ΡΟΔΑ ΑΕΙΘΑΛΗ - Τίτος Πατρίκιος.

Η ομορφιά των γυναικών που άλλαξαν τη ζωή μας,
βαθύτερα κι από εκατό επαναστάσεις,
δεν χάνεται, δεν σβήνει με τα χρόνια
όσο κι αν φθείρονται οι φυσιογνωμίες
όσο κι αν αλλοιώνονται τα σώματα.
Μένει στις επιθυμίες που κάποτε προκάλεσαν
στα λόγια που έφτασαν έστω αργά,
στην εξερεύνηση δίχως ασφάλεια της σάρκας
στα δράματα που δεν έγιναν δημόσια
στα καθρεφτίσματα χωρισμών, στις ολικές ταυτίσεις.
Η ομορφιά των γυναικών που αλλάζουν τη ζωή,
μένει στα ποιήματα που γράφτηκαν γι αυτές,
ρόδα αειθαλή αναδίδοντας το ίδιο άρωμά τους
ρόδα αειθαλή, όπως αιώνες τώρα λένε οι ποιητές.


....................................................................................................................................................................
Έρχονται στιγμές που οι μνήμες γίνονται παρουσίες δυνατές στα μάτια μας μπροστά...
Πάντα υπάρχουν οι αφορμές τη μνήμη μας να ζωντανέψουν...εμπρός μας να φέρουν άνθρωπους...που αγώνα έδωσαν σκληρό,γλυκό μα και άνισο μέσα στον δύσκολο τον συρφετό του κόσμου τούτου...
Πρώτες μου και καλύτερες γυναίκες ...που σαν σημαία κράτησαν την γαλήνη και την ομορφιά του αντρός και της οικογένειάς τους....
Και μας σημάδεψαν αυτές...σαν λούλουδα το άρωμά τους..ακόμα μέσα στις σκοτεινές μας κάμαρες ...αυτό να αιωρείται και να τριγυρνά...
Είναι γυναίκες δυνατές...μα και συναισθηματικές συνάμα....
Και ύμνοι δεν χρειάζονται γι αυτές σε μια μόνο μέρα..που ίσως όλοι να τρέξουν να τις θυμηθούν...μονάχος σου εκεί μες στη γωνιά σου να σκεφθείς την ''προσφορά'''ταιριάζει....
Σοφία Θεοδοσιάδη... 
...................................................................................................................................................................

 ................................................................................................................................................................

Χόρχε Λουίς Μπόρχες, «Ποίημα στους φίλους»

 

Χόρχε Λουίς Μπόρχες, «Ποίημα στους φίλους»

Δεν μπορώ να σου δώσω λύσεις
για όλα τα προβλήματα της ζωής σου,
ούτε έχω απαντήσεις
για τις αμφιβολίες και τους φόβους σου ˙
όμως μπορώ να σ’ ακούσω
και να τα μοιραστώ μαζί σου.

Δεν μπορώ ν’ αλλάξω
το παρελθόν ή το μέλλον σου.
Όμως όταν με χρειάζεσαι
θα είμαι εκεί μαζί σου.

Δεν μπορώ να αποτρέψω τα παραπατήματα σου.
Μόνο μπορώ να σου προσφέρω το χέρι μου
να κρατηθείς και να μη πέσεις.

Οι χαρές σου, οι θρίαμβοι και οι επιτυχίες σου
δεν είναι δικές μου.
Όμως ειλικρινά απολαμβάνω να σε βλέπω ευτυχισμένο.

Δεν μπορώ να περιορίσω μέσα σε όρια
αυτά που πρέπει να πραγματοποιήσεις,
όμως θα σου προσφέρω τον ελεύθερο χώρο
που χρειάζεσαι για να μεγαλουργήσεις.

Δεν μπορώ να αποτρέψω τις οδύνες σου
όταν κάποιες θλίψεις
σου σκίζουν την καρδιά,
όμως μπορώ να κλάψω μαζί σου
και να μαζέψω τα κομμάτια της
για να την φτιάξουμε ξανά πιο δυνατή.

Δεν μπορώ να σου πω ποιος είσαι
ούτε ποιος πρέπει να γίνεις.
Μόνο μπορώ
να σ' αγαπώ όπως είσαι
και να είμαι φίλος σου.

