Σαν πεταλούδα στη φωτιά - Ιωάννης Βηλαράς..

Σαν πεταλούδα στη φωτιά...

Σαν πεταλούδα στη φωτιά, σ' εσένα γύρες φέρω
κι οχ τη φωτιά που καίγομαι να φύγω δεν ηξέρω.

Και μόλο που φλογίζομαι, πετώ ολόγυρα σου,
να ξεμακρύνω δεν μπορώ στιγμήν από σιμά σου.

Τα μάγια δεν τα πίστευα και μάγια είσαι ατή σου·
τα μάγια είν' τα θέλγητρα οπόχει το κορμί σου.

Γιατί με χέρι αλάθευτο ηθέλησεν η φύση
της νιότης τ' άνθια ολόβολο προικιό να σου χαρίσει.

Και ποιος είν' ο αναίσθητος που να σ' αλησμονήσει,
αφού σε δει για μια φορά, μαζί σου σα μιλήσει;

Τ' αηδόνι σόδωκε λαλιά, φωνή το καναρίνι,
τη χλωρασιά σου δάνεισαν των περβολιών οι κρίνοι.

Οι χάρες αναπαύουνται απάνω στη θωριά σου,
της άνοιξης τριαντάφυλλα ανθούν στα μάγουλά σου.

Λεν το κοράλλι κόκκινο, μόν' δίχως νοστιμάδα·
δεν έχει σαν τ' αχείλι σου βαφή και κοκκινάδα.

Δοξάρια είναι τα φρύδια σου και με πιτηδειοσύνη
βαρούν, πληγώνουν τις καρδιές, χωρίς ελεημοσύνη.

Στα δυο σου μάτια τα γλυκά ο έρωτας φωλιάζει
κι οχ ταύτα τις σαγίτες του στους νιους απάνω αδειάζει.

Το κοίτασμά σου το γλυκό είν' των καρδιών ο κλέφτης·
αν δεν πιστεύεις, ρώτησε να σου το είπει ο καθρέφτης...

.............................................................................................................

Ο Βηλαράς αποτελεί προδρομική μορφή της νεοελληνικής ποίησης. Στα λυρικά του ποιήματα, απαλλαγμένος κάπως από τη φαναριώτικη επίδραση, αντλεί από την αρκαδική (ιταλική κυρίως) ποίηση του καιρού του και τη δημοτική μας παράδοση. Η ερωτική του ποίηση, γεμάτη από συναισθηματική φόρτιση  εκφράζει πηγαίο αίσθημα με στοιχεία ρομαντικά.

Το ποίημα αυτό  είναι ερωτικό και  Περιλαμβάνεται στην ενότητα  «Ερωτικά»  των Απάντων του.

ΠΗΓΗ : Νέα Ελληνική Λογοτεχνία.
....................................................................................................................................................................

                         Σαν πεταλούδα- Μαρία Παπανικολάου 

.............................................................................................................

Χρυσηίδα, μια διαφορετική πυγολαμπίδα ...

Η Χρυσηίδα είναι μια μικρή πυγολαμπίδα. Μια πυγολαμπίδα διαφορετική από τις άλλες. Μια πυγολαμπίδα που δε φέγγει το βράδυ σαν τις υπόλοιπες πυγολαμπίδες. Η μικρή Χρυσηίδα γεννήθηκε χωρίς το φως να τρέχει στο κορμί της. Οι γονείς της την αγκαλιάζουν και την παρηγορούν. Της λένε πως μπορεί κανείς να ζει και χωρίς να λάμπει στο σκοτάδι. Μα αυτή στέκεται λυπημένη και στεναχωρημένη που δεν μπορεί να κάνει ότι οι υπόλοιπες. 
Τα βράδια πετά και κρύβεται πίσω από τους θάμνους παρακολουθώντας και θαυμάζοντας τις άλλες πυγολαμπίδες που πετούν λάμποντας μέσα στη νύχτα.

-Τι όμορφα που φεγγοβολούν, ψιθυρίζει ένα βράδυ κρυμμένη πίσω από ένα δέντρο.

-Γιατί δεν παίζεις μαζί τους; άκουσε μια φωνή πάνω από το δέντρο. Κοιτάζει ψηλά και βλέπει ένα μικρό τριζόνι να της μιλά.

-Γιατί εγώ είμαι διαφορετική. Δεν μπορώ να λάμπω στο σκοτάδι! είπε η Χρυσηίδα κι ένα δάκρυ κύλησε από τα μάτια της.

