Σε μια πόλη που αλλάζει μορφή..σε μια πόλη που χάνει κομμάτια απ' το παζλ ..σε μια πόλη που θυμίζει δόξες παλιές..και καινόυργιες συνάμα..ο ήλιος επιμένει να βγαίνει ξανά και ξανά τα πρωινά..και αχτίνες ελπίδας επιμένει..επιβάλλει και θέλει.. σκορπά..Μήνας καινούριος..καινούρια εβδομάδα ξανά.. μελαγχολικό το τοπίο το Φθινοπωρινό..μια βρέχει..μια ο ήλιος μας παίζει κρυφτό..Τι σημασία έχει να ασχολούμαστε με τον καιρό .. έτσι κι αλλιώς ο καιρός γυρίσματα έχει πολλά..και ουσιαστικά και μεταφορικά..Φόρεμά της εδώ και καιρό..μετράει χρόνια με τούτη τη θλίψη..με τη θλίψη εγκατάλειψης ..ονείρου λειψού..και οράματος καλά στοιχειωμένου εντός της..η πόλη αυτή.. Στοιχωμένα τα όνειρα στο μέσα ..στο εντός καρτερούν..μη και τύχει και φανεί ένας κάποιος αλλιώτικος να ' ναι ηγέτης..να κρατήσει και πάλι χαλινάρι γερό..και την άμαξα εμπρός στους ανοιχτούς τους δρόμους να φέρει.
Τριγυρνώ βιαστικά και νωχελικά πότε- πότε και κάποιες φορές .. παρατηρώντας επίμονα ..διερευνητικά.. την αγωνία της μάσκας φορεμένη σε πρόσωπα πια τρομαγμένα.. Κυνηγούν να προλάβουν τον αμείλικτο χρόνο που κρίση τριγύρω μοιράζει..φαντάσματα εποχής άγνωρης..τυραγνισμένης..σκοτεινής με κρυμμένο ορίζοντα..μουσκεμένα και στάζουν.. σχέδια χρόνων πολλών αθωότητας..ημερών γλυκών περασμένων..αναπολήσεις που ανοίγουν πληγές..
Μακελεμένα τα όνειρα ..τα σχέδια..τα φτερά τα πετάγματα..μα εσύ οδοιπόρος με ομπρέλλα αυτοσχέδια τη σκέψη.. βαδίζεις μονάχος..Δρόμοι πολύβουοι γεμάτοι ζωή..στις γωνιές και παντού μικροπωλητές και λουλούδια ακόμα και τώρα πουλούν..μυρωδιές για να φέρεις στο σπίτι..μεσημέρι καθώς θα σχολνάς..Και πιο κει κατεβασμένα ρολά..και πολλά κατεβασμένα ρολά..και πολλά μαγαζιά πια κλεισμένα.
Θύμησες αλλοτινές σφριγηλές από ζωή..μελαγχολικές τις εικόνες του σήμερα δίνουν..Μα εγώ εξεκίνησα καφέδες να πάρω..με αρώματα πολλά.. που γεμίζουν στιγμές..μικρές απολαύσεις..Τι με πιάνει και γύρω -τριγύρω κοιτώ και διαβάζω τις κλεισμένες τις πόρτες ? Σήμερα μου λένε οι καρδιές τους θρηνούν ..πόρτες είναι αυτές..κι ίσως αύριο ένα κλειδί τις ανοίξει...Στον πεζόδρομο εκεί στο καφέ..μάζεψα πάλι τη σκέψη και μύρισα..δες..μια μικρούλα μου κλείνει το μάτι..ένα χαμόγελο ελπίδας σκορπά...
Παραμύθια ''διαβάζω'' πολλά..ιστορίες και μύθους με δράκους..μα δε γίνεται λέω ξανά..ασυμβίβαστους πάντα τους ήρωες..στις σελίδες μου θέλω να ψάχνω..Σε ένα τέλος καλό..με μια τρίαινα αυτοί..να χτυπούνε τα κύματα..να ανοίγουνε δρόμους..μίλια ατέλειωτα ναυτικά να προσφέρουν..σε ανοιχτές και απέραντες θάλασσες..Μάζεψα μονομιάς τη σκέψη μου την φευγάτη..την τρελλή....φεύγω απ' το όμορφο καφέ..αφήνω εκεί πίσω μου τους''ζαλισμένους'' σαν κοτόπουλα ανθρώπους..πάω να μπω μες στη γνώριμη για μένα χρόνια τώρα πια γωνιά..μες στη Στοά του βιβλίου..ίσως μέσα εκεί να 'ναι κρυμμένος ακόμα σε κάποια ξεφτισμένη σελίδα βιβλίου παλιού μου θαμπή ..ένας Δον - Κιχώτης ετούτης της πόλης εδώ..Γιατί είναι άδικο πολύ για την Πρωτεύουσα την όμορφη αυτή.. σε κάποια σημεία της τόσο κεντρικά και ''δυνατά''.. να δακρύζει ατελείωτα..και να θυμίζει πως περάσανε από πάνω της ξανά..αέρηδες που μοιάζανε.. ''σαρωτικοί τυφώνες''... Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη .............................................................................................................