Αυτές τις μέρες σκεφτόμουν
τους φίλους μου και τις φίλες μου,
δεν ήσουν πάνω
ή κάτω ή στη μέση.

Δεν ήσουν πρώτος
ούτε τελευταίος στη λίστα.
Δεν ήσουν το νούμερο ένα ούτε το τελευταίο.

Να κοιμάσαι ευτυχισμένος.
Να εκπέμπεις αγάπη.
Να ξέρεις ότι είμαστε εδώ περαστικοί.

Ας βελτιώσουμε τις σχέσεις με τους άλλους.

Να αρπάζουμε τις ευκαιρίες.
Να ακούμε την καρδιά μας.
Να εκτιμούμε τη ζωή.

Πάντως δεν έχω την αξίωση να είμαι
ο πρώτος, ο δεύτερος ή ο τρίτος
στη λίστα σου.

Μου αρκεί που με θέλεις για φίλο.
Ευχαριστώ που είμαι.



[πηγή: Χόρχε Λουίς Μπόρχες, Ποιήματα, μετάφρ. Δ. Καλομοίρης , Ελληνικά Γράμματα, 1995 ]
.............................................................................................................................................................

 Ο Μπόρχες γεννήθηκε στις 24 Αυγούστου το 1899 στο Μπουένος Άιρες της Αργεντινής και πέθανε στις 14 Ιανουαρίου του 1986 στη Γενεύη της Ελβετίας. Τάφηκε ύστερα από επιθυμία του στην πόλη που μεγάλωσε, στο Μπουένος Άιρες. 
 

Υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους λογοτέχνες του εικοστού αιώνα, του οποίου το ταλέντο στην συγγραφή αναδείχθηκε από πολύ μικρή ηλικία, αφού σε ηλικία 7 ετών ο Μπόρχες γράφει το πρώτο του διήγημα, ενώ ένα χρόνο αργότερα μεταφράζει και δημοσιεύει τον Ευτυχισμένο πρίγκιπα του Όσκαρ Ουάιλντ. 

 

Πηγή : Βικιπαίδεια.

....................................................................................................................................................................

                                                                 Ποίημα στους φίλους

                        (Jorge Luis Borges) 

.................................................................................

https://www.youtube.com/watch?v=ETeMa0k6TjA *ΑΓΑΠΙΟΜΑΣΤΑΝ ΡΕΝΑ ΚΟΥΜΙΩΤΗ *

Αγαπιόμασταν, Χριστέ μου, αγαπιόμασταν,
τα ματόκλαδά μας λιώναν σαν κοιτιόμασταν.
Στ’ ακροδάχτυλα αγγιζόμαστε και τρέμαμε
και χαμήλωναν κοντά μας κι οι ουρανοί.
Και ποθούσα και ποθούσες να πεθαίναμε
τόσο νέοι, τόσο ωραίοι, τόσο αγνοί.

Αγαπιόμασταν, Χριστέ μου, αγαπιόμασταν,
και τα χείλη μας ματώναν σαν φιλιόμασταν.
Στις κρυφές γωνιές τον έρωτα μαθαίναμε
κι όσα ήτανε τα λάθη ήταν κι οι λυγμοί.
Τη στιγμή εκείνη, Θεέ μου, να πεθαίναμε,
τόσο νέοι, τόσο ωραίοι, τόσο αγνοί.

Στίχοι:
Σώτια Τσώτου
Μουσική:
Γιώργος Κριμιζάκης
 1.Ρένα Κουμιώτη
..................................................................................................................................
Τούτο το απόβραδο Της Κυριακής,γεμάτη από την αγάπη των ανθρώπων μας,των αγαπημένων μας, ας σιγοτραγουδήσουμε......
Αγαπιόμασταν Χριστέ μου, λέξη μαγική και ονειροπόλα....
ΚΑΛΟ ΒΡΑΔΥ Φίλοι μου αγαπημένοι.....
η φίλη σας Σοφία......

                                              Αγαπιόμασταν Χριστέ μου - Ρένα Κουμιώτη.
..................................................................................................................................................................

Μεγάλες προσδοκίες - Κάρολος Ντίκενς (απόσπασμα)

Μεγάλες προσδοκίες - Κάρολος Ντίκενς (απόσπασμα) 

 

απόσπασμα 1

“Ήταν μια αξιομνημόνευτη μέρα για μένα, γιατί προκάλεσε μέσα μου μεγάλες αλλαγές. Όμως το ίδιο συμβαίνει με ολόκληρη τη ζωή. Φανταστείτε μια επιλεγμένη μέρα, αποσπασμένη από τις υπόλοιπες, και σκεφτείτε πόσο διαφορετική θα ήταν χωρίς αυτήν η πορεία της ζωής σας. Εσείς που διαβάζετε όλα αυτά, σταματήστε μια στιγμή και σκεφτείτε τη μακριά αλυσίδα από σίδερο ή χρυσάφι, από αγκάθια ή λουλούδια, που δε θα σας είχε ποτέ δέσει αν δεν είχε σχηματιστεί ο πρώτος κρίκος, κάποια αξιομνημόνευτη μέρα.”

...............................................................................................

απόσπασμα 2

”Ειλικρινά, ποτέ δεν υπάρχει λόγος να μας πιάνει ντροπή για τα δάκρυα μας… Είναι η βροχή πάνω στη σκόνη που σηκώνεται απ’ το χώμα της σκληρής καρδιάς μας και μας θολώνει τα μάτια…
Όλοι οι άλλοι απατεώνες της υφηλίου δεν είναι τίποτα μπροστά στον άνθρωπο που πάει να εξαπατήσει τον ίδιο του τον εαυτό…
Μ’ άλλα λόγια, ήμουν πολύ δειλός για να κάνω ό,τι ήξερα πως ήταν σωστό, όπως είχα φανεί πολύ δειλός για να μην κάνω ό,τι ήξερα πως ήταν λάθος…
Την υιοθέτησα για ν’ αγαπηθεί. Την ανέθρεψα και τη μόρφωσα για ν’ αγαπηθεί. Την έκανα ό,τι είναι, για ν’ αγαπηθεί. Αγάπησέ την!”

...............................................................................................................................................................

 Στις 3 Αυγούστου του 1861 ο Κάρολος Ντίκενς δημοσιεύει στη λογοτεχνική εφημερίδα που επιμελείται ο ίδιος, το τελευταίο μέρος του αριστουργήματός του «Μεγάλες Προσδοκίες». Πρόκειται για την ιστορία του Πιπ, ενός ορφανού αγοριού που βλέπει ξαφνικά την τύχη να του χαμογελά. Του χαμογελά όμως πραγματικά ή μήπως τον ειρωνεύεται;

Μια μεγάλη κληρονομιά περιμένει τον Πιπ. Και ξαφνικά όλα αλλάζουν γύρω του και μέσα του. Ο δρόμος του διασταυρώνεται με τους δρόμους παράξενων ανθρώπων: Ο δραπέτης Μάγκουιτς, η τρελή μις Χάβισαμ, η άκαρδη ωραία Εστέλλα, ο πανούργος δικηγόρος Τζάγκερς και πολλοί άλλοι μπερδεύουν τη ζωή και την ψυχή του ήρωα.

Χαρακτήρες που η πένα του Κάρολου Ντίκενς ζωντανεύει με τις πιο αδρές πινελιές και τις πιο λεπτές ψυχολογικές αποχρώσεις, με χιούμορ και δραματική ένταση, στήνοντας μια δυνατή πλοκή μέσα στο σκοτεινό σκηνικό του Λονδίνου των αρχών του 19ου αιώνα. Οι «Μεγάλες προσδοκίες» είναι ένα από τα πιο αγαπημένα και πολυδιαβασμένα μυθιστορήματα στον κόσμο.

Ο Κάρολος Ντίκενς, ορθότερα Τσάρλς Ντίκενς (Charles Dickens, 7 Φεβρουαρίου 1812 - 9 Ιουνίου 1870) υπήρξε ένας από τους πιο διάσημους Άγγλους μυθιστοριογράφους. Θεωρείται ένας από τους καλύτερους συγγραφείς της Βικτωριανής Εποχής (19ος αιώνας). Μερικά από τα διασημότερα έργα του, στην πλειοψηφία των οποίων κυριαρχεί το θέμα της κοινωνικής μεταρρύθμισης, είναι ο Όλιβερ Τουίστ, η Χριστουγεννιάτικη Ιστορία, η Ιστορία των Δύο Πόλεων, Ντέιβιντ Κόπερφιλντ, Μεγάλες Προσδοκίες κ.α.

Πολλά από τα μυθιστορήματά του, με το έντονο ενδιαφέρον που παρουσίαζαν για την κοινωνική μεταρρύθμιση, εμφανίστηκαν αρχικά στα περιοδικά σε συνέχειες, κάτι που εκείνη την εποχή ήταν πολύ διαδεδομένο. Σε αντίθεση με άλλους συγγραφείς, οι οποίοι ολοκλήρωναν τα μυθιστορήματά τους πριν τα εκδώσουν σε συνέχειες, ο Κάρολος Ντίκενς έγραφε το μυθιστόρημά του και το εξέδιδε συγχρόνως σε συνέχειες.

Η πρακτική αυτή προσέδωσε στις ιστορίες του ένα συγκεκριμένο ρυθμό, ο οποίος τονιζόταν από δραματικές στιγμές με αποτέλεσμα το κοινό να περιμένει με ανυπομονησία τη συνέχεια του μυθιστορήματος. Η συνεχής δημοτικότητα των μυθιστορημάτων και των μικρών ιστοριών του είναι τέτοια που δε σταμάτησαν ποτέ να εκδίδονται.
Πηγή: Βικιπαίδεια..
...............................................................................................................................................................

                                                                      Μεγάλες Προσδοκίες...
.................................................................................................................................................................

Το ''ψέμμα''σου αγκαλιά σαν το κρατείς....