 Το τριζόνι χοροπήδησε κοντά της και της είπε τρυφερά:

-Είμαι η Ιζόλδη, συστήθηκε το τριζόνι. Κι ο ουρανός είναι μαύρος και σκοτεινός μα τ' αστέρια και το φεγγάρι δε μπορούν χωρίς αυτόν. Τον αγαπούν γιατί τους κρατά ψηλά και χωρίς αυτόν δε θα έλαμπαν. Ο καθένας μας έχει άλλα χαρίσματα. Κι εγώ δε λάμπω αλλά κανείς δε μπορεί να σταματήσει το τραγούδι μου τη νύχτα. Αν κάνεις την αρχή και παίξεις θα δεις πως οι άλλες πυγολαμπίδες μπορούν να γίνουν φίλες σου.  

-Μα αν με κοροϊδέψουν; Τι παιχνίδι μπορώ να παίξω εγώ;

-Το κρυφτό! Για σκέψου ότι χωρίς φως θα είναι πολύ δύσκολο να σε βρουν.

Η Χρυσηίδα κοίταξε την Ιζόλδη παραξενεμένη. Δεν της φαινόταν άσχημη η ιδέα της αλλά και πάλι ένιωθε διστακτική.
 Τότε η Ιζόλδη έκανε ένα τεράστιο πήδο κι ανέβηκε πάνω σ' ένα δέντρο. Έβαλε τη πιο δυνατή μελωδική φωνή της κι άρχισε να τραγουδά. Ένα τραγούδι για μια μικρή πυγολαμπίδα που ήξερε να κρύβεται καλύτερα κι από το φεγγάρι πίσω από τα σύννεφα, καλύτερα κι από τη κουκουβάγια στα κλαδιά των δέντρων... Οι πυγολαμπίδες μαγεμένες από το τραγούδι της μαζεύτηκαν τριγύρω της για να την ακούσουν. Η Ιζόλδη τελείωσε το τραγούδι και ύστερα τη ρώτησαν ποια ήταν αυτή η πυγολαμπίδα.

 
-Είναι δίπλα μου και την λένε Χρυσηίδα. Δε λάμπει μα κρύβει ένα κομμάτι χρυσάφι στη καρδιά της. Ξέρει καταπληκτικό κρυφτό. Να παίξει μαζί σας;

Οι πυγολαμπίδες την κύκλωσαν κι αφού την κοίταξαν για λίγο παράξενα της είπαν να παίξει μαζί τους.

Η Χρυσηίδα ήταν πράγματι η καλύτερη στο κρυφτό. Κανείς δε μπορούσε να τη βρει. Βοηθούσε όμως και τις άλλες πυγολαμπίδες να βρουν τις καλύτερες κρυψώνες. Μέσα σε κουφάλες δέντρων, πίσω από γυαλιστερούς βράχους... Κι όταν έβγαιναν από τις κρυψώνες όλες μαζί γελούσαν δυνατά. Το παιχνίδι μαζί της, με το φως και τις σκιές, άρεσε τόσο πολύ στις άλλες πυγολαμπίδες.

 

Η Χρυσηίδα ένιωθε χαρούμενη κι ευτυχισμένη. Ήταν το πιο όμορφο βράδυ της. Από τότε όλα τα βράδια τα περνούσε με γέλια και χαρά. Όλες  ήθελαν να παίζουν μαζί της γιατί σκεφτόταν τα πιο όμορφα παιχνίδια. Η Ιζόλδη τους τραγουδούσε κάθε βράδυ τραγούδια. Τραγούδια για την αγάπη και τη φιλία, για τη νύχτα και τ' αστέρια που αγαπούσαν το σκοτεινό μαύρο ουρανό. Η Χρυσηίδα έμαθε πως μπορεί να μην είχε το λαμπερό φως των πυγολαμπίδων αλλά είχε μια λαμπερή καρδιά που τη πρόσφερε στους φίλους της με αγάπη.

ΕΛΕΝΑ ΓΛΩΣΣΙΩΤΗ (ανέκδοτο κείμενο)

............................................................................................................. 

Η Έλενα Γλωσιώτη γεννήθηκε στη Χαλκίδα. Εκτός από τη γενέτειρά της μεγάλωσε στη Γερμανία και σ' ένα χωριό της Εύβοιας. Με έντονα και διαφορετικά βιώματα και πολλά βιβλία, με φαντασία κι όνειρα σκιαγραφήθηκε ο χαρακτήρας της. Σπούδασε Μαιευτική στην Αθήνα και επέστρεψε στη Χαλκίδα όπου παντρεύτηκε κι απόκτησε τέσσερα παιδιά. Το 2014 βραβεύτηκε από τη Γυναικεία Λογτεχνική Συντροφιά για το παραμύθι της "Ο βοσκός της θάλασσας και η Αφρομαλλούσα". Από τις εκδόσεις Θίνες κυκλοφορεί ένα νεανικό-εφηβικό βιβλίο, με τίτλο "Ο Φύλλος".   
     

ΠΗΓΗ: Ένα Κείμενο μια Εικόνα.

............................................................................................................ 

Το Ευτυχισμένο Νησί..της Φωτεινής Τσαλίκογλου.

Μικρό απόσπασμα

«Αυτή είναι η μοίρα της ευτυχίας», θα μου πείτε, κι ίσως να έχετε δίκιο, ποτέ δεν κρατάει πολύ... Είναι κι αυτός ένας τρόπος για να μπορείς να λες τη λέξη "ευτυχία" χωρίς να ματώνουν τα χείλη σου και δίχως να πληγώνεται η καρδιά σου. Αν ήταν για πάντα, τότε σίγουρα θα έπρεπε να βρεθεί μια άλλη λέξη, ένα άλλο πράγμα στη θέση της... Μια λέξη που μέχρι τώρα δεν έχει βρεθεί.


Ας γυρίσουμε όμως στο πρώην Ευτυχισμένο Νησί. Εχουμε πολλά να ζήσουμε ακόμα.Στο σχολείο ο συμπαθής δάσκαλος που άκουγε στο όνομα Ιωάννης Θρανίος ζήτησε από τους μαθητές του να γράψουν ένα γράμμα στην τυφλή Κοραλλένια [...]

Η Φωτεινούλα, που ήταν η πιο μικρή, έγραψε σε μια κόλλα χαρτί: Κοραλλένια θα γίνεις καλά. Σε αγαπώ πολύ. Ο δάσκαλος πήρε στα χέρια του το χαρτί. Διάβασε δυνατά στην τάξη το γράμμα της Φωτεινούλας κι έκανε μια μικρή προσθήκη, πρόσθεσε μια μικρή λεξούλα, τη λέξη «γιατί»: Κοραλλένια θα γίνεις καλά γιατί σε αγαπώ πολύ.

Την ίδια εκείνη μέρα που στο Ευτυχισμένο Νησί συνέβαιναν όλα αυτά, ανοιχτά στο πέλαγος ένα αγόρι μέσα σε μια βάρκα πάλευε με τα κύματα. Μαζί του είχε μια γυάλα με ένα χρυσόψαρο. Πού βρέθηκε και από πού ερχόταν το αγόρι; Ζούσε σε μια χώρα μακρινή. Ας την ονομάσουμε «Χώρα του Πολέμου». Σε αντίθεση με το Ευτυχισμένο Νησί, η Χώρα του Πολέμου δεν γνώριζε ούτε μια στιγμή γαλήνης και ξεγνοιασιάς [?]. Αυτή ήταν η χώρα του αγοριού. Γι’ αυτό και οι γονείς του μια μέρα, κάνοντας πέτρα την καρδιά τους, είπαν: «Εχουμε ακουστά μια άλλη χώρα, μακρινή, ένα ξεχωριστό νησί. Εκεί αξίζει να ζεις. Δεν έχουμε ζωή εδώ. Το μίσος κι ο φόβος μάς κυβερνούν». «Κι εσύ δεν είσαι πλασμένος ούτε για να μισείς, ούτε για να φοβάσαι» [...]

Το αγόρι δεν μπορούσε να φανταστεί ότι υπάρχει στη Γη ένας τέτοιος τόπος όπως το Ευτυχισμένο Νησί. Οπως εκείνος που γεννιέται τυφλός και δεν χωράνε στο νου του τα χρώματα, έτσι και το αγόρι που γεννήθηκε στη Χώρα του Πολέμου δεν μπορούσε να πιστέψει πως αλλού υπάρχει ένας άλλος τρόπος να ζεις [?]
«Βέβαια, το Ευτυχισμένο Νησί κρύβει ένα μεγάλο μυστικό». «Tι μυστικό;» ρώτησε το αγόρι. «Ο βασιλιάς του νησιού έχει περάσει έναν μεγάλο καημό, μια αγιάτρευτη πληγή [...]

Εχασε τη γυναίκα του, πέθανε πάνω στη γέννα του παιδιού του... Ομως είναι και κάτι ακόμα», πρόσθεσε η μαμά. «Ο Αιγέας απαγορεύει να μιλάς για αυτό» «Γιατί;» απόρησε το αγόρι. «Για να προστατέψει από τη θλίψη την κόρη του. Δεν αντέχει να λυπάται τη λύπη της θυγατέρας του. Η Κοραλλένια δεν γνωρίζει και δεν πρέπει τίποτα να γνωρίζει για την πεθαμένη μητέρα της. Η νεκρή μητέρα της Κοραλλένιας, αυτό είναι το μεγάλο μυστικό στο Ευτυχισμένο Νησί».
.............................................................................................................

Το Ευτυχισμένο Νησί - Περίληψη.

Μια μαγική ιστορία

• Φωτεινή Τσαλίκογλου
• 
  

Περίληψη

Έγινε νύχτα κι όλα μονομιάς άλλαξαν.

Η Κοραλλένια, η μονάκριβη κόρη του βασιλιά Αιγέα, 

ξαφνικά έχασε το φως της.
Το Ευτυχισμένο Νησί βυθίστηκε στη θλίψη.
Την ίδια εκείνη νύχτα, ανοιχτά στο πέλαγος, 
ένα αγόρι πάλευε με τα κύματα.
Μαζί του ήταν ένα χρυσόψαρο, 
που γνώριζε μια μυστική γλώσσα.
Σε λίγο θα έφταναν στο νησί της τυφλής πριγκίπισσας.
Είχαν ένα σχέδιο κρυφό να εκπληρώσουν.
Έρχονταν από μακριά, από τη Χώρα του Πολέμου.
Κι εκεί δεν ξέρεις ποτέ αν το ξημέρωμα θα σε βρει ζωντανό 
ή αν κάποια αδέσποτη σφαίρα θα σε χτυπήσει κατευθείαν στην καρδιά σου κι όλα όσα ονειρεύτηκες θα γίνουν κομμάτια.

Το αγόρι ήθελε να ζήσει.
Κι έφερνε ένα σπουδαίο γιατρικό 
στο πρώην Ευτυχισμένο Νησί.


Μια μαγική ιστορία για όλους όσοι επιμένουν 
να ζουν και να ονειρεύονται με μάτια ανοιχτά.
.............................................................................................................

αλυσίδες γέμισες τα χέρια σου .. έπαψες πια γονέα να θυμίζεις..- της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Λουκέτα κι αλυσίδες γέμισες τα χέρια σου ..κι έπαψες πια γονέα να θυμίζεις..Εξέχασες..ή ίσως και ποτέ σου να μην γνώριζες το ρόλο σου..που δώρο Θεού σου ανετέθη..Ω !!! Έλληνα !!!που θέλεις απ' τα γεννοφάσκια σου πρόεδρο να σε λένε..Και χρίζεσαι απ' τους γύρω σου και λέγεσαι και πρόεδρος γονέων και κηδεμόνων ..και αυτοχρίζεσαι πολλές φορές παιδαγωγός ..γιατρός ..επιδημιολόγος..όλες τις ειδικότητες εσύ σαν παντογνώστης..τις προβάλλεις για το καλό του δικού σου μονάχα του παιδιού....και λεξικό ποτέ σου εσύ δεν άνοιξες..για να διαβάσεις και να εμπεδώσεις τι σημαίνει κηδεμόνας..Κηδεμόνας δε σημαίνει κτητικός ..βασανιστής..να έχεις για σημαία σου τη φράση : 
<< τα δικά μας τα παιδιά >> αυτά που αργά και βασανιστικά.. εσύ που απορρίπτεις τα άλλα τα παιδιά..αργά και βασανιστικά θα τους κόψεις τα φτερά...γιατί είναι τα δικά σου τα παιδιά..το χτήμα σου που πάει να πει..κι όλα τα άλλα απλά μειάσματα της φύσης..

Ανθρωποφαγία..οργή..αγριότητα..σκληράδα απάνθρωπη..ψυχής άδειασμα..γονείς σε λάθος προσανατολισμό..και λέγονται γονείς..μια λέξη μαγική..λέξη που κρύβει γέννηση..λέξη που κρύβει το μεγάλωμα της κοινωνίας και παιδιών...Φωνές κραυγές και βουητό..χαμένη η κοινή η λογική..Μέρες παράξενες και δύσκολες για τις μαθητικές κοινότητες...που θά 'πρεπε με κήπους γνώσης για να μοιάζουν...Αποκλεισμούς ζητούνε οι γονείς για τα παιδιά ενός κατώτερου Θεού..Δεν ωφελούνε οι θυμοί και οι βρισιές...δεν ωφελούνε τα λουκέτα..Ετούτα τα λουκέτα στα σχολειά..είναι λουκέτα που αγόρασες για το δικό σου πνεύμα που είναι λιγοστό..για την δική σου την καρδιά ..για το δικό σου νου...

Το ποτάμι πάντα έχει μια ροή..κι αν ακόμα την αλλάξεις και μπορείς..φράγματα τεχνητά να στήσεις..θα ξεσπάσει κάπου το νερό..αργά ή γρήγορα είναι βέβαιο και τότε εσύ ξανά θα πλημμυρίσεις..Να αποκλείσεις βάλθηκες εσύ γονιέ μου και να ''πετροβολείς'' με το λόγο σου..κρεμώντας αλυσίδες στα σχολειά..μην τύχει και την πόρτα τους διαβούν τα προσφυγόπουλα. Είσαι ο πλέον καθαρός μέσα στη γη ..ω!! Έλληνα!!και άλλος σαν εσένανε κανείς..σε όλη την Πλάση δεν υπάρχει..Τι εγωισμός ανόητος..αστήριχτος..υπερφίαλος..!!! Τι γνώση ελλειπής σε ταλανίζει..!!!

Να προνοήσεις πάντα αγνοούσες και αγνοείς..για τα φαινόμενα που έρχονται και σκάνε στα ποδάρια σου μπροστά..ίσως να διαμαρτυθείς και να μου πεις πως διόλου μα καθόλου δεν φταίς για τα φαινόμενα της προσφυγιάς εσύ..Να το δεχτώ και να σου πω.. πως άλλοι σχεδιάζουνε τον κόσμο..Μα είσαι μέσα σ' αυτόν τον κόσμο και εσύ και άγρυπνος να μένεις επιβάλλεται..να συμμετέχεις και να βρίσκεις λύσεις..Γιατί για όλα τα προβλήματα που δημιουργεί ο άνθρωπος..για όλα έχει και τη λύση..Πήγαινε σπίτι σου και σκέψου ήρεμα και ψύχραιμα και ταπεινά..και βρες και πρότεινε μια λύση..

Σταμάτα να πετροβολάς ψυχές αθώων και ανήλικων παιδιών..Φυτεύεις μίσος και οργή..τραύματα και πληγές αγιάτρευτες ανοίγεις..Φύτεψε στο μυαλό σου εσύ και πίστεψε..όχι μονάχα να το λες..πως δεν υπάρχουνε παιδιά ..από φιλοσοφικής απόψεως..ενός κατώτερου Θεού..Κι αν το πιστέψεις και το επεξεργαστείς καλά αυτό..ίσως κι εσύ να γαληνέψεις..και να ' χεις χτίσει με ένα λιθαράκι σου μικρό..το οικοδόμημα για την πανανθρώπινη Παιδεία..και τη γαλήνη και ανάταση ψυχών...
Το δέντρο της Παιδείας είναι γεμάτο από κλαδιά..πολλά κλαδιά και φύλλα πλούσια..και δεν περιορίζεται στα ''δικά μας'' στα δικά σου τα παιδιά...

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................

Χατζιδάκις - Πασπαλά ~ Δύο Παιδιά μεσ' στη Βροχή

Στάλες πέφτουν κι ο καιρός
σκοτεινιάζει μοχθηρός
φτάνουν σύννεφα και φαίνεται
πόσο εχθρός είναι ο καιρός.

Μπόρα αρχίζει κι έχω βγει
μεσ’ στους δρόμους σαν τρελή
το φεγγάρι τρέχει βιάζεται
να κρυφτεί απ’ την απειλή.
Μες στ’ αγιάζι στη βροχή
κει που τρέμουν οι φτωχοί
παθιασμένα αγαπηθήκανε
δυο παιδιά μεσ’ στη βροχή.

Το αγόρι είχε ενοχή
το κορίτσι απαντοχή·
στο σκοτάδι φιληθήκανε
και χαθήκαν στη βροχή.

Δεν τους ζήτησε κανείς
ή γονιός ή συγγενής
ένα σύννεφο τους τύλιξε
και το πάθος μιας φωνής.

Μες στ’ αγιάζι στη βροχή
δεν συνάντησα ψυχή
τα παιδιά που αγαπηθήκανε
φύγαν σ’ άλλην εποχή.

Είμαι στο τέλος είσαι αρχή
στ’ όνειρό μου εγώ πιστή
κι αν η μπόρα πια σταμάτησε
η φωνή μου έχει σβηστεί.

Στίχοι:  

Μάνος Χατζιδάκις

Μουσική:  

Μάνος Χατζιδάκις

Ερμηνεία : Έλλη Πασπαλά..

.............................................................................................................

Είναι αλλεργικό το δέρμα μου στα νάιλον υφάσματα..της Σοφίας Θεοδοσιάδη

Aνάψανε  κι απόψε τα φώτα.. της Κυριακής του απόβραδου.. της μέρας μας αυτής..εκεί μες στον πεζόδρομο της πόλης μου ..της μέρας τούτης της γιορτής για τη ζωή του καθενός.. που θά 'πρεπε να μοιάζει... χαμήλωσαν τα φώτα μέσα στην κάμαρά μας..Τώρα θα αρχίσουνε τα ψέμματα, που θα αραδιάσουν μερικοί από εμάς..κουβέντα ίσως ανειλικρινή θα πιάσουμε με τον πολύτιμο εαυτό μας..τι όμορφα περάσαμε και σήμερα..τα χοροπηδητά και τα χαζοχαρούμενα γελάκια τα απροσάρμοστα με την πραγματικότητα..ντυμένα ..κολλημένα εκεί στη γύμνια της ψυχής ..που ήρθε και στάθηκε απέναντι..στάθηκε εκεί στο λιγοστό το φως του καντηλιού...Η γύμνια του κορμιού και της ψυχής..που ψάχνει ρούχο απαλό ..ζεστό για να φορέσει... .Είναι αλλεργικό το δέρμα μου στα νάιλον υφάσματα..ψάχνω βαμβακερό να είναι πάντοτε το νυχτικό μου..Αυτό που θα φορώ κατάσαρκα τα βράδια σαν θα πέφτω στο κρεββάτι μου..τη γύμνια του κορμιού μου να αγκαλιάζει..

