24 Νοεμβρίου 2015

Η Ψυχή....

Η ψυχή είναι σαν μια πόλη, πίστεψε με. Έχει πολλά παράθυρα, για να μπορείς να κοιτάς τα αξιοθέατα της. Μ’ αρέσει να κάθομαι και να περνώ ώρες ατέλειωτες, κοιτώντας την θεά. Μερικά τζάμια είναι σπασμένα και πρέπει να προσέχεις μην κοπείς, μα όπως και να ‘χει λατρεύω να αφήνω το βλέμμα μου, να χάνεται στην μεγαλοπρέπεια αν και κάποιες φορές δίπλα απ’ τα όμορφα τοπία και τους κήπους με τα συναισθήματα, βλέπεις σκουπίδια, υπολείμματα της ανθρώπινης φύσης που ίσως αν προσπαθήσεις να καθαριστούν. Μα θέλει κόπο…
Μια ψυχή πρέπει να είναι πάντα καθαρή και αν δεν είναι πρέπει να βρίσκει εκείνο τον λόγο που θα την κάνει να θέλει να καθαρίσει. Γιατί είναι ωραίο από τα παράθυρα της να φαίνεται μονάχα η ομορφιά. Σαν κάθε πόλη έτσι και η ψυχή, έχει έναν ουρανό. Λάμπει, συννεφιάζει, ξεσπά, ανάλογα με το τι η καρδιά σου ορίζει. Μα ξέρεις κάτι, κάποιες φορές το χρώμα του ουρανού είναι αυτό που τα μάτια μπορούν να αντέξουν να δουν και όχι αυτό που ο ουρανός επέλεξε να φορέσει 

Βlog ''' Οι Κρυφές μου Σκέψεις '''.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,




 Στη ''Φωνή Της Σιγής'' που η Ε.Π.Μπλαβάτσκυ μετέφρασε,- μεταφέροντας έτσι στην Δύση αποσπάσματα από το "Βιβλίο των Χρυσών Κανόνων", ένα αρχαίο έργο της Ανατολής, που ήταν γραμμένο στην Ιερατική γλώσσα "Senzar"-, συναντάμε την ίδια αντίληψη για την

 Ψυχή σαν Πεταλούδα..

"Παρασυρμένη πρός την εκτυφλωτική φλόγα της λάμπας,
η νυχτερινή πεταλούδα είναι καταδικασμένη να χαθεί μες
το πηχτό λάδι. Η αστόχαστη ψυχή, που αφήνει κάθε ευκαιρία
να αγωνιστεί με τον δαίμονα της πλάνης, τον σαρκαστικό,
θα ξαναγυρίζει πάλι πρός την γή, σκλάβα του Mara
(η προσωποποίηση του πειρασμού, αυτό που σκοτώνει την Ψυχή)
Κοίτα τις λεγεώνες τις ψυχές! Παρατήρησε πως περιπλανιούνται
πάνω από την τρικυμισμένη θάλασσα τηs ανθρώπινης ζωής,
πως αιμόφυρτες, εξαντλημένες, με σπασμένες φτερούγες,
πέφτουνε η μία ύστερα από την άλλη μές τα φουσκωμένα κύματα.
(Φωνή της σιγής, σελ. 19, εκδ. Θεοσοφική Εταιρία)"
Πηγές πληροφοριών
- Λεξικό των Συμβόλων, Τζ. Κούπερ, Πύρινος Κόσμος.
- Η Φωνή της Σιγής, Ε.Π.Μπ.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

«Δεν υπάρχει ψυχή, όλα πηγάζουν από τον εγκέφαλο» λέει ο κορυφαίος Έλληνας νευροεπιστήμονας Γιώργος Παξινός



Οι άνθρωποι πρέπει να εγκαταλείψουν την ψευδαίσθηση πως υπάρχει ψυχή, αφού όλα -και τα συναισθήματα- προέρχονται και ελέγχονται από τον εγκέφαλο, λέει σε συνέντευξή του στο Αθηναϊκό & Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων ο κορυφαίος Έλληνας νευροεπιστήμων της διασποράς Γιώργος Παξινός.
Αρνείται ότι υπάρχει καν ελεύθερη βούληση στον άνθρωπο, δηλώνει άθεος και φανατικός ποδηλάτης, ενώ τονίζει ότι η θέση της Ελλάδας πρέπει να είναι στην Ευρώπη.

O Γιώργος Παξινός είναι μέλος (αντεπιστέλλον) της Ακαδημίας Αθηνών από το 2012 και της Αυστραλιανής Ακαδημίας Επιστημών από το 2009. Είναι διεθνώς γνωστός και πολυβραβευμένος για τη συμβολή του στη νευροανατομία και στη χαρτογράφηση του εγκεφάλου του ανθρώπου και των ζώων. Τα συγγράμματά του και οι έρευνές του έχουν ανοίξει νέους δρόμους στην καταπολέμηση νευροεκφυλιστικών παθήσεων όπως το Πάρκινσον και το Αλτσχάιμερ.
Γεννήθηκε στην Ιθάκη το 1944 και μετά το γυμνάσιο έφυγε για σπουδές στις ΗΠΑ. Σπούδασε Ψυχολογία στο Πανεπιστήμιο Μπέρκλεϊ της Καλιφόρνια και μετά πήρε το διδακτορικό του από το Πανεπιστήμιο ΜακΓκιλ του Καναδά. Αφού έκανε μεταδιδακτορική έρευνα στο πανεπιστήμιο Γιέηλ των ΗΠΑ, από το 1974 μετακινήθηκε μόνιμα στην Αυστραλία, όπου μέχρι σήμερα είναι καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Νέας Νότιας Ουαλίας στο Σίδνεϊ και βασικός ερευνητής-επικεφαλής ομάδας στο Ερευνητικό Ινστιτούτο Νευροεπιστήμης της Αυστραλίας (Neuroscience Research Australia).
Αυτές τις μέρες βρίσκεται στην Αθήνα (στις 22 Μαϊου θα μιλήσει σε εκδήλωση του Aegean College μεθέμα «Εγκέφαλος, Συμπεριφορά, Εξέλιξη») και το ΑΠΕ-ΜΠΕ είχε την ευκαιρία να μιλήσει μαζί του. Ακολουθεί το κείμενο της συνέντευξης:

- Υπάρχει τελικά ψυχή και τι εννοούμε σήμερα με αυτό τον όρο, υπό το φως των σύγχρονων επιστημονικών ανακαλύψεων;

Η μεγάλη πλειονότητα των νευροεπιστημόνων δεν θεωρεί ότι χρειάζεται ο όρος «ψυχή». Δεν θεωρούν ότι υπάρχει "φάντασμα μέσα στη μηχανή", στον οργανισμό μας. Η ψυχολογία έχασε την ψυχή της το 1930, όταν οι ψυχολόγοι (σ.σ. οι μπιχεβιοριστές) σταμάτησαν να μιλάνε για ψυχή και άρχισαν να μιλάνε για συμπεριφορά, για ερέθισμα-αντίδραση.
Σήμερα πια ο ψυχολόγος δεν χρειάζεται να επικαλεσθεί τον όρο «ψυχή» για να δουλέψει με έναν ασθενή που έχει μία φοβία, μια κατάθλιψη, μια έμμονη ιδέα. Βέβαια, δεν μπορεί να αποδειχθεί ότι δεν υπάρχει ψυχή. Αρκείσαι να πεις ότι δεν υπάρχει κάποια ένδειξη γι' αυτήν και ότι δεν χρειάζεσαι να την επικαλεσθείς για να κάνεις τη δουλειά σου ως ψυχολόγος. Βέβαια, η ευθύνη της απόδειξης δεν είναι δικιά μου, αλλά εκείνου που ισχυρίζεται ότι υπάρχει ψυχή.
-Είναι ξεπερασμένο αυτό που πιστεύει ο μέσος άνθρωπος, ο οποίος τοποθετεί τα συναισθήματα στην καρδιά του; Είναι πια ξεκάθαρο για τους επιστήμονες ότι όλα τα συναισθήματα, από τα πιο αρνητικά (μίσος) έως τα πιο θετικά (αγάπη-έρωτας), εδράζονται στον εγκέφαλο-νου και δεν έχουν καμιά σχέση με την καρδιά;

Οι καρδιοχειρουργοί έδειξαν ότι αν ένας άνδρας κάνει μεταμόσχευση καρδιάς, μετά δεν αγαπά τη γυναίκα του πεθαμένου. Βέβαια, ο εγκέφαλος δεν κάνει ταχυπαλμία, όταν η αγαπημένη μας μάς φιλά, ενώ η καρδιά κάνει ταχυπαλμία. Όμως η καρδιά μας είναι ο σκλάβος του εγκεφάλου, ο οποίος την κατευθύνει.
-Έχει εντοπισθεί κάποιο «κύκλωμα» στον ανθρώπινο εγκέφαλο, που να μπορεί να εξηγήσει γιατί ένας άνθρωπος ξαφνικά μετατρέπεται σε εγκληματία;
Έχω μελετήσει την επιθετικότητα από τότε που ήμουν στο Γιέηλ. Η γάτα συνήθως δεν σκοτώνει αρουραίους, αλλά μόνο ποντικούς. Εντούτοις μπορείς να την κάνεις να επιτεθεί σε έναν αρουραίο, αν της ερεθίσεις ένα συγκεκριμένο μέρος του εγκεφάλου, στον υποθάλαμο, που έχει να κάνει με την επιθετικότητα. Φαίνεται πως υπάρχουν αδρανή συστήματα μέσα στον εγκέφαλο, που μπορούν να ενεργοποιηθούν τεχνητά μέσω ηλεκτρικού ρεύματος.
-Μπορούν, αντίστροφα, να ξεριζωθούν από τον ανθρώπινο εγκέφαλο οι εγκληματικές τάσεις;
Ακριβώς αυτό προσπαθούσα στο Γιέηλ: να κάνω μια γάτα να μην σκοτώνει ποντίκια. Πράγματι, βρήκαμε μια εγκεφαλική περιοχή, στον θάλαμο, που αν την ερέθιζες με ηλεκτρικό ρεύμα, τότε σταματούσες την επιθετικότητά της γάτας. Άρα πρέπει να υπάρχουν συστήματα στον εγκέφαλο, που είτε βοηθούν, είτε καταστέλλουν την επιθετικότητα. Δεν μπορεί, έτσι, να αποκλείσει κανείς ότι στο μέλλον θα βρεθεί κάποια χημική ουσία που θα καταστέλλει τις επιθετικές τάσεις.

-Πόσο μοιάζει ο ανθρώπινος εγκέφαλος με τον εγκέφαλο των ζώων; Είμασθε καταδικασμένοι να έχουμε επιθετικά ζωικά ένστικτα;
Δεν έχω βρει ανατομικές διαφορές μεταξύ του εγκεφάλου του ανθρώπου και των πιθήκων. Είναι βέβαια επικίνδυνο να βγάλει κανείς συμπεράσματα από αυτές τις ομοιότητες. Ίσως θα είναι κάποτε εφικτό να ελεγχθεί περισσότερο το ζωικό στοιχείο στον άνθρωπο, αλλά δεν ξέρω πόσο επιθυμητό θα ήταν αυτό. Μπορεί να έχουμε ακόμη ένα μεγάλο μέρος από τον εγκέφαλο των ερπετών, αλλά το ερώτημα είναι τι μπορούμε να χάσουμε, αν τον καταστείλουμε. Πάντως κάτι χρειάζεται να γίνει με την επιθετικότητα, γιατί οι άνθρωποι σκοτώνονται για τόσες αιτίες, όπως φυλετικές ή θρησκευτικές. Περισσότερα εγκλήματα γίνονται στο όνομα του Θεού, παρά του Διαβόλου.
-Είναι αυτό που λέμε «συνείδηση» το μεγαλύτερο μυστήριο για τους νευροεπιστήμονες ή υπάρχει κάτι ακόμη πιο μυστηριώδες;
Κανείς δεν έχει δώσει ακόμη τον κατάλληλο ορισμό, αλλά όλοι μας ζούμε χωρίς καν να ξέρουμε τι είναι η συνείδηση. Εγώ ως μεγαλύτερο πρόβλημα θεωρώ ότι η ανθρωπότητα πρέπει να έχει το «γνώθι σ αυτόν», να καταλάβει ο άνθρωπος ποιος είναι. Δεν ξέρουμε ποιοι είμαστε και γιατί είμαστε εδώ πέρα.

-Πιστεύετε ότι υπάρχει Θεός; Είναι δυνατό να εξηγήσει κανείς τα θαύματα του νου καθαρά εξελικτικά, χωρίς να ανατρέξει σε έναν θεϊκό Νου-Δημιουργό;
Είμαι άθεος. Ο Θεός δεν χρειάζεται καθόλου για να αντιληφθείς τι συμβαίνει στον εγκέφαλο. Δεν κάνω προσευχές για να έχω επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος, αλλά κάνω πειράματα. Ασφαλώς δεν μπορείς να αποδείξεις ότι δεν υπάρχει Θεός. Υπάρχουν λίγοι θρησκευόμενοι νευροεπιστήμονες και τελικά μπορεί αυτοί να έχουν δίκιο. Όμως εγώ δεν έχω δει καμία ένδειξη του Θεού.
-Πιστεύετε πράγματι πως δεν υπάρχει ελεύθερη βούληση στον άνθρωπο; Τότε όμως ποιος μέσα μας παίρνει τις αποφάσεις, π.χ. να κόψει το τσιγάρο ή να επενδύσει σε αυτήν την μετοχή και όχι στην άλλη;

Ο νους είναι η ενέργεια των νευρώνων. Και, σαν τη Βουλή των Ελλήνων, κάθε νευρώνας λέει το δικό του και κάποιος νικάει στο τέλος. Στο συναισθηματικό πεδίο, π.χ. στην αγάπη, δεν υπάρχει ελεύθερη βούληση. Δεν μπορείς να κατευθύνεις τα συναισθήματά σου με τη θέλησή σου. Για άλλα θέματα, πέρα από τα συναισθήματα, είναι δυσκολότερο να αποδείξει κανείς ότι επίσης δεν υπάρχει ελεύθερη βούληση. Νομίζεις ότι εσύ αποφασίζεις πως θα πας να δεις αυτή την ταινία και όχι την άλλη, όμως στην πραγματικότητα ο εγκέφαλός σου έχει αποφασίσει από πριν και σε ενημερώνει. Οι αποφάσεις σου είναι θέμα νευρώνων. Δεν είσαι παρά ένας φελλός πάνω στα κύματα του εγκεφάλου και όχι το ίδιο το κύμα.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,





Κάθε στιγμή να ζεις του Κόσμου.- Γιώργος Κιμούλης.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

( Τρελό κορίτσι, του W. B. Yeats, μτφ. Σπ. Ηλιόπουλος)

Εκείνο το τρελό κορίτσι που αυτοσχεδιάζει τη μουσική του
Την ποίησή του, χορεύοντας στην ακροθαλασσιά
Με την ψυχή του τώρα διχασμένη
Και σκαρφαλώνει, πέφτει, δίχως να ξέρει πού…
Με γόνατο σπασμένο, η κόρη αυτή, δηλώνω εγώ
Είναι κάτι ωραίο και υψηλό, κάτι
Ηρωικά χαμένο που ηρωικά έχει βρεθεί.

Δεν έχει σημασία ποια συμφορά το βρήκε
Την τύλιξε μια μουσική απελπισμένη
Και τυλιγμένη, τυλιγμένη μες στο θρίαμβό της
Εκεί που στοίβαζαν δεμάτια και καλάθια
Έβγαλε μια φωνή παράξενη, τραγουδιστή:
«Ω θάλασσα που θάλασσα ποθείς, θάλασσα πεινασμένη».

(Ουίλιαμ Μπ. Γέιτς, Μυθολογίες και οράματα)
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,


 Το συγκεκριμένο ποίημα ο Ουίλιαμ Μπάτλερ Γέιτς , το έγραψε για την αγαπημένη του Μοντ Γκον  θρηνώντας το γεγονός ότι δε μπορούσε να της δώσει αυτό που πίστευε ότι η ίδια επιθυμούσε. Της είπε: «Έχω κάτι άλλο να σου δώσω, αλλά ίσως δεν το θέλεις»..
..και έγραψε τα εξής:
                                      Πάτα ελαφρά γιατί πατάς πάνω στα όνειρά μου....
 
«Αν είχα τ’ ουρανού την πλουμιστή τη φορεσιά
την υφασμένη από χρυσό κι απ’ ασημένιο φως
Τη γαλανή, τη μελιχρή, τη μαυροκεντημένη φορεσιά
Από νύχτα κι από μέρα κι από αποσπερίσιο φως
Τη φορεσιά μου θα άπλωνα κάτω από τα πόδια σου
Μα εγώ που είμαι φτωχός έχω μόνο τα όνειρά μου
Τα όνειρά μου άπλωσα κάτω από τα πόδια σου.
Πάτα ελαφρά γιατί πατάς πάνω στα όνειρά μου».
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Τα άσπρα Πουλιά, ερωτικό ποίημα του Ουίλιαμ Γέιτς...

Θά ‘θελα νά ‘μασταν, αγαπημένη μου, άσπρα πουλιά επάνω στον αφρό της θάλασσας!
Τη φλόγα του μετεωρίτη ν’ αποφεύγαμε προτού να ξεθωριάσει και χαθεί,
Κι η φλόγα του γαλάζιου άστρου, του εσπερινού, κρεμάμενη στο χείλος τ’ ουρανού,
Έχει ξυπνήσει στις καρδιές μας, αγαπημένη μου, μια θλίψη που ίσως δε θα σβήσει.
Μια αφύπνιση έρχεται απ’ εκείνους τους ονειροπόλους,  μες στη δροσιά, το κρίνο και το ρόδο,
Ω, μην ονειρεύεσαι, αγαπημένη μου, για κείνους, τη φλόγα του μετεωρίτη που χάνεται,
Ή τη φλόγα τ’ άστρου του γαλάζιου, π’ αργεί να σμίξει με τη δροσιά που πέφτει
Γιατί θα τό’ θελα να μεταμορφωνόμασταν σ’ άσπρα πουλιά επάνω στον περιπλανώμενο αφρό: Εγώ κι εσύ!
Την σκέψη μου σφυροκοπούν αμέτρητα νησιά, και Δαναών ακρογιαλιές πολλές,
Όπου ο Χρόνος σίγουρα θα μας ξεχνούσε, κι η λύπη δε θα μας πλησίαζε άλλο πια.
Σε λίγο μακριά απ’ το ρόδο και το κρίνο δεν θα μπορούσαμε ν’ αντέξουμε τις φλόγες.
‘Ασπρα πουλιά να είμασταν, αγαπημένη μου, επάνω στον αφρό της θάλασσας να πλέαμε!
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Άσπρα πουλιά - Μανώλης Λιδάκης
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 
Ουίλιαμ Μπάτλερ Γέιτς
Ο Ουίλιαμ Μπάτλερ Γέιτς, γιος του Ιρλανδού ζωγράφου Τζον Μπάτλερ Γέιτς, θεωρείται ένας από τους κορυφαίους αγγλόφωνους ποιητές του 20ού αιώνα. Ασχολήθηκε με την ποίηση, την πεζογραφία, το θέατρο, το δοκίμιο και τη μελέτη. 
 
Ο Ιρλανδός ποιητής Γουί­λιαμ Μπάτλερ Γέιτς (William Butler Yeats 1865-1939) ίδρυσε το Ιρλαν­δικό Εθνικό Θέατρο στο Δουβλίνο. Στα έργα του επεξεργάστηκε τον αρχαίο ιρλανδικό μυστικισμό και την κέλτικη μυθολογία, δημιουργώντας μια εθνική ιρλανδική μυστικιστική ποίηση. Το 1923 τιμήθη­κε με το βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
 
              

23 Νοεμβρίου 2015

Μυρτιώτισσα - Ποιήματα...


