Γράφτηκαν Για όλα Τα Έθνη...

«... Οι Αθλιοι γράφτηκαν για όλα τα έθνη.
Δεν ξέρω αν θα διαβαστούν απ’ όλους, όμως εγώ για όλους τούς έγραψα. ...
» Όπου ο άνθρωπος ζει αμόρφωτος και απελπισμένος, όπου η γυναίκα πουλάει το κορμί της για μια μπουκιά ψωμί, όπου το παιδί υποφέρει από αγραμματοσύνη κι από έλλειψη παιδείας, το βιβλίο των Αθλίων χτυπά την πόρτα φωνάζοντας δυνατά:
»- Ανοίξτε μου! Έρχομαι για σας!
» Στο σκοτεινό σημείο όπου βρίσκεται ο σημερινός πολιτισμός, ο άθλιος ονομάζεται ΑΝΘΡΩΠΟΣ, που αγωνιά κάτω απ’ όλα τα κλίματα και τα καθεστώτα, που στενάζει σ όλες τις γλώσσες».

Βίκτωρ Ουγκώ..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Αλήθειες βαθιές,σε ένα κλασσικό αριστούργημα της Λογοτερχνίας,
αλήθειες διαχρονικές και πάντα επίκαιρες,σε ένα αδηφάγο κόσμο και φοβερά άδικο....ίσως μοιάζει ουτοπικό.....μα δεν είναι πιστέψτε με.

.Μοιάζει αδύνατον οι '''ΆΘΛΙΟΙ '''αυτού του κόσμου ,να τα βάλουν και να σταθούν απέναντι ,σε τόσο καλά οργανωμένα συμφέροντα ,που λυμάινονται  τη Γη ολάκερη...

.Καμμία αξία δεν έχει ο άνθρωπος στα μάτια των αρπακτικών αυτών.....έχουν όμως αξία οι άνθρωποι στα μάτια των αληθινών ανθρώπων....αυτών που ακόμα και τώρα υπάρχουν ανάμεσά μας....
Τίποτα δε χάνεται,αν ολαός αφυπνισμένος και ενωμένος επαναστατήσει...απέναντι σ' αυτές τις σκοτεινές δυνάμεις  και αντισταθεί σθεναρά...

Αφέθηκαν οι άνθρωποι,απελπισία τους διακατέχει και τους κυβερνά....οι καρδιές κλείσανε και το φως μοιάζει μακρινό στην άκρη του τούνελ....
Κοιτάμε γύρω μας και σήμερα γέμισε η ανθρωπότητα από πεινασμένους,κυνηγημένους και άστεγους...

.Ψιλοβολεμένοι εμείς θαρρούμε,πως είμαστε σε πλεονεκτική θέση και δεν φανταζόμαστε πως μπορούμε να εξαθλιωθούμε....
Μα ήδη η εξαθλίωση μας χτύπησε την πόρτα....

Ο κόσμος ανάκατος,εκατομμύρια οι μετακινήσεις των κυνηγημένων πληθυσμών,ζωές κατεστραμμένες  και το ερώτημα πάντα το ίδιο.....

Είναι οργανωμένες οι κοινωνίες των ανθρώπων και δομημένες με ψήγματα έστω κοινωνιολογικής συμπεριφοράς και κουλτούρας ή ζούμε σε ανοργάνωτες αγέλες ,μιας ζούγκλας με ανθρωπόμορφα τέρατα ?  ...

Δεν το χωράει ανθρώπου νους,παιδιά και γέροι,μα και νέοι,νάχουν για κατάλυμμα τα πεζοδρόμια των πόλεων....Δεν το χωράει ανθρώπου νους,να θαλασσοπνίγονται χιλιάδες οι  κυνηγημένοι....

Ντροπή και όνειδος... για τις οργανωμένες υποτίθεται πολιτείες.....

που Αθλίους  καθημερινά δημιουργεί....

Σοφία Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Σπίτια ...πόρτες ...παράθυρα...της μνήμης μου....