Αν με ρωτήσετε γιατί επιμένω τόσο στο βαμβάκι το αγνό..και αν πάλι μου πείτε πως είμαι ντεμοντέ..που ψάχνω ''υφάσματα'' ακριβά το σώμα για να ντύσω..θα σας απαντήσω αδίσταχτα..πως θέλω η αληθινή η ζεστασιά.. που το κορμί μου τυλιγμένο με αληθινά ''υφάσματα'' αποπνέει..να 'ρθει και να την τυλίξει απαλά και της ψυχής αυτή τη γύμνια...που ώρες - ώρες είναι τόσο φανερή  στα μάτια μου μπροστά..που θυμώνω ανεπανόρθωτα..που αφέθηκα..το άντεξα..το νάιλον το νυχτικό..εγώ να το φορέσω.. .Άνθρωπος μες στο γίγνεσθαι κι εγώ ετούτης της μοδός ..πως να ξεφύγω άραγε κάποιες στιγμές ..απ' το γυαλιστερό και το εύκολο..που απλόχερα η εποχή μας το προσφέρει ? Μα όσες κι αν το επροσπάθησα φορές.. κι αν επιέσθηκα φόρεμα ξένο νάιλον επάνω μου για να βάλω ..αντέδρασε κατόπιν η ψυχή..και αρρώστησε το ίδιο το κορμί μου...

Πόνεσα σε πολλά σημεία του κορμιού και νόμισα πως έπαθα  αρρώστεια που ζητούσε γιατρικό..καθόλου δε μου πέρασε απ' το νου..πως ήτανε αυτά σημάδια της ψυχής μου..τα κοιλοπονήματα.. οι πονοκέφαλοι.. οι τρελλοί οι χτύποι της καρδιάς μου...Σύνελθε λέω κοπέλα  μέσα μου..σύνελθε εσύ καλή μου..πέτα τα νάιλον..τα αλλεργικά..τα ψεύτικα ..τα δήθεν και τα κάπως..Αγνόησε τα επικοινωνιακά παιχνίδια των τριγύρω σου..γίνε ο εαυτός σου..Πονάς.. να κλάψεις ..ξέσπασε..άφησε ελεύθερο τον εαυτό σου..Διψάς.. πεινάς για αίσθημα και τις ανθρώπινες τις σχέσεις ?..μη φοβηθείς να εκφραστείς..να είσαι πάντα ο εαυτός σου..άσε τους άλλους γύρω σου να κρύβονται στις τρύπες τους..δε σου ταιριάζουν οι κρυψώνες τους..δε δήλωσες εσύ ποτέ σου δημοσιοσχεσίτης..

Αν έχεις αίσθημα αυτοσυντήρησης γερό..αν αγαπάς πραγματικά τον εαυτό σου..κι αν ευτυχία ψάχνεις για να βρεις αληθινή..πάψε να συμβιβάζεσαι και στο ελάχιστο..να 'σαι ο επαναστάτης της ψυχής σου..Μπαίνεις μες σε κοπάδια και αναγκάζεσαι να παίζεις με τους όρους τους ..ξεσκίζοντας το όμορφο  και το βαμβακερό το νυχτικό σου ?..εεε..τότε είσαι άξιος της μοίρας σου..και ένας ανελέητα δυστυχής και απόλυτα συμβιβασμένος...Βαρέθηκα τα ψεύτικα τα χαχανητά..τις ψεύτικες τις νάιλον κορδέλλες...Γέλιο αληθινό να στέκεται στα χείλη μου ζητώ..που να πηγάζει απ' την ψυχή μου...

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................

                     

Μελωδία βιολιού τα λόγια της βροχής..- της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Έβρεχε απόψε αποβραδίς...και μούσκευε το χώμα στις αυλές ..Φωτίζαν οι αστραπές τον ουρανό και μήναγαν πολύ βροχή θα ρίξει...Πλημμύρισαν στα ξαφνικά οι δρόμοι μες στην πόλη...κι απορρημένοι οι διαβάτες οι περαστικοί..το φόβο ζωγραφίσαν στη ματιά..μην τύχει και η βροχή η σιγανή γίνει έτσι στα ξαφνικά μια καταιγίδα...και πλημμυρίσουνε για άλλη μια φορά σπίτια κι ανθρώποι .. και ποτάμια...Μα εγώ που τόσο τη βροχή αγαπώ.. στέκω ακίνητη στο παραθύρι μου μπροστά..και δε φοβάμαι πια..ήδη πλημμυρισμένη είμαι απόψε μέσα μου ..από τα λόγια τα όμορφα ..τα συναισθήματα τα τρυφερά..που ηχούν από μακριά στ' αυτιά μου...Φτάνουν κοντά μου γρήγορα ..τα βλέπω ..τα γροικώ.. τα ξεδιαλύνω καθαρά στο τοπίο αυτό το αποψινό.. το ομιχλώδες.. 