Όταν οι ποιητές μιλούν και τα αηδόνια  ακόμα τραγουδούν...κι ας βρίσκονται μίλια μακριά ....
Σοφία  Θεοδοσιάδη.....
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Σ’ αγαπώ
Σ’ αγαπώ, δεν μπορώ
Τίποτ’ άλλο να πω
Πιο βαθύ, πιο απλό
Πιο μεγάλο!
Μπρος στα πόδια σου εδώ
Με λαχτάρα σκορπώ
Τον πολύφυλλο ανθό
Της ζωής μου
Τα δυο χέρια μου, να…
Στα προσφέρω δετά
Για να γείρεις γλυκά
Το κεφάλι
Κι η καρδιά μου σκιρτά
Κι όλη ζήλια ζητά
Να σου γίνει ως αυτά
Προσκεφάλι
Ω μελίσσι μου, πιες
Απ’ αυτόν τις γλυκές
Τις αγνές ευωδιές
Της ψυχής μου!
Σ’ αγαπώ τι μπορώ
Ακριβέ να σου πω
Πιο βαθύ, πιο απλό
Πιο μεγάλο;

Τα βήματα
Τα βήματα, τα βήματά σου
τα γνώριμα τ’ αγαπημένα που είναι χαμένα.
Έχω ποθήσει τη μιλιά σου,
τα μάτια σου, τα δυο σου χέρια.
Κι έχω διψάσει τα φιλιά σου
και πια με σφάζουνε μαχαίρια.
Σαν θυμηθώ τα βήματά σου,
καίγονται ξαφνικά τ’ αστέρια.
Βρίσκομαι μες την αγκαλιά σου.
Τα βήματα, τα βήματά σου.
Τα βήματα, τα βήματά σου,
μες τα όνειρά μου τρομαγμένα,
φτάνουν σε μένα.
Έχω ξεχάσει τη μιλιά σου,
τα μάτια σου, τα δυο σου χέρια.
Κι έχω διψάσει τα φιλιά σου
και πια με σφάζουνε μαχαίρια.
Σαν θυμηθώ τα βήματά σου,
καίγονται ξαφνικά τ’ αστέρια.
Βρίσκομαι μες την αγκαλιά σου.
Τα βήματα, τα βήματά σου.

Έρωτας τάχα
Έρωτας τάχα να ‘ν’ αυτό
που έτσι με κάνει να ποθώ
τη συντροφιά σου,
που σαν βραδιάζει, τριγυρνώ
τα φωτισμένα για να δω
παράθυρά σου;
Έρωτας να ‘ναι η σιωπή
που όταν σε βλέπω, μου το κλείνεις
σφιχτά το στόμα,
που κι όταν μείνω μοναχή,
στέκω βουβή κι εκστατική
ώρες ακόμα;
Έρωτας να ‘ναι ή συμφορά,
με κάποιου αγγέλου τα φτερά
που έχει φορέσει,
κι έρχετ’ ακόμη μια φορά
με τέτοια δώρα τρυφερά
να με πλανέσει;
Μα ό,τι και να ‘ναι, το ποθώ,
και καλώς να ‘ρθει το κακό
που είν’ από σένα·
θα γίνει υπέρτατο αγαθό,
στα πόδια σου αν θα σωριαστώ
τ’ αγαπημένα.

Voluptas
Ελάτε, ο κόσμος όλος είμαι εγώ!
μες απ’ τα χρυσοκόκκινα μαλλιά μου,
απ’ τη ματιά κι’ από τα δάχτυλά μου
της ηδονής πετιέται το στοιχειό.
Ελάτε ο κόσμος όλος είμαι εγώ.
Όμως αγάπη μη γυρεύετ’ από μένα
Δε θα με ιδήτε μπρος σας να λυγίσω
και πάνε τα τραγούδια σας χαμένα
Μέσα μου άγριες νιώθω επιθυμιές!
και τις ερωτευμένες σας καρδιές
πως θα ‘θελα να μπόρεια να μασήσω
με τα λευκά μου δόντια τα γερά,
σα φρέσκα μυγδαλάκια τραγανά,
και τον αιμάτινο χυμό τους να ρουφήξω!
Δάκρυα δε θέλω, δάκρυα δε θέλω δε ζητώ
παρά φωτιά για τη φωτιά μου,
τα σαρκικά φιλιά μου,
στόμα που στάζει φλόγα να γευτεί
Ω! τι με νοιάζει τότες κι’ αν κοπεί
το νήμα απ’ της Μοίρας μου τ’ αδράχτι,
αφού θα νοιώθω πως από Ηδονή
θα σκορπιστεί το είναι μου σε στάχτη ….

Πάθος
Ω! τα μάτια, τα μάτια σου
που όλο χρώματ’ αλλάζουν,
με γητεύουν τα μάτια σου
και βαθιά με σπαράζουν.
Μες στα χέρια - τα χέρια σου -
τα γερά, τ’ ατσαλένια,
τρεμουλιάζουν τα χέρια μου
σαν πουλιά λαβωμένα!
Και το σώμα, το σώμα σου,
νευρικό κι ανδρειωμένο,
πώς το λιώνει το σώμα μου
το βαριά κουρασμένο.

Στο γιο μου..
Ω γιε μου εσύ! μοναχογιέ, που ίσαμε χτες ακόμα
μου ζέσταινες τα γόνατα με μικρό σου σώμα.
τώρα μού ανοίγεις τα φτερά και φεύγεις μακριά μου
κι αφήνεις το σπιτάκι μας κι αφήνεις τα φιλιά μου.
Τι γρήγορα μεγάλωσες! και πως να το πιστέψω
πως ήρθε κιόλας ο καιρός για να σε ξενιτέψω,
εσέ, που λίγο να στραφεί στα πίσω ο λογισμός μου,
σε βλέπω να γοργοπερνάς αδιάκοπα από μπρος μου
με το αναμμένο, απ’ το τρεχιό, γλυκό σου προσωπάκι
και το κοντούλι, ναυτικό, λινό φορεματάκι.

Και τώρ’ ακόμα, ψάχνοντας με δακρυσμένα μάτια,
της παιδικής ζωούλας σου ξεθάβω τα κομμάτια.
Και βρίσκω βόλους με χαρτιά μαζί και με βιβλία,
και βρίσκω από το χέρι σου ζωγραφισμένα πλοία,
τα πλοία που ελαχτάριζες μακριά για να σε φέρουν
στις χώρες που είναι όνειρο, στις χώρες που μαγεύουν
κάθε παιδιού τη νέα καρδιά, που όλο ποθεί και θέλει
να ιδεί, ν’ αγγίξει, να γευτεί της γης όλο το μέλι!

Την άγια θύρα της ζωής τρεμάμενη σου ανοίγω
και κρύβω τη λαχτάρα μου, και τον καημό μου πνίγω.
Μα είναι μεγάλος μου ο καημός, κι είναι πικρή η ψυχή μου…

