Αργοσβήνεις μόνη.......

Αχ στης ζωής τη στράτα αργοσβήνεις μόνη
δίχως να `χεις καμιά συντροφιά μαυρομάτα
πώς κλαίω και θρηνώ για τα γλυκά σου νιάτα

Αν σε απάτησε και σε τραυμάτισε
ο έρωτας που φωτίζει τα μάτια σου
τα πανάκριβα παλάτια σου

Η αγάπη μου θα σε γιατρέψει
και τ’ όνειρό σου το παλιό
θα ζωντανέψει...

Στίχοι:  

Βασίλης Τσιτσάνης

Μουσική:  

Βασίλης Τσιτσάνης
Γεωργακοπούλου  και  Περπινιάδης
......................................................................................................................................................................
Από τις ωραιότερες εκτελέσεις .....με χρώμα και άρωμα εποχής.....
Με τις εκπληκτικές ερμηνείες των ερμηνευτών.....
Πάντρεμα μπουζουκιών και ακορντεόν.........

....................................................................................................................................................................

..

 

Λύτρωση..............

Μιλάς συχνά για τη μαγεία της ζωής και των συναισθημάτων τη μαγεία....
Μιλάς συχνά για όνειρα που η ζωή σου έταξε...κι εσύ μπροστά τους στάθηκες ορθή...
Μιλάς συχνά για το ανεκπλήρωτο...που ποτέ εκπλήρωση ίσως δεν θα πάρει....
Όλοι θαρρούν πως είσαι εσύ ένας κρουνός...που πάντα γάργαρο και ανεξάντλητο νερό μπορείς με ορμή να δίνεις να σκορπίζεις....
Δυναμική σε βάφτισαν οι άνθρωποι οι γύρω σου...μα ούτε που εσκέφτηκαν επάνω σου λιγάκι για να σκύψουν....να σκύψουνε προσεχτικά και να σε αφουγκραστούν...
Κανένας τους δεν ένιωσε...κανένας και δεν θέλησε να σκύψει και να καταλάβει...πως δρόμο πήρες ανηφορικό...χωρίς επιστροφή....

Αντέχει άραγε ποτές...μια τόση δα καρδούλα ...γεμάτη από γλυκά πουλιά που εγκλωβισμένα νιώθουν...και τις φτερούγες τους ξανά ...φτερούγες πια τσαλακωμένες....να τις τεντώσουν προσπαθούν...και πέταγμα ...κόντρα στον δύσκολο καιρό να κάνουν ?
Μιλάς και ονειρεύεσαι...γελάς και χαίρεσαι...πέφτεις ξανασηκώνεσαι...ερωτεύεσαι και χάνεσαι...ξεκινάς και τρέχεις προς τα μπρος...και πάλι πίσω ξαναγυρνάς...στη δύσκολή σου την αφετηρία....
Αναλογίζεσαι και κλαις ...αγαναχτείς...θυμώνεις και εκνευρίζεσαι...τα λάθη σου μετράς και θλίβεσαι...
Τι φταις κι εσύ που δεν κατόρθωσες ποτέ...τους αριθμούς να διαχειριστείς ...σε τάξη να τους βάλεις..
Κανένας ποτέ σου δεν σου μίλησε...για αριθμούς συνδυασμένους με ευτυχία περισσή αραδιασμένους...
Εσένα μονάχα σου μιλήσανε για ποίηση...για όνειρα και παραμύθια....
Πάντα σου άρεσαν εσέ τα παραμύθια...
Μα τώρα πια που μες στους ''πάγους''' τριγυρνάς...και πια νερό δεν δίνεις και δεν παίρνεις...σκέφτεσαι ...θλίβεσαι...αναπολείς...την εποχή την Καλοκαιρινή...και των ζεστών των ημερών...που μες στην εποχή των παγετώνων δεν θα ξαναζήσεις....

Πολλές υπήρξαν στη ζωή σου οι στιγμές...που σε δρόμους αδιέξοδους σε βγάλαν...
Απόρησες ...το δρόμο έχασες πολλές φορές...μα πάντα ένα ξέφωτο πετάγονταν μπροστά σου...
Τώρα οι δρόμοι οι αδιέξοδοι σε παγίδεψαν...και έξοδος κινδύνου δεν υπάρχει....
Αν λύτρωση είναι η ''επανάστααση''από μέσα σου θα ξεκινήσει τώρα αυτή......ίσως και να σου πρέπει....
Αν ο θάνατος που σκόρπισαν ...σκορπίζουνε τριγύρω σου τα αρπαχτικά του κόσμου τούτου.....η δική σου επανάσταση...ζωή σε άλλους θα φυτέψει...μην φοβηθείς...δειλία δεν σου πρέπει δεν σου αρμόζει...