Τι όμορφες οι μέρες της γειτονιάς μου της παλιάς....
Σπίτια άσπρα....λουλακιά...χρωματιστά βαμμένα...με τα χεράκια και το γούστο της μάνας μου ...της κάθε μιας της μάνας...
  Περβάζια των παράθυρων γεμάτα από τις γλάστρες με ολάνθιστα γεράνια....
Σ' όλα τα χρώματα ...μα εκείνα τα κόκκινα σαν φλόγα στην καρδιά ....
Πόρτες ξύλινες και σκαλιστές....βαμμένες να ταιριάζουν με του τοίχου την μπογιά....
Πόρτες γεμάτες σχέδια...σαν τα όνειρα που έκλειναν ερμητικά το κάθε σούρουπο....σαν στο κωνάκι η οικογένεια μαζεύονταν για να κουρνιάσει πια.....
Περνώ καμμιά φορά από μπροστά...από τα σπίτια τα έρημα και τα παλιά....και σκέφτομαι και αναρωτιέμαι σιωπηρά...πως ερημώσανε τα σπίτια τα μικρά....πως ερημώσανε οι πόρτες όλο χρώμα...

΄Άνθιση γνώρισαν αυτά...και τώρα η φθορά....τα στοίχειωσε...και μοναχά   ο απόηχος ...από φωνές ακούγονται...που μέσα τους εσκόρπισαν συχνά...την ευτυχία που ο άνθρωπος...στο χώρο του αναζητά....
Μεγάλα πια τα σπίτια των αστών...μια πόρτα ίδια και απαράλλαχτη για όλα τα σπίτια...των ανθρώπων...
Άνθρωποι στοιβαγμένοι...χωρίς ξεχωριστά παραθυρόφυλλα...πανομοιότυπα...και  άχαρα μπαλκόνια....
Ίδια παραθυρόφυλλα και ίδια τα μπαλκόνια...κι ένα παιδί στην άκρη εκεί...να δημιουργήσει αναμνήσεις προσπαθεί....

Τι του ζητάς βρε άνθρωπε...τι έχει για να θυμηθεί ?
Μα πως να έχει για να θυμηθεί τις πόρτες ...τα παράθυρα...που όλα ίδια του φαντάζουν?
Πόρτες ζωής...πόρτες καρδιάς...πόρτες παλιές...που επτασφράγιστα τα μυστικά...των παιδικών μας χρόνων εκρατούσαν....
Δεν είναι που αναπολεί κανείς και στο παλιό να μείνει κολλημμένος προσπαθεί....
Όχι δεν είναι αυτό....
Είναι που οι άνθρωποι έχασαν το γούστο τους...κι όλοι ''μοδάτοι'''θέλησαν να γίνουν....
Ίδιοι να γίνουν με τους διπλανούς....μην τύχει κι απ' το κοπάδι ξεκοπούν και διαφορετικούς τους θεωρήσουν....
Μα τάχα έχουνε σκεφτεί....πως η καρδιά από μόδες δεν γνωρίζει ?

  Χαθήκανε τα χρώματα τα λουλακιά...τα πορφυρά.....τη θέση τους τα γκρίζα πήραν....
Μόδα σου λέει το γκρίζο είν' αυτό...μα μόδα της ψυχής το γκρίζο τάχα δύναται να γίνει ?
Την πόρτα του σπιτιού μου πάντα θα αναπολώ...που έκρυβε ξεχωριστά...τα μυστικά μας.....  

  Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

<< Έτσι πολύ ατένισα >> - Κωνσταντίνος Καβάφης.

Κωνσταντίνος Καβάφης «Έτσι πολύ ατένισα –»

Την εμορφιά έτσι πολύ ατένισα,

που πλήρης είναι αυτής η όρασίς μου.

Γραμμές του σώματος. Κόκκινα χείλη. Μέλη ηδονικά.