Ω διάφανο αγριολούλουδο βγαλμένο απ’ την πνοή μου,
μονάχα εσύ, φωτίζοντας βαθιά τη σκοτεινιά μου,
το νεκρωμένο εξύπναγες παλμό μες στην καρδιά μου.
Τώρα σε χάνω, αμίλητη, αδάκρυτη και μόνη,
βλέπω τη νύχτα να ’ρχεται βαριά και να με ζώνει…
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
ΜΥΡΤΙΩΤΙΣΣΑ (1885 -1968). Η Μυρτιώτισσα (λογοτεχνικό ψευδώνυμο της Θεώνης Δρακοπούλου) γεννήθηκε στο προάστιο της Κωνσταντινούπολης Μπεμπέκι. Ο πατέρας της ήταν διπλωμάτης και έξι χρόνια μετά τη γέννηση της Θεώνης διορίστηκε γενικός πρόξενος της Ελλάδας στην τουρκοκρατούμενη τότε Κρήτη, όπου μετακόμισε μαζί με την οικογένειά του. Μετά από παραμονή δυο χρόνων στο νησί εγκαταστάθηκαν οριστικά στην Αθήνα, όπου η Θεώνη φοίτησε στη Σχολή Χιλλ της Πλάκας. Από μαθητική ηλικία είχε κλίση προς την ποίηση και το θέατρο. Πήρε μέρος σε ερασιτεχνικές παραστάσεις αρχαίου δράματος και συνεργάστηκε με τη Νέα Σκηνή του Κωνσταντίνου Χρηστομάνου. Μετά από σύντομη διακοπή της ενασχόλησής της με το θέατρο, λόγω αντίδρασης της οικογένειάς της, συνέχισε τις δραματικές σπουδές της στο Παρίσι (Κρατική Δραματική Σχολή), όπου εγκαταστάθηκε μετά το γάμο της με το Σπύρο Παππά, με τον οποίο απέκτησε ένα γιο το Γιώργο, ο οποίος σταδιοδρόμησε στο ελληνικό θέατρο. Στην Ελλάδα επέστρεψε μετά από μερικά χρόνια μετά το τέλος του βραχύβιου γάμου της και εργάστηκε ως καθηγήτρια απαγγελίας στο Ωδείο Αθηνών.
 Καθοριστική για την ποιητική της έκφραση στάθηκε η γνωριμία και ο έρωτάς της με τον ποιητή Λορέντζο Μαβίλη. Μετά τον δραματικό θάνατο του τελευταίου στη μάχη του Δρίσκου το 1912 η Μυρτιώτισσα στράφηκε στην παλιά της αγάπη για να εκφράσει τον πόνο της. Το 1919 κυκλοφόρησε η πρώτη της ποιητική συλλογή με τίτλο Τραγούδια. Σημαντική για τη ζωή της στάθηκε επίσης η βαθιά φιλία που τη συνέδεε με τον Κωστή Παλαμά, οποίος στάθηκε καθοδηγητής της. Τιμήθηκε με κρατικά βραβεία ποίησης (το 1932 για τα Δώρα της αγάπης και το 1939 για τις Κραυγές). Μετά τον πρόωρο χαμό του γιου της εξέδωσε το βιβλίο Ο Γιώργος Παππάς στα παιδικά του χρόνια (1962).
 Πέθανε στην Αθήνα. Η ποίηση της Μυρτιώτισσας κυριαρχείται από έντονο λυρισμό, ενώ συχνά θέματά της είναι η φύση και το δίπτυχο έρωτας-θάνατος
 (Πηγή: Αρχείο Ελλήνων Λογοτεχνών, Ε.ΚΕ.ΒΙ.).


   Στίχοι: Μυρτιώτισσα  ( Ποίηση )..
                                                                                               ΕΡΩΤΑΣ ΤΑΧΑ -
Μουσική - ΠΑΣΧΑΛΗΣ ΤΟΝΙΟΣ .
Ερμηνεία : Μαρία Σουλτάτου...
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

                               Σ'αγαπώ - Μυρτιώτισσα  - Ο Μεγάλος Ερωτικός - Μάνος Χατζιδάκις...
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

'' Οι τελευταίοι''...Τάσος Λεβαδίτης.


«Στέφανος»

Από την ποιητική συλλογή  του Τάσου Λειβαδίτη
"Οι τελευταίοι"
(1966).


Ετούτη τη φορά, καθώς η μάχη θα καθόριζε για πάντα
τη ζωή μας, προσπαθήσαμε να τα προβλέψουμε όλα-
στρατηγική και ταχτική, τις εφεδρείες, τις πιθανές κινή-
σεις του εχθρού,
τη διαμόρφωση του εδάφους, ακόμα και τις καιρικές
 συνθήκες,
όλα προσεκτικά μελετημένα και, σχεδόν, ευνοϊκά.
Κι όμως
ηττηθήκαμε! Τι έφταιξε; Τι μας διέφυγε; Πού ήταν το λά-
θος;

Προσβολές που κάναμε τάχα πως δεν τις καταλάβαμε
μεγάλες αποφάσεις τη νύχτα, που τις έθαψε σε λίγο ο
ύπνος, ένας τυφλός εγωισμός
όταν χρειάζονταν λίγη κατανόηση ή μια ηλίθια συγχώρεση
όταν έπρεπε να τους πιάσεις απ' τον λαιμό. Μεγάλα λόγια
που φωνάξαμε στους δρόμους
μικρές αλήθειες που αποσιωπήσαμε στον εαυτό μας-
χιλιάδες ήττες μέσα μας, αναίμαχτες, αόριστες, ασήμαντες,
σαν ένα κοπάδι ποντίκια που ροκανίζουν χρόνια στο υπό-
γειο
γκρεμίζοντας, άξαφνα, την πρόσοψη ενός σπιτιού
που μέχρι χτες υψώνονταν γεμάτο δύναμη και φώτα και
όνειρα και χορούς-
κι ανεξόφλητα χρέη.
Τάσος Λειβαδίτης
 (1922-1988)

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Τάσος Λειβαδίτης, από τη συλλογή Οι Τελευταίοι (απόσπασμα)
  μιλάει ο Στέφανος:


 Αλήθεια, αν μπει κανείς, ξαφνικά, στο δωμάτιο θα μας
περάσει για θεατρίνους- η Κλυταιμνήστρα, ο Πυλάδης..
Εξάλλου μια σειρά από μάσκες κρέμονται στον τοίχο,που τις χρησιμοποιήσαμε μάσκες  άλλοτε για ν' αρέσουμε ή να ωφεληθούμε
κι άλλοτε μονάχα από συνήθεια ή σαν την αυτόματη κίνηση
που κάνει κανείς
για να σωθείς από΄ να κίνδυνο-η μάσκα του ανδρείου,
του κυνικού, του αλαζόνα ή του σεμνού…

Όμως οι μάσκες κάποτε θα τελειώσουν, σαν τα τραγούδια
και τις γιορτές,
και τότε θα φανεί αυτό το ανύπαρχτο πρόσωπο που υπήρ-
ξαμε…

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Οι τελευταίοι Τάσος Λειβαδίτης.... ( απόσπασμα )
















 «Τώρα τι απόμεινε απ’ τον έρωτα; Δίπλα σου ζει μια ξένη,
που δε σε γνώρισε
κι ούτε τη γνώρισες ποτέ σου. Τα μαλλιά της γεράσανε
και πάνω στα ωχρά της χείλη
σαπίζουν αρχαία μακρόσυρτα φιλιά και παλιά ανοιξιάτικα
λόγια.
Ανάμεσά σας, σα μια μεγάλη ξενιτιά, έστεκε ο ανίκητος
χρόνος.»



,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
ΤΑΣΟς ΛΕΙΒΑΔΙΤΗς

Ανήκει στην πρώτη μεταπολεμική γενιά ποιητών. Έζησε διώξεις, φυλακίσεις και εξορίες για τις πολιτικές του ιδέες. Γνώρισε την απογοήτευση και βασανίστηκε από την ήττα των ιδεών του, αλλά δεν έχασε ποτέ την ανθρωπιστική ματιά και την τρυφερότητά του. Βαθύτατα ρομαντικός, νεορομαντικός, θα έλεγα, εμπλουτίζει την ποίησή του με στοιχεία του υπερρεαλισμού και του παραλόγου. Συνδυάζει το φανταστικό με το ρεαλισμό, δημιουργώντας μία μαγική ποιητική πραγματικότητα. 

