..στην σταυρική πορεία, που καταλήγει στη Ζωηφόρο Ανάσταση.

" Ωσαννά ! " ο χαιρετιστήριος παιάνας στον αναμενόμενο Μεσσία, στον προσωπικό Σωτήρα. Η ανεπάρκειά μας Τον επιζητεί. Η ανελεύθερη ελευθερία μας Τον χρειάζεται.
" Ωσαννά! " με εύκολη μετατροπή σε " άρον, άρον, σταύρωσον! ". Και όμως υπάρχει η δυνατότητα της μη αναστροφής. Βρίσκεται στην αληθινή κοινωνία με τον προσωπικό Τριαδικό Θεό, στη διάβαση "δια της στενής πύλης", στη διακονία και όχι στην εξουσία, στην αγάπη και όχι στην εκμετάλλευση, στην ταπείνωση και όχι στην εγωπάθεια, στην υπεύθυνη διαχείριση της ελευθερίας και όχι στη βίωση της ασυδοσίας, στην σταυρική πορεία, που καταλήγει στη Ζωηφόρο Ανάσταση.
..............................................................................................................
 
Μ . Δ Ε Υ Τ Ε Ρ Α
" Ε Σ Ω Τ Ε Ρ Ι Κ Η Ε Λ Ε Υ Θ Ε Ρ Ι Α "

"Τη Αγία και Μ. ΔΕΥΤΕΡΑ......... μνείαν ποιούμεθα του μακαρίουΙΩΣΗΦ του ΠΑΓΚΑΛΟΥ και της υπό του Κυρίου καταρασθείσης και ξηρανθείσης ΣΥΚΗΣ."

Ο Ιωσήφ πρότυπο ελεύθερου προσώπου. "Τον δουλωθέντα μεν τω σώματι, την ψυχήν δε αδούλωτον συντηρούντα."(Οίκος από Συναξάρι ημέρας.) Δούλος εξωτερικά, ελεύθερος εσωτερικά. Η ψυχή του έμεινε ελεύθερη. Η σκέψη του εκινείτο ελεύθερα. Η καρδιά του παρέμεινε ελεύθερο πεδίο, ελεύθερη από πάθη και παντοειδείς αμαρτίες. Με το βλέμμα εστραμμένο στον Θεο έδωσε τη μάχη της αγνότητας και εξήλθε νικητής και τροπαιούχος. Αντιστάθηκε στις ηδονικές προκλήσεις, στην εφήμερη χαρά και κέρδισε "στέφος άφθαρτον."

Ο Ιωσήφ υπόδειγμα εκκλησιαστικού ήθους. Κατακτητής της εσωτερικής ελευθερίας.
Κι εμείς καλούμαστε να βαδίσουμε στα ίχνη του. Η βίωση της ασκητικής ορθόδοξης προοπτικής, σε συνδυασμό με την Μυστηριακή συμμετοχικότητα, σηματοδοτεί την απαλλαγή από την φιλαυτία και τις πολύμορφες εγωκεντρικές τάσεις και την εμπέδωση της προσφοράς και της θυσίας, της ισορροπίας και της υπαρξιακής ελευθερίας.

  Ελευθερία Α. Κλειδωνιάρη (Εκπαιδευτικός) 
...............................................................................................................

               Ιδού ο Νυμφίος έρχεται  -  Σταμάτης Σπανουδάκης.
..............................................................................................................

Της Πασχαλιάς - λυπητερές και μυρωδάτες μου λεβάντες...

Χρόνια υφαίνει μοναχή και ακούραστα τριγύρω μας η φύση...μια κουρελού...κι ένα χαλί...με χρώματα που η ίδια διάλεξε και ταίριαξε...την ομορφιά στα μάτια μας να απλώνει...Υφάδια ακριβά,πολύτιμα παρήγγειλε,απ' της Ανατολής...μα και της Δύσης της τα μέρη...Άσπρες και κατακίτρινες κλωστές μεταξωτές...να υφάνει μαργαρίτες...και μωβ και σικλαμέν και λεπτεπίλεπτες και διαλεχτές κλωστές...λεβάντες...στο υφάδι να προσθέσει...και το κεντίδι της αυτό εκυριάρχησε...ανάμεσα στα χρώματα τα άλλα ,γιατί θαρρείς η κουρελού και το χαλί,μοσχοβολιά σκορπούσε...Στεφάνια και γιορντάνια έπλεξε......ζωγράφισε...νύχτες ολάκαιρες εδούλευε ακούραστα...εσύ να το κοιτάς...να απορείς και να απολαμβάνεις...ανάσες πάντοτε βαθιές...να παίρνεις και τη ματιά σου από τα χρώματα...να μην μπορείς να στρέψεις...Κι ήρθε κι εσκέφτηκε μονάχη της...η κόρη ετούτη η πλουμιστή...που φύση την βαφτίσανε...κι έτσι πια συνηθίσαν οι άνθρωποι να την φωνάζουν...να τη λένε ...με το χαλί στους ώμους της...με μύρια λούλουδα και μυρωδιές και τούτη την ξεχωριστή και τη ''λυπητερή Εβδομάδα''...να γονατίσει μπρος στα πόδια Του μπροστά...Αυτού του Θεανθρώπου...που άντεξε ...κατάφερε...να αρνηθεί την ύπαρξη τη γήινη...και σε επίπεδα ανάτασης και Ανάστασης...του νου...της εσωτερικής μας της λιγοψυχιάς και της φοβίας των επίγειων ...που εμείς να αρνούμαστε να απαρνηθούμε ... ήρθε στα πόδια του μπροστά να τα εναποθέσει ευλαβικά...

Γιατί ..Αυτός ετόλμησε...αποφάσισε και αντιστάθηκε...και στο Σταυρό του ευθύς...και στη διαδρομή...που πισωγύρισμα δεν έχει...εκεί αποφάσισε ..να περπατήσει να διαβεί...μονάχος του...αψηφώντας μια για πάντα τον ανθρώπινο το φόβο... Κυριακή των Βαϊων σήμερα, σημείο εκκίνησης για την Μεγάλη  Εβδομάδα.. Μεγάλη και αποφαστική...για τα εσώψυχα του καθενός...που θα τολμήσει εκεί να σκύψει και να τα αφουγκραστεί...να μεταλάβει την ''αλήθεια '''μέσα του...να προσπαθήσει να εξαγνιστεί...όσο η ανθρώπινη η ύπαρξη και η αδυναμία της ψυχής του επιτρέπει και μπορεί...κι έτσι ταπεινά...κι αθόρυβα Ανάσταση και μέσα του να '''κοινωνήσει'''αν μπορεί...Πάντα είναι ο καιρός...για μια αληθινή ''μεταλαβιά''...ποτέ δεν είναι αργά... Πόσο στ' αλήθεια σήμερα στο νου μου τριγυρίζει η λέξη << Ωσαννά >>..από την είσοδο του Χριστού στα Ιεροσόλυμα...μα και πόσο αντηχεί λυπητερή και η κραυγή του κόσμου λιγάκι μόνο αργότερα <<Σταύρωσον..σταύρωσον Αυτόν >>..Κόσμος ''παράξενος'''κόσμος που όχλος γίνεται σε μια μόνο στιγμή...και τα καρφιά στις τσέπες του κρυμμένα σαν τα είχε...αρκεί μονάχα μια στιγμή...επάνω σου να τα καρφώσει...Ίσως νάναι η δική μας η σειρά...να αναλογιστούμε...και με περίσκεψη και στωϊκά..Ανάσταση να πρέπει να '''γευτούμε'''...
Καλή Μ.Εβδομάδα !!!

Της Πασχαλιάς..λυπητερές και μυρωδάτες μου λεβάντες..-της
  Σοφίας Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................

« Ομορφιά »… Της Σοφίας Θεοδοσιάδη..

  Την αναζήτησα ...την έψαξα ...την γύρεψα παντού.... Πάνω στα ροδοκόκκινα τα μάγουλα ενός μικρού παιδιού....στα τριανταφυλλένια χείλια ενός αγαπημένου...στη μυρωδιά ενός ζεστού ψωμιού...μες στα χαμόκλαδα ...με ασήμαντη που έμοιαζε..ανεμώνη σαν εσυναντούσα... Την έψαξα παντού...στις μουσικές του πρωϊνού των αηδονιών...την βρήκα στα θροϊσματα των φύλλων...στον παφλασμό του κύματος της αγριεμένης θάλασσας....στον μακρινό τον ήχο του σφυρίγματος του καραβιού....στου τρένου αυτού το κάλεσμα του ταξιδιού τον ήχο ...που υποσχόταν...  

Την βρήκα εκεί..την μάζεψα την ομορφιά...τη γνώρισα...μου μίλησε ...την γεύτηκα ...πότε χαρούμενα και πότε εκεί λυπητερά..στων σκουπιδιών τη θέα και τη μυρωδιά πολλές φορές...και ώρες -ώρες αφημένη..... Μα ήταν εκεί η ομορφιά...με όποια φορεσιά ,από μπροστά μου κι αν περνούσε.... Ήταν εκεί η ομορφιά...ήταν εκεί.. μαζί μου την εκουβαλούσα...να φύγει δεν την άφηνα...και το λερό της το φουστάνι...να το ξεπλύνω προσπαθούσα....
  Ναι ήταν εκεί...αλλοίμονο...αν την άφηνα να φύγει... Συνεπιβάτης της καρδιάς και μιας ψυχής που ήθελε ...που πάντα λαχταρούσε...πάντα να ζωγραφίζει...
  Να ζωγραφίζει ήθελε ...τοπία ασήμαντα ...που για τους άλλους μοιάζαν...μα ήταν τόσο πλουμιστά...στον ήλιο που καθημερνά αυτά της εγεννούσαν... Πως θα άντεχε...πως θα βάσταζε αλλιώς...μέσα στα αποκαϊδια ... αν την ομορφιά δεν έψαχνε ...εκεί μονάχη της αυτή να ζωγραφίζει και να ξεφυτρώνει ? Ελπίδα αυτή μοναδική ...ακριβοπλήρωτη και σπάνια ...η ομορφιά ,που το χέρι σου κρατεί ...σε οδηγεί...κι απ' την ασχήμια σου σε βγάζει...  

Κρυφογελάς και μειδιάς...πόσες φορές δεν  σ' είδα...βιαστικά από μπροστά από γραπτά.. που σου θυμίζουν τα γνωστά... τα απλά...εσύ να προσπερνάς...να κάνεις τάχα πως διαβάζεις...άλλα στο νου σου μέσα εκεί να τριγυρνούν....εξουσία και χρήμα... και δύναμη...που τη ζωή σου να γεμίσουν χρώμα ψεύτικο ζητούν.... Άραγε εστάθηκες ποτέ...λογάριασες σωστά...χρώματα κι  ομορφιά στ' αλήθεια τι σημαίνει ? Είναι μεγάλη και βαριά η ομορφιά μέσα στον κόσμο τούτο, τρέξε και πρόλαβε και δες....και στους χαμένους τους σταθμούς...μην παραμένεις άλλο εκεί...ασχήμια να μαζεύεις.... Τώρα είσαι σίγουρος ...κρυμμένη είναι αυτή η ομορφιά τριγύρω σου...στα απλά ..τα ήσυχα τα καθημερινά...ασήμαντα για άλλους κι αν φαντάζουν...

  << Ομορφιά>> - Κείμενο της Σοφίας Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................

Μια φράση που με άγγιξε βαθιά...διαβάζοντας το Γράμμα 1 του Κρισναμούρτι, προς τη φίλη του και τη μοιράζομαι μαζί σας:

Τι υπέροχο μέρος που θα μπορούσε να είναι η γη με τόση πολλή ομορφιά που υπάρχει, τόσο μεγαλείο, τόση άφθαρτη ομορφιά! Είμαστε παγιδευμένοι στον πόνο και δεν νοιαζόμαστε να ξεφύγουμε απ' αυτόν ακόμα κι όταν κάποιος μας δείχνει το δρόμο.


Βιβλιοθήκη Κρισναμούρτι.
.............................................................................................................

Ένα υπέροχο τραγούδι...ύμνος στην ομορφιά ..υπέροχη η ερμηνεία...εξαιρετικό και το βίντεο.

                    Τέτοια παράξενη ομορφιά - Μόρφω Τσαϊρέλη 
.............................................................................................................

Μην αφήνεις την αγάπη να χαθεί..Λεό Μπουσκάλια.

Μην αφήνεις την αγάπη να χαθεί.Είναι ένα απίστευτο δώρο.Μου αρέσει να σκέφτομαι ότι την ημέρα που γεννήθηκες ,ο κόσμος σου δόθηκε σαν δώρο.Με τρομάζει το γεγονός ότι ελάχιστοι άνθρωποι έλυσαν ακόμη και την κορδέλα! 
Σκίσε το χαρτί! Άνοιξε το κουτί! 
Είναι γεμάτο με αγάπη και μαγεία και ζωή και χαρά και θαύματα και πόνο και δάκρυα.όλα αυτά είναι δώρα για σένα ,επειδή είσαι άνθρωπος. Όχι μόνο τα χαρούμενα πράγματα- 
<< θέλω να είμαι πάντοτε ευτυχισμένος >>- αλλά και ο πόνος και τα δάκρυα.Πολλή μαγεία,πολλά θαύματα,πολλή σύγχυση.Όμως αυτό σημαίνει ζωή.Και είναι τόσο συναρπαστική.Άνοιξε το κουτί και ποτέ δε θα πλήξεις.
Λεό Μπουσκάλια - να ζεις ,ν' αγαπάς και να μαθαίνεις.
..............................................................................................................

Απόψε την κιθάρα μου... φεγγάρι μου για σένανε,θε να την εστολίσω...

Πάντα οι ονειροπόλοι και οι ρομαντικοί...οι ατόφιοι και οι αληθινοί...αυτοί που στη ζωή τους ξέρουν να οσμίζονται...αυτοί που στη ζωή τους εταξίδεψαν πολύ...ταξίδεψαν πολύ μέσα στις λεωφόρους του μυαλού τους...πάντα αυτοί θα ''γεύονται''...η ματιά τους επάνω στο φέγγος σου σαν πέσει...την ομορφιά σου θα την τραγουδούν...φεγγάρι μου Ανοιξιάτικο και ολόγιομο...απόψε πάλι σαν τη βόλτα σου θα κάνεις...στις γειτονιές της όμορφης Αθήνας μας...στις γειτονιές του κόσμου....Δεν είναι ο έρωτας ο πεζός, ο καθημερινός...που ίσως ανάξια συχνά,σε λάθος πρόσωπα σε κάνει να ακουμπάς...είναι ο έρωτας για τη ζωή...αυτός που σε κάνει αυτά τα βράδια τα ξεχωριστά...στον έναστρο ουρανό ...και στο φεγγάρι να κοιτάς..

.Έχει πανσέληνο κι απόψε...από νωρίς...και είναι ωραία ...στις γειτονιές της όμορφης της χώρας μου...και μέσα στην καρδιά μου...που η λύπη της για τη ''μικρότητα''' του κόσμου τούτου...δεν τη γονάτισε...μα την εφώτισε ξανά...και κοίταξε ψηλά..σε ένα αστέρι που 'πεφτε...κι έκανε μια ευχή :
Μακάρι να '''βολεύονται''' οι άνθρωποι..απανταχού στη Γη...με αυτό.. που τη βολή και τη συνήθειά τους την καθημερινή δεν τους χαλά...και που χαρά τους φέρνει...τι ...είναι το πιο σπουδαίο για τους περισσότερους...η γνώριμη η συνήθεια...η ατάραχη..η μικρή, η καθημερινή η  ησυχία τους...και η ''βόλεψη'' του νου...αυτή 'ναι η ευτυχία τους...αστέρι μου...φεγγάρι μου απόψε...μην τσιγκουνευθείς...μια τόση δα μικρή ''χαρούλα'''σου ζητούν..για να τους φέρεις...αν μπορείς...κι εμένα άσε με...να ονειροπολώ...τ' αστέρια εκείνα εκεί τα μακρινά...στον ουρανό σου να κοιτάζω...

 Απόψε την κιθάρα μου...φεγγάρι μου για σένανε, θε να την εστολίσω...
Σοφία Θεοδοσιάδη.
............................................................................................................

                  Απόψε την κιθάρα μου - Αλίκη Καγιαλόγλου 

. Απόψε, την κιθάρα μου, τη στόλισα κορδέλες
(Απόψε, την κιθάρα μου, τη στόλισα κορδέλες)
και στα καντούνια περπατώ, για τσ’ όμορφες κοπέλες
(και στα καντούνια περπατώ, για τσ’ όμορφες κοπέλες)

Απόψε, να μην κοιμηθείς, παρά να καρτερέψεις
(Απόψε, να μην κοιμηθείς, παρά να καρτερέψεις)
Ν’ ακούσεις την κιθάρα μου, και έπειτα να πέσεις
(ν’ ακούσεις την κιθάρα μου, και έπειτα να πέσεις)

Για σε, τα γιούλια μάζεψα, για σε και τ’ άλλα τ’ άνθη
(για σε, τα γιούλια μάζεψα, για σε και τ’ άλλα τ’ άνθη, )
Απόψε σ’ ονειρεύτηκα, κι ο ύπνος μου εχάθη
(απόψε σ’ ονειρεύτηκα, κι ο ύπνος μου εχάθη)

Ανήφορος κατήφορος, είναι βαρύ σεργιάνι
(Ανήφορος κατήφορος, είναι βαρύ σεργιάνι)
Κι όπου αγαπάει μελαχρινή, ποτέ να μην πεθάνει
(κι όπου αγαπάει μελαχρινή, ποτέ να μην πεθάνει)

Ψαράς θα γίνω στη στεριά, με δίχτυα μπαλωμένα
(ψαράς θα γίνω στη στεριά, με δίχτυα μπαλωμένα)
Για να ψαρέψω μια καρδιά, που δεν πονά για μένα
(για να ψαρέψω μια καρδιά, που δεν πονά για μένα)

Στίχοι:  

Παραδοσιακό

Μουσική:  

Παραδοσιακό

Περιοχή:  

Επτάνησα   ( Ζάκυνθος )

1.

Αλίκη Καγιαλόγλου

.....................................................................................................................

Αναχωρήσεις σχεδιάζεις ....

Χαμένη πάλι μένει η ματιά, το  πρωϊνό αυτό...μέσα στην απουσία.Δεν έψαχνες εκεί μακριά το σώμα του να βρεις...αυτό είχε κιόλας στη στροφή χαθεί...Την απουσία της ψυχής μετρούσες ...την έψαχνες...να την τοποθετήσεις ,παρουσία να γενεί προσπάθησες ,να δεις αν ταίριαζε στην άδεια σου ψυχή...Κι ήταν εκεί παρούσα ...μια απουσία δυνατή, που άδειαζε το βλέμμα...Και κάθε που ξημέρωνε και που  σουρούπωνε...όλα καταλαγιάζαν μέσα σου...τότε ξεκάθαρα μες στο κενό βουτούσες ...και να χωρέσεις τόλμαγες , μέσα στις ξένες τις ζωές...δικές σου να τις κάνεις...Σαν η απουσία που ονειρεύτηκες ,σαν νάταν παρουσία...μπροστά σου δεν εστάθηκε...ούτε κι αυτό το βράδυ να προσμένεις για να 'ρθεί....μην καρτερείς...
Την πονεμένη άδεια σου ψυχή να την γεμίσουν οι απουσίες δεν μπορούν...Αναχωρήσεις σχεδιάζεις ...να στο θυμίσω πάλι εδώ..πως κάθε αναχώρηση σε άλλο σταθμό μας βγάζει...

Μη λυπάσαι και πικραίνεσαι ...πολλοί είναι αυτοί που λεν' πως σε αγαπούν...μα εσύ έψαχνες τον ένα...τον ένα τον αληθινό...τον ένα που ατόφιο νάν' μαργαριτάρι...Μα τώρα πια τα πρωϊνά και τα βράδια καθημερινά σαν θάρχονται, μια απορία θα σου μένει..Μήπως την απουσία μέσα σου εσύ την τοποθέτησες και την ακούμπησες σε ένα '''μεγάλο''ψέμα ? Είναι άραγε αρκετό...εσύ μονάχη σου κοπιαστικά...μέσα στους κάμπους να ξεχύνεσαι...τους  ανοιχτούς τους κάμπους να περιδιαβαίνεις...κι όλο για ένα σπάνιο..γαλάζιο εκεί... λουλούδι για να ψάχνεις ?Πόση αλήθεια θέλει δύναμη...την άδεια σου καρδιά,με μια απουσία να γεμίζεις ?
Αναχωρήσεις σχεδιάζεις - Σοφία Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................. 
  

Ο ''Ιούδας'' φιλούσε υπέροχα....