Μαλλιά σαν από αγάλματα ελληνικά παρμένα∙

πάντα έμορφα, κι αχτένιστα σαν είναι,

και πέφτουν, λίγο, επάνω στ’ άσπρα μέτωπα.

Πρόσωπα της αγάπης, όπως τα ‘θελεν

η ποίησίς μου... μες στες νύχτες της νεότητός μου,

μες στες νύχτες μου, κρυφά συναντημένα.......

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Ένα σημαντικό μέρος της ποίησης του Καβάφη είναι αφιερωμένο στην εξύμνηση του έρωτα και της ομορφιάς. Ο ποιητής παρατηρεί, θαυμάζει και αποτυπώνει τα ερωτικά του ινδάλματα στην ποίησή του, επιθυμώντας να τα διαφυλάξει απ’ τη φθορά ή τη λήθη που κατ’ ανάγκη φέρνει το πέρασμα του χρόνου.

Η ομορφιά του ανθρώπινου σώματος προσφέρει αισθητική απόλαυση, αλλά κι έμπνευση στον ποιητή, ο οποίος δε διστάζει να εκφράσει το θαυμασμό του, έστω κι αν γνωρίζει πως η ιδιαιτερότητα των προτιμήσεών του θα προκαλέσει την αντίδραση της συντηρητικής κοινωνίας.

Στο αρχικό δίστιχο του ποιήματος ο Καβάφης δηλώνει πως έχει τόσο πολύ και με τέτοια ένταση -έτσι πολύ- ατενίσει την ομορφιά, ώστε η όρασή του είναι πια γεμάτη από αυτή. Σκόπιμα αφήνει απροσδιόριστη την έννοια της ομορφιάς, επιτρέποντας στον αναγνώστη να της δώσει το νόημα που ο ίδιος επιθυμεί, μιας και επί της ουσίας η ομορφιά αποτελεί πηγή έμπνευσης σε κάθε πιθανή της έκφανση.

Στη δεύτερη κι εκτενέστερη στροφή, θα προσδιορίσει ειδικότερα πως μιλά για την ομορφιά του ανθρώπινου σώματος, υπονοώντας αλλά μη δηλώνοντας το φύλο στο οποίο αναφέρεται. Η ασάφεια αυτή αφήνει το ποίημα ανοιχτό σε μια διπλή ανάγνωση, διευρύνοντας τους αποδέκτες του και αναγνωρίζοντας εμμέσως πως το ανθρώπινο κάλλος δε γνωρίζει διακρίσεις. 

Οι γραμμές του καλοσχηματισμένου σώματος, τα κόκκινα χείλη, τα άρτια μέλη πλασμένα για την ηδονή. Η περιγραφή ξεκινά παρουσιάζοντας αδρομερώς την ομορφιά του ανθρώπινου σώματος, συνεχίζει όμως με την προσοχή του ποιητή να εστιάζεται στα μαλλιά των αγαπημένων προσώπων. Σα να είναι παρμένα από αρχαιοελληνικά αγάλματα, όμορφα και αχτένιστα, πέφτουν λίγο επάνω στα άσπρα μέτωπα. Η επιμονή στην περιγραφή των μαλλιών και η αναφορά στα ελληνικά αγάλματα, λειτουργεί ως συνεκτικός δεσμός με μια προγενέστερη εποχή, όπου η εξύμνηση της ανδρικής ομορφιάς υπήρξε απενοχοποιημένη και διατηρούσε κεντρικό ρόλο στην τέχνη.

Ο θαυμασμός του ποιητή για την ηδονική αρτιότητα και την ομορφιά του ανδρικού σώματος, που στην εποχή του θεωρείται κατακριτέα, στην αρχαία ελληνική τέχνη αποτελούσε διαρκή πηγή έμπνευσης και είχε προσφέρει έργα που έμειναν διαχρονικά σύμβολα του ωραίου.

