Τι όμορφες οι μέρες της γειτονιάς μου της παλιάς....
Σπίτια άσπρα....λουλακιά...χρωματιστά βαμμένα...με τα χεράκια και το γούστο της μάνας μου ...της κάθε μιας της μάνας...
Περβάζια των παράθυρων γεμάτα από τις γλάστρες με ολάνθιστα γεράνια....
Σ' όλα τα χρώματα ...μα εκείνα τα κόκκινα σαν φλόγα στην καρδιά ....
Πόρτες ξύλινες και σκαλιστές....βαμμένες να ταιριάζουν με του τοίχου την μπογιά....
Πόρτες γεμάτες σχέδια...σαν τα όνειρα που έκλειναν ερμητικά το κάθε σούρουπο....σαν στο κωνάκι η οικογένεια μαζεύονταν για να κουρνιάσει πια.....
Περνώ καμμιά φορά από μπροστά...από τα σπίτια τα έρημα και τα παλιά....και σκέφτομαι και αναρωτιέμαι σιωπηρά...πως ερημώσανε τα σπίτια τα μικρά....πως ερημώσανε οι πόρτες όλο χρώμα...
΄Άνθιση γνώρισαν αυτά...και τώρα η φθορά....τα στοίχειωσε...και μοναχά ο απόηχος ...από φωνές ακούγονται...που μέσα τους εσκόρπισαν συχνά...την ευτυχία που ο άνθρωπος...στο χώρο του αναζητά....
Μεγάλα πια τα σπίτια των αστών...μια πόρτα ίδια και απαράλλαχτη για όλα τα σπίτια...των ανθρώπων...
Άνθρωποι στοιβαγμένοι...χωρίς ξεχωριστά παραθυρόφυλλα...πανομοιότυπα...και άχαρα μπαλκόνια....
Ίδια παραθυρόφυλλα και ίδια τα μπαλκόνια...κι ένα παιδί στην άκρη εκεί...να δημιουργήσει αναμνήσεις προσπαθεί....
Τι του ζητάς βρε άνθρωπε...τι έχει για να θυμηθεί ?
Μα πως να έχει για να θυμηθεί τις πόρτες ...τα παράθυρα...που όλα ίδια του φαντάζουν?
Πόρτες ζωής...πόρτες καρδιάς...πόρτες παλιές...που επτασφράγιστα τα μυστικά...των παιδικών μας χρόνων εκρατούσαν....
Δεν είναι που αναπολεί κανείς και στο παλιό να μείνει κολλημμένος προσπαθεί....
Όχι δεν είναι αυτό....
Είναι που οι άνθρωποι έχασαν το γούστο τους...κι όλοι ''μοδάτοι'''θέλησαν να γίνουν....
Ίδιοι να γίνουν με τους διπλανούς....μην τύχει κι απ' το κοπάδι ξεκοπούν και διαφορετικούς τους θεωρήσουν....
Μα τάχα έχουνε σκεφτεί....πως η καρδιά από μόδες δεν γνωρίζει ?
Χαθήκανε τα χρώματα τα λουλακιά...τα πορφυρά.....τη θέση τους τα γκρίζα πήραν....
Μόδα σου λέει το γκρίζο είν' αυτό...μα μόδα της ψυχής το γκρίζο τάχα δύναται να γίνει ?
Την πόρτα του σπιτιού μου πάντα θα αναπολώ...που έκρυβε ξεχωριστά...τα μυστικά μας.....
Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου