Σαν ετερόφωτος αστέρας
άνθρωπε εσύ...
Αυτονομείσαι
με δάνεια φωτός από τον ήλιο
και προσωπεία
ντύνεσαι τη δύστυχη ζωή σου ...
Σκευοποιοί σφυρηλατούν
το εκμαγείο της ψυχής σου
και χειριστής δεινός και ηθοποιός
άνθρωπε εσύ...
σαν τραγική φιγούρα
θα εμφυσήσεις την πνοή
στην ίδια σου την ύλη
σε μασκαράτα
ψευδαισθήσεων μιας ευτυχίας.
Μαύρη μουντζούρα
αποσιωπά στερεότυπα
απωθημένες επιθυμίες
και κώδικες κοινωνικούς.
Το οχυρό σου;;;
Μάσκα, περσόνα, προσωπείο..
Το κίνητρο σου;;;
Ο ίδιος ο άλλος εαυτός σου...
Φερέφωνο και καλύπτρα ψυχής
συγκαλυμμένοι δράστες
σε παραπέτασμα υποκρισίας...
Άνθρωπε...
Λεηλάτησε τη μάσκα σου
γδύσου το άχρωμο μαύρο
της σιωπής σου
κάψε το κέρινο ομοίωμα σου
και παραδώσου άνευ όρων
στην αυθεντία της γύμνιας
της ζωής σου .
Άνθρωπε...
Γίνε αυτός και όχι ο άλλος
μα ο ίδιος ο εαυτός σου...
"Ο ίδιος εαυτός" - Ελευθερία Θεοδώρου
............................................................................................................
Αφορμή για μένα στάθηκε μια ανάρτηση του κ. Τάκη Χρονόπουλου για την ποίηση στο διαδίκτυο και συγκεκριμένα:
<< ΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ''ΔΙΑΚΟΙΝΩΝΙΚΟ'' ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ >>..ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον άρθρο..πέρα για πέρα αληθινό και με βρίσκει σύμφωνη βεβαίως..Προβληματίστηκα..ήμουν ήδη προβληματισμένη από καιρό..μα πάλι σκέφτηκα ...πως μέσα σε όλο αυτό τον ορυμαγδό..μέσα σ' αυτό το βομβαρδισμό των όλων που αυτοχρίζονται ποιητές..υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι..που μας δίνουν αληθινά μαργαριτάρια...
Και ναι..σήμερα έπεσε εδώ μέσα στην αντίληψή μου αυτό το εξαιρετικά βαθύ ποίημα της κ. Ελευθερίας Θεοδώρου που σας αναρτώ...και είναι τιμή μου να υπάρχει στο Άρωμα Σοφίας... Λόγος υπέροχος.. νοήματα μεστά...Κι ανάτρεξα στη σελίδα και του κ. Χρονόπουλου για να διαβάσω όλο το άρθρο..και κατόπιν διάβασα δυο δικά του εξαιρετικά ποιήματα.. και είπα στον εαυτό μου ..πως για κάποια λίγα εξαιρετικά γραπτά .. αξίζει τον κόπο να σερφάρει κανείς.. εδώ στα νερά του διαδικτύου ..Βεβαίως το να γράφει κανείς μαθαίνεται εύκολα..μα το να μάθει κανείς ανάγνωση σωστή είναι δυσκολότερο..πιστέψτε με..χρόνια πάλευα να μάθω στα παιδιά σωστή ανάγνωση..Θέλει ηρεμία και χρόνο...
η φίλη σας Σοφία..
..............................................................................................................
Αδράχτι ο χρόνος που κλωθογυρνάει..κλωστές κι ονείρατα να γνέθει..κλωστές πα σε ανέμες πότε γκρίζες..άλλοτες λευκές .. χρωματιστές να βάφονται..υφάδια αργαλειού ζωής.. να ανοίγουν δρόμους.. μοναχά μπροστά για να κοιτάνε..δε σου γυρίζει πίσω ό,τι έγνεσε..μορτάκι αλήτικο..τρέχει και τρέχει να προλάβει....
Κι εμείς σε μια πορεία αέναη..το νήμα ακολουθούμε.. και..
ανάμεσα κρατώντας την κλωστή.. ανέμες ξετυλίγοντας..
μπροστά σε μια αλήθεια..που χρόνια
τώρα παραμόνευε και άξαφνα...καθώς το πλήρωμα του χρόνου την καλούσε..''εσκασε βόμβα'' ίσως και όχι απρόσμενη.. μπροστά μου και μπροστά σας...μα..Καλοκαίρι πάλι έφτασε..τι ανυπόμονες που μοιάζουνε κι αυτές οι εποχές !!!
Κι έρχεσαι εσύ και μου μιλάς για ξωτικά νησιά..κι εγώ μιλάω ''παλιομοδίτικα'' και σ' εξοχές μου γνώριμες σε στέλνω..
Φοράς φουστάνια πλουμιστά.. καπέλα με λοφίο..κι έρχομαι εγώ και σου μιλώ για το φουστάνι εκείνο το λουλουδιαστό από τσίτι καμωμένο.. Όσο σου πλέκω ψάθινο καπέλο εγώ.. κορδέλα να 'χει θαλασσί κι ένα άσπρο περιστέρι..να μοιάζεις με τα κύματα.. στις ανταύγειες του Αιγαίου..να μη φοβάσαι τη χαρά..να σε ''γεμίζουν τα φτωχά'' ..κι ας μοιάζουν.......
γι αυτό σου λέω τραγουδιστά έλα στη βάρκα μας
εκεί όπου της νιότης μας οι ''εκδρομές''..δεν πάψανε στιγμή για να μας τυραννάνε..με της ψυχής μας τα πανιά.. στα πέλαγα τα καταγάλανα παρέα με τους γλάρους ν' ανοιχτούμε..να μας ''χτυπήσουν'' οι αέρηδες οι καλοκαιρινοί.. ν' ανάψουμε ξανά φωτιές..να αυθαιρετήσουμε και πάλι απ' την αρχή..τη μοίρας τα κιτάπια μήπως αλλάξουν ρότα και χαθούνε....
σου πλέκω ψάθινο καπέλο..- Σοφία Θεοδοσιάδη
..............................................................................................................
Άλογο κούρσας μου 'λεγες..άτι λευκό και γρήγορο να γίνεις στη ζωή σου..ποιός ξέρει άραγε αν αντεξα..καθώς κρύος ιδρώτας μ' έλουζε στις ανηφόρες με τα γκέμια μου σφιχτά..ανάβαση κοιτούσα για να κάνω.. αν το κατόρθωσα..να γίνω ένα τέτοιο..μα και να
παραμείνω..να σταθώ ..πολλά τα κακοτράχαλα σοκάκια της ζωής..
Ήμουνα νια
..αθώα και απροετοίμαστη..δεν είχα κάνει διόλου μια ''προπόνηση'' δεν
είχα ιδέα από ''ιππασία'' απ' τα μικράτα μου..δεν ήμουν δα κι από μεγάλο
τζάκι και γενιά..Μα έβλεπα τα άλογα στο φτωχικό το σταύλο σου πατέρα μου..κι ολημερίς μου έρχονταν ιδέες στο μυαλό μου..
Καβάλαγα φαντάζομουν εκείνη τη φοράδα τη λευκή..κι έτρεχα μες στους κάμπους σαν αγρίμι που
ζητάει..να βρει..και να γνωρίσει εκειά τα σύνορα..να δει μέχρι που
φτάνει ο ορίζοντας .. άλλα λημέρια να γνωρίσω..ανθρώπους να 'βρω μες σε
μαγαζάκια του καφέ..γνώση για ν' αποχτήσω...δεν μου εφτάναν τα σχολειά.. ..γιατί όλο το παιχνίδι επαιζότανε μου έλεγες.. μέσα στα ''καφενεία'' της ζωής ..τα φτωχικά
τα μαγαζάκια ήταν σχολειά..κάνανε πρακτική εξάσκηση στο νου..στη λογική
τ' ανθρώπου... Μου έδειξες.. μου έμαθες να καβαλάω το άλογο και να τραβάω τα γκέμια..μα είχε
''κουρσάρους'' τούτη η ζωή και καουμπόυ κρυμένους..
Προσπάθησα..είχα όπλο
μου τα λόγια σου πατέρα μου με το θλιμμένο σου χαμόγελο.. που πάντα σε
συνόδευε..γιατί νωρίς - νωρίς.. από μικρός ''σπουδασες'' τη ζωή.. Λιγόψυχοι
και ''ανοργασμικοί'' σε μια παλέτα.. που σκιών ζωές να συμβολίζει.. άντρες..γυναίκες ελλειπείς..πολίτες έρμαια πάντα των ανικανοποίητων
παθών τους..δρόμους ακολουθώντας όχι ευθείς..στήνανε φράγματα ..άλογα κούρσας δεν τα άντεχαν ποτές..δεν το αντέχαν στον τερματισμό..να βλέπουνε να κόβουν την κορδέλλα..Άλογο κούρσας..όπως ο καθείς..πέφτω..σηκώνομαι μπρος στ' αναχώματα..που ανεπαρκείς μας στήνουν......
''άλογο κούρσας'' - Σοφία Θεοδοσιάδη...
..............................................................................................................
Έλα να σου δείξω τις τριανταφυλλιές
τα πράσινα, τα κόκκινα, τα σπίτια, τις αυλές.
Πόσο σ' αγαπώ, πουλάκι του δρόμου,
πόσο σ' αγαπώ, πόσο σ' αγαπώ
Έλα να σου πω αγόρι γλυκό μου
πόσο σ' αγαπώ, πόσο σ' αγαπώ.
Έλα να σου μάθω, πως είναι το φιλί,
σαν κόκκινο τριαντάφυλλο και σαν ανατολή
Πόσο σ' αγαπώ, πουλάκι του δρόμου,
πόσο σ' αγαπώ, πόσο σ' αγαπώ.
Έλα να σου πω αγόρι γλυκό μου
πόσο σ' αγαπώ, πόσο σ' αγαπώ.
Έλα να σου δείξω το στάχυ το ξανθό
τ' αστέρια που σωπαίνουνε για ν' αποκοιμηθώ
Πόσο σ' αγαπώ, πουλάκι του δρόμου,
πόσο σ' αγαπώ, πόσο σ' αγαπώ
Έλα να σου πω αγόρι γλυκό μου
πόσο σ' αγαπώ, πόσο σ' αγαπώ.
Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος
Μουσική: Μάνος Λοΐζος
..............................................................................................................
γλυκές αναδρομές....
Τότε που οι εμπνευσμένες παρέες γράφανε μουσική ιστορία..
ήταν στα 1972..θυμάμαι στα σκαλιά στο Λύκειο Φιλοθέης ..ένα σχολειό Δημοτικό που δούλευα.....κοριτσάκι εγώ..και Μάνος Λοϊζος και Φωτόπουλος..ο διευθυντής μου...κουβεντούλες όμορφες..δημιουργικές..λαξεύματα ψυχής..κι εγώ να προσπαθώ να δώσω τα ''φώτα'' μου στα παιδάκια της Α' Δημοτικού...με μαθήτρια τη μικρή Μυρσίνη...κι ο θαυμασμός μου γλυκός και τρυφερός στους δημιουργούς...ήχοι του χτες..στ' αυτιά μου και μέσα μου.....ορχηστρικά..ακκορντεόν και πιάνο...για σας.......
η φίλη σας Σοφία...
..............................................................................................................
Κι εγώ ν' αναζητώ τ' απόβραδα.. εκείνα της μαγείας της ψυχής..και να τα συναντώ..μονάχα πέρα από τα σύννεφα..εκεί όπου εχάθης.. Δεν έχει πια τη δύναμη κανείς..κανείς δεν βρήκε το κλειδί..την πόρτα της καρδιάς μου να ανοίξει..Θυμώνω ώρες - ώρες μαζί σου και τα βάζω δυνατά..λέω να μαζέψω ό,τι άφησα στη θέση τους .. από τα πράγματά σου..Εκείνο το ρολόι της τσέπης σου..που το σταμάτησα την ώρα του φευγιού σου...το κεχριμπαρένιο κομπολόγι σου..που εκουβάλησε ο πατέρας σου..απ' της πατρίδας σου τα μέρη..εκεί απ' τα βάθη του Βορρά.. της Οδησσός τα αλώνια..
Μα μετανιώνω στη στιγμή.. μονολογώ και λέω: Ευλογημένοι απ' το Θεό..όσοι εγεύτηκαν και ''μονορούφι'' ήπιαν τη μαγεία της ζωής..κρατώντας σου το χέρι...έστω και μια φορά..Πώς να ανταλλάξω μες σε μια στιγμή..πως να κατέβω από το πιο ψηλό σκαλί..στο τελευταίο μίας πίστας ''λαϊκής'' να τραγουδήσω ? Χαμογελώ..και δε θυμώνω πια..που εξέχναγες όπου προλάβαινες κλειδιά..γυαλιά.. ακόμα και ανθρώπους..ήταν που μου λεγες πως τάχατες..δεν αναλώνεσαι στα τετριμένα..στα απλά....
Κι εγώ ..που ήξερα..κι εγώ που καταλάβαινα..ο χρόνος καθώς πέρναγε..και μέτραγε ''αντίστροφα'' για σε..εχαμογέλαγα μαζί σου και εγώ..πως συνενούσα έλεγα..κι είχαμε έναν κώδικα σιωπής.. παραδοχής..δίχως μια λέξη να ειπωθεί..για την αφηρημάδα σου αυτή..που την καθημερινότητα δυσκόλευε..μα επορεύοσουν καλέ μου εσύ..γιατί πολύ σε αγαπούσανε οι ανθρώποι οι δικοί σου..Έπαψε να με νοιάζει πια από καιρό..ούτε που ακούω τις ανίαρες και ''φλύαρες'' σειρήνες..που τάχα λέν' πως είμαι αθεράπευτα ρομαντική..και μένω ώρες- ώρες ''κολλημένη'' στα παλιά...Μα τα παλιά κρασιά και τα αρώματα είναι τα ''ακριβά''..κι όποιος δεν ήπιε μια φορά και δεν τα φόρεσε..έχασε και την ''αίσθηση'' αυτή των αρωμάτων..μέθη λαγνείας μέσα μας τα ''δυνατά'' κρασιά...
Έρχονται βράδια και φορές και δειλινά..που χω ''φτερά'' στα πόδια μου σε σένα να πετάξω..Ψάχνω..και ψάχνω..στης ομίχλης και της καταχνιάς των σύννεφων..και στης ομίχλης των καιρών..εκείνη τη μορφή να αναγνωρίσω..και να βρω..μορφή να μεταλλάσσεται.. χίλιες μορφές να παίρνει..και το χαμόγελό σου να γεννά..Νόστος χωρίς επιστροφή..νόστος γλυκός και ακατόρθωτος.. νόστος γλυκό σαν βύσσινο του κουταλιού της μάνας μου..μα πάντα ένας νόστος.. αληθινής ''αγάπης'' νόστος παραμένεις..και αν πολλές αγάπες ήρθανε..μου συστηθήκανε για αγνές..είναι η δική σου που ''ξεχώρησα''.. γιατί κάθε που
κίναγα να ''μυριστώ και να μυρίσω'' ..καινούριο άρωμα να το φορέσω και να φορεθώ.. έρχονταν υποδόρεια η δική σου η υφή.. με χάϊδευε απαλά. ..να μου
θυμίσει στη ζωή.. καθώς νοθεία έπεσε πολύ..ακριβά πολύ τα υλικά τα ατόφια.. Η θύμησή σου μου εψέλλιζε πως των ερώτων της συνήθειας..δεν ήμουν θιασώτης.. γι αυτό έχω το δικαίωμα να σου μιλώ για ''νόστο''.......
μα...στο θεατράκι της ζωής..δεν παγιδεύτηκα ανάμεσα στο μαύρο και στο άσπρο..διάλεξα χρώματα ζωής στο ομολογώ..όσο κι αν μου ''θυμώσεις''..είναι βαθιά η επιθυμία μου να ζωγραφίσω όσο ζω..γυρίζοντας προκλητικά την πλάτη μου στο χρόνο..την τρικυμία που 'χω μέσα μου μήπως και την κοπάσω...είναι ''πλανευτικά'' τα χρώματα και οι ήχοι της ''σειρήνας'' της ζωής...
νόστος..αγάπης νόστος - Σοφία Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................
Πως ν' αρνηθείς τις στάλες της βροχής..που μούσκευαν ερήμην σου το φόρεμα εκείνο..που το άπλωνες κάθε φορά λιακάδα να γευτεί..ανυποψίαστη πως είχαν μαζευτεί τα σύννεφα και ξέσπαγαν αθόρυβα..και ύπουλα.. στάλα τη στάλα να σε ξεγελάσουνε..πως τάχα εσύ απλά θα δροσιστείς..δε θα βραχείς κατάσαρκα..μα αθώα εσύ δεν το φαντάστηκες..δεν ήθελες..δεν άντεχες.. πως...η εποχή της Μελισσάνθης τέλειωσε..άπλωνες στα σχοινιά τα ρούχα να στεγνώσεις...
Ερχότανε απροσκάλεστα τα σύννεφα..να σου θυμίσουνε τα λόγια τους..μα είχες πάψει από καιρό..δεν ήξερες..δεν καταλάβαινες.. ξέχασες τη γραφή και την ανάγνωση.. που αυτά μαζί τους κουβαλούσαν..Μοιάζαν βρεγμένα ρούχα πα στο λιακωτό τα ρούχα σου στο σύρμα απλωμένα..μα κουβαλούσες πα στα γκρίζα σου μαλλιά..λουλούδια λες και γίνονταν..οι χαμένες μας που μοιάζανε επιθυμιές κι ελπίδες...
σκέψεις για τη ''Μελισσάνθη'' - Σοφία Θεοδοσιάδη..
..............................................................................................................
.............................................................................................................
Είχε μείνει πλέον ''άστεγος''..έψαχνε απεγνωσμένα να 'βρει μία στέγη..ένα ''δωμάτιο'' να ξαποστάσει τη λεηλατημένη από μόνη της ψυχή του..Ρακένδυτη η ψυχή στα θέλω του κορμιού του ..βήμα αργόσυρτο..ζητιάνος μιας αγάπης..θύμα της ίδιας ανημπόριας του.. να αγαπήσει και να αγαπηθεί...Έψαχνε απεγνωσμένα..χάνονταν μες στα σοκάκια τα ανήλιαγα..τρύπωνε στα καλύβια που δεν τον χωρούσαν..
Θόλωνε το μυαλό του απ' την ''κλεισούρα'' της ψυχής..έβλεπε όσα ονειρεύονταν..έβλεπε όσα έζησε λειψά..πόναγε..στιχάκια σκάρωνε ψυχής να 'βρει έναν ήλιο το απομεσήμερο..λίγο να τα φωτίσει..Μα ο ήλιος στάθηκε ψηλά..τον κρύψανε τα σύννεφα..Κι αυτός..έπαψε πια να κελαηδεί μελωδικά..βραχνό κελάηδημα η μελωδία του να μοιάζει..χανόταν στα ''κρωξίματα''.. των μαύρων της ψυχής του των πουλιών..τα ''τιτιβίσματα'' είχανε από καιρό κρυφτεί..
Σκέψεις για ένα φίλο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
...............................................................................................................