Ανέπτυξε έντονη πολιτική δραστηριότητα στο χώρο της αριστεράς με συνέπεια να εξοριστεί από το 1945 έως το 1951.
Με τη λήξη των Δεκεμβριανών συλλαμβάνεται και φυλακίζεται...
Μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας αφήνεται ελεύθερος...
Τον Ιούνιο του 1948 συλλαμβάνεται και εξορίζεται στη Μακρόνησο.
Δεν υπογράφει τη δήλωση μετανοίας μεταφέρεται στις φυλακές του Α'ι' Στράτη κι από κει στις φυλακές Χατζηκώστα στην Αθήνα όπου και αφήνεται ελεύθερος.

Το <<Φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου >> θεωρήθηκε κήρυγμα ανατρεπτικό και κατασχέθηκε...
Το 1955 δικάζεται στο Πενταμελές Εφετείο για το συγκεκριμένο έργο.
Θα συγκινήσει όχι μόνο το ακροατήριο ,αλλά και τους δικαστές.που τελικά θα τον αθωώσουν πανηγυρικά.

<< Γι αυτό σου λέω.
Μην κοιμάσαι : είναι επικίνδυνο
Μην ξυπνάς  :Θα το μετανιώσεις.>>

Τάσος Λειβαδίτης.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,




                         Φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου- Τάσος Λειβαδίτης - Ποίηση
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

22 Νοεμβρίου 2015

«Εκατό Ερωτικά Σονέτα» Πάμπλο Νερούδα...


Σ' αγαπώ καθώς κάποιο φυτό που δεν ανθίζει,
μα που μέσα του κρύβει το λουλουδόφως όλο,
και ζει απ' τον έρωτα σου σκοτεινό στο κορμί μου
τ' άρωμα που σφιγμένο μ' ανέβηκε απ' το χώμα.
Σ' αγαπώ μη γνωρίζοντας πως, από που και πότε,
σ' αγαπώ στα ίσια δίχως πρόβλημα ή περηφάνια :
σ' αγαπώ έτσι γιατί δεν ξέρω μ' άλλον τρόπο,
παρά μ' ετούτον όπου δεν είμαι μήτε είσαι,
που το χέρι σου πάνω μου το νιώθω σα δικό μου,
που όταν κοιμάμαι κλείνουν και τα δικά σου μάτια. 

(από τα «Εκατό Ερωτικά Σονέτα»)
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,


                                                        Πάμπλο Νερούντα σονέτο 17  
  

Tο 17ο ερωτικό σονέτο του Πάμπλο Νερούδα

Δε σ' αγαπώ σαν νάσουν ρόδο αλατιού, τοπάζι,
σαϊτα από γαρούφαλα που τη φωτιά πληθαίνουν:
σ' αγαπώ ως αγαπιούνται κάποια πράγματα σκούρα,
μυστικά, μεσ' από την ψυχή και τον ίσκιο.

Σ' αγαπώ καθώς κάποιο φυτό που δεν ανθίζει,
μα που μέσα του κρύβει το λουλουδόφως όλο,
και ζει απ'τον έρωτά σου σκοτεινό στο κορμί μου
τ' άρωμα που σφιγμένο μ' ανέβηκε απ' το χώμα.

Σ' αγαπώ μη γνωρίζοντάς πως από που και πότε,
σ' αγαπώ στα ίσια δίχως πρόβλημα ή περηφάνια:
σ' αγαπώ έτσι γιατί δεν ξέρω μ' αλλον τρόπο,

παρά μ' ετούτον όπου δεν είμαι μήτε είσαι,
που το χέρι σου πάνω μου το νοιώθω σα δικό μου,
που όταν κοιμάμαι κλείνουν και τα δικά σου μάτια.  
    
     
Ο Πάμπλο Νερούδα ήταν εραστής και στη ζωή του και στην ποίηση του.  Τα σονέτα του ποιητή έχουν έναν και μόνο αποδέκτη, την Ματίλντε. Για εκείνη γράφτηκαν, εκείνη γέννησε τα συναισθήματα του καλλιτέχνη, εκείνοι με τον έρωτας τους τα δημιούργησαν. Οι αναγνώστες είναι θεατές  ενός έρωτα αντάξιου της έννοιας, του νοήματος και της πραγματικής αξίας του βαρύνει τη λέξη. 



«Έχω για τη ζωή μιαν αντίληψη δραματική και ρομαντική. Ό,τι δεν αγγίζει βαθιά την ευαισθησία μου δεν με ενδιαφέρει. Όσον αφορά την ποίηση, στην πραγματικότητα καταλαβαίνω πολύ λίγα πράγματα. Γι' αυτό συνεχίζω με τις αναμνήσεις της παιδικής ηλικίας. Ίσως απ' αυτά τα φυτά, τη μοναξιά, τη σκληρή ζωή, βγαίνουν οι μυστικές, αληθινά βαθιές "Ποιητικές Πραμάτειες" που κανείς δεν μπορεί να διαβάσει, γιατί κανείς δεν τις έγραψε. Η ποίηση διδάσκεται βήμα βήμα ανάμεσα στα πράγματα και στις υπάρξεις, χωρίς να τα χωρίσουμε, αλλά ενώνοντάς τα με την ανιδιοτελή απλωσιά της αγάπης.» Π.Ν.

 Ο Πάμπλο Νερούδα, φιλολογικό ψευδώνυμο του Νεφταλί Ρικάρδο Ρέγιες Μπασοάλτο
(12 Ιουλίου 1904-23 Σεπτεμβρίου 1973) γεννήθηκε στην πόλη Παράλ της Χιλής.
 Η μητέρα του πέθανε από φυματίωση ένα μήνα μετά τη γέννησή του κι έτσι ο πατέρας του, Χοσέ, σιδηροδρομικός υπάλληλος, μετακόμισε στην πόλη Τεμούκο, όπου ξαναπαντρεύτηκε.
Ήταν Χιλιανός συγγραφέας και ποιητής. Θεωρείται ο σημαντικότερος ποιητής του 20ού αιώνα στη Λατινική Αμερική.
Ξεκίνησε να γράφει ποίηση σε ηλικία 10 ετών, αλλά ο πατέρας του τον αποθάρρυνε κι έτσι άρχισε να υπογράφει τα έργα του το 1946 με το ψευδώνυμο Πάμπλο Νερούντα, υιοθετώντας το επώνυμο του γνωστού Τσέχου συγγραφέα και ποιητή Γιαν Νερούντα. Το μικρό του όνομα εικάζεται ότι το πήρε από το Γάλλο ποιητή Πωλ Βερλαίν.
Του απονεμήθηκε το 1971 το Νόμπελ Λογοτεχνίας, γεγονός που προκάλεσε αντιδράσεις λόγω της πολιτικής του δραστηριότητας.
 Πηγή : Βικιπαίδεια.