Τα πρόσωπα αυτά της αγάπης «όπως τα ήθελε η ποίησή μου» -ο Καβάφης με μια τριπλή χρήση της κτητικής αντωνυμίας (η ποίησή μου, η νεότητά μου, οι νύχτες μου), θα καταστήσει σαφές πως μιλά για τη δική του έκφανση του ωραίου και για την ομορφιά που συγκινεί τον ίδιο-, τα συναντούσε κρυφά τις νύχτες της νεότητάς του. Η επανάληψη του χρονικού προσδιορισμού «νύχτες» και το τροπικό επίρρημα «κρυφά», υποδηλώνουν τον μη ηθικό χαρακτήρα των επιλογών του -σύμφωνα πάντα με τις επιταγές της τρέχουσας ηθικής- και τη συνεπαγόμενη ανάγκη να συναντά τα αγαπημένα του πρόσωπα κρυφά μέσα στη νύχτα.

Ο ποιητής φυσικά δε μετανιώνει και δεν απολογείται για τις επιλογές του, αντιθέτως τονίζει πολύ συχνά πως μέσα από αυτές τις ερωτικές συναντήσεις και μέσα από τη θέαση αυτή της ομορφιάς γεννήθηκε η Τέχνη του. Τα χρόνια της νεότητάς του, που αφέθηκε στην ηδονή, όπως ο ίδιος την κατανοούσε και την επιθυμούσε, θα αποτελέσουν στη συνέχεια την αστείρευτη πηγή ποιητικής έμπνευσης και θα προσφέρουν στον Καβάφη το υλικό για να δημιουργήσει το ιδιαίτερο ποιητικό του έργο. 

Συγγραφή Σημειώσεων: Κωνσταντίνος Μάντης

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Ήταν Γενοκτονία των Ποντίων....

ΕΠΕΙΔΗ φίλοι μου αγαπημένοι,ο φανφαρονισμός και η προχειρότητα και η ανοησία ,σε τούτο τον τόπο περισσεύει....
ΕΠΕΙΔΗ η εξουσία τρελλαίνει αυτούς που δεν έμαθαν ποτέ να τη διαχειρίζονται....
ΕΠΕΙΔΗ σαν σε χρήζουν Υπουργό Παιδείας...τα λόγια και τη σκέψη σου  στο νου σου να βουτάς,πριν κορώνες άναρθρες εδώ κι εκεί να ξεστομίζεις....

Μάθε λοιπόν κ. Φίλη μας και Υπουργέ Παιδείας...πως με τις λέξεις δεν παίζουνε,αυτές της Ιστορίας....
Για την Γενοκτονία των Ποντίων σου μιλώ....
Ποιός νόμισες πως είσαι εσύ,που την Ιστορία θα ερμηνεύσεις ....
με τα πολιτικά σου τα τερτίπια ?...
Την Ιστορία την γράψαν ,με γράμματα ανεξίτηλα,οι δικοί μας οι ανθρώποι,που άφησαν το αίμα τους στους δρόμους και τα τάγματα εργασίας...

Είμαι ένα Προσφυγόπουλο Τρίτης Γενιάς και την Ιστορία από πρώτο χέρι την γνωρίζω....
Γενοκτονία ήτανε και πάψε να κραυγάζεις....
Να ασχοληθείς με τα του οίκου και την Παιδεία να αναμορφώσεις....
Απλή και ταπεινή δασκάλα εγώ ...με χιλιάδες εργατοώρες στο πετσί μου ,σου λέω λάθος μεγάλο πως έκανες,με το λεπτό το θέμα αυτό να ασχοληθείς και να μας αποπροσανατολίσεις....

Είπες λοιπόν : ...

Η γενοκτονία των Ποντίων ήταν φαινόμενο "εθνοκάθαρσης" ......

Μην παίζεις με τις λέξεις.....