Αύρα (Γιατί είμ’ αέρας που περνά) ~ Δημήτρης Παναγόπουλος
Στίχοι/Μουσική/Ερμηνεία: Δημήτρης Παναγόπουλος Ένα τραγούδι που φέρει τον αέρα της δικής του ιστορίας. Ο Μάνος Χατζιδάκις είχε χαρακτηρίσει το τραγούδι αυτό ως το καλύτερο ελληνικό τραγούδι της δεκαετίας 1980-90
Από την πόρτα σαν θα βγω
θα δω τον ήλιο στρογγυλό
και με το όμορφο στερνό χαμόγελό σου
Μια καλημέρα θα σου πω
μετά θα φύγω, θα χαθώ
και ίσως με ξαναδείς μονάχα στ’ όνειρό σου
Γιατί είμ’ αέρας που περνά
μέσα στης πόλης τα στενά
και κάνει τα κλειστά παράθυρα να τρίζουν
Γιατ’ είμαι αύρα εσπερινή
πνοή καθάρια ζωντανή
που κάνει τα γερμένα φύλλα να θροΐζουν
Φεύγω ψηλά για το βουνό
κι ύστερα πέφτω στο γκρεμό
και ταλαντεύομαι στα βάθη και στα ύψη
Και κουβαλάω μες τη σιγή
μιαν ανυπόταχτη κραυγή
και κάποια ανείπωτη ελπίδα που `χεις κρύψει.
Κάπως έτσι και φέτος καθώς οι μήνες διαδέχονται ο ένας τον άλλον με μαθηματική ακρίβεια..καθώς οι χρόνοι γεμίζουν και περνούν...κάπως έτσι..μα αλλιώτικα..και φέτος..χωρίς εσένα πρωταγωνιστή...ήρθαν και μ' ηύρανε οι θύμησες..οι εικόνες του Νοέμβρη μήνα οι δυνατές..σαν εξεσηκωνόμασταν..λες κι ήταν ένας άλλος πόλεμος..το λιομάζωμα σαν έρχονταν..κι ας είχαμε άλλα επαγγέλματα..από νωρίς διαλέξει...Αυτή η αγάπη σου για το χώμα..αυτή η αγάπη για το αληθινό της φύσης..ποτέ δε σε άφηνε ήσυχο..ποτέ πλήρως δε σε απορρόφησαν εσένα οι αριθμοί..ποτέ δε σε κερδίσανε οι τίτλοι που σου δώσανε..ποτέ σου δεν σε κέρδισαν εσένανε τα αξιώματα..έμενες πάντα με τα πόδια σου στη ''Γη''.
Θυμάμαι πως αυτά τα Νοεμβριανά τα Σάββατα που είχες σκόλη απ' τη δουλειά σου..ήθελες..με χαρά εξεκίναγες..μαζί με τους εργάτες..να φτάσεις στο χωράφι μας..εκεί στο λόφο που γκρίζος από τις ελιές..ελαιώνες ατελείωτοι..εκεί μες στις πλαγιές του τόπου σου..εκεί στην Πελοπόννησο...ατέλειωτους που έχει ελαιώνες...Αποβραδίς με αγγάρευες..κι ας ήμουν από τόπο που από αυτά δεν ήξερε...από λιομαζώματα..και μαγειρέματα μου 'λεγες αποβραδίς για τα χωράφια να ετοιμάσω..Να ετοιμάσω μου 'λεγες φαγητό για τους εργάτες...Πάντα συγκεκριμένα φαγητά..και το κρασάκι απ' το βαρέλι...Να τρώνε έλεγες καλά οι εργάτες σου..έτσι πρέπει να τρώνε οι ξωμάχοι...
Νοέμβριος λοιπόν…τελειώνει το φθινόπωρο.. θα' ρθει όπου να 'ναι ο Χειμώνας έλεγες..πρέπει να μπεί το λάδι στο κελάρι..να μαζευτούν τα τρόφιμα..να γίνει το κρασί...Λες κι όταν σε άκουγα..πως ήσουν φερμένος από άλλη εποχή..λες και ήσουν γεωργός..Μα τίποτα δεν ήσουν από αυτά..απλά..ελάτρευες τη φύση..σαν το σαράκι σε κατέτρωγε αυτό.. και μου 'λεγες πως στην άλλη σου ζωή..θα εγινόσουν γεωπόνος...και μας το εμετέδιδες σε όλους μας αυτό..Και συμμετείχαμε μαζί με εσένανε κι εμείς..ο καθένας με τον τρόπο το δικό του...
Είναι ο μήνας μας έλεγες..εσύ.. που πάντα ξύπναγες πολύ πρωί.. λες και ήσουν νυχτοπούλι..το στρώμα δε σε κράταγε.. είναι ο μήνας ο προάγγελλος ετούτος του Χειμώνα.. μας έλεγες..το τόνιζες..πως η Πούλια δύει πιο νωρίς και πως ο Χειμώνας είναι σχεδόν από την πόρτα μας απ' έξω…Εσύ το έβλεπες και το μελέταγες.. πως το αστέρι ετούτο της αυγής..το 'σκαγε το μήνα τούτο από νωρίς για να κρυφτεί..και πριν να βγει ο ήλιος... Είναι σημάδι έλεγες..σημάδι αυτό για τους ξωμάχους ..για τους γεωργούς πως πρέπει
γρήγορα να τελειώσουνε με τα σπαρτά
τους και για τους κτηνοτρόφους να βιαστούν..για να κατέβουνε στα χειμαδιά τους...
«… Η Πούλια
βασιλεύοντας και πίσω παραγγέλνει ,μήτε τσομπάνος στα βουνά, μήτε γεωργός στους
κάμπους..»
λέει η λαϊκή παροιμία.. Μπήκα για μια στιγμή στην αποθήκη σου εκεί με όλα σου τα σύνεργα..τα λιόπανα..τα χτένια..τους κάδους..τα βαρέλια του κρασιού...για να τα δώσω και να τα χαρίσω θέλησα..να πιάσουν τόπο πια ..να μη μένουνε εκεί μόνα κι αραχνιασμένα..Κάποιος σαν κι εσένα ''μερακλής'' κάποιος που τη γη..αυτήν.. που μας εγέννησε μου επαναλάμβανες συχνά....και που πολύ σαν κι εσέ την αγαπά..ίσως να συνεχίσει αυτόν τον ''πόλεμο'' που απ' τα παλιά οι ανθρώποι επιχειρούνε...τον πόλεμο της επιβίωσης και της συνέχειας της άνθησης της Γης...
Γιορτές γεμάτος είναι ο μήνας αυτός ..γιορτές που άνθρωποι εσκαρφίστηκαν..και τους έδωσαν ονόματα..αναλόγως με τις σοδειές τους και τις χρήσεις... Μα θα σταθώ σ' αυτή τη γιορτή της Παναγιάς..που πάντα ο λαός εναπόθετε τις ελπίδες του..Ο Δημήτριος Λουκάτος, καθηγητής της Λαογραφίας, γράφει λοιπόν ότι προσφέρεται στην Παναγία – Δήμητρα «ευχαριστήρια πανσπερμίαγια το καλό που πέρασε και το καλό που πρέπει να συνεχιστεί».Αφού η σοδειά του καλοκαιριού έχει καταναλωθεί περίπου στο μισό:
«Μισό ’φαγα, μισό ’σπειρα, μισό ’χω να περάσω».
Πάντα στο νου μου φέρνω τη νόνα και τη μάνα μου..σαν έρχονταν 21 του Νοέμβρη..που γιόρταζαν ταπολυσπόρια: Την παραμονή ή και
ανήμερα των Εισοδίων της Θεοτόκου έβραζαν πολλά σπόρια:
σιτάρι, καλαμπόκι, φασόλια, φακές, κουκιά, ρεβίθια, μπιζέλια… για την
οικογένεια και για να τα μοιράσουνε στη γειτονιά μας.. εκεί ανάμεσα στον πρωινό καφέ.. και να τους ευχηθούν να
γίνουν πλούσια σε σοδειά.. τα νέα τους σπαρτά!!
Άνθρωποι απλοί..που πίστευαν στην προσφορά μα και στην ανταπόδωση...πιστεύανε ακόμα στην αλληλεγγύη..κι ας μη γνωρίζανε τις λέξεις τούτες τις αλλιώτικες..
Κάνει κρύο πολύ απόψε εδώ στης πόλης τους πεζόδρομους .. μονάχα οι θύμησες αυτές μου στέλνουν κάποια ζεστασιά.. Ανάψανε από νωρίς τα φώτα στον πεζόδρομο και σβήσαν οι σκιές που τριγυρνούσαν...ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ !!!
Σ΄ ένα μαγεμένο βασίλειο όπου οι άνθρωποι δεν μπορούν ποτέ να
φτάσουν, ή ίσως όπου οι άνθρωποι μεταφέρονται αδιάκοπα χωρίς να το
καταλαβαίνουν … Σ΄ ένα βασίλειο μαγεμένο όπου τα αφηρημένα πράγματα γίνονται χειροπιαστά …
΄Ηταν μια φορά κι έναν καιρό μια πανέμορφη λίμνη ΄Ηταν μια λίμνη
με νερά κρυστάλλινα και καθαρά όπου κολυμπούσαν ψάρια όλων των χρωμάτων,
κι όπου όλες οι αποχρώσεις του πράσινου λαμπύριζαν διαρκώς…Σε εκείνη τη
μαγική και διάφανη λίμνη έφτασαν η θλίψη και η οργή για να κάνουν
μπάνιο παρέα.
Κι οι δυο έβγαλαν τα ρούχα τους και, γυμνές, μπήκαν στη λίμνη. Η
οργή, που βιαζόταν (όπως συμβαίνει πάντα στην οργή χωρίς να ξέρει
γιατί), έκανε μπάνιο στα γρήγορα, κι ακόμα πιο γρήγορα βγήκε από το νερό
… Αλλά η οργή είναι τυφλή – ή, τέλος πάντων, δεν βλέπει ξεκάθαρα την
πραγματικότητα. ΄Ετσι, γυμνή και καθαρή, φόρεσε βγαίνοντας από το νερό,
το πρώτο ρούχο που βρήκε… Και συνέβη εκείνο το ρούχο να μην είναι το δικό της αλλά της θλίψης… Κι έτσι, ντυμένη θλίψη, η οργή έφυγε. Πολύ ήρεμη, πολύ γαλήνια, διατεθειμένη όπως πάντα να παραμείνει σε
όποιο μέρος βρίσκεται, η θλίψη τελείωσε το μπάνιο της και – χωρίς καμιά
βιασύνη – ή, καλύτερα, χωρίς συναίσθηση του χρόνου που περνάει,
τεμπέλικα και αργά, βγήκε από τη λίμνη.
Στην αρχή συνειδητοποίησε ότι τα ρούχα της δεν ήταν πια εκεί. ΄Όπως όλοι ξέρουμε, αν υπάρχει κάτι που δεν αρέσει καθόλου στη θλίψη,
είναι να μένει γυμνή. ΄Ετσι φόρεσε το μοναδικό ρούχο που υπήρχε δίπλα
στη λίμνη: το φόρεμα της οργής.
Λένε ότι από τότε, πολλές φορές συναντάμε την οργή τυφλή, σκληρή,
τρομερή, θυμωμένη. Αλλά αν σταματήσουμε για λίγο και κοιτάξουμε
καλύτερα, καταλαβαίνουμε ότι αυτή η οργή που βλέπουμε είναι μόνο μια
μεταμφίεση, κι ότι πίσω από την όψη της οργής, στην πραγματικότητα,
κρύβεται η θλίψη.
Από το βιβλίο «Ιστορίες να Σκεφτείς» του Χόρχε Μπουκάι ..............................................................................................................
Ναι...εμείς θα πούμε την τελευταία λέξη...........
Ταξίδι η ζωή του καθενός χωρίς σαφή προορισμό...Ετοιμασίες και τρεξίματα..όνειρα πακετάρεις στην αφετηρία τους πάντα φρεσκοπλυμένα...και στη βαλίτσα σου με τάξη..πάντα σιδερωμένα και βαλμένα..άλλοτε τα ταξίδια σου μοναχικά..κι άλλοτε με συνεπιβάτες όμορφους ..που φαίνονται απ' την αρχή...μα κάπου εκεί στα μέσα της διαδρομής..αλλάζουνε σταθμό...Κι εσύ ..εκεί..το ταξίδι σου..στη μέση δεν σου πρέπει να αφήσεις...Μένει κενή η θέση δίπλα σου..στου τρένου την πορεία..χαμήλωσαν τα φώτα της διαδρομής...μα το ταξίδι σου το αγαπάς...ακόμα δεν το αρνιέσαι...
Ένα
αδιάκοπο..ασταμάτητο..εβδομαδιαίο πήγαινε- έλα..δουλειά που ποτέ της δεν
τελειώνει ..οικογενειακές ανάγκες και υποχρεώσεις που μεγαλώνουν
καθημερινά και που ζητάνε λύσεις..Κι εσύ στη μέση..μαραθωνοδρόμος σωστός
..μέχρι να έρθει πια το Σάββατο και μία Κυριακή..να ξαποστάσεις..Να
βάλεις τάξη..από την αρχή να οργανωθείς..να ηρεμήσεις..να
συγκεντρωθείς..και να ''κοιτάξεις'' και τον εαυτό σου..ανθρώπινα με μια
άλλη ματιά..Λες.. θα συμπεριφερθώ ετούτο εδώ το χαλαρό Σαββατοκύριακο..επιτέλους
γαλήνια και λογικά..για να αξίζει το ταξίδι μου αυτό..επάνω στις ράγες της διαδρομής και της ζωής..ουσιαστικά να συνεχίσω...
Γύρω σου έστησαν τα χρώματα χορό..ένα χορό
συναισθημάτων πια πολύχρωμο..καθώς το βλέμμα φτάνει πέρα από το
τζάμι..Κι εσύ..αντί σε εγρήγορση να μπεις..σηκώνεσαι πρωί -πρωί..δεν
τρέχεις να προλάβεις να χαρείς μικροστιγμές.. μέσα στη χαλαρή για σένα
μέρα..Κάθεσαι πάλι με το φλυτζάνι του καφέ μπροστά στον υπολογιστή..και
προσπαθείς να ενστερνιστείς φράσεις που ειπώθηκαν.. και ίσως και να
άγγιξαν στο παρελθόν..ένα πλήθος ανθρώπων..Δεν είναι που δεν μπορείς
δικές σου ιδέες φρέσκες να παράξεις..Είναι που με ευκολία και αδιαφορία
έμαθες..σαν καραμέλες να τις πιπιλάς..ιδέες που σε βόλεψαν..και ίσως
σήμερα να είναι πια.. ακόμα και ξεπερασμένες.
Κι έτσι θαρρείς κι εσύ πως
είσαι μες στα πράγματα..και στο μοντέρνο πια.. της εποχής το πνεύμα..Και το τρένο συνεχίζει να περνά...μέσα από φυλλωσιές απάτητες από εσέ..μέσα από πυκνά και αδιόρατα στο βάθος δάση...Ούτε που υποψιαστήκαμε ποτέ...πότε θα φύγουνε οι συνταξιδιώτες μας από το κάθισμα της διπλανής της θέσης...κι έτσι θα μείνει πια το τρένο μας κενό...σε μια διαδρομή με χαμηλούς τους προβολείς και δυσδιάκριτα τα όμορφα τοπία......
Σκουριάσαν σου μηνύσανε τα τρένα στους σταθμούς...και για να ταξιδέψουν δεν μπορούν...Άδειες οι ράγες πια ...τους μακρινούς προορισμούς να δείχνουν μείναν μοναχές...
O τόπος μέσα κι έξω σου ρημάζει....
Κι εσύ βουβά '''θρηνείς'''.... Είναι όμως εκείνος ο απόηχος του έντονου σφυρίγματος, που πάντα μέσα
σου θα κατοικεί ...θα σε καλεί...πάντα στα πόδια να το βάζεις...πάντα
ένα τρένο θα αναζητά ...στο άγνωστο αυτό ...που δεν σ' αφήνει λίμνη να
γενείς με στάσιμα νερά...καθώς πάντα οι ράγες στέκονται προκλητικά μπροστά σου...καθώς το σφύριγμα από μακριά του τρένου της ζωής σου σε καλεί...
ΜΑΝΑ ΚΑΙ ΓΙΟΣ (1940) Στῆς ἱστορίας τὸ διάσελο ὄρθιος ὁ γιὸς πολέμαγε κι ἡ μάνα κράταε τὰ βουνά, ὄρθιος νὰ στέκει ὁ γιός της, μπροῦντζος, χιόνι καὶ σύννεφο. Κι ἀχολόγαγε ἡ Πίνδος σὰ νἆχε ὁ Διόνυσος γιορτή. Τὰ φαράγγια κατέβαζαν τραγούδια κι ἀναπήδαγαν τὰ ἔλατα καὶ χορεύαν οἱ πέτρες. Κι ὅλα φώναζαν: «Ἴτε παῖδες Ἑλλήνων…» Φωτεινὲς σπάθες οἱ ψυχὲς σταύρωναν στὸν ὁρίζοντα, ποτάμια πισωδρόμιζαν, τάφοι μετακινιόνταν. Κι οἱ μάνες τὰ κοφτὰ γκρεμνὰ σὰν Παναγιὲς τ’ ἀνέβαιναν. Μὲ τἠν εὐκὴ στὸν ὦμο τους κατὰ τὸ γιὸ πηγαίναν καὶ τὶς ἀεροτραμπάλιζε ὁ ἄνεμος φορτωμένες κι ἔλυνε τὰ τσεμπέρια τους κι ἔπαιρνε τὰ μαλλιά τους κι ἔδερνε τὰ φουστάνια τους καὶ τὶς σπαθοκουποῦσε, μ’ αὐτὲς ἀντροπατάγανε, ψηλά, πέτρα τὴν πέτρα κι ἀνηφορίζαν στὴ γραμμή, ὅσο ποὺ μὲς στὰ σύννεφα χάνονταν ὁρθομέτωπες ἡ μιὰ πίσω ἀπ’ τὴν ἄλλη.
........................................................................................................................................................................
Ο Σ. Μυριβήλης το
ανέφερε κατά την πανηγυρική ομιλία του στην Ακαδημία Αθηνών, το 1960:
«Πολύς κόσμος έτρεχε να δώσει αίμα τις ημέρες του πολέμου. Ήταν εκεί
νέοι, κοπέλες, γυναίκες, μαθητές, παιδιά που περίμεναν τη σειρά τους.
Μια μέρα, ο επί της αιμοδοσίας φίλος μου γιατρός, είδε στη σειρά των
αιμοδοτών που περίμεναν, να στέκεται και ένα γεροντάκι.
-Εσύ παππούλη τι θέλεις εδώ; Ήρθα, κι εγώ, γιατρέ, να δώσω αίμα. Ο
γιατρός τον κοίταξε με απορία και συγκίνηση. Ο γέρος παρεξήγησε το
δισταγμό του. Η φωνή του έγινε πιο ζωηρή. Μη με βλέπεις έτσι, γιατρέ
μου. Είμαι γέρος, το αίμα είναι καθαρό, και ποτές μου δεν αρρώστησα.
Είχα τρεις γιους. Σκοτώθηκαν και οι τρεις εκεί πάνω. Χαλάλι της
πατρίδας. Μου είπαν πως οι δύο πήγαν από αιμορραγία. Λοιπόν, είπα στη
γυναίκα μου, θα ‘ναι κι άλλοι πατεράδες, που μπορεί να χάσουν τα
παλληκάρια τους, γιατί δεν θα ‘χουν οι γιατροί μας αίμα να τους δώσουν.
Να πάω να δώσω κι εγώ το δικό μου. Άιντε, πήγαινε γέρο, μου είπε κι ας
είναι για την ψυχή των παιδιών μας. Κι εγώ σηκώθηκα και ήρθα». ............................................................................................................
Γυναίκες Ηπειρώτισσες...ξαφνιάσματα της φύσης !!!!!!!!!!!!!!!!!
Η στιγμή που πιάνεται και ''φυλακίζεται''...η στιγμή που συλλαμβάνεται..κι έρχεται πάλι μπρος στα μάτια μας..με άλλα κελαρύσματα..πα στης ψυχής τα φύλλα...H μυρωδιά της αγάπης...η μυρωδιά του έρωτα...μυρωδιά χωρίς συνταγή...κολώνια μονάχα μια φορά πετυχημένη...Κι ύστερα ..ο χωρισμός...ο αναίτιος..ο απρόκλητος από σε..ο χωρισμός ο επιβαλλόμενος...ο αναπάντεχος...Και η καρέκλα μένει άδεια.. η ανθοδέσμη της υποδοχής..δε βρίσκει αποδέχτη...Δε γύρισες αγάπη μου δε γύρισες εσύ..ήσουν απών στο προσκλητήριο ετούτο.. έπεσες λένε τα ραδιόφωνα..υπέρ της Πίστεως και της Πατρίδος..
Έπεσες..Δεν ξανακοίταξες μαζί με με αντάμα...τους γερανούς που θαύμασες..αγαπημένε μου..σε έναν περίπατο..αθώου απογεύματος. Τώρα κοιτάζει μόνη η αγαπημένη σου αυτή... θλιμμένη και χαμογελά...σε ψάχνει μες στους γερανούς ..για να πετάς κι εσένα...Φυλάκισε και τούτη τη στιγμή..μες στο βιβλίο της ζωής της..Εθαύμαζες τους γερανούς..και αξιώθης ..ίσως και άδικα..το πέταγμά τους για να φτάσεις.. Τι δυστυχία ο πόλεμος..πόσο ξερίζωμα ψυχής μεγάλο !!!
Περνούν οι μέρες γρήγορα ..και λες του χρόνου πάλι..κι ήρθε κι εφέτος η μέρα αυτή..η επέτειος που πρέπει τους πολέμους να γιορτάσεις..Δεν ξέρω αν είναι οι θύμησες αυτές εύκολες κι αρεστές..καθώς..πολλές οι ανάγκες του κόσμου σήμερα..μα και πολλά να μην ξεχνιόμαστε ποτέ..μα και πολλά τα πρέπει..έχει αγωνία..ζόρια ο τόπος μου τρανά ..μα και ανάγκη όμως εσωτερική ..καθήκοντα αξεπέραστα..απέναντι σ' αυτούς που τάχθηκαν από παλιά..για να φυλάγουν Θερμοπύλες.. Έμαθες πάντα γρήγορα να προσπερνάς...τα γεγονότα ...τους πολέμους και
τις καταστάσεις...σαν νάναι ξένα προς εσέ και φορτικά...και εύκολα πάντα
θέλεις να ακούς...ανόητες δυο φράσεις...να σου πετούν στα μούτρα σου
μπροστά κι εσύ να τις διαβάζεις...Μα η Ιστορία η αληθινή...αυτή για τις Πατρίδες...δεν γράφεται πάντα
από τους Νικητές...αλλά από τους τολμούντες πάντοτε και από τους
''ηττημένους''...
Έτσι έγινε και τούτη φορά...σαν εξεσηκωθήκαν...οι Μεγάλοι άρχοντες
του Κόσμου αυτού...που ορέγονται Πατρίδες για να μοιρασθούν και για να τις
μοιράσουν...
Μέσα σου πάντα πίστευες...σε μια Πατρίδα ελεύθερη...να παραδίνει τη Γη αυτή στη γενιά σου τη μικρή...γαλήνη να μοιράζει...
Κι ήρθαν μέρες πονηρές και δύσκολες εκεί στο στο 1940.. παλληκαράκι εσύ 23 χρονών ...γεμάτο όνειρα και ελπίδες....
Τη λέξη ''πόλεμος '''δεν ήξερςες εσύ...στο καταπράσινο όλο μουριές χωριό σου...και μόνο στα βιβλία την εδιάβαζες...
Ήσουν ανέμελος εσύ...μαθαίνοντας τα γράμματα που εσύ
επιθυμούσες...και το μετάξι τύλιγες...του όμορφου χωριού σου σε
ανέμες...όμορφη απασχόληση αυτή ...που οι γονείς σου σου διδάξαν...
Μα η ζωή για σένανε άλλα τα σχέδια είχε....
Εξέσπασε ο Πόλεμος...και δύσκολες οι μέρες σου...όπως κι ολονών των νέων και των γέρων...
Εκράτησε χρόνους τέσσερεις ...και σου είπαν πως ετέλειωσε...
Έτσι καταχτημένος πια εσύ ο Έλληνας , που στην Πατρίδα τα νιάτα σου
επρόσφερες...δεν άντεχες την πίκρα της δικής σου Κατοχής και την Πείνα
να αντέξεις...δεν μπορούσες....
Εθελοντές εζήτησαν...τον Αγώνα για να συνεχίσουν.. Ήσουν από τους πρώτους νέε μου, που αποφάσισαν,να διαφύγουνε στην Αίγυπτο..κι εκεί σαν ένας άλλος Ελληνικός στρατός..να πολεμήσεις άφοβα για το άγνωστο που σε περίμενε εκεί μακριά..αντάμα εσύ ..μαζί με τους συμμάχους..μέχρι να ' ρθει οριστικά η απελευθέρωση της όμορφης πατρίδας σου..
Ούτε στιγμή δεν δείλιασες και πρώτος βγήκε στη γραμμή...εθελοντής
στρατιώτης μάχιμος ...εκεί μακριά στη Μέση Ανατολή να φύγεις και να
πολεμήσεις...
Τρελλάθηκε η μάνα σου...μοναχογιό σε είχε...μα εσύ την καθησύχασες
και διόλου δεν εκάμφης...Γρήγορα ετοιμάστηκες και το ταξίδι αυτό το
μακρινό...δε δίστασες να κάνεις...
Η φλόγα που σε έκαιγε δεν έσβησε εις τα βουνά της Αλβανίας που τόσο
εκινδύνεψες... για στην καρδιά σου μέσα εκεί... δεν εκαταλάγιασε η δίψα
της ελευθερίας...
Τα πράγματα δεν ήτανε απλά ...εσύ πολύ επεριπλανήθης...
Εφτά τα χρόνια σου μακριά...τα χρόνια αυτά τα σιωπηλά για τη μάνα σου...γραφές καθώς δεν λάμβανε και αν εσύ εζούσες...
Στα μαύρα ντύθηκε η κυρά ...η μάνα σου η δόλια...μαντάτα σαν δεν λάμβανε...ούτε ένα μήνυμα από εσέ...
Και πέρασαν τα χρόνια αυτά...μιας δύσκολης και επικίνδυνης πορείας...δύσκολης και επικίνδυνης όπως μας εδιηγήθης...
Ποια μάνα θα το άντεχε και πιο πατέρας δίσμοιρος να ακούει να
διηγιέται...ο γυιός του ο μονάκριβος...να σκάνε οι οβίδες δίπλα
του...και από τύχει να γλιτώνει...
Και σαν το δρόμο επήρες της επιστροφής...εκεί στο Ρίμινι...κάπου στην
Ιταλία...ελπίδες άρχισες να τρέφεις πια εσύ...πως στην Πατρίδα
πλησιάζεις...