Πόσο ψέμμα άραγε μπορεί και αντέχει να χωρέσει μια καρδιά ?
Πόσο ψέμμα μπορεί και θέλει φορές- φορές..να το μασήσει... να το καταπιεί...?
Έρχονται μέρες...στιγμές...και δευτερόλεπτα που θέλεις να ουρλιάξεις...το ψέμμα από πάνω σου να πετάξεις...να το αποποιηθείς...
Μα δεν ουρλιάζεις ...δεν πετάς...δεν βάζεις τις φωνές...μα ούτε και κραυγάζεις...παρά..μονάχα κουλουριασμένος ...άπραγος μένεις και  σιωπάς...
Είναι οι στιγμές...που παρέα κάνεις με το ψέμμα σου αυτό...που το αγκαλιάζεις...το χα'ι'δεύεις το φυλάς...
Είναι το ψέμμα σου αυτό που σε κρατάει ζωντανό...
Παραμονή και σήμερα των Χριστουγέννων....
Μπροστά σου έρχονται εικόνες μαγικές που λαχταράς....
Εικόνες που αληθινές μες στη δική σου τη ζωή να βάλεις λαχταρούσες...
Μα πως στ' αλήθεια γίνονται εικόνες μαγικές τα ψέμματα ?
Πως να χωρέσουν στη μαγεία των εικόνων...τα ευτελή τα λόγια τα μεγάλα...που στόμα ανεύθυνο ..απερίσκεπτο..επιπόλαιο... ψιθύρισε ...στα αυτιά σου μέσα να τα ακούσεις... ?
Αλήθεια τι είναι πιο γλυκό...η αλήθεια που τη μαχαιριά θα σου καρφώσει...ή ένα ψέμμα που σφιχτά το αγκάλιασες και σιγανά μα σταθερά την ανοιχτή σου την πληγή την ξύνει ?
Είναι πολλές φορές η επιλογή...ένα δύσκολο κομμάτι στη ζωή του ανθρώπου...
Έχει ανάγκες η ψυχή...και η τροφή πολλές στιγμές που τηνε θρέφεις...μέλι σου μοιάζει ...γεύση μοναδική σου φαίνεται το ψέμμα σαν το καταπίνεις...
Μα δηλητήριο γίνεται στα σπλάχνα σου βαθιά...και θα σε κάψει...θα καείς...στη χώνεψή του δεν θα αντέξεις.... 
Σφιχτοαγκαλιασμένος στη γωνιά ...ανδρείκελο μια άλλης εποχής...το ψέμμα που με κόπο έτρεφες και πότιζες και λάτρευες...γιατί στην ουτοπία σε κρατούσε...κοιτάς απορημένος και αδύναμος...και να το τινάξεις με περίσσια δύναμη...δεν κατορθώνεις...δεν μπορείς....
Πως να αντέξεις τόση γύμνια του κορμιού και της ψυχής....?
Η αλήθεια που σε τριγυρνά...να σε σκεπάσει δεν το κατορθώνει...δεν μπορεί...λειψή φαντάζει μπρος στο ψέμμα που το πίστεψες...το φόρεσες...σεργιάνι τόβγαλες...γιατί εγυάλιζε πολύ...κι είπες κι εσύ μια φορά...γυαλιστερό φουστάνι να φορέσεις...
Ήτανε κατακόκκινο σαν τη φωτιά...το κόκκινο φουστάνι που ψεύτικα στολίδια ήταν γεμάτο...
Δεν μπόρεσες ...δεν τα κατάφερες...ούτε ένα αληθινό διαμάντι ...τόσο δα μικρό...επάνω του να ράψεις...
Ψάχνεις και ψάχνεις και απορείς...που ούτε μαργαριτάρι ούτε και διαμάντι...στα χέρια σου δεν έπεσε ...επάνω εις το στήθος εκεί...στου φουστανιού το μπούστο σου να ράψεις... να στολίσεις...
Σου τόλεγεν η μάνα σου...πως τα μαργαριτάρια και τα διαμαντικά...σπάνιο είδος είναι....
Μη θλίβεσαι και μην αγαναχτείς...μπορεί και αυτά πολύτιμα ...γυαλιστερά κι αν μοιάζουν...κάποιοι στα χέρια τους να τα κρατούν...μα εσύ σε λάθος μέρος να τα ψάχνεις...
Είναι οι θάλασσες πλατιές...βαθιές και άγριες...μα εκεί στο  βάθος τους το σκοτεινό...κοχύλια με μαργαριτάρια κρύβουν...
Όχι δε λένε ψέμματα οι θάλασσες...αρκεί μικρή μου πάντα να θυμάσαι...πως λάτρης των ανοιχτών των θαλασσών...ένας τέτοιος δύτης είσαι....
Κι αν δεν εκουράστηκες και το μικρό το διαμαντάκι ακόμα ονειρεύεσαι και ψάχνεις...γυαλίζει αυτό και θα το δεις...μην ξεγελιέσαι πια εσύ...σε μια γωνιά ...στο χώμα θα το βρεις...και σε κοσμηματοπωλεία ακριβά...δεν στέκει...
Γιατί το κοσμηματοπωλείο το ακριβό...μες στις καρδιές φωλιάζει...

Κείμενο -Σοφία Θεοδοσιάδη....
...........................................................................................................................................................
Αφιερωμένο εξαιρετικά στη φίλη μου...που γεύση από '''χολή'''παραμονές των Χριστουγέννων θέλησαν να της τρατάρουν...γιατί εγώ την ένιωσα ...την αγαπώ...και να την απαλοχα'ι'δέψω θέλω.... τίποτα πια δεν χάθηκε...ο κόσμος όσο γύρω μας γυρίζει....
................................................................................................................................................................... 

....................................................................................................................................................................

Ανήμερα τα Χριστούγεννα το μεσημέρι, η σπάνια «παγωμένη» πανσέληνος...

Αυτά τα Χριστούγεννα, και ύστερα από σχεδόν 40 χρόνια, θα δούμε επιτέλους άσπρη μέρα. Όχι εξαιτίας του χιονιού αλλά της πανσελήνου, που θα λάμψει ανήμερα των Χριστουγέννων και μάλιστα μεσημεριάτικα, στις 13:11.

Θα είναι η τελευταία πανσέληνος του χρόνου και ταυτόχρονα η πρώτη πανσέληνος του 21ου αιώνα που θα συμπέσει με τη μέρα των Χριστουγέννων. Η τελευταία φορά που συνέβη αυτό ήταν το 1977 ενώ η επόμενη θα παρατηρηθεί ξανά σε 19 χρόνια, δηλαδή το 2034. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι πρόκειται κατά κάποιο τρόπο για σπάνιο φαινόμενο.

