Μεγαλώσαμε Πια......

"Μεγαλώσαμε πια!
Δεν έχει κανένα νόημα να κάνεις παρέα με ανθρώπους
από τους οποίους δεν έχεις τίποτα να πάρεις.
Εγώ χρειάζομαι ανθρώπους που να μου αρέσει
να τους ακούω να συζητάνε.
Να συζητάνε με πάθος για ποίηση, για πολιτική, για λογοτεχνία, για κινηματογράφο, για θέατρο.
Και να γεμίζει το σπίτι φωνές, γνώση, πάθος και απόψεις.
Ανθρώπους ξύπνιους και καλλιεργημένους,
που ξέρω ότι μου λένε την αλήθεια,
ακριβώς γιατί δεν έχουνε κανένα λόγο να μου πούνε ψέματα.
Και εγώ την αλήθεια τη λατρεύω. Όποιος απομακρύνεται
από την αλήθεια οδεύει προς το θάνατο. Τον όποιο θάνατο.
Γιατί υπάρχουνε πολλοί...."

Τζένη Καρέζη, τετράδια Ζωής



Μεγάλωσες...την αλήθεια σου ψάξε....

  Αν τη ματιά σου  από το πρωί καθώς ξυπνάς, στις ζωές των άλλων στραμμένη έχεις...ίσως ποτέ δε θα μπορέσεις...πίσω από το χρυσό τους περιτύλιγμα να μπεις..
Κι εκεί θα δεις , την ομορφιά και την ασχήμια τους πολλές φορές μαζί...

Ποιός ξέρει άραγε σε ποιά άχαρη ζωή, αυτοί μετέχουνε και ζουν... 

Ποτέ σου στη ζωή...να μην κοιτάς  και να μην ψάχνεις χορηγούς...

Σάμπως θαρρείς κι αν θα τους βρεις...κομμάτια της ψυχής σου να κλαδέψουν..και να πάρουν ...με βίαιο τρόπο δεν θα σκαρφιστούν ? Αρπαχτικά ψυχών οι ''χορηγοί''....διατείνοντας ,αγάπη πως μοιράζουν.....

Θα μου πεις τώρα εσύ, πως τη ζωή σου έχτισες μέσα στις δυσκολίες...

Ε και ? Γι αυτό είναι οι δυσκολίες... μάτια μου, για να τις παλεύεις και να τις νικάς....

Μεγαλώσαμε πια...και ψάχνουμε για αληθινούς ανθρώπους....

Οι αγκαλιές και τα φιλιά , και τα ειπωμένα σ'αγαπώ..., είναι στ' αυτιά σου ακόμα πιο γλυκά...όταν πιστεύεις εσύ βαθιά,  το λόγο για τον οποίο γίνονται αυτά...

Ψάξε την αλήθεια σου και πάρτην αγκαλιά....

Αναρωτήσου... και μη φοβηθείς τον ήλιο σου  κατάματα να τον κοιτάξεις....

 Αγάπησε το πρόσωπό σου...εσένα...είσαι ξεχωριστός...για κάποιο λόγο ανεξήγητο...για κάποιο σημάδι σου...για την τρυφερή σου την ψυχή...για τη δίψα σου για τη ζωή...για το επίμονο το πείσμα σου γι αυτήν....

 Σοφία Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Σας θυμίζω το ''Πράπονο ''' του Οδυσσέα Ελύτη :

Αναρωτιέμαι μερικές φορές:
Είμαι εγώ που σκέφτομαι καθημερινά πως η ζωή μου είναι μία;
Όλοι οι υπόλοιποι το ξεχνούν;
Ή πιστεύουν πως θα έχουν κι άλλες, πολλές ζωές, για να κερδίσουν τον χρόνο που σπαταλούν;
Μούτρα… Ν’ αντικρίζεις τη ζωή με μούτρα. Τη μέρα, την κάθε σου μέρα...Να περιμένεις την Παρασκευή που θα φέρει το Σάββατο και την Κυριακή για να ζήσεις.

Κι ύστερα να μη φτάνει ούτε κι αυτό,
να χρειάζεται να περιμένεις τις διακοπές.
Και μετά ούτε κι αυτές να είναι αρκετές…
Να περιμένεις μεγάλες στιγμές. Να μην τις επιδιώκεις, να τις περιμένεις.
Κι ύστερα να λες πως είσαι άτυχος και πως η ζωή ήταν άδικη μαζί σου.
Και να μη βλέπεις πως ακριβώς δίπλα σου συμβαίνουν αληθινές δυστυχίες που η ζωή κλήρωσε σε άλλους ανθρώπους.
Σ’ εκείνους που δεν το βάζουν κάτω και αγωνίζονται. Και να μην μαθαίνεις από το μάθημά τους.
Και να μη νιώθεις καμία φορά ευλογημένος που μπορείς να χαίρεσαι τρία πράγματα στη ζωή σου,
την καλή υγεία, δυο φίλους, μια αγάπη, μια δουλειά, μια δραστηριότητα που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι δημιουργείς, ότι έχει λόγο η ύπαρξή σου.
Να κλαίγεσαι που δεν έχεις πολλά. Που κι αν τα είχες, θα ήθελες περισσότερα.
Να πιστεύεις ότι τα ξέρεις όλα και να μην ακούς. Να μαζεύεις λύπες και απελπισίες, να ξυπνάς κάθε μέρα ακόμη πιο βαρύς.
Λες και ο χρόνος σου είναι απεριόριστος.
Κάθε μέρα προσπαθώ να μπω στη θέση σου. Κάθε μέρα αποτυγχάνω.
Γιατί αγαπάω εκείνους που αγαπούν τη ζωή. Και που η λύπη τους είναι η δύναμή τους
Που κοιτάζουν με μάτια άδολα και αθώα, ακόμα κι αν πέρασε ο χρόνος αδυσώπητος από πάνω τους.
Που γνωρίζουν ότι δεν τα ξέρουν όλα, γιατί δεν μαθαίνονται όλα.
Που στύβουν το λίγο και βγάζουν το πολύ. Για τους εαυτούς τους και για όσους αγαπούν.
Και δεν κουράζονται να αναζητούν την ομορφιά στην κάθε μέρα, στα χαμόγελα των ανθρώπων, στα χάδια των ζώων, σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία, σε μια πολύχρωμη μπουγάδα.
 

Όσο κι αν κανείς προσέχει
όσο κι αν το κυνηγά
πάντα, πάντα θα ‘ναι αργά
δεύτερη ζωή δεν έχει....

                       Το παράπονο - Ελευθερία Αρβανιτάκη- μελοποιημένη ποίηση- Ελύτης.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,