 O χιλιανός ποιητής Πάμπλο Νερούδα έγραψε κάποτε πως η αγάπη είναι σύντομη, ωστόσο διαρκεί πολύ. Εξερευνώντας τα μέρη που αγάπησε και τα σπίτια που έζησε, αποδεικνύεται ότι τα λόγια αυτά δεν ήταν σκόρπιες λέξεις σε μία κόλλα χαρτί. Ο Νερούδα δεν ξέχασε ποτέ τους φίλους του. Όταν οι αγαπημένοι του άνθρωποι έφυγαν από τη ζωή, σκάλισε στα σπίτια του τα ονόματα τους, σαν να ήθελε να συνεχίσει να κουβεντιάζει μαζί τους, να πίνει ένα ποτό με τη συντροφιά τους, να αισθάνεται γύρω του την παρουσία τους. Περισσότερα από 40 χρόνια μετά το θάνατό του, τα ονόματα είναι ακόμα εκεί (17 στο σύνολο), και μπορεί κανείς να φανταστεί τις συνομιλίες που θα έκανε μαζί τους για την ποίηση, την αγάπη, τα ταξίδια... Πριν από το θάνατό του το 1973 σε ηλικία 69 ετών, ο Νερούδα είχε ήδη γοητεύσει για τα καλά την ανθρωπότητα με το λυρισμό των στίχων του και τον αγώνα του ενάντια στην αδικία και την εκμετάλλευση. Η εργασία του είχε αποτιμηθεί ως μια τεράστια εσωτερική "δεξαμενή", η οποία κατάφερε να δώσει ξανά στη ζωή της Νότιας Αμερικής πεπρωμένο και όνειρα. 

Με το ψευδώνυμο αυτό και με αυτές τις αντιλήψεις ο Νερούδα κατάφερε να γίνει ένας μεγάλος ποιητής από τον έρωτα ως την πολιτική και παρά τα εμπόδια που συνάντησε. Ένα νόμπελ λογοτεχνίας και μία πλούσια πολιτική δραστηριότητα τον χαρακτηρίζουν ως προσωπικότητα. Η γραφή του, παράξενα ρυθμική, κρύβει την πραγματική του διάθεση για ζωή, για ένταση. 

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

21 Νοεμβρίου 2015

Τηλεόραση...Βιβλίο...Πολιτισμός...

Ζώντας στην εποχή της εικόνας, είναι αδύνατον να εμποδίσουμε, τη σχέση τους με την τηλεόραση... στα παιδιά...μα και στους μεγάλους, στους μοναχικούς, στους ανθρώπους που ψάχνουν να ακούσουν, να δουν , να ενημερωθούν, να ψυχαγωγηθούν...που σίγουρα , είναι ένα σπουδαίο εργαλείο, εάν βεβαίως χρησιμοποιηθεί σωστά...
Ποτέ οι ακραίες λύσεις...δεν έφερναν επιθυμητά αποτελέσματα...
Και εννοώ...του τύπου ακραίες αποφάσεις ...δεν ''ανοίγω '''καθόλου την Τηλεόραση...
Δεν είσαι μόνος πάνω στη Γη...υπάρχουν χιλιάδες κατηγορίες ανθρώπων...που βρίσκουν , ευτυχώς ή και δυστυχώς...καταφύγιο σ' αυτήν...
Συμπερασματικά λοιπόν...οφείλουμε όλοι , πολίτες, εκπαιδευτικοί...και πολιτεία, να μεριμνήσουμε, να κατευθύνουμε τις ανησυχίες και την έγνοια μας , προς την βελτίωσή της...
Η απόρριψη δεν είναι λύση...
Άλλωστε είναι χρήσιμη σε πάρα πολλούς τομείς...

Ποιός θα μπορούσε να αμφισβητήσει την χρησιμότητα της Εκπαιδευτικής Τηλεόρασης μέσα στο σχολείο...και όχι μόνο...

Είναι ένα εργαλείο χρήσιμο..και έχει δύναμη μεγάλη η εικόνα...
Η σωστή βεβαίως παρακολούθηση της Τηλεόρασης , είναι θέμα Παιδείας και Αγωγής....
Αν επιδιώξουμε, μια πιο συγκρατημένη και εκλεκτική χρήση , η Τηλεόραση μπορεί να γίνει για το παιδί και τους ενήλικες - πηγή χαράς , γνώσης , επικοινωνίας και ευαισθητοποίησης.
Παρασυρμένοι πάντα από τη μάζα, από τις κλίκες, από τους ψευτοκουλτουριάρηδες, μπαίνουμε στη διαδικασία να φανούμε ξεχωριστοί...και προβαίνουμε σε αποκλεισμούς...
Ποιό παιδί δεν κάθησε ώρες μπροστά στην Τηλεόραση...και δεν παρακολούθησε το Μικρό Σπίτι στο Λιβάδι...ένα μικρό παράδειγμα σας φέρνω....
Πόση ομορφιά, πόσα συναισθήματα, πόση αγωγή για τους δεσμούς της Οικογένειας δεν εισέπραξε ?
Είμαι εναντίον των απερίσκεπτων...που χωρίς δεύτερη σκέψη, προβαίνουν σε ακραίες δηλώσεις...
Θέλει πολύ δουλειά...για να βελτιώσεις και να δώσεις πολιτισμό...τέχνη....γράμματα...μέσα από ένα τόσο μαζικό μέσον...όπως είναι η Τηλεόραση...
Δεν είναι ακατόρθωτο...και ποτέ κανείς δεν πέτυχε το τέλειο...
Όμως υπάρχουν και εκπομπές ...κι όχι μόνον στην Ελληνική Τηλεόραση...πραγματικά διαμαντάκια...

Βεβαίως η κατάχρηση πάντα είναι βλαβερή, οπουδήποτε κι αν συμβαίνει...

Σε πάρα πολλές οικογένειες ,οφείλω να επισημάνω, πως η Τηλεόραση υποκαθιστά το βιβλίο, παραγκωνίζοντας τη φαντασία, τις ιδέες, την ενεργητικότητα του πνεύματος, κι αυτό μπορεί να αποβεί καταστροφικό....
Οι συγγραφείς λοιπόν , μετά από μακρά συνεργασία με μαθητές και γονείς και δασκάλους. μας δίνουν όχι μόνο συμπεράσματα, αλλά και << πρακτικές συνταγές >> ( αν μπορούμε να το πούμε έτσι)...προ'ι'όντα της εμπειρίας τους, που θα μπορούσαν να εφαρμόσουν οι γονείς στο σπίτι, για τη στήριξη της σχέσης παιδί - βιβλίο...ενήλικας - βιβλίο...και για τη μετρημένη και σωστή επιλογή των τηλεοπτικών προγραμμάτων....
ένα πολύτιμο - στο είδος του-βιβλίο :
<< Από την Τηλεόραση στο Βιβλίο >> της :Κριστίνα Λαστρέγκο- φραντσέσκο Τέστα.