Κομμάτια πάλι απόψε η λυπημένη σου η ψυχή... θλιμμένη πάλι απόψε...πέταξε τη χλαμύδα της την κόκκινη ...τη γιορτινή...ξεχύθηκε στους δρόμους πια ξυπόλητη...για να φορέσει πάλι τα πένθιμα ...τα μωβ...τα γκρίζα ...τα μαύρα της, που δίπλωσε καλά μες στο ''μπαούλο'' μην τύχει πάλι και τα χρειαστεί...γιατί πάντα  ο καιρός καραδοκεί, που θα τα χρειαστεί...το πένθος της ενόμιζε πως τόχε αποποιηθεί...πως τόχε πια τελειώσει....

Μα καρδιά μου όμορφη...ψυχή μου τρυφερή...και ευάλωτη και αθώα...πόσο πολύ περπάτησες...μες στα σοκκάκια της ζωής...εγέμισαν τα πόδια σου αγκάθια...μα την ψυχούλα σου τη φύλαξες...σε όμορφη φωλιά...με πούπουλα τη σκέπαζες...μη τάχα και σου πληγωθεί...μην τάχα και κρυώσει...τη φύλαγες , την επροστάτευες...αρνήθηκες το ρούχο το λερό...της προδοσίας το ρούχο να φορέσεις...και του Ιούδα το φιλί να το αποφύγεις χρόνια τώρα προσπαθείς..μα αυτή εδιαμαρτύρονταν κλεισμένη μέσα εκεί στα πούπουλα...και σου ζητούσε λίγο αέρα...Να αναπνεύσει θέλησε...και βγήκε ένα ξημέρωμα στο ξέφωτο...τον ήλιο να αντικρύσει...Μα ήταν ο ήλιος καυτερός...κι αυτή συνηθισμένη μες στα πούπουλα καθώς ζούσε...με μιας ετσουρουφλίστηκε...και καήκαν τα φτερά της...Ήταν ο ήλιος του καυτός πολύ..κι αυτός θαρρεί.. πως σε ξεγέλασε ο ανόητος και μέσα του με μια χαρά ανείπωτη καυχιέται...θαρρεί πως πήρε από εσέ τα κρίνα και τα ρόδα...μα ούτε που εσκέφτηκε στιγμή...πως ένα μικρό υφάδι ...στην πολύχρωμη ...την Ανοιξιάτικη την κουρελού της δικής σου της ψυχής  ήτανε και συμπλήρωσε...το υφάδι να τελειώσεις...

Γελάει καυχιέται και θαρρεί...πως είναι ο ίδιος ένας σίφουνας...άνεμος και ανεμοστρόβιλος που εφύσηξε μπροστά σου...μα εσύ χαμογελάς γλυκά...γιατί τον άφησες γύρω σου να στροβιλιστεί ...ανάγκη του μεγάλη και επιτακτική σου έμοιαζε αυτή και ήτανε θαρρώ ...αυτό το άρωμα των λουλουδιών που η ψυχή σου γύρω του,σαν ακριβή κολώνια εσκόρπισε...και διαρκώς σκορπούσε...Υπάρχουν άνθρωποι ακόμα στη ζωή ετούτη τη μικρή...που την προδοσία του Ιούδα να την εξηγήσουν...να την ερμηνεύσουν προσπαθούν...χωρίς κραυγές...και δίχως δικαστήρια ''ποινικά''...χωρίς ''σταυρώματα''' σε ξύλινους σταυρούς...μα με τα μάτια της ψυχής...στα μάτια της δικής του της ψυχής..του Ιούδα του Προδότη, να σκύψουν το τολμούν...μήπως και την ύστατη στιγμή...από την ταραγμένη του ψυχή...αυτός ο ίδιος ο ''Ιούδας'', θα γιάνει...και αγέρωχος θα πάψει να κοιτά...και ταπεινός...στα πόδια εκεί του προδομένου...  που ελάβωσε...σκύψει και ρίξει ένα δάκρυ του καυτό...για να ποτίσει το άρωμα, μιας ασήμαντης λεβάντας...που προσφέρθηκε απλόχερα να τον ραντίσει με το άρωμα...να νιώσει άνθρωπος  και να ευοδωθεί...

Κείμενο από καρδιάς...για τον ''Ιούδα''..που φιλούσε υπέροχα της
 Σοφίας Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................

 

O ioudas filouse yperoxa-Glikeria

..............................................................................................................