Αξιζε ίσως η ζωή που εσένα σου χαρίσθη...
Μίζερα δεν σου ταίριαζε μέσα σ' αυτήν να περπατάς ...να περπατήσεις...
Και τι εζήταγες θαρρείς ?
Το παραμύθι σου μισό να μην αφήσεις...
Σάμπως δεκάδες σαν κι εσέ...το παραμύθι τους στη μέση δεν αφήσαν ?
Μην τον δεχτείς τον ''θάνατο'''  και τη συμφιλίωση μαζί του μην επιδιώξεις και να υπογράψεις....μην ηττηθείς μπροστά του και μπροστά τους...
Τις σάρκες σου να ξεσκίσουν προσπαθούν...κι αν αφεθείς και περισσότερο και θα το καταφέρουν....

Ποτέ ο κόσμος δεν σταμάτησε βηματισμό......πάντα προχώραγε, από τη φλόγα των αδύναμων και των ονειροπόλων....
Είσαι πιασμένος πια τόσο γερά στα δίχτυα της αράχνης....και θα πνιγείς στα σίγουρα από το σφίξιμό της....
Ναι αυτό είν' το απόσταγμα μιας ολόκληρης διαδρομής...πως και η λύτρωση μόνο από σένα θάρθει...
 Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
....................................................................................................................................................................
Μπροστά μας η καθημερινότητα κι αυτής της νέας ,της ολόφρεσκης...αυτού του νέου χρόνου...η εβδομάδα....Δύναμη, σκέψη και ανασύνταξη δυνάμεων...την αντοχή μας να ακονίσουμε....στο δρόμο που ανοίχτηκε μπροστά μας και μας περιμένει...
Καλή εβδομάδα φίλοι μου αγαπημένοι !!!
Καλή εβδομάδα συνοδοιπόροι μου στο δύσκολο το μονοπάτι αυτό που περπατάμε....
η φίλη σας Σοφία .....
.....................................................................................................................................................................

                                                               Το δίχτυ - Βίκυ Μοσχολιού -''Σταύρος Ξαρχάκος''
...................................................................................................................................................................

Μεγάλες αγάπες..σημάδια ανεξίτηλα....