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη - Εκπαιδευτικός.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

 Η Παγκόσμια Ημέρα Τηλεόρασης γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 21 Νοεμβρίου με απόφαση της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, που ελήφθη το 1996.
Στόχος της, να ενθαρρύνει τις ανταλλαγές τηλεοπτικών προγραμμάτων μεταξύ των χωρών και ιδιαίτερα εκείνων που σχετίζονται με την ειρήνη, την ασφάλεια, τον πολιτισμό την οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη.



ΑΡΙΘΜΗΤΙΚΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Μεγαλώσαμε Πια......

"Μεγαλώσαμε πια!
Δεν έχει κανένα νόημα να κάνεις παρέα με ανθρώπους
από τους οποίους δεν έχεις τίποτα να πάρεις.
Εγώ χρειάζομαι ανθρώπους που να μου αρέσει
να τους ακούω να συζητάνε.
Να συζητάνε με πάθος για ποίηση, για πολιτική, για λογοτεχνία, για κινηματογράφο, για θέατρο.
Και να γεμίζει το σπίτι φωνές, γνώση, πάθος και απόψεις.
Ανθρώπους ξύπνιους και καλλιεργημένους,
που ξέρω ότι μου λένε την αλήθεια,
ακριβώς γιατί δεν έχουνε κανένα λόγο να μου πούνε ψέματα.
Και εγώ την αλήθεια τη λατρεύω. Όποιος απομακρύνεται
από την αλήθεια οδεύει προς το θάνατο. Τον όποιο θάνατο.
Γιατί υπάρχουνε πολλοί...."

Τζένη Καρέζη, τετράδια Ζωής




Μεγάλωσες...την αλήθεια σου ψάξε....

  Αν τη ματιά σου  από το πρωί καθώς ξυπνάς, στις ζωές των άλλων στραμμένη έχεις...ίσως ποτέ δε θα μπορέσεις...πίσω από το χρυσό τους περιτύλιγμα να μπεις..
Κι εκεί θα δεις , την ομορφιά και την ασχήμια τους πολλές φορές μαζί...
Ποιός ξέρει άραγε σε ποιά άχαρη ζωή, αυτοί μετέχουνε και ζουν... 
Ποτέ σου στη ζωή...να μην κοιτάς  και να μην ψάχνεις χορηγούς...
Σάμπως θαρρείς κι αν θα τους βρεις...κομμάτια της ψυχής σου να κλαδέψουν..και να πάρουν ...με βίαιο τρόπο δεν θα σκαρφιστούν ? Αρπαχτικά ψυχών οι ''χορηγοί''....διατείνοντας ,αγάπη πως μοιράζουν.....
Θα μου πεις τώρα εσύ, πως τη ζωή σου έχτισες μέσα στις δυσκολίες...
Ε και ? Γι αυτό είναι οι δυσκολίες... μάτια μου, για να τις παλεύεις και να τις νικάς....
Μεγαλώσαμε πια...και ψάχνουμε για αληθινούς ανθρώπους....
Οι αγκαλιές και τα φιλιά , και τα ειπωμένα σ'αγαπώ..., είναι στ' αυτιά σου ακόμα πιο γλυκά...όταν πιστεύεις εσύ βαθιά,  το λόγο για τον οποίο γίνονται αυτά...
Ψάξε την αλήθεια σου και πάρτην αγκαλιά....
Αναρωτήσου... και μη φοβηθείς τον ήλιο σου  κατάματα να τον κοιτάξεις....
 Αγάπησε το πρόσωπό σου...εσένα...είσαι ξεχωριστός...για κάποιο λόγο ανεξήγητο...για κάποιο σημάδι σου...για την τρυφερή σου την ψυχή...για τη δίψα σου για τη ζωή...για το επίμονο το πείσμα σου γι αυτήν....
 Σοφία Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
Σας θυμίζω το ''Πράπονο ''' του Οδυσσέα Ελύτη :

Αναρωτιέμαι μερικές φορές:
Είμαι εγώ που σκέφτομαι καθημερινά πως η ζωή μου είναι μία;
Όλοι οι υπόλοιποι το ξεχνούν;
Ή πιστεύουν πως θα έχουν κι άλλες, πολλές ζωές, για να κερδίσουν τον χρόνο που σπαταλούν;
Μούτρα… Ν’ αντικρίζεις τη ζωή με μούτρα. Τη μέρα, την κάθε σου μέρα...Να περιμένεις την Παρασκευή που θα φέρει το Σάββατο και την Κυριακή για να ζήσεις.

Κι ύστερα να μη φτάνει ούτε κι αυτό,
να χρειάζεται να περιμένεις τις διακοπές.
Και μετά ούτε κι αυτές να είναι αρκετές…
Να περιμένεις μεγάλες στιγμές. Να μην τις επιδιώκεις, να τις περιμένεις.
Κι ύστερα να λες πως είσαι άτυχος και πως η ζωή ήταν άδικη μαζί σου.
Και να μη βλέπεις πως ακριβώς δίπλα σου συμβαίνουν αληθινές δυστυχίες που η ζωή κλήρωσε σε άλλους ανθρώπους.
Σ’ εκείνους που δεν το βάζουν κάτω και αγωνίζονται. Και να μην μαθαίνεις από το μάθημά τους.
Και να μη νιώθεις καμία φορά ευλογημένος που μπορείς να χαίρεσαι τρία πράγματα στη ζωή σου,
την καλή υγεία, δυο φίλους, μια αγάπη, μια δουλειά, μια δραστηριότητα που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι δημιουργείς, ότι έχει λόγο η ύπαρξή σου.
Να κλαίγεσαι που δεν έχεις πολλά. Που κι αν τα είχες, θα ήθελες περισσότερα.
Να πιστεύεις ότι τα ξέρεις όλα και να μην ακούς. Να μαζεύεις λύπες και απελπισίες, να ξυπνάς κάθε μέρα ακόμη πιο βαρύς.
Λες και ο χρόνος σου είναι απεριόριστος.
Κάθε μέρα προσπαθώ να μπω στη θέση σου. Κάθε μέρα αποτυγχάνω.
Γιατί αγαπάω εκείνους που αγαπούν τη ζωή. Και που η λύπη τους είναι η δύναμή τους
Που κοιτάζουν με μάτια άδολα και αθώα, ακόμα κι αν πέρασε ο χρόνος αδυσώπητος από πάνω τους.
Που γνωρίζουν ότι δεν τα ξέρουν όλα, γιατί δεν μαθαίνονται όλα.
Που στύβουν το λίγο και βγάζουν το πολύ. Για τους εαυτούς τους και για όσους αγαπούν.
Και δεν κουράζονται να αναζητούν την ομορφιά στην κάθε μέρα, στα χαμόγελα των ανθρώπων, στα χάδια των ζώων, σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία, σε μια πολύχρωμη μπουγάδα.
 
Όσο κι αν κανείς προσέχει
όσο κι αν το κυνηγά
πάντα, πάντα θα ‘ναι αργά
δεύτερη ζωή δεν έχει....



                       Το παράπονο - Ελευθερία Αρβανιτάκη- μελοποιημένη ποίηση- Ελύτης.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,