Μελωδία βιολιού.. με συνοδεία πιάνου ανάμεικτη.. τα λόγια τα γλυκά και τρυφερά ερωτευμένων..που φέρνει από μακριά η βροχή απόψε μες στ' αυτιά μου.. λουλούδια όπου ανθούνε πρόωρα μες στις καρδιές..ακόμα πριν η Άνοιξη να φτάσει...Δεν τα τρομάζουνε τα καταχείμωνα...είναι ανθεκτική η μυρωδιά και σπάνια..μονάχα σαν αποφασίσουν να ανθούν....Είναι παράξενη απόψε η βραδιά.. 


Παίζουν κρυφτούλι μέσα μου τα συναισθήματά μου..Τρέχουνε να κρυφτούνε στην ''παλέτα της καρδιάς''..μην τύχει και τα βρέξει η βροχή..μην τύχει και μουσκέψει το όνειρο..και ξαφνικά βρεθώ στο ανήλιαγο και σκοτεινό ''υπόγειό'' μου...Φθινόπωρο υγρό και βροχερό και ομιχλώδες..Φθινόπωρο ρομαντικό για ''τους'' που το τοπίο τους αγγίζει...

Απλώνω στο τζάμι τα δάχτυλα..σταγόνες να αγγίξω προσπαθώ..μα το τραβώ δισταχτικά..μην τύχει και χαλάσω το όνειρο, που στάθηκε μπροστά μου..Κυλούνε γρήγορα οι σταγόνες της βροχής..γίνονται γρήγορα ρυάκια του νερού και παρασύρουνε μαζί και τα όνειρά μας...Χρυσό Φθινόπωρο στις πόλεις ..στα χωριά..χρωματιστό Φθινόπωρο για τους ερωτευμένους..Ανάκατα τα συναισθήματα μες στην ψυχή μου απόψε..απόψε που όλα βρέχονται..δροσίζονται απαλά..ρουφούν ζωή απ' τη βροχή να ξαναγεννηθούν...μα το όνειρο μένει άβρεχτο..βγάζει ξανά φτερά...

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................

                               Yiruma - Kiss the Rain HD 

.............................................................................................................

Μ' αρέσουνε τα ξεφυλλίσματα των τετραδίων μου..της Σοφίας Θεοδοσιάδη

Συχνά..στην κοίμηση του δειλινού..στο τέλεμα της μέρας..η ψυχή μου αναζητούσε ένα σάλεμα αέρινο..παρά που η μέρα μου εκύλαγε σκληρά..κι ούτε που γνώριζα την έκβαση της αύριον ημέρας..Όμως όταν σκοτείνιαζε για τα καλά..εκεί στην άκρη μου του κρεββατιού..και στο ανοιχτό παράθυρό μου..ανάμεσα απ' τη μοσχοβολιά της δεντρολιβανιάς του παρτεριού..και της γαρδένιας του αρώματος της γλάστρας μου ..η ψυχή την έμπαση στης μνήμης μου..στης νοσταλγίας και της θύμησης τα μονοπάτια με οδηγούσε.. Μ' αρέσουνε τα ξεφυλλίσματα των τετραδίων μου..πάντα κρατούσα ημερολόγια..από μικρή κι ανώριμη ακόμη σαν παιδούλα..Δεν πίστευα ποτέ μου εγώ πως κάποιον άλλον θα ενδιέφεραν αυτά που θα κατέγραφα..μονάχα τη στιγμή και το λεπτό αποτύπωνα.. του ξεχειλισμένου συναισθήματός μου..που έψαχνε ''ποτήρι'' να γεμίσει και να μπει..μη στάξει κάτω και χαθούν οι σταλαματιές μου ..για μένα οι πολύτιμες..του συναισθήματός μου..Όχι πως εφοβόμουνα πως θα σκορπίσει καταγής..θα τσαλαπατηθεί και θα χαθεί στο πέρασμα του χρόνου..  

Πάντα πρωταγωνίστρια μικρή κι αδύναμη , αθώα μα και αληθινή,ετολμούσα και κατέγραφα τα χρόνια τα αυθόρμητα αυτά.. χωρίς καρικατούρες και διαστρεβλώσεις ωραιοποίησης..να επιχειρώ μονάχη μου τον κόσμο για να καταλάβω..Κι άλλοτε να το πετυχαίνω αυτό κι άλλοτε να αποτυγχάνω  οικτρά, να θλίβομαι και να μεγαλώνουν καθημερινά τα εσωτερικά μου αδιέξοδα και να 'ρχονται φορές - φορές να προσπαθούν να με συνθλίψουν.. 
 