 *Δεν υπήρξε γενοκτονία των Ποντίων ΟΜΩΣ Η Ελληνική Βουλή το 1994 κήρυξε την 19η Μαΐου ως «Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων στο Μικρασιατικό Πόντο» κατά την περίοδο 1916-1923 όταν εξολοθρεύτηκαν από τους Τούρκους...*

Σου στέλνω λοιπόν το παρακάτω κείμενο,για να σου μάθω με τι πρέπει να ασχοληθείς και Παιδεία να σου θυμίσω τι σημαίνει και πως την καταντήσατε με τα πολιτικά σας τα παιχνίδια....
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
"Γενικά, σήμερα η εκπαίδευση περιορίζεται εις το να εκπαιδεύει το μυαλό. Το παιδί αναγκάζεται να μάθει απ΄έξω ποιήματα σαν ένας παπαγάλος, χωρίς να καταλαβαίνει τίποτα; και όταν τα καταφέρνει, οι γονείς είναι ευτυχισμένοι. Στο σχολείο, μετά από την επιτυχία στις εξετάσεις με άριστα, ο νέος συνεχίζει να μην καταλαβαίνει τίποτα και να μην αισθάνεται τίποτα. Σε σύγκριση με την ανάπτυξη του μυαλού είναι ένας ενήλικας σαράντα χρονών , αλλά στην ουσία παραμένει ένα παιδί δέκα χρονών.
Νοητικά δεν φοβάται τίποτα, αλλά στην ουσία παραμένει ένας λιγόψυχος και δειλός; η εσωτερική του ζωή είναι εγκαταλελειμμένη στον εαυτό της χωρίς καμία κατεύθυνση. Το ηθικό του είναι αυτόματο, αποκλειστικά εξωτερικό. Όπως έχει μάθει να επαναλαμβάνει τα ποιήματα απ΄έξω, έτσι ακριβώς συμπεριφέρεται με την ηθική.
Εάν ένας άνθρωπος είναι πράγματι ειλικρινής με τον εαυτό του πρέπει να παραδεχτεί πως ακόμη και οι ενήλικες, όπως και τα παιδιά, είναι στερημένοι από ηθική. Η ηθική μας είναι εξ ολοκλήρου θεωρητική και αυτόματη.
Το παιδί διδάσκεται ως εξής: "Εάν κάποιος σου δίνει το χέρι, και εσύ πρέπει να συμπεριφερθείς ανάλογα".
Αυτό είναι εξ ολοκλήρου μηχανικό. Σε "αυτή" την περίπτωση πρέπει να κάνεις "εκείνο". Και τα πράγματα, μια φορά που καθορίστηκαν, δεν αλλάζουν πια.
Ο ενήλικας δεν είναι διαφορετικός. Εάν κάποιος του πατήσει τον κάλλο, αντιδρά πάντα με τον ίδιο τρόπο. Οι ενήλικες είναι όπως τα παιδιά και τα παιδιά είναι όπως οι ενήλικες: αμφότεροι αντιδρούν.
Ο νόμος λέει πως τα παιδιά σας πρέπει να πηγαίνουν σχολείο. Και καλά κάνουν και πηγαίνουν! Αλλά εσείς που είστε οι γονείς , δεν πρέπει να επαναπαύεστε μονάχα στο σχολείο. Εξ εμπειρίας γνωρίζεται πως το σχολείο δίνει μόνο γνώσεις, πληροφορίες, που αναπτύσσει ένα ΕΝΝΙΑΙΟ ΚΕΝΤΡΟ!
Θα πρέπει να προσπαθήσετε να καταστήσετε ζωντανές αυτές τις γνώσεις, να γεμίσετε τα κενά. Είναι ένας συμβιβασμός, αλλά κάθε τόσο ένας συμβιβασμός είναι καλύτερος από το τίποτα!"
G.I. Gurdjieff
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
Με λένε Σοφία Ορφανίδου - Θεοδοσιάδη ,είμαι Πόντια ,τιμή μου και καμάρι μου ,κι έδωσε η οικογένειά μου νεκρούς σ' αυτή τη Γενοκτονία ....
και 353.000 νεκροί ζητούν δικαίωση...........
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
https://www.youtube.com/watch?v=9835AnLaEiM
Μαυροθάλασσα - Την Πατρίδα μ΄ έχασα
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,