Γεγονός είναι ότι η πανσέληνος που «πέφτει» ανήμερα τα Χριστούγεννα, σηματοδοτεί το τέλος μίας χρονιάς με εντυπωσιακά ουράνια φαινόμενα, όπως η ολική έκλειψη ηλίου που έγινε τον περασμένο Μάρτιο και πιο πρόσφατα, στις 28 Σεπτεμβρίου, το περίφημο «ματωμένο» φεγγάρι.

Πρακτικά η «παγωμένη» πανσέληνος που θα εμφανιστεί στον μεσημεριανό ουρανό της Ευρώπης ανήμερα τα Χριστούγεννα, δεν σημαίνει πρακτικά τίποτα, παρά μόνο για τον Αη Βασίλη.

Κατά την δυτικοευρωπαϊκή παράδοση, εκείνη τη μέρα ο Άγιος βρίσκεται καθοδόν για να μοιράσει τα δώρα και η πανσέληνος θα διευκολύνει το έργο του, φωτίζοντάς του το δρόμο.

Ετσι, θα ξεκουραστεί και ο τάρανδος, Ρούντολφ, που κάνει αυτή τη δουλειά καθοδηγώντας το βαρύ έλκηθρο με τη μύτη του που φωτίζει στο σκοτεινό ουρανό.

ΠΗΓΗ: ENTER TV.gr..
................................................................................................................................................................
Ας στρέψουμε το βλέμμα στον ουρανό....
Πάντα το φεγγάρι μας ταξίδευε στα όνειρά μας....
Ημέρα αγάπης και ευσπλαχνίας η σημερινή....
Ας αφεθούμε για λίγο στο όνειρο !!!
Όπως τότε που είμασταν παιδιά...και τραγουδάγαμε το φεγγαράκι......
ΧΡΟΝΙΑ ΜΑς   ΠΟΛΛΑ !!!
Η φίλη σας Σοφία !!!
................................................................................................................................................................... 

Ο άγγελος των Χριστουγέννων....

Τα λαμπιόνια αναβόσβηναν με ρυθμό, κάνοντας τις πολύχρωμες μπάλες να γυαλίζουν και να αστράφτουν μοναδικά. Τράβηξε την κουρτίνα. Παρατήρησε ότι και τα γύρω σπίτια είχαν φορέσει τα γιορτινά τους.

Είχε τρέλα με τα Χριστούγεννα, περίμενε πως και πως αυτή την περίοδο, ήθελε κάθε γωνία του σπιτιού της να είναι ξεχωριστή, με τα κεράκια να στολίζουν όμορφες συνθέσεις, τα αγγελάκια με τα χεράκια υψωμένα στο ουρανό, ενώ τα ελαφάκια και τα αγιοβασιλάκια, έδιναν και αυτά το δικό τους χρώμα.

Καθόταν με τις ώρες και τα χάζευε, οκλαδόν εκεί κάτω από το δέντρο, όπου με τα φώτα του σπιτιού σβηστά και μέσα στην απόλυτη ησυχία, ήταν σίγουρη οτι άκουγε τα αγγελάκια της να ψέλνουν “Ωσαννά έν τοις ύψιστοις”.

Ανυπομονούσε να κάνει παιδιά και να χαίρεται μαζί τους αυτήν την υπέροχη περίοδο του χρόνου. Πλημμύριζαν τα μάτια της από όμορφες χαλαρωτικές εικόνες. Κάποτε όλα αυτά, κάποτε…γιατί τον τελευταίο καιρό ήταν μόνιμα με μαύρους κύκλους, και κατακόκκινα από το κλάμα. Ξαφνικά σηκώθηκε και άναψε όλα τα φώτα στο σπίτι. Νόμιζε ότι πνιγόταν.

Τα αγγελουδάκια είχαν γίνει δαίμονες που της ψιθύριζαν σκληρά λόγια. ‘Εκλεισε τα μάτια και με τα χέρια σκέπασε τα αυτιά της. Τίποτα δεν κατάφερε, οι φωνές δεν σταματούσαν, ανατριχιαστικές, άχρωμες, επέμεναν να της θυμίζουν την πιο άσχημη στιγμή με εκείνον.