Ομίχλη...ψιλόβροχο στα τζάμια του αυτοκινήτου ... απόγευμα Κυριακής.... 
νοσταλγία...φευγαλέο χαμόγελο...
Αγάπες που πέρασαν...μεγάλες αγάπες...φορεσιές κατάσαρκες στην ψυχή φορεμένες....
Φορεμένες με τέχνη...τη ζέστη να κρατούν και τη φωτιά αναμμένη...να σιγοκαίει...κι από τη στάχτη τη ζεστή...άλλες καινούριες αγάπες...μεγάλες να τις λες...να σ'αγκαλιάζουν...να σε τυλίγουν....απαλά να σε ζεσταίνουν....το ψιλόβροχο να μη σ' αγγίζει...το κρύο να μη σε περονιάζει..η ελπίδα για τον ερχομό τους την κάμαρα σαν ήλιος φωτεινός να την θερμαίνει...
Προδοσίες...λόγια που τα πήρε ο άνεμος, μες στου Χειμώνα τον ανεμοστρόβιλο...μέσα στον άγριο χιονιά....μα οι φλόγες σε αγγίξανε...τσουρούφλισαν το δέρμα σου...την ένιωσε την κάψα της καρδιάς...το σφίξιμο το αναπάντεχο του στομαχιού...τη ζάλη στο κεφάλι ...το αναπάντεχο φτερούγισμα του νου και του μυαλού...
Μεγάλες τις λογάριασες.. κάθε φορά αγάπες.. που σεργιάνι έβγαλαν την διψασμένη σου ψυχή και ήταν...αφού ταξίδια ανεπανάληπτα η κάθε μια τους σου χαρίσαν...
Ίσως και να σε πόνεσαν όταν απομακρύνθηκαν από το δικό σου το τοπίο....
Νοσταλγικά να σκέφτεσαι...και άλλες όμοιες μεγάλες σαν κι αυτές...ή και καλύτερες να ψάχνεις να προσμένεις...μη θλίβεσα...κάθε αγάπη σε καινούρια μονοπάτια και παράδεισους σε βγάζει...
 Aγάπες άλλες ...καινούριες που σε κύκλωσαν...σου υποσχέθηκαν.....τις αγκάλιασες...αγάπες...
Αν είσαι εσύ και θέλεις και μπορείς...και προσπαθείς μεγάλες τις αγάπες να τις νιώθεις...άνοιξε τις αγκάλες σου και την ψυχή...ποτέ μη λογαριάσεις και με μαθηματική ακρίβεια το χρόνο που αυτές κρατούν...ποτέ μην τον μετρήσεις...
Η δύναμη ...η συγκίνηση.....και η διάρκεια μέσα μας...με χρόνο δεν μετριέται..αλλά με τους κεραυνούς...και τους σεισμούς...που αυτές θα προκαλέσουν....
Όσο κι αν τραγουδάς κι αν εύχεσαι απέραντα και δίχως τελειωμό αυτές να μένουν...ξέρουν αυτές μεγάλες σαν λογίζονται...σημάδια ανεξίτηλα μέσα μας να αφήνουν...ακόμα και αν σύντομα από μπροστά μας εδιαβήκαν...
Πόσα στολίδια σε φορτώσανε !!!
Πόσες ανάγνωσες σου μάθανε !!!
Το δρόμο αυτές σου δείξανε να τον ακολουθείς....στην άκρη του εκεί που αυτές προσμένουν....
Σου έμαθαν να καρτεράς και να τις ξεχωρίζεις....
Έχουνε σήματα φωτιές και φλόγες δυνατές...κι αμέσως τις αναγνωρίζεις....
Σοφία Θεοδοσιάδη.....
...................................................................................................................................................................

Να μπορούσα ν’ αλλάξω του κόσμου

τις καινούριες μεγάλες αγάπες που περνάνε
Να μπορούσα με μια και καλή
να τις κάνω πολύ πιο πολύ να κρατάνε
Να μπορούσα ν’ αλλάξω κι εκείνο
που με πιάνει μια λύσσα να δίνω σ’ όποιον τύχει
Να μπορούσα να μη μετανιώνω
στην καρδιά όταν πρέπει να υψώνω νέα τείχη

Κι αν αγαπώ, θέλω ν’ ακούω πως μ’ αγαπάνε
κι αν αφεθώ, να `χουνε κάπου να με πάνε
Και θ’ αφεθώ, αρκεί να δω πως κάπου πάω
αρκεί αυτό αυτό σημαίνει αγαπάω

Να μπορούσα ν’ αλλάξω του κόσμου
τα θα είμαι κοντά σου για πάντα που ξεχνιούνται
Να μπορούσανε μια και καλή
όσοι φεύγουν αυτά που έχουν πει να θυμούνται

Κι αν αγαπώ, θέλω ν’ ακούω πως μ’ αγαπάνε
κι αν αφεθώ, να `χουνε κάπου να με πάνε
Και θ’ αφεθώ, αρκεί να δω πως κάπου πάω
αρκεί αυτό αυτό σημαίνει αγαπάω

αυτό σημαίνει αγαπάω
 Στίχοι :Γεράσιμος Ευαγγελάτος
Μουσική : Θέμης Καραμουρατίδης.
Ερμηνεία : Νατάσσα Μποφίλιου.

                                                        Νατάσσα Μποφίλιου - Μεγάλες Αγάπες....

Από τα ωραιότερα τραγούδια σε μουσική και στίχους....τέλεια ερμηνεία από τη μοναδική Νατάσσα Μποφίλιου....
Υπέροχο...ρομαντικό και κινηματογραφικό το Βίντεο του τραγουδιού....
Θα το λατρέψετε...
η φίλη σας Σοφία.....
..................................................................................................................................................................

Μεγάλη είν' κι η αγάπη...

Σαν είναι μεγάλη η καρδιά

                 μεγάλη είν' κι η αγάπη

Σαν η ψυχή πετά ψηλά

                 πετάει ψηλά και εκείνη

και αν κάποτε αυτή διαβεί...χμμμ

                Δεν χάνεται δεν σβήνει

Φωτογραφία στου μυαλού

        Του άλπουμ σου θα μείνει...

nikos davios   3/1/2016

.................................................................................................................................. 