Και ένα βράδυ ήσυχο ,γαλήνιο ...δίπλα σου μέσα στα πόδια σου έσκασε μια οβίδα...Σαν γουρουνάκι μούπες έμοιαζε...και ω!!! η θεία τύχη....Αυτή δε απασφάλισε κι εσύ έτσι εσώθης...να βλέπεις δίπλα σου και να
κλαις...τα πόδια των συντρόφων σου...τριγύρω σκορπισμένα...που η μοίρα
δεν τους επιφύλασσε την ίδια με εσέ την τύχη...Και γύρισες τριάντα πια χρονώ...κι η μάνα σου τα μαύρα πέταξε και χόρευε στο δρόμο μέσα..
Νεκρός ήσουν κι αναστήθηκες γι αυτήν...γιατί εσύ κι η Ανάσταση...τι θαρρείς πως είναι? Και μου μιλάς τώρα για Πόλεμο εσύ που την Ιστορία καταγράφεις...Να τη διδάξω με υποχρέωσες...και νάχω μες στη διδαχή Νικητές και Ηττημένους...Τίποτα δεν κατάλαβες από πόλεμο εσύ...
Θαρρείς εσύ πως πόλεμος ειναι οι Χρονολογίες είναι και οι καταχτήσεις...?
Οικτρά σε εγελάσανε...
Πόλεμος είναι το ξεσπίτωμα ψυχής καρδιάς και σώματος...απ' το ζεστό
σου σπιτικό...γιατί εσύ εσκέφθηκες Καταχτητή... τον Κόσμο τούτο να
μοιράσεις...Να τον μοιράσεις εκ του ασφαλούς..ναι ..ναι.. ασφαλούς...πίνοντας τον καφέ σου...στο
γραφείο...χάρτες κοιτώντας Πόλεων που ορέγεσαι και πλούτια.. που σου
γυάλισαν στην δική σου τη ζωή...να τα προσθέσεις...Μα οι νέοι οι άνθρωποι εδώ...τα παληκάρια με ξεχωριστή καρδιά και φρόνημα και πάθος...Τα αψήφησαν όλα αυτά..τα ανόητα που εσύ εσκέφτοσουν...και παραπέρα το μυαλό τους στείλαν...
Στα Ιδανικά εστάθηκαν εκεί..που το δικό σου το μυαλό.. καταχτητή μου εσένανε δεν φτάνει..Όχι ποτέ μου δεν σε συγχωρώ...ούτε και τις ανοησίες σου θα τις διδάξω...όπως εσένα σε βόλευε και σήμερα ακόμα σε βολεύει...Η Ιστορία η αληθινή ..χρυσές σελίδες γράφει...από παλληκάρια ασήμαντα
για εσέ...μα τα σημαντικότερα διαμάντια κατ' εμέ...σ'αυτή της Γης
...απ' το Θεό σταλμένα...
Για να μαθαίνεις τα 'στειλε ο Θεός αυτά τα παληκάρια..και νάρχονται
συχνά πυκνά στον ύπνο σου Δυνάστη και ΚΑΤΑΧΤΗΤΉ...τον ύπνο σου να τον
ταράζουν...
Αληθινή και γνήσια και ορίτζιναλ η Ιστορία μου αυτή...χρόνια κρυμμένη στην καρδιά και στο μυαλό μου είχα...
Αφιερωμένη σήμερα σε όλους αυτούς..που έταξαν και στη ζωή τους πάντοτε Φυλάγουν Θερμοπύλας...
Αφιερωμένο και στον Πατέρα μου...που ανάμεσα σ' αυτά τα παληκάρια ήταν...Ακόμα μέσα μου θα κατοικεί η φωνή που με εδίδαξε...Πατρίδα τι σημαίνει...
Δεν στέκομαι λοιπόν στους φανφαρονισμούς...στα λάβαρα στους πύρινους και ψεύτικους πολλές φορές τους λόγους τους γραμμένους...Σκύψιμο θέλει με σεβασμό η Ιστορία τούτη του Πολέμου του '40...
Μνημόσυνα δεν τους έπρεπαν μοναχά...στα παληκάρια αυτά...μα ένα βαθύ χαιρετισμό στους ουρανούς κοιτώντας..γερανοί εγίνατε!!
Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη ( Αφιερωμένο σε σένα νέε μου.. που ετόλμησες..και σε εσένα λεβέντη μου πατέρα !!!) ....................................................................................................................................................................
Μοναδική..γεμάτη συναίσθημα ερμηνεία..από την αγαπημένη μου Μαργαρίτα Ζορμπαλά...
Αν μας κοιτάτε από ψηλά..γερανοί κι εσείς..μπήκατε σε άλλη σφαίρα τώρα πια..στη σφαίρα ''των πουλιών''.. κλαίω ..μα είναι δάκρυα χαράς για σας..γιατί εσείς τολμήσατε !!!!!!
Είστε φωλιασμένοι..για πάντα μέσα στην ψυχή μου...