-     Τα συναισθήματά μου ..που κυριαρχούσανε πάντα της λογικής..σ' αυτήν την τόσο τρυφερή και αθώα ηλικία.. ήταν αρχικά εντόνως   δυνατά..ήταν η διάθεσή μου ανάλαφρη, γεμάτη αισιοδοξία η ψυχή  και αποφασιστικότητα ο νους,γρήγορα όμως ερχόταν  η ζωή και η σκληρή πραγματικότητα και τα μετέτρεπε σε δυσαρέσκεια, δειλία, αίσθημα πανικού.. και τρόμος να κυριαρχεί στο άγνωστο κάθε φορά που η καθημερινότητα προτάσσει..το λένε οι σελίδες μου αυτό..καθώς με μανία περισσή σ' αυτές ξαναγυρνάω...

Ό,τι μας άγγιξε και έτσι και αλλιώς εκαταγράφηκε στο ''δίσκο'' το σκληρό μας..Μα να..εκείνα εκεί τα βράδια τα μοναχικά..που χώνομαι κάτω απ' την κουβερτούλα μου να ζεσταθώ..να χουχουλιάσω..τραβάω πότε- πότε απ' το συρτάρι μου εκείνα τα τετράδια..με τα χρωματιστά εξώφυλλα ..που με πηγαίνουνε ξανά σε δρόμους ξεχασμένους που περπάτησα...Αποτυπώματα μιας άλλης εποχής..χρόνια της αθωότητας..αγάπη και συγκίνηση και ενθουσιασμό γεμάτα..

Ορμή και θάρρος..τόλμη και ρίσκο και όνειρα..οι σελίδες των ημερολίων μου γεμάτες...Υποσχέσεις και αγάπες και έρωτες νεανικοί..με όρκους αιώνιους γραμμένοι..που χάθηκαν σε μια βραδιά στο πρώτο φύσημα του ανέμου..ήρθε η ζωή και τους αθέτησε..διέψευσε το πείσμα ..την ορμή..το ρίσκο το νεανικό..που το πέρασμα του χρόνου αλλοιώνει..έρχεται και σε βρίσκει ο ''συντηρητισμός''..φοβάσαι να τολμήσεις...

Γυρνάω τις σελίδες τους αργά - αργά και βλέπω μπρος μου το μεγάλωμα που έκανα..πως άλλαξα μυαλά..πως βλέπω εκείνο εκεί το λεπτό που κατέγραψα και πως το βλέπω τώρα...Άλλαξε πολύ η ματιά μου από κείνη τη στιγμή..μα όχι και το ίδιο το συναίσθημα..Έγινε ακόμη πιο βαθύ..κάτι σαν χαρακιά..που ο χρόνος μας δωρίζει απλόχερα..καθώς τον περπατάμε..σοφότεροι καθώς γινόμαστε και ώριμους μας θέλει..

Άλλα πάλι βράδια στέκομαι με τα μάτια της ψυχής μου ανοιχτά..δε θέλω τίποτα να αλλάξω από κείνα τα γραπτά..που τόσο αθώα με οδήγησαν..με έκαναν να υποψιάζομαι.. μα δεν με άφησαν να λερωθώ...κάνανε τα ταξίδια μου πιο ασφαλή..σαν πάνω τους ταξίδευα.. Αποτυπώματα ζεστά  που μοιάζαν θεϊκά..αποτυπώματα που κραταγράφηκαν και κρατούν επάνω μας χρόνια πολλά...γεμάτα συναίσθημα και αγάπη...αποτυπώματα που μας ανέβασαν σε αιθέριους ουρανούς κι άλλοτε μας κατέβασαν στα Τάρταρα...όλα δικά μας αποτυπώματα..σαν τατουάζ με ανεξίτηλο μελάνι χαραγμένα...Κι όχι ..δεν με αφήσανε.. ποτέ δεν με προδώσανε αυτά..όσο κι αν ταξιδεύοντας στον τωρινό το χρόνο..πατώντας πάνω σε βάρκες με σανίδια σάπια και σαθρά..σανίδια τάχατες ώριμα ..σανίδια ασφαλή..ποτέ μου δε με αφήσανε στον πάτο να βουλιάξω...

Μνήμες πολύτιμες των τετραδίων μου..πόσο σας αγαπώ τα βράδια τα μοναχικά..όταν σας παίρνω αγκαλιά..να με ζεστάνετε κάτω απ' την κρύα κουβερτούλα...Μ' αρέσει με την πένα μου να βρίσκω ένα κενό.. εκεί μες στο παλιό μου το τετράδιο..να συμπληρώνω κάτι απ' την καινούρια τούτη μέρα μου που πέρασε..κάτι που με χάϊδεψε  γλυκά..σαν ένας άνεμος περαστικός..βάζοντας ένα παραπεμπτικό.. και για την άλλη που θα ξημερώσει μέρα...

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................

.

''Η σωτηρία της ψυχής'' Άλκηστις Πρωτοψάλτη (live) 

..............................................................................................................