Της Κατερίνας Μαλλιωτάκη
Μέσα από τα πέρατα του χρόνου έως σήμερα δεν υπάρχει άλλη λέξη που να είναι τόσο διφορούμενη , όπως την λέξη « αγάπη». Χρησιμοποιείται ναι μεν για να δηλώσει κάθε συναίσθημα που δεν έχει μίσος και απέχθεια όμως διαφέρει στο είδος , την ένταση και τον προσανατολισμό κάθε σχέσης που την διεκδικεί.
Οι πιο πολλοί άνθρωποι βλέπουν την αγάπη πρωταρχικά σαν μέσο για να αγαπηθούν , και όχι για να αγαπήσουν. Η αγάπη βέβαια όπως λέει και ο Σπινόζα , είναι δράση , είναι άσκηση μιας ανθρώπινης δύναμης που μπορεί να εκδηλωθεί μόνο ελεύθερα και ποτέ ως αποτέλεσμα καταναγκασμού. Το να δίνεις αγάπη είναι η πιο υψηλή έκφραση του δυναμισμού , καθώς νιώθουμε μέσα από αυτή , τη δύναμη ,τον πλούτο και τις ικανότητες μας.
Η ώριμη αγάπη , είναι η ένωση της ακεραιότητας με την ατομικότητα μας. Είναι μια ενεργητική δύναμη κατά το Φρόμ , που δίνει χωρίς αντάλλαγμα , στον σύντροφο , στον συνάνθρωπο , στους γονείς και στα παιδιά . Αν αγαπάς καθώς εκφράζεσαι στην ζωή , σαν άνθρωπος που αγαπά , τότε η αγάπη σου είναι ικανή. Αν αγαπάς καθώς «σ έχουν μάθει »από φιλανθρωπία , ή για να κερδίσεις την ταυτότητα του «καλού» , τα θεμέλια της αγάπης σου δημιουργούν εσωτερική δυστυχία και ενοχές , καθώς τα συναισθήματα αυτά δεν είναι αληθινά.
Στην πραγματικότητα όλοι μας πιστεύουμε ότι τίποτε δεν είναι ευκολότερο από το να αγαπάς , καθώς είναι ένα συναίσθημα που σε κάνει να νιώθεις απέραντη χαρά. Ο Έριχ Φρόμ όμως πιστεύει ότι είναι ένα πολύ ειδικό αίσθημα , που ενώ κάθε ανθρώπινο ον έχει την ικανότητα να το νιώσει , η πραγματοποίηση του φέρνει μεγάλο βαθμό δυσκολίας . Τι χρειάζεται λοιπόν η αγάπη για να γίνει ώριμη;
Μια ώριμη αγάπη , χρειάζεται φροντίδα , ευθύνη , σεβασμό και γνώση . Την φροντίδα της μάνας προς το παιδί , την ευθύνη της εξέλιξης της , τον σεβασμό στο πρόσωπο που αγαπάς και την γνώση να κρατάς όλη αυτή την διαδικασία παραγωγική. Μην ξεχνάμε ότι η αγάπη είναι ένας προσανατολισμός που αφορά όλους και όχι μόνο το ένα , χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν διαφορές στον τρόπο που ο κάθε μας την εκφράζει. Αν σκεφτούμε , ότι τα πλοκάμια της μοναξιάς βρίσκονται ακριβώς στο συναίσθημα μας να νιώθουμε αποκομμένοι από τους άλλους ξένοι δηλαδή και αδύναμοι , η αγάπη παίρνει σάρκα κι οστά ως την σπουδαιότερη αξία της ανθρώπινης ύπαρξης , που μπορεί να θεραπεύσει , να επουλώσει , και να μεταβάλει κάθε αρχή. Αυτό ακριβώς υποστήριζε και η ΄Ιντιρα Γκάντι με την φράση « Όπου υπάρχει αγάπη , υπάρχει ζωή » , καθώς και πολλοί φιλόσοφοι , πνευματικοί και ψυχολόγοι .
Η πιο βαθειά και τολμηρή συνέπεια της αγάπης είναι ίσως αυτή που με ιδιαίτερη σοφία ο Α. Σβάιτερ διαπίστωσε στην προσπάθεια του να την κατανοήσει. Η μεγαλύτερη συμβολή της αγάπης είναι ότι μέσα από αυτήν μπορούμε, να «συλλάβουμε» το μυστικό του ανθρώπου και του σύμπαντος και να κατανοήσουμε το μεγαλείο του.
Και καθώς αγαπάμε , και υπάρχουμε , σε ένα κόσμο που κάθε μέρα γίνεται όλο πιο σκληρός , και εύθραυστος, οπλιζόμαστε με την μαγική λέξη των πέντε γραμμάτων και πολεμάμε σε πείσμα των καιρών ,με όπλο μας , το μεγαλύτερο συναίσθημα χαράς και δημιουργίας , που μας έχει απομείνει . Την αγάπη !
Κατερίνα Μαλλιωτάκη- Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