Στον τελευταίο καυγά που είχε με το σύντροφό της, άκουσε τόσα πολλά λόγια, που καρφώθηκαν σαν μαχαιριές στην καρδιά της, που αντί να τρέχει αίμα από τις πληγές, έτρεχαν δάκρυα από τα μάτια της ασταμάτητα.

Αυτά τα λόγια της ψιθύριζαν οι πρώην άγγελοι, οι νυν δαίμονες, στο δέντρο…  Πώς γίνεται να αγαπάς και να πληγώνεις; Πονούσε όλο της σώμα, αρνιόταν να πιστέψει όσα σκληρά πράγματα της είπε. Αυτό που όμως την πείραξε περισσότερο από όλα, ήταν που μετά εκείνος κλείνοντας την πόρτα ήρεμος, έφυγε από το σπίτι σαν να μην είχε γίνει τίποτα.

Μέρες τώρα μόνη της, ξεροστάλιαζε πάνω από το τηλέφωνο, ενώ η ένδειξη στο κινητό της έγραφε ότι το μήνυμα που του έστειλε δεν διαβάστηκε… Όσο τα λαμπιόνια συνέχιζαν να φωτίζουν το σπίτι της, τόσο μαύριζε η ψυχή της.

Προσπαθούσε να συνεχίσει τη ζωή της. Η δουλειά την βοηθούσε αρκετά σε αυτό. Τη μέρα έβαζε το κατακόκκινο κραγιόν της, κι έκρυβε σχολαστικά τους μαύρους κύκλους με μια καλή στρώση μεικάπ.

Ανέβαινε στις ψηλοτάκουνες γόβες της, και ξεχνιόταν για λίγο στην καρέκλα του γραφείου της. Όταν έπεφτε η νύχτα όμως, ήταν λες και κατέβαζε τον διακόπτη του σώματος της και τίποτα δεν λειτουργούσε…μόνο θλίψη και δάκρυα…Πού τα βρήκε τόσα δάκρυα;

Οι μέρες περνούσαν και η σκέψη να δώσει ένα τέλος σε αυτή την κατάσταση άρχισε να φωνάζει πολύ δυνατά, τόσο, που δεν άκουγε πλέον τους δαίμονες που τη βασάνιζαν τόσο καιρό.

Έπρεπε να κάνει κάτι, όπως έκανε τότε που ήταν παιδί. Το μόνο που μπορούσε να κάνει…Έγειρε το κεφάλι της στο μαξιλάρι, εκεί κάτω από το δέντρο και με τα φωτάκια να αναβοσβήνουν ρυθμικά, αποκοιμήθηκε.

Πριν την πάρει όμως στην αγκαλιά του ο Μορφέας, ξεκρέμασε το αγαπημένο της αγγελάκι και του ζήτησε μια χάρη. Πίστευε στο πνεύμα των Χριστουγέννων, ακόμα και τώρα πίστευε. Και ήταν σίγουρη ότι το αγγελάκι της, την άκουσε.

Μετά από ώρα, κρατώντας ακόμα στο χέρι το πορσελάλινο φτερωτό πλασματάκι, ξύπνησε από τον ήχο της πόρτας. Ήταν εκείνος… Μπήκε μέσα ήρεμος όπως έφυγε, την πλησίασε, ξάπλωσε δίπλα της στο πάτωμα και την αγκάλιασε χωρίς κουβέντα.

Όπως της χάιδευε τα μαλλιά, εκείνη ένιωσε το αγγελουδάκι να φτερουγίζει ανάμεσά τους, θυμίζοντάς της πως η μαγεία των Χριστουγέννων της αποδείκνυε έμπρακτα πως όσο αγαπάς, όλα είναι πιθανά να γίνουν…

Μεγαλωμένη και κανακεμένη στα γόνατα του παπά Τάσου, με αγαπημένη στιγμή αυτή που με ταΐζει γλυκό σταφύλι, με τόση ευλάβεια, λες και ήταν κοινωνία.Τον έβλεπα να γράφει πάντα όταν δεν λειτουργούσε.Τώρα ήρθε η σειρά μου να ακολουθήσω τα χνάρια του, συντροφιά με τους αγγέλους μου.

Πηγη : eyedoll.gr

..............................................................................................................................................................

                                                      Ο Άγγελος των Χριστουγέννων
..................................................................................................................................................................

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ !!!!