Ο Έρωτας των Γιασεμιών με Κρίνους....

Το πως γεννιέται ο έρωτας μες στη ζωή...φαινόμενο ανεξήγητο...μοναδικό μες στην καρδιά τ' ανθρώπου...χιλιάδες και αν περνούνε γύρω σου τα περιστέρια...μα ένα είν' το περιστέρι το λευκό...φτερούγισμα τρελλό τριγύρω σου.. χορεύει...
Ποτέ σου δεν το προετοίμασες μεθοδικά...μα ίσως πάλι όχι...νάστρωσες μυρωδάτο το χαλί...εις την καρδιά σου μέσα...
Ένα χαλί με μύρια χρώματα...ανθόκηπο να σου θυμίζει...
Πούθε έρχεσαι κορίτσι ο έρωτας σε ρώτησε ...κι εσύ του αποκρίθεις...
Κι αυτός την απόκριση κατάλαβε...σκαρφάλωσε στο ''φράχτη'' σου...και λούλουδα για να μυρίσει και να κόψει τόλμησε....
Τα γιασεμιά του κήπου του χαλιού...κι οι πασχαλιές..του μύρισαν ζεστά...νοσταλγικά...κάτι απ' τον κήπο των νεανικών του χρόνων του θυμίσαν...
Συστήθηκε και σούπε '''κρίνο '''πως τον λέν...κι εσύ τη μυρωδιά του κρίνου που χρόνια κουβαλούσες...επάνω του ακούμπησες...και θέλησες ...την μυρωδιά του να την μεγαλώσεις...στο σμίξιμο και του κήπου σου....γεμάτος απ' το άρωμά του να γεμίσει...
Μα τι θαρρείς πως είναι ο έρωτας ?
Στο πέρασμά σου από τον κήπο του...απάντηση θα λάβεις....

Σοφία Θεοδοσιάδη.
........................................

                                                            Το Γιασεμί - Ροδίτικος
............................................................
Έτσι σαν πυροβολισμός την νύχτα

έτσι σαν κεραυνός.. σαν αστραπόβροντο 

έτσι σαν συναυλία έρχεται ο έρωτας....

nikos Davios

........................................................................................................................................

Καλή Χρονιά...!!!!

«Ο χρόνος είναι γρήγορος ίσκιος πουλιών
Τα μάτια μου ορθάνοιχτα μες στις εικόνες του
Γύρω απ’ την ολοπράσινη επιτυχία των φύλλων
Οι πεταλούδες ζουν μεγάλες περιπέτειες
Ενώ η αθωότητα
Ξεντύνεται το τελευταίο της ψέμα
Γλυκιά περιπέτεια Γλυκιά
Η Ζωή.»

(Ο. Ελύτης, Προσανατολισμοί)
..................................................................................................................................................................

Απ’ τες Eννιά

Δώδεκα και μισή. Γρήγορα πέρασεν η ώρα
απ’ τες εννιά που άναψα την λάμπα,
και κάθισα εδώ. Κάθουμουν χωρίς να διαβάζω,
και χωρίς να μιλώ. Με ποιόνα να μιλήσω
κατάμονος μέσα στο σπίτι αυτό.

Το είδωλον του νέου σώματός μου,
απ’ τες εννιά που άναψα την λάμπα,
ήλθε και με ηύρε και με θύμισε
κλειστές κάμαρες αρωματισμένες,
και περασμένην ηδονή— τι τολμηρή ηδονή!
Κ’ επίσης μ’ έφερε στα μάτια εμπρός,
δρόμους που τώρα έγιναν αγνώριστοι,
κέντρα γεμάτα κίνησι που τέλεψαν,
και θέατρα και καφενεία που ήσαν μια φορά.

Το είδωλον του νέου σώματός μου
ήλθε και μ’ έφερε και τα λυπητερά·
πένθη της οικογένειας, χωρισμοί,
αισθήματα δικών μου, αισθήματα
των πεθαμένων τόσο λίγο εκτιμηθέντα.

Δώδεκα και μισή. Πώς πέρασεν η ώρα.
Δώδεκα και μισή. Πώς πέρασαν τα χρόνια

Κωνσταντίνος Καβάφης..
 (Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)
..................................................................................